ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး
ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)
[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]
🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
ကျနော် အခု အိမ်ပြန်မအိပ်တာ ၄ ရက်ရှိခဲ့ပြီဗျ။ ဘာကိုမှ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ရက်တွေမှာ ညဖက် လိင်စိတ်ဖောက်ပြန်နေတဲ့ သရဲလိုလိုအကောင်အဖြစ် အသွင်ပြောင်းတာမျိုး လုံး၀ ထပ်ဖြစ်မလာဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ အိမ်မှာ မအိပ်တော့ ဘယ်သွားအိပ်တာလဲလို့မေးရင် လောလောဆယ် ရပ်ကွက်ထဲမှာ နာရေးတစ်ခုရှိနေတော့ အဲ့ဒီ အသုဘအိမ်မှာပဲ ညတိုင်းစောင့်အိပ်သလိုလိုလုပ်ရင်း အိပ်ရတော့တာပေါ့။
နေ့ခင်းဖက် အိမ်ပြန်လာပြီး အိမ်အလုပ်ကူလုပ်၊ ညနေစောင်း ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ အသုဘအိမ်မှာ သွားပြီး သတင်းလာမေးတဲ့ ဧည့်သည်တွေကို စားဖို့သောက်ဖို့ စီစဉ်ချက်ပြုတ်ရတာတွေ၊ အသုဘချဖို့ အခေါင်းပျဉ်စပ်တာက အစ၊ ဖဲဝိုင်းက ဆရာသမားတွေ ညလယ်စာစားဖို့တစ်ဖုံ အကုန်ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း ဆူညံနေတဲ့ ဖဲဝိုင်းတွေဘေးမှာပဲ ကွေးကွေးလေး ထိုးအိပ်ရင်း မိုးလင်းလင်းသွားရတာ ညအတော်များလာပြီ။ ကိုယ့်ဒုက္ခကြီးက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖွင့်ဟတိုင်ပင်လို့လည်း မရတာကိုးဗျ။ ရက်ဆက်ဖြစ်လာတော့ လူကလည်း အိပ်ရေးမဝပဲ မျက်နှာက ခဏလေးနဲ့ ချောင်ကျလာကရော။
ဒီကြားထဲ တစ်ဖက်ရပ်ကွက်က အမေ့ညီမအငယ်ဆုံး ကျနော့်ဒေါ်လေးက အိမ်ထောင်ပြုပါလေရောလား။ အဲ့ဒီမင်္ဂလာဆောင်မှာ ကြိုဆိုဧည့်ခံနေလိုက်သေးတယ်။ လူက အိပ်ချင်မူးတူးရုပ်နဲ့ ထမင်းဟင်းတွေ စားပွဲဝိုင်းတကာ လိုက်ဖြည့်ပေးရင်း လူနည်းနည်းရှင်းသွားတဲ့ မွန်းတည့်ချိန်ရောက်မှ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ မင်္ဂလာမဏ္ဏပ် ထောင့်ကျကျစားပွဲတစ်ခုမှာ ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေကို ကျကျနနပြင်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ကြိတ်ဖို့ပြင်ဆင်၊ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မဟုတ်တော့ ကာလသားအုပ်စုနဲ့ ခပ်ရောရောမလုပ်မိပဲ တစ်ယောက်ထဲပေါ့လေ။
“ဟေး! သူငယ်ချင်း နောက်ကျလှချေလား။ လာလာ ဒီဖက်ကို..။ ငါ့တူလေးနဲ့ တူတူဝင်စားလိုက်တော့”
ကျနော့်ဒေါ်လေးရဲ့ အသံတစာစာကို ကြားလိုက်ရလို့ ဆာဆာနဲ့ ထမင်းငုံ့လွေးနေရာက ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။
ဟိုက်! သေရောဗျာ။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ.. အထက်အောက် အစိမ်းနုရောင်ဝမ်းဆက် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ကလေးနဲ့ လှတပတလေး ဝတ်စားထားတဲ့ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေး။ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ကြီးကျစ်ပြီး အရှေ့ဖက်ကို ချထားတယ်။ ကျနော့်ဒေါ်လေးရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးကိုးဗျ။ စားလက်စ ထမင်းလုတ်တောင် မျိုချလို့မရအောင် လည်ချောင်းထဲ တစ်ဆို့သွားတယ်။ သူကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“သားဖိုးသက်.. နင့်မမ ဆရာမကို ဟင်းတွေထည့်ပေးလိုက်ဦး..။ သူငယ်ချင်း အားရပါးရစားနော်..။ ငါ ဟိုဖက်က ဧည့်သည်တွေကို သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်..”
သတို့သမီး ကျနော့်ဒေါ်လေးက လစ်ကနဲထွက်သွားတယ်။ ခပ်တောင့်တောင့်ကလေး ထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ်၊ ခေါင်းငုံ့ပီး ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ ငူတူတူဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ရယ် စားပွဲဟိုဖက်ဒီဖက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး ရဲစိတ်မွေးရင်း တုန်နေတဲ့ လက်တွေကို မသိသာအောင်ထိန်းရင်း ပန်းကန်တစ်ချပ်ထဲ ထမင်းအုပ်ထဲက ထမင်းတွေခူးပြီး ဇွန်းခရင်းတွေတပ်၊ သူ့ရှေ့မှာ ချပေးလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို သေချာမော့မကြည့်ရဲတော့ သွယ်လျလျ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေက ကျနော်ပြင်ပေးလိုက်တဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို ဆွဲယူပြီး ဇွန်းခရင်းတွေကို ကိုင်လိုက်တာကိုပဲ မြင်နေရတယ်။
“အဲ့ဒီနားက ခရမ်းသီးသုတ်ပန်းကန်လေး ပေးပါ..။ ဝက်သားနီချက် နည်းနည်းလှမ်း”
…………………………………………………………….
ကျနော် လုံးဝမော့မကြည့်ရဲပဲ သူတောင်းတဲ့ ဟင်းပန်းကန်တွေကို လှမ်းလှမ်းပြီး ယူပေးနေလိုက်တယ်။ ချိုမြမြသူမရဲ့ အသံလေးတွေထဲမှာ လှောင်ပြောင်နေသံတွေက အပြည့်ဆိုတာ ကျနော် ရိပ်မိနေတယ်။ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားပေမယ့် လက်ချောင်းတွေက ထိန်းလို့မရဘူး။ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။ ဟန်မပျက် ဆက်ပြီး စားနေရပေမယ့် ဝါးနေတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေက ဘာအရသာမှန်းတောင် မသိတော့လောက်အောင် အနေရခက်နေပြီ။ တတ်နိုင်ရင် ကျနော် ဖတ်ကနဲ ကိုယ်ပျောက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားချင်တယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကြတော့ ဟိုလူနီကြီးက လာမကယ်ဘူးသတဲ့လားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး စိတ်က ဒင်းအပေါ် မျက်ကနဲ ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။
ထမင်းစားသောက်ပြီးသွားတော့ ကျောက်ကျော၊ နနွင်းမကင်းနဲ့ လက်ဖက် ပန်းကန်လေးတွေ သူ့ဖက်ကို တိုးပေးလိုက်ရင်း ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေးထဲ ရေနွေးငဲ့ပေးနေတုန်း ဒေါ်ခင်ချိုမေက စကားစပြောလာတယ်။
“ဘာလဲ.. သိပ်ကြောက်နေတာမျိုးလား..”
(ငေါက်ငမ်းသလို စလာတဲ့ သူမရဲ့ လေသံမာမာကို ကြားရပေမယ့် ခေါင်းမော့ပြီး မကြည့်ရဲသေးဘူး)
…….. ………
“ဟိုတနေ့ညကတော့ မင်းပုံစံက အင်မတန်ရဲရင့်တဲ့ ကျားဆိုးလေးပါ…။ အခု လူရှေ့သူရှေ့ကြမှ ယုန်သူငယ်လေးလို ခြေတုန်လက်တုန် လုပ်ပြမနေစမ်းပါနဲ့ ဟဟ”
…….. ………
“မင်းယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလားကွ..။ လုပ်ရဲရင် ခံရဲရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား…။ ငါနဲ့မင်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ပြဿနာက ကျောင်းသားနဲ့ ဆရာမကြားကကိစ္စ..။ ဒါကို မင်းက အင်မတန်လူမဆန်တဲ့နည်းနဲ့ ငါ့ကို လက်စားချေတာပေါ့လေ ဟုတ်လား”
“ငါ့ကို ပန်းကောင်းအညွှန့်ချိုးလိုက်တာပေါ့ ဟုတ်လား ဖိုးသက်…။ နင့်ဒေါ်လေးကို ငါအမှန်တိုင်းပြောလိုက်ရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်မယ်ထင်သလဲ”
သူဟိန်းဟောက်သမျှ မော့မကြည့်ရဲပဲ ခေါင်းငုံ့ပြီးခံနေရတဲ့ အချိန်မှာပဲ
“ချိုမေရေ..”
ဆိုပြီး ကျနော့်ဒေါ်လေးက အနားပြန်ရောက်လာတယ်။ တိုင်ပြောတော့မလားဆိုတဲ့ စိတ်ကြောင့် ကျနော် လန့်ဖျန့်သွားပြီး ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ အစိမ်းရောင်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ကျက်သရေရှိစွာလှပနေတဲ့ သူမခင်မျာ မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေရင်း ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားစွယ်လေးနဲ့ ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားတာကိုကြည့်ရတာ အတော်နာကျည်းနေပုံရတယ်။ တောင်းပန်တိုးရှိုးသလို ပြန်ငေးကြည့်ရုံကလွှဲပြီး ကျနော် ဘာမှမတတ်နိုင်ပါဘူးဗျာ။
“ခင်ခက်ရေ.. နင့် သတို့သားက အချောစားကြီးပဲဟ..”
