ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko)
🏵️ အပိုင်း (၃) 🏵️
ဆေးရုံထဲရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီဗျ။ ဆင်ဝင်အောက်က အုတ်ခုံနားမှာ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ညာဖက်လက်ချောင်းတွေ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ တုန်နေတာ တော်တော်လေး သိသာနေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချလိုက်ရင်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ AR>> တံဆိပ် တရုတ်စပို့ရှပ် အပြာရောင်နုနုလေးနဲ့ ဂျင်းပန်အနက်ရောင်ကို ဆွဲဆန့်လိုက် ဆွဲမလိုက် လုပ်နေမိတယ်။ ဆေးရုံထဲဝင်ပြီး သွားခေါ်ရမှာလား၊ ဒီနေရာမှာပဲ စောင့်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး အုတ်ခံလေးပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ် ဖြစ်နေတုန်း… သံမံတလင်းနဲ့ ဖိနပ် ရှပ်တိုက်လို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ လူတစ်ယောက် အပြင်ကို ထွက်လာတာ။
ကျနော် ရုတ်တရက် လှမ်းမကြည့်ရဲလို့ ခေါင်းငုံ့နေမိတယ်။ ခြေသံရပ်သွားတော့မှ မရဲတရဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဒေါက်တာမလေးရီရီ ဒါမှမဟုတ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်း ပုံ့ပုံ့၊ ဂျူတီကုတ်ဖြူဖြူလေးကို လက်ဖျံပေါ်ခေါက်ပြီး တင်ထားတယ်။ မနက်ကလို ဆံထုံးနဲ့ မဟုတ်တော့ပဲ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ထုံးစံအတိုင်း အရှေ.ဖက်ကို ချထားပြီး လက်ကိုင်ပဝါဖြူဖြူလေးနဲ့ စည်းနှောင်ထားလို့၊ အဖြူရောင်အခံမှာ ပန်းပွင့်ဝါဝါလေးတွေပါတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးနဲ့ ထမီအနက်ရောင်ကလေးကို ပိပိပြားပြားလေး ဝတ်ထားတယ်။ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးကလေးနဲ့ အရပ်မြင့်မြင့်ဆိုတော့ ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတယ်ဗျာ။
တခါက တင်းလွန်းလှတဲ့ မျက်နှာလေးက အခု မချိုမချဉ် ပြုံးတုံ့တုံ့လေး၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စိုလက်လက်ဖြစ်နေတာ စိတ်ယားစရာလေး (အခုမှ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးလာမှန်း သိသာနေတယ်)၊ လေညှင်းလေးက ဆေးရုံအရှေ့က ပန်းခင်းလေးကို တိုးခတ်ရင်း ဖြတ်တိုက်လာတော့ ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဆံနွယ်ရှည်တွေက လွှင့်ပါနေတာကို လက်ကလေးနဲ့ ထိန်းထားရင်း ကျနော့်ကို ပြုံးပြနေရှာတယ်။
အုတ်ခုံလေးပေါ်ကနေ ကျနော် ဖျတ်ကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်ရင်း ဆရာဝန်မလေးကို လက် ၅ ချောင်း ထောင်ပြလိုက်ရင်း ခပ်တည်တည် မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်က မြင်းလှည်းလေးပေါ်ကနေငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ သူသတိရသေးလားလို့ စမ်းလိုက်တာလေ။ ချက်ချင်း မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေက အုံ့မှိုင်းသွားပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာတာကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့ ကျနော် မြင်လိုက်ရတယ်ဗျာ။
ဘုရားရေ… သူမမေ့သေးဘူးပေါ့..။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့တာတောင် အခုထိ ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးလို စိတ်ထိခိုက်လွယ်နေသေးသတဲ့လားကွယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ထိခိုက်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ကို မျက်နှာလွှဲပြီး ဟိုးအဝေးကိုငေး ရင်း မျက်တောင်တွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လှုပ်နေရှာတယ်။ အခြေနေကို ထိန်းတဲ့သဘောနဲ့ ကျနော် သူ့လက်ထဲက အိတ်အနက်ကလေးကို ဆွဲယူပြီး စက်ဘီးဒေါက်ကိုဖြုတ်ရင်း စက်ဘီးကယ်ရီယာပေါ်တက်ဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြလိုက်တယ်။ စွေ့ကနဲ တင်ပလွှဲလေး ဘေးတိုက်တက်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ကျနော် စက်ဘီးကို နင်းထွက်ခဲ့တယ်။
ဆေးရုံအပြင်ဖက် ရောက်သွားတာနဲ့ အနောက်ကနေ ကျနော့်ခါးကို သူ့ညာဖက်လက်နဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော့်ကျောကို မျက်နှာလာအပ်ထားတယ်။ ကျနော် စက်ဘီးကို ကမ်းနားလမ်းဖက်ကို ဦးတည်ပြီး နင်းနေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပြောစရာစကားတွေ အပြည့်။ ဒါပေမယ့် အခုထိ ပြောလို့မထွက်သေးဘူး။ ကမ်းနားလမ်း မြစ်ကမ်းပါးအမြင့်ကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာရှိတဲ့ မန်ကျည်းဖျော်ရည်ရောင်းတဲ့ ခုံပုပုလေးတွေနဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်အရှေ့ရောက်မှ စက်ဘီးကို ရပ်လိုက်တယ်။ အစွန်အကျဆုံး စားပွဲပြာပြာလေးတစ်ခုမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း.. မန်ကျည်းဖျော်ရည် ၂ ခွက် လှမ်းမှာလိုက်တယ်။
မြစ်ကမ်းပါး ထနောင်းပင်အောက်မှာ လေအေးအေးလေးတွေ တိုက်နေတယ်။ ငါးကြင်းကွက် ဖန်ခွက်ကြီးထဲက မန်ကျည်းဖျော်ရည်ချိုချိုကို မော့ချလိုက်ပြီး ကျနော့်အိပ်ကပ်ထဲက စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီးဖွာရင်း အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ သူကလည်း ဖျော်ရည်မော့လိုက် ကျနော့်ကို စူးရဲရဲလေး ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း တော်တော်လေး သိသာနေတာပေါ့။ ဂျူးလိယက်ဆီဇာ၊ မတ်ခ်အန်တိုနီတို့ကို ရူးအောင်ဖမ်းစားခဲ့တဲ့ အီဂျစ်ပြည်က အလှဘုရင်မ ကလီယိုပက်ထရာ ဆိုတာ တခြားသူမဖြစ်နိုင်ဘူး..။ အခု ကျနော့်ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်လေးထိုင်ရင်း ရီဝေဝေလေး ကျနော့်ကိုငေးနေတဲ့ ဟော့ဒီဆရာဝန်မလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဗျာ။
“ရီရီ.. အဲ.. ပုံ့ပုံ့”
“ရှင်!!”
ကျနော် ရုတ်တရက် ခေါ်လိုက်တော့ အလန့်တကြားလေး ကျနော့်ကို ငေးနေရာက ပြန်ဖြေတယ်။
“ဘယ်မှာလဲ ငါ့အတွက် ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား”
“အာကွာ..”
“နင့်ပူစီပေါင်းကို ငါမျှော်ခဲ့တာ အနှစ် ၂၀ လောက် ကြာသွားတယ်ဟာ..”
“တော်ပါဟာ.. ကျောင်းတက်တုန်းက ပုံ့ လာရှာတယ်နော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ မေ့နေတာ ဟွန်း…”
“ဟင်.. တကယ်လား”
“အင်း.. ဖိုးသက်လေးက နာမည်ကြီးလေ..။ ဖဲတအားရိုက်.. ဂစ်တာတီးတာ နာမည်ကြီး..။ စာမေးပွဲတွေ တဖုန်းဖုန်းကျ .. ဟုတ်လား”
“ဟမ်…” (အဲ့ဒါတွေတကယ်ဗျ)
“ပုံ့က တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ပါဘူးနော်..။ ဖိုးသက်လေးကသာ ပြန်တွေ့တော့ လုံးဝမမှတ်မိတာ..”
“ဩော… ငါသိတဲ့သူငယ်ချင်းက ရုပ်ဆိုးဆိုး မဲတူးမလေးကိုး ..။ အခုလို ချောချောလှလှ ဒေါက်တာရီရီ မှန်း ဘယ်လိုမှတ်မိမလဲ..”
ကျနော် အဲ့လိုပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးဖြာသွားပြီး ရှက်စနိုးပုံစံလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားပြန်ရောဗျ။ ကျနော် သူ့ဟန်ပန်ကလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ငေးကြည့်နေရင်း ဟိုးရေတွင်းနားမှာ သူ့ကို အနိုင့်အထက်လုပ်ခဲ့မိတာ သတိရသွားတယ်။ ကျနော်တော်တော် စိတ်ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ ယုန်သူငယ်မကလေးလို ဖြူစင်ပြီး တစ်သက်လုံး ကျနော့်ကို မမေ့နိုင်ရှာတဲ့ သူ့အပေါ် အဲ့ဒီလိုလုပ်ခဲ့မိတာ ယူကြုံးမရဖြစ်မိတာ အမှန်ပါ။
“ပုံ့ပုံ့ ငါလေ.. ဟို.. ဟို.. ရေတွင်းမှာလေ.. အဲ့ဒါ… ငါ… ငါ..”
“တော်ပြီဟာ.. မပြောနဲ့တော့” (မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး အော်ရှာတယ်)
“ငါ နင်မှန်းမသိလို့…. ငါ.. လေ..”
ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိလို့ သူ့ကို အသနားခံတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြောင်ငေးနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘူး။ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ ၁ မိနစ်… ၃ မိနစ်… ၅ မိနစ် ကျနော်တို့ ထိုင်နေတဲ့ အပေါ်က ထနောင်းရွက်တွေကို လေတိုးသံ တရှဲရှဲကလွှဲပြီး ဘာအသံမှ မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီ။
“အရီးမေက ငါ့ကိုပြောတယ်..။ နင်နဲ့ငါ့ကို ပေးစားမလို့တဲ့..”
ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လေသံနဲ့ တိုးတိုးပြောပြီး ခေါင်းလေးပြန်ငုံ့သွားတယ်။ ခဏငြိမ်သွားပြီး ဆရာဝန်မလေး မတ်တပ် ဆတ်ကနဲရပ်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်ပြီး မော့ကြည့်မိတော့.. အံတင်းတင်းကြိတ်ပြီ.. တော်တော်အားတင်းထားတဲ့ လေသံနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းပြောတယ်..။
“ဖိုးသက်လေး.. နင်က ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ။ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး …။ ငါ့ကိုနိုင်စားပေးတယ်..။ နင်ငါ့ကို ရှောင်နေတော့.. ငါ အရမ်းဝမ်းနည်းတယ် သိလား…။ ရေတွင်းမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စ.. ငါလေ.. ငါ.. နင့်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဟာ..။ ငါမှတစ်သက်လုံး နင့်ကို မေ့မရခဲ့တာဟာ…”
အဲ့လိုဆက်တိုက်ပြောပြီး လှစ်ကနဲ သမင်မလေးလို ထွက်ပြေးသွားရှာတယ်။ အအေးဖိုးရှင်းပြီး ကျနော် ထလိုက်သွားတော့ စက်ဘီးလေးဘေးမှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ရပ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ထားတယ်။ ဆရာဝန်မလေးကိုတင်ပြီး စက်ဘီးလေးကိုနင်းရင်း ထွက်လာခဲ့တော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေရင်း သက်ပြင်းတွေခိုးချနေမိတယ်ဗျာ။
(*** ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြား = မိုးပျံပူပေါင်း ၅ လုံး ကို ဆိုလိုပါသည်။***)
ညက တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ပိုးပုရစ်အော်သံကလေးတွေ တစီစီကလွဲပြီး လူသံသူသံ ဘာမှမကြားရဘူး။ ကျနော်နဲ့ ဆရာဝန်မလေးရီရီတို့နှစ်ယောက် ခြံအနောက်ဖက်ကို ရောက်နေကြတယ်။ ရေတွင်းဘေးက ခါးလောက်မြင့်တဲ့ အုတ်ရေလှောင်ကန်ကလေး အောက်ခြေသံမံတလင်းမှာ နှီးချောဖျာကလေးခင်းပြီး အုတ်ကန်ကို ကျောမှီရင်း ထိုင်နေကြတယ်။ အိမ်မကြီးကို ကျောပေးထားလျှက်နဲ့ပေါ့။ အဘိုးလေးနဲ့ ဘွားမေတို့ အိပ်ပျော်သွားလောက်ပြီ။ ညကလည်း တော်တော်နက်လာပြီလေ။
ညနေက အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ရေတွင်းမှာ ရေတူတူချိုးကြတော့ ကျနော့်ကို
“ဖိုးသက်.. လာ…”
ဆိုပြီး ခေါင်းလျှော်ပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို တစ်ချိန်လုံး အရိပ်တကြည့်ကြည့် လုပ်နေရှာတယ်။ ထမင်းဝိုင်းမှာလည်း ခွံ့မကျွေးရုံတမယ် ယုယပြနေတော့ ဘွားလေးမေကတောင် ပြုံးစိစိလုပ်ပြီး
“သားတို့သမီးတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားကြနော်”
ဆိုပြီး ရှောင်ထွက်သွားခဲ့တာဗျ။ ညဦးပိုင်း အဘိုးလေးကို ဆရာဝန်မလေး ကြည့်ရှုပေးပြီး ပြန်သွားတော့မှ သက်ပြင်းချမိတယ်။ (သူက တဖက်ခြံမှာ ခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ နေတာဗျ)။ သူပြန်သွားတော့မှ ကျနော်လည်း လှေကားရင်းနားက ကုတင်ပေါ်မှာ ဇာခြင်ထောင်လေးထောင်ပြီး ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ဘာတွေမှန်းမသိ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးရင်း တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်နဲ့ အိပ်လို့မရ ဖြစ်နေတာဗျ။
ည ၁၁ နာရီလောက်ကြတော့ ကျနော့်ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်မှာ လူရိပ်တစ်ခုတွေ့တာနဲ့ ဆတ်ကနဲထထိုင်ပြီး ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်ကို ထွက်လိုက်တော့ ဆရာဝန်မလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ်ပြပြီး သူ့နောက်လိုက်ခဲ့ဆိုပြီး လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပြတော့ အသာလေးထပြီး လိုက်သွားမိတယ်။ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်တံခါးကနေ ဝင်လာဟန်တူပါရဲ့။
အိမ်အပြင်ရောက်သွားတာနဲ့ ကျနော့်ကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားတော့တာဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ခပ်တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတယ်။ ပူအိုက်လွန်းတဲ့ ရာသီဥတုကြောင့် မိန်းမဝတ် စွပ်ကျယ်အဖြူပါးပါးလေး ဝတ်ထားပြီး အောက်က အခုအခံမပါတော့ သူ့ရင်အစုံဟာ ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိမိပြီး အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပုခုံးကနေကိုင်ပြီး ဆွဲခွာလိုက်တော့… မပီဝိုးတဝါး အလင်းရောင်မှာ ကျနော့်ကို အရမ်းမြတ်နိုး ချစ်ခင်တဲ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက အရောင်တောင် လက်ကနဲ လက်ကနဲ တောက်နေသလို စိုက်ကြည့်လာတယ်ဗျာ။ ကျနော်လည်း အကြည့်ကို လွှဲဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး အုတ်ရေကန်လေးနားကို အိမ်မကြီးနဲ့ ဝေးနိုင်သမျှဝေးအောင် ဆွဲခေါ်လာလိုက်တယ်။
အုတ်ကန်လေးကို နှစ်ယောက်သားမှီတွယ်ရင်း တူတူထိုင်နေကြတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ သူ့ကို ကျနော် စောင်းငဲ့ကြည့်မိတော့ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ သစ်ပင်တွေကြားထဲက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ဖြူဖြူအောက်မှာ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေ ဖုံးထားတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးက ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေပုံက ကလူ၏သို့မြူ၏သို့။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တလှုပ်လှုပ်တရွရွနဲ့ တစ်ခုခုပြောတော့မလိုလို။ အိမ်ထဲမှာ အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာ အခု ခြံထဲဆင်းလာတော့ အေးစိမ့်စိမ့်လေး နေလို့ကောင်းနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ မီးစနဲ့ထိုးသလို လောင်မြှိုက်လာပြီဗျာ။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ တိတ်ဆိတ်နေတာကို သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံး ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းလေးက ခပ်တိုးတိုး စကားစပြောတယ်..။
“ဖိုးသက်လေး”
အဲ့လိုခေါ်ရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်စ ပြုလာတယ်။
“အင်း”
“ငါလေ.. ငါ.. တသက်လုံး နင့်ကို သတိရနေခဲ့တာပါဟာ..”
