“ခြစ်” ရင်း “ချစ်”

“ခြစ်” ရင်း “ချစ်”
ရေးသားသူ – ကာမမင်းသား

အိမ်ထောင်မပြုရသေးသော အမျိုးသား အမျိုးသမီးများ အသက်အရွယ် နှစ်ဆယ်ကျော် အစိတ်ထဲသို့ ဝင်လာကြပြီဆိုလျှင် လူပျိုကြီးအပျိုကြီးဆိုသော ဘွဲ့ကိုရလာကြသည်။ မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်း၊ သူငယ်ချင်းအသိုင်းအဝိုင်း၊ အိမ်နီးချင်းအသိုင်းအဝိုင်းများကြားတွင် ဘာပဲပြောပြော၊ ဘာပဲလုပ်လုပ် အပျိုကြီး လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာကို အပြစ်ကြီးတစ်ခုသဖွယ် စောင်းပါးရိပ်ခြေအပြောခံရသည်သာမက နောက်ပြောင်သရော်ခြင်းကိုပါ ခံကြရတော့သည်။

လူပျိုကြီး အပျိုကြီးတွေဆိုတာကလည်း ဘယ်သူမှ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးဘဝကို ခုံမင်နှစ်သက်လွန်းလို့ ဒီဘဝကို ခံယူထားကြတာမဟုတ်ပါ။ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အိမ်ထောင်ကျခြင်းအဖြစ်ကို မရောက်ကြဘဲ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးဘဝကို ရောက်ရှိလာကြခြင်းဖြစ်ပေသည်။

ထိုသို့သော အပျိုကြီး လူပျိုကြီးများသည်လည်း အပျိုကြီးလူပျိုကြီးဟူသော ဂုဏ်သတ္တိအပြည့်ဖြင့် ဒီအသက်အရွယ်ရောက်သည်အထိ အပျိုစစ်စစ်၊ လူပျိုစစ်စစ်တွေရော ဟုတ်ကြပါရဲ့လား…။ အားလုံးတော့ မဟုတ်နိုင်ကြပါ။ ကိုးဆယ့်ကိုးရာခိုင်နှုန်းကတော့ အဖြစ်ဟောင်း၊ အချစ်ကြောင်းလေးတွေဖြင့် လူမသိသူမသိ နောက်ကွယ်မှအကြောင်းလေးတွေ ရှိခဲ့ကြပါသည်။

ဒီလို အဖြစ်ဟောင်း၊ အချစ်ကြောင်းလေးတွေနဲ့ မြောက်များလှစွာသော နောက်ကွယ်မှအကြောင်းများစွာထဲမှ အလျဉ်းသင့်သော အဖြစ်အပျက်နောက်ကြောင်းလေးတစ်ခုကို ကောင်းနိုးရာရာရွေးချယ်၍ တင်ပြလိုက်ရပါသည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်လေး သန္ဓေတည်ပေါက်ဖွားခဲ့သော အချိန်ကာလကတော့ ယခုရန်ကုန်မြို့ရှိ မင်္ဂလာစျေးကြီးမပေါ်ပေါက်သေးမီ အချိန်ကာလဖြစ်၍ နေရာကတော့ ယခုမင်္ဂလာစျေးကြီးနှင့် မနီးမဝေး လမ်းတစ်လမ်းတွင်ဖြစ်ပါသည်။

******************************

သီတာလမ်းရှိ တစ်ခုသော လေးထပ်တိုက်အဆောက်အဦးမှာ လမ်းဒေါင့်ချိုးတွင် တည်ရှိပြီး ယင်းလေးထပ်တိုက်၏ ရှေ့မျက်နှာစာနှင့် ဘေးဖက်တို့တွင် အများသူငှါ သွားလာနေသော လမ်းတို့ တည်ရှိသည်။ ထိုလေးထပ်တိုက်၏ မြေညီထပ်တွင်တော့ မုဆိုးဖိုကြီး အငြိမ်းစားတရားသူကြီး ဦးဘခင်နှင့် သမီး တင်တင်ရွှေ၊ တူမ စန်းစန်းမူတို့ နေထိုင်ကြပါသည်။

တင်တင်ရွှေမှာ အသက် (၂၇)နှစ်ထဲရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး တစ်ကိုယ်တည်း အပျိုကြီးဘဝဖြင့် အထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကိုလုပ်ကာ ဖခင်ကြီးကို လုပ်ကျွေးသမှုပြုနေသူတစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ တင်တင်ရွှေမှာ အသားဖြူဖြူ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်နှင့် ချောမောလှပသူတစ်ဦးဖြစ်ကာ ကျောင်းဆရာမပီပီ အလွန်အိန္ဒြေရှိသော မိန်းမသားတစ်ဦးလည်းဖြစ်ပါသည်။ ဒီလိုချောမောလှပသော တင်တင်ရွှေမှာ ယခုအသက်အရွယ်အထိ ဘာကြောင့် အိမ်ထောင်မကျသေးသလဲဆိုတာကိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးအတွက် ပဟေဠိဖြစ်နေပေသည်။

တင်တင်ရွှေ ညီမတဝမ်းကွဲ စန်းစန်းမူမှာ အသက် (၁၈)နှစ်သာ ရှိသေးပြီး နယ်မှနေ၍ တင်တင်ရွှေတို့ အိမ်တွင် လာနေကာ တက္ကသိုလ်တက်နေသူဖြစ်သည်။ စန်းစန်းမူမှာ ဒုတိယနှစ်ကိုရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး သူမရန်ကုန်ရောက်တာလည်း နှစ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ စန်းစန်းမူမှာလည်း ချောမောလှပသူ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်သည်နှင့်အညီ အခုဆိုလျှင် ရည်းစားတစ်ယောက်တောင် ရနေပြီဖြစ်သည်။

စန်းစန်းမူ၏ ရည်းစားမှာ ‘တင့်လွင်’ ဆိုသူဖြစ်ပြီး စန်းစန်းမူနှင့် သက်တူရွယ်တူဖြစ်ကာ ဒုတိယနှစ် တက်နေသူဖြစ်ရုံမက စန်းစန်းမူတို့၏ လမ်းထဲတွင်ပင် တစ်လမ်းတည်းနေထိုင်သူဖြစ်ပေသည်။

တင့်လွင်မှာလည်း နယ်မှလာ၍ တက္ကသိုလ်တက်နေသူဖြစ်သည်။ တင့်လွင်နေသောအိမ်က ၎င်း၏ အဖိုးအဖွားများ၏ အိမ်ဖြစ်ပြီး တင့်လွင်တွင် ခင်ကျော်ဟုခေါ်သော အသက် (၂၃)နှစ်အရွယ် ဦးလေးလူပျိုတစ်ယောက်ရှိလေသည်။ ခင်ကျော်မှာ ဘွဲ့ရထားသူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အလုပ်မရှိသေးဘဲ ‘ပါတီယူနစ်’ တွင် လုပ်အားပေးနေသူ တစ်ယောက်လည်းဖြစ်ပါသည်။ အဆိုပါ တင့်လွင်၏ဦးလေး ခင်ကျော်မှာ တင်တင်ရွှေကို အစွဲကြီးစွဲ၍ အကြိုက်ကြီးကြိုက်နေသောသူတစ်ဦးဖြစ်သည်။

တစ်ခါတော့ ခင်ကျော်မှာ အရဲစွန့်ပြီး တင်တင်ရွှေ ကျောင်းသွားရာလမ်းမှစောင့်၍ တင်တင်ရွှေ့ ခြင်းတောင်းထဲသို့ ရည်းစားစာတစ်စောင်လိုက်၍ ထည့်ပေးဖူးပါသည်။ နောက်နေ့မှစ၍ တင်တင်ရွှေမှာ တစ်ယောက်တည်း ကျောင်းသို့မသွားတော့ဘဲ (၈)တန်း၊ (၉)တန်းအရွယ် ကျောင်းသူ သုံးလေးယောက်နှင့်အတူ ကျောင်းတက်ကျောင်းဆင်းလုပ်လေတော့ ခင်ကျော်မှာ မလှမ်းမကမ်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာထိုင်၍ တင်တင်ရွှေ အလာကိုကြည့်၍ သွားရည်ကျရုံမှတစ်ပါး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ချေ။ နောက်တော့ ဒီအကြောင်းကို တူဖြစ်သူ တင့်လွင် သိသွားသည်။ တင့်လွင်သိပြီဆိုတော့ စန်းစန်းမူပါ သိသွားတော့သည်။

ထိုအခါ တင့်လွင်က ဦးလေးဖြစ်သူ ခင်ကျော်အား တင်တင်ရွှေနှင့် ကျီစယ်နောက်ပြောင်တတ်သလို စန်းစန်းမူကလည်း အစ်မဝမ်းကွဲဖြစ်သူ တင်တင်ရွှေအား ခင်ကျော်နှင့် နောက်ပြောင်ကျီစယ်တတ်လေသည်။ ဒီလိုကျီစယ်နောက်ပြောင်မှုတွေက လူပျိုကြီး ခင်ကျော်နှင့် အပျိုကြီး တင်တင်ရွှေတို့၏ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားစေလေသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ခင်ကျော်ကတော့ တင်တင်ရွှေအား လမ်းမှစောင့်ပြီးကြည့်ရုံမှလွဲ၍ ဘာမှပိုမလာခဲ့ပေ။ ကြားထဲမှ အားမလိုအားမရဖြစ်ရသည်က တင့်လွင်နှင့် စန်းစန်းမူတို့ပင်ဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း စကားစပ်မိတိုင်း ဦးလေးဖြစ်သူနှင့် အမဝမ်းကွဲဖြစ်သူကို နီး စပ်ဖို့အရေး စိတ်ကူးတိုင်ပင်အကြံထုတ်နေကြလေသည်။ ဒီလိုဖြင့် တစ်နေ့တော့…

“ ဦးလေးရေ…ဦးလေး…ဦးလေး…”

အရေးတကြီးခေါ်၍ အိမ်ပေါ်သို့ ပြေးတက်လာသော တင့်လွင်အား ‘လမ်းစဉ်သတင်း’ စာစောင်ဖတ်နေသော ခင်ကျော်က မော့ကြည့်လိုက်သည်။

“ မင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ တင့်လွင်…”

“ အရေးကြီးလို့…”

“ ဘာ အရေးကြီးတာလဲ ပြော…”

“ ဟို…ဟို…ဆရာမ တင်တင်ရွှေ ယောက်ျားယူတော့မယ်တဲ့…”

“ ဟေ…”

ခင်ကျော်လက်ထဲမှ လမ်းစဉ်သတင်းစာစောင်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။

“ မင်းဟာ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ…”

“ ဟုတ်တယ် ဦးလေးရ…စန်းစန်းမူပြောတာ…နယ်က လူတဲ့…သူ့အဖေ သူငယ်ချင်းရဲ့ သားတဲ့…”

“ တောက်…ခက်တာပဲကွာ…”

ခင်ကျော်၏ မျက်နှာက အတော်ပင်ခံပြင်းစိတ်ပျက်သွားပုံရသည်။ ခင်ကျော်၏ မျက်လုံးတွေက ရီဝေစွာဖြင့် ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အဝေးသို့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့လှမ်း၍ ကြည့်နေသည်။ တင့်လွင်မှာ ခင်ကျော်၏ မျက်နှာကို သေချာအကဲခတ်၍ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ မျက်နှာကို နောက်သို့လှည့်၍ ပြုံးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခင်ကျော့်ဘက်သို့ မျက်နှာထားတည်တည်ဖြင့် ပြန်၍လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ သူတို့ ဘယ်တော့ယူမှာတဲ့လဲ တင့်လွင်…”

“ ရှေ့အပတ်ထဲမှာ စေ့စပ်မယ်တဲ့…”

“ ဟေ…မြန်လိုက်တာ…”

“ ဦးလေးအတွက် အချိန်ရှိပါသေးတယ်…”

“ ဘာ…”

ခင်ကျော် အာမေဋိတ်သံနှင့်အတူ တင့်လွင်အား နားမလည်နိုင်သလို လှမ်း၍ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ခင်ကျော်က တစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားမိသလိုဖြစ်သွားပြီး သူ့စကားကို ဆက်လိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ်…ငါ တစ်ခုခုလုပ်မှဖြစ်မယ်…”

“ ဟုတ်တယ်…ဦးလေး တစ်ခုခုလုပ်မှဖြစ်မယ်…ကျနော် ဘာကူညီရမလဲ ပြော…”

“ နေဦး…ငါ စဉ်းစားဦးမယ်…စဉ်းစားပြီးမှ ပြောမယ်…”

“ မြန်မြန်လေးနော်…အချိန်မရှိဘူး…”

“ အေးပါကွာ…ငါ သိပါတယ်…”

“ ဦးလေး အမြန်စဉ်းစားထား…ကျနော်ရော စန်းစန်းမူပါ ဦးလေးကို ကူညီမယ်…”

ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်လာသော တင့်လွင်၏ မျက်နှာစပ်ဖြီးဖြီးကြီးကိုတော့ ခင်ကျော် မမြင်လိုက်ရပေ။

**************************************

ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဘခင်မှာ ကြာသပတေးနေ့ ညနေတိုင်း ဘုရားသို့ သွားသည်။ ည(၉)နာရီမှ ဘုရားပေါ်မှ ပြန်၍ဆင်းသည်။ အမြဲတန်း တင်တင်ရွှေ လိုက်ပို့နေကြဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ စာမေးပွဲအမှတ်တွေ ခြစ်စရာရှိ၍ တင်တင်ရွှေမှာ ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ လိုက်ပါ၍မသွားနိုင်ဘဲ ညီမဝမ်းကွဲဖြစ်သူ စန်းစန်းမူကိုသာ အဖော်အဖြစ် ဖခင်နှင့်အတူ ထည့်လိုက်ရပေသည်။

အချိန်က ည(၇)နာရီလောက်ရှိပြီ။ ဇန်နဝါရီလမို့ အစောကြီးမိုးချုပ်သွားသဖြင့် အပြင်ဘက်တွင် မှောင်နေချေပြီ။ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏အိပ်ခန်းတွင်းရှိ စားပွဲတွင်ထိုင်၍ အမှတ်များခြစ်နေရာမှ ခါးတောင့်၍ မျက်စိညောင်းလာသဖြင့် ဘေးမှ အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်၍လှဲကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ အသာလေးငြိမ်နေလိုက်သည်။ ခဏကြာမှပြန်၍ထကာ စာရေးစားပွဲသို့ သွားမည်အလုပ် သူမ၏အနားသို့ လူတစ်ယောက် ဗြုံးကနဲ ရောက်လာ၍ အထိတ်တလန့်ဖြင့် မော့ကြည့်မိလိုက်သည်။

ထိုသို့မော့အကြည့်မှာပင် ထိုသူက လျင်မြန်ဖြတ်လတ်စွာဖြင့် သူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ကာ ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေအထားရှိနေသော တင်တင်ရွှေကို ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့တင်လိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေကလည်း အတင်းပင်ရုန်းကန်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်၍အသွားတွင် ထိုသူကလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်၍ တက်လိုက်စဉ် သူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားသော လက်ကလည်း လျော့သွားခိုက် တင်တင်ရွှေကလည်း အတင်းရုန်းကန်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပါးစပ်မှာ ထိုသူ၏ လက်တွင်းမှ လွတ်သွားသည်။

“ ဘယ်…ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ မောင်ခင်ကျော်…မင်း တော်တော်ရိုင်းတာပဲ…”

တင်တင်ရွှေက မောဟိုက်သံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ခင်ကျော်က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူမ၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ထွေးပိုက်ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းလိုက်သည်။

“ ချစ်လွန်းလို့ပါ မမတင်ရယ်…”

ဗလုံးဗထွေးအသံဖြင့် ခင်ကျော်၏ အသက်ရှုသံတွေက ပြင်းထန်၍နေသည်။

“ မလိုချင်ဘူး…မင်း အခုငါ့အခန်းထဲက ထွက်သွား….”

“ တကယ်ပဲ ရက်စက်တော့မှာလား မမတင်ရယ်…ကျနော့်မှာတော့ ချစ်လိုက်ရတာ ….ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်ပါလား မမရယ်…နော်…”

“ ပြောလေကဲလေပါလား…မချစ်နိုင်ဘူး…မချစ်နိုင်ဘူး…ငါ့ကိုလွှတ်…လွှတ်ပါ…”

တင်တင်ရွှေမှာ လူးလွန့်ရုန်းကန်နေရင်း အားယူနေသလို ခင်ကျော်ကလည်း သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖိကာ ဖက်ထားသည်။ အမှန်တော့ ခင်ကျော်မှာ သူ့တူ တင့်လွင်၏ချစ်သူ စန်းစန်းမူက ဂျက်မထိုးဘဲစေ့ထားခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှ ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ခင်ကျော်က ကြောက်လွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးအစုံကို သူ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးအစုံဖြင့် အတင်းပင်ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ အ…အိ…အူး…အူး…”

တင်တင်ရွှေက အတင်းပင်ရုန်းကန်သော်လည်း မရတော့ပါ။ ခင်ကျော်ကလည်း မခေလှပါ။ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခံနေရသဖြင့် မချိမဆန့်ခံစားနေရသော တင်တင်ရွှေ၏ ကျောပြင်လေးကို သူ၏လက်တစ်ဖက်က လျောတိုက်ပွတ်သပ်နေရင်းမှ တင်တင်ရွှေဝတ်ထားသော ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေး၏ နောက်ကျောရှိ နှိပ်စေ့လေးများကို တွန်းဖယ်ဖြုတ်၍နေရာ မကြာမီမှာပင် တင်တင်ရွှေ၏ ကျောပြင်ဝင်းဝင်းလေးမှာ အပြောင်သားဖြစ်သွားရပေသည်။

သူမ၏ ကျောပြင်တစ်ခုလုံး ပြောင်သလင်းခါသွားရသည်ကို တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ခုချိန်ထိ သတိထားမိပုံ မရသေးချေ။ သို့ရာတွင် သူမ၏ ကျောပြင် လေးပေါ်သို့ ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးကြီး တရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင်တော့ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တွန့်၍သွားသည်။ ခင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ ကျောပြင်လေးကို အသားချင်းထိတွေ့ကာ တရွရွပွတ်ပေးနေပြီးမှ ဖောင်းအိသော သူမ၏ တင်သားကြီးတစ်ဖက်ပေါ်သို့ရောက်သွားပြီး တင်သားကြီးနှစ်လုံးကို တဖွဖွဆုပ်နယ်၍ ပေးနေသည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားဖြင့် စောင်းလျက်သားလေးဖြစ်နေကြရာမှ တင်တင်ရွှေ၏ ခြေနှစ်ချောင်းအနက် အပေါ်ဖက်သို့ရောက်နေသော ဒူးဆစ်လေးက ရုတ်တရက်ကွေး၍သွားရာ ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်သို့ တင်လျက်ရောက်လာသည်။

ယခုလို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် တစ်ခါဖူးမျှ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိတွေ့ခဲ့ဖူးခြင်းမရှိသော တင်တင်ရွှေမှာ သူမကိုယ်သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကိုပင် သတိမထားမိဘဲ သတိတရားနှင့် အသိဉာဏ်တွေကင်းမဲ့လျက် တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်းထူအမ်းကာ ရင်တွေခုန်လျက် ခင်ကျော်ရှေ့ဆက်၍ ဘာတွေလုပ်လာဦးမည်လဲဟု ထပ်မံထိတွေ့ရမည့်အရေးကိုပဲ တွေး၍နေလေသည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ဒူးဆစ်လေးက ကွေးလျက် ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်သို့ ရောက်လာတော့ သူမဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းမှာ ခပ်ဟဟလေးဖြစ်သွားတော့ရာ ဖင်သားကြီးတွေပေါ်မှ ခင်ကျော်၏လက်က ကွဲဟသွားသော သူမ၏ ဖင်သားနှစ်ခုကြားသို့ ထဘီပေါ်မှပင် ဖင်သားနှစ်ခုကြား အသားနုနေရာလေးများကို ဖိဖိပြီးပွတ်လေတော့ရာ အိမ်တွင်နေရင်းဖြစ်၍ အတွင်းမှ ဘာအခုအခံမှ ဝတ်၍မထားသောကြောင့် အသားစိုင်နုနုလေးများမှာ ပါးလွှာသောထဘီပိတ်သားလေး တစ်ထပ်ထဲသာကြားကခံ၍ ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးဒဏ်ကို ခံလိုက်ရသည်ဖြစ်ရာ ရင်ထဲအထိ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းနှင့် ကျင်နေအောင် ခံစားလိုက်ရပြီး ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်ရောက်နေသော သူမ၏ ဒူးဆစ်ကွေးကွေးလေးမှာ ရှေ့သို့ပို၍ တိုးသွားပြီး သူမ၏ပေါင်တစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏ ပေါင်ပေါ်ခွတင်မိလျက်သားဖြစ်သွားလေသည်။

ထိုအခါ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းမှာ ပို၍ကွဲဟသွားရသည်။ ခင်ကျော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ တင်တင်ရွှေခမျာ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဗြုံးကနဲ ပြန်၍မဖွင့်နိုင်သေးဘဲ မောဟိုက်နေရှာလေသည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးဘေးရှိ ဖောင်း၍ထောင်ထနေသော သွေးကြောမကြီးရှိရာသို့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖျတ်ခနဲ ဖိကပ်လိုက်ကာ တအားပင် စုပ်နမ်းလိုက်လေတော့သည်။

“ အင်း…အိုး…အင်း…ကျွတ်…ကျွတ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ မေးဖျားလေးမှာ ကော့တက်သွားပြီး မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားလေသည်။ တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှအိန္ဒြေမဆည်နိုင်တော့ပါ။ အိန္ဒြေသိက္ခာကြီးလွန်းလှသော တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ခံစားရခက်လွန်းသဖြင့် လက်လေးတစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏လက်မောင်းကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း ခင်ကျော်၏ ပေါင်ပေါ်တွင် ခွတင်ထားသော သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးက ခင်ကျော်၏ပေါင်ကို အတင်းပင် ဖိ၍ခွထားမိသည်။ ဖြစ်ပေါ်လာသော အခြေအနေကို ခင်ကျော်က ပိုင်နိုင်စွာ အသုံးချလိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးနှင့် အိပ်ယာကြားမှ ထိုးသွင်းကာ သူမ၏နောက်ကျောကို ဖက်၍ထားသောလက်ဖြင့် တင်တင်ရွှေ၏ နောက်ကျောရှိ ဘော်လီအင်္ကျီကြယ်သီးများကို ခဲရာခဲဆစ်ဖြုတ်နေသည်။ ခင်ကျော်သည် တင်တင်ရွှေ၏ လည်တိုင်လေးကို ငုံခဲနေသည့်ကြားမှပင် သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကြားရှိ သူ၏လက်က တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်ရင်းနှစ်လုံးကြားရှေ့ဖက်သို့ တိုးဝင်ကာ ထဘီပိတ်သားပါးပါးလေးပေါ်မှပင် အိစက်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လှမ်း၍နှိုက်လိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ခါးလေးက ရှေ့သို့ ဆတ်ခနဲ ကော့၍တက်သွားရာ ခင်ကျော်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်ထနေသော လီးထိပ်ကြီးက သူမ၏ဆီးစပ်လေးကို မိမိရရ ထောက်မိလိုက်သည်။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေသည့်ကြားက တင်တင်ရွှေမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ရရှာသည်။

မူလက သူမ၏ ဖင်သားနှစ်လုံးကြားတွင် ရှိနေသော ခင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ပေါင်ရင်းနှစ်လုံးကြားသို့ တိုးဝင်ကာ အိစက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် သုံးလေးကြိမ်မျှ ဆုပ်နယ်၍ ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏ ဆီးစပ်လေးနှင့် ခါးလေးကို ရှေ့သို့တိုးလိုက်ပြန်တော့ ရှေ့မှ ခင်ကျော်၏ လီးထိပ်ကြီးက ပုဆိုးတွင်းမှနေ၍ ဆီးစပ်ကို ပို၍ဖိထောက်မိပြန်သည်။ ဒီတော့ တင်တင်ရွှေမှာ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပြန်ဆုပ်လိုက်ပြန်တော့ နောက်မှနေ၍ ထိုးနှိုက်ပွတ်သပ်နေသော ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးကြီးကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးဖြင့် ဖိကပ်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားရပြန်သည်။

ရှေ့တိုးလဲမရ နောက်ဆုတ်လဲမဖြစ်ဖြင့် တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် အတော်ကြီး နေရခက်နေတော့သည်။ ဘဝတစ်သက်တာတွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရသေးသည့် အထိအတွေ့များကြောင့် ဆရာမတင်တင်ရွှေခမျာ ခင်ကျော်၏ အနမ်းအစုပ် အပွတ်အသပ် အချော့အမြူများကြားတွင် တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ခွေ၍လာရလေတော့သည်။ မကြာလိုက်ပါ။ ခင်ကျော်၏ လက်မောင်းကို ခပ်ရွရွဆုပ်ကိုင်ထားသော သူမ၏လက်က ခင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားကြုံးဖက်လိုက်ပြီး တအင်းအင်းညည်း၍ လာရလေသည်။

ခင်ကျော် သူမ၏ လည်တိုင်လေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တစ်ဖန် ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ သူ၏ လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြန်တော့ တင်တင်ရွှေမှာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချ၍ ခြေပစ်လက်ပစ်လေးဖြစ်သွားရှာသည်။ တင်တင်ရွှေ မျက်လုံးလေးများကို မဖွင့်နိုင်ရှာသေးဘဲ အသက်ကို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေးရှုကာ သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်၍ နေရရှာလေသည်။

“ မမတင်…ကျနော့်ကို ချစ်ခွင့်ပြုပါတော့နော်…”

ခင်ကျော်က မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ပါသော ရမက်ခိုးများပြည့်လျှံနေသည့် မျက်လုံးအစုံဖြင့်ကြည့်ကာ တုန်ယင်စွာပြောလိုက်သည်။

“ ချစ်လို့ဆိုရင်လည်း ရိုးရိုးချစ်ပါလား…ခုတော့ မင်းဟာက…ဟင်း…”

မောသံလေးနှင့် တင်တင်ရွှေပြန်ပြောလိုက်သည်။ ပြောသာပြောလိုက်ရသော်လည်း စိတ်ထဲ၊ ရင်ထဲ၊ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ အာသာရမက်များကတော့ တရိပ်ရိပ်တက်နေသည်။

“ အဖေတို့ပြန်လာရင် မကောင်းပါဘူးကွယ်…ပြန်ပါတော့ မောင်လေးရယ်…မင်းအချစ်ကို နောက်မှလက်ခံပါရစေနော်…မမလည်း ကလေးတွေ အမှတ်တွေခြစ်ရအုံးမှာ…”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…အချစ်ဆိုတာ အချိန်ဆွဲလို့မရဘူး မမတင်ရဲ့…”

ပြောပြောဆိုဆို ခင်ကျော်က ရှေ့သို့တိုး၍ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်ပြန်ချေသည်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်…မမတောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်…နော်…”

“ မမတင်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မချစ်ရရင် ကျနော် မပြန်ဘူး…”

ပြောရင်းက ခင်ကျော်သည် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကို လည်ပင်းနားထိ ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ဘော်လီအင်္ကျီလေးမှာ ဖွေးဖွေးလေး ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ လှုပ်ရှားရုန်းကန်ခြင်းမပြုဘဲ တင်တင်ရွှေက…

“ အို…အို…မလုပ်နဲ့ဆိုတာကွယ်…မင်းကလဲ…”

သူမစကားမဆုံးမီမှာပင် ခင်ကျော်က ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကဲ့သို့ စောစောက ခဲရာခဲဆစ် ကြယ်သီးဖြုတ်ထားသည့် ဘော်လီအင်္ကျီလေးကို ဆွဲလှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ လက်သီးဆုပ်လောက် နို့ဖွေးဖွေးလေးနှစ်လုံးမှာ လှုပ်ကနဲ ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ နို့အုံထိပ်တွင် ပြားကပ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သပြေသီးမှည့်ရောင်လေးတွေဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းပင် ခင်ကျော်၏မျက်နှာက သူမ၏ ရင်သားများဆီသို့ ငုံ့၍သွားပြီး ချွန်မြသော ခင်ကျော်၏ နှာခေါင်းက ရင်သားနှစ်မွှာကြားသို့ တိုးဝင်ကာ ဖိကပ်၍နမ်းလိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ရင်ဘတ်မှာ ကော့၍တက်သွားသည်။

ခင်ကျော်က ခပ်ကြာကြာလေးဖိပြီး နမ်းထားလိုက်တော့ ကလယ်ကလယ်ဖြစ်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ လေးလံစွာဖြင့် မှေးစင်း၍ကျသွား၏။ သူမ၏ ဝင်းလဲ့သွယ်ပြောင်းသော လက်လေးတစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏ လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်မိသည်။ ထိုအခါတွင်မှ ခင်ကျော်က သူ၏နှာခေါင်းကို သူမ၏နို့နှစ်လုံးကြားမှနေ၍ နည်းနည်းကြွလိုက်ပြီး ဟိုဖက်ဒီဖက်လှည့်ကာ ဖွေးအိနေသော နို့အုံလေးများကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ထိုးနစ်၍နမ်းလိုက်သည်။

“ အို…အို…အဟင်း…”

ခင်ကျော်က လျှာဖျားဖြင့် နို့အုံထိပ်တွင် ကပ်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို လှည့်ပတ်၍ ထိုးလျက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အမေ့…အင်း…အိုး…အိုး…အား…”

တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ သူမ၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ ခင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်မိတော့သည်။ ခင်ကျော်ကလည်း တစ်ဖက်က နို့သီးလေးကို လျက်ပြီးပြန်တော့ ကျန်နေသော နို့အုံတစ်ဖက်မှ နို့သီးလေးကို ထပ်၍လျက်ပြန်သည်။

“အို…ဟင်း…အ…ကျွတ်…ကျွတ်…မောင်…မောင်…လေး…အဟင့်…”

နို့သီးလေးကို သုံးလေးချက်မျှ လျှာဖြင့် ထိုးလျက်ပြီးသည်နှင့် တစ်ဖန် ငုံ့၍စို့လိုက်ပြန်တော့ရာ တင်တင်ရွှေ၏ နှုတ်ဖျားမှ ကယောင်ကတမ်းအသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာရပြီး သူမ၏ ကျောလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ကော့တက်လာတော့ရာ နို့အုံလေးကို ခင်ကျော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ပင့်ကပ်ပေးသလိုဖြစ်သွားရသည့်အပြင် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကားခနဲဖြစ်သွားရပြီး တဆတ်ဆတ်လှုပ်၍ သွားရလေတော့သည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ နို့တစ်လုံးကို ပြောင်း၍စို့ပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က ပြေလျော့နေပြီဖြစ်သော တင်တင်ရွှေ၏ ခါးမှထဘီလေးကို အသာလေးဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ရာ ထဘီလေးမှာ ဒူးဆစ်ထိ လျှောကျသွားလေသည်။ အိန္ဒြေရှင် ဆရာမတင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ကြည့်ချင်လှပြီဖြစ်သော်လည်း နို့စို့ပေးနေရသဖြင့် မကြည့်အားသောကြောင့် ခင်ကျော်က သူ၏လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမ၏ပေါင်ကြားသို့ လှမ်းကာ တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို စမ်း၍ ကိုင်လိုက်သည်။

သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် ခင်ကျော်၏လက်တို့ ထိတွေ့မိလိုက်လျှင် နှစ်ယောက်စလုံး ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထသွားရတော့သည်။ တွေ့ထိမိလိုက်သော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းတင်းမို့မောက်လွန်းနေသည့်အပြင် စောက်ရည်များနှင့်ပင် ရွှဲနစ်နေသည်ကို စိုစိအိထွေးစွာ တွေ့ထိလိုက်ရသည်။ မှန်ပါသည်။ တင်တင်ရွှေသည် တစ်ခါမှ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် ထိတွေ့ဖူခြင်းမရှိခဲ့ဘဲ အခုမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ထိတွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူမ၏ကာမစိတ်များမှာ ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ်နေရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေမှာ ရမ္မက်ကြီးသော မိန်းမအမျိုးအစားထဲတွင်ပါကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။ ခင်ကျော်၏လက်ဖဝါးက တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက်ညှစ်လိုက်လုပ်၍ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ပေးနေသော သူမ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ရောက်နေသည့် ခင်ကျော်၏လက်ကို တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက တင်းကနဲ ညှပ်လိုက်၊ ကွဲသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ ခင်ကျော်၏ လက်ချောင်းလေးများက သူမ၏ စောက်မွှေးထူထူလေးတွေကြားသို့ တိုးဝင်ကာ စောက်မွှေးလေး တစ်ပင်နှစ်ပင်ကို ဖွဖွလေးဆွဲ၍ပေးလိုက်သည်။

“ မောင်လေး…ဟင့်…”

တင်တင်ရွှေ၏ ခါးလေး ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ခုချိန်ထိ ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ နို့တွေကို အလွတ်မပေးသေးဘဲ စိမ်ပြေနပြေစို့၍ ပေးနေလျက်ပင်ရှိပါသေးသည်။ ခင်ကျော်အဖို့ ထိတွေ့ကိုင်ရသည်မှာ အလွန်ပင်အရသာရှိလှသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆက်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖွဖွလေး တရွရွပွတ်ပေးနေပြီးတော့မှ သူ၏လက်ညှိုးကို သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ လက်တစ်ဆစ်ခန့် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်ညှိုးကို စောက်ဖုတ်ဝတွင် ညင်ညင်သာသာလေး လှည့်ပတ်ပေးရင်း နို့ကို ဖိ၍စို့ကာ နို့သီးကို လျှာဖြင့်ထိုး၍လျက်ပေးသည်။

“အ…ကျွတ်… ကျွတ်…ဟင့်… အို…ဟင့်… အ…အ… မောင်… မောင်လေး… အို…အို…. မမကိုသာ အသေသတ်လိုက်ပါတော့… ဟင့်…ဟင့်… အ… ကျွတ်… ကျွတ်…ကျွတ်…”

ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ကိုင်ထားသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်၍သွားသည်ကို ခင်ကျော်က သတိပြုမိလိုက်သည်။ ခင်ကျော်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကို တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှကြွကာထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြူဖွေးဖောင်းကား၍ စိုရွှဲနေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်းက သူမ၏ ဒူးဆစ်ပေါ်ရောက်နေပြီဖြစ်သော ထဘီလေးကို ခြေဖျားရောက်သွားအောင် ဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ခင်ကျော်ကလည်း သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေအားလုံးကို ချွတ်၍ပစ်လိုက်သည်။

ထွက်ပေါ်လာသော ခင်ကျော်၏ လီးကြီးမှာ ဒစ်ကြီးကလန်နေပြီး တစ်မိုက်ကျော်ကျော်ရှည်ကာ လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးခန့်ရှိသည်။ လီးတန်ကြီးက မာတောင်နေပြီး လီးထိပ်ခေါင်းကြီးက တဆတ်ဆတ်ခုန်၍နေသည်။

ခင်ကျော်က သူ၏ရှည်လျားကြီးထွားလှသော လီးကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေသည် မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းအား လိမ်ယှက်၍ခါးကိုကော့ထားလေသည်။ သူမ၏ လိမ်ယှက်ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခင်ကျော်က သူ၏ဒူးနှစ်လုံးဖြင့် ထိုးခွဲကာ ကားလိုက်ပြီး စိုရွှဲနေသော သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ သူ၏မာတောင်နေသော လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ထောက်လိုက်တော့ရာ သူမမှာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားကာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း တကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။

ခင်ကျော်က သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပါ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသဖြင့် သူမ၏တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်လာပြီး သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးမှာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်၍လာရလေသည်။

“ မောင်လေး…မမကို နှိပ်စက်နေတာလားကွယ်…”

“ ချစ်ပါရစေတော့နော်…မမတင်…”

“ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ပါဘူး…ကြိုက်သလိုသာ လုပ်ပါတော့ကွယ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ အသံလေးက ကွဲအက်ခမ်းခြောက်ကာ လှုပ်ခါ၍နေသည်။ ခင်ကျော်သည် အကြိုက်တွေ့သွားပြီဖြစ်၍ သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်နှင့်ထပ်မံဆွဲထားလိုက်ပြီး စောက်ရည်အရွှဲသားနှင့် ပြဲအာနေသော စောက်ခေါင်းနီရဲကြီးအတွင်းသို့ သူ၏ လီးဒစ်ပြဲကြီးကို တအားဆောင့်ထိုးလိုက်ရာ…

“ အမလေး…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…နာလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…”

တစ်ခါမှ အလိုးမခံဖူးသော တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခင်ကျော်၏လီးကြီးမှာ မနားတမ်းဝင်သွားသဖြင့် ယောင်ယမ်းအော်လိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ ခင်ကျော်က သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍စို့ပေးနေသည်။ ထိုအချိန်တွင် တင်တင်ရွေက သူမ၏ လည်ပင်းနားထိလှန်နေသော ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးနှင့် ဘော်လီအင်္ကျီတို့ကို သူမဘာသာ စိတ်တွေယောက်ယက်ခတ်လာပုံဖြင့် ဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။

ခင်ကျော်က အတန်ကြာအောင် နို့စို့ပေးလိုက်သောအခါ တင်တင်ရွှေမှာ သိသိသာသာပင် ခါးကော့တက်လာပြီး ခင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးအား ပွတ်သပ်၍နေလေသည်။

“ မမတင်…”

“ ဘာလဲဟင် မောင်လေး…”

“ ကျနော် စိတ်ရှိသလောက် ချစ်ပါရစေလားဗျာ…”

“ ချစ်…ချစ်…မင်းကြိုက်သလို ချစ်စမ်း…”

တင်တင်ရွှေသည် စိတ်တွေ အတော်ပင်ထလာပြီဖြစ်၍ သူမ၏ဆန္ဒကို ဖွင့်ထုတ်လိုက်သလို ခင်ကျော်ကလည်း သူမ၏ ပခုံးနှစ်ဖက်အား ဂျိုင်းကြားအောက်မှ လက်လျှိုသွင်းပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်လျက် ဆောင့်လိုးသည်။

“ ဘွပ်…ဗြွတ်…ဖွပ်…စွပ်…”

“ အမလေး…အားပါး…ဖြေး…ဖြေးဖြေး…လုပ်ပါ မောင်လေးရဲ့…”

“ မမက ကြိုက်သလိုလုပ်ဆို…”

“ လုပ်နိုင်ပြီဆိုတာနဲ့ တအားဆောင့်တော့ မမက တစ်ခါမှ မခံဖူးတော့ အောင့်တယ်ကွယ့်…”

တင်တင်ရွှေက ပြောလိုက်သဖြင့် ခင်ကျော်သည် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တအားလိုးဆောင့်နေသော လီးကြီးကို အရှိန်သတ်ကာ တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန်ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်…အင့်ဟင်း…အင်း…အင်း…ဟင်း…”

“ အဲ…အဲလိုဆို တော်သေးတာပေါ့…ခုနကအတိုင်းသာဆိုရင်တော့ မမဟာလေး ကွဲရချည်ရဲ့ကွယ်…”

“ ဒီလောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး မမရယ်…”

“ ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ…မင်းဟာကြီးက နည်းတာကြီးမှမဟုတ်တာ…”

“ ပြွတ်… ပြွတ်… စွပ်… ပလွပ်… ပြွတ်… အင်း… ဟင့်… အင်း… အင့်…”

ခင်ကျော်က တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်၍နေရာ တင်တင်ရွှေမှာ ကောင်းလွန်းလာသဖြင့် သူမ၏ တင်သားကြီးများကို ကော့ကော့ပေးလာပြီး ခင်ကျော်၏လည်ပင်းအား သိုင်းဖက်လျက် ရမက်ပြင်းသော မျက်လုံးအစုံဖြင့်…

“ မောင်လေး…”

“ ဘာလဲ မမတင်…”

“ မင်း စိတ်ရှိသလောက် လုပ်တော့ကွယ်…မမ မနေနိုင်အောင် ယားလာပြီ…”

တင်တင်ရွှေက ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါတွင် ခင်ကျော်သည် သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးအား သူ၏ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး အားပါးတရပင် ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…”

“ ဟင်း… ဟင်း… ကောင်းလှချည်လား မောင်လေးရယ်… အင်း… ဟင်း…”

အချက်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက် အားရပါးရဆောင့်ပြီးသည်နှင့် ခင်ကျော်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကာနားလိုက်သည်။

“ ကောင်းရဲ့လား မမတင်…”

“ ဘာကောင်းတာလဲ…မသိဘူး…”

တင်တင်ရွှေက မူတူတူမျက်နှာလေးနှင့် မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။

“ ခုနကတော့ ကောင်းလှချည်ရဲ့ဆို…”

“ မဆိုင်ပါဘူး…ကဲပါ…လုပ်ချင်လည်း လုပ်စမ်းပါ…စကားကလည်း များလိုက်တာ…”

ခင်ကျော်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် စိမ်၍ထားရင်း နားနေခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုသို့နားနေသည့်အခိုက်အတန့်မှာပင် စကားပြောရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကို တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွလုပ်ပေးနေရာ အရှိန်ကောင်းတုန်း ခင်ကျော်က လိုးနေတာကို ရပ်လိုက်တာကတစ်ကြောင်း၊ တစ်ဖန် စောက်ခေါင်းထဲတွင် အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသော ခင်ကျော်၏လီးကြီးက တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ဖြစ်နေရသည့်အတွက် တင်တင်ရွှေမှာ ကာမဇောများ တက်သထက်တက်လာရပြီး မရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမ၏ဖင်ကြီးတွေမှာလည်း အငြိမ်နေ၍မရအောင်ဖြစ်လာရသဖြင့် ခင်ကျော်ကို ဆက်၍လိုးရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေကပြောလိုက်လျှင် ခင်ကျော်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ချထားသော ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲတွင် တဆုံးသွင်းထားဆဲဖြစ်သော သူ၏လီးကြီးကို လိုးဆောင့်ရန်အတွက် ပြန်၍ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ထိုအတိုင်းပင်ဆက်၍ထားလိုက်ပြီး သူ၏မျက်လုံးများက တင်တင်ရွှေ၏စောက်ပတ်ကြီးကို ငုံ့၍ကြည့်လိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ နဂိုကတည်းက ရာဂစိတ်ပြင်းထန်သဖြင့် ဖောင်းကားနေရသည့်အထဲတွင် ခင်ကျော်၏ ထွားကျိုင်းသောလီးချောင်းကြီးကပါ သွင်း၍ထားသဖြင့် အဆမတန် ဖောင်းကား၍နေလေသည်။

ခင်ကျော်က ထိုအဆမတန် ဖောင်းကား၍နေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ပွတ်ပေးလိုက်ရာ တင်တင်ရွှေမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားလေသည်။

“ အား..ဟင့်…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ပါတော့ မောင်လေးရယ်… မမကို မညှင်းဆဲပါနဲ့တော့နော်… မမ တောင်းပန်ပါတယ်… အ…ဟင်း…”

တင်တင်ရွှေက သနားစဖွယ်လေး တောင်းပန်လာသောအခါတွင်တော့ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးသွင်း၍ထားသော သူ၏ ထွားကျိုင်းသောလီးချောင်းကြီးကို ခင်ကျော်က ဖြေးဖြေးလေးဆွဲ၍ထုတ်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ပါးစပ်လေးမှာ တဖြေးဖြေးဟ၍သွားသည်။ တဖြေးဖြေးဆွဲထုတ်လိုက်သော လီးကြီးက ဒစ်ကြီးအနားအရောက်တွင်တော့ ခင်ကျော်က သူ၏လီးကြီးကို ဆက်၍ဆွဲမထုတ်ဘဲ ရပ်လိုက်တော့ရာ တင်တင်ရွှေကလည်း လီးကြီးအား ခင်ကျော်က သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍ဆောင့်ထည့်လာမည်ဟု တွက်ဆလျက် မျက်လုံးလေးများကိုမှိတ်၊ ပေါင်တွင်းကျောလေးကို တောင့်လျက် စောက်ဖုတ်အုံလေးကို တင်း၍ပေးကာ အသင့်စောင့်ကြို၍နေသည်။

ခင်ကျော်က သူ၏လီးချောင်းကြီးကို သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍ဆောင့်မသွင်းသေးဘဲ သူ၏လက်နှစ်ဖက်က တင်တင်ရွှေ၏ မာတင်းကာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်၍နေသော နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်လျက် နို့သီးလေးတွေကို လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပေးနေသည်။ ခဏကြာသည်အထိ လီးချောင်းကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍တိုးဝင်လာခြင်းမရှိသဖြင့် မျှော်လင့်ဆီးကြိုနေသော တင်တင်ရွှေသည် စိတ်မောစွာဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုလျော့လိုက်ကာ မျက်လုံးလေးများ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ ခင်ကျော်က သူ၏လီးကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တရှိန်ထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်လေသည်။

“ ဗြစ်…ဘွပ်…ဗလွတ်…ဘွတ်…”

“ အမလေး…အား…ဟား…”

ဖွင့်လိုက်မိသော တင်တင်ရွှေ၏ မျက်လုံးလေးများ ချက်ချင်းပြန်၍မှိတ်ကျသွားပြီး သူမ၏ ခါးလေးကော့တက်သွားကာ အော်ဟစ်ညည်းတွားလိုက်ရလေသည်။ မထင်မှတ်သောအချိန်တွင် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာသော လီးကြီးက အရှိန်ပြင်းလှသည့်အပြင် တင်းတင်းကြီးဝင်မလာသေး၍ တစ်ကိုယ်လုံးပြန်၍ လျော့ကာထားသော အချိန်လည်းဖြစ်၊ တရှိန်ထိုးဝင်လာသော လီးတန်ရှည်ရှည်ကြီးကလည်း သူမ၏သားအိမ်ဝကို ဝင်ထိုးလေတော့ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏ဖင်ကြီးကို အိပ်ယာထက်သို့ ဘုန်းကနဲ ဆောင့်ချ၍ အော်လိုက်ရလေသည်။

သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားသော လီးချောင်းကြီးက ဆောင့်လိုးရန်အတွက် အပြင်သို့လည်းပြန်ထွက်မသွား၊ ဖိကပ်၍ထားသော ခင်ကျော်က သူ၏တင်ပါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်သိပ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို ဇကောဝိုင်းလှုပ်ပေးလျက်ရှိသည်။

“ အမလေး…ဟင်း…ဟင်း…မောင်လေးရယ်…”

“ ကောင်းလားဟင်…မမတင်…”

“ အင်း…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…အမလေး…လေး…”

“ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဟင်…”

“ သိပ်…သိပ်ပြီးကောင်းတာပဲ…အဟင်း…ကောင်းတယ်…သိပ်ကောင်းတယ်…”

“ ချစ်ကော ချစ်လားဟင်…”

“ ချစ်… ချစ်ပါတယ်ကွယ်… လုပ်… လုပ်လေ… ဟင်း… ဟင်း…”

“ ဘယ်လောက်ချစ်လဲဟင်…”

“ အို…ကွယ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ခင်ကျော်၏လီးကြီးက ဇကောဝိုင်းဝိုင်းကာလှုပ်နေသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ ဖြေလေ…”

“ အများကြီးချစ်…အများကြီးချစ်တယ်…လုပ်…လုပ်ပါတော့ကွယ်…”

“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…သေချာပြောလေ…”

“ ဟို…ဟို…မမကို လိုးပေးပါကွယ်…လိုးပါတော့နော်…ဟင်း…”

“ နောက်နေ့တွေ ကျနော်လာလိုးရင်ရော မမ ခံမလား…”

“ ခံ…ခံပါ့မယ်ကွယ်…”

စကားလည်းဆုံးရော ခင်ကျော်က တစ်ချက်ခြင်းလေးလေးပင်ပင်ကြီး ဆောင့်၍လိုးသည်။ လေးငါးချက်မျှသာ ဆောင့်ရသေးသည်…

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗလွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…”

“ မောင်…ဆောင့်…တအားဆောင့်ပြီး လိုးစမ်းပါ…ဆောင့်…စမ်းပါမောင်ရယ်…”

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်…”

“ အား…ဟုတ်ပြီ…ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…မရပ်နဲ့ ဆက်တိုက်ဆောင့်…အား… အား…အင်း…အင်း…ဟင်း…”

ခင်ကျော်ကလည်း အားရပါးရဆောင့်၍လိုးသည်။ တင်တင်ရွှေကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို အိပ်ယာပေါ်မှကြွကြွပြီး ကော့၍ကော့၍ပေးကာ အားပါးတရ အလိုးခံသည်။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးအီဆိမ့်တက်လာသော ခင်ကျော်က လီးကြီးကို တဆုံးနီးပါးဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ပါလေတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်…”

“ အမလေး… မမဘယ်လိုဖြစ်… အမလေး… အား… အား… အီး…အား…”

“ အ…ဟား…”

တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးမြှောက်ကြွကော့တက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ကျော်သည်လည်း ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်လျက် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးမှာ မှောက်ကျသွားပြီး နှစ်ယောက်သား တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားကြလေတော့သည်။

ကုတင်ဘေးရှိ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်လေးများကတော့ ဆရာမ၏ အမှတ်ခြစ်မှုကို စောင့်မျှော်ရင်း ပုံလျက်သားလေး၊ အထပ်လိုက်လေး ဖြစ်နေလေတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။