ဒရိုင်ဘာခင်
ရေးသားသူ – Ko $uper (ကိုစူပါ)
🏵️အပိုင်း (၃)🏵️
စင်ကျားဗူး ( ၂ )
မင်းကျော်နိုင် ဝက်ဆိုက်လင့်တွေပေးမယ် ပြောထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်…..။ မင်းကျော်နိုင်က နိုက်ရှစ်သမားမို့ မနက်ကပြန်လာပြီး နေ့လည်စာ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ စားပြီး အိပ်နေရာကနေထ ရေမိုးချိုးပြီး ခင်မောင်ဝင်းအခန်းထဲ ကြည့်လိုက်ရာ…
“ဒေါက်တာကြီး နောက်ထပ် ဆေးခန်းလိပ်စာလေးတွေ ပေးပါဦး….“
ခင်မောင်ဝင်း အာလေးလျှာလေးဖြင့် မင်းကျော်နိုင်ကို မေးလိုက်သည်…။
“ဟာ မင်းကလည်း တစ်နေကုန်သောက်နေတာလားဟ…. သေတော့မှာပဲ….။ မင်းကွာ စလုံးလာပြီး အရက်လာသောက်တာလားကွာ….. မင်းကိုမင်းလည်း ထိန်းပါဦး….။ လင့်ခ်တွေ ငါ့မက်ဆေ့က ပို့လိုက်မယ်….။ ဟေ့ကောင် မင်း ဒီအတိုင်းထတော့မသွားနဲ့ မူးမူးနဲ့ လျှောက်သွားရင် မင်းကိုဆွဲစိခံရမယ်….။ ငါပြောမယ် သောက်ချင်ရင် ပြန်လာမှသောက်….“
“အေးပါဟ“
“မင်း အပြင်သွားတတ်တာ သေချာရဲ့လား… ဟေ့ကောင် လမ်းပျောက်ရင် တက္ကစီစီးပြီးသာ သွား ပြန်…“
“ဟာ ကားသမားပါကွ… ဟိုနေ့ထဲက ဘက်စ် နဲ့ ရထားစီး ဘယ်လိုစီးရမယ် သဘောပေါက်ပြီးသား… ဂုဂဲလ်မတ်ပ်လည်း ရှိတယ်“
“အေးအေး…ကိစ္စရှိဖုန်းခေါ်….ငါသွားတော့မယ်“
“အေးအေး မသွားခင် လင့်ခ်လေး…“
“အေးပါ ငါပို့ပေးမယ်…“
မင်းကျော်နိုင်ထွက်သွားပြီး ငါးမိနစ်နေတော့ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်…..။ လင့်တွေ…။ ပထမဆုံးလင့်ကို နှိပ်လိုက်သည်…။ စလုံးအစိုးရက ပိတ်ထားသည်ဆိုသည့် စာအနီကြီးပေါ်လာသည်….။ နောက်တစ်ခုလည်း ပိတ်ထားပြန်သည်….။
“ဟာ မင်းကျော်နိုင်တော့လုပ်ပြီး လင့်ခ်အပျက်တွေ လာပေးတယ်…“
https://sbf .net. nz/ ဝက်ဆိုက်ကို နှိပ်လိုက်တော့ ဟုမ်းပေ့ ပေါ်လာတယ်….။ ဆော်ပုံတွေ မာဆက်တွေ နဲ့ ဖိုရမ်တော့ပစ်တွေ ပေါ်လာတယ်….။ ရီဂျစ်စတာလုပ်ခိုင်းတာကိုလုပ်ပြီး…. search ဘောက်စ်ထဲ escort , girl, bJ, Fj သူသိတာတွေ တစ်ခုချင်း ထည့်ရိုက်လိုက်သည်…..။ ဆော်ကြော်ငြာပိုစ်တွေ တန်းစီကျလာသည်….။
(မသိသေးသူများအတွက်-ဒီဆိုက်သည် လက်ရှိအချိန်ထိ အသက်ရှိနေပြီး အရင် အပိတ်ခံထားရတဲ့ ပေ့နာမည်ကို ပြန်ချိန်းထားတဲ့ ပေ့ဖြစ်ပါတယ်။ အထဲက တော့ပစ်တွေက အရင်အတိုင်းရှိနေဆဲဖြစ်သည်…။ တကယ်လို့ sex ကိစ္စ အပျော်အပါးရှာချင်ရင် ဒီပေ့ကနေ ရှာရင် နောက်ထပ် ဆင့်ပွါး update လင့်တွေ ရပါလိမ့်မယ်။ ဝါသနာပါရင် ပိုစ်တွေလည်း ဖတ်လို့ရပါတယ်။ စလုံးကလူတွေ မြန်မာပြည်လာတုန်း အပျော်အပါးရှာတာတွေ အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်မျှဝေထားတဲ့ တော့ပစ်တွေ လည်း တွေ့ရပါတယ်။ ဝက်ဆိုက်ကြော်ငြာခြင်း မဟုတ်ပါ။)
ခင်မောင်ဝင်း ဆော်အလန်း ၃ ယောက်ဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်…။ လိပ်စာနဲ့အချိန်ကို အင်္ဂလိပ်လို မေးထားသည်။ မက်ဆေ့လှမ်းပို့လိုက်သည်…။ ည ၇ နာရီကျော်ဆိုတော့ ၈ ခွဲလောက်မှန်းပြီး မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။ ပြန်မလာ…။ ၃ ယောက်လုံး ပြန်မလာတာနဲ့ နောက်ထပ်ရှာသည်…။
ခင်မောင်ဝင်း ဆော်တွေလိုက်ကြည့်ရင်း တရုတ်မလေး တစ်ယောက် ၁၉ နှစ်ဆိုတာ သွားတွေ့တယ်…။ ပုံက effect နဲ့ မေးချွန်ထားတာသိပေမယ့် ကြည့်ရတာတော့ မဆိုးဘူးပေါ့….။ ရေးထားတဲ့စာတွေ ဖတ်လိုက်တော့… ၁၉ နှစ်တဲ့ ပတ်စ်ပြလို့ရတယ် ဆားဗစ်ကောင်းတယ် ချောတယ် ဆိုတဲ့ ရီဗြူးတွေနဲ့ ကြော်ငြာတွေဖတ်ပြီး ဆားဗစ်တွေကြည့်လိုက်တော့…. Bj Fj CIM COB စတဲ့ ဟာတွေ တန်းစီပြီး အများကြီးရေးထားတော့ ဟာ မဆိုးဘူး…. သွားမယ်ကွာဆိုပြီး… ဈေးကြည့်လိုက်တယ် ၆၀ မိနစ် ၁ ရှော့ ဒေါလာ ၁၀၀ ဆိုတော့ မက်ဆေ့ပို့လိုက်တယ်…။ ခဏနေတော့ ပြန်လာတယ်…။
ခင်မောင်ဝင်း ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားသည်…..။ မက်ဆေ့ထဲ လိပ်စာတစ်ခုနဲ့ အဲ့နေရာကို ၈း၂၅ ရောက်ရင် မက်ဆေ့ပို့ပါဆိုပြီး ရေးထားတယ်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း… ရေထချိုးပြီး လိပ်စာကို ဂုဂယ်လ်မတ်ပ်က ရှာပြီး စီးရမယ့် ဘက်စ်နဲ့ ရထားတွေကြည့်ပြီး သွားပါလေရော….။ ဒါပေမယ့်…… နောက်ဆုံး နောက်ကျမှာစိုးတာနဲ့ ကားငှားသွားသည်…။ ဘလက်စတီးယား… ကားသမားက ခင်မောင်ဝင်းကို Boom Tong Kee chicken rice ဆိုင်နားနားလို့မေးတော့… မသိဘူး အဲ့လိပ်စာပဲမောင်းပေးဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်….။
လမ်းကိုတွေ့တော့ လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ခိုင်းလိုက်သည်…။ လမ်းထဲဆင်းလျှောက်သွားပြီး လိပ်စာထဲက ကွန်ဒိုကိုတွေ့ပြီ…။ မက်ဆေ့ပို့လိုက်တယ် ငါရောက်ပြီလို့….။ မက်ဆေ့ပြန်မလာဘူး….။ ဘေးနားမှာလည်း ဘဲ ၁ ပွေ ဖုန်းကြည့်နေတာတွေ့တယ်…။ ခဏနေတော့ နောက်တစ်ဗွေ ရောက်လာသည်..။ ဒီတိုင်းပဲ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဖုန်းကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်…။ နဲနဲတော့ ကြောက်စိတ်ဖြစ်လာသည်….။ ရဲဖမ်းခံရ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုပြီး တွေးမိသည်…။ ကြည့်ရတာ တရားဝင်ပုံစံမဟုတ်….။
ဒါနဲ့ မင်းကျော်နိုင်ဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်….။ ငါဒီည ပြန်မရောက်ရင် ဒီလိပ်စာကို လာရှာ ဒီဖုန်းနံပတ်ကို မှတ်ထားဆိုပြီးတော့ ဖြစ်သည်…။ မင်းကျော်နိုင်ဖုန်း ဝင်လာသည်….။ အဲ့အချိန် သူ့အရင်ရောက်နေတဲ့ ထဲက ဘဲတစ်ဗွေ သူရပ်နေတဲ့ ကွန်ဒိုရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ၃ ထပ်တိုက်ပေါ် လှေကားကနေ တက်သွားသည်…..။ မင်းကျော်နိုင်က…
“ဟေ့ကောင် မင်းဘာလိပ်စာတွေ ပို့နေတာလဲ“
“ငါ အွန်လိုင်းကဆော်ဆီလာတာ…။ ဒီလိပ်စာမှာအခု…။ အဲ့တာကြောက်လို့… တစ်ခုခုဖြစ်ရင် မင်းသိရအောင် ပို့ထားတာ…“
“ဟာ မင်းကတော့လုပ်ပြီး ဟေ့ကောင်ပြန်လာခဲ့တော့ ဒါဆိုရင်…“
တီတီ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်…။ မက်ဆေ့ထဲ အင်္ဂလိပ်လို
“တိုက် ၂၅၊ ၀၃-၀၂ ကိုလာခဲ့“
ဆိုပြီး ရေးထားသည်..။ မင်းကျော်နိုင်ဖုန်းကို ချလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ရှာပြီးတက်သွားသည်..။ လှေကားပေါ်တက်တော့ အပေါ်ကနေ ခုနကတက်သွားတဲ့ဘဲ ပြန်ဆင်းလာသည်….။ သူတက်သွားတာနဲ့ ပြန်ဆင်းလာတာ မိနစ် ၂၀ လောက်တော့ ကြာမယ်ထင်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ၀၃-၀၂ ဆိုတဲ့ အခန်းကိုတွေ့တော့ တံခါးခေါက်လိုက်တယ်…။ တံခါးနဲနဲဟလာတယ်…။ သူ့ကိုကြည့်တော့… ဖုန်းက မက်ဆေ့ကို ပြလိုက်တယ်…။ သူ့ကို အထဲ ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်….။ တရုတ်မလေးက ညဝတ်အကျီအဖြူလေးနဲ့ ပိုးသားလိုမျိုးအပျော့ အပါးလေးပဲ… ဘရာမဝတ်ထားဘူး…. စက်စမိုင်ဒါ ကတော့ ဝတ်ထားတယ် အနက်ရောက်လေး….။
သူ့ကိုကြည့်တော့ ရယ်ပြလိုက်တယ်….။ တရုတ်လို လာပြောတယ်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း တရုတ်လိုမပြောတတ်ဘူးဆိုပြီး… ပြောလိုက်တယ်…။ ကောင်မလေး သဘောပေါက်လို့ထင်သည်… လက်ဟုန်ခြေဟန်နဲ့ အကျီချွတ်ဖို့ပြတယ်…. ။ သူကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးတယ်……။ နဲနဲလောနေသည့်ပုံ… ပြီးတော့ ရှာဝါ ရှာဝါ ဆိုပြီး လက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်…။ ရေစတိချိုးပေးတယ်…။ အဓိက ခင်မောင်ဝင်းဟာကိုပဲ ဖြဲဆေးပေးလေသည်….။ ပြီးတော့ ရေသုတ်ဖို့ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲခိုင်းလိုက်သည်….။
ကောင်မလေးကို ခင်မောင်ဝင်း အကဲခတ်နေသည်….။ ၁၉ နှစ်မှန်း ဘာလို့ ပတ်စ်ပို့ယူကြည့်နိုင်လဲဆိုပြီး ရေးထားတာကို သဘောပေါက်လိုက်သည်…။ ကောင်မလေးရုပ်က ငယ်နေတဲ့ပုံပေါက်နေသည်….။ လူကောင် သေးသေးညှပ်ညှပ်မဟုတ်…. ကိုယ်လုံးလေးလှသည်…။ ဂစ်တာရှိတ်ဆိုတာမျိုး ခါးလေးခွက်ပြီး တင်ပါးနဲ့ပေါင်က ခွက်မနေ ပြည့်ပြည့်လေး….။ လုပ်စားတာတော့ ဘယ်လောက်မှမကြာသေးဘူး ထင်မိသည်…။ ဘော်ဒီက ကျစ်လစ်ပြီး ကိတ်တာမဟုတ်ဘဲ ၁၈ /၁၉ အရွယ်ရှိတဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း ပုံလေးအတိုင်း ဖြစ်နေသေးသည်….။
ခင်မောင်ဝင်းကိုလှဲခိုင်းပြီး လစ်စရင်းနဲ့ သူ အာလုပ်ကျင်းပြီး ထုံးစံအရ ကိုယ်လုံးကို လိုက်နမ်းပါတယ်… နို့နဲ့ ပွတ်ပါတယ်… နို့လေးလုံးသည်… အော်ပဲရှိသေးသည်… ဒါပေမယ့် ပြားမကပ်…။ သူ ၁၀၀ ကို တန်သည်ထင်မိသည်…။ တရုတ်သိုင်းကားထဲက မင်းသမီးလေးတွေလို လှသည်လို့ သူ တွေးမိသည်….။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုနမ်းတာ ခဏလေးလို့ သူ ခံစားရသည်….။ စုပ်ပေးတာကြာရင် တန်ပါတယ် တွေးနေတုန်း ရေခွတ်ထဲက ရေကို ငုံလိုက်ပြီး လီးကို လာစုပ်သည်…။ လီးထည့်ထားပြီး အာလုပ်ကျင်းသလို လုပ်တာကြောင့် အေးစက်စက်ရေတွေနဲ့ လီးဒစ်က အေးမြသွားမှု ခံစားချက်အသစ် ရလိုက်သည်….။ ခဏ ကွီကျိကွီကျိလုပ်လိုက် စုပ်လိုက်ပြီးတော့ လုပ်တာရပ်ပြီး ရေတွေကို အမိုက်ပုံးထဲ ထွေးချလိုက်တယ်…။ နောက် လစ်စရင်ကို ထပ်ငုံလိုက်တယ်…..။ ခုဏလို ထပ်လုပ်ပြန်တယ်….။ ဒီတခါတော့ ပူရှိန်းအရတာ နဲ့ ခံရတာ တမျိုးကောင်းနေပြန်ရော….။
သူကောင်းနေတုန်း… ရပ်လိုက်ပြီး…. ကွန်ဒုံးစွပ်ကာ အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပါတယ်…။ ဆောင့်နေချိန် ခါးလေးခွက်ထားတာကြောင့် ကောက်ကြောင်းက လှနေသည်…။ ဖင်လုံးကို ကိုင်လိုက်တော့ လုံးချောလေး အသားလေးက နူးညံ့နေသည်…။ ဆံပင်ကို ထိပ်ပေါ်တင်ပြီး ကလစ်ညှစ်ထားတာကို ဖြေချလိုက်တော့ ဆံပင်လေးတွေကလည်း လှလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း သဘောကျတာကတော့ အသားအရည်လေးပဲ။ နူးညံချောမွတ်တယ်လို့ ခံစားရသည်…။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေရင်း အိုးဘေဘီ ဖက်ခ် ဖက်ခ် ဆိုပြီး ပြောပေးလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မင်း အင်္ဂလိပ်လိုရတာပဲဆိုတော့…. ငါ လေ့လာနေတာတဲ့…။ သူ အင်္ဂလိပ်စာ သင်တန်းတက်ရင်း ဒါလုပ်စားနေတာတဲ့….။ ၆လစတေးရတယ်…။ သူ့အိမ်မက်က ယူအက်စ်သွားမလို့တဲ့….။