“အဟိ.. နင်လည်း ငါ့ကိုအားကျရင် အမြန်ရှာလိုက်လေဟာ… ခွိ”
ကျနော့်ဒေါ်လေး အနားရောက်လာတာနဲ့ သူတို့ချင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကုန်ပြီး ကျနော့်ကို ဖုတ်လေတဲ့ငပိ မရှိတော့သလို လုပ်သွားပြန်တယ်။ ၅ မိနစ် လောက်နေတော့မှ ပြန်တော့မလိုလုပ်ပြီး စားပွဲဝိုင်းက ထတယ်။ သူ့ခါးကြား ထမီအထက်ဆင့်နားမှာ ညှပ်လာတဲ့ အဖြူဆွတ်ဆွတ် လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ ဆီတွေပေနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးကို ဖိကပ်ပြီး သုတ်လိုက်ရင်း ထခါနီးလေးမှာ ကျနော့်ကို ခပ်စူးစူးတစ်ချက်ကြည့်ရင်း
“မင်းနဲ့ငါ စာရင်းရှင်းစရာ ကျန်သေးတယ်”
လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ဒေါ်လေးမကြားအောင် နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်ရုံ ရေရွတ်သွားသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ဒေါ်လေးနဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်အရှည်ကြီးက ထမီအစိမ်းနုရောင်အောက်က တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးနားမှာ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ဝေ့ရမ်းနေတာကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ငေးမောရင်း ကျနော် ချွေးတွေပြန်ပြီး စိုရွှဲနေတယ်ဆိုတာ အခုမှ သတိထားမိတယ်လေ။
တနေကုန် မကြည်လင်တဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျနော် စိတ်ညစ်ညူးနေတာ လူတိုင်းက ရိပ်မိနေပုံရတယ်ဗျ။ ဟကောင်.. နေမကောင်းဘူးလားလို့ တွေ့တဲ့လူတိုင်းက ဝိုင်းမေးကြတာကို ခံနေရတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့လည်း အိမ်သားတွေက ခါတိုင်း ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်နေတဲ့ ကျနော် မှိုင်တွေတွေဖြစ်နေလို့ အံ့သြနေကြသေးတယ်။
ညနေစောင်းတော့ ရေမိုးချိုး အဝတ်စားလဲပြီး ပိုလိုစပို့ရှပ်အဖြူစင်းနဲ့ ဂျင်းပန်အပြာတစ်ထည် ကောက်စွပ်ရင်း ခေါင်းကို သေသေချာချာဖီး၊ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး အနက်ရောင်လေးကိုထုတ်၊ မြို့အစွန်နားက ဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ အိမ်ဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ သရက်ပင်တွေ မန်ကျည်းပင်အုပ်အုပ်တွေရှိတဲ့ ခြံဝိုင်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တော့ ကျူရှင်ချိန်ပြီးသွားလို့ အထက်တန်း ကျောင်းသားကျောင်းသူလေးတွေ အိမ်ပြန်ဖို့ ဝေါကနဲ ထွက်လာကြတာမို့ ခဏရပ်စောင့်နေလိုက်သေးတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ အဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူလေးတွေ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားဖို့ ပြင်ဆင်နေကြတာတွေ့လို့ မေးကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ရေမိုးချိုးနေတယ်လို့ ပြန်ဖြေလာတယ်။ ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက်က ခဏနော်.. အစ်ကို လို့ပြောပြီး အိမ်အနောက်ဖေး ရေတွင်းဖက်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးသွားပြီး အကြောင်းသွားကြားပေးတယ်။
ကျနော်ကတော့ ကျူရှင်သင်တဲ့ ခုံရှည်ကိုမှီတွယ်လို့ ခေါင်းငုံ့ရင်း ငူတူတူရပ်နေလိုက်တယ်။ မိနစ် ၂၀ လောက်ကြာတော့ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့နဲ့ တရော်ကင်မွန်းနံ့ သင်းသင်းလေးတွေ ရောယှက်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လေးရလာလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့… သနပ်ခါး ပါးပါးလေးလူးပြီး ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံနွယ် ခက်ခက်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ဖားလျားချထားတဲ့ ဆရာမလေးက လက်ကလေးပိုက်လို့ ကျနော့်ဘေးမှာ ရောက်နေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ တရုတ်စွပ်ကျယ် လက်စကလေးနဲ့ အနက်ရောင် တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးကို ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားနဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေက ဒီလိုပုံစံလေးနဲ့လည်း ယဉ်ယဉ်ကလေး ကြည့်ကောင်းတာပါပဲလေ။ တစ်ခုပဲရှိတယ်.. ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အဆမတန် တင်းမာလွန်းနေတာပါပဲ။
ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ သူ့ကိုငေးကြည့်နေမိပြီး သူကလည်း လက်ပိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ရှုတည်တည်လုပ်နေတာ နည်းနည်းကြာသွားတော့ သူ့အဆောင်နေတဲ့ တပည့်မလေးတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း တီးတိုးသဖန်းပိုး လုပ်ကုန်ကြပြီ။ တိတ်ဆိတ်ပြီး တောင့်တောင့်ကြီးတွေ ရပ်နေကြတာကို မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ဒေါ်ခင်ချိုမေက ကျနော့်ကို လေသံတင်းတင်းနဲ့ စကားစပြောတယ်။
“ဘာလာလုပ်တာလဲ လူယုတ်မာလေး”
ကျနော့်မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူသွားတယ်။ ဟိုဖက်က ကျောင်းသူတွေများ ကြားကုန်ပြီလား မသိဘူးဗျာ။
“ပြောလေ! ဘာကိစ္စလဲ”
“ကျနော် ဆရာမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောလို့ရမလား ခင်ဗျ..။ ကျောင်းသူတွေရှေ့ဆိုတော့.. ဟိုလေ..”
“သိပ်အရှက်အကြောက်ကြီးနေတယ်ပေါ့..။ ရတယ် ရတယ်.. လာ မီးဖိုဆောင်ဖက်လိုက်ခဲ့..”
ငေါ့တော့တော့လေသံနဲ့ အိမ်မကြီးရဲ့ ဘေးဖက်မှာ သပ်သပ်ဆောက်ထားတဲ့ မီးဖိုဆောင်ဖက်ကို ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်ထုတ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းငေးနေကြတဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ကျောင်းသူတွေကို ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြရင်း ဆရာမနောက်ကို လိုက်လာခဲ့တယ်။ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်ကလေးရဲ့ အနောက်ဖက် စကားဖြူပန်းပင်အောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်တက်ပြီး ဆရာမလေးက ခြေချထိုင်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆရာမအရှေ့မှာပဲ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ခပ်မတ်မတ်ရပ်ရင်း မြေကြီးပေါ် ဖြူဖွေးနေအောင် ကြွေကျနေတဲ့ စကားပန်းတွေကို တစ်ပွင့် နှစ်ပွင့် သုံးပွင့် လေးပွင့် ဆိုပြီး ခေါင်းငုံ့ကြည့်ပြီး ရေတွက်နေမိတယ်။
မိနစ်အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်နေရင်း မခံနိုင်တဲ့အဆုံး အရှေ့က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ခြေချထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မော့ကြည့်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ဝင်းအိချောမွတ်နေတဲ့ ဆင်စွယ်နှစ်ရောင် လက်မောင်းလေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်နေရင်း ဒေါသအရောင်တွေလက်နေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မထူးတော့ပြီမို့ အရဲစွန့်ပြီး စကားစပြောလိုက်တယ်။
“ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ.. အမှန်က ကျနော် လုံးဝ မရည်ရွယ်ပါဘူး”
“ဘာကို မရည်ရွယ်တာလဲ တိတိကျကျပြောပါ”
“ကျနော် ဆရာမကို ကျူးလွန်မိတာတွေကို ပြောတာပါခင်ဗျာ..။ အမှန်က အဲ့ဒါ ကျနော်မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ မသိတော့ပါဘူး။ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေး ..”
“နင်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူလဲ ခွေးကောင်ရဲ့ …။ ငါ့ကို ခွေးလိုကျင့်ကြံသွားတာ နင်မဟုတ်လို့ ဘယ်က လူယုတ်မာလေးလဲ ပြောစမ်းပါ… ဟင်.. ပြောလေ…”
“ဆရာမ.. မဟုတ်ဘူးဗျာ.. ကျနော်လေ.. ကျနော်”
“တော်ပါတော့.. နင်က မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆို…။ နင့်အဒေါ်ကအစ ငါ့သူငယ်ချင်း..။ နင့်မိဘတွေက မြို့မျက်နှာဖုံးတွေ..။ ဒါပေမယ့် နင်ကတော့ မုဒိန်းကောင်.. သိလား…။ နင့်အကြောင်း နင့်မိဘတွေသိရင် ရှက်လွန်းလို့ သတ်သေမယ်..”
…… ….. …..
ငိုသံလုံးဝမပါပဲ ဒေါသတကြီး အော်ငေါက်နေပေမယ့် ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျလာနေပြီဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးပြီး ရန်တွေ့ရင်း တုန်ခါနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေကို ကျနော် ညိုးညိုးငယ်ငယ် မျက်နှာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သနားကြင်နာစိတ်တွေ လှိုက်ကနဲတက်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်ကနဲ တစ်ချက်ထဖြစ်တယ်။
ဘုရားရေ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ပြီး ဖက်ထားပေးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာပါလား။ ဒါက ကြင်နာချင်တာပေါ့။ သာမန် တောင်းပန်ချင်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ တုန်ခါနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်၊ ကျနော့်ကို နာကျဉ်အောင် တစ်ခုခုလုပ်လာရင်လည်း ပေတေခံပြီး သူ အပြစ်ပေးသမျှ ခံယူချင်လာတာမျိုးပေါ့။ ဒါဆို ကျနော် အခု ဟော့ဒီ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေကို ချစ်မိသွားတာမျိုးလားဗျာ။ ပေါက်တီးပေါက်ရှာ ဖြစ်ကုန်ပြီထင်တယ်။ ဆရာမလေးက ကျနော့်ထက် ၁၀ နှစ်လောက်တောင် ကြီးတာလေ..။ ကျနော့်ဒေါ်လေး အရွယ်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုလောလောဆယ် မြင်နေတာက ဒေါသထွက်ပြီး နာကျည်းနေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေပါလား။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသလို မျက်ရည်တွေ ပေါက်ပေါက်ကျရင်း ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို ဆက်တိုက်ရန်တွေ့နေတယ်။
“နင်ငါ့ကို ပြဿနာရှာသွားခဲ့တဲ့ ငါ့ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ဒီကောင်လေး လူသာငယ်တယ် စာအတော်ဖတ်တဲ့ကလေး ဆိုပြီး ငါ အထင်ကြီးခဲ့ဖူးတယ်..။ ဆရာကို လူရှေ့မှာ အရှက်ခွဲတယ်လို့ ခံစားရလို့သာ ရှက်ရမ်းရမ်းခဲ့တာ..။ နင်ဟာ လူတော်လေးလို့ သူများတွေကို ဝန်ခံဖူးပါတယ်…”
…. …. ….
“အခုတော့ နင်က ခွေးထက်တောင်မိုက်တယ်..။ အငြှိုးတကြီး ငါ့ကိုလက်စားချေတယ်”
…. …. …..
“နင်မှတ်ထား.. ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမ တူတူအိပ်တယ်ဆိုတာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့်သိလား …။ နင်ငါ့ကို လုပ်သွားခဲ့တာတွေက လူမဆန်ပဲ ရက်စက်လွန်းတဲ့ လုပ်ရပ်..။ ငါ့ကို တန်ဖိုးမဲ့တဲ့ ကြေးစားမိန်းမတစ်ယောက်လို အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ဆက်ဆံတယ်.. တစ်သက် ခွင့်မလွှတ်ဘူး..”
…. ….. …………………..