အသံလေးက တုန်တုန်ခါခါကလေး ဖြစ်နေတယ်။
“ငါသိပါပြီဟာ.. ပုံ့ပုံ့ရာ..။ ငါလည်း အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝအထိ နင်ငိုရင်း အော်သွားတဲ့ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတာ.. အိပ်မက်တွေထဲမှာ အမြဲကြားခဲ့တာပါ..”
“ငါလေ.. ငါကအရူးပါဟာ..။ သိလား ဖိုးသက်ကလေး..။ ကျောင်းတက်တော့.. နင်နေတဲ့ အဆောင် H-2 အရှေ့ကနေ နင့်ကို လာလာရပ်ပြီး ကြည့်ဖူးတယ်..။ ခေါ်လည်းမခေါ်ရဲ.. ငါ့မှာလေ…”
ဘုရားရေ.. အဲ့ဒါတွေ ကျနော်မှ မသိခဲ့တာဗျာ။ အဖျားခတ်နေတဲ့ ရှိုက်သံလေးနဲ့ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆို့နင့်နေတဲ့ ဟန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးအိအိလေးကို ကပ်ထားပြီး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ မြင်းခေါင်းစွပ်ကျယ်လက်ပြတ် ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်မှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပုံ့ လို့ ကျနော် အဖျားဆွတ်ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ စိုကုန်ပြီဗျာ။
တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်နေတဲ့ သနားစရာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ကျောလေးဖွဖွပွတ်ရင်း ချော့နေမိတယ်။ ရင်ထဲမှာ တော်တော်ထိထိရှရှ ခံစားနေရပြီ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာလုပ်မိမှန်းမသိခင် ကျနော့်မေးစိအောက်က ဆံနွယ်ရှည်လှလှလေးတွေကို ခေါင်းငုံ့ပြီး မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် မော့လာတဲ့ နဖူးတင်းတင်းလေးကိုပါ မွှေးပစ်လိုက်မိတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးနေရှာပြီဗျာ။
“ပုံ့လေ ဒီတစ်ခါ ဖိုးသက်လေးနဲ့ခွဲရရင် သေမှာသိလား..။ ဘယ်မှမသွားနဲ့တော့နော်..။ ပုံ့နဲ့ မခွဲကြေးနေစို့နော်..”
ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေမိတယ်။ ကျနော့်ရှေ့မှာ ရှိနေတာဟာ ဒေါက်တာရီရီ မဟုတ်ဘူးဗျ..။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းမလေး။ မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကို မမေ့မလျော့ သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ ကောင်မလေး။ အငိုတိတ်ပြီး ပျောက်သွားတဲ့ ကစားစရာလေး ပြန်ရသလို မျက်ရည်တွေကြားထဲက ဝမ်းသာကြည်နူးနေရှာတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးရယ်လေ။
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပါးလေးအပ်လိုက် ပြန်ခွာပြီး ကျနော့်မျက်လုံးတွေထဲ စိုက်ကြည့်လိုက်နဲ့ တကယ့်ပီဘိ ကလေးလေးပါလားကွယ်။ ရုတ်တရက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ငုံပြီး တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်ပြီး ပြန်ခွာသွားပြန်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်ဗျာ။
“ဖိုးသက်လေးက ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ တော်တော်အရိုင်းဆန်တယ်.. ဟွန်း …။ ပုံ့ကို ဟိုရေတွင်းမှာလေ.. ရှက်လို့ သေတောင်သေချင်တယ်.. အဲ့ဒီနေ့က.. သိလား..”
“ငါတမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ပုံ့လေးရာ..”
“သိဘူး.. ပုံ့ အခု အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး.. ပြန်လျော်ပေး ..”
ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပြောရင်း လက်ဖဝါးလေး ကျနော့်ရှေ့မှာ ဖြန့်ပြနေတယ်။
“ဘယ်လိုလျော်ပေးရမှာလဲ”
“ပုံ့နဲ့ တသက်လုံး တူတူနေပြီး လျော်ပေးရမှာ.. ခစ်ခစ်..။ ဟေ့အေးနော်.. ဖိုးသက်လေး ထွက်မပြေးရဘူး.. ဒါပဲ..”
ကျနော် ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အကုန်ရှုပ်ကုန်ပြီကော။ ရုတ်တရက် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဆွဲခိုလိုက်တော့ ကျနော် ငိုက်ကနဲပါသွားတယ်။ ကျနော့်နားရွက်နားကိုကပ်ပြီး ထိုင်ရတာ ညောင်းလို့ ခဏလှဲရအောင်ဆိုပြီး နှီးချောဖျာလေးပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်တော့ ကျနော် အလိုက်သင့်ပါသွားရော။
ကဲဗျာ နှစ်ယောက်သား ဖက်လျက်ကလေး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ထားမိပြီ။ သူ့အသက်ရှူသံက ပိုပိုပြီး ပြင်းလာတယ်ဆိုတာ မျက်နှာချင်းကပ်နေတော့ ကျနော် သိနေပြီ။ သူ့ဆံပင်အရှည်ကြီးဆီက မွှေးပျံ့ပျံ့အနံ့လေးတွေက ကျနော့်နှာဝကို ချူနေတဲ့အပြင် ရင်ဘတ်ရှေ့မှာ ကပ်ထားတဲ့ ကျနော့်တံထောင်ဆစ်နဲ့ ထိကပ်မိနေတဲ့ သူ့နို့အိစက်စက် အထိအတွေ့တွေကြောင့် ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြန်ပြီ။
သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းလို့မရတော့ဘူးနေမှာဗျ။ ရေကာတာ ကျိုးပေါက်သွားသလိုပဲ.. ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်.. နှုတ်ခမ်းချင်း တပြွတ်ပြွတ်စုပ်တယ်..။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ရင်း…
“ပုံ့ပုံ့လေ.. ဖိုးသက်လေးကို ချစ်တယ်…”
တဲ့ဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သွက်သွက်ခါသွားခဲ့ပြီဗျ။ သူ့စွပ်ကျယ်ပါးပါးလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး လရောင်အောင်မှာ ဖွေးကနဲ လက်ကနဲ ပေါ်လာတဲ့ အိတွဲတွဲဖြစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ညာဖက်လက်နဲ့ ဆုပ်ချေရင်း စို့ပေးနေမိပြီ။
စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ အုတ်ရေကန်အောက်ခြေက သံမံတလင်းလေးပေါ်ခင်းထားတဲ့ နှီးချောဖျာကလေးပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေမဲ့ကုန်ပြီ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို အတင်းဆွဲချွတ်မိကုန်လဲဆိုတာ သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ကျနော်ရယ် ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းကောင်မလေးရယ် ဖက်တွယ်ပွတ်သပ် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်နေမိပြီ။ ဘာစကားသံမှ မကြားရပေမယ့် နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက် ခပ်ပြင်းပြင်းသံ တရှူးရှူးဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ထိုးဖောက်ထွက်လာတယ်။
ပုံ့ပုံ့ရဲ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေက ကျနော့်အဝတ်မဲ့ တကိုယ်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလိုပဲဗျာ။ နှစ်ယောက်သား လူးလှိမ့်ရင်း ကျနော်က အောက်ဖက်ရောက်သွားပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ကလေး ဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ကျနော့်လက်တွေက ပြောင်တင်းချောမွတ်တဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့တင်ပါး အေးစက်စက်လေးတွေကို သေချာစုံကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ချေပေးရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်ပြီး စုပ်နမ်းပေးနေမိတယ်။ သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်က အချောင်းလိုက် ကျနော့်ဗိုက်ပေါ်လှန်တက်နေတာကို ကျနော့်အပေါ်မှာ တက်ဖိပီး လှဲအိပ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့က သူ့ဆီးခုံလေးနဲ့ ဖိကပ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ဖိပွတ်နေတော့ ကျနော်တော်တော် အနေရခက်လာတယ်။
နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာချင်းကလိနေရာက ဆတ်ကနဲခွာလိုက်ပီး ကျနော် လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထလိုက်တော့ ထိုင်လျှက်အနေအထားဖြစ်ပြီး ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကိုခွထိုင်ထားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ခါးလျားရှည်တဲ့ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်အပေါ် ခွထိုင်သလိုဖြစ်နေတော့ ဟိုတခါ ရေတွင်းမှာတုန်းက သေချာဇိမ်ခံပြီး မစို့ခဲ့ရတဲ့ နို့ညိုတိုတိုကြီးနှစ်လုံးက ကျနော့်မျက်နှာအရှေ့တည့်တည့်မှာ အားရပါးရသာ စို့ပေးပါလို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလို နှိမ့်တုံမြင့်တုံဖြစ်နေတယ်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ပဲ ဘက်ဖက်တစ်လုံးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွကစားရင်း ဆုပ်ချေရင်း ညာဖက်အလုံးကိုတော့ နို့သီးခေါင်းပတ်ပတ်လည်ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ပတ်ပတ်လည် လက်ဝဲရစ် တပြတ်ပြတ် လျက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ ဆံပင်ရှည်တွေ တခါခါဖြစ်သွားတဲ့အထိ ခေါင်းကလေးကိုမော့ပြီး
“အင်းးးးးးးးးး”
ဆိုပြီး ညည်းလာတယ်။ ဘယ်ညာပြောင်းပြီး လျက်လိုက် စို့လိုက် လုပ်ပေးနေတာ တော်တော်လေးကြာလာတော့ ကျနော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လက်တွေက ပိုတင်းကြပ်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခဏရပ်ပြီး ပုံ့ပုံ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး တော်တော်လေး အခြေအနေကောင်းနေတာ တွေ့ရတော့.. … ….
“ပုံ့ပုံ့ ခဏလေးထနော်”
“အင်းးးးး .. ဖိုးသက်လေး ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်..။ တအားကြီး မကြမ်းနဲ့နော်..။ ဟိုးနေ့က ရေတွင်းမှာဖြစ်တာ.. ရေထိတာတောင် တအားစပ်ခဲ့တယ်..။ ပုံ့ ကြောက်တယ်..”
ကျနော်ဘာမှဆက်မပြောပဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ဆွဲထူမလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ကလေး ပါလာတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး သူ့ကို အုတ်ရေကန်ဘောင်ကလေးပေါ် ပွေ့တင်လိုက်တော့
“အို”
လို့ အော်သံကလေး ထွက်လာတယ်။ အုတ်ရေကန်ဘောင်နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ခြေချထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့လေးက မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျနော့်ကို ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ တွဲလဲကျနေတဲ့ သူ့ခြေထောက်တွေကို ဆွဲမပြီး ရေကန်နှုတ်ခမ်းသားပေါ်မှာ ထိုင်နေလျှက်က ကန်ဘောင်ပေါ် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ချပြီး ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ယူလိုက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချထိုင်ရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထား ဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း လရောင်ဖွေးဖွေးအောင်မှာ ပြူးပြူးကြီး
ပေါ်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှလူးကနဲ အသံမြည်အောင် လျှာအပြားလိုက် ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တော့
“အားးးးးးးးး”
ကနဲ အသံထွက်လာအောင် အော်ညည်းသံလေး ပေးလာတယ်။
“ဖိုးသက်လေး.. ဒါဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…။ ပုံ့ပုံ့ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး ..။ မလုပ်ပါနဲ့ ရပ်ပါတော့..”