ခင်မောင်ဝင်းလည်း အီးအရမ်းကြီးတော့ မကောင်းပေမယ့် ကောင်မလေးသည် သူ့ထက်တော့ဆိုးသည်….။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်ဆိုလိုရင်းကို တစ်ယောက် နားလည်သည့်အတွက် အဆင်ပြေသွားသည်….။ သူ့ကို နောက်ကနေ လုပ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ် ကုန်းပေးလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဒီကဆော်တွေက အသေကုန်းပေးကြတာပဲ…. မြန်မြန်ပြီးစေချင်လို့ဖြစ်မယ်…။ အရင် ရန်ကုန်မှာ သူနေဖူးတဲ့ ဆော်တော်တော်များများက ပက်လက်ကြီး ကားပေးတာလောက်သာ တတ်သည်…။ ကုန်းဖို့ မနည်းပြောရသည်..။ ကုန်းတော့လည်း ခါးက ဖားလို့ခုံးနေပြန်ရော…။ ပြီးတော့ အား နာတယ်ဆိုပြီး ပုံစံပြောင်းချင်သည်….။
ဒီကဆော်တွေကြတော့ ကုန်းရင် ဖင်ကို နောက်ကိုပစ်တယ်…။ ပြန်တွန်းဆောင့်ပေးတယ်… ခါးလေးခွက်ပြီး လှလှလေး ကုန်းတတ်ကြတယ်…. ဆိုပြီး တွေးရင် ဖင်လုံးကိုကြည့်လိုက်တော့ ဒီကောင်မလေး ဖင်မှာ ဘာအဖုမှမပေါက်ဖူးဘူးထင်တယ်… လုံးချောလေး အကြောတွေပျက်နေတာလည်း မရှိ…. သဘောကျသွားသည်…..။ ခါးက သိမ်ပါတယ်ဆိုမှ ဖင်ကုန်းလိုက်တော့ ခါးလေး ပိုသိမ်သွားပြီး ဖင်လေးက လုံးကားလေး ဖြစ်သွားသည်….။ အမွှေးတွေကို အကုန်ရိတ်ထားသည်…။ ဖင်ပေါက်လေးကလည်း မပျက်စီးသေး.. အကွဲကြောင်းကလည်း မဲညိုကြီးမဟုတ်ဘဲ…. အားလုံးလှလှပပလေး ကြွေရုပ်လေးလိုဖြစ်သည်….။ တင်ထားတဲ့ ပုံနဲ့ အပြင်နဲ့ ၈၅% တူသည်..။ အပြင်မှာ မျက်လုံးလေး နဲနဲကျဉ်းချင်တာနဲ့ ပါးလေးဖောင်းတာလေးပဲ ကွာသည်…။ ဒါပေမယ့် အားလုံးခြုံရင် ပုံအမှန်သုံးထားတာဖြစ်တာကြောင့် ကျေနပ်သည်…။ အပြုံးမျက်နှာလေးနဲ့ လုပ်ပေးနေတာကြောင့် ၁၀၀ တစ်ရှော့ပေမယ့် သူတန်သည်လို့ထင်သည်….။
သူ ဖင်ကို ခါးကနေကိုင်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တယ်…။ ကျောကိုဖိပြီး ဖင်ကိုပိုမြင့်မြင့်ထောင်ပြီး ဆောင့်တယ်။ နောက် မှောက်ရက်လှဲခိုင်းပြီး သူထပ်ကာ ဖင်လုံးလေးကို ကပ်ညှောင့်ပြန်တယ်….။ လုပ်လို့ကောင်းပေမယ့် ဖီးတဆုံးနဲ့ မာတင်းမလာ…. သူ့လီးများ ပန်းသေချင်ပြီလား တွေးပူသွားသည်….။ ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက ပြီးသွားလားဆိုပြီး ကွန်ဒုံးထိပ်ကိုလာညှစ်သည်.. မပြီးသေးပါလားဆိုပြီး ပြောပြီး… နင် ပင်ပန်းနေလို့ဖြစ်မယ်ဆိုကာ….. ပက်လက်ပြန်လှဲဆိုပြီး အပေါ်ပြန်တက်ပေးမလို့လုပ်တော့ ခင်မောင်ဝင်းဟာက ပျော့လာတယ်…..။ ဒါနဲ့ ကွန်ဒုံးဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး တစ်ရူးအစိုနဲ့ သုတ်ပြုပေးပြီး စုပ်ပါလေရော….။
ခင်မောင်ဝင်းလည်း စုပ်ပေးတာ ဆရာကျတာမို့ ပြန်ကောင်းလာသည်…..။ ပါးစပ်ထဲ တံတွေးတွေ အများကြီးနဲ့ စုပ်ပေးပြီး တံတွေးတွေ လျှံကျပြီး ဖင်ကြားထဲတောင် စီးကာနေသည်။ လက်ကလည်း ခင်မောင်ဝင်းဥကို တံတွေးတွေနဲ့နှယ်ပြီး ကိုင်ပေးနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်ဝင်း ဗိုက်ကိုပွတ်လိုက် ၊ နို့သီးလေးတွေကို ချေလိုက်နဲ့ ဘက်ပေါင်းစုံကနေလှုပ်ဆော်ပေးတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကောင်းလားပြီး ပြီးချင်လာသည်နှင့်.. ပါးစပ်ထဲပြီးချလိုက်သည်….။ တွန့်သွားတာကြောင့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတံကို လာကိုင်ပြီး လရည်တွေကို ပါးစပ်နဲ့ အကုန်စုပ်လိုက်ပြီး…. အမှိုတ်တောင်းထဲ ထွေးချလိုက်သည်….။
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပြီးသွားတာကြောင့် လိင်စိတ်မရှိတော့ဘဲ တခြား စိတ်တွေရောက်လာရာ ဒီကမြန်မြန် ပြန်ထွက်သွားချင်လာသည်….။ ကောင်မလေးလည်း သူစုပ်တာကောင်းလားမေးရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ခေါ်ပြီး ခါးအောက်ပိုင်းကို ရေဆေးပေးလေသည်…..။ နောက်အခန်းထဲပြန်လာကြပြီး ခင်မောင်ဝင်းက အဝတ်ဝတ် ကောင်မလေးက ဖုန်းကိုင်ပြီး မက်ဆေ့ပို့ မွှေယာခင်းပြန်ဖြန့် တာဝါအသစ်တွေ ပြန်ခင်း ဘာညာလုပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းနားလာတော့ ၅၀ တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်…။ နောက် နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့ လှေကားမှာ ကွန်ဒိုရှေ့မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့တစ်ယောက် တက်လာတာတွေ့တော့ ခင်မောင်ဝင်း သဘောပေါက်သွားသည်….။ ငါအပါအဝင် ကျန် ၂ ယောက်လည်း ဒီဆော်လေးကို ချိတ်နေကြတာပါလားဆိုပြီးတော့….။
နည်းနည်း စိတ်ငြိမ်အောင် အအေးလေးဘာလေး သာက်မယ်ဆိုပြီး ဖုကောက်တစ်ခုထဲဝင်ပြီး အအေးမှာပြီး ပိုက်ဆံပေးတော့… ၅၀ တန်ကြီး ၂ ရွက် ဖြစ်နေသည်…။ သူကားခပေးပြီးကျန်တာ ၁၅၅ ဒေါ်လာ…. ၁၀၀ ပေးလိုက်ရင် ၅၅ ကျန်ရမှာ အခု ၁၀၀ ဖြစ်နေသည်….။ ကားဆရာပြန်အမ်းတဲ့ ၅ ဒေါ်လာ မတွေ့တော့….။ သူလည်း စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့… သူပိုက်ဆံပေးတုန်းက ၅၀ နဲ့ ၅ ဒေါ်လာတန်တွေ ပေးလိုက်မိတာဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိသွားပြီး အားနာသွားသည်….။ နှစ်ယောက်စလုံးက လောနေသည်….။ အခန်းမီးကလည်း နံရံကပ်မီးဝါလေး နဲ့ ပိုက်ဆံ ၂ ရွက်က အရွယ်မတူပေမယ့် ၅၀ တန် ၂ ရွက်ထင်ပြီး သူကပေးတယ် ဟိုကလည်း အဲ့တိုင်းခေါက်ရက်လေး ယူလိုက်တယ်…. အဲ့တာပဲဖြစ်မယ် တွေးလိုက်သည်….။
တကယ်တော့ ခင်မောင်ဝင်း ဆော်လေးဆီ နောက်ရက်ထပ်လာမယ် တွေးထားသည်။ အခုတော့ အားနာသွားတာကြောင့် ပြန်မသွားတော့ချေ။ တခြား ဆော်တွေကိုလိုက်ချိတ်ပြီး ဆက်တိုက်သွားလေသည်….။ ဒီတစ်ခါတော့ ခင်မောင်ဝင်းနပ်သွားပြီး မက်ဆေ့ကို ဂုဂယ်ခ်ဘာသာပြန် ဆော့ဝဲကနေ တရုတ်လိုပြန်ပြီး ပို့တော့ တရုတ်လိုပြန်ပို့လာသည်…..။ အဲ့ကနေ ချိန်းချက်ပြီး သွားလေတော့သည်….။ နောက်ထပ် ၃ ယောက်လောက်ထိသွားခဲ့လိုက်လေသည်….။ ဒါပေမယ့် သွားတိုင်း သူ မပြီးချေ…. လက်နဲ့လုပ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ပြီး ပြီးမှသာထွက်ချင်သလို ထွက်သွားသည်….။ ဒါကြောင့် သူသွားတာတွေရပ်ထားပြီး…. တခြား အလည်အပတ်နေရာတွေ သွားလေသည်….။
………………………………………………………..
လေပြေညင်းတို့ခေါ်ဆောင်ရာ အလွမ်းမြို့ဆီ….
ခံစားချက်မဲ့သူရယ်…
ဒီအနမ်းတို့ အပျော်သဘောလား…
တစ်ချိန်ကစသိခဲ့တဲ့ မြူမှုန်တွေကြားထဲက…
လမ်းပျောက်သူကို အလင်းပြသူရာ…
နေရာတွေတိုင်း…
ပုံရိပ်တို့ထင်ဆဲပါ…
ဒါ သူ မချစ်ခင်ကတည်းက…
ချစ်မိလို့ထင်ပါရဲ့…
ဒီရင်ခွင်မှာ ဒီအလွမ်းတွေ…
ပဲ့တင်ထပ်နေ အာကာအထိ…
ရှိစေတော့ကွယ်…
မင်းမှ မသိဘဲ….
လင်းတစ်ယောက် မန္တလေးက ပြန်လာတော့ ကားပေါ်မှာ ခင်မောင်ဝင်း တိုးတိုးလေး ဖွင့်တုန်းက နားထောင်ခဲ့တဲ့ Julia Noe ရဲ့ ရှိစေတော့ သီချင်းလေးကို တစ်ယောက်ထဲ သူ့အခန်းကုတင်လေးပေါ်မှာ လှဲနေရင် နားကြပ်လေးနဲ့ နားထောင်နေသည်။ ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက် မိုးတွေလည်း အပြင်မှာဆွေနေသည်…။ မိုးစက်တွေရဲ့ မှန်ပြတင်းကို လာထိသံတွေက တံခါးလာခေါက်မယ့်သူမရှိတဲ့ သူနှလုံးသားကိုတွေးမိပြီး သူ့သိမ်ငယ်စိတ်တွေကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ချင်သည်…။ ဒါကြောင့်… သူမကြားမိအောင် သီချင်းလေးနားထောင်နေခြင်းဖြစ်သည်…။ ဒါ သူ မချစ်ခင်ကတည်းက ချစ်မိလို့ထင်ပါရဲ့ စာသာလေး သူသဘောကျသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ သတိရနေမိသည်…။ လမ်းမှာ ရီပိ ထားပြီး ဖွင့်လာတဲ့သီချင်းလေးမို့ သူကိုလွမ်းလာသည်…။
သူ့အစ်မအခန်းထဲ သူသွားမွှေကြည့်သည်…။ သူ့စိတ်ထဲ ခင်မောင်ဝင်းကို သူတအားရင်းနှီးနေသည်။ ပြီးတော့ သူ့အစ်မပြတဲ့ ဓါတ်ပုံထဲက သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုလို့ထင်မိသည်…။ သူမမှတ်မိ…။ သူ့စိတ်က ခံစားချက်ကြောင့် ဆက်စပ်မိသွားတာ ဖြစ်နေမလား…လို့ သူ့ကိုယ်သူ သံသယပြန်ဝင်မိသည်…။ သို့ပေမယ့်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို သူသတိရနေတာတော့အမှန်..။ ဓါတ်ပုံမတွေ့။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ သတိထားမိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းသည် ကြင်နာပျော့ပျောင်းတဲ့စိတ်ရှိတယ်…။ သူ့ကိုလည်း ငွေနဲ့ခေါ်လာပေမယ့် အနိုင်မယူ…။ သူဂျီကျတာကိုတောင် နားလည်ပေးခဲ့သည်…။ သူ့အတွက် ကြေးစားဆိုတာကိုတောင် မေ့သွားစေခဲ့သည့်အတွက် ကျေးဇူးတင်မိသည်…။ သူ့မှာ ပျက်သွားတဲ့ ရည်စားတွေရှိသည်။ အနေနီးစပ်ခဲ့သည့်တိုင် သံယောဇဉ် မတွယ်မိသလောက်ပင်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ခံစားချက်ပျက်ပြယ်ပြီး ပျက်ဆဲကြသည်……။
တကယ်တော့ ချစ်လို့တွဲခဲ့တယ်ဆိုတာထက် အဖော်မဲ့နေတဲ့သူ့အတွက် သူ့ကိုနွေးထွေးအောင်ထားပေးမယ့် နှလုံးသားကို သူ လိုအပ်နေတာဖြစ်သည်…။ သူ့စိတ်ထဲ သူမှတ်မိနေတာတစ်ခုကတော့ သူ့အစ်မသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးကို ဓါတ်ပုံလေးမြင်ပြီးကတည်းက ရင်ထဲမှာရောက်နေခဲ့တာကိုပဲ ဖြစ်သည်…။
တစ်ခါတစ်လေ သူ အရူးထသည်…။ သူတို့ အမှတ်မထင်တွေ့ကြတယ်…။ အဲ့အစ်ကိုကြီးက သူ့ကို ချစ်စကားတွေပြောတယ်…။ သူက အိုင်တင်ခံထားပြီးမှ… ချစ်တယ်လို့ အဖြေပေးမယ်ပေါ့…။ အဲ့ကြတော့မှ… သူကပြောမယ်ပေါ့..။ သူ့အစ်မ သူငယ်ချင်းတွ စုရိုက်ထားတဲ့ ပုံလေးပြကတည်းက ကိုကို့ကို ကြိတ်ချစ်နေခဲ့တာဆိုပြီးတော့…။ သူ တွေးချင်တာတွေးပြီးမှ… သူ့ကိုယ်သူ အရူးမလို့ ပြန်ပြောမိတာ အကြိမ်ကြိမ်….။ မှန်ပြတင်းကနေ အပြင်ဖက်မှာ ရွာနေတဲ့ မိုးစက်တွေကို ကြည့်ရင်းနဲ့…
“မိုးစက်တွေရယ် တိတ်ပေးပါတော့လားဟယ်… နင်တို့ကြောင့် ကိုကို ငါ့ကို လာမရှာဘဲ အိမ်တွင်းအောင်းနေပါဦးမယ်…“
လင်း ဖွဖွလေးပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲကတော့ ငါနဲ့ ကိုကိုနဲ့ တွေ့ဆုံမှုက ပျော်ရပေမယ့် လှပခဲ့တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး….။ ကိုကိုလာရှာရင်လည်း ငါ ပုန်းနေပါတော့မယ်….။ စိတ်ကူးယဉ်တာတွေ ရပ်သင့်ပြီ…. ဆိုပြီး စောင်ကိုခေါင်းမူးခြုံပြီး သီချင်းမြူးမြူးပြောင်းလိုက်ပြီး အသံကို မြင့်လိုက်လေသည်….။ စောင်ခေါင်းမူးခြုံလိုက်တာတာကြောင့် မျက်နှာကြက်မှာကပ်ထားတဲ့ အနုမြူကြယ်လေး လလေးတွေက လင်းရဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို မမြင်လိုက်ရပေ……။
………………………………………………………..