“ငါ့မြို့မှာကျန်ခဲ့တဲ့ အမေအိုကြီးကို လုပ်ကျွေးစရာကျန်သေးလို့….။ မဟုတ်ရင် ငါ့ကိုယ်ငါ သတ်သေပစ်လိုက်ချင်ပြီ နင်သိလား ခွေးကောင်..။ တသက်လုံး သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခဲ့သမျှ နင့်ကြောင့် ညစ်ပတ်ကုန်ပြီ သိသလားဟဲ့ သိသလား”
ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အဆက်မပြတ် ကျနော့်ကို ရန်တွေ့နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ။ မာန်တင်းထားပေမယ့် ပြိုဆင်းလာတဲ့ မျက်ရည်စလေးတွေရယ်။ ရှင်းပြလို့မရတော့တဲ့ အခြေနေတွေရယ်။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူးလေ။
သူမ သတိမထားလိုက်မိခင်လေးတင် ကျနော် ဆတ်ကနဲ တိုးကပ်ရင်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူမ ပုခုံးပြေပြေလေးနှစ်ခုကို စုံကိုင်လိုက်ပြီး နဖူးဝင်းဝင်းလေးနဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ နှစ်သိမ့်သလို မွှေးမွှေးပေးလိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော် အဲ့လိုလုပ်မယ်မှန်း မမျှော်လင့်ထားမိတဲ့ သူမ အငိုက်မိသွားဟန်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ အားရပါးရ မွှေးကြူလိုက်ပြီးမှ အနောက်ကို ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး ရင်ကော့လို့ ဂျင်းပန်အိပ်ကပ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ နေဝင်ရီတရောမှာ မျက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ဆရာမလေးမျက်နာမှာ ထိတ်လန့်သွားတာတွေ ကျနော် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဆင်စွယ်ရောင်အရိုးတပ် မောင်းချဓားလေး ကျနော့်လက်ထဲမှာဗျ။
“ဆရာမလေး ကျနော့်ကြောင့် နစ်နာခဲ့ရသမျှ ရော့.. ဒီမှာ လက်စားချေပစ်လိုက်ပါ”
ငိုနေတာ ချက်ချင်းရပ်သွားပြီး ပြူးကျယ်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးကလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးနေတယ်။
“ကျနော် မှားပါတယ်ခင်ဗျာ..။ ကျနော် ရှင်းပြလို့လည်း မတတ်တော့လို့ပါ..။ အင့် ယူလိုက်..။ ဒီဓားနဲ့ တစ်ချက်ထဲ ထိုးပစ်လိုက်..။ လုပ်ပါဗျာ မုဒိန်းကောင်လေးကို ထိုးပစ်လိုက်”
ဆရာမလေးဆီက ဘာအသံမှ ထွက်မလာတော့ပဲ ဆံပင်ရှည်တချို့ကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲ ညှပ်ပြီး ဖိကပ်ထားရင်း ကျနော့်ကို မကြည့်တော့ပဲ မျက်နှာလွှဲထားတယ်။ မောင်းချဓားလေးကို အသွားဖက်က ကိုင်ပြီး ဆရာမလေးဆီကို လှမ်းပေးနေတဲ့ ကျနော်ရယ်.. ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်က ဆံနွယ်တွေကြားထဲမှာ မျက်နှာကို ကွယ်ဝှက်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရယ်ကြားထဲမှာ တိတ်ဆိတ်မှုက ကြီးစိုးလွန်းသွားပြန်ပြီ။ လေပြေကလေးက တဝှီးဝှီးတိုက်ခတ်လာတော့ စကားပင်ကြီးပေါ်ကနေ စကားပွင့် ဖြူဖြူမွှေးမွှေးလေးတွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အကြားကို တဖြုတ်ဖြုတ် ကြွေကျလာတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သူမ ကျနော့်ကို ခိုးခိုးကြည့်နေပေမယ့် မကြည့်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။
ကျနော် လှမ်းပေးနေတာ မောင်းချဓားလေး မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်နှလုံးသား။ လတ်ဆတ်ပူနွေးနေတဲ့ ကျနော့်နှလုံးသားဆိုတာ တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်လက်တွေက သက်သေပြနေတယ်။ အဲ့ဒါကိုလည်း မယုံမရဲ ခိုးခိုးကြည့်နေတဲ့ သူမ ရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ခုနက ဒေါဖောင်းနေတဲ့ ဆရာမလေးကနေ အခုတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ချစ်ရေးဆိုတာ ခံရခါနီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေးလို ပြောင်းလဲသွားတယ်။
“ပြန်ဖို့ကောင်းပြီ”
ကျနော့်ကို သေချာမကြည့်ပဲ သူ့ဖာသာရေရွတ်သလို ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်က လှစ်ကနဲထပြီး ယုန်ပေါက်စလေးလိုပဲ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ ပြေးထွက်သွားတဲ့နောက် မောင်းချဓားကိုကိုင် တဖြုတ်ဖြုတ် ကြွေကျနေတဲ့ စကားပွင့်ဖြူတွေနဲ့ ကျနော် ကြောင်အအလေး ကျန်ရစ်ခဲ့ပေါ့။
———————————————
ကိုရွှေဘရဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်နံ့ နံလွန်းတဲ့ အိပ်ယာမှာ ဝင်ဝင်အိပ်တာ ၄-၅ ရက် ကြာလာပြီဗျ။ ဟိုနေ့က ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေကို အိမ်တိုင်ရာရောက် သွားတောင်းပန်ပြီးကတည်းက ဒိန်းဒလိန်းနတ်ဖမ်းစားတာ လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော် စပြီးခံစားနေရပြီကိုးလေ။ အိမ်ပြန်အိပ်ရင်လည်း လူနီကြီး ညဖက်လာနိုးမှာ ကြောက်ရတာမို့ ကိုရွှေဘတို့ အိမ်မှာ ရူးသလိုလို ပေါသလိုလိုလုပ်ပြီး သူနဲ့တူတူ အိပ်ဖြစ်နေပြန်တယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အသုဘကလည်း ပြီးသွားတော့ အိပ်စရာဘုံပျောက်သွားတာလေ။ အခုရက်ပိုင်း မိုးတွင်းရောက်လာတော့ ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ့ထုံးစံအတိုင်း နေ့ရောညပါ မိုးက တဝေါဝေါရွာနေတာဆိုတော့ အတော်ပျင်းစရာကောင်းတဲ့ ကာလဖြစ်နေတယ်။ ဒီကြားထဲ ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးလေးရယ်၊ မဟာဆန်တဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေရယ်၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းလှတဲ့ မျက်နှာကြောတင်းတင်းလေးတွေရယ်ကို အတွေးထဲ တဝဲလည်လည် ပြန်မြင်မြင်ရောင်ပြီး အချစ်ရောဂါ ထနေမိတယ်။
ကိုရွှေဘအခန်းထဲက ရှုပ်ပွနေတဲ့ စာအုပ်ပုံတွေကြားထဲ ပျင်းပျင်းရှိတိုင်း ဟိုစာအုပ် ဒီစာအုပ်တွေ မွှေနှောက်ပြီး လျှောက်ဖတ်ရင်း ( အဲ့ဒီစာအုပ်တွေက သူ့ဟာတွေမဟုတ်ဘူး ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက် ပျက်သွားတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်သယ်ထားတဲ့ဟာတွေ) အခုတလော ဖတ်မိနေတာတွေကလည်း ရှေးခေတ် ဘိုးတော်ဘုရားလက်ထက်က ဆရာသမားတွေရေးတဲ့ မမ၊ မမမြင့် အစရှိတဲ့ မမနဲ့ချာတိတ် ဝတ္ထုတွေဆိုတော့ ဖီလင်က ပိုပိုတက်လာတယ်ဗျာ။
ချစ်စိတ်ကြွတာက တစ်ဖက်၊ ဟိုတစ်ညဆီက ဆရာမလေးကို ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံခဲ့မိတာလေးတွေ ပြန်မြင်ယောင်ရင်း လိင်စိတ်ကြွတာက တစ်ဖက်နဲ့ လူကို စိတ်မသက်မသာသလိုကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိ ခလောက်အင်းဖက်သွားပြီး မိုးတဖွဲဖွဲမှာ အပျင်းပြေငါးသွားမျှားရအောင်ဆိုပြီး လေသံပစ်နေလို့ မသွားချင်ပါဘူးဗျာဆိုပြီး ဇွတ်ငြင်းနေရတယ်။ ဟိုအင်းသူကြီးသမီး အစ်မကြီးကို ဘယ်လိုမှ မျက်နှာမပြရဲတော့တာ ဒင်းမှမသိပဲဗျ။ အဲ့ဒီပြဿနာကလည်း တစ်မှောင့်။ ခပ်ဝေးဝေးရှောင်နေတာပဲ ကောင်းမယ်။ မလွယ်ပါလားနော် ဘဝဘ၀။
ဒီနေ့လည်း တနေကုန် မိုးစွေနေတာ မနက်ကတည်းက။ အိမ်ကနေ နေ့လည်စာ စားပြီး ကိုရွှေဘတို့ အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူတို့အိမ်က အုတ်ပတ်ကားတက်ထားတဲ့ ၂ ထပ်အိမ်အကြီးကြီးဗျ။ သူနဲ့ သူ့အစ်ကို ကိုရွှေဝင်းတို့ လူပျိုကြီးနှစ်ယောက်ပဲ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြတာ။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ တရုတ်အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးပဲ တွေ့လို့ ရယ်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။ ကိုရွှေဘအခန်းထဲရောက်တော့ ဆရာသမားကို မတွေ့ဘူး။ သူ့ကုတင်ပေါ် တက်လှဲနေရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ပွစိတက်နေတဲ့ စာအုပ်တွေကို လျှောက်ကြည့်နေမိတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ဝတ္ထုစာအုပ်အရွယ် ဝါကျင့်ကျင့် စာအုပ်ကလေးတစ်အုပ် တွေ့တာနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ် လှန်ဖတ်ကြည့်နေမိတယ်။ စာအုပ်နာမည်ပါတဲ့ အဖုံးလေးက ပြဲစုတ်နေပြီမို့ ဘာစာအုပ်မှန်းမသိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် အတော်ရှေးကျတဲ့ အောစာအုပ်တစ်အုပ်ဗျ။ ထွက်ရပ်ပေါက် ပုဂ္ဂိုလ်ထူး ဘိုးတော် ဆိုပြီး နယ်တကာလှည့်ပြီး မိန်းမတွေကို လိုက်အုပ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း..။ ခါတိုင်း ဖတ်ဖူးနေကြ မန်းလေးညဈေးတန်းမှာရောင်းတဲ့ စာအုပ်ကလေးတွေလို ပါးပါးလေးမဟုတ်ဘူး။ စာအုပ်အထူကြီး ဇာတ်လမ်းကလည်း အရှည်ကြီး။ လူပျိုပေါက်စိတ်ကြွစ အရွယ်ဆိုတော့ ဖတ်ပြီး သိပ်မကြာလိုက်ဘူး လောင်ကတီးလာပါလေရော။ ဂွေလှိမ့်ရအောင်လည်း သူများအိမ်ဆိုတော့ မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ဖတ်နေတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းရင်းက ဆေးပေါ့လိပ်စည်း တင်ထားတဲ့ဆီကနေ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ် ဆွဲယူပြီး ပြတင်းပေါက်နား မတ်တပ်ရပ်ပြီး စိတ်အာရုံလွှဲတဲ့အနေနဲ့ ဖွာနေမိတယ်။
ကိုရွှေဘအိပ်ခန်းက အိမ်အနောက်ဖက် ခြံစည်းရိုးနားမှာဆိုတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကို ကြည့်လိုက်ရင် တစ်ဖက်အိမ်ကို မြင်နေရတယ်။ မိုးတဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ကြားထဲမှာ တစ်ဖက်အိမ်က လူတစ်ယောက် ရေတွင်းနဲ့ကပ်လျှက် ကျောက်စည်ရေကန်အဝိုင်းနားမှာ ရေချိုးနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ အမှန်က ရေချိုးခန်းသဘောမျိုး သံပြားတွေနဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကာထားတာ ..။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က အိမ်အပေါ်ထပ်မှာဆိုတော့ အပေါ်စီးကနေကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရတယ်။ အဲ့ဒီအိမ်က အငြိမ်းစား ဘီအိုစီ မန်နေဂျာ အဘိုးကြီးရယ် သူ့သမီးရယ် နှစ်ယောက်ထဲ နေတဲ့အိမ်ဗျ။
သူ့သမီး မမဝါက ဘဏ်ကစာရေးမ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး သူ့ယောကျ်ားနောက် လိုက်သွားတော့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာ တမြန်တနှစ်က ယောကျာ်းနဲ့ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာပါလေရောလား။ ဘာဖြစ်လာတာလဲတော့ မသိဘူး။ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဝါဝါ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှလှနဲ့ အပျိုရှုံးလောက်တဲ့ရုပ်မျိုး။ ကိုရွှေဘတောင် ကြိတ်ပြီးကြံနေတယ်လို့ ကျနော့်ကို တစ်ခါက ပြောဖူးသေးတယ်။ ထမီရင်လျားနဲ့ မိုးတဖွဲဖွဲအောက်မှာ ရေချိုးနေတာကို ဂရင်းစတင်းကနေ ကျနော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ကျောလယ်လောက်ရှိတဲ့ ဆံပင်တွေကို လှိမ်ညှစ်ပြီး ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုချထားရင်း မတ်တပ်ရပ်လျှက်နဲ့ ကျောက်စည်ထဲက ရေတွေကို ခပ်ခပ်ပြီး လောင်းချိုးနေတာ အသားအရည် ဝါဝါ၀င်းဝင်းနဲ့ အောက်ခံရေလဲထမီ အနီလေးနဲ့ဆိုတော့ စိတ်ကြွစရာလေးပေါ့ဗျာ။