အဲ့လိုအသနားခံနေပေမယ့် သူရုန်းလို့မရ ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ ဒူးနှစ်ချောင်းကိုထောင်ပြီး လက်တစ်ဖက်ချင်းဆီနဲ့ ကားကားလေးကိုင်ပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထိုင်ထားရတော့ ကျနော့်ကိုတွန်းထုတ်ဖို့ အခွင့်မသာဘူး ဖြစ်နေတယ်လေ။ ကျနော် သိပ်အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်မှန်းသိတော့ အဆက်မပြတ် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျက်ပေးရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေမိတယ်။ အံကြိတ်ထားရင်း သွားကြားထဲက ထွက်လာတဲ့ လေသံမျိုးနဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေး တဟီးဟီးညည်းရင်း ကောင်းနေရှာပြီ။
ငါးမိနစ်လောက် ဆက်တိုက်လျက်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော် မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ မာတင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက လရောင်အောက်မှာ မာန်ဖီနေတဲ့ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လိုပဲ။ ဒူးကို နည်းနည်းလောက်ကွေးပြီး ပုံ့ပုံ့ရဲ့အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အဝမှာတေ့ပြီး ဖိကပ်သွင်းချလိုက်တယ်။
“အွင်းးးးးးးးးးးးးး”
ဆိုတဲ့ ကြိတ်ညည်းသံ မပြီဝိုးတဝါးလေး ထွက်လာတယ်။ သူ့အော်သံ ထွက်လာတော့မယ်ဆိုတာ ကြိုသိလို့ အောက်က လိုးသွင်းခါနီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော် စုပ်နမ်းထားလိုက်တာလေ။ ခပ်ဆဆလေး အထုတ်အသွင်း မြန်မြန်လုပ်ပေးနေတာ စီးကြပ်နေတဲ့ အရသာကို တစ်ထုတ်ထုတ်နဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတာပေါ့။ ပုံ့ပုံ့လက်နှစ်ဖက်လုံးက ကျနော့်ကျောပြင် ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ရေကန်ဘောင်တဖက်ကို အိတွဲကျနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဖင်သား အိစက်စက်ကို စုံဆွဲကိုင်ထားရင်း ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ ပလောက်ကနဲ အသံထွက်လာပြီး ကျနော့်လီးကြီး တစ်ချက်လောက် ကွေးခေါက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရာကနေ ပလွတ်ကနဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီဆိုတာ ဆီးခုံချင်းကပ်မိသွားလို့ ကျနော် သိလိုက်ပြီ။
နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာက ပြန်ခွာလိုက်ပြီး ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို တစ်ချက်လောက် ငုံ့ကြည့်ပြီး ရီဝေဝေ မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း..
“ပုံ့ပုံ့ ငါအသားကုန် အားနဲ့ဆောာင့်ချင်တယ်…”
လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ အံတင်းတင်းလေးကြိတ်ထားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ မီးစိမ်းပြလိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း တင်ပါးအိအိလေးကို စုံကိုင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးတော့တာပဲဗျ။
ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တအင့်အင့် မြည်သံလေးတွေ ထွက်လာတာကလွဲလို့ လုံးဝမညည်းရှာဘူးဗျာ။ သူနာပြုဆရာမလေးနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးနေရာက ကြားထဲမှာ တစ်ရက်လောက် မလိုးဖြစ်တာကြောင့်လား မသိဘူး ကျနော် မြန်မြန်ပြီးချင်လာပြီ။ ပုံ့ပုံ့မပြီးပဲ ကျနော်အရင်ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးလိုက်.. ခပ်မြန်မြန် တဖောင်းဖောင်း ဆက်တိုက်လိုးလိုက်နဲ့ အနှေးအမြန်လုပ်ရင်း လိုးနေမိတယ်။
ဒူးကွေးရင်း မတ်တပ်လိုးနေရတော့ တော်တော်လေးလည်း ညောင်းစပြုလာပြီ။ အဲ့လိုဆက်တိုက် လိုးလာတာ ၁၃-၁၄ မိနစ်လောက် ကြာလာတော့ ပုံ့ပုံ့ ကျနော့်ပုခုံးကို သူ့သွားချွန်ချွန်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွလေး ဆွဲကိုက်ပစ်လိုက်တဲ့အပြင် ကျနော့်လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုရင်း ကုတ်တွယ်တက်လာသလို လုပ်လာတော့.. သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိသွားလို့ ကျနော့်တင်းထားတဲ့စိတ်ကို ဖြေလျော့ပစ်လိုက်ရင်း အားနဲ့ အသားကုန် တဖောက်ဖောက် ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်တွေကို ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာရှာတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျ။
“ဖောင်း …ဖောင်း.. အင့်..အင့်….”
“ပုံ့ရေ ငါထွက်ကုန်ပြီ..။ အား…. ကောင်းလိုက်တာ…. အား……”
မနက် ၈ နာရီထိုးခါနီးမှ ကျနော့်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ယောက်က လာပွတ်သပ်နေသလို ခံစားရလို့ နိုးလာတယ်။ အိပ်စုံမှုန်မွှားနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတဲ့ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့မျက်နှာကို မြင်ရတယ်။
“အိပ်ပုတ်ကလေး… ထတော့ ရေချိုးမျက်နှာသစ်”
ဆိုပြီး ပြုံးစစလေးပြောတော့မှ လူးလဲထပြီး ရေတွင်းကို တဘက်တွေ သွားပွတ်တံတွေ ဆပ်ပြာခွက်တွေယူပြီး ရေမိုးချိုး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေမိတယ်။ ရေတွင်းဘေးက အုတ်ကန်လေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း ညက ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ခဲ့ကြတာ ပြန်ပုံဖော်နေမိတယ်။ ၃ ချီလောက် ဆက်တိုက်လိုးခဲ့မိတာဗျ။ သူကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ ကိုယ်တွေလက်တွေ နည်းနည်းညောင်းသလိုတောင် ဖြစ်နေတယ်။ ရေအေးအေး လောင်းချိုးလိုက်မှ ပြေသွားတယ်။
အိမ်ထဲကိုပြန်ဝင်လာတော့ အဘိုးလေးရဲ့ အခန်းထဲကနေ ပုံ့ပုံ့ထွက်လာတာ တွေ့တယ်။ ကျနော့်ကိုပြုံးပြရင်း
“ဘကြီးကတော့ ပုံမှန်ဖြစ်နေပါပြီ..။ ဟိုမှာ အရီးမေ နန်းကြီးသုတ်ပြင်ထားပေးတယ်။ သွားစားချေတော့..။ ပြီးမှ ပုံ့ကို ဆေးရုံလာလိုက်ပို့နော် ဖိုးသက်လေး..။ ပုံ့ ဟိုဖက်အိမ်မှာ ပြင်ဆင်ရင်း စောင့်နေမယ်”
လို့ ပြောပြီး သူ့အိမ်ဖက်ကို ပြန်သွားရော။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး နန်းကြီးသုပ်ကို ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ လွေးနေရင်း.. ကျနော် ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေမိတယ်။
ပုံ့ပုံ့နဲ့ အနီလေးက တစ်နေရာထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတာဗျ။ တစ်ချိန်မဟုတ် တစ်ချိန်တော့ ကျနော် ပြဿနာတက်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ။ အဲ့လိုတွေးပြီး ရင်မောလာလို့ စားနေတဲ့ နန်းကြီးသုပ်တောင် အရသာမရှိတော့သလို ဖြစ်လာတယ်။
ဖူးးးးးးးးး… စားလက်စကို ခပ်မြန်မြန် လက်စသတ်လိုက်ရင်း အဝတ်အစားကောက်လဲ၊ စက်ဘီးလေးတွန်းပြီး တဖက်ခြံကို ဘေးဖက်ခြံစည်းရိုးအလည်မှာ ဖောက်ထားတဲ့ အပေါက်ကနေ တိုးဝင်ပြီး တဖက်ခြံထဲ ရောက်သွားတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ စက်ဘီးကို ထောင်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အောက်ထပ် (အိမ်က ဘွားလေးမေတို့အိမ်နဲ့ ဆင်တူနှစ်ထပ်အိမ်ကြီး) ဧည့်ခန်းထဲကိုဝင်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုရှာတော့ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျက်အခန်းရဲ့ တံခါးဝနားရောက်တော့ စေ့ရုံစေ့ထားတဲ့ တံခါးက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အထဲကို လှမ်းကြည့်
လိုက်တော့.. အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဗျ။
ရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်သွားတယ်။ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့ မြင်နေရတာ.. ဆံပင်အရှည်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာထုံးဖို့ လုပ်နေတာဗျ။ ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘရာပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်ကပင်တီ အနီရဲရဲလေး။ ဘရာက တအားသန်မာထွားကျိုင်းလွန်းတဲ့ သူ့နို့တွေကို အတင်းစည်းနှောင်ထားရတော့ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေဟန်ကလေး။ ပင်တီအနီရဲရဲလေးကလည်း တူတူပဲ..။ တင်းကားပြီး အိစက်တဲ့ တင်ပါးပေါ်မှာ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေး ဖြစ်နေတာဗျ။ ဆံထုံးထုံးဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားတော့ ရင်ကော့ကော့၊ တင်ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေတာ အသည်းယားလိုက်တာဗျ။
မနေ့ညက ၃ ချီလောက် လိုးထားတာတောင် ကျနော့်အောက်ကကောင်က ဒီလိုတွေ မြင်နေရတော့ ပြန်ထောင်ထချင်လာပြန်ပြီ။ မနေ့ညက အားရပါးရ လိုးတယ်ဆိုပေမယ့် အခုလို လင်းလင်းချင်းချင်း မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်စိတ်တွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြီဗျ။ ပြီးတော့ ဆံပင်ရှည်နဲ့ မြင်နေကြ ပုံ့ပုံ့ကို အခုလို ဆံထုံးကစ်ကစ်လေးနဲ့ အတွင်းခံလေးတွေနဲ့ မြင်ရတော့ ဘယ်လိုမှနေလို့ မရတော့ဘူး။ စိတ်ထိန်းလို့ကို မရတော့လို့ တံခါးကို အသာလေးဆွဲဟပြီး လှစ်ကနဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။
“ဟေးးးးး”
ဆိုပြီး ဆရာဝန်မလေး ရှက်ဝဲ၀ဲဖြစ်ပြီး လက်တွေနဲ့ ကယောင်ကတမ်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော် အနောက်ကိုလှည့်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ဆီ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားလိုက်တော့ အနောက်ကိုဆုတ်ရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့
“ဖိုးသက်လေး… ပုံ့ အလုပ်နောက်ကျတော့မယ်ဟာ…။ ညမှတွေ့မယ်လေနော်”
လို့ တောင်းပန်ရှာတယ်…
“ငါ မြန်မြန်လုပ်မယ်လေနော်… ပုံ့ပုံ့..။ ငါနင့်ကို ဒီလိုမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဟာ…”
ဆိုပြီး ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ်ပုဆိုးအပြာကို ဖြေလျှော့ပြီး ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ကျနော့်အငယ်ကောင်က သောက်ရမ်းတင်းမာနေပြီဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျနော့်အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး။ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူ လက်ရှည်နဲ့ အောက်ကဖင်တုံးလုံး လီးငေါက်တောက်နဲ့ သူ့အနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားနေတာလေ။ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး ပုံစံပြောင်းသွားပြီဗျ။ ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုး မမြင်ဖူးတော့ ကြောင်ငေးငေးလေး ကြည့်နေရှာတယ်။ နောက်ဆုံး အခန်းထောင့်က ကုတင်နားရောက်တော့ သူ အနောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရပဲ ပိတ်မိသွားပြီ။ မာတင်းပြောင်ပြီး နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကလည်း သူ့ဗိုက်ရှပ်ရှပ်လေးကို ထောက်ထားပြီ။
“အာကွာ… ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်ကြီး ပြန်ဖြစ်လာတာလဲ..။ ပုံ့ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ..။ ဖိုးသက်က ဆိုးတယ်ကွာ…”
“ဒါကြီးကို မြန်မြန်ပျော့သွားအောင် လုပ်ပေးနော်.. ပုံ့….”