East coast သဲသောင်ပြင်ပေါ် ခင်မောင်ဝင်း ပက်လက်လှန်ထားပြီး ကောင်းကင်က ကြယ်တွေကို ကြည့်နေသည်……။ ဖုန်းလေးထဲက ဇော်ပိုင်သီချင်းလေးဖွင့်ပြီး ရင်ဘက်ပေါ်တင်ထားသည်….။ ဇော်ပိုင်ရဲ့ အလွမ်းပင်လယ်သီချင်းရဲ့ စာသားလေးတွေ လိုက်ဆိုရင်းနဲ့ လင်းကိုတွေးနေသည်……။
အချိန်တန်ရင်ပြန် အချစ်နေ့တို့ဆုံးတဲ့အခါ တိမ်စိုင်ဖြူတွေလို မင်းလေးလည်း ဝေးလွှင့်လို့သွားမှာ… ကိုသိပြီးသား….. ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်တာဟာ သဲများထဲရေးတဲ့စာ သောင်ပြင်တွေပေါ်ကို လှိုင်းတက်တော့ ပျောက်ပျက်လို့သွားမှာ… သိနှင့်ပြီးသား…. အတူဆုံချိန်လေးတွေရယ်… မင်းအတွက်တော့ ခဏပျော်သဘောလား…. အိမ်ပြန်ချိန်လမ်းပေါ်မှာ… ကိုယ်ဟာလေးပုံပြင်တစ်ပုဒ်လား…. အလွမ်းပင်လယ်… ကိုယ့်နှလုံးသားဖွင့်ကြည့်ရင်မြင်မယ်…. ရင်ခုန်သံလေးတွေလည်း ပျ့ကျဲ ပင်လယ်ကြီးထဲ… မင်းနားမှာပဲ တိတ်တိတ်လေးလဲပြိုရင်းနဲ့… အခိုက်အတန့်လေးနေရတဲ့ခဏ… အမြဲဖြစ်ရင်ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ… ချစ်သူရယ်…
စနေညနေမို့ လူတော့များသည်….။ ကိစ္စမရှိ သူလည်း သူ့ဖာသာ အရှိန်ကောင်းနေသည်…။ ညနေထဲက ဝီရောထားတဲ့ ကိုကာကိုလာဘူးကြီး ဘေးချပြီး ပင်လယ်ထဲကြည့်နေသည်….။ ထိုင်တာကြာတော့ လှဲချပြီး ကောင်းကင်ကို ဆက်ကြည့်နေတာဖြစ်သည်….။ သူတွေးနေသည်… လင်း အဆင်ပြေရဲ့လား။ သူရဲ့ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ကို တကယ်ရပ်လိုက်စေချင်သည်…။ သူ့ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်ပါ့မလား… သူလင်းကို ကြိုက်နေတာလား..။ တွေ့တဲ့ရက်က… တစ်ရက်ပဲထားပါတော့… သာယာတာလား…. သူ့ကိုယ်သူမေးသည်…။ လင်းမျက်လုံးတွေက သူ့ကိုရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသည့် လူတစ်ယောက်လို တွေ့ရသည်…။ လင်းကပဲ အမူအရာကောင်းတာလား… သူကပဲ လူကဲခက်ညံ့သွားတာလား… ခင်မောင်ဝင်းမေးခွန်းတွေ ကိုယ့်ကိုတန်းစီမေးလိုက်သည်…။ ဘာလို့ သွားကူညီတာလဲ…. ဝင်းကြောင့်လား…။ ပြီးတော့ ကူညီတာ ဘာလို့ လင်းကို မသိစေချင်တာလဲ… အားနာနေတာလား…။ ကိုယ့်ကို အပြစ်တင်မိနေတာလား….။ ဝင်းရဲ့ ညီမကို ပိုက်ဆံနဲ့ ခေါ်လိုက်တာကို စိတ်ထဲ တစ်ခုခု ဖြစ်နေတာလား….။ တစ်ဖက်ကကြည့်ရင် ဘာဆိုင်လို့လဲ ဝင်းနဲ့ သူ့ကဖျက်သွားပြီးပြီ လမ်းခွဲထားပြီးသား…။ သူ့ညီမမှန်းသိလို့ ခေါ်ခဲ့တာလည်းမဟုတ်ဘူး…။ ဒါတွေက တိုက်ဆိုင်မှု ကြီးကြီးမားမားတိုက်ဆိုင်မှု…။ လင်းက ဝင်း နဲ့ ဆင်လို့ သဘောကျတာလား….။
အဲ့နေ့ရာမှာတော့ သူသေချာပြန်တွေးကြည့်သည်….။ ဝင်း နဲ့ လင်းနဲ့ ဆင်တာကဆင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဝင်းကိုချောတယ်ပြောရင် လင်းက ချစ်ဖို့ကောင်းသည်..။ ပြီးတော့ ဝင်းက ကိုယ့်အတွက် နဲနဲကြည့်တတ်သည်…။ လင်းကို သူများပျော်ရင် သူလည်းပျော်တတ်သည့်ပုံစံလေး…။ သူအခု လျှောက်လုပ်နေတာတွေကရော သက်သာရာ ရစေတယ်လို့ ခံစားမိလား….။ အနာနဲ့ ဆေးမှားနေပြီထင်လား…. သူလင်းကို တွေ့ချင်လျှင် အလွယ်လေး ဒါပေမယ့် တွေ့ချင်တဲ့ ပုံစံကို လင်း သဘောပေါက်ဖို့လိုမယ်….။ လင်းကရော သူ့ကိုတွေ့ချင်ပါ့မလား…..။
သူဒီမှာ မင်းကျော်နိုင်ပြောသလို သက်သာရာလိုက်လုပ်နေတာတွေက တကယ်ရောသက်သာရဲ့လား… သူ့ကိုယ်သူ မညာတမ်းပြန်မေးသင့်ပြီ…။ အနာနဲ့ဆေး မှန်သည့်တိုင် ကုသပုံလွဲနေတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ပြန်မေးသည်….။ သူကြည့်ဖူးတဲ့ တရုတ်သိုင်းကားထဲက ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းကထွင်ထားတဲ့ အဆိပ်ကို သူတို့ပဲပြန်ဖြေနိုင်သည်…. ။ တကယ်လို့ ငါ လင်းကိုလွမ်းနေတာက အဆိပ်ဆိုရင်…. ငါလင်းဆီမှာပဲ ဖြေဆေးရှာတာက တွေ့ကရာ ရမ်းကုတွေဆီက ကုသတာထက် ကောင်းမှာသေချာတယ်…။ ရုတ်တရက် ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး…. မင်းကျော်နိုင်ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။
………………………………………………….
ဂျာကြီးဒိုင်ကစ် ( ၁ )
“ အေးပြော ခင်မောင်ဝင်း“
“သားကြီး ငါ့ကို လေယာဉ်လက်မှတ် ဝယ်ပေးပါလား။ ငါမနက်ဖြန်လောက် ပြန်ချင်တယ်….“
“ဟ… မင်းကတစ်ပတ်လောက်ဆိုရင်ပဲ ပြန်ရတော့မှာကို…။ ငါ့ အော့ဖ်ဒေးတွေလည်း လာတော့မယ်.. နေလိုက်ပါ့ဟ… ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ….“
“ငါပြန်ချင်လာလို့….“
“နေဦးကွာ ငါပြန်လာမှပြောတာပေါ့…. အလုပ်ထဲမှာကွ…“
“အေးအေး အိမ်ကြမှပြောကြတာပေါ့..“
မနက်ဖြန်မနက်ပြန်လာမှ ထပ်ပြောတော့မည်ဟုတွေးကာ ခင်မောင်ဝင်း သဲပြင်ပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်သည်…..။
တီတီ ဗိုက်ဘာမှ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်….။
“ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး အားလား ဖုန်းပြောချင်လို့…“
“အားတယ်“
ဆိုပြီး မျိုးညွန့်ဆီက မက်ဆေ့ကို ပြန်လိုက်လေသည်…။ ချက်ချင်းမျိုးညွန့်ဆီက ဗိုက်ဘာကော ဝင်လာသည်…။
“ဟယ်လို ကိုခင်မောင်ဝင်း ကြားရလား…“
“ကြားရပါတယ်ဟ…ဘာကိတ်“
“ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ…. ဒီမှာပျင်းလို့ပါဗျာ…“
ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ပြန်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ…..။
“အေးပါ ပြန်လာတော့မှာပါ… ငါ့ကားရော မင်းသေချာ ဂရုစိုက်ထားရဲ့လား…“
“ကျုပ်ဝပ်ရှော့မှာ သေချာ ခြင်ထောင်ချထားပါတယ်ဗျာ…။ ဪ အခုမှ သတိရတယ် အဓိကပြောချင်တာ… ကိုခင်မောင်ဝင်းမှာထားတဲ့ ကားကင်မရာရောက်လာပြီ ၂ စားပါလာတယ်…။ တစ်စားက အော်ရဂျင်နယ် ဘက်မှန်ကနေ အောက်ဖက်မှာ တပ်ရမယ် နောက်တပ်တာ နောက်တစ်ခုက ဘက်မှန်ချိန်းရမယ်…. သူကတော့ ရှေ့ကင်မရာရော ကားထဲပြန်ရိုက်တဲ့ကင်မရာရော အပျောက်ပဲ ကြိုးပါပျောက်တယ်… ဈေးကတော့ နဲနဲပိုများတယ်…. ဘယ်တစ်ခုတပ်မလဲ“
“ငါကကင်မရာကို ကိုယ့်လုံခြုံမှု သူ့လုံခြုံမှုအရသာတပ်ချင်တာ….။ ကင်မရာမြင်ရတော့ မသမာမှုကို ဟန့်တားသလိုတော့ ဖြစ်တယ်…။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန် ပါဆင်ဂျာတွေ စိတ်အနှောက်အယှက်တော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ အဲ့တော့ ဒုတိယတစ်ခုပဲ တပ်လိုက်ပါ….။ မင်းစိုက်ပေးထားလို့ရတယ်မလား….။ အော် ဒါနဲ့ အော်ရီဂျင်နယ် မှန်တော့ သိမ်းထားပေးပါ…။ ကားရောင်းရင် နောက်ဝယ်လက်ကို အော်ပတ်လည် ထည့်ပေးချင်လို့….“
“ရတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်း ကျွန်တော်လုပ်ပေးထားမယ်…..။ ဒါနဲ့တစ်ခုပြောချင်လို့….။ ကျွန်တော့်ဝက်ရှော့က ပြင်နေကျ ကုမ္မဏီ တစ်ခုက မန်နေဂျာတစ်ယောက် သူ့ကား အခုပြင်ထားတာ ၄ / ၅ ရက်လောက်ထိုးထားရမှာမို့ အဲ့တာ ၄ / ၅ ရက်စာ ကားတစ်စီး ငှားချင်တယ်…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကား ငှားမလား…။ လူကိုတော့ အာမခံတယ်.. လူရင်းတွေပဲ ။ ဈေးကတော့ ကိုခင်မောင်ဝင်း ပြောပါ…..“
“မင်းလူကစိတ်ချရလို့လား… ငါ့ကားကိုငါဘယ်လောက် ဂရုစိုက်လဲ မင်းသိပါတယ်….“
“စိတ်ချရတဲ့လူမို့သာပြောတာပါ…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကားကို ကိုယ့်ကားလိုပဲ သုံးမယ့်သူမို့ပြောတာပါ…။ ဒီတိုင်းရပ်ထားမယ့်အစားပေါ့…။ ပြီးတော့ ၅ ရက်လောက်ပဲမို့ပါ….။ ပြန်လာလို့တစ်ခုခု ပျက်ယွင်းရင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးပါ့မယ်…..“
“မင်းအာမခံရင်တော့ မင်းပဲစီစဉ်လိုက်ပါ….“
“အိုကေ ကိုခင်မောင်ဝင်း….။ ဒါနဲ့ ဂေးလမ်းသွားပြီးပြီလား…“
“မင်းမေကြီးတော် ဂေးလမ်းလား ဂေလမ်းပါဟာ…“
“အင်းပါ အဲ့လမ်းသွားပြီးပြီလား ဆော်တွေထွက်ခေါ်နေကြတာ အောတိုက်ဆို…“
“ရှိတော့ရှိပါတယ်… ငါ့ကောင်ပြောတာ သူတို့အစိုးရက စည်းတွေ ထပ်ထပ်ကြပ်ကြပ်လာတော့ လမ်းပေါ်အရင်ကလောက် လူလုံးမပြကြတော့ဘူးတဲ့…။ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ် အကုန် မှန်ခန်းထဲမယ်…. လမ်းပေါ်သိပ်မတွေ့ဘူး….“
“ပြန်လာရင် အတွေ့အကြုံလေးပြောပါဦး….“
“အေးပါ ၇ ရက်လိုသေးတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန်က မင်းလူကားစယူရင် ၅ ရက်ပဲရမှာနော်….။ ပြီးတော့ မင်းလာကြိုပေးမယ်မလား….. လေဆိပ်ကို“
“လာပေးမှာပေါ့….လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တိုင်းသတိရနေတာ…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းသာ အင်္ဂလန်က သူ့အစ်ကိုဆီ အပြီးလိုက်သွားရင် ငါနေတောင်နေတတ်မလားတောင် တွေးမိနေတယ်…“
“ဟာ…အရေးထဲ လာနွဲ့နေသေးတယ်… မင်းကြီးတော် ငါက တစ်ပတ်နေရင်ပြန်လာမှာ… ဘောလိုပဲ…“
“ဟားဟား စတာရော အတည်ရော ဒါပဲဗျာ….။ အစ်ကို့ကား သွားကိုင်လိုက်တော့မယ်..“
“အေးပါဟ…အိုကေအိုကေ… မင်းအတွက်လက်ဆောင်ဝယ်ခဲ့မယ်….“
“ဟုတ်ဟုတ်“
မျိုးညွန့်ဖုန်းချသွားတော့ အင်း ဒီအတိုင်းဆို ငါလည်း မင်းကျော်နိုင်စိတ်မဆိုးအောင် ဆက်နေလိုက်တာပဲ ကောင်းပါတယ်…..။ ဘယ်လောက်မှလဲကွာမှာမှ မဟုတ်တာ…..။ မနက်စောစော မင်းကျော်နိုင် ပြန်လာတော့
“ဟေ့ကောင် ခင်မောင်ဝင်း မင်းဘာအရူးထတာလဲ။ မင်းပြောတော့ ၂ ပတ်ဆို။ အခုတော့ ၁ ပတ်ထဲလားကွာ…“
ဖေ့ဘုတ်ထဲက အခုနောက်ပိုင်းအသုံးပြုလာကြတဲ့ လှေရှေ့က ကုလားလေး ပုံစံဖြင့် ဟာသလုပ်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားနေဖေ့ဘုတ်ပွတ်နေတာမို့ ချက်ချင်းလေသံကြားသိလိုက်ပြီး ရယ်ချင်သွားကာ….
“ဟာ အရေးထဲ မင်းလည်း ဖေ့ဘုတ်တွေ သိပ်မသုံးနဲ့ ရူးသွားဦးမယ်….“
“ဟဲဟဲ မင်းမပြန်တော့ဘူးမလား…“
လိုချင်သည့်အဖြေရအောင် ကျုံးသွင်းမေးလိုက်သည်…။
“အေးကွ မင်းအပေါ်မူတည်တယ်“
ပိတ်မေးခံရပေမယ့် ရသလောက် အရည်ညှစ်မယ်ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်….။
“ဟားဟား လဒ တော်ပြီ မြန်မာကားရိုက်နေတာမဟုတ်ဘူး… ငါ့မှာပလန်ရှိတယ်… Arab street မှာ ရီရှား ဆွဲမယ် ဆီမာဆက်သွားမယ်… ဝါသနာပါရင် ထိုင်းကလပ်ပါသွားကြတာပေါ့….“
“ငါ…..“
“ပြန်မယ်ပြောမလို့လား…..ပြန်လေ…. ဘယ်နေ့ပြန်မလဲ…“
“ငါ…ပြောချင်တာ…. အခုတောင် သွားချင်လာပြီလို့… ဟဲဟဲ“
“လဒကောင် အပျော်အပါးလေး မက်လုံးပေးလိုက်တာနဲ့ မျက်ခွက်က ချက်ချင်းပြောင်းသွားတယ်….“
“ဟားဟား….“
ဒီလိုနဲ့ နောက် ၂ ရက်လောက်နေတော့ မင်းကျော်နိုင်ပြောထားသည့်အတိုင်း ရှီရှားသွားဆွဲပြီး Beach Road ပေါ်က ဆီမာဆက်ဆီ တက်သွားကြလေသည်….။ တစ်ယောက်တစ်ခန်းယူပြီး ခင်မောင်ဝင်းသူ့အခန်းထဲက စောင့်နေလိုက်ပြီး ခဏနေတော့ စော်လေးတစ်ဗွေဝင်လာပြီး တစ်ခါသုံး အတွင်းခံဘောင်းဘီအပါး လာပေးသွားသည်…..။ လဲပြီးခဏစောင့်နေပါလို့ ပြောသွားသေးသည်…။ ကောင်မလေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး…. မျက်နှာနုနု လက်စတော့ပြင်းမယ့်ပုံ… လက်မောင်းတွေ လက်ချောင်းတွေက သန်မာလှသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း ထုံးစံအတိုင်း အစတစ်ခုရတာနှင့် ဆက်တိုက်လိုက်တွေးတော့သည်…။ အဝတ်လည်း လဲနေရင်းပေါ့…..။
ဒီလက်ချောင်းတွေနဲ့ ပုခုံးတွေ ဇက်တွေ ကျောတွေ နှိပ်ရင်တော့ လက်ပေါက်မယ့်လက်မျိုး….။ တကယ်လို့ ဟတ်ပီးအန့်ဒင်း လုပ်မလားမေးရင်ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်သလိုဖြစ်နေမလားမသိဘူး….။ နာရင်တော့ ဒုက္ခ။ တော်ကြာထုပေးရင် ကျိုးသွားမှဖြင့်…. အော် မဖြစ်လောက်ပါဘူး ထုတိုင်းကျိုးရအောင် ငါ့ဟာကကြာရိုးမှ မဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ ထုသမျှလူ ကျိုးကျိုးနေရင် ဒင်းတောင်ဒီမယ်မရှိလောက်ပါဘူး…. အခြေအနေကြည့်တာပေါ့….။
တွေးနေတုန်း ခုနကကောင်မလေး ပြန်ဝင်လာပြီး…ကုတင်ပေါ် မှောက်ဆိုပြီး မျက်နှာကို မာဆက်ကုတင်ရဲ့ အဝိုင်းပေါက်ဖေါက်ထားတဲ့သည့်ဖက် နေစေပြီး နေရာကျအောင် လုပ်ပေးသည်…။ နောက် ဘာဆီသုံးမလဲမေးတော့… အဆင်ပြေတာသာသုံးဆိုပြီးပြောလိုက်သည်….။ ကောင်မလေး ဆီပုလင်းတွေထဲက တစ်ခုကိုထုတ်ပြီး ကျောပြင်ပေါ်အစကလေးတွေချပြီး သူ့လက်ဝါးထဲကိုလည်း ထည့်ပြီး ပွတ်ကာ ကုတင်ဘေးကနေ ရပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျောပြင်ကို လာပွတ်ပေးလေသည်….။ အားပါးပါး….လက်ဖဝါးလေးက နူးညံ့သည့်အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်….။ လက်ဖဝါးတွေ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ခြင်း ဘေးနံတွေ နဲ့ ပေါင်တွေ ခြေသလုံးတွေ ဖင်လုံးတွေကို ဘောင်းဘီအောက်ထဲ လက်နိုက်ပြီး ပွတ်နေတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်း တောင်ချင်လာသည်….။ စိတ်ထဲကလည်း… မျက်နှာနေရာကသာ ဖေါက်ထားတယ် အေားကားထဲကလို လီးနေရာကပါ ဖေါက်ပေးထားရင် ကောင်းမှာပဲ တွေးလိုက်မိသည်….။ ဆီနဲ့ပတ်သတ်ခြင်းပီးတော့ ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းရင်းဖက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပုခုံးကိုလက်မနဲ့ နှိပ်ပေးလေသည်…။ လက်ဖဝါးလေးနူးညံ့သလောက် လက်ကတော့ တကယ်ပေါက်သည့်လက်ဖြစ်သည်…။ လက်ဝါးနုသလောက်က လက်ချောင်းတွေသန်လှသည်….။
“အား အာ့ အီးအီး…..ကောင်းလိုက်တာ…“
ခင်မောင်ဝင်း အသံထွက်အောင် ညည်းနေသည်။
“ခစ်ခစ်..“
ကောင်မလေးရယ်ကာ… ဒီထက်ကောင်းတာရော လိုချင်သေးလား ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…။
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခေါင်းထောင်လာကာ…..
“ဘယ်လိုမျိုးလဲဟင်“
ဆိုပြီး မေးတော့….
“ဟမ်းဂျော့လုပ်ပေးမယ်လေ…. ၅၀ ထပ်ပေးရမယ်…. ဘလိုးဂျော့နဲ့ ဖက်ဖ်ဂျော့ တော့မရဘူး…“
ခင်မောင်ဝင်း တွက်ချက်လိုက်သည်….။ ထုတာ ကိုယ့်ကိုလည်း ထုရတာပဲ… မသကာ မှုတ်ပေးတာဆိုတော်သေး….။ ဒါပေမယ့်လည်း ကောင်မလေး ပြီးတဲ့ထိ ဆီတွေ အရွှဲသားနဲ့ ထုပေးတာမျိုးမခံဖူးတော့ ခံကြည့်ချင်သည်…..။ ရောက်မှတော့ ချကွာဆိုပြီး….
“အိုကေ…“
“ဒါဆို ပက်လက်လှန်…..အိုး…..ခစ်ခစ် ရယ်ဒီလား“
ကောင်မလေးလှန်ခိုင်းတော့ ပက်လက်လှန်လိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်း လီးက ၉၀ ဒီဂရီ ရယ်ဒီဖြစ်နေသည်… ။ ကောင်မလေး စားပွဲခုံပေါ်က ဂျယ်တွေ အောလဟော လောင်းချလိုက်သည်….။ ဘောင်းဘီနဲ့ အသားနဲ့ကပ်သွားတော့သည်….။ အဲ့နောက်မှာတော့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလီးကိုကိုင်ပြီး ဆွဲဆွဲယူလေသည်…..။ ပြီးတော့မှ ဘောင်းဘီ ပေါင်ခြံပေါက်ကနေ လီးကိုလှမ်းထုတ်လိုက်ရာ အတောင့်လိုက်ထွက်လာသည်….။ ဂျယ်တွေနဲ့ ဂွေးဥတွေရော အတံကိုရော လက်တစ်ဖက်ကနှယ်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က ဒစ်ကို လက်ခလယ် လယ်ညိုးကြားထဲထည့်ပြီး လှည့်လှည့်ပေးလေသည်….။
ကျင်တက်ချက်ကတော့ ခင်မောင်ဝင်းခင်မျာ… လီးတောင် ပျော့ပျော့သွားလေသည်……။ ဒစ်ကိုကိုင်ထားတဲ့လက်က ခင်မောင်ဝင်း နို့းသီးခေါင်းကို လာ ညှစ်ပြန်သည်…။ ကျန်တစ်ဖက်ကတော့ နှယ်နေရာကနေ လီးကို ထုပေးလေသည်….။ လီးလည်း ချက်ချင်းပြန်မာလာလေသည်….။ နို့သီးခေါင်းညှစ်တဲ့ လက်က ခင်မောင်ဝင်းရင်ဘတ်တွေ ဗိုက်တွေ နဲ့ ဆီးစပ်နားတွေကို ပွတ်ပေးလေသည်….။ ကောင်မလေးကလည်း ခင်မောင်ဝင်းနားနားကပ်ပြီး
“အာ့ အား အီး ရှီး“
တရုတ်မသံလေးဖြင့် လာလုပ်လေသည်…..။ လီးက မာတင်းသည်ထက် တင်းလာလေသည်….။ ထို့နောက် ခင်မောင်ဝင်းကို ဘေးတစောင်းလှဲခိုင်းလိုက်သည်…. ။ ဘေးစောင်းအတိုင်း ထုပေးလေသည်…….။ ခင်မောင်ဝင်းဖင်သားတွေကိုလည်း ဖြစ်ညှစ်ပြီး လီးကိုအရင်းကနေ ဆွဲဆွဲထုပေးလေသည်…..။ ထိုစဉ်… တူ့တူတူ့တူ တူးတူးတူတူတူ တူတူတူ….. အချိန်ပြည့်တီးလုံးသံလေး ထွက်လာသည်….။
“ပြီးတော့မှာလား….အချိန်ပြည့်နေပြီ…မြန်မြန်“
ဆိုပြီး ကောင်မလေး ပြောလေသည်…။
“ပြီးမရဘူး….ပြီးချင်နေပြီ….“
ခင်မောင်ဝင်းဘာဖြစ်သည်မသိ လင်း နဲ့နေပြီး နောက်ပိုင်း ဘယ်မှာလုပ်လုပ် လီးတောင်တယ်လုပ်တယ် ဒါပေမယ့် ပြီးဖို့ အခက်တွေ့နေသည်….။ အခုလည်း လီးကတောင်ပြီး ပြီးဖို့ တစ်ထစ်မှာ အခက်တွေ့နေပြန်သည်…..။ ပြီးခဲ့အခါတွေ ပြီးတော့ပြီးသွားပေမယ့် စိတ်ထဲ မရှင်းဘူး တစ်ခုခုကြီး ဖြစ်ဖြစ်နေသည်….။ အခုလည်း ပြီးတော့ပြီးသွားလိမ့်မယ် ဟတ်ကော့ကြီးပြီးမယ်မှန်းတော့ သိနေသည်….။
“ပြီးတော့လေ….ကြာနေပြီ…ကဲကဲရော့ ကိုင်… ပြီးပြီး…“
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ခင်မောင်ဝင်းလက်ကိုယူပြီး သူ့အင်္ကျီထဲထည့်ကာ နို့အုံကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်လေသည်…..။ နို့ရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် သွေးကြောတွေ တိုးလာသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာသည်…။ အရှိန်ပြန်မကျသွားအောင် နို့ကို အားနဲ့ ညှစ်ချလိုက်သည်……။ ညှစ်လိုက်လျှော့လိုက်နဲ့ စိတ်ထဲကပါသလိုချနေသည်….။
“အား..အား…နာတယ်…ရော့ရော့ ကိုယ်ဖာသာဆက်လုပ်“
ကောင်မလေးလည်း ခင်မောင်ဝင်းပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပြီမို့ နာတာကိုအောင့်ခံပြီး ခင်မောင်ဝင်းလီးကို ခင်မောင်ဝင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ထဲထည့်ပေးပြီး ခင်မောင်ဝင်းနို့သီးခေါင်းကို ငုံစုပ်ပေးလိုက်သည်….။ ကိုယ့်လက်နဲ့ ကိုယ့်အရှိန် ဖြစ်သွားပြီမို့ ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက် လုံးလုံးကျရောက်သွားရာ တန်ပိုအရှိန်နဲ့ အထိအတွေ့ ခလုပ်တွေ စိတ်တိုင်းကျဖွင့်ထားသလိုဖြစ်သွားချိန် နို့ကိုင်ထားတဲ့ဆီက ပို့လိုက်တဲ့ အချက်ပြနဲ့ နို့ကိုစုပ်ခံနေရတဲ့ဆီကရောက်လာတဲ့ အချက်ပြမှုတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး လရည်တွေ အားရပါးရ ထုတ်ချလိုက်တော့သည်…….။ ချက်ချင်းပဲ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး…
“အရမ်းနာတာပဲ… ၅၀ နဲ့တောင်မတန်ဘူး…“
ဆိုပြီးပြောလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားနာသွားကာ ၂၀ ထပ်ပေးလိုက်လေသည်…..။
“တောင်းပန်ပါတယ် ငါအရမ်းပင်ပန်းနေလို့ပါ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်“
ပြောရာပြေကြောင်းပြောပြီး အောက်ဆင်းလာလေသည်…..။ ထုံးစံအတိုင်း မင်းကျော်နိုင်က ဆေးလိပ်သောက်လျှက် စောင့်နေသည်….။
“အဆင်ပြေလားသားကြီး… ထိုင်းကလပ်သွားဦးမလား….“
“တော်ပြီ မသွားနိုင်တော့ဘူး…. လီးထိပ်စပ်နေပြီ…..“
“ဟားဟား….အင်း.. ဒါဆိုလည်း ပြန်ကြတာပေ့ါ…..“
“အေး ကောင်းတယ်ကွာ….“
ဒီလိုနဲ့… ခင်မောင်ဝင်းပြန်ရမယ့်နေ့ကိုရောက်လာခဲ့ပါပြီ….။ တကယ်တန်းကြတော့ မင်းကျော်နိုင်ကို နှုတ်ဆက်ရမှာ စိတ်ထဲမကောင်း…။ မင်းကျော်နိုင်ကတော့ ထုံးစံဖြစ်နေလားမသိ….. ပုံမှန်လိုသာ…။
“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ကွာ ငါက အသားကျနေပါပြီ…။ စလုံးမှာနေတဲ့ ငါ့အတွက်ကတော့ ဇရပ်တစ်ခုလိုပါပဲ…။ လာကြတယ် ပြန်ကြတယ်…. ဘယ်သူမှ အကြာကြီးမနေကြပါဘူး….“
“ဟာမင်းကလည်း အဲ့လိုပြောတော့ ငါက ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်တာပေါ့…“
“အောင်မလေးကွာ မင်းပဲ ပြန်မယ်ပြန်မယ် တကဲကဲဖြစ်နေတဲ့ ကောင်ကများ….“
“ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်….။ ဒါပေမယ့်လည်း တကယ်တန်းတော့ ငါစိတ်မကောင်းဘူး…။ မင်းလည်း ရန်ကန်ပြန်လာခဲ့ဦးလေ…“
“ရန်ကုန်ကတော့ မဖြစ်မနေမှပဲ ပြန်မယ်ကွာ…..။ မင်းလည်း လာချင်တဲ့အချိန်သာလာခဲ့…။ ငါကြိုနေမယ်….“
“အေးပါကွာ… ငါသွားတော့မယ်… ကျန်းမာရေးတော့ ဂရုစိုက်ကွာ…“
“အေး မင်းရောပဲ သွားတော့…..“
……………………………………………………
ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ စိတ်ထဲ လန်းဆန်းသွားတာအမှန်။ ဂိတ်ကထွက်လာတော့ မျိုးညွန့်ကိုတန်းတွေ့ ကားကိုပတ်ကြည့်ပြီး ကားပေါ်တက်ကာ မျိုးညွန့်မောင်းတာကို အသာထိုင်စီးရင်း စကားပြောလာကြသည်…။
“မင်းလူက ကားတော့ သေချာသုံးထားတယ်ထင်တယ်… ပုံစံမပျက်ဘဲ…“
“ပြောပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကလည်း….. စိတ်ချရလို့ပါဆို…..“
“ပြစမ်းပါဦး မင်းကင်မရာ ဘယ်လိုသုံးရလဲဆိုတာ….“
“ကင်မရာက ကားစက်နိုးတာနဲ့ အော်တိုမှတ်တယ်…။ အသံပါတယ်.ရုပ်လည်းကြည်တယ်…။ ဒါပေမယ့် ဖိုင်ဆိုဒ်သေးတော့…. ၁ ဂစ်ဆိုရင်တောင် နာရီပေါင်းမနည်းဘူးတဲ့…။ အခုက လောလောဆယ် ၈ ဂစ် ကဒ်ထည့်ထားတယ်….။ ၆၄ ဂစ်ထိ လက်ခံတယ်ပြောတယ်…..။ ပြန်ကြည့်ချင်ရင် ကွန်ပြူတာဖြစ်ဖြစ် ဖုန်းထဲဖြစ်ဖြစ် စီဒီစက်မှာဖြစ်ဖြစ် ကြည့်လို့ရတယ်တဲ့….။ ကဒ်က နောက်မှာပဲ…. ပိတ်ထားချင်ရင် ဒီခလုပ်လေး နှိပ်လိုက်ရင်ရပြီ……“
“အေး ကောင်းသားပဲ….။ နောက်မှာ ငါ ပိုဆန့် ၆၄ ဂစ် ဆန့်တာ ချိန်းလိုက်မယ်…..“
“ကဲရောက်ပြီ… လဖက်ရည်သောက်ဦးမလား….“
“ညမှပြန်ဆင်းလာမယ်ကွာ…. ရေမိုးချိုး နားလိုက်ဦးမယ်…“
“ဆင်းတော့လာခဲ့ဦး…. အတွေ့အကြုံလေးတွေ ပြန်ပြောစမ်းပါဦး…“
“အေးပါဟာ မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ… ဆင်းလာမှာစိတ်ချ။ ရော့မင်းအတွက် လူကြီးဆိုင်ကဝယ်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်အတု…..“
မျိုးညွန့်အား လက်ဂေ့ဖွင့်ပြီး ယောက်ျား မာစတာဘိတ်တာ ဘူးတောင့်ကြီး ပေးလိုက်လေသည်….။
“ဟာဘာကြီးလဲ…မိုက်တယ်ဟ… ကျေးဇူး… ဒါကြောင့် ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကို ချစ်ရတာ….“
“ဟေ့ကောင်ရတယ် ဒါနဲ့ မင်းတစ်ယောက်ထဲသုံးနော်။ သုံးပြီး ရေလည်းသေချာပြန်ဆေးဦး…။ တော်ကြာ သိတယ်မလား ရောဂါဘာညာရမယ်…“
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ….“
“ပြီးရော….ညတွေ့မယ်…။ လာပါဦးဟ ငါ့ကို ကဒ်ထုတ်တာလေး ပြစမ်းပါဦး…..“
“ဒီမှာ အထဲကိုဖိလိုက် ကဒ်ပြန်ထွက်လာမယ်…. ရော့“
မျိုးညွန့် မီနီအက်စ်ဒီ ကဒ်လေး ခင်မောင်ဝင်းကိုပေးလိုက်လေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်….။ ထို့နောက် အိမ်ခန်းထဲဝင်ကာ အထုပ်ချ အက်စ်ဒီကဒ်ကို ခုံပေါ်တင်ထားပြီး ဆိုဖာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်…..။ ငါဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုပြီး တွေးနေလိုက်သည်…..။ ထို့နောက် အကြည့်က အက်စ်ဒီကဒ်ဆီ ရောက်သွားကာ…. ဟိုကားငှားတဲ့သူ ငါ့ကားပေါ် ဘာတွေလုပ်ထားလဲသိရအောင် ကဒ်ကိုထိုးကြည့်ဦးမှဆိုပြီး အတွေးပေါ်လာကာ…. လက်တော့ဖွင့်ပြီး ကဒ်ရီဒါထဲထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်….။ လက်တော့ဆိုလို့ ဇာတ်ကားကြည့်ဖို့လောက်သာ သုံးတတ်တာမို့ ကဒ်ထဲက မူဗီဖိုင်ဖွင့်တာကတော့ ခင်မောင်ဝင်းအတွက်မခက်ချေ….။ ဖွင့်ထာလိုက်ပြီး စိခ်ဘားကနေ ကျော်ကျော်ကြည့်ရင်း ကားနောက်ခန်းထဲ ဆော်တစ်ဗွေက ဘဲတစ်ဗွေကို မှုတ်နေတာ ပါလာလေရာ… ကြည့်လိုက်ပြီး…
“မင်းမေကြီးတော် ငါ့ကားပေါ် ဘုနေကြပါလား….“
ခင်မောင်ဝင်း ရေရွတ်လိုက်ပြီး အစကနေ ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်…..။
…………………………………………………….