ကြည့်နေရင်းနဲ့ လူကို ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မမဝါက ထမီရင်လျားကို ဖြေချလိုက်ပြီး ခါးနေရာလောက်မှာ စည်းလိုက်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီကြည့် နို့ဖြူဖြူထွေးထွေးကြီးတွေကို ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တာကိုး။ ခုနက အောစာအုပ်အရှိန်နဲ့ လူက စိတ်ကြွနေတာဆိုတော့ အောက်က ကျနော့်ကောင်ကလည်း ဖြောင်းကနဲကို ထောင်ထလာတော့တာပေါ့။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူလောင်လာသလို တံတွေးတွေလည်း မျိုချနေရတယ်။ နို့တွေကို ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ ဖွေးဖွေးထအောင် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပြီးတာနဲ့ ရေစင်အောင်ဆေး၊ ပြီးတော့မှ ထမီအနီလေးကို အသာလေးလှန် ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်ကို တဗွမ်းဗွမ်းဆေးကြောနေပြန်တယ်။ အဖုတ်ကိုဆေးတာကိုတော့ နည်းနည်းလှမ်းသလို ဖြစ်နေတာမို့ အသေအချာ မမြင်ရဘူး။ မဲမဲထနေတဲ့ အဖုတ်မွှေးတွေလောက်ပဲ လှမ်းမြင်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် လူကတော့ အတော်လေး ဖီးလ်တက်နေပြီဗျ။ ကျနော်လည်း နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကို ဖြစ်စပြုလာပြီ။
အရင်က ရပ်ကွက်ထဲမှာ မောင်လေးဖိုးသက် ဆိုပြီး ပုခုံးဖက်ပြီး ချစ်စနိုးဆွဲရမ်းတတ်တဲ့ အဲ့ဒီအရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ မမဝါကို အင်မတန်ချောပြီး ကြည့်လို့ကောင်းတယ် ဆိုတာလောက်ပဲ သဘောထားတာဗျ။ သူ အိမ်ထောင်ကွဲလာတယ် ကြားတော့လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး သြော် ငါတို့မမဝါ ကံမကောင်းပါလားလို့ပဲ တွေးနေမိတာ။ အခုလို သူရေချိုးနေတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်နီးပါး ကိုယ်လုံးကို မြင်ရတော့ စိတ်က အတော်ဖောက်ပြန်မိနေတယ်။ မမဝါက တော်တော်လှတာပဲ.. မသင့်တော်ဘူးဆိုပေမယ့် စိတ်က တအားထပြီး ထိန်းရခက်လိုက်တာဗျာ။
“အေဘေးလေး ဘာလုပ်နေတာလဲ.. နင့်အိမ်မှာ ငရဲပွက်နေပြီ”
“ခင်ဗျာ.. ကိုရွှေဘ”
အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလိုပဲ ကိုရွှေဘရဲ့ အသံအောအောကြီး ကြားလိုက်ရလို့ လူလည်း လန့်ဖျတ်သွားတယ်။ အခန်းဝနားကနေ ကပ်အော်လိုက်တဲ့ ကိုရွှေဘအသံဗြဲကြီးကြောင့် ဟိုဖက်ခြံက မမဝါကလည်း ဒီဖက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှမ်းကြည့်လာတော့ သူခိုးလူမိဖြစ်သွားပြီ။ နို့နှစ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ချေးချွတ် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေရာကနေ ပြတင်းပေါက်က ကျနော့်ကို မြင်သွားတော့ ကဗျာကရာလေး ဆတ်ကနဲ ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားသွားတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အစ်မလို ရင်းနှီးခဲ့ရသူဆိုတော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ဖက်ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း သေချင်နေတာလား ဆိုတဲ့ပုံစံ လုပ်ပြလာတော့ ကျနော်လန့်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ငါတော့သွားပါပြီဆိုပြီး ရှက်စိတ်က ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ ကိုရွှေဘက အော်ကျယ်ကျယ်နဲ့
“ဘာဖြစ်တာလဲ ဖိုးသက်”
ဆိုပြီး အော်နေသေးလို့ သူ့ပါးစပ်ကို အတင်းလှမ်းပိတ်လိုက်ရသေးတယ်။
………………………………………………
အိမ်မှာ လူတွေ ပြည့်ကြပ်နေတာပဲဗျာ။ ကျနော့်အဘွားပေါ့ သွေးတက်ပြီး မူးလဲသွားတာ။ ချက်ချင်း ဆရာဝန်ခေါ် အရပ်ကူပါ လူဝိုင်းပါတွေ ဖြစ်ကုန်လို့ ကိုရွှေဘကော ကျနော်ပါ အမြန်ပြေးလိုက်ရတယ်။ အခုတော့ နာရီပိုင်းအတွင်း သက်သာသွားရှာပါပြီ။ မသက်သာတာကတော့ ကျနော်တို့တတွေပေါ့။ ကျနော့်အဘွားက ဒီရပ်ကွက်၊ ဒီနယ်တဝိုက် အင်မတန် သြဇာညောင်းခဲ့တဲ့ အဘွားကြီးဆိုတော့ အမေခင် နေမကောင်းလို့တဲ့ဟေ့ ဆိုပြီး တစ်ရပ်ကွက်လုံး ရောက်လာကြပါလေရောလား။
အဲ့ဒီမှာ လူနာက ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ပြုံးရွှင်နေပြီ။ လူနာလာမေးကြတဲ့ လူစုက များပြားလာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်ရှင် ကျနော်တို့မှာ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို လာသမျှဧည့်ခံ (အိမ်ကကြီးလို့ တော်ပါသေးလား) လက်ဖက်သုပ်၊ ဂျင်းသုပ်၊ ရေနွေးကြမ်း၊ ဆေးပေါ့လိပ်၊ ကွမ်းဆေးတွေအပြင် အာလူးထမင်းလက်သုပ်၊ သင်္ဘောသီးသုပ်စပ်စပ်ကလေးတွေပါ အကုန်လုပ်ကျွေးပြီး ဧည့်ခံနေရတာပေါ့။
အဘွားကလည်း ခုနကသာ နေမကောင်းတာ အခုလို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူကုန်ရောက်လာပြီး သူရှေ့ရောက်လာတော့ တပြုံးပြုံးဖြစ်ပြီး လာသမျှလူ စားစရာကျွေးလွှတ်ချင်နေတော့ကာ အလှူလုပ်တာကြနေတာပဲ။ ရောက်လာတဲ့ လူတွေကလည်း မိုးအေးအေးမှာ လူနာလာမေးရာကနေ ဟိုဟာလေး ဒီဟာလေးစားရင်း သောက်တင်းအုပ်ပြီး တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ ဖြစ်နေကြတာပေါ့။ ကျနော်တို့ အိမ်သားတွေမှာတော့ ဖတ်ဖတ်ကို မောနေအောင် မီးဖိုခန်းနဲ့ အိမ်မကြီး ဟိုဖက်ဒီဖက် ပြေးလွှားနေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အင်မတန်တော့ ပျော်စရာအကောင်းသားဗျ။ ချစ်စရာလည်းကောင်းတဲ့ ဓလေ့ မဟုတ်လားဗျ။
“နင် ငါရေချိုးနေတာ ချောင်းနေတယ် ဟုတ်လား မသာလေး…။ အသတ်ခံချင်နေတယ် ဟုတ်လား”
“မ.. မဟုတ်ပါဘူး မမဝါ..။ မတော်တဆပါ…။ အားးး နာတယ်ဗျ”
“ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်..။ လူကဖြင့် လက်တောင့်လောက်ကလေး ရှိသေးတယ်.. နှာဗူးထနေတယ်။ ရွှေဘနဲ့ပေါင်းပြီး ဟင်းဟင်းနော် ဟင်းဟင်း”
အဘွားနေမကောင်းဘူးဆိုတာ ဟိုအိမ်ဒီအိမ် အော်ဟစ်အသိပေးကြရင်း မမဝါတို့ သားအဖလည်း သတင်းမေး ရောက်လာကြတယ်။ လူကြီးတွေ စကားဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ထားခဲ့ရင်း မီးဖိုထဲ အကျွေးအမွေးကိစ္စလေးတွေ လာဝင်ကူပေးနေတဲ့ မမဝါက ကျနော့်ကို ပထမတော့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးတယ်။ လူနည်းနည်းလစ်သွားမှ အသာလေး အနားကပ်လာပြီး နားရွက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲပြီး နားရင်းရိုက်တယ်ဗျာ။ ငယ်ကြောက်ဆိုတော့ ကျနော့်မှာ မော့မကြည့်ရဲလောက်အောင် ကြောက်ရတာမို့ သူလုပ်သမျှ ခံနေရတာပေါ့။ နားရင်းအအုပ်ခံရတာကော ရှက်တာရောကြောင့် လူကိုထူပူနေတာပဲ။ သူက ကျနော်ပေါက်စနလေးကတည်းက ထိန်းကျောင်းလာတာဆိုတော့ မလွယ်ဘူးလေ။
သူ့လက်က လွှတ်တာနဲ့ ထွက်ပြေးပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပဲ နေတော့တာတောင် မျက်နာချင်းဆိုင်မိရင် လူရှေ့သူရှေ့မှာတောင် ဟင်းဟင်းနော်ဆိုပြီး ခြိမ်းခြောက်နေတော့တာ တစ်ညလုံးပါပဲဗျာ။ ညဆယ်နာရီလောက်မှ လူတွေရှင်းသွားလို့ သူတို့သားအဖလည်း ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ ပြန်ခါနီးတောင် သူ့အဖေကို တွဲထားရင်း သတိထားဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ်ပြသွားသေးတယ်။ မိုးအတော်ချုပ်သွားမှ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းပြီးသွားလို့ မောမောနဲ့ မအိပ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်အိပ်ယာလေးထဲဝင်ပြီး ဝင်လှဲနေမိတယ်။ မမဝါက ခုနက ဘီးကုတ်ဝါဝါလေး ခေါင်းမှာပန်ပြီး ကျနော့်ကို တချိန်လုံး ဟောက်နေပုံလေးကို ပြန်မြင်ပြီး ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။
ငါ့အစ်မက ချောတော့ အတော်ချောသားလို့ စိတ်ထဲက အမှတ်ပေးလိုက်မိရင်း ပင်ပန်းတာနဲ့ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားမိတယ်။
………………………………………………
ရှုပ်ရှက်ခတ်သွားတဲ့ ဒီနေ့ညနေက ကိစ္စတွေကြောင့် ကျနော် သတိတစ်ချက် လွှတ်သွားခဲ့တယ်ဗျာ။ အခု ကျနော် ဒုက္ခရောက်နေပြီ သိလား။ ခွေးဖြစ်တော့မယ့် အခြေအနေကြီး။ ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ လူနီကြီးကို ကျနော် မေ့သွားတယ်လေ။ ပင်ပန်းပြီး လူက အိပ်ချင်နေတော့ ဘာမှမတွေးတော့ပဲ ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာကိုး။ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ကို လူနီကြီး ဒုက္ခပေးထားပြီ။
မိုးက တဝုန်းဝုန်း ရွာချနေတဲ့ကြားထဲမှာ ကျနော့်ကို အပြင်ထွက်ခိုင်းတယ်။ အဝေးကြီးလည်း မဟုတ်ဘူး။ တစ်အိမ်ကျော်အရှေ့ဖက်က အိမ်။ တိတိကျကျပြောရရင် အခု ကျနော် မမဝါရဲ့ အခန်းထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းမသိပဲ ရောက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် မမဝါ မရှိဘူးဗျ။ သူ့အဖေကြီး အိပ်ခါနီးမို့ ဆေးတွေဘာတွေ သွားတိုက်နေတာလား မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို ဘယ်ကနေဘယ်လို တွယ်တက်ပြီး ရောက်လာသလဲ မသိဘူး။ သူ့အခန်းထဲမှာ မိုးရေတွေစက်လက်နဲ့ ရောက်နေပြီ။
သနပ်ခါးပါးကွက်ကျားလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အဝင်ပေါက်တံခါးနဲ့ကပ်လျှက် နံရံကို ကျောမှီပြီး ကပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချက်ချင်းမမြင်ဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက ၂ ပေမီးချောင်းလေး အောက်တည့်တည့်က မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ခဏဝင်ထိုင်ပြီး ဘီးကုတ်အဝါရောင်လေးကို ဖြုတ်ချရင်း သူ့ဆံပင်ကျောလည်လောက်ကို အသာအယာ လက်နဲ့သပ်နေရင်း မှန်ထဲကနေတဆင့် ကျနော့်ကို လှမ်းတွေ့သွားတော့ ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်ဟန်လေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်၊ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိလို့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ဘောင်းဘီတို ရှပ်လက်တိုလေးနဲ့ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး လိင်ဆက်ဆံလိုစိတ် ပြင်းပြလွန်းလို့ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို သေသေချာချာ မြင်လိုက်ရမှ တခြားလူမဟုတ်မှန်း သိသွားဟန်တူတယ်။
မမဝါမျက်နှာကြည့်ရတာ ပထမတော့ လူစိမ်းထင်ပြီး လန့်သွားသေးတယ်။ ကျနော်မှန်းလည်းသိရော အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ အနားကပ်လာတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမယ် လူမမယ်ကလေးဘဝလေးထဲက ယုယုယယ ထွေးပွေ့ထိန်းကျောင်းခဲ့တဲ့ မောင်လေးလို့ပဲ မြင်နေရှာမှာပေါ့။ ကျနော်ဟာ အဆမတန် တောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါအောင် ရာဂမီးလောင်မြှိုက်ခံနေရတဲ့ ကောင်တစ်ကောင်ဆိုတာ လုံးဝရိပ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ အိမ်အောက်ထပ်က သူ့အဖေကြီး ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ အခန်းတံခါးမကြီးကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အသံအုပ်အုပ်နဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခါးကျင်ကျင်လေးပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပီး
“သေချင်လို့ ဒီအခန်းထဲထိ ဝင်လာတာလား မသာကောင်လေး။ နားရင်း အတီးခံရရုံတင်မကဘူး ပါးပါ အချခံချင်တယ် ဟုတ်လား”
…… ……
“သွား! နင်တက်လာတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ချေ ..။ ကိုယ့်အစ်မကြီးအရွယ် တသက်လုံး မော့မကြည့်ရဲတဲ့သူအပေါ်များ နင်က ဖောက်လွှဲဖောက်ပြန် ဟင်း ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်..”