စိတ်လှုပ်ရှားလို့ အသံတွေတုန်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် ကုတင်ပေါ် ပွေ့ပြီးတင်လိုက်ရင်း သူအတွင်းခံတွေကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့.. ညည်းငြူသံတွေ.. ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ဆောင့်တဲ့ အသံတွေ.. အင်းးးး အင်းးးးး ဆိုပြီး အော်သံတွေ ..အခန်းထဲမှာ ဆူညံလို့…..။
————————————-
ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကွဲကွာနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတို့ရဲ့ အိပ်ယာပေါ်က မုန်တိုင်းတွေ… ညဖက်ခြံထဲမှာ ချိန်းချိန်းပြီး တွယ်ကြတဲ့ ရင်ခုန်ဖွယ်ယာ ညတွေနဲ့ လုံးချာလည် လိုက်နေတော့တာပေါ့လေ။ ပုံ့ပုံ့က တစ်မျိုးဗျ…။ ညဖက် ၃-၄ ချီလောက်တွယ်ပြီး အိပ်သွားကြ..၊ မနက်အလုပ်သွားခါနီးတိုင်း သူ့အခန်းမှာ ထပ်အုပ်..၊ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ အလိုလိုက်ရှာတယ်။ အလွန်ဆုံး ဖိုးသက်လေးက လူဆိုးလေးကွာ ဆိုတာလောက်ပဲ ညည်းရှာတာဗျ။
အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လည်း မသိလိုက်မသိဖာသာ အဲ့ဒီ သာယာမှုနောက် လိုက်နေမိတာ ၄-၅ ရက်တောင် ကြာသွားတယ်။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေး အနီ့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီဗျ။ သတိမရလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ ပုံ့ပုံ့နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်ချင်းနေ့တွေမှာ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က စိတ်မလှုံမလဲ ဖြစ်နေတော့ မျက်နှာချင်း သွားမဆိုင်ရဲလို့။ အခု ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ လွမ်းလည်းလွမ်းလာပြီဗျ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို။ ပြီးတော့ နည်းနည်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ထိန်းနိုင်မယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံလာလို့ ပုံ့ပုံ့ကို မနက်အလုပ်ပို့ပေးပြီတာနဲ့ အနီလေးတို့အိမ်ဖက်ကို စက်ဘီးလေးနဲ့နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။
တစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးထဲ ရောက်သွားတော့ မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက်ရှိပြီ။ မီးဖိုချောင်ထဲ တန်းဝင်သွားတော့ ဆရာမလေးမနီနီချိုတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်နေရာက ကျနော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး အံကြိတ်ရင်း တဖက်ကိုလှည့် မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ ပူကနဲ ဖြစ်ရပြီဗျာ။ အစိမ်းကြော်အိုးထဲက အရွက်တွေကို ယောက်ပြားဇွန်းရှည်နဲ့ တဂျစ်ဂျစ်မွှေနေရာက ထပ်ပြီးလှည့်မကြည့်ဘူးဗျ။
“အနီလေး …”
လို့ သူ့ဘေးမှာရပ်ရင်း တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်တော့… ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လာပြီး ကျနော့်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားတယ်။ တခါက ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေနဲ့ တူတယ်လို့ ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်လေးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေပြည့်နေတာ မြင်နေရလို့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာပြီဗျာ…။
မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက လွှဲဖယ်သွားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို နာနာကျင်ကျင် ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်နေပြန်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ဒယ်အိုးထဲမှာ အရွက်တွေ အပူရှိန်ကြောင့် နွမ်းကုန်ပြီ။
“ပေး .. အစ်ကို ဆက်ကြော်ပေးမယ်..”
ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲက ဇွန်းရှည်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့ကိုတွန်းဖယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်ကလေးမွှေရင်း ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်က ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟင်! ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့် ဆိုပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းဖက်မှာ ရေကျသံ တဗွမ်းဗွမ်းကြားရတာနဲ့ ရေချိုးခန်းဖက် လိုက်ဝင်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေဝတ်ထားလျက်နဲ့ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ခွက်နဲ့ခပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်လောင်းချနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အံ့သြပြီး ..
“အနီလေး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ ရေလောင်းနေတာကိုရပ်ပြီး ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာရင်း စိုက်ကြည့်နေပြန်ရောဗျ။ အဝတ်တွေက ရေတွေစိုရွှဲလို့ ဆံပင်တွေကလည်း ရေနဲ့ကပ်ပြီး အချောင်းလိုက် ဖြစ်နေတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီအနီရောင်လေးကလည်း ရေစိုလို့ အကွက်ကွက်တွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေရင်းက.. ကလေးလေးလို တအီးအီးငိုရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ အလိုက်သင့်လေး ဖက်ထားမိတယ်။
“အစ်ကို.. အနီ့ကို ပစ်ပြေးသွားတာလားလို့ ဟင့်ဟင့်”
“အစ်ကိုမအားလို့ပါ အနီကလေးရာ..။ မငိုပါနဲ့ တိတ်တိတ်”
“အီးဟီးဟီး .. အစ်ကို.. အနီသေသွားရင် ကောင်းမှာလို့တောင် တွေးမိတယ်…။ အစ်ကို့ကို မခွဲနိုင်ဘူး..။ နောက်တစ်ခါ ဒီလိုပစ်ထားပေးမယ့်အစား အနီ့ကို အရင်သတ်သွား..”
“အေးပါကွာ.. အစ်ကိုနောက်ကို မပစ်ထားဘူး .. ဟုတ်ပြီလား….။ တိတ်တော့.. ရေတွေကလည်းရွှဲလို့ တိတ်တိတ်…”
ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးပြီး နှစ်သိမ့်နေရတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာလည်း နောင်တအရမ်းရလာတယ်ဗျာ။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးရာ.. မင်းချစ်သူက မင်းကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေတာ မသိရှာဘူးနော်။ ငိုတာတိတ်သွားပေမယ့် တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်သံက မရပ်သေးဘူး။ တအားကြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားရာကနေ ဆွဲခွာလိုက်ရင်း
“အနီကလေးပူတူတူး … အအေးမိမှာစိုးရတယ်…။ ကဲ မထူးတော့ပါဘူး လာလာ..”
ဆိုပြီး သူ့ကိုရေချိုးပေးဖို့ ပြင်တယ်။ ကျနော့်ရှပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ကြိုးတန်းပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အောက်ကစွပ်ကျယ်နဲ့ ပုဆိုးကို တိုတိုပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ အနီ့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတဲ့ ရေစိုဆံပင်လေးတွေကို ရှင်းပေးရင်း ငိုမဲ့မဲ့မျက်နာလေးကို မွှေးကြူလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပ်နေတဲ့ ရေစိုအဝတ်တွေကို ဆွဲချွတ်ချနေမိတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ ကလေးလေးလို ဘာမှမပြောရှာပဲ ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။
ထမီချွတ်ချ၊ ပင်တီတွေ ဘရာတွေပါ အကုန်ချွတ်ချလိုက်တော့ သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးလှလှလေးနဲ့ ဝါဝင်းဝင်းလေးပေါ့။ ရေကန်ထဲက ရေတွေကို ဖလားခွက်နဲ့ ကျနော်ခပ်ယူပြီး ချစ်သူလေးကို စိမ်ပြေနပြေ ရေချိုးပေးနေတာကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ တောင့်တောင့်လေး ရပ်နေတယ်။ ရေ ၄-၅ ခွက် လောင်းပေးပြီးတာနဲ့ မွှေးဆပ်ပြာတုံးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးအနှံ့ သေချာတိုက်ချွတ်ပေးနေတော့ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ပြီး ငြိမ်နေပြန်ရော။ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေ အဖွေးသားနဲ့
“အင်! အင်!”
ဆိုပြီး ရှိုက်နေသံကတော့ အခုထိ မရပ်သေးဘူးဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး သူ့ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေးတွေ တင်ပါးအိစက်စက်လေးတွေ သူ့စောက်ဖုတ်လေးတွေကအစ အကျိုအကြားမကျန်အောင် သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေမိတယ်။ နောက်ဆုံး ခြေသလုံးသွယ်သွယ်လေးတွေပါမကျန် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးပြီးမှ ရေလောင်းချပြီး ချိုးပေးပြန်တယ်။ အားလုံးစင်ကြယ်ပြီး မွှေးပျံ့သွားတော့မှ အဝတ်ကြိုးတန်းပေါ်က မွှေးပွတရုတ်တဘက်အဖြူ အကြီးကြီးကိုယူပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို သေချာပတ်ပေးရင်း အနေအထားမှန်ပြီဆိုမှ ဆရာမလေးကို ကလေးလေးတွေကိုချီသလို ပွေ့ချီပြီး သူအိပ်ခန်းဖက် ခေါ်လာခဲ့တယ်။
အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့မှ တစ်ကိုယ်လုံး ရေစက်တွေစင်သွားအောင် တဘက်နဲ့ သုတ်ပေးနေတဲ့အထိ ဆရာမလေးက ဘာမှစကားမဆိုဘူးဗျ။ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကိုပါ ခြောက်အောင်သုတ်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်လောက်ပြီဆိုမှ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှစ်ခုကို ကျနော့်နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရှလူးဆိုပြီး ၃-၄ ချက် မွှေးကြူလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ စွပ်ကျယ်လက်စကတ် အဖြူလေးကို ခေါင်းကနေစွပ်ပြီး ဝတ်ပေး၊ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်က အိမ်နေရင်း ထမီအဝါနုရောင် အပါးလေးကိုပါ ကျနော်ကိုယ်တိုင် သေချာဝတ်ပေးတဲ့အထိ ကျနော့်ကို မျက်စိအောက် ပျောက်သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်တဲ့မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာဗျာ။ သနားစရာလေးကွယ်။ အားလုံးပြီးတော့မှ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ ချစ်သူလေးကို ပွေ့ချီပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် ခေါ်လာပြန်တယ်။
ထမင်းစားပွဲက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး မီးဖိုနားမှာ ထမင်းဟင်းတွေ ဟိုလှန်ဒီလောလုပ်ရင်း ရှာလိုက်တော့ ခုနက အစိမ်းကြော်အနွမ်းတွေရယ် ထမင်းရယ်ပဲရှိတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ ကြောင်အိမ်ဖွင့်ကြည့်တော့ ဝက်အူချောင်းအစိမ်းတွေ တွေ့တာနဲ့ ချက်ချင်းကောက်ကက်ကြော်လိုက်တယ်။
“အနီလေး.. အစ်ကို့ချစ်သူလေး.. ပါးစပ်ဟ”
ဆိုပြီး ဇလုံလေးနဲ့ ဝက်အူချောင်းရယ် အစိမ်းကြော်အနွမ်းရယ် ထမင်းရယ် ရောနယ်ဖတ်ထားပြီး သူ့ရှေ့မှာဝင်ထိုင်ရင်း ကျနော်ကိုယ်တိုင် လက်နဲ့ ခွံ့ကျွေးတော့…
“အစ်ကို.. အနီမဆာဘူး..”
လို့ ပြောရင်း ခေါင်းလေးခါပြတယ်။
“အာ… မရဘူး.. ချစ်ရင်ခုဟ..”
ဆိုပြီး အတင်းခွံ့တော့မှ စိတ်မပါလက်မပါလေး ပါးစပ်ဟပြီး ထမင်းတွေဟင်းတွေကို ဝါးနေရှာတယ်။ ထမင်းနှစ်လုတ်လောက် ခွံ့ပြီးတာနဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေးပါ တိုက်ပေးတော့ ဂွတ်ဂွတ်ဆိုပြီး မျိုချရှာတယ်။ အားလုံးစားသောက် ဆေးကြောပြီးတော့မှ ဖျော့တော့တော့လေးဖြစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ထပ်ပြီးပွေ့ချီပီး အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ ဖက်ထားရင်း လှဲလျောင်းနေတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားရှာပြန်တယ်ဗျာ။
“အစ်ကို… အနီနဲ့ အစ်ကိုတို့ ဟိုတခါပြောပြတဲ့ Of Mice & Men ဝတ္ထုထဲကလို တကယ်တူတူနေမှာလားဟင်…”
“အာ.. နေမှာပေါ့..။ ယုန်ကလေးတွေနဲ့တူတဲ့ ကလေးလေးတွေ အနီက အစ်ကို့ကို မွေးပေးရမှာလေ.. နော့်..”
လို့ ပြောလိုက်တော့….
“ဟုတ်..”
ဆိုပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးကလေးအပ်လို့ ငြိမ်ကျသွားရှာပြန်တယ်။ အဲ့ဒီလို တင်းတင်းလေးဖက်ထားရင်း အလွမ်းဖြေနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်မလေးက ရုတ်တရက် ခေါင်းလေးထောင်ထလာပြီး ကျနော့်ကိုငေးရင်း..
“အစ်ကိုရာ.. အနီလေ အစ်ကို့ကို တအားလွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့ကို နမ်းစမ်းပါကွာ”
လို့ ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ပြောလာရော.. ပြွတ်ကနဲနေအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်ရင်း ကျနော့်လက်တွေက သူ့စွပ်ကျယ်လေးအောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လျှိုနှိုက်ရင်း ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ နည်းနည်းလေး စုပ်နမ်းပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွာလိုက်ရင်း သူ့စွပ်ကျယ်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ပြီး ချေပေးလိုက်တော့ မျက်တောင်လေးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်။
“အနီ အစ်ကို့ကို ချစ်ချင်နေလားဟင်”
လို့ မေးလိုက်တော့.. ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခါးကထမီလေးကို ဖြေလျှော့ပြီး ကျနော့်လက်ကိုကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်ဖို့ရွှေ့ပေးလိုက်တော့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက အရည်တွေစိမ့်ကျလို့ စိုစိစိလေးဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း မှန်းပြီး ကျနော်လက်ချောင်းတွေနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့
“ရှီး … အစ်ကိုရယ်.. အနီနေလို့မရအောင် လွမ်းလိုက်တာ..။ အနီ့အဖုတ်လေးကို အခုပဲနမ်းပေးပါတော့ ..”
လို့ တောင်းဆိုလာတယ်ဗျာ။ တကယ်ကို သတ္တိရှိပြီး ပွင့်လင်းတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးပါလားကွယ်။
ထမီလေးကိုလျှောချလိုက်ပြီး ခြေထောက်အောက်ကနေ ဂွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ အနီ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ခပ်ပါးပါးညှပ်ထားတဲ့ အမွှေးနက်နက်လေးတွေအောက်မှာ နီရဲရဲဟစိစိလေး အရည်တွေစို့လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာသိနေတဲ့ အနီက လှဲအိပ်နေရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး လှမ်းကြည့်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေရှာပြီဗျ။ (ကျနော် စောက်ဖုတ်လျက်ပေးတိုင်း အနီက သေချာကြည့်ပြီးကို အရသာခံတတ်တယ်ဗျ..။ အဲ့လိုဆိုရင် ပိုပြီး သူ့အတွက်ကောင်းတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်..။ ဘာကြောင့်လဲတော့ ကျနော်လည်း မသိပါဘူး)
ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားတဲ့ အနီ့ပေါင်ကြားထဲကို ကျနော် ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်လိုက်ရင်း အနီ့ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးလေးတွေကို သွားနဲ့ ဇတ်ဇတ်မြည်အောင် ဖွဖွရွရွလေး လျှောက်ကိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ပေါင်ဂွဆုံအရင်းနားလေးနှစ်ဖက်ကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိကပ်ပြီး နမ်းပေးနေလိုက်တယ်။ အဲ့လိုလေးတွေ လုပ်ပေးနေတော့ အနီ့ဆီက အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေးနဲ့အတူ..
“အစ်ကို.. အနီလေး စိတ်တအားယားလာပြီကွယ်”
ဆိုတဲ့ မောသံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ကိုင်ပြီး ဖြဲချလိုက်ရင်း လျှာအပြားလိုက်သပ်ပြီး ကလော်ပြီး လျက်တင်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟားးးးးးးးးးးးး!! အစ်ကိုရယ်…”
ဆိုပြီး ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖမ်းဆုပ်ရင်း ကော့တက်လာတယ်ဗျ။ ပလပ်ပလပ်အသံတွေမြည်အောင် သေသေချာချာ လျက်ပေးနေတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ တွန့်လိမ်နေတာပဲပေါ့။ လျက်တယ်၊ အစိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတယ်၊ ဖိပြီးဆော့ပေးတယ်။ တဖြေးဖြေး သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရည်တွေ ပြည့်လျှံလာတော့ ကျနော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး ကစားလိုက်တိုင်း ပလောက်.. ပလောက်ဆိုတဲ့ အသံတွေတောင် ထွက်လာတယ်။
လိင်ကိစ္စဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲဗျ။ ဝိုင်အရက်လိုပဲ.. မလုပ်ပဲ ကြာကြာအောင့်ထားရပြီး ပြန်လုပ်ပြီဆိုရင် ဘာအရသာမှန်း ပြောမပြတတ်အောင် ဆိမ့်ပြီးကောင်းလွန်းတာကိုးဗျ။ မယုံရင် ခင်ဗျားတို့ စမ်းကြည့်လေ။ အခု ကျနော်တောင် ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး ချစ်သူ့စောက်ဖုတ်လေး လျက်နေရတာကို ဇိမ်တွေ့နေတာဗျ။ ကျနော် လျက်ပေးနေလို့ ကျနော့်ဆရာမလေး ကော့ပျံနေတာလေးကိုက ကြည်နူးပီတိ အရမ်းဖြစ်စေတယ်လေ။ ခပ်စူးစူးရှရှ ပျံ့လွှင့်နေတဲ့ စောက်ရည်နံ့လေးတွေက ပိုပြီးကျနော့်ကို ယစ်မူးသာယာစေတယ်ဗျ။ တခါတခါ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်လာတတ်တဲ့ အနီ့စောက်ရည်တွေကို ထွေးမထုတ်ပဲ မျိုချပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။ အင်း.. ရွှံစရာမရှိပါဘူး.. ချစ်တာကိုးဗျ။ (ဒါကို ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲသိတဲ့ စကားဝှက်နဲ့ သာကူသောက်တယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ သာကူပျစ်ပျစ်နဲ့ တော်တော်လေး ဆင်တယ်နော့် ဟီး)
“အစ်ကို…. အစ်ကို… အနီလေး ပြီးချင်လာပြီ..။ လာလာ.. လုပ်ပေးတော့…။ အစ်ကိုဆောင့်ပေးမှ ပြီးချင်တာ.. မြန်မြန်…”
ဆိုပြီး.. အော်သံထွက်လာမှ ကျနော်လည်း ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ရင်း ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ အပေါ်က လှန်တင်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်အောက်က ဘယ်ဖက် နို့ဝါဝါ၀င်းဝင်းအိအိကြီးကို လှမ်းပြီးကိုင်ဆုပ်ချေရင်း ကျနော့်ညာလက်က အနီ့စောက်စိလေးကို စက်ဝိုင်းပုံ ဝေ့ဝိုက်ကစားပေး.. အဲ့လိုလုပ်နေရင်း စိုရွှဲချောအိနေတဲ့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ကျနော့်လီးကို ခါးကိုဆတ်ကနဲ ရှေ့ကိုတွန်းရင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“အားးး ဟားးးးးးးး ကောင်းတယ် အကိုရယ်..”
အကြိမ်ကြိမ် လိုးကျင့်ရှိပြီးသား စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက စီးပိုင်ကြပ်တောက်နေတာပဲဗျ။ အနီ့စောက်ဖုတ်က အံ့သြစရာတစ်ချက်က ဘယ်အချိန်လိုးလိုး စစချင်းသွင်းရင် တော်တော်စီးပိုင်နေတာဗျ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း လမ်းကြောင်းမနေတော့ပဲ တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တာဗျ။ အိ.. ဆိုတဲ့ အသံလေးတစ်ချက် ထွက်လာတာပဲရှိတယ်။ နို့ကိုင်နေတာ၊ စောက်စိချေပေးနေတာ၊ အောက်ကအဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းနေတာ ၃ ခုပေါင်းလိုက်တော့ အနီတော်တော်လေး ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ ချွေးစက်ကလေးတွေနဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ဖော်ပြနေတာဗျ။ တစ်ချက်ချင်း ဒစ်ထိပ်ဖူးနားထိ ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက် မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေရင်းက…
“အင်..ငင်….ငင်…အင်..ငင်..ငင်..”
ဆိုပြီး ဆက်တိုက်အော်သံတွေ ထွက်လာတော့ သူပြီးချင်လာမှန်း ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော်နေလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဝါဝင်းပြောင်တင်းနေတဲ့ အနီ့နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကို သေချာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း အသားကုန် အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။
“ဖောက်ဖောက်!! ဖြောင်းဖြောင်း!!”
“ရှီးးးးး… ဟားးးးးး!! အစ်ကိုရေ.. ရေ… ရေ… အားးးးးးး!! အနီနေလို့မရတော့ဘူးးးးးး … အင် ငင် ငင်…”
အဲ့လိုတွေအော်ရင်း အနီကလေးခင်မျာ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရှာမှ ကျနော် အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးကြီးကတော့ သူ့အဖုတ်ဖောင်းအိအိလေးထဲမှာ မာတင်းပြီး တဆတ်ဆတ်ခါနေတုန်း။ ကျနော် မပြီးနိုင်သေးဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် အနီလေးခင်မျာ အခုမှ ပြီးသွားရှာတယ်ဆိုတော့ ဆက်မလိုးသေးပဲ ခဏအနားပေးထားလိုက်တာလေ။ အခု သူ့အဖုတ်နံရံတွေက ကျနော့်လီးကို တဇိဇိညှစ်နေတာ ခံစားမိတယ်။
အနီ့ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ အခုထိ တဆတ်ဆတ်ခါပြီး ပြီးသွားတဲ့အရသာကို ခံစားနေတုန်းပဲဗျ။ အပေါ်ကနေ ဖိအိပ်ပြီး အသာလေးပြန်ညောင့်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ကျနော် ပြန်စလိုးပြန်တယ်။ အနီကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။
အဲ့လိုပြန်လိုးနေရာက ကျနော် အနီ့ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်ပြီး အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ကိုကျောပေးနေလျှက် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်နားကနေ ကပ်လိုးတဲ့အနေအထားနဲ့ ဆက်ဆောင့်ပေးနေပြန်တယ်။ ဘေးတိုက်အိပ်နေတဲ့ အနီ့ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပြီး နို့တစ်လုံးကို လက်နဲ့ဆွဲဆွဲကိုင်ရင်း ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဆိုပြီး ၃ ချက်လောက် အားနဲ့ဆောင့်လိုးလိုက်၊ ဒုတ်ဒုတ်ဆိုပြီး ကျနော့်လီးအရင်းနားလေးတင် ကပ်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက် တင်လိုက်ချလိုက် လိုးပေးနေမိတယ်။ လိုးနေရင်း အနီ့ကို လှမ်းစကားပြောတယ်…။
“အနီလေး… ရလားဟင်”
“အင်းးးး …ဘာရတာလဲ.. အစ်ကို…”
“အစ်ကိုလိုးနေတာကြာလို့ အနီလေး ခံနိုင်သေးလားလို့ပါ…။ ဟင်း.. အင့်အင့်.. ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“အာ.. အနီလေးက ဝကိုမဝသေးတာ…။ အစ်ကို စိတ်ကြိုက်သာလိုး ဟုတ်ပြီလား…။ မနက်ဖြန် အနီ အလုပ်ပိတ်တယ်..။ ဒီနေ့ တစ်နေကုန် ချစ်မယ်လေနော့် အစ်ကို..”
“အင့်…အင့်… ရှီးးးးးးး!! အေးပါ.. ဆရာမလေးရာ..။ အခုလေးဖက်ထောက်ပေးတော့..။ အစ်ကို ပြီးးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်…။ အစ်ကို ခဏချွတ်လိုက်မယ်နော်..”
“ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း… အစ်ကို့ဟာကို အနီ့အဖုတ်လေးထဲကနေ အချွတ်ကိုမခံနိုင်တာ…။ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြေးဖြေးချင်းထပြီး လေးဖက်ထောက်လိုက်မယ် … မချွတ်နဲ့..”
အဲ့လိုနဲ့ လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြစ်အောင် စောက်ဖုတ်နဲ့လီး တပ်လျှက်က ဖြေးဖြေးချင်းထရင်း ပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အနီ့ဖင်တုံး ဖွေးဖွေးအယ်အယ်လေးနှစ်ခြမ်းကို သေချာဆုပ်ချေရင်း လိုးဆောင့်ပြန်တယ်။ အနီကတော့ တအင့်အင့်နဲ့ တင်ပါးလေးကော့ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ၁၀ ချက်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အနီက အော်လာပြန်တယ်..။
“အစ်ကို..အစ်ကို.. အနီထပ်ပြီး ကောင်းလာပြန်ပြီ…။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ..ဆောင့်ပေး…”
အဲ့လိုအော်လာတော့ ကျနော်အားထပ်ထည့်ပြီး တဖန်းဖန်း အသံတွေထွက်အောင်ကို ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေမိတယ်။ ဆောင့်နေရင်းမှာကို အနီလေးက
“အင်းးးးးးးးးး အင်းးးးးးးး”
ဆိုပြီး အော်ရင်း နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျနော် အခုထိ မပြီးသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်အငယ်ကောင်က ပိုပြီးတောင် မာတောင့်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလား ထင်နေရတယ်။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး စိတ်ကို အသားကုန်အားတင်းရင်း အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ အနီ့တင်ပါးက စိတ်ကိုအသားကုန် ကြွနေစေတဲ့အပြင် အနီ့ကျောလည်လောက်ထိ ရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်နက်နက်ကလေးတွေကို ကျနော့်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲရစ်သိမ်းပြီး အနောက်ကို တင်းတင်းဆွဲရင်း မြင်းပြိုင်တဲ့ ဂျော်ကီလို မာန်သွင်းရင်း အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ကျနော့်လီးထိပ်မှာ ကျင်ဆိမ့်ဆိမ့်အရသာဖြစ်ပြီး ပြီးချင်လာတယ်။
ညာလက်က အနီ့ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆွဲ၊ ဘယ်လက်က တင်ပါးအိအိကြီးတစ်ခြမ်းကို ဆွဲညှစ်ပြီး တဖုတ်ဖုတ်၊ တဖန်းဖန်း သံစုံမြည်အောင် ဆောင့်နေရင်း အနီ့ညည်းညူသံတွေ တအင့်အင့်တွေ ကြားထဲက ကျနော့်သုတ်ရည်ပူပူတွေကို ဆရာမလေးရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခုကြားထဲက စိုအိနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်။
“ဟားး…. အနီလေး.. အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..”
အဲ့ဒီနေ့က ဆက်တိုက် လေးချီလောက် ကျနော်ပြီးအောင် နားနားပြီး တွယ်မိတယ်ဗျာ။ ညနေပိုင်းရောက်တဲ့အထိ ကျနော်က မာန်မကျသေးဘူးဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာတော့ မီးလောင်ထားတဲ့ နှင်းပန်းပွင့်ကလေးအတိုင်း နွမ်းရိသွားရှာတယ်။ ဘယ်နှစ်ခါပြီးသလဲဆိုတော့ သိတောင်မသိတော့ပါဘူး အစ်ကိုရာတဲ့။ လေသံတောင် သဲ့သဲ့လေးပဲ ထွက်ရှာတော့တယ်ဗျ။ ပိုဇေရှင်ကလည်း စုံစိသွားအောင်ကို လိုးကြတာပေါ့လေ။ နှစ်ယောက်သား ချွေးသံတရွှဲရွှဲဖြစ်တဲ့အထိ တဖုန်းဖုန်းကို ဆော်မိတာပေါ့။ ကြားထဲက ပြတ်လပ်နေတဲ့ ရက်တွေအတွက် အတိုးချပြီး ချစ်ကြတာလေ။
ကျနော် ပထမတစ်ချီပြီးသွားလို့ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ရင်း အနီလေးကိုဖက်ပြီး မှိန်းနေတာ ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး၊ အနီက ကျနော့် ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေတဲ့လီးကို အသားကုန် တပြွတ်ပြွတ် ကုန်းစုပ်ပေးတော့ ဘာမှတောင်မကြာလိုက်ဘူး ပြန်တောင်လာတာပေါ့။ တောင်လာတာနဲ့ အနီလေးက ဒီတစ်ခါ အနီ့အလှည့်ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုတက်ခွ၊ ခါးလေးမတ်မတ်ထား၊ တင်လေးကော့တော့တော့လုပ်ပြီး အပေါ်က တက်လိုးတော့တာဗျ။ အခုမှ တစ်ချီပြီးထားတဲ့ ကျနော်က သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဖာသာ တဖတ်ဖတ် တက်ပြီးဆောင့်နေတာကို ပက်လက်အိပ်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်တယ်။
အငြိမ်မနေပဲ ခုန်ပေါက်နေတဲ့ နို့ထွားထွား ဝါဝါ၀င်းဝင်းလေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေပေးရင်း တချက်တချက် ကော့ကော့ပေးနေလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း ခပ်ကြာကြာလေး ဆောင့်လိုးပြီးမှ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ကျောပေးလျှက်အနေထားကနေ တက်ပြီး နောက်ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့ ကျနော်က ပက်လက်အိပ်နေလျှက်ကနေ လက်ထောက်ပြီးထရင်း အားနဲ့ပြန်ကော့ရင်း ဆောင့်ပေးပြန်တယ်။
အနီလေးက တော်တော်လေးကို မာန်ပါတယ်ဗျ။ သာမန်မိန်းမတွေလို တအိအိဆောင့်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူ့အိုးလှလှလေး ကျနော့်ဆီးခုံနဲ့ထိမိသံ တဖန်းဖန်း အကျယ်ကြီးမြည်တဲ့အထိ တက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရှာတာ။ သူ အဲ့လိုတက်ပြီး လိုးနေတာခံနေရင်း ကျနော်ပြီချင်လာမှ ဒူးထောက်လေးဖက်ကုန်းပုံစံနဲ့ပဲ ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးလိုက်တာပေါ့။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် ၃ ချီမြောက်ပြီးသွားပြီ အနီနဲ့ အတူနေတဲ့ သူ့အဒေါ်ပြန်လာခါနီးမှ ပြန်မယ်ဆိုပြီးပြင်တော့..
“အစ်ကို မပြန်ခင် တစ်ခါလောက် မလုပ်ချင်တော့ဘူးလား”
ဆိုပြီး အဝတ်တွေဝတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချွဲပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ ကဲ ဆိုပြီး ဖက်တာနမ်းတာ စုပ်တာတွေ ဘာမှထပ်မလုပ်တော့ပဲ ကုတင်ဇောင်းမှာ အနီ့ဖင်တစ်ပိုင်းကို အောက်ကိုခပ်လျှောလျှော အနေအထားဖြစ်အောင် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းထားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း မြန်မြန်လေး အားကုန်ဆောင့်လိုးရင်း လေးချီမြောက်ပြီးခဲ့တယ်ဗျာ။
အဲ့လိုနဲ့ ကျနော် အနီ့အိမ်ကပြန်လာတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးခင်မျာ နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးကိုတောင် ထပြီးမနမ်းနိုင်တော့လို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ သူ့ကိုပဲ ကျနော် ချစ်စနိုးအနမ်းလေးပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြန်ခါနီးတောင်
“မနက်ဖြန်လည်းလာနော်.. အစ်ကို..။ အနီလေး ထပ်ချစ်ချင်သေးတယ်”
ဆိုပြီး ထပ်ချိန်းခဲ့သေးတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ပုံ့ပုံ့ကိုတောင် သတိမထားနိုင်တော့ဘူး။ ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီး အိပ်ယာထဲဝင်ပြီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာ နောက်တစ်နေ မနက်မှပဲ ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးလာတော့တယ်။ ထလာပြီး ရေမိုးချိုးစားသောက်၊ အနီ့အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ကူးလေး တယဉ်ယဉ်နဲ့ပေါ့လေ။
ဒါပေမယ့် အနီလေးတို့အိမ်တံခါးမကြီး ပိတ်ထားတော့ ရင်မောသွားတယ်။ ဒီနေ့ သေချာချိန်းထားပါတယ် ဘာလို့ အိမ်မှာမရှိတာလဲပေါ့။ တံခါးမကြီးရဲ့ သော့ခလောက်မှာ စာတစ်စောင် ညှပ်ထားတာ တွေ့တော့ ယူဖတ်လိုက်တယ်။
“အစ်ကို..
ဆောရီးကွယ်။ အနီ အိမ်ခဏပြန်စရာအကြောင်း ပေါ်လာလို့ ဟိုဖက်ကမ်းကိုသွားပြီ။ မနက်ဖြန်မနက်မှ ပြန်ရောက်မယ်နော်။ ချစ်လို့မဝသေးဘူး သိလား။
နီနီချို…။”
အင်း.. ကျနော့်မှာတော့ စိတ်ကူးလေးတယဉ်ယဉ်နဲ့ အချစ်နလံထမလို့ စဉ်းစားလာတာ မထူးပါဘူးဆိုပြီး မြို့ထဲက ကဗျာဆရာတွေ ထိုင်တတ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖက်ထွက်လာပြီး သူတို့နဲ့ ပေါက်ကရလေးဆယ်တွေ ထိုင်ပြီး လေပစ်နေမိတယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်မှ အပူရှိန်ပြင်းလာပြီဆိုပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ နေ့လည်စာစားသောက်ပြီး အဘိုးကုတင်ဘေး သွားထိုင်ရင်း ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း စကားပြောနေမိတယ်။
“ဟေ့ကောင်.. ဟိုချီမင်း .. မင်းတော့ နာတော့မယ်.. ငါသိတယ်နော်”
“ဟမ်! ဘာသိတာလဲ အဘိုးရ..”
“မင်းမိန်းမနှစ်ယောက် ရတော့မယ်ဆိုတာ ငါမြင်နေသကွာ.. ဟားဟား”
“အာ.. အဘိုးကလည်းဗျာ..။ ကျနော် နှစ်ယောက်မယူပါဘူး”
“မယူရင် မင်းအခုကိစ္စတွေ ဘယ်လိုရှင်းမလဲ မအေပေးလေးရ..။ ငါအကုန်သိတယ်နော် …။ မင်းဘွားလေးမေသာ ဘာမှမသိတာ..။ ငါတော့ မြေးချွေးမတစ်ယောက်က နာ့စ်မလေး၊ နောက်တစ်ယောက်က ဆရာဝန်မလေး ရဦးမှာပေါ့.. ဟဲဟဲ..။ ဖိုးသက်ရေ.. နှစ်ယောက်လုံးက သနားစရာလေးတွေနော်”
“အာ.. ဘယ်သူလဲ ဘကြီးရဲ့ သနားစရာကောင်းတာ”
ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ဆေးရုံကပြန်လာဟန်တူတဲ ပုံ့ပုံ့ အခန်းထဲဝင်လာလို့ ကျနော်တော်တော် လန့်ဖျန့်သွားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အဘိုးလေးကတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း
“ရီရီရေ.. နင့်ကောင်ကို နင့်ဖာသာ မေးကြည့်ပေတော့”
လို့ ပြောရင်း အကြံအိုက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သဘောတွေဇွတ်ကျနေရော။ အဘိုးလေးကို သွေးပေါင်ချိန်လေးဘာလေးတိုင်း၊ ဆေးတိုက်စရာရှိတာ တိုက်ပြီးတာနဲ့ ပုံ့ပုံ့က
“ပူလိုက်တာ.. ကြံရည်အေးအေးလေး သောက်ချင်တယ်..။ ဖိုးသက် ပုံ့ပုံ့ကို ကြံရည်လိုက်တိုက်..”
ဆိုပြီး စကားစလာတော့ ကျနော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရတယ်။
“ပုံ့ အိမ်ပြန်ပြီး အဝတ်လဲလိုက်မယ်..။ ဖိုးသက်လာခေါ်”
ဆိုပြီး ပြန်သွားတော့ ကျနော်လည်း
“အေး အေး”
ဆိုပြီး ပြောလိုက်ရတာပေါ့။ သူထွက်သွားတော့မှ အဘိုးကုတင်ဘေးကနေ ထထွက်မလို့ လုပ်တော့..
“ညိုချောဆရာဝန်မလေးနဲ့ ဖြူဖွေးဖွေးနာ့စ်မလေး ကြိုက်ရာကိုရွေးတော့ ငါ့မြေးဟိုချီမင်းကြီး”
ဆိုပြီး အဘိုးက လှမ်းနောက်လိုက်သေးတယ်။
“ဖိုးသက်လေး ပုံ့ကိုချစ်တယ်လို့ မပြောသေးဘူးနော်..”
တဲ့။ ကျနော့်ငယ်ငယ်က ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကြံရည်ခွက်ထဲက ကြံရည်တွေကို စုပ်သောက်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာလေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော်နဲ့ ပုံ့ပုံ့တို့ရဲ့ အိမ်တွေရဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ လူရှင်းတဲ့ လမ်းဘေးကြံရည်ဆိုင်လေးရဲ့ ခုံပုလေးမှာ တူတူထိုင်နေကြတာဗျ။ အိမ်နေရင်း ရှပ်အင်္ကျီအပါး လက်ရှည်အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်က ဘရာအနက်ကလေးက ရေးရေးလေး မြင်နေရတယ်။ အောက်ကထမီအနက်မှာ ပန်းပွင့်အပြာဖျော့ဖျော့လေးတွေပါတဲ့ ထမီတပတ်နွမ်းလေး ဝတ်ထားရင်း ဘေးတိုက်ထိုင်နေတော့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအလှလေးက ပေါ်လွှင်နေတာပေါ့။
နွေဒဏ်ပြင်းပြင်းကြောင့် ကြွေကျနေတဲ့ သစ်ရွက်အသေတွေက အအေးဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ လမ်းကလေးပေါ်မှာ လေတွေဝှေ့လိုက်တိုင်း ရှပ်တိုက်ပြေးလွှားလို့။ ကျနော့်ရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ ဆရာဝန်မလေးဟာ ပုဇွန်ဆီရောင်တောက်နေတဲ့ ညနေခင်းထဲမှာ အင်မတန်ကြည့်ကောင်းနေတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နတ်မိမယ်ကလေးအတိုင်းပဲဗျာ။
“အင်းးး”
“ဘာအင်းလဲ! လူလည်း ဖွတ်ဖွတ်ကြေနေပြီနော်.. အကျင့်ပုတ်ကလေး..။ အခုထိ နိုင်စားပေးတုန်း… လူများသားသမီးကို… ဟွန်း”
နှုတ်ခမ်းကို ထော်ထော်ကလေးလုပ်ပြီး မူနွဲ့နေပြန်တယ်။
“ပုံ့က ငါ့ကို ချစ်နေတာလားဟင်”
“ဘာ… ဖိုးသက်နော်.. အဲ့လိုမပြောနဲ့၊ မချစ်ပဲ.. နင်လုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေမလား..။ ငါ့မှာတသက်လုံး နင့်ကို ဘယ်လောက်မျှော်နေခဲ့ရသလဲဆိုတာ.. ငါပဲသိတယ်နော်.. တော်ပြီ တော်ပြီ..”
အဲ့လိုပြောပြီး ဝမ်းနည်းဟန်နဲ့ မျက်ရည်လေး တလည်လည်နဲ့ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ကျနော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း.. ..
“ပုံ့….”
ပြန်မထူးဘူးဗျ။ စိတ်ကောက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ထားတယ်။
“ဟောဗျာ.. ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကလည်း..။ ဒီမှာကြည့်.. ငါပြောမယ်.. ဟေး”
ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်တယ်။
“နင်အရမ်းလှတယ်.. သိလား..”
မျက်နှာလေးက လှစ်ကနဲ ပြုံးချိုသွားတယ်။
“အဲ့ဒီတော့”
“ငါလေငါ.. နင့်ကို..”
ကျနော် ဘာပြောရမလဲဗျာ..။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသနားတယ်။ ဒါပေမယ့် အနီ့ကိုလည်း ကျနော်အသည်းပေါက်မတတ် ချစ်နေမိပြီဗျ။
“ငါက မိန်းမတန်မဲ့ မရှက်မကြောက် ဖြစ်ခဲ့တယ်..။ နင်က ယောကျ်ားဖြစ်ပြီး ဘာလို့ သတ္တိမရှိရတာလဲဟင်..။ နင်ဟာ အခုထိ ငယ်ငယ်ကလိုပဲ.. အထက်စီးကနေအမြဲ..”
“ပုံ့ရာ.. ငါက လူဆိုးဆိုတာ နင်ကြားတယ်မလား…။ နင်စိတ်ဆင်းရဲချင်နေတာလားဟာ ..”
အံ့သြနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။
“ဖိုးသက်.. နင်အဲ့လို အူကြောင်ကြောင်တွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့။ ငါက နင် ငါနဲ့ကွဲသွားကတည်းက နင် ဘယ်လိုနေတယ်ထိုင်တယ်ဆိုတာ အကုန်လုံးသိနေခဲ့တာ….။ တော်ပြီဟာ.. ငါပြန်တော့မယ်..”
ဆိုပြီး ကြံရည်ဆိုင်လေးကနေ ရုတ်တရက် ထပြန်သွားတယ်။ တော်တော်လေးကို ရှက်သွားရှာတယ်နေမှာဗျ။ ကျနော် ကြံရည်ဖိုးရှင်းပြီး ခပ်မြန်မြန် ပြေးလိုက်သွားတော့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေ တခါခါနဲ့ လှစ်ကနဲ သူ့အိမ်ခြံဝင်းလေးထဲ ပြေးဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရလို့ ကျနော် အတင်းပြေးလိုက်သွားတယ်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး လိုက်ရှာတော့ မတွေ့တော့ဘူး။ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ကြည့်တော့လည်း မတွေ့ဘူး။ သူ့အဖော်အဖြစ် တောကခေါ်ထားတဲ့ ကလေးမလေးက
“အန်တီရီရီ အပေါ်ထပ်မှာရှင့်”
လို့ ချက်ပြုတ်နေရာက လှမ်းပြောလို့ အိမ်အတွင်းဖက် လှေကားကနေ အပေါ်ထပ်ကို ကျနော် တက်ခဲ့တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ပြီး ရှာရင်း နောက်ဖေးဝရံတာ ရောက်သွားတယ်။ တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်ကလေးကို အရင်တွေ့ရတယ်။
အနားကို ကျနော်ရောက်သွားတော့ ဖတ်ကနဲ မော့ကြည့်ရင်း ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက မျက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ ပါးပြင်လေးကို ရှပ်လက်ရှည်ရဲ့ လက်ဖျံနဲ့ပွတ်ပြီး သုတ်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ
မှာ ကျဉ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ အို.. သနားစရာ ကျနော့်ပုံ့ပုံ့ကလေးရယ်။
ဒူးလေးပေါ်မေးတင်ပြီး ရှိုက်နေရှာတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အပ်ထားရင်း ပါးချင်းပွတ်ပြီး သုတ်ပေးနေမိတယ်။ အလုပ်ကပြန်လာစ ဆရာဝန်မလေးကိုယ်က ချွေးနဲ့ရောထားတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေးကို ရှူမိတော့ ကျနော် ယစ်မူးနေမိတယ်။
ကျနော်လေ.. ကျနော် သူ့ကိုချစ်တယ်ဗျာ။ ကဲ.. လူတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တစ်ပြိုက်နက်ထဲ ချစ်လို့မရဘူးလား။ အနီလေးကိုချစ်သလောက် မဟုတ်ပေမယ့် ပုံ့ပုံ့ကိုလည်း ကျနော် ချစ်မိနေပီဗျ။ ကျနော် ရူးနေပြီလားမသိဘူး။ တဘဝလုံး ကျနော့်ကို မျှော်နေခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ကျနော် သနားလာရာကနေ ချစ်မိသွားပြီဗျာ။
“ပုံ့လေး ငါနင့်ကိုချစ်တယ်သိလား.. ချစ်တယ်.. ချစ်တယ်….”