ဂျာကြီးဒိုင်ကစ် ( ၂ )
စစချင်း ကားပေါ် မျိုးညွန့်နဲ့ ကားငှားသူ စကားပြောနေကြသည်…။
“ကိုမင်းလွင် ၅ ရက် ဒီကားသုံးထားလိုက်ဗျာ..။ ဈေးကတော့ ပြောထားတဲ့ဈေးပဲ….။ ကားတော့ဂရုစိုက်ပေးပါ…။ ကားပိုင်ရှင်က ဒီကားကို သူ့မိန်းမလို အကိုင်အတွယ်ညှင်သာတာ… ဟဲဟဲ“
မအေးဘေး မျိုးညွန့် ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း ဆဲလိုက်လေသည်…….။ ကားငှားသမားက
“ကျွန်တော်က တကယ်ဆို စောင့်လို့ရပါတယ်… ဒါပေမယ့် ဒီ ၅ ရက်မှာလည်း သုံးစရာလေးရှိနေတော့ အခုလို အဆင်ပြေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်….“
“နှမစောင်းက ဆော်ခေါ်ပြီး ကားပေါ်ဘုဘုနေတာ အရှိန်ပျက်မှာစိုးလို့ ကားပြင်တဲ့ ၅ ရက်တောင် မစောင့်နိုင်တာဖြစ်မယ်…။ စောက်အထန်ကောင်….“
ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲကနေ ဆဲလိုက်ပြန်သည်….။ ထိုနှင့် နဲနဲကျော်ကြည့်လိုက်သည်….။ ကားငှားသမား မနက်ရုံးတက်ဖို့ ကားမောင်းပြီး ရုံးထွက်လာသည်…။ ထိုနောက် ရုံးဆင်းကားမောင်းထွက်လာသည်…။ လသာလမ်းမှဖြစ်သည်….။ ပြီးနောက် တစ်ပတ်ပတ်ကာ လသာလမ်းကို ပြန်ရောက်လာလေသည်…..။ ထိုနောက် ကားပေါ်ကောင်မလေးတစ်ယောက် တက်လာသည်..။ ကားမောင်းထွက်သွားကာ…. စကားသံစကြားရသည်…။
“ရတီရယ် မနေ့က ကားသွားပြင်နေရတာနဲ့ ရတီနဲ့ ရုံးဆင်းချိန်လေး အတူမဆင်းလိုက်ရတာ ဆေားရီးပါ..“
“အံမယ် ဂျာကြီးကလည်း မသိရင် ဒီကသူ့ဆော်ကြနေတာပဲ.. လာပိုမနေနဲ့….။ နောက် ၅ ရက်နေပြီးရင်း ဒီကလည်းလစ်ပြီ ဘောစိနဲ့ ဂျပန်ကို… ဟွန့်“
“ကိုသိပါတယ်ကွာ…. ဒီ ၅ ရက်အတွက် ပြောစရာစကားတွေ ဝအောင်ပြောထားရတော့မှာပေါ့…“
“ အမယ်လေး ငိုတော့မလို့လား ကိုကိုဂျာရယ်.. ခိခိ…“
“ဘာကိုကိုဂျာလည်း ရေလာမြောင်းပေးလုပ်နေတာလား….“
“အောင်မလေး ကြက်သီးတောင်ထတယ် တကယ်လုပ်မယ့်ရုပ်ကြီး“
“မလုပ်ရဲဘူးထင်နေလို့လား…“
“တော်ပါ…. အိမ်ကမိန်းမကြီးကိုသာ သွားဂျာလိုက် ခိခိ…“
“ရတီကိုလည်း ဂျာချင်တယ်ဆိုရင်ရော….“
“နိုး…“
“ရက်စ်လို့ပြောလိုက်….“
“နိုးပဲ…“
“ရက်စ်ပဲ“
“အင်း ဒီနေ့ ဂျာကြီးတော်တော် ထန်နေတယ်နော်.. ခိခိ“
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး….။ ရတီ ဒီနေ့ပိုလှနေလို့ဖြစ်မယ်…။ စကပ်အတိုလေးနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ်….“
“ဒါပေါ့ ရတီကလှပြီးသား….။ ဘော့နဲ့ မီတင်လိုက်ရတော့လည်း ဒီလိုဝတ်ရတာပေါ့…။ ဆော်ရီးပါ အခုလို တို့အလှက ယူ့ကိုထန်သွားစေမိခဲ့ရင်ပေါ့ ခိခိ“
“ဒါနဲ့ ရတီ့ဘောစိက ဂျပန်မှာ ဘယ်လောက်နေမှာလဲ…“
“မပြောတတ်ဘူး… သူ့တိုင်းပြည်ပြန်တာဆိုတော့ နဲနဲကြာမယ်ထင်တယ်…။ တကယ်ဆို ရတီက လိုက်ဖို့မလိုဘူးလေ ဘာသာပြန်တာ ဒီမှာပဲကို….။ ဒါပေမယ့် အတွင်းရေးမှုးခန့်မယ် ပြောတယ်…။ အဲ့တော့ ဟိုဖက်က ကုမ္မဏီမှာ လေ့လာဖို့ခေါ်တာ…။ ရတီကတော့ ဂျပန်ရောက်ဖူးချင်လို့ လိုက်မှာ အတွင်းရေးမှုးခန့်မယ်ဆိုလည်း မလုပ်ဘူး…။ စကားပြန် လုပ်ရတာပဲ ကြိုက်တယ်…။ တစ်နေရာထဲ တစ်ယောက်ထဲဆီမှာ မလုပ်ချင်ဘူး….“
“အော်… ဒါဆို ဂျပန်သွားရင် ရတီ့ကောင်လေးတော့ လွမ်းပြီပေါ့…..“
“ဘယ်တစ်ယောက်ကို ပြောတာပါလိမ့်…။ လောလောဆယ် ဘေးကတစ်ယောက်ကတော့ အတင်းဂျာမယ်ဆိုတာကြီးပဲ…။ အောင်မလေး ရတီမှာလည်း ဘယ်လိုလွှတ်အောင် ရုန်းထွက်ရမလဲ မသိတော့ပါဘူး…။ ထွက်မရတော့မယ့်အတူတူ အဂျာပဲခံလိုက်ရရင် ကောင်းမလားပဲ ခိခိ…“
“မင်းမေကြီးတော်“
ခင်မောင်ဝင်း ကြည့်နေရင်း ဘာတွေလဲဟ။ ဆော်ကလည်း ဘဲရှိတယ်။ ဘဲကလည်း အိမ်ထောင်နဲ့။ ဒါတောင် ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ…။ ပြီးတော့ တစ်ကုမ္မဏီထဲထင်သည်…။ ကောင်မလေးကတော့ စကားပြန်ပဲဆိုတော့ ပါမန့်နန့် မဟုတ်လောက်ဘူး….။ ဘဲက မန်နေဂျာတော့ မန်နေဂျာပဲ ဘာမန်နေဂျာလဲတော့မသိ…။ ဆော်လေးက စကားပြန်ဖြစ်မယ်…။ အင်း…. ဒါလည်း ငါ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး… စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ ကောင်းလာပြီ။ ဟဲဟဲ Myanmar Fake Taxi လို့တောင် ပြောရမလားပဲ ဆိုပြီး တွေးလိုက်လေသည်……။
“ကဲကွာ တို့တွေ စကားပြောနေကြနေရာတော့ရောက်ပြီ….“
“ဒီတစ်ခါ ဂျာကြီးက သတ္တိရှိမှာ သေချာလို့လား….“
ညုသံလေးဖြင့် ပြောနေသည်….။ ကြည့်ရတာ ဟိုကောင်က အိမ်ထောင်သည်မို့ တွေဝေနေတာ ဖြစ်မယ်…။ အသားတုံးကြီးက ဝင်းနေတာပဲ။ စားဖို့ကြတော့ စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံ…။ ဆော်လေးကတော့ တော်တော်လန်းသား…။ ခင်မောင်ဝင်း တွေးလိုက်ပြန်သည်။
“ အင်း….“
“အစ်ကို ရှေ့တစ်လှမ်းပဲ တိုးဖို့လိုတာနော်….။ တိုးလိုက်ရင် ရတီဆီက အကုန်ရမှာ…။ ဘာလဲ ကြောက်သွားပြန်ပြီလား….။ ဒီကဒီလောက် သူ့မို့ အခွင့်ပေးတာကို အခွင့်အရေးဆိုတာ ခဏခဏမရဘူးနော်…“
ကောင်မလေး စကားဆုံးတာနှင့် ဂျာကြီးဆိုတဲ့သူ ကောင်မလေးကို ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်လေတော့သည်….။ ကောင်မလေးထိုင်ခုံကို လှန်ချလိုက်ပြီး နို့တွေကိုပါ ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဆက်တိုက်စုပ်နေတော့သည်….။ မျို့ညွန့်တို့ ဒါမျိုးအားကိုးရတယ်။ ကင်မရာက အတွင်းခန်းကို မြင်ကွင်းအကုန်မြင်ရတယ် သေချာချိန်ထားတာပဲ…။ မှန်ဘီလူးခုံးနဲ့ဆိုတော့ ကွက်တိပဲ။ ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲက မျိုးညွန့်ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်လေသည်…..။
ဂျာကြီးလက်တွေက ကောင်မလေး စကပ်ထဲကိုရောက်သွားလေသည်….။ လက်တွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက အိမ်ထောင်သည်ပီပီ အထာကျသလို ဆရာလည်းကျလေသည်…..။ မိန်းမတွေရဲ့ ရာဂခလုတ်တွေကို ဆက်တိုက်နှိပ်ကာ ဖွင့်သွားလေသည်…။ အင်း ပြောမယ့်သာပြောတာ ကောင်မလေးကလည်း ဆရာမလေးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ရမယ်…..။ စကားအထာ အပြောအဆိုတွေနဲ့ ချုပ်ချက်တွေက နိုင်း လောက်ရှိတယ်….။
“အစ်ကို နောက်ခန်းသွားရအောင်… ရှေ့မှန်လည်း ကာလိုက်လေ….“
အယ်… ကောင်မလေးကတောင် လမ်းကြောင်းနေရတယ်…။ ဂျာကြီးဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း တကယ့်အထန်ကောင် မလုပ်ရဲလို့ဘဲ ဘေးဘီဘယ်ညာမကြည့်ဘူး ဇွတ်ကို လုပ်တော့တာပဲ….။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ကားနောက်ခန်းထဲ ရောက်သွားပြီး…..