ကျနော့်အရှေ့မှာ ခါးကလေးထောက် ဆံနွယ်လေးတခါခါနဲ့ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဆူငေါက်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော် ဘာဖြစ်နေမှန်း အသေအချာ မသိရှာဘူး။ ညအိပ်ဝတ်မယ့် ဘလောက်အင်္ကျီအပြာလေးအောက်က ရင်အစုံမို့မို့ဟာ ဒေါသစိတ်ကြောင့် အသက်ရှူမြန်လာသံနဲ့အတူ နှိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲ ကျနော် လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပါးစပ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အာစေးထည့်ထားသလို ဘာမှပြောမထွက်မိဘူး။ ရမ္မက်တွေနဲ့ စူးရှပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကို မမဝါ သတိထားမိဟန်နဲ့ နည်းနည်းတော့ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတယ်။ ဆက်တိုက်ဆူပူနေတဲ့ လေသံက ပျော့ကျသွားတယ်။
သက်ပြင်းမော တစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းခါလိုက်ရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ပြတင်းပေါက်ဆီ လျှောက်သွားတယ်။ ပြတင်းပေါက်တံခါး ဂျက်ကို ဖြုတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ လေရဲ့လျှင်မြန်မှုမျိုးနဲ့ သူမနောက်ကျောဖက်ကို ရောက်သွားတဲ့ ကျနော် အနောက်ဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဆွဲပွေ့လိုက်တော့ စွေ့ကနဲ ပါလာတယ်။
“ဖိုးသက်! မှားမယ်ကွာ.. ကျွတ်! မင်းကို မမဝါ ပြောနေတယ်.. လွှတ်စမ်းကလေး.. အဲ့လိုမလုပ်ရဘူး အိုကွယ် … ဟဲ့ဟဲ့ မလုပ်နဲ့လို့”
ဂလွမ်း!
“ဟဲ့ သမီး အပေါ်မှာ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အဖေ..။ သမီး ရေခွက်တိုက်ချမိတာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် အတင်းဆွဲပွေ့တာကို ရုန်းအထွက်မှာ မှန်တင်ခုံပေါ်က ရေခွက်ကို လုံးထွေးရင်း တိုက်ချမိလို့ ဆူညံသွားတယ်။ အောက်ထပ်က သူ့အဖေ ကြီးလှမ်းမေးတာကို နည်းနည်းတုန်နေတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်အော်ပြောရင်း မမဝါတစ်ယောက် အတင်းရုန်းကန်ရှာတယ်။ လုံးထွေးရုန်းကန်ရင်း မှန်တင်ခုံဘေးက အိပ်ယာပေါ်ကို နှစ်ယောက်သား ထပ်လျှက်လဲကျသွားကြတယ်။
ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိတွေ တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ကျနော့်လက်ကြမ်းကြီးက ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် ဘော်လီကြီးနဲ့ ဖွေးဥနေတဲ့ ရင်ညွှန့်သားလေးတွေက ဝင်းကနဲပေါ်လာပြီ။ လိင်စိတ်တအားထန်ပြီး မုန်ယိုနေတဲ့ ကျနော် မမဝါရဲ့ ရင်ညွှန့်အကွဲကြောင်းလေးအပေါ်ဖက်နားကို အတင်းနမ်းတယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘော်လီပေါ်ကနေ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အတင်းညှစ်ချေနေပြီ။ မမဝါကတော့ ကျနော့် ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီး အတင်းတွန်းထုတ်တယ်။ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ကြာတဲ့အထိ တွန်းထိုးရုန်းကန်ရင်း စိတ်ညစ်လာဟန်တူတဲ့ မမဝါ အားပျော့စပြုလာတယ်။ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ခါးကိုမတ်ရင်း အောက်ကဘောင်းဘီတိုကို ကျနော် ချွတ်ချပြီး ကြမ်းပြင်အောက်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။
လူကတော့ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးအပေါ်မှာ ခွစီးထားလျှက်ပဲ။ နီရဲပြီး မိုးပေါ်ကိုထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့ထွက်နေပြီ။ မီးရောင်အောက်မှာ မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရတာမို့ မမဝါတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ အို! ဆိုတဲ့ ကယောင်ကတမ်း မြည်သံလေးတောင် အော်လာတယ်။ ရုန်းကန်မယ့်ဟန်မပေါ်တော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားပြီး ပက်လက်ကလေး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ရင်း သနားသလို ဖြစ်သွားဟန်တူရဲ့။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလိမ် ခါးမတ်ပြီး လက်ထောက်ထထိုင်လာတယ်။
ဘော်လီချိတ်တွေကိုသူ့ဖာသာ ဖြုတ်ပစ်လိုက်တော့ ဆူဖြိုးလှပလွန်းတဲ့ နေ့လည်က အဝေးကပဲမြင်လိုက်ရတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောင်မှာ ထင်းနေတာပဲဗျာ။ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားတာနဲ့ ပေါက်ကွဲမတတ် ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံအပေါ် လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလာတယ်။
“မောင်လေး! မမဝါက အပျိုမဟုတ်ဘူးကွာ ..။ မင်း အဲ့လောက်ကြီး ဖြစ်နေရင်လည်း သက်သာအောင် မမဝါ လုပ်ပေးမယ်..။ ဟိုလိုကြီးတော့ မလုပ်ရဘူး ဟုတ်ပြီလား။ ကလေးက လိမ္မာပါတယ်နော်”
သနားနေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ဒူးထောက်ပြီးခွထားတဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း အဲ့လိုလှမ်းပြောလာတယ်။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့နို့တွေပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့် လိင်တံနီရဲကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကို အသာလေး ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ပေးရှာတယ်။ ရှီး! ကနဲ မြည်အောင် ငြီးငြူလိုက်ရင်း မမဝါရဲ့ ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၊ နို့ကိုဆုပ်ချေရင်း အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကိုကော့ထားပေးတယ်။ လိင်ဆိပ်တက်နေပေမယ့် အသိစိတ် တစ်ချက်တစ်ချက် ဝင်လာတဲ့ ကျနော် ရာဂဘီလူးစီးနေပေမယ့် ကျနော့်ကို သနားပြီး အလိုလိုက်နေရှာတဲ့ မမဝါကို စိတ်ထဲမှာ သနားပြီး ခွင့်လွှတ်ပါဗျာလို့ တောင်းပန်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အင်မတန်ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းစွာနဲ့ မမဝါရဲ့ ခေါင်းကလေးကိုကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး သွင်းရင်း အရှိန်တအားတက်လာပြီ။
“ဖိုးသက်! ကျွတ်! မလုပ်ရဘူးဆိုကွာ.. အာကွာ.. မမဝါက တစ်ခုလပ်ကြီး.. မင်းက လူပျိုပေါက်စလေး အဲ့လိုမျိုးဖြစ်ကြရင် လူတွေက ဘာပြော… အမေ့ … ဟဲ့”
၅ မိနစ်လောက် လိင်တံကို ကြင်ကြင်နာနာ စုပ်ပေးနေတာကို ငြိမ်ခံမိနေပေမယ့် တအားတင်းကြပ်တဲ့စိတ်ကြောင့် လူက မမဝါရဲ့ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ပြီး မမဝါရဲ့ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်မိပြီ။ မို့မောက်ပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အရည်လေးတွေ စို့နေရှာတာ အဖုတ်မွှေးနက်နက်ကလေးတွေမှာတောင် အရည်လေးတွေ သီးနေတယ်။ အဖုတ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ကာထား၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ကျနော့်ကို တတွတ်တွတ်ဖြောင်းဖျဖို့ ကြိုးစားနေရှာတဲ့ သူမရဲ့ လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံထိပ်ဖူးကို သူမ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိချလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ကယောင်ကတမ်းလေး အော်ရှာတယ်။
ကြီးမားဖောင်းကားတဲ့ အဖုတ်ကြီးက စီးပိုင်ကြပ်သိပ်လွန်းနေတာမို့ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းကြီး အားစိုက်ထိုးသွင်းလိုက်ရတယ်။ အဆုံးထိရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကုတင်အောက်ကနေ သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုင်းပြီး အဖုတ်ထဲ လိင်တံထိုးသွင်းနေတဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို တအားဖမ်းဆုပ်ပြီး တွန်းထားနေရှာပြီ။
“အားးး မဆန့်ဘူးကွာ.. မလုပ်ရဘူးလို့ မင့်ကို မမဝါပြောနေတယ်လေ … နားမထောင်တော့ဘူးလား.. အာကွာ.. အိုးးး ပြန်ထုတ်ကွာ မမဝါ မင်းကို လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်ဆို မှားကုန်တော့မှာပဲ ပြောလို့လည်းမရတော့ဘူး ဒီကလေး အိအိ.. ရှီးးး”
ဆတ်ကနဲ သူမ ထထိုင်လာတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ပူနွေးစီးပိုင်လွန်းတဲ့ သူမအဖုတ်ကြီးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အခုထက်ထိ ကျနော့်ကို ဖြောင်းဖြနေဆဲ သူမကို ကျနော် သေချာမကြည့်တော့ပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ချေဆုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အသံထွက်ပြီး အော်မိမှာစိုးရှာတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ခုနက တဖျောက်ဖျာက်ရွာနေတဲ့ မိုးက တအုံးအုံး သည်းချလာပြီ။ ကျနော့် ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ရက်စက်ကြမ်းတမ်းလွန်းလာတယ်။
“အားးး .. ရှီးး … ဖောက်ဖောက်! ဖြောင်း.. ပတ်ပတ်. ဖောက်”
လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော်ရဲ့ အားပါလှတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို ပထမတော့ အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာပေမယ့် အရှိန်ရလာတော့ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် လက်ပြန်ထောက်ပြီးကော့ရင်း စိတ်ပါလက်ပါ ဆက်ဆံစပြုလာပြီ။ အရပ်ရှည်ရှည် နို့ထွားထွားနဲ့ တင်ပါးကားကားကြီးတွေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ မမဝါကို ကျနော် မညှာတာတော့ပဲ အသားကုန် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ ဘယ်လောက်မှမကြာဘူး ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းဆွဲပြီး တွယ်တက်လာသလိုလုပ်ရင်း တွန့်လိမ်ပြီး ပြီးသွားရှာတယ်။
ဝုန်းကနဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ကျသွားတဲ့ မမဝါကို ဘေးတိုက်အိပ် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ပေးလိုက်ပြီး ခပ်ကွေးကွေးနေထားတဲ့ ပိုဇေရှင်မှာ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး တစ်ခြမ်းကို အသာမလို့ ကျနော် ဆောင့်လိုးနေလိုက်သေးတယ်။ မိုးသံနဲ့အတူ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေ တအားပြင်းထန်လာတဲ့နောက် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ မမဝါရဲ့အဖုတ်ထဲကို ကျနော့်သုတ်ရည်တွေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ပန်းထည့်ပေးလိုက်မိတော့တယ်။
“မှားကုန်ပြီကွာ .. ငါတော့ သေတာသေချင်တော့တာပဲ မောင်လေးရာ.. ပြန်တော့နော် လိမ္မာတယ်..”
တချီပြီးသွားလို့ မမဝါကိုဖက်ပြီး ခဏငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နဖူးလေးပွတ်၊ ဆံပင်တွေသပ်ပေးရင်း မမဝါက ချော့ချော့မော့မော့ ပြောနေရှာတယ်။ ကျနော်က ဘာမှပြန်စကားမဆိုပဲ နို့နှစ်လုံးရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ချေကစားရင်း အလုပ်များနေတုန်း လူနီကြီးရဲ့ စေခိုင်းချက်အရ မိုးလင်းခါနီးထိ ဆက်တိုက် ကျနော် လိုးရလိမ့်မယ်ဆိုတာ မမဝါတစ်ယောက် မသိရှာဘူး။ သနားပါတယ်ဗျာ။
“ဟောတော့! နင့်ဟာကြီးကလည်း ပြန်မာနေပြန်ပြီ.. နင်နဲ့တော့ ခက်တော့တာပဲကွာ..။ ကဲ ကိုယ်တော်လေး ရှင့်ဒေါသတွေ မြန်မြန်လျှော့ချင်တယ်ဆိုလည်း လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်တော့။ ကျမ ရှိကြီးခိုးပါတယ်..”
စိတ်အိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ မမဝါ မြည်တမ်းရေရွတ်နေတာတွေကို ကျနော် ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကုတင်ပေါ်မှာတင် လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းအနေအထားဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို နေခိုင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်ဖက်မှာ ဒူးထောက်ရင်း နေရာယူလိုက်တယ်။ ကားစွင့်လွန်းတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ရင်း အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ အိစက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ ကျနော့်လိင်တံကို ဖိပြီးထိုးသွင်းလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ခါးလေးကော့ ခေါင်းလေးမော့ပြီး အီးးးကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်ပြီး ကျနော် ဆောင့်သွင်းနေပြီ။ တချက်တချက် ကျနော်အဆောင့်နဲ့ မမဝါက အနောက်ကို ပြန်အကော့ တွေ့လိုက်ရင် တဖန်းဖန်း မြည်သံလေးတွေက ဆူညံပြီး၊ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး၊ တအီးအီး ညည်းသံနဲ့ ရောလို့ မိုးသံလေသံကြားထဲ ကျနော့်စိတ်ကို ပိုလို့တောင် တက်ကြွစေနေပါလားဗျာ။
လင်းကြက်တွန်သံ ခပ်အုပ်အုပ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော့်လက်ချက်နဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မျှော့နေရှာပါပြီကောဗျာ။ မိုးတွေလည်း တိတ်စပြုနေပြီ။ ကုတင်ပေါ်က အသာအယာလေး ဆင်းလိုက်ပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ မမဝါကို တစ်ချက်လှမ်းအကြည့်မှာ အသိစိတ်က တစ်ချက် ဝင်လာမိသေးတယ်။ တစ်ညလုံး လေးဖက်ထောက်ပြီး ဆော်၊ ပွေ့ပြီး ထိုင်လျှက်လိုး ၊ တစ်ပေါင်ကျော်၊ တစ်တီတူးမိုးမျှော်၊ သူကြီးသေနတ်ထမ်း၊ ကျားကြီးရေသောက်၊ ခြင်္သေ့ထိုင် .. အဲ့လိုပုံစံ စုံစိနေအောင် ကျနော် လုပ်ပေးလိုက်တာ အိမ်ထောင်ကျဖူးပေမယ့် အလှမပျက်သေးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မီးသင့်သွားတဲ့ ငှက်ပျောညွှန့်ကလေးလို ပျော့ဖတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေရှာပြီ။
ကြမ်းပြင်ပေါ်က ဘောင်းဘီတိုလေးကို ပြန်ကောက်စွပ်၊ အင်္ကျီဝတ်ပြီးတာနဲ့ အသိစိတ် ဝင်တစ်ချက် မဝင်တစ်ချက်နဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ် ပြူတင်းပေါက်တံခါးဖွင့်ပြီး ကျနော် ခုန်ချလိုက်တာ ဝဲကနဲ မြေကြီးပေါ် စက္ကူတစ်ရွက်လို အသာအယာကျသွားတယ်။ မြေကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့ အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ အလိုလို ပြေးထွက်လာရင်း လူတစ်ရပ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ ခြံစည်းရိုးကိုပါ ဆတ်ကနဲ ခုန်ကျော်လွှားသွားပြန်တယ်။
ကျနော့်အိမ်ထဲ ပြန်ခုန်ဝင်လာမိတဲ့ နောက်မှာတော့ ခါတိုင်းနေ့တွေလို ပျော့ခွေသွားပြီး အိပ်ယာပေါ်တက် မှေးကနဲ အိပ်မပျော်သွားအောင် စိတ်ကိုတင်းထားမိတယ်။ ကျနော်သိချင်တာက ဒီလူနီကြီး ဘာလဲ။ ဘယ်က ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်အောင် အတင်းတွန်းပို့နေတာလဲ။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာ ခေါင်းထဲမှာ စီတန်းလို့နေတယ်။ ဝေဝေဝါးဝါးဖြစ်နေတဲ့ စိတ်အာရုံကို စုစည်းထားပြီး သတိလက်လွှတ် မဖြစ်သွားအောင် ထိန်းနေတယ်။
ကျနော့်ကုတင်နားအရောက်မှာ လူက မူးဝေဝေ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပျော့ခွေသွားတယ်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ပြီး တုံးကနဲမအိပ်ပဲ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး လူနီကြီးကို ရှာလိုက်တော့ ရှုတည်တည်ကြီး ထိုင်နေတဲ့ လူနီကြီးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်မကျန်တော့လောက်အောင် ပျော့ခွေနေပေမယ့် အားတင်းထားရင်း ကျနော် သူ့ကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“ဦးလေး ခင်ဗျားဘယ်သူလဲဗျ။ ဘာဖြစ်လို့ ကျနော့်ကို ဒီလိုဖြစ်အောင် စေခိုင်းနေရတာလဲ”
…. ….
“ဟေ့လူ! ပြောလေဗျာ။ ကျုပ်ကြာရင် ရူးသွားတော့မယ် ..။ ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ..။ ဘယ်ကနေ ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ”
“ငါလား ငါဘယ်သူမှ မဟုတ်ဘူး ..။ ငါ့ကို စီရင်ထားတဲ့အတိုင်း ဆောင်ရွက်နေရတဲ့သူ ..။ တကယ်တော့ ငါဆိုတာ မရှိဘူး”
“ခင်ဗျား ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ကျနော် နားမလည်ဘူး။ ကျနော့်ကို ဒီလိုလုပ်ခိုင်းဖို့ ဘယ်သူက ခိုင်းထားလို့လဲ။ ကျုပ် သေချင်တယ်ဗျာ..။ ကျုပ် မုဒိန်းကောင်ဖြစ်နေပြီ တောက်!”
အက်ကွဲကွဲနဲ့ လေသံအနိမ့်အမြင့်မရှိတဲ့ အသံနဲ့ ကျနော့်ကို စကားပြန်ပြောရင်း နီရဲတောက်ပြောင်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နာမှာ ခံစားချက်မရှိဘူး။ လူသေကောင်ကြီးလိုပဲ။ တောင်းပန်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း သူဘယ်သူလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်မိနေပေမယ့် ခေါင်းက ချာချာလည်လာတယ်။
“ဒါဆိုလည်း ကျနော့်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ ဦးလေးရာ .. တောင်းပန်ပါတယ်…။ ဘာကိစ္စ အဲ့လိုမိန်းမတကာကို အဓမ္မကျင့်ခိုင်းနေရတာလဲဗျာ”
“မင့်ကို ငါဘာမှ ဒုက္ခမပေးဘူး ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”
“ဟာဗျာ! ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ကျုပ်နားမလည်တော့ဘူး။ ဘာပြောတာလဲ ရှင်းအောင်လုပ်ဗျာ”
“ငါဟာ ငါ့ကိုပိုင်ဆိုင်သူအတွက် ဖြည့်ဆည်းပေးရသူဖြစ်တယ်..။ ငါ့အရှင်သခင်ရဲ့ စိတ်ဇောဆန္ဒအတိုင်း ဘာမဆို ဆောင်ရွက်မယ်”
“ခင်ဗျား အရှင်သခင်က ကျုပ်လား။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကျနော်က… ဟာ! ရူးချင်တယ်ဗျာ”
“အဲ့ဒီမိန်းမတွေ အကုန်လုံးဟာ မင်းကိုယ်တိုင် ကာမဆက်ဆံချင်သူတွေ ဖြစ်တယ်..။ သူတို့ဆီကို မင်းစိတ်အလိုကျ ငါခေါ်ဆောင်ပေးတယ်..။ သူမတူအောင် ရာဂမီးတောက်လောင်အောင် ငါကူညီတယ်..။ သူတို့တွေဟာ မင်းလိင်ဆန္ဒကို အလိုလိုက်ခဲ့ရတယ်။ ဘယ်တော့မှ မင်းကို ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်းမရှိ..။ မင်းသူတို့ကို တပ်မက်သလို သူတို့မင်းကို တပ်မက်စေအောင် ငါကြံဆောင်ခဲ့တယ် ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”
“ဗျာ”
ဒီလူနီကြီးပြောတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ စိတ်လျှော့ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ ပက်လက်လှန်ချပြီး အိပ်ဖို့ပြင်တယ်။ မျက်လုံးကို မှေးထားလိုက်ရင်း အိပ်ပျော်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာပေမယ့် သတိလက်လွှတ် အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။
ကျနော့်မှာ အကြံတစ်ခုရှိသေးတယ်။ အသက်ကို ခပ်မှန်မှန်ရှူနေရင်း အိပ်ပျော်သလို လုပ်ပြလိုက်ပြီး မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လူနီကြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာကို မှေးထားတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ချောင်းကြည့်ထားပြီ။ ကျနော့်ကုတင်နားကို အသာလေးကပ်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ခုန်လိုက်တယ်။ ကျနော့်အပေါ် ခုန်အုပ်လိုက်ပြီလို့ ထင်နေပေမယ့် ကျနော့်ခြင်ထောင် အမိုးပေါ်ကို ပေါ့ပေါ့ကလေး ခုန်တက်သွားတာဗျ။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် တက်သွားပေမယ့် ခြင်ထောင်က လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရပြီး ကျနော် ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။
………………………………………
မနက် ၇ နာရီလောက် ခြံဝိုင်းထဲက ဂိုထောင်မှာ ကုန်တွေလာတင်တဲ့ ဟီးနိုးကားသံတွေကြောင့် ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ခေါင်းက တဆစ်ဆစ်ကိုက်ပြီးး အိပ်ရေးလုံး၀ မဝဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ ဆက်အိပ်လို့မရအောင် ဆူညံနေတာမို့ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အိပ်ယာက ထလာမိတယ်။ ညက လေတွေမိုးတွေ အတော်ချထားလို့ ခြံထဲမှာ သရက်သီးအကင်းလေးတွေ ပြန့်ကျဲနေတာပဲ။ ခြံထောင့်က အုတ်ရေကန်လေးဆီ ထွက်လာခဲ့ပြီး စောစောစီးစီး ရေချိုးခေါင်းလျှော်လိုက်တယ်။
အဝတ်အစားလဲရင်း မနေ့ညကကိစ္စ စဉ်းစားမိပြန်တော့ စိတ်တွေ လေးလံသွားပြန်တယ်။ တစ်ရပ်ကွပ်သားချင်း အစ်မကြီးလို ခင်တဲ့သူအပေါ် ကျူးလွန်မိသွားပြီဆိုတဲ့ အတွေးက လူကိုဒုက္ခပေးနေပြီ။ အိပ်ယာသိမ်း၊ စောင်ခေါက်ဖို့ ဒီဖက်အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာရင်း မိုးလင်းခါနီး လူနီကြီး ကျနော့်ခြင်ထောင်အပေါ်ကို ခုန်တက်သွားတာ သတိရမိတယ်။ အေဘေးကြီးက ထုတ်တန်းပေါ် တက်နေတာလား မသိဘူးဗျ။ ခြင်ထောင်အပေါ်က မျက်နှာကြက်ကို မော့ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ်မှာ အရုပ်ကလေးတစ်ခုတွေ့လို့ အသာလေး ကောက်ယူလိုက်မိတော့မှ လူကို ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ဟိုလူနီကြီးနဲ့ တစ်ထေရာထဲ ဖြစ်နေပါလားဗျာ။
ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ရင်း အံ့သြတုန်လှုပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း အနီးကပ် လေ့လာကြည့်မိနေတယ်။ ရှေးခေတ် အဘိုးကြီးရုပ်နဲ့ ရုပ်ထုပေါ်မှာ အင်းကွက်တွေ၊ လက်ရေးအတွန့်အတက်နဲ့ စာလုံးသေးသေးလေးတွေ ထွင်းထားတယ်ဗျ။ တချို့နေရာတွေမှာ စာလုံးလေးတွေက ပျက်ယွင်းပြီး ပြောင်ချောနေပေမယ့် တချို့နေရာက စာလုံးတွေက ဖတ်လို့ရသေးတယ်။
စိတ်ရှိတိုင်းကြံ၊ ကြံသမျှပြီး xxxx xxxxx လိုတိုင်းတက ပြီးမြှောက်စေရန်
သံမနေသား၊ ကသစ်သား xxx ကြောင်နက်ဂမုန်း xxx နဂါးပုတ်အန်ဖတ် xxx
မြေဖုတ်ဘီလူး၊ ဇော်ဂနီ ဇော်ဂနက် ချေးစားစုန်းမကျန် ဝေဒအတတ်တကာဖြင့် xxx ထိုထိုစီရင် ငါအကြင်၏ မြေလျှောက်ဝိဇ္ဇာ အသညာကား သစ်သားရုပ်၌ တည်စေသော်ဝ်
နေလစင်္ကြာ ဆရာသခင် ဦးလူကြီး
(xxxxx ပြထားသော နေရာများတွင် စာလုံးများပျက်ကာ ချောမွှတ်နေသဖြင့် ဖတ်မရပါ။ အမှန်က လျှောက်ရွှီးမလို့ အကိုးအကားရှာရမှာ ပျင်းလို့ မရေးတော့တာ ဟီဟိ..)
ကျနော် အခုမှ တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း အရာရာကို နားလည်သဘောပေါက်စ ပြုလာပါပြီ။ လူနီကြီးဆိုတာ ဟော့ဒီ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ထွက်လာတာပါလား။ ကျနော် အတင်းသွားပြီး အနိုင်အထက်ပြုခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေဆိုတာကကော.. ဟုတ်ပါပြီလေ… ကျနော်ကိုယ်တိုင် မသိစိတ်က ဖောက်ပြန်မိခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေပဲ မဟုတ်လားဗျာ။ ပြီးတော့ သူတို့တွေက ဘာလို့ ကျနော် လိင်ဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားချိန်မှာ သေသေချာချာ မငြင်းဆန်ကြတာလဲ။ တစ်ညလုံး ဘာလို့ ကျနော့်စိတ်တိုင်းကြ အဆက်ဆံခံကြတာလဲ။ ဘာလို့ နောက်တစ်နေ့မှာ ရဲစခန်းသွားမတိုင်ကြတာလဲ ဆိုတာ အခုမှ တရေးရေး နားလည်လာပြီ။ လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့် ကျနော် လိင်စိတ်ထသလို သူတို့လည်း လိင်စိတ်ဝင်နေကြတာကိုးဗျ။
ဒါကြောင့် အခွင့်အရေးရှိလျှက်နဲ့ (ဥပမာ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆိုရင် ကျနော့်ကို အသေမုန်းတဲ့သူပဲ။ သေချာပေါက် အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ရင် ကျနော် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ အံကြိတ်ပြီးခံနေပေမယ့် သူကိုယ်တိုင် လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အရသာကို အားရပါးရ တပ်မက်စွာခံစားခဲ့တာ ဒီရုပ်ထုလေးရဲ့ အစွမ်းပါလား။ ဟိုအင်းသူကြီးသမီး အလတ်မနဲ့တုန်းကဆို ပထမ ၂ ချီလောက် လုပ်ပြီးတာတောင် သူ့မျက်လုံးတွေက တက်တက်ကြွကြွနဲ့ ခရီးဆက်ချင်နေခဲ့တာ ဒါကြောင့်ကိုး) မမဝါကတော့ ကျနော့်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ရှိလို့ အလိုလိုက်တယ်ပဲထား.. နောက်ပိုင်းမှာ တက်ညီလက်ညီတောင် ပင့်ပေးကော့ပေးတဲ့အပြင် ပွေ့ပြီးး ထိုင်လျှက် လိုးကြတုန်းက ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က တက်ဆောင့်ခဲ့တာလေ။ အောက်လမ်းဆရာ ဦးလူကြီးဆိုတာ ကျနော်တို့ ချာတိတ်အရွယ်တွေ ကြားဖူးရုံကြားဖူးတာ မှီမှမမှီလိုက်တာဆိုတော့ ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးကို ဘယ်လိုအစွမ်းတွေ သွင်းခဲ့သလဲ မသိပါဘူးဗျာ။
လောလောဆယ် ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလားတော့ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်က (အုပ်ချင်စရာ ကောင်းလိုက်တာလို့) မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပစ်မှားလိုက်မိရင် လူနီကြီးက ကျနော့်စိတ်အလိုကျ လိုက်လုပ်ပေးနေတယ် ဆိုတာမျိုးကို ကောင်းကောင်း နားလည်သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။ သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး လက်ဖက်ရည်ထိုင်ဖို့ ကိုရွှေဘကို ဝင်ခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို တွန်းရင်း အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ဟေး! မောင်လေး”
“ခင်ဗျာ!”
“မမဝါ စက်ဘီးချိန်းကြိုးပြတ်နေလို့ ဆိုင်သွားပို့လိုက်ရတယ် … အလုပ်ကိုလိုက်ပို့ပါ..”
“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”
ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့ ခရေပင်ကြီးအောက်မှာ ကြိမ်ခြင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မမဝါက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ရပ်စောင့်နေတာနဲ့ ပက်ပင်းတိုးတာ လူကိုလန့်သွားတယ်။ ဆံပင်တွေကို ပိုက်ကွန်အနက်ကလေးအုပ်ပြီး ဆံထုံးကစ်ကစ်လေး ထုံးထားတဲ့ မမဝါက ပြုံးစိစိလုပ်ရင်း ခြင်းတောင်းလေးကို လှမ်းပေးတော့ ကျနော့်လက် လှမ်းလိုက်ရတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး ရှေ့ဘောင်တန်းပေါ် တင်ပါးလွှဲလေး တက်ထိုင်လာတာကို ဘာမှ စကားမဆိုတော့ပဲ စက်ဘီးကို နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ခါတိုင်း ဒီလိုပဲ သွားလာနေကြ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို သွေးမတော်သားမစပ်ပေမယ့် မောင်နှမလိုမြင်ပြီးသားမို့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။
ကျနော့်မှာသာ မနေ့ညက ကိစ္စကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေမိတာဗျာ။ မနက်စောစော ရေမိုးချိုးသန့်စင်ထားဟန်တူတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက မမဝါဆီက အမွှေးရနံ့ကလေးတွေက နှာဝကိုချူနေတယ်။ စက်ဘီးနင်းနေရင်း မနက်စောစောမို့ လူသွားလူလာပြတ်တဲ့ ဘိုတဲကုန်းနားက မုန့်တီဆိုင်လေးနားရောက်တော့ မုန့်စားမယ်ဆိုပြီး ရပ်ခိုင်းတယ်။
“မုန့်တီနှစ်ပွဲ ငါးဖယ်နဲ့ ပဲကြော်ထည့်မယ် မြန်မြန်လေးလုပ်ပါ”
ဆိုပြီး လှမ်းမှာလိုက်ရင်း ဆိုင်အနောက်နားက မန်ကျည်းပင်အောက် စားပွဲပုလေးမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်နေပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူးဗျ။
“ဟေ့ရောင်!”
“ဗျာ”
“ဟင်းဟင်း .. မနေ့ညက သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ လူဆိုးပေါက်စနလေး .. ငါ စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းထအုပ်လိုက်ရရင်တော့လေ ဟွန်း”
“မမဝါ.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်.. ဟို.. အဲ့ဒါလေ..”
မုန့်တီပွဲတွေလာချတော့ စကားစပြတ်သွားတယ်။ မုန့်ပွဲတွေကို လက်နဲ့ညွှန်ပြပြီး အရင်စားစို့ဆိုတဲ့ ဟန်နဲ့ မမဝါက လုပ်ပြတော့ ကျနော် တူနှစ်ချောင်းဆီ လက်လှမ်းပြီး မုန့်တီတွေကို စိတ်မပါလက်မပါ စားနေမိတယ်။ မမဝါကတော့ ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ တရွှတ်ရွှတ် စားပစ်လိုက်တာ ခဏလေးနဲ့ မုန့်တီတွေ ပြောင်သွားတယ်။ မုန့်တီကို စိတ်မပါသလို တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းစားနေတဲ့ ကျနော့်ကို ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိမျက်နှာပေးနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း စကားစပြောတယ်။
“ဖိုးသက်လေး မမဝါကို ဂတိတစ်ခုပေးပါ..”
“ဟုတ်!”
မုန့်စားပြီးသွားလို့ ရေနွေးခါးပူပူကို တဖူးဖူးမှုတ်သောက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ထားရာက ကျနော် မဝံ့မရဲမော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ အပေါ်က ခါးတိုအင်္ကျီ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ အောက်က ထမီအစိမ်းနုနု ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ မမဝါက လှပကျော့ရှင်းလွန်းတာမို့ ကျနော် ခပ်ငေးငေးလေး ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။ တချိန်ကတော့ ကိုယ်အင်မတန်ချစ်ခင်ရတဲ့ သွေးသားရင်းချာလို သဘောထားရသူဆိုတော့ ဒီလိုဖြူဝင်းဝင်း အသားအရည်နဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အစ်မကြီးကို ကျနော် ချောမှန်း လှမှန်းတောင် သေချာသတိမထားမိခဲ့ဘူး မဟုတ်လားဗျာ။ မနေ့ညကမှ တစ်ကိုယ်လုံး တုံးလုံးချွတ်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ သောင်းကျန်းမိခဲ့ပြီးမှ အင်မတန် မိန်းမပြီသပြီး လှပတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်လေးမှန်း သိလာရတဲ့နောက်မှာ လူက ရင်တဖိုဖိုဖြစ်နေခဲ့ပြီလေ။
“မမဝါက အိမ်ထောင်ပျက်ဆိုတာ မောင်လေး သိပြီးသားနော်”
“သိပါတယ်ဗျ”
“အင်း.. မနေ့ညက ကိစ္စကို ဘယ်သူသိတာမှ မဖြစ်စေချင်ဘူး..။ အဲ့ဒါ ဂတိပေးပါကွာ..။ မင်း တအားချစ်တဲ့ မင်းလူ ရွှေဘကိုတောင် မပြောရဘူး။ မမဝါ ဘယ်ယောကျ်ားမှ မယုံဘူး ဘယ်လိုလဲ”
“အာ…. ကျနော်မပြောပါဘူး မမဝါကလည်း..”
“အေးပါ.. တသက်လုံး မမဝါကို မင်းဘယ်လောက် ချစ်ကြောက်ရိုသေလဲ ဆိုတာ သိပါတယ်..။ မနေ့ညက မုန်ယိုပြီး သောင်းကျန်းပြတာကလွှဲလို့ပေါ့ ခွိ”
“ဟာဗျာ!”
“နောက်တစ်ခုက .. မမဝါကို မင်းဘယ်တော့မှ လိုချင်လှပါတယ်.. ချစ်သူလုပ်ချင်ပါတယ် အဲ့လိုစိတ်တွေ မွေးမလာနဲ့။ အဲ့ဒါ ကြိုပြောထားမယ်..။ မင်းမိဘ အသိုင်းဝိုင်းက ငါ့ကိုမုန်းကြလိမ့်မယ်..။ ကလေးကို ဖျက်ဆီးပါတယ်လို့ စွပ်စွဲကြလိမ့်မယ်…”
……………..
“မမဝါ ကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာကို ဒီတသက် စိတ်ကုန်ခဲ့ပြီးပြီ ..။ ဘယ်တော့မှလည်း ယောကျ်ားထပ်ယူဖို့ မစဉ်းစားတော့ဘူး သိလား ..။ မင်းအထင်သေးချင် သေးပါစေတော့..။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိတယ် ..။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက မမဝါရဲ့ ဘဝမှာ အင်မတန် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ ည ဖြစ်ခဲ့တယ် ..။ မင်းလေးရဲ့ ဇွတ်တရွတ် ဆိုးပေတာလေးတွေကို ကျေနပ်အားရတယ်..။ ရှင်းရှင်းပြောမယ်ကွာ ဘဝမှာ မမေ့နိုင်တော့မယ့် ညတစ်ည”
“မမဝါ ဘာပြောနေတာလဲဟင်။ ကျနော် နားမလည်တော့ဘူးဗျ..”
“ဟေ့ရောင် ဖိုးသက်လေး! ရှင်းအောင်ပြောရရင် မင်းနဲ့ဖြစ်တာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောနေတာ တောက်! ငါလေငါ .. စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းတီးလိုက်ရ ဒီမယ်ရှက်လို့သေတော့မယ်..။ ထတော့ သွားမယ် ရုံးနောက်ကျတော့မှာပဲ”
မမဝါ ရုံးချိန်မှီအောင် စက်ဘီးကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက စက်ဘီးဘောင်တန်းပေါ်မှာ တင်ပါးလွှဲကလေးထိုင်လာတဲ့ မမဝါက ဘဏ်နားရောက်ခါနီး ခရစ်ယာန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကုန်းအဆင်း လူသူရှင်းလွန်းတဲ့နေရာ အရောက်မှာ မော့ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ကို လက်ပြန်သိုင်းဖက်ဆွဲချရင်း ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း ပါးချိုင့်ကလေးပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သေးတယ်။ ဘဏ်ရှေ့ရောက်တော့ စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းသွားရင်း လေသံတိုးတိုးနဲ့
“ဟရောင်! သေချာမှတ်ထားနော် ငါ မင်းချစ်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ခေါင်းထဲအမြဲမှတ်ထား”
လို့ ပြုံးစိစိပြောပြီး သူ့ရုံးထဲ ဝင်သွားတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အဟန်ရှုပ် တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ထားရင်း ကျနော် ကိုရွှေဘကို မနက်ခင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ စောင့်နေလိုက်တာ စောစောစီးစီး ဘူပိတ်တဲ့အကွက်က ဆိုက်လာသေးတယ်ဗျ။
ရပ်ကွက်ထဲက ဘူဒါး ဘိုးတော်တစ်ယောက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် ပါဆယ်ဆွဲပြီး ထွက်အလာ ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ ခါးကလေး ထောက်ခါထောက်ခါနဲ့ တော်ကီလာပွားတယ်။
“ဟဲဟဲ.. ဖိုးသက် မနက်အစောကြီး မင်းဘယ်ကနေ ထွက်လာတာလဲ။ ငါမြင်လိုက်သလိုလို အရှိသားနော့်”
“ဘာပြောတာလဲဗျ”
“မင်းကိုယ်မင်း လည်လှပြီ ထင်နေတာကိုးကွ။ ငါ ရိပ်မိနေတယ်နော့် ..”
“ဘကြီးထောင် ကျနော့်ကို ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ပြောချင်ရင် ဒဲ့ပြောလေဗျာ။ အဲ့လို ဝေ့ဝိုက်မနေနဲ့”
“သြော်! ငါဒီနေ့မနက် အစောကြီး နိုးနေတာကိုးကွ..။ အဲ့ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့လမ်းမထွက် လမ်းလျှောက်နေရင်း မေတ္တာသုတ်လေးဘာလေး ရွတ်နေတာ ဝါဝါမေတို့ ခြံဝင်းထဲက လူတစ်ယောက် ခုန်ထွက်လာတာ လှမ်းမြင်လိုက်ရသလိုလို ဘာလိုလိုဟ ဟဲဟဲ”
“ဘကြီးထောင်က အသက်ကြီးနေပါပြီဗျာ။ မမဝါတို့ အိမ်ခြံစည်းရိုးကို ဘယ်လိုလူက ခုန်ကျော်နိုင်မှာလဲ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ထထပြီး လမ်းမမှာ လမ်းထွက်လျှောက်သလိုနဲ့ ကုန်စိမ်းတွေ ဈေးလာလာပို့တဲ့ အထမ်းသမလေးတွေကို ချောင်းနေတာကို မေတ္တာသုတ်ရွတ်တယ် ဘာညာတွေ လျှောက်လိမ်မနေစမ်းပါနဲ့ ဘကြီးထောင်ရာ.. အချင်းချင်းတွေကို..။ အခုလောလောဆယ် ပန်းသည်မလေး မအေးပွင့်ကို ဘကြီးထောင် ခေါ်ခေါ်စားနေတယ်ဆိုပြီး ဟိုဖက်ရပ်ကွက်မှာ သတင်းထွက်နေတယ် ကြည့်လုပ်ဦးဗျ..”
“ဟကောင်! မင်းဘယ်ကကြားလာတာလဲ တကယ်လား”
သူ့အကြောင်းတွေ အကုန်သိတဲ့ ကျနော် လျှောက်ရွှီးပစ်လိုက်မှ ဘိုးတော်ကြီး ပျာယာခတ်သွားတယ်။ တဟီးဟီးနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသွားတော့မှ ကျနော်လည်း သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ နောက်ဆို သတိထားမှ ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ ဒီဘဲကြီးက အသက်အတော်ကြီးပြီ ဒါပေမယ့် နှာကိစ္စမှာ ဆရာတစ်ဆူခင်ဗျ။ အရင်ကတော့ တပ်ထဲက။ အခုတော့ အငြိမ်းစားပေါ့။ ရပ်ကွက်ထဲ ပြောင်းလာတာ ၄-၅ နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ “တပ်ကြပ်ကြီး” ဘဝနဲ့ အငြိမ်းစားယူလာတာလို့ ကြားဖူးတာပဲ။ သူတို့အရွယ်တူ ဘိုးတော်အသိုင်းအဝိုင်းကတော့ အချင်းချင်းတွေ့ရင် “မောင်မောင်ရဲ” လို့ ခေါ်ကြတာကြားဖူးပေမယ့် ဦးရဲထောင် ဆိုတဲ့ နာမည်ကြောင့် ကျနော်တို့ လူငယ်တွေက “ဘကြီးထောင်” လို့ပဲနှုတ်ကျိုးနေကြတာပေါ့လေ။
သူ့အစ်မကြီးက ဆုံးသွားတာကြာပြီဆိုပဲ။ သားတွေပဲမွေးထားတာ ဆိုတော့ ချွေးမတွေ အများသားလေ။ ဒါပေမယ့် သားတွေအလစ်မှာ အဲ့အဘိုးကြီးက ချွေးမတွေနဲ့ ဘာလိုလို အပုပ်နံ့က ထွက်ထွက်လာသေးတယ်။ အလုပ်မရှိ အငြိမ်းစား အားယားနေတာဆိုတော့ ဟိုဆေးဖော် ဒီဆေးဖော်တွေ သိပ်လုပ်တာဗျ။ ဗေဒင်လိုလို၊ အင်းလိုလို၊ ဘိုးတော်လိုလိုတွေလည်း လုပ်။ ပြီးရင် တွေ့တဲ့မိန်းမ အကုန်ဆွဲစားတယ်ဆိုပြီး နာမည်ကြီး။ ကိုရွှေဘကတော့ အဲ့ဒီ ဘကြီးထောင်ကို တော်တော် စပ်မြင်ကပ်နေသတဲ့။
အခုလည်း သူ့ဖာသာ မနက်စောစောထ ပုတီးလက်က ကိုင်ပြီး ကုန်စိမ်းသမလေးတွေကို ဖန်ဖို့ ချောင်းနေတာကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျနော့်ကို မြင်သွားသေးတယ်။ သတိထားမှဖြစ်မယ်။ ပြောရရင် မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒီဘိုးတော်က ကျနော့်ဒေါ်လေး အငယ်ဆုံးတစ်ယောက်ကို ဘူးနေတာလေ။ ကျနော့်ဒေါ်လေးက လှတပတလေးကို ဒင်းက ပြီတီတီ လုပ်လုပ်နေတာ အော့နှလုံးနာစရာကြီးဗျာ။
🏵️ ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး (အပိုင်း ၃) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️