“ဟင်”
တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ရုတ်တရက် အရှိုက်ရပ်ပြီး အံ့သြဝမ်းသာနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်လာတယ်။
“ဖိုးသက်လေးရယ်… ပုံ့နင့်ကိုချစ်လို့ သေတော့မယ် သိလား …”
လို့ အဖျားခတ်နေတဲ့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်လာတယ်။ ကျနော်သူ့ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။ နဖူးဝင်းဝင်းလေး မွှေးပျံ့နေတဲ့ဆံနွယ်တွေ၊ မျက်ရည်တွေနဲ့ အေးစက်တဲ့ ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေး၊ နောက်ဆုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေး။ သူကလည်း မလျှော့သော ထက်သန်မှုနဲ့ ကျနော့်အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်လာရှာတယ်။ အခု ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်နောက်ဖေးဝရံတာမှာ ဖက်ပြီး လုံးထွေးနေကြပီ။
အရင်က အကြိမ်ကြိမ် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ပြီးသားပေမယ့် အခုမှ တရားဝင်ချစ်သူတွေလို ဖြစ်ရတော့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားကုန်ပြီဗျ။ ခါတိုင်းဆို ပုံ့ပုံ့က ကျနော်လုပ်သမျှ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ငြိမ်ခံနေရှာပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်တော့ မတူဘူးဗျ။
“ဖိုးသက်လေး.. ဖိုးသက်လေး”
လို့ အဆက်မပြတ် ရေရွတ်ပြီး ကျနော့်ကို အဆက်မပြတ် နမ်းနေတယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး တုန်နေတယ်ဆိုတာ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတဲ့ ကျနော် ခံစားနေရတယ်။
“ချစ်တယ်… မောင်ရယ်..။ ပုံ့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်”
လို့ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ကျနော့်ကို အရုပ်ကလေးကိုဆော့နေတဲ့ ကလေးလေးလို နမ်းလိုက်ဖက်လိုက် ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်နေတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားစပြုလာပြီ။ ဝရံတာမှာ ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်း ဖက်ထားရာကနေ ဇိုးကနဲဇတ်ကနဲ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ထထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်တော့ ကျနော် လန့်သွားတယ်။ ဘာလုပ်မလို့လဲဆိုတာ မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေ အရမ်းတုန်လာပြီ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က ခပ်ဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့ရှည်ရှည်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။
“ပုံ့ အောက်မှာ ကောင်မလေးရှိတယ်နော်..။ ပြီးတော့ ဝရံတာကြီးမှာ..”
လို့ ကျနော်လှမ်းပြောလိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတဲ့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးက ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းကလေး ရမ်းခါပြတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဇတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူချွတ်ရလွယ်အောင် ကျနော် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ခပ်မာမာဖြစ်စပြုနေတဲ့ လီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်လီးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို သေချာ ဘယ်လက်နဲ့ သိမ်းလိုက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး ကျနော့်လီးကို နှုတ်ခမ်းလေးစုပြီး ဒစ်ထိပ်မှာတေ့ရင်း ဖိချလိုက်တော့ ထုတ်ကနဲနေအောင် ဖြစ်သွားပြီး ကျင်တက်သွားတယ်။
သူ့ညာဖက်လက်က ကျနော့်လီးအရင်းကနေ ဂွင်းတိုက်သလို ဆော့ပေးနေသလို ခေါင်းလေးကို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်လုပ်ရင်း ကျနော့်လီးကို စုပ်ပေးနေတော့ ကျနော့်မှာ ကော့ကော့တက်လာအောင် ကောင်းစပြုလာပြီ။ အချိန်မရွေး လူမိနိုင်တဲ့နေရာမှာ ဒီလိုအလုပ်ခံနေရတော့ စိတ်ကလည်း ပိုပြီး လှုပ်ရှားစပြုလာပြီဗျာ။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်က ပုံ့ထမီကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖြေချလိုက်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်တယ်။ စိုထိုင်းထိုင်း အရည်လေးတွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဖောက်ပြီး စိမ့်ထွက်စပြုလာတော့မှ ပုံ့ပုံပေါင်လုံးကို အတင်းဆွဲပြီး အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ရင်း ပက်လက်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ပြောင်းပြန်တက်ခွသလိုဖြစ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အနေအထားကို ပြင်လိုက်တယ်။
နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ တစ်ယောက်က ကုန်းပြီး လီးစုပ်နေတဲ့အချိန် အောက်ကတစ်ယောက်က မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ တစ်ယောက်ကို ပက်လက်အိပ်ရင်း စောက်ဖုတ်လျက်နေကြပြီ။ 69 ပိုစေရှင်ပေါ့။ အောက်က ပုံ့ပုံ့ပါးစပ်ထဲကို ကျနော် ကော့ကော့ပြီး ထိုးသွင်းနေတဲ့အချိန် အပေါ်ကလည်း ကျနော့်မျက်နှာပေါ်ခွထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဖြဲရင်း မျက်နှာပေါ်အပ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အသားကုန် လျက်ပေးနေလိုက်တော့ စောက်ရည်မွှေးမွှေး ချိုချိုတွေက ကျနော့်မျက်နှာပေါ် တစက်စက် ကျလာတဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်ရော။ ဒီကြားထဲ နွေလေရူးလေးက ဝရံတာကို ဖြတ်တိုက်လာတော့ အေးကနဲ အေးကနဲ အရသာလေးနဲ့ လီးအစုပ်ခံရင်း အဖုတ်လျက်နေရတာ တသက်မမေ့နိုင်မဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးပေါ့ဗျာ။
နှစ်ယောက်လုံး တော်တော်လေး အရှိန်ရလာတော့မှ ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ကျနော့်အပေါ် ပြောင်းပြန်တက်အိပ်ရင်း လီးစုပ်ပေးနေတာကိုရပ်ရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲက ကျနော့်မာတင်းနေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို ပလွတ်ဆိုပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေတဲ့ ကျနော့်မှာ အားရပါးရ လျက်နေရာကနေ ဆွဲအခွာခံလိုက်ရတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနဲ့ ပြန်ခွရင်း ထိုင်လိုက်တယ်။ လေတိုက်လို့ လွှင့်ပါနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေချာသိမ်းလိုက်ရင်း နောက်စေ့နားမှာ သေချာချည်ထုံးလိုက်တယ်။
ကျနော့်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ သေချာချိန်ပြီးတေ့ရင်း ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး မြတ်နိုးတဲ့အပြုံးလေး ပြုံးနေတာကို ဝိုးတဝါး ညနေခင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ မြင်နေရတာ တမျိုးလေးဗျာ။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို အခုလို ချည်ထုံးထားတော့ လည်တိုင်ရှည်ရှည်အလှလေးရယ်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ သူ့အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံး၊ နည်းနည်းလေး အိတွဲတွဲလိုဖြစ်နေတဲ့ ညိုစိမ့်စိမ့် နို့ကြီးတွေက အရင်းဖက်က အုံထွားသလောက် အဖျားဖက်ကို ကော့ပြီး ချွန်တက်နေတာတွေ… ကျနော့်မှာ ဒါတွေကို မြင်နေရတော့ အရမ်းစိတ်ကြွလာပြန်ပြီ။
“ပုံ့ မောင့်ကိုချစ်ပြီနော်.. မောင်..”
လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့် လီးထစ်ဖူးထိပ်ဟာ နွေးနွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ စိုအိအိ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို စွပ်ကနဲ ဝင်သွားတယ်။
အားးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သူ့ခင်မျာလည်း စိတ်မရဲသေးဘူးနေမှာဗျ။ အခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော့်ကို အပေါ်ကနေတက်ပြီး လုပ်ရှာတာကိုး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ကလေးထောက်၊ တင်ပါးလေးကော့ပြီး.. ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ခြေဖျားလေးထောက်ရင်း တဖြေးဖြေး ဖိချနေရှာတာဗျ။ သိပ်ပြီးမရဲသေးတော့ တစ်ဝက်လောက်ပဲ အသွင်းအထုတ် လုပ်ရဲရှာနေတာပေါ့လေ။ ကျနော့်စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီဗျာ။
“ပုံ့ ထိုင်ချလိုက်တော့ ထိုင်ချ…။ ငါ့ကို တအားချစ်လိုက်တော့ဟာ..”
လို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး ကျနော်ပြောရင်း သူ့နို့တွေကို အုံလိုက်ကိုင်ပြီး တအားဆုပ်ချေပေးလိုက်တော့… ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဇတ်ကနဲ ထိုင်ချပစ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်လုံး ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး
“ရှီးးးးးးးးးးးးးးး!!”
ဆိုပြီး ပြိုင်တူအော်မိရောဗျ။
“မောင်.. မောင်.. ကန်တော့နော်.. အရမ်းနာသွားလို့လား..”
ဆိုပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျနော့်လီး အဆုံးထိအောင် ဝင်နေလျှက်က ကျနော့်မျက်နှာနားကို ကိုင်းညွှတ်လာပြီး မျက်နာငယ်လေးနဲ့ ကပ်ပြီးမေးလာတော့..
“ဟင့်အင်း.. အရမ်းကောင်းသွားလို့… ပြွတ်.. အင့် အင့်… အင် အင်းးးးး”
ချက်ချင်းပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကို သိုင်းဖက်ရင်း ကျနော်အောက်ကနေပင့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ကော့လိုးလိုက်တော့ အဲ့လိုအသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ကျနော်သောက်ရမ်း တင်းနေပြီဗျ။ သူအလုပ်ကို မစောင့်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရင်း အောက်ကနေ အသားကုန်ကော့ပြီး လိုးနေမိတယ်။ အချက် ၅၀ လောက် ဆက်တိုက်ကော့လိုးလိုက်တော့ နည်းနည်းညောင်းသွားလို့ ရပ်လိုက်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းပြီး စို့ပေးနေပြန်တယ်။ တစ်နစ်လောက်ကြတော့
“မောင်.. ခဏနော်.. ပုံ့ ချစ်ချင်သေးတယ်..”
လို့ ပြောရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်မတ်မတ်လေးလုပ် တင်လေးကော့ရင်း အပေါ်ကနေ တစ်ကိုယ်လုံး အားနဲ့ဖိဆောင့်ချပြီး လိုးတော့တာပဲဗျာ။ အောက်က ကျနော့်ခင်မျာတော့ တရှီးရှီးနဲ့ညည်းရင်း လူးလှိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းနေတော့တာပေါ့။ အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်ရင် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့အရသာ၊ တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ အီဆိမ့်သွားအောင် ကောင်းတဲ့အရသာအပြင်၊ အောက်ကနေမြင်နေရတဲ့ နို့တုန်တုန်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း
“မောင်.. ကောင်းလား..။ မောင်… ကောင်းတယ်နော်..”
လို့ လှမ်းလှမ်းမေးနေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ရဲ့အသံလေးကို ကြားနေရတော့ ပိုပြီးဖီးလ်တက်လာတယ်။ ပြန်မဖြေနိုင်တော့လို့ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနေရတာပေါ့ဗျာ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်ဆန်လာတယ်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်တောင် မြန်လာသလဲဆိုရင် တဖန်းဖန်း တဖုန်းဖုန်းမြည်တဲ့ အသံဟာ ခပ်စိပ်စိပ်လေး ဖြစ်လာတဲ့အပြင် ပုံ့ပုံ့ရဲ့
“မောင်ရယ်…အားးးး…. ရှီးးးးးးး…”
ဆိုတဲ့ အော်သံတွေပါ ဆူညံစပြုလာပြီ။ ကျနော့်လီးထိပ်ကလည်း ကျင်တက်လာပြီ..။ ကျနော် ပြီးချင်လာပြီဗျာ။ ရုတ်တရက် ကျနော် လက်ထောက်ပြီး ထိုင်လိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်တဲ့အထိ.. ပုံ့ပုံ့က အတင်းရုန်းပြီး ဆောင့်နေတုန်းပဲ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးကို လျှာနဲလျက်ပေး၊ နှုတ်ခမ်းချင်း ၂-၃ ချက်လောက် ပြွတ်ကနဲစုပ်ပြီးမှ
“ပုံ့လေး… မောင်… လေးဖက်လိုးချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့..
“မောင့်သဘော”
ဆိုပြီး ချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး ဟိုဖက်လှည့်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးတယ်။
“မောင်ရေ မြန်မြန်လေး.. အရှိန်ရနေပြီ”
လို့ လေးဖက်ထောက်နေလျှက်က စောင်းငဲ့ရင်း ပြောလာတယ်။ ချက်ချင်း ဝရံတာမှာ လေးဖက်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့တင်ပါး အိအိကြီးအနောက်မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ စောင်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲရင်း ကျနော့်လီးကို ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဟား… ပိုဇေရှင်ပြောင်းသွားလို့လား မသိဘူး စီးပိုင်နေတာပဲဗျ။ ပြီးမှ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။
“ဖတ်..ဖတ်…ဖြောင်း.. ဖြောင်း… ဖန်းဖန်း.. ဖန်းဖန်းဖန်း…..”
တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလာတယ်။ ပုံ့ပုံ့ မပြီးသေးမှန်းသိလို့ ကျနော် အချိန်ဆွဲပြီး ထိန်းလုပ်နေရတာဗျ။ (နောက်မှ သူပြန်ပြောပြတာက 69 ပိုဇေရှင်နဲ့ သူ့အဖုတ်ကို လျက်
တုန်းက တစ်ခါပြီးထားပြီးသားတဲ့)
အဲ့လိုဆောင့်နေရင်း ပုံ့ပုံ့တင်ပါး အိစက်စက်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးက အနောက်ကို ဘက်ပြန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လာတဲ့အပြင် သူ့စောက်ခေါင်းထဲက ကြွက်သားတွေ ကျနော့်လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်သလိုဖြစ်လာတော့မှ သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို တင်ပါးနှစ်ခုပေါ် ပြောင်းကိုင်လိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ဆံပင်တွေချည်ထုံးထားတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ခေါင်းကလေးမော့ပြီး ခါးလေးကော့တက်ရင်း အရင်နေ့တွေက မပြောတဲ့ စကားတွေ အော်ညည်းလာတယ်။
“မောင်… ရေ… မောင်…။ ပုံ့ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ…။ မြန်မြန်လေးး.. အီးးးးး… အင့်အင့်.. မြန်မြန်လေးးး…”
အဲ့လိုအသံကြားလိုက်တာနဲ့ ကျနော်လည်း အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့မှ စိတ်ကိုတအားတင်းပစ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ.. လေးဖက်ထောက်နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့ ဝုန်းကနဲ ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားရှာတယ်။ ကျနော်လည်း အပေါ်ကဖိလျှက်နဲ့ လှဲကျသွားတယ်။ ကျနော့်လီးကတော့ သူ့ဖင်တုံးအိအိနှစ်ခု ကြားထဲကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တပ်လျှက်ပဲ။ ဖိအိပ်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျနော့်ပြီးဆုံးခြင်း အထိမ်းအမှတ် အရည်ပူပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့ ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော့်နားထဲကနေ တဝီဝီနဲ့ လေတွေတောင် ထွက်လာတယ်။ ပုံ့ပုံ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကလည်း ကျနော့်လီးကို ဇိကနဲဇိကနဲ ဆွဲညှစ်ရင်း သူလည်းကောင်းနေမှန်း အချက်ပေးနေတယ်ဗျာ။
ချုပ်ရီညမှောင်မှောင်မှာ လေနုအေးက တနော့နော့ ပြေးလွှားနေတယ်။ (ဒဂုန်တာရာစတိုင်နော် ဟီး) ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချစ်တဲ့ဆရာဝန်မလေးရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေး။ ဝရံတာမှာ အိမ်နံရံကိုမှီပြီး ခပ်လျှောလျှော ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ကြားထဲမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေရှာတယ်။ ခုနက ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ပြီး ကန်ရေပြင်လို တည်ငြိမ်စ အခြေအနေလေးမှာ အခုလို ကိုယ်လုံးချင်းပူးကပ်ပြီး ချော့မြှူနေရတာဟာ ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေးနဲ့ ကြည်နူးစရာပေါ့။
ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီးလို့ အခုလို နားနေတုန်း လေအေးအေးလေးတွေက ဝှေ့နေတော့ ဘာရယ်လို့ သေချာမပြောတတ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး ဂုတ်ပိုးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေး နမ်းပေးနေလိုက်ရင်း၊ မြတ်နိုးရတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို မွှေးရင်း၊ ချွေးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရောထားတဲ့ ချိုအီအီအရသာလေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်က မချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး အားကုန်ဖျစ်ညှစ်ပြီး ဖက်လိုက်တော့..
“အာ့.. မောင်.. နည်းနည်းလေးလျှော့ကွာ..။ အရိုးတွေကျိုးတော့မယ်..” လို့ မော့ကြည့်ရင်း မျက်နှာလေးရှုံပြီး ပြောလာတယ်။ မော့လာတဲ့ မျက်နှာသွယ်လျလျလေးကို နေရာအနှံ့ မွှေးကြူပေးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ဖြစ်လာပြီး
“ချစ်တာ.. မောင်ရာ..”
လို့ ချွဲတဲ့အသံလေးနဲ့ မူနွဲ့နေရှာပြန်တယ်။
“ပုံ့ ငါ့ကိုချစ်လား ပြောစမ်း”
လို့ နှာတံချွန်ချွန်လေးကိုနမ်းရင်း မေးလိုက်တော့ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ မော့ပြီးစုပ်ရင်း…
“မောင့်ကို မချစ်ပါဘူးဟယ်..။ ရေတွင်းမှာ အရမ်းကြမ်းတဲ့ လူဆိုးကောင်လေးကိုပဲ ချစ်တာ..။ မောင့်ကိုတော့ အပျော်ကြံရုံသက်သက်ပါ..”
လို့ ပြောရင်း ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြောင်နေပြန်တယ်။ ကျနော်က စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ပုံ့ပုံ့နို့တစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဆုတ်ချေပြီး နို့သီးခေါင်းရှည်ရှည်လေးကို လက်ညှိုးလက်မကြားထဲ ညှပ်ပီးလှိမ့်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကစားလိုက်တော့..
“အိ..မောင်..နော်..။ ပုံ့ ပြန်ဖြစ်လာမယ်..။ ပြန်ဖြစ်လာရင်.. မောင်ပဲ.. ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်မှာနော်လို့”
ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်လိမ်ရင်း တခစ်ခစ်ရယ်နေပြန်တယ်။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော် အဆက်မပြတ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရင်း..
“ထတော့ အချစ်ကလေး ပုံ့ပုံ့…။ ရေမိုးချိုးရအောင်..။ ဗိုက်ဆာလာပြီ..။ အဝတ်တွေဝတ်စို့နော်”
လို့ ပြောလိုက်တော့.. ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ လူးလဲထပြီး ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း..
“ညကြရင်.. လူကြီးတွေအိပ်တာနဲ့ ဒီဖက်အိမ်ကို ကူးလာခဲ့နော်.. မောင်..။ တူတူဖက်ပြီး အိပ်ချင်တယ်”
လို့ ကလေးဆိုးလေးလို တောင်းဆိုနေတော့.. ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သဘောတူလိုက်ရတာပေါ့။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်တွေ ကောက်ကက်ဝတ်ပြီး ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေချိုးဖို့ပြင်နေတုန်း ကျနော် ဒီဖက်အိမ်ကို ပြန်ကူးလာရင်း တဘက်တွေ အဝတ်တွေယူပြီး ရေတွင်းဖက် ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။
ပုံ့ပုံ့တစ်ယောက် ရေတွင်းမှာ ရောက်နှင့်နေပြီ။ ငယ်ငယ်က အမှတ်တရလိုမျိုး လုပ်မယ်ဆိုပြီး ညမှောင်မှောင်မှာ ကျနော့်ကို တရော်ကင်မွန်းတွေနဲ့ ခေါင်းလျှော်ပေး၊ ကျနော်ကလည်း ဝရံတာမှာ လူးလှိမ့်ထားလို့ ဖုန်တွေပေလူးနေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်တွေကို သေချာလျှော်ပေးရင်း ကလေးလေးတွေလို တခစ်ခစ်နဲ့ ပျော်မြူးနေခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ အရင်က လိင်ဆက်ဆံဖူးတဲ့ သူစိမ်းတွေလို အခြေအနေကနေ အခုလို တရားဝင်ချစ်သူတွေ ဖြစ်လာတော့ အရာရာအားလုံးက စိတ်လှုပ်ရှားကြည်နူးစရာတွေပဲ ဖြစ်လာတယ်လေ။
ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပုံ့ပုံ့က ပွတ်ပေးတော့ အောက်ကအငယ်ကောင်က ထောင်တောင်တောင် ဖြစ်လာပြန်သေးတယ်။ ညဖက်မှောင်နေပြီဆိုတော့ ကျနော့်ရေစိုပုဆိုးကို ပုံ့ပုံ့က ဆွဲချွတ်ချပြီး သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ တိုက်ချွတ်ပေးရင်း ငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို သေချာ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ခပ်ဆဆကိုင်ကြည့်ရင်း
“အိုး.. မောင့်ဟာကြီးက အားရစရာရှင်”
ဆိုပြီး ဂွင်းတိုက်သလို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး ဆပ်ပြာတွေကြားထဲက ကျနော့်လီး မာတောင့်တောင့်ကြီးကို သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်ကြည့်နေသေးတယ်။ တော်တော်ဆော့တဲ့ ဟာမလေးဗျာ။ ရေဖလားထဲက ရေတွေနဲ့ ဆပ်ပြာတွေကို ဆေးချပြီး ၄-၅-၁၀ ချက်လောက် ကောက်ပြီး စုပ်လိုက်သေးတယ်။
“အားး.. ရှီးးး..”
ဆိုပြီး ကျနော်ဖီးလ်နည်းနည်းတက်သွားတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ရေလောင်းချိုးနေပြန်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို အမှောင်ထဲမှာမို့ မမြင်ရပေမယ့် ပြုံးစိစိလုပ်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်ဗျ။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ရေစိုထမီအောက်က လုံးကျစ်ကျစ် သူ့အိုးလေးကို ကျနော့်လီးနဲ့ထောက်ပြီး ၃-၄ ချက်လောက် ကပ်ပြီးဆောင့်လိုက်တော့..
“ဟိုးးး … ဆရာကြီး..။ ညမှ အိမ်ကိုလာခဲ့…။ အဝအပြဲ စိတ်ရှိသလောက် လာလုပ်ချေ”
လို့ ရယ်သံလေးနဲ့ပြောရင်း ကိုယ်လုံးလေးကိုယို့ပြီး ရှောင်တယ်။ ကျနော့်စိတ်ကို တမင်မရိုးမရွဖြစ်အောင် ဆွထားမှန်း ကျနော်သိတာပေါ့။ ကောင်မလေးတွေဟာ မာယာအတော်များတယ်နော့်။ ကျနော့်မှာတော့ ငေါက်တောက်ကြီး.. မချင့်မရဲစိတ်နဲ့ ရေအေးအေးလေးတွေကို ခပ်မြန်မြန်လောင်းချိုးချပြီး အဝတ်လဲလိုက်တယ်။ အိမ်မကြီးဆီ ရောက်လာတော့ ဘွားလေးမေက ထမင်းပွဲပြင်ပြီးစောင့်နေတယ်..။
“ဟဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ကောင်.. ဒီလောက်မိုးချုပ်နေအောင် ရေတွင်းမှာ ဘာလုပ်တမ်း ဆော့နေကြတာလဲ..”
လို့ ပြုံးစိစိ မေးနေသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ သနပ်ခါးရေကြဲလေးပွတ်ပြီး ဆံပင်ဖားလျားလေးနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ပုံ့ပုံ့ကို ကျနော်က မေးငေါ့ပြရင်း..
“ဘွားလေးတူမ ကျနော့်ကို ရန်ရှာနေတာလေ..။ သူ့ကိုမေးကြည့်”
လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော့်ဆရာဝန်မလေးခင်မျာ မီးရောင်အောက်မှာ
“အာ..”
ဆိုပြီး ရှက်ဝဲ၀ဲဟန်လေးနဲ့
“အလကား.. အရီးမေ…။ ဒီကောင် ပုံ့ပုံ့ကို အရင်ရန်စတာ”
လို့ အရှက်ပြေ လျှောက်ပြောနေတယ်ဗျ။
“ကဲ.. ကလေးတွေ ညစာစားကြ..။ ကျုပ် ဘုရားရှိခိုးတော့မယ်”
ဆိုပြီး ထမင်းဝိုင်းက ထသွားတော့မှ ပုံ့ပုံ့က ကျနော့်ကို မျက်နှာတင်းတင်းနဲ.
“ဟေ့ကောင်.. မောင်သက်.. မင်းနာမယ်နော်..”
ဆိုပြီး လက်သီးဆုပ်ထောင်ပြတယ်..။ ကျနော်က အံကြိတ်ပြပြီး..
“ဒီည ဘယ်သူနာမလဲဆိုတာ တွေ့ကြသေးတာပေါ့.. နန်းမတော်မယ်ပုံ့ရာ..”
လို့ ပြန်စလိုက်တော့.. ချက်ချင်း ဘွားလေးမေ ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ဟန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး..
“ရှူး.. တိုးတိုး”
ဆိုပြီး လန့်သွားတော့ ကျနော့်မှာ တခွီးခွီးရယ်နေမိတယ်။ ထမင်းစားကြတော့ ကျနော်က အပျင်းကြီးပြီး ထမင်းဟင်းကို ကိုယ့်ဖာသာမစားပဲ ပုံ့ပုံ့ကို ခွံ့ကျွေးခိုင်းတယ်။ အသည်းအမြစ် ဆီပြန်ရယ်၊ မရမ်းသီး အချဉ်သုတ်ရယ်၊ ပဲဟင်းရွှဲရွှဲလေး ဆမ်းခိုင်းပြီး သူ့ကိုခွံ့ခိုင်းတော့..
“ဟေ့ကောင်.. အရီးမေ ပြန်ဝင်လာမယ်ကွာ…”
ဆိုပြီး နောက်ကျောမလုံတဲ့ ဟန်ပန်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ခွံ့ခွံ့ကျွေးရှာတယ်။ ကျနော့်အတွက်တော့ ဒီလိုပျော်စရာကောင်းတဲ့ ညစာကို အခုလို ချစ်သူဆရာဝန်မလေးကို အနိုင်ကျင့်ပြီး ခွံ့ခိုင်းနေရတာ တသက်မမေ့နိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။
🏵️ ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး (အပိုင်း ၄) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️