“အစ်ကို ထိုင် ညီမမှုတ်ပေးမယ်….“
“တကယ်လား…“
“အင်းပေါ့..ချစ်လို့နော်.. ဟွန့် သူ့ဟာကြီး မဟားတရား တောင်နေတာ သနားလို့… အရင်လျော့ပေးမယ်…. ပြီးမှ ဂျာကြီးအစွမ်းပြပေါ့“
“အား..ရတယ်…“
ကောင်မလေးက မန်နေဂျာဆိုသူရဲ့ ခါးပတ်ကိုဖြုတ် ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုဖွင့် ဇစ်ကိုဖွင့်ပြီး ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို အတူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး လီးပေါ်လာတော့မှ သူ့လက်ကိုင်အိတ်ထဲက တစ်ရှုးအစိုကိုယူပြီး ဟိုသုတ်ဒီသုတ်သုတ်ကာ ထုပေးနေသည်…..။
“ဂျာကြီး ဒစ်ကိုင်ပေးတာကောင်းလား…. မှုတ်ပေးရတော့မှာလား…. ခိခိ“
“ကိုင်ပေးတာလည်းကောင်းတယ်….. မှုတ်ပေးတာလည်းခံချင်ပြီ….“
“ဘယ်တန်းမှုတ်ပေးမလဲ… ဂျာကြီးဟာကိုင်ပြီး အရင် ရတီအစိလေးကို ဟော့ဒီလိုပွတ်ချေဦးမှာ…“
ကောင်မလေးက စကပ်ကို အပေါ်တင်ထားပြီး အတွင်းခံကိုဘေးဖြဲပြီး အစိကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်လေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က မန်နေဂျာရဲ့ လီးကို ကိုင်ပြီး ထုပေးလေသည်…။
“ကိုယ် စုပ်ပေးရမလား….“
“နိုး….. အရမ်းစုပ်ချင်လာအောင် လုပ်ပြနေတာ…. ခိခိ“
“မရတော့ဘူးကွာ ကိုယ် စုပ်ပေးချင်လာပြီ…..“
သကောင့်သားက ထလာရာ ကောင်မလေးက တွန်းလိုက်ပြီး.. ကားယား ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားသည့် ပေါင်ကြားထဲ ကောင်မလေးဝင်လိုက်ပြီး မန်နေဂျာရဲ့ လီးကို အရင်းထိစုပ်ချလိုက်လေသည်…။
“အား….“
“ဖေလိုးမ လန့်တောင်လန့်တယ် လီးပဲအစုပ်မခံဖူးတာကြနေတာပဲ။ အဲ့လောက်အော်ရလား မသာကောင်ရဲ့….“ လက်တော့စပီကာမှ မန်နေဂျာရဲ့ အား ဆိုတဲ့ ဖီးလ်တက်သည့်အသံကြီး ကျယ်ကျယ်ထွက်လာရာ ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ပြောစရာဖြစ်သွားသည်…။ ဆော်လေးကလည်း တော်တော်ထန်တာပဲ….။
“ရတီရယ် ကောင်းလိုက်တာ…“
“ဒီစကားက ရတီအတွက်ရိုးနေပြီ…. ရတီ့ လျှာဖြားအောက်မှာ ပြားပြားဝပ်သွားတဲ့ ပုရိသတွေ ထပ်လိုက်ရင် ခိခိ.. မိုးမျှော်တိုက်ကြီး ဖြစ်နေလောက်ပြီ…..“
“အား အာ့ အား….ကောင်းလိုက်တာ….“
ကောင်မလေး စုပ်နေရာကနေ မန်နေဂျာကို ကစ်ဆင်ပြန်စွဲလိုက်ရင်း လက်နဲ့ ထုပေးနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးကိုဖြုတ်ကာ လက်ထည့်ပြီး ပွတ်သတ်နေသည်….။ ထို့နောက် သူ့နို့တွေနဲ့ မန်နေဂျာ့မျက်နှာကို တို့ဖက်ရိုက်နေပြန်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကြည့်နေရင်း လက်ကအလိုလို လီးကိုရောက်သွားလေသည်….။ သူ့လီးတောင် မာလာနေပြီ……။ ထို့နောက် လီးကို ပြန်စုပ်ပြန်သည်…။ ဖင်ဘူးထောင်လေးထောင်ပြီး စုပ်နေရာ မန်နေဂျာကလည်း လက်က ဖင်လုံးကိုကိုင်လေသည်…။
“ ဖင်လုံးကို ကိုင်ရုံမကိုင်နဲ့ ဂျာကြီးကလည်း လက်နဲ့ ရတီဟာလေးထဲ ထည့်မွှေပေးရမယ်ဆိုတာ မသိတာလား…. မထည့်ချင်တာလား…“
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ရတီရ။ ရတီ့ဟာထဲ လက်တင်မဟုတ်ဘူး ကိုယ့်ဟာရော လျှာရော ထည့်ချင်တာ..။ ရတီ မကြိုက်မှာစိုးလို့….“
“အော် ဂျာကြီးရယ် သူ့ဟာကြီးကိုတောင် အာခေါင်ထဲထိ ထည့်စုပ်ပေးနေတာ…. ပြီးတော့ ရတီက အရမ်းပဲ ပဲများနေလို့လား… မကြိုက်ဘဲနေမှာလား…. ပိုတောင်ကြိုက်သေးတယ်ဟွန့်… ရိုးချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်… ကြောက်သူတော်ကြီး ခိခိ“
“ဒီလိုခွင့်ပေးလို့ကတော့ လာပြီ အရည်တောက်တောက်ကျဖို့ပြင်ထား….“
“မကျရင်ရော….“
“ကျရင်ရော….“
“ကျအောင်လုပ်နိုင်ရင် ဖင်ကိုပါ ပေးလုပ်မယ်…“
“စိန်လိုက်လေ…“
“ဟာ ငစမန်မနဲ့ အထန်ကောင်တို့ကတော့ ငါ့ကားပေါ် စောက်ရည်တွေ ကျမကျတောင် လာလောင်းနေတယ်…။ မအေလိုး မျိုးညွန့်…။ ပြောတော့ စည်းကမ်းရှိပါတယ် သန့်သန့်လေးပါတဲ့။ သူ့အဖေက သူ့ကောင်မနဲ့ စောက်ရည်ကျအောင် လုပ်နေကြပြီ….. ဘောပါကွာ… မင်းမေကြီးတော်….“ ခင်မောင်ဝင်း နဲနဲတော့ တင်းသွားသည်…။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာ အရသာရှိနေတာတော့အမှန်…..။
“ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်“
ကောင်မလေးရဲ့ စုပ်သံတွေက ကြည်ကြည်လင်လင်တောင် ကြားနေရသည်….။ မန်နေဂျာကြီးလည်း ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်….။ ကောင်မလေးကို ပက်လက်လေး နောက်ထိုင်ခုံမှာ လှဲခိုင်းပြီး ပေါင်ကိုကားလိုက်သည်…။ ခြေထောက်က ကားတံခါးနဲ့ ရှေ့ခုံခေါင်းမီကိုကန်ထားသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း အံကြိတ်ကာ ကြည့်နေရသည်……။ သူသာရှိရင် ခေါင်းမီကို အဲ့လိုခြေနဲ့ကန်ဖို့မပြောနဲ့ ဖင်ထိုင်ပေါ်တောင် ခြေတင်လို့မရ…..။ မန်နေဂျာ့ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ကာ လီးကို ကောင်မလေးက ထုရင်းတွဲလွဲကျနေသည့် ဥကို စုပ်ပေးလေသည်….။ မန်နေဂျာက လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်ကို ပူးကာ ကောင်မလေးပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်…။ တံတွေးတွေရွှဲပြီးထွက်လာသည်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်…။
“အိုး…..“
ကောင်မလေးညည်းသံ ထွက်သွားသည်…။
“ကွိကျိကွိကျိကွိကျိ ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ်“
“အင်းဟင်းဟင်း…… ဟာဂျာကြီး တကယ်လုပ်တယ် ဟွန့်… ကျင်လိုက်တာ အောင်မလေး ကောင်းလိုက်တာ….. ရတီတော့ ဖင်ခံရတော့မယ်ထင်တယ်…..“
ကောင်မလေး ပြောသံကြောင့် မန်နေဂျာလက်က ပိုသွက်လာလေသည်…..။ ကောင်မလေးလည်း အာရုံပြောင်းချင်လို့ထင်သည်….။ လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ခေါင်းကို အပေါ် ပင့်ပင့်ပြီး စုပ်လေသည်…..။
“အစ်ကို့ လီးနဲ့ ပါးစပ်ကို လိုးစမ်းပါ…..“
“အိုခေ…..“
မန်နေဂျာလည်း လီးနဲ့ ပါးစပ်အာခေါင်ထဲ ညှောင့်လေသည်…။ လက်ကလည်း အရည်ထွက်အောင် ကလိုင်းဆဲ….။ ကောင်မလေးက ပါးစပ်ကို ဟပေးထားသည်…။ တံတွေးတွေနဲ့ ကွိကျိကွိကျိချောအောင် လုပ်ပေးထားလေသည်…..။
“အားအား….ကိုယ်ပြီးတော့မယ် ရတီ….“
ကောင်မလေးက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မန်နေဂျာ ဖင်လုံးကို သိုင်းကိုင်ပြီး ချုပ်ထားလိုက်သည်….။ ပါးစပ်ထဲပဲ ပြီးခိုင်းစေချင်သည့်ပုံစံလို့ ခင်မောင်ဝင်း ထင်လိုက်သည်….။
“ပါးစပ်ထဲ ပြီးမိတော့မယ်…..“
“အင်းအင်း….“
“အော် မသာကောင်ရယ် စောက်အထန်ကောင်ရယ် လီးနဲ့အဲ့လောက်ညှောင့်နေတာ ဟိုက စကားဘယ်ပြန်ပြောနိုင်မလဲ… ဟန်လုပ်မေးနေသေးတယ်….။ ပြီးထည့်ချင်တာကိုများ…။ မေးမယ်ဆိုလည်း ခဏရပ်ရင်ရပ် ပြန်ထုတ်ရင်ထုတ်လိုက်ပါလား….“ကြားထဲက ခင်မောင်ဝင်း စိတ်မရှည်တော့……။
“အား…ပြီးပြီ….“
“အွန်အွန့်……“
“ ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ်“
“ရှုး“
“အားအ့အ့အ့အား…. ရတီလည်း ပြီးသွားပြီး… အရည်တွေလည်း ပန်းထွက်သွားတယ်… အား.. ကောင်းလိုက်တာ… ခိခိ ဖင်ခံရတော့မယ်“
ခင်မောင်ဝင်း မျက်ရည်ကျသွားလေသည်။ ကောင်မလေးအရည်တွေက ဘယ်ဖက်နောက်တံခါးမှန်ရော လက်တင်ရော တံခါးဖွင့်တဲ့နေရာရော စင်ကုန်သည်…..။ ဖင်ထိုင်ခုံပေါ်လည်း တံတွေနဲ့ လရည်တွေ ပေပွကုန်သည်…..။
“ကောင်းလိုက်တာ ရတီရယ်…..“
“ကောင်းကောင်း လီးကိုကောင်း မသာကောင် အထန်ကောင်“ ခင်မောင်ဝင်း ဆဲပြီလေ…။
“ရတီလည်း ကောင်းလွန်းလွန်းလို့ ပန်းတောင်ထွက်တယ်…“
“စောက်ငစမန်မကလည်း လီးမြင်ထဲက အစိတောင်နေတာ…။ ပန်းထွက်တာများ မသိရင် စောက်ရမ်းကောင်းလွန်းတယ်ပေါ့“ ကောင်မလေးကိုပါ ထပ်ဆဲလိုက်သည်….။
“ရတီ ကတိတည်ရမယ်နော်…..“
“သိပ် မလုပ်ချင်ရှာဘူး ချီးပေါက်ကို “ ခင်မောင်ဝင်း တင်းနေဆဲ။
“ ကတိတစ်လုံးရှိထားတော့ တည်ရတော့မှာပေါ့လေ ခိခိ“
“ဖင်ခံချင်တာကို ဒဲ့မပြောဘူး…မသာမ “။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သူ့ကားပေါ် မုန့်တောင်မစားတဲ့သူဆိုတော့ အခုလို တွေမြင်တော့ ကြည့်ကောင်းတာကတစ်ပိုင်း ဒေါသဖြစ်တာကတစ်ပိုင်းမို့ ပါးစပ်ထဲရှိတာတွေ လိုက်ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်…….။
“ ဒင်းတို့နှစ်ယောက် ကားပေါ် လိုးကြသေးလားမသိဘူး…. ကျော်ကြည့်မှ…“ ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျော်ကြည့်လေသည်…..။ နောက်နေ့တွင် မန်နေဂျာမှာ ကားကို ဆားဗစ်ဆင် မောင်းသွားပြီး အတွင်းခန့် သန့်ရှင်းသည်ကိုမြင်တော့ နဲနဲတော့ ဒေါသပြေသွားသည်….။ တကယ်တော့ မဘုခင် ကားကို ပြန်သန့်တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု ခင်မောင်ဝင်း ဆက်တွေးလိုက်ပြန်သည်…..။ အော် မန်နေဂျာခင်မျာ… ဒစ်ကို အကိုင်ခံလိုက်ရတာနဲ့ ဖြစ်သွားလိုက်တာ….။ ပေးပါပေးလိုးရင် ရူးပါသွားမလားမသိဘူး……။
နောက်နေ့ညနေ ရုံးဆင်းချိန် တွင် ကားပေါ် မန်နေဂျာဝင်လာပြီး…. ကားပတ်မောင်းနေသည်…။ ကောင်မလေးကို မတွေ့လို့ထင်သည်… ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။ ဖုန်းမဖြေ…. ထပ်ခေါ်သည်….မဖြေ… ထပ်ခေါ်သည်….. ဖုန်းဝင်းသွားသည်ထင်သည်….။
“ရတီ ဒီမှာ ကိုယ်စောင့်နေတယ်….။ ဘာ ဒီနေ့ကောင်လေးလာကြိုလို့ ဟုတ်လား….။ ကိုယ်တို့ချိန်းထားတယ်လေ….။ ကတိတိတိ… ဟာ ဖုန်းချသွားပြီ… တောက်“
“ခွီးခွီး ကောင်းတာပေါ့ ငါ့ကားလည်း မညစ်ပတ်တော့ဘူး……။ ဂျာကြီးတစ်ယောက် ဖင်မချလိုက်ရဘဲ ဒစ်ကိုင်အဆင့်မှာတင် အပျော်ကြံခံလိုက်ရတယ်“။ နောက်ပိုင်းကတော့ ပုံမှန် ရုံးတက်ရုံးဆင်း နဲ့ မျိုးညွန့်စီ ကားပြန်အပ်တာတို့သာ ဖြစ်လေသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကွန်ပျူတာထဲ မိုင်ပရောဂျက်ဆိုသည့် ဖိုဒါထဲတွင် ပရောဂျက်နဲ့ ရက်စွဲနဲ့ တွဲရေးပြီး ဖိုဒါအသစ်လုပ်ကာ ကော်ပီယူဆေ့ထားပြီး ကဒ်ထဲကဟာကိုတော့ ဖျက်ချလိုက်ကာ မျိုးညွန့်ပြန်ပေးလိုက်မယ်ဆိုပြီး တင်ထားလိုက်လေသည်……။
……………………………………………………
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၁ )
“ကိုဟိန်း…. အစ်ကို့ကိုချစ်လို့သာလိုက်ခံတာ ကြည်ပြာကြောက်တယ်….။ ဟိုနေ့ကလည်း ကိုဟိန်းကြောင့် ကြည်ပြာ ၂ ညလောက် အိပ်မပျော်ရဘူး….“
ကိုဟိန်းရင်ခွင်ထဲ ကြည်ပြာ ခေါင်းလေးထည့်ကာ ပြောနေသည်….။ ကိုဟိန်းက ကြည်ပြာ့ခေါင်းလေး ပွတ်ပေးရင်း…
“ကြည်ပြာရယ် ဘာလို့အိပ်မပျော်တာလဲ ကိုဟိန်းကို သတိရနေလို့လား….“
“ဟွန့် သူ့သတိရတာထက် ဟွာက ကျိန်းနေတာ သိရဲ့လား….။ ကြည်ပြာကို ရက်ရက်စက်စက် အဲ့နေ့က လုပ်လိုက်တာကိုး….။ ပြီးတော့ သူ့ဟာကလည်း ကြောက်စရာကြီး ဘာလဲ ဂေါ်လီကြီးတွေနဲ့ ပြီးတော့ ကောက်ကောက်ကြီး…“
စိတ်ထဲကြောက်သည်…။ သို့ပေမယ့် အသည်းယားသည်….။ အရသာကလည်း ထူးသည်…။ တစ်ခါမှ လိင်ဆက်ဆံခြင်းမပြုရသေးတဲ့ ကြည်ပြာအတွက် ဂေါ်လီနဲ့ လုပ်တာနဲ့ ဂေါ်လီမပါဘဲ လုပ်တာ ဘယ်ဟာပိုကောင်းသည် မကောင်းသည်ကို သူ မယှဉ်နိုင်…။ ဒါပေမယ့် ဘေးစောင်းကောက်ကောက်ကြီးနဲ့ ဂေါ်လီ ပတ်လည် ကိုဟိန်းလီးကြီး ဝင်လာချိန်မှာတော့ အူတွေ အသည်းတွေ ထိအောင် ကျင်တာလား နာတာလား ပြုတ်ထွက်တာလား ဟာတာတာလား ဘယ်လိုနာမည်တပ်ပြောရမှန်းမသိသည့် ခံစားချက်တွေ အစုံကိုခံစားရသည်ကိုတော့ ကြည်ပြာဝန်ခံသည်…။ နာလွန်းသည်… ဒါပေမယ့် အဲ့နာတဲ့အရသာကို ခံစားထပ်မံခံစားချင်သေးသည်ကို သူကောင်းကောင်းသိတယ်….။ ဒါက သာယာမှုတစ်ပိုင်း…။
“အဲ့ကောက်ကောက်ကြီးကို အခုတွေးနေတာမလား ကြည်ပြာ…“
“အာ မဟုတ်ပါဘူး….“
ပါဘူးဆိုသည့် နေရာတွင် လေသံဖြင့်တိုးသွားသည်မို့ ကြည်ပြာ အလိမ်မတတ်သည်ကို ကိုဟိန်း ရိပ်မိသွားသည်…။
“အင်းပါ ကြည်ပြာမကြိုက်ရင်လည်း မလုပ်တော့ပါဘူး….။ ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာဟာလေးကိုတော့ ကိုဟိန်း တွေးနေတယ်….။ ကိုဟိန်းကို ပေးကိုင်ပါလား….“
“မလုပ်ပါနဲ့လား အခုထိကျိမ်းနေသေးလို့ပါ အစ်ကိုရယ်….“
၅၀ – ၅၀ ဖြစ်နေတဲ့ ကြည်ပြာကို ခံချင်စိတ် ၅၀ ဖက်ခြမ်းမှာ အလေးသာသွားအောင် ကိုဟိန်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး…..
“စိတ်လေးလျော့ထားကြည်ပြာ“
ဆိုပြီး ကိုဟိန်း ကစ်ဆင်လေးဆွဲပြီး ကိုယ်လုံးခြင်းပူးကပ်လိုက်သည်….။ လက်ဖြင့် ကြည်ပြာ ကာထားသည့်ကြားက ထမိန်ကိုဖြေလျော့ချလိုက်ပြီး အတွင်းခံပေါ်ကနေ ကြည်ပြာ့ ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်…။ အရည်လေးတွေ စိမ့်လာသလို ပေါင်တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားသည်… ။ ကိုဟိန်းလည်း ခြေထောက်ဖြင့် ခက်ပြီး ကြည်ပြာ ထမိန်ကို ကုတင်အောက်ကို ချလိုက်သည်….။ လက်တွေကလည်း ယောကျ်ားတစ်ခါသာ ကိုင်ထားဖူးသည့် ကြည်ပြာ့ နို့အုံးလုံးလေးတွေကို ဖြစ်ညစ်ပေးလိုက်သည်…။ အဲ့ယောက်ကျားမှာ သူပဲဖြစ်သည်…။ တိတိကျကျပြောရရင် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က သူ ကြည်ပြာ့ကို ပါကင်ဖွင့်လိုက်တုန်းကဖြစ်သည်…။
“အမေ့..အား…နာတယ် အစ်ကိုရယ်….“
နှုတ်ခမ်းခြင်းကွာသွားသည်နှင့် ကြည်ပြာ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လေးထားလိုက်ပြီး ခြေရင်းကို သွားကာ ကိုဟိန်းသည် ကြည်ပြာဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်….။ ၂၀ အရွယ်ထိ တစ်ခါမှ မရိတ်ထားသည့် အမွေးအုံကြီးအပေါ်ကနေ ကိုဟိန်း သပ်သပ်ပေးပြီး အစိလေးကို ဖမ်းထိလိုက်သည်…။
“အင့်…ရှီး…..“
ကြည်ပြာ ပေါင်ခြံပြန်စိပြီး လက်ဖြင့်ကာလိုက်ရာ ကိုဟိန်းက ကြည်ပြာ့လက်နှစ်ဖက်ကို ပြန်ဖယ်လိုက်ပြီး လက်ညိုးဖြင့် အပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်…..။
“အား…အင့်…နာတယ်….“
ကိုဟိန်းလက်ကိုကိုင်ရင်း ကြည်ပြာ ညည်းလိုက်သည်…. (ငြင်းလိုက်ခြင်းမဟုတ်ပါ) ကိုဟိန်းလက်ညိုးက အထဲမှာ လေ့လာရေးဆင်းနေသည်။ လက်ခလယ်ပါ ထည့်လိုက်ပြီး အတွင်းသား အဖုအထစ်နံရံများကို တစ်ခုချင်း ထိတွေ့ပွတ်တိုက်ကာ ရေကူးစဉ် ခြေခက်သလို လက်၂ချောင်းကို လေ့ကျင့်ခန်းပေးလုပ်လိုက်သည်….။ အရည်များထက်လာသည်မို့ တူရိယာသံလေးများလည်း စည်းချက်ညီညီ ထွက်လာပြန်သည်….။
“ကွိကျိကွိကျ ဇက်ဇက် ကွိကျိကွိကျိ ဇက်ဇက်“
လက်မက အစိကို ထောက်ထားတာကြောင့် ကြည်ပြာလက်ကျောချထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဟကာ လည်ချောင်းကပ်သံဖြင့်… အား နှင့် ဂါး ကြားသံ…
“အားဂါး………အာ့ဂ့…..အင့်ဂင့်တ….အှာဂှါ….အွိဂွိ….အိဂြိ“
စသည့်ကြားသံများအစုံဖြင့် အားရအောင် အသံလည်ချောင်းထဲကခြစ်ထုတ်ပြီး ခေါင်းထောင်နေရာကနေ ပြန်ကျသွားပြီး ခါးအောက်ပိုင်းက လေပေါ်ကော့တက်ကာ ဆီးကုန်ပြီးထိုးရပ်သွားသည့် အင်ဂျင်လို တဇက်ဇက် ဖြစ်ပြီး တကိုယ်လုံးပြုတ်ကျကာ လုံးဝငြိမ်သက်သွားပြီး… ငိုသံလေးထွက်လာသည်…။
“ဟင့်..ဟင့်…“
“နာသွားလို့လား ကြည်ပြာ“
လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီး အကောင်းဆုံးမေးခွန်းမေးနိုင်သူ ကိုဟိန်းက မေးလိုက်သည်….။
“မနာပါဘူး အစ်ကို…. စိတ်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားလို့ပါ…။ ရင်ဘက်ထဲ ဘာမှမရှိသလိုကြီး ဖြစ်သွားပြီး တလှပ်လှပ် ဖြစ်နေလို့… နဲနဲကြောက်သွားတာပါ….“
“အဲ့တာ ကြည်ပြာ အရမ်းကောင်းသွားတာလို့ အကြောတွေ ပွင့်သွားလို့ပြောတာပဲ….“
ကိုဟိန်း စိတ်လျော့သွားအောင် ပြောလိုက်သည်….။
“အကြောပွင့်လားမပွင့်လားတော့မသိဘူး လူတော့ ပွင့်သွားပြီ ခိခိ“
ကြည်ပြာဆီက ရယ်သံထွက်လာပြီဖြစ်လို့… ကိုဟိန်း လိုချင်သည့် ပွိုင့်ရောက်ဖို့ မလိုတော့မှန်း သိလိုက်သည်…..။
“ကိုဟိန်းလည်း အကြောတွေပိတ်နေတယ်… မနက်ထဲက ခေါင်းအုံနေတယ် ဟဲဟဲ…“
“အဲ့တာဆို ပရုတ်ဆီလူးရတယ်.. ကြည်ပြာ့မှာပါတယ်….“
ဆိုကာ ခုံပေါ်မှာရှာနေသည်…။ ကိုဟိန်းလည်း တကယ်ပွတ်မယ့်ပုံမြင်တာကြောင့်… ပြန်ဆွဲခေါ်ဖက်လိုက်ပြီး….
“ခေါင်းကဖြစ်တာ ဒါပေမယ့် အကြောက ခေါင်းမှာမဟုတ်ဘူး ကြည်ပြာရ…။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ကိုဟိန်းက အားကောင်းလွန်းတော့ ကိုယ်တွင်းအားများတာပဲ ပြောရမလား…။ အဲ့တာ ပိုလျှံနေတာတွေ ထုတ်ထုတ်ပေးရတယ်….။ ကြည်ပြာ ကူညီချင်ဘူးလား….“
ကြည်ပြာလည်း မြို့သူမဟုတ်ပေမယ့် ဒီလောက်တော့နပ်ပါသည်…။ တကယ်က ကိုဟိန်းကို ကလိချင်နေသည်…။
“ကြည်ပြာအိပ်ချင်ပြီ…. ကိုယ့်ကိုထုတ်နေကြအတိုင်း ထုတ်လိုက်လေနော်….“
စောင်လေးခြုံကာ တဖက်စောင်းကာ အိပ်လိုက်သည်….။ ဘေးစောင်းအိပ်နေတာကြောင့် ကြည်ပြာခါးလေးက ခွက်သွားပြီး ခါးအောက်ပိုင်းလေးကိုအပေါ်ပြန်တက်သွားကာ ပေါင်တံကနေ ဒူးကောက်ခွက်ထိ ပြေပြေလေး ပြန်ဆင်းသွားသည့်ကောက်ကြောင်းလေးတွေကြောင့် ကိုဟိန်း မနေနိုင်တော့….။
“အင်းပါ ဒါဆို ကိုယ်လည်း လိုက်အိပ်မှာပေါ့…“
ဆိုကာ စောင်အောက်ထဲဝင်ကာ လီးဖြင့် ဖင်လုံးကိုသွားထောက်လေသည်….။ ကြည်ပြာ ငြိမ်နေသည်… အသံလည်းမထွက် လှုပ်လည်းမလှုပ်…..။ ကိုဟိန်း ကြည်ပြာနို့အုံလေးကို နောက်ကနေ ကိုင်လိုက်သည်….။ မျက်လုံးကြီးတင်းမိတ်ထားပြီး ကြည်ပြာငြိမ်နေတုန်း… ကိုဟိန်း လီးနဲ့ ဖင် ခါး ပေါင်တွေကို လိုက်ထိပြီ ဂေါ်လီကြီးပွတ်သွားတိုင်း ကြည်ပြာ ရင်ထဲ စူးခနဲဖြစ်သွားသည်..။ မသိမသာ ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုစောင်းပေးလိုက်သည်….။ ကိုဟိန်းကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလို လီးကို ပေါင်ကြားထဲချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်သည်..။ ဖင်လေး နောက်ကို ပစ်ပေးလိုက်သည့်အခါမှာတော့ ကိုဟိန်းလက်ကို တံတွေးဆွတ်ကာ လီးထိပ်ကို သုတ်လိုက်ပြီး ပေးထားတဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင်း လီးကိုသွင်းလိုက်သည်….။ ကံကောင်းချင်တော့ လီးက အကောက်ဆိုတော့ ထည့်လို့ပိုအဆင်ပြေသွားသည်…။
ဒစ်ဝင်လာတော့ ကြည်ပြာ ရင်ထဲ ပြည့်သွားသည် ။ ဂေါ်လီတွေ တစ်ထစ်ထစ်ဖြင့် တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး တိုးဝင်လာတော့ စူးခနဲစူးခနဲ ဖြစ်သွားသည်….။ အတွင်းနံရံတွေကို ခြစ်သွားတိုင်း အသည်းထဲက ကျင်တက်သွားသည်….။ ညစ်လိုက်တိုင်း တင်းခံနေတာကြောင့် အသံမထွက်ဘဲ မနေနိုင်အောင် ညည်းမိသည်….။
“အာအာ့…“
ကိုဟိန်းလည်း လီးအဝင် အရည်တွေလည်း စိမ့်လာပြီမို့ လမ်ကြောင်းဖြောင့်ဖြောင့် ဆောင့်နိုင်ပြီဖြစ်တာကြောင့် ကြည်ပြာ ဆံပင်တွေကို စုကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ခါးခွက်လေးကိုကိုင်ကာ ဖင့်သားတွေကို အားရပါးရ တဘောင်းဘာင်း ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်…..။
“ဘောင်းဘောင်းဘောင်း….“
“အား အာ့ အား အား“
“အား .. နာတယ် ကိုဟိန်း…..“
ကိုဟိန်း ရပ်လိုက်သည်….။
“ဆံပင်ပြောတာ…..“
“အော် အင်း…“
ဆံပင်ကိုင်ထားသည်ကို လွတ်လိုက်ပြီး ကြည်ပြာကို မှောက်ထားလိုက်သည်….။ ဖင်ကိုအပေါ်နဲနဲကြွအောင် ပြင်လိုက်ပြီး လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ ခေါင်းအုံးကို ကြည်ပြာ ကိုက်ကာ အံကြိတ်ပြီးမညှစ်မိအောင်ဖြေလျော့ထားလိုက်ရသည်…။ ကိုဟိန်းလည်း ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုပင့်ပင့်ပြီးလီးကိုရိုက်သွင်းသည်…။ ဂေါ်လီတွေ အတွင်းမှာ မွှေနှောက်နေတာ ခံစားလို့ရပေမယ့် လီးကိုထုတ်လိုက်တိုင်း ဂေါ်လီတွေပါ ပြန်ထွက်သွားပြီး အပေါက်ဝကို ပြန်ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်လာတိုင်း ကြည်ပြာ အသည်းကို အပ်နဲ့ထိုးသလို ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားရသည်…။ လုပ်ပြီးရင်တော့ အပေါက်ဝတော့ ကျိမ်းသေ စပ်တော့မှာ သိနေပေမယ့် လောလောဆယ် ဇောကြောင့် ခံနေနိုင်သေးသည်…..။
ကိုဟိန်း အားရအောင်ဆောင့်ပြီး ကြည်ပြာကို အပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်….။ ကြည်ပြာအပေါ်ကနေ မဆာင့်တတ်ပေ…။ ဒါကြောင့် ကိုဟိန်း အောက်ကနေပင့်ပြီး တစ်ဗြောင်းဗြောက် ပင့်ရိုက်ချက်တွေကြောင့် ကြည်ပြာ မျော့မျော့လေး ကိုဟိန်းရင်ဘက်ပေါ် ကိုယ်လုံးလေး အပ်ထားရလေသည်…..။ ကိုဟိန်းလည်း ပြီးချင်လာတာကြောင့် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံအတိုင်း လုပ်ပြီး ခြုံထူထူထဲ မြွှေဟောက်ကြီးတွားတွားနေလို အဝင်အထွက် ဖြစ်နေသည့် သူ့ဂေါ်ပတ်လည်လကောက်ကြီးကို ကြည်ပြာ့ပေါင်ဖြဲထားပြီး ကြ့ည်လေသည်….။ အတွင်းသားရဲရဲတွေ လီးပြန်မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက ကိုဟိန်းအတွက် ရမက်ထန်စေသည်….။ နောက်ဆုံးတော့ နို့အုံတင်းတင်းကို စုံကိုင်ပြီး လီးကိုတစ်ဆုံးထည့်ပြီး အထဲမှ တောင့်တောင့်ပြီး မွှေးလိုက်ကာ လရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်….။
“အား ရှီး…..“
ကြည်ပြာလည်း အိပ်ယာခင်းတွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းထောင်ပြီး လည်ပင်းကြောတွေပါ တန်းသွားအောင် အော်ညည်းပြီး လိုက်ပြီးလိုက်လေသည်…။ တကယ်တော့ ပြီးသည်မပြီးသည် သူမသိပါ….။ လရည်တွေ ဝင်လာချိန်မှာ မီးလောင်နေရာကို ဆီထပ်လောင်းလိုက်သလို မီးပိုတောက်သွားခြင်းခံစားရကာ သူပါပေါက်ကွဲထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်….။ ဒါကို ပြီးချင်းလို့ ကြည်ပြာမှတ်ရမှာလား….ဘာလားတော့မသိ…။ ကြည်ပြာ အတွေးတွေရပ်သွားကာ ခန္ဓာကိုယ် အဇက်ဇက်တုန်နေပါတော့သည်…..။
ကိုဟိန်းလည်း ကြည်ပြာကိုဖက်ထားပြီး တုန့်ပြန်ခြင်းအားပျော့နေသည့် ကြည်ပြာနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူရင်း လက်ကျန် လရည်တွေကို ထပ်ထုတ်လိုက်လေသည်…….။ ဒီလိုနဲ့ ပိုးဖလံလေးကြည်ပြာနဲ့ မီး ကိုဟိန်း နောက်ထပ် ပိုးဖလံမျိုးမီးကိုတိုးတိုင်း အကြိမ်ကြိမ်ကစားနေရာ…. ကိုဟိန်း ဖုန်းဝင်လာသည်….။
“ဟယ်လို…. ကိုဟိန်း ဒရိုင်ဘာခင်ပါ… လမ်းထိပ်ရောက်နေပြီနော်……..“
“အင်း အင်း… ကျွန်တော်…ထွက်လာမယ်…..“
ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ဖုန်းချမြန်သည့် ကိုဟိန်းကို တွေးလိုက်သည်…။ ဒီလူကလည်း လည်ပင်း အညှစ်ခံထားရတဲ့ လေသံနဲ့…… ဖုန်းချတာလည်း မြန်လိုက်တာ…..။ ခဏနေတော့ ကိုဟိန်းထွက်လာသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ပါဆင်ဂျာတွေ အကြောင်းကို မစပ်စုတတ် အသက် ၄၀ လောက်လို့ခန့်မှန်းပြီး… သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင်လို့တော့သိသည်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့အလုပ်အကြောင်းပြောပြလို့ သိထားခြင်းဖြစ်သည်….။ တစ်ပတ် ၂ ခါလောက်တော့ ဈေးကနေ သာကေတကို သွားတတ်သည်….။ ဒီလောက်ပဲသိသည်….။ ကိုဟိန်းပြောဖူးတာကတော့ အသွားအပြန် ချိန်းထားလို့ရတာကို သဘောကျတာကြောင့် ဒရိုင်ဘာခင်ကို ဆက်သွယ်ရတာပဲ လို့ဖြစ်သည်….။
ခင်မောင်ဝင်း ကားကဒ်ထဲတွင်လည်း ဒရိုင်ဘာခင်ပဲပါသည်။ ခင်မောင်ဝင်းလို့ မရေးထား….။ ပါဆင်ဂျာအများစုကလည်း ဒရိုင်ဘာခင်ဟုသာခေါ်သည်။ ကိုရီးယားအထာ ဖြစ်နေတာကို လူရင်းကြီးများသာ ခင်မောင်ဝင်းလို့သိသည်…။ တချို့ လျှာယားတတ်သူမျိုး ခေါ်နေမကျသူမျိုးမှသာ ကိုခင်လို့သာခေါ်သည် ။ အသက်ကြီးသူတွေကတော့ မောင်ခင် လို့ခေါ်သည်…။ အများစုကတော့ ကဒ်ထဲကအတိုင်း ဒရိုင်ဘာခင်လို့ပဲ သူစတန့်ထွင်ထားသလို ခေါ်ကြသည်….။ ပြီးတော့ ဒရိုင်ဘာခင်လို့ခေါ်ရတာကို ပါဆင်ဂျာတွေကလည်း ကြိုက်ပုံရသည်…။ အဲ့လိုခေါ်ရရင် သူတို့ကပဲ သူဌေးလိုလို ဖြစ်သွားတာကိုး……။ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ဘာမှမဖြစ် သူစိတ်ပါသည့်အလုပ် သူလုပ်နေရတာဖြစ်လို့ သည်းခံစရာရှိ သည်းခံနိုင်သည်…။ အထူးအထွေပြဿနာရှာသည့် ပါဆင်ဂျာလည်းမတွေ့တာကလည်း သူ့ကံပဲဖြစ်သည်……။
တကယ်တော့ ကိုဟိန်းနဲ့ သူနဲ့ ချိတ်မိတာက ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်းကြောင့်ဖြစ်သည်…။ သူ့ထက် ၄ – ၅ နှစ်လောက်ကြီးပြီး ဈေးသည်ပီပီ အပြောချိုသည့် မလိုင်သူမသိုင်း ငွေသွားသိမ်းတိုင်း သူလိုက်ပို့ရသည်….။ အပျိုကြီးမသိုင်းသည် သူ့လိုက်ထရပ်ကားနဲ့ မသွားဘဲ အိမ်ကားကိုသုံးရတာ ဇိမ်ကျကြောင်းနှင့် ပိုအဆင်ပြေကြောင်းပြောပြီး သုံးခြင်းဖြစ်သည်….။ သူနဲ့ကတော့ တက္ကစီငှားရင် ကောက်တင်ပြီး သိတာဖြစ်သည်…..။ မသိုင်းကိုတော့ ၂၅ လမ်း အပေါ်ဘလောက်ကို အမြဲလိုက်ပို့ရသည်…။ ငွေသွားသိမ်းတာလို့ပြောသည်….။ မသိုင်းလည်း ထို့အတူပင်ဖြစ်သည်။ ၂၅ လမ်းထိပ်တွင်ချပေးပြီး နောက် ၃ နာရီလောက်နေမှ ပြန်လာခေါ်ပေးရသည်…။
ယနေ့လည်း မသိုင်း ၂၅ လမ်းထိပ်တွင်းဆင်းကာ ဆင်းခါနီး ၅ နာရီခွဲလောက် ပြန်လာခေါ်ပေးပါ ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ…ဆိုကာ ဆင်းသွားလေသည်…..။ ၄ လွှာအိမ်ပေါ်သို့ မသိုင်းရောက်သော်…. တံခါး ၄ ချက်ခေါက်လိုက်လေသည်…။ တံခါးခပ်ဟဟလေး ဟလာပြီး
“အစ်မသိုင်း ပါလား…မျှော်နေတာ“
ဆိုပြီး…. ၂၉ နှစ်အရွယ် ယောကျ်ားတစ်ယောက် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်…..။
“မောင်မောင်က ဘယ်သူထင်လို့တုန်း ဟွန့်…“
လုံးကြီးပေါက်လှ မသိုင်း ညုလိုက်သည်….။ မောင်မောင်ဆိုသူလည်း မသိုင်းကို ခါးနောက်မှာ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး
“အစ်မ လာမယ့်နေ့ကို လက်ချိုးနေတဲ့သူပါ“
“အဲ့တာတွေကြောင့်ပဲ ဒီက မလာရရင် မနေနိုင်ဖြစ်နေရတာ….“
“ကဲ အလုပ်ကိစ္စပြောစရာရှိသေးလား…..“
“အလုပ်ကိစ္စက ဖုန်းနဲ့တင်ပြီးတာသိရဲ့သားနဲ့..။ လူဒီရောက်လာတာ ဘာကိစ္စလို့ထင်လို့တုန်း….“
“ဒါကိစ္စလို့ထင်လို့ ခင်မျာ….“
ဆိုကာ မသိုင်းကိုပွေ့ချလိုက်ပြီး အခန်းထဲချီသွားလေသည်…..။ ကုတင်ပေါ်ကချကာ… မောင်မောင်သည် ပုဆိုးကိုကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး သူလီးကို လက်ဖြင့် မာလာအောင် လုပ်ပြီး မသိုင်းမျက်နှာရှေ့ထားကာ စုပ်ဖို့ ပေးလိုက်သည်…..။ မသိုင်းလည်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်ပြီး အာခေါင်ထဲထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်….။
………………………………………………………
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၂ )
“အား… အစ်မရာ.. စုပ်တာအားပါလှတယ်… ကျွန်တော့်ဆီက ရှိသမျှ အသွေးအသားတွေပါ စုပ်နေသလိုပဲ…“
မသိုင်းလည်း ကောင်းသည်ဆိုသည်နှင့် အားပိုထည့်ကာ စုပ်နေသည်…..။ သွေးစုပ်နေသည့် သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်လို အငမ်းမရ အာသာငန်းငန်းဖြင့် စုပ်နေသည်…..။ မောင်မောင်ခင်မျာ…ညခြေချောင်းတွေ လိမ်ကောက်နေအောင်ကို ခံစားနေရသည်…..။
“အမရေ မရတော့ဘူး ကျွန်တော် လုပ်ချင်နေပြီ….“
“ဘွား….“ (လီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်လိုက်စဉ် မြည်သံ)
“လုပ်ကြတာပေါ့ မောင်မောင်ရယ်… အစ်မလည်း အတွင်းထဲက ကိုက်နေပြီ…. မယက်နဲ့တော့ တန်းထည့်ပြီး ပြင်းပြင်းဆောင့်စမ်းပါ….“
“ဆောင့်မယ်အစ်မရေ… အံကြိတ်တာခံဖို့ပြင်ထား….“
မောင်မောင်လည်း ပြောရင်း မသိုင်း ပေါင်းကားပေးထားသည့်ထဲ ဝင်နေရာယူကာ လီးကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်…..။
“အား… ကောင်းလိုက်တာ… ပြည့်သိပ်သွားတာပဲ မောင်မောင်ရယ်… အားနဲ့လုပ်…. အား အား“
“ဗက်ဗက်ဗက်ဗက်“
မောင်မောင့်ဆီးစပ်နဲ့ မသိုင်း ပေါင်ကြားနဲ့ ရိုက်ခက်သံတွေဟာ ကြယ်ကြယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည်……။ လဥရဲ့ ပြေးပြေးကပ်သံက
“ဖက်ဖက်ဖက်ဖက်“
နဲ့ ဟာမိုနီ ကပ်လိုက်လာသည်….။ အသံနှစ်ခုကိုဘယ်သံညာသံ ပေါင်းလိုက်ရာ…
“ဗက်ဖက်ဗက်ဖက် ဗက် ဖက် ဗက် ဖက် ဘက်ဖက်“
ဆိုသည့်အသံမှာ ဆောင့်သူမောင်မောင်နှင့် ကော့ခံနေသူ မသိုင်းတို့အတွက် စစ်သလင်းက ဘီလူးတပ်တို့ရဲ့ ဗုံတီးသံလို ရင်မှာလိုက်ဆူကာ ကြမ်းချင်စိတ်တွေ ထပ်မံထပ်မံ တိုးလာသလို ခံစားရလေသည်…။.
“အား ကောင်းလိုက်တာ မသိုင်းရာ….. ဖင်ကုန်းတော့…..“
“အင်း ….“
“လက်နဲ့ဖြဲထားပေး…..“
“ဇြွိုက်“ (လီးထည့်သံ)
ကုတင်ပေါ် ဖင်ထောင်ထားသည့် မသိုင်းကို မတ်တပ်ဒူးကွေးပြီး မောင်မောင် အပေါ်စီးကနေ သိပ်ထည့်ချလိုက်သည်…။ မောင်မောင့်ဆောင့်ချက်တိုင်း မသိုင်းခေါင်းမှာ မွေ့ယာထဲ တိုးတိုးဝင်သွားသည်…။
“ဖြန်းဖြန်း…“
မသိုင်းတင်လုံးကြီးကို ၂ ချက်ဆင့်ရိုက်ချလိုက်သည်…..။ အားရအောင် ပေးအဆောင့်ခံပြီး မသိုင်းက သူ့အလှည့်ဆိုကာ မောင်မောင့်ပေါ်တင်ပြီး သူ့ဖင်လုံးဖြင့် အားရအောင် ရှေ့နောက် လွန်းထိုးလိုက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်လိုက် ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ဆောင့်လိုက် ခြေရှင်းဖက် မျက်နှာမူပြီး ခြေသလုံးကို ကိုင်ပြီး ဖင်ကို အဗြန်းဗြန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုက်ဖြင့် ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ်ဒူဝေဝေလို တစ်ပတ်လည်ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် ဆောင့်ချင်တိုင်းဆောင့်နေတော့သည်…။ အားရသွားပြီး ၂ ခါလောက်ဆောင့်ရင်းပြီးသွားပြီမို့… မောင်မောင့်ကို ပေးပြီးဖို့ ပြန်ခံပေးရန် လှဲလိုက်တော့သည်….။ ဒါကို မောင်မောင်က ကုတင်ခြေရင်းထောင့်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး ကုတင်ထောင့်မှာ မသိုင်းကို ထားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် မသိုင်းခြေထောက်ကို လက်ဖြင့် ပင့်ကာ လီးတဆုံးဝင်အောင် နေရာချပြီး ထည့်ကာ ဆက်တိုက် ဆောင့်အား ဆောင့်အရှိန် မချ နို့ကြီးကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲကာ လှော်ခက်ရင်း…ပြီးချလိုက်လေတော့သည်…..။ မောင်မောင် လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ… မသိုင်းမှ…
“လာပါဦး အလိုးကောင်းတဲ့လီးလေးကို နမ်းပေးဦးမယ်“
ဆိုကာ…လီးကို အားနဲ့ဆက်စုပ်လေသည်……။
“အား…“
မောင်မောင်လည်း ပြီးခါစမှာ လီးကို အားနဲ့အစုပ်ခံရတာမို့ အော်ချလိုက်သည်…..။ မသိုင်းစုပ်အားကိုလျှော့ပြီး လျှာနဲ့ ဒစ်နဲ့ လီးတံကို ပြန်ကလိပေးလိုက်ရာ…. ခဏနေတော့ မောင်မောင်လီး ပြန်မာသယောင်ယောင် ဖြစ်လာသည်…။ မောင်မောင်ကလည်း မသိုင်းက တစ်ချီနဲ့ မဝတတ်မှာသိသည်မို့ အာသာဖြေခြင်းတောင်မလုပ်ထားဘဲ မသိုင်းနဲ့ ကောင်းကောင်းလိုးနိုင်အောင်သာ အားမွေးထားလေသည်….။ မသိုင်းကိုလည်း သူစွဲလေသည်…။ မသိုင်းစုပ်တာ ကြိုက်သည် ခံတာပက်ဆက်သည် ပုံစံလုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ရသည် မသိုင်းကို သဘောကျလေသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင်မသိုင်းနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးချင်သည်….။ ခိုးစားနေရတာကိုအားမရတော့…။ မသိုင်းယောကျ်ားရှိမှန်းသိသည်…။ အဆင်မပြေမှန်းလည်းသိသည်…။ မသိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်မှုခွဲတာကို မမက်ဘဲ မြန်မြန် ကွာရှင်းစေချင်သည်။ ဒါပေမယ့် မသိုင်း ဘာလို့ တွေဝေနေသည်ကို မောင်မောင် နားမလည်ပေ။
လောလောဆယ်တော့ နောက်တစ်ချီအတွက် မသိုင်းကို သူဖြည့်ဆည်းရင်း သူအာသာဖြေရမည်။
…………………………………………………….
ည ၉ နာရီလောက်….. အခန်းထဲတွင်…… ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လှဲနေရင်း ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်…။ လင်းဆီဖုန်းခေါ်ဖို့ ကဏန်း ၃ လုံးလောက်နှိပ်လိုက် ပြန်ချလိုက် ငါဘယ်ကစပြောရပါ့မလဲ… ငါက ရိုးရိုးသားသားခေါ်ပေမယ့် သူ့ကိုသူ သိမ်ငယ်လေမလား… ရှက်နေမလား… အာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခေါ်ကြည့်လိုက်မယ်ကွာ… ပြောကြည့်မှ အခြေအနေတစ်ခုခုသိရမှာပဲ…..။
“ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး“
ဖုန်းဝင်လာသည်….။
“ဟ မင်းမေကြီးတော် လင်းဆီကပါလား….“
ခင်မောင်ဝင်း ရုတ်တရက် အကြီးကြီးအံ့သြသွားသည်…..။ အခုတောင်ခေါ်မလို့လုပ်နေတုန်း ဘယ်လိုသူ့ဆီဖုန်းဝင်လာတာတုန်း…..။
“ဟယ်လို ဒရိုင်ဘာခင် ပြောနေပါတယ်…။ ဒီနေ့အတွက် ကားသိမ်းလိုက်ပါပြီ“
ခင်မောင်ဝင်းသိရက်သားနဲ့ တမင်ပြောလိုက်သည်….။
“အော် ဟုတ်လား… စိတ်မကောင်းပါဘူးရှင်…. ကျွန်မလေ ရုတ်တရက် ကမ်းနားမှာ ထိုင်ချင်လို့… အဲ့တာ ကားခေါ်ချင်လို့လေ…. အဆင်မပြေလည်းရပါတယ်…. ဒါပဲနော်..“
တမင်ပြန်စလိုက်သည်…။ ဖုန်းတော့မချဘဲ ဘာဆက်ပြောမလဲ လင်း နားထောင်နေသည်…။
“လင်း….“
“………“
“လင်းလားလို့….“
“အင်း….လင်းတယ် မီးလာနေတယ်လေ…ခိခိ“
“ဟာ နောက်တယ်….ကိုယ်ပြောရင် ပိုတယ်ဖြစ်မယ်….“
“ဘာတွေ ပုံပြောဦးမလို့လဲ ဒရိုင်ဘာခင်“
“အခုလင်းဖုန်းကိုခေါ်ဖို့ နှိပ်လိုက် ပြန် ဖျက်လိုက်လုပ်နေတာ….“
“ဟင်…တကယ်…လင်းလည်း ၁၀ ခါလောက်ဖျက်ပြီးမှ ငါ့ထင်ချင်ရာထင်ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တာ…။ အဲ့တာကြောင့်ထင်တယ် လင်းဆီမှာ အချက်ပေးနေတာ…. ခိခိ“
“ဟုတ်လား….လာတူနေတယ်ကျန်း…။ ဒါနဲ့ အချက်က ဘယ်လိုပေးနေတာလဲ“(ရင်ခုန်သံစည်းချက်တူ တာဖြစ်မှာပါ။ စူပါ။)
“ဟိဟိ…မပြောဘူး အသေသတ်…။ ယောက်ကျားကြီးတန်မဲ့ သတ္တိနည်းလိုက်တာ လင်းကမှ ဖုန်းစခေါ်ဖို့ သတ္တိရှိသေးတယ်…“
“သတ္တိနည်းတယ်ပြောလည်းရပါတယ်…။ ကိုယ်ခေါ်လိုက်ရင် လင်းစိတ်ထဲ မပျော်မရွှင်ဖြစ်သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် သတ္တိကြောင်မိတာပါ….“
“အိုး…ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရယ်… ဒရာမာခင်လို့များနာမည်များပြောင်းလိုက်ပြီလား…ခိခိ….ကားခေါ်လို့ရဦးမလား“
“ရက်စ် မဒန် ဘယ်နားမှာလာခေါ်ရပါ့မလဲ…“
“အောင်မလေး…ဒီဘိုရူးအကျင့်ကမပျောက်သေးဘူးဘဲ…ဘိုလိုမှုတ်တုန်းပဲနော် ခိခိ….ဒီမှာလာခေါ် အမှတ် ********** အဲ့နားလေး အိမ်ရှေ့ရောက်ရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်နော်…..“
လင်းပြောမှ မန္တလေးက နေ့လေးကို သတိရသွားသည်…. ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲ အလိုလိုပျော်သွားသည်…
“အိုခေ မဒန်“
“ဟုတ်ပါပြီတော် ကိုဘိုခင်ရယ် ခိခိ“
ဖုန်းချလိုက်ပြီး….။ ခင်မောင်ဝင်း အဝတ်လဲပြီး ကားသော့ယူရင်း ဘုရားရှစ်ခိုးနေသည့်အမေအား
“သားအပြင်ခဏသွားဦးမယ်….အိပ်နှင့်နော်“
ပြောပြီး အောက်ဆင်းလာသည်….။ အောက်ရောက်တော့ မျိုးညွန့်နှင့်တွေ့ရာ ဆိုင်ထိုင်ဖို့ခေါ်သည်ကို လက်ကာပြပြီး ကားမောင်းပြီး လင်းပြောသည့် လိပ်စာဆီဦးတည်လျှက် စိတ်ထဲတွင်…. လင်းစိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို ရှိနေတာတော့ ဖြစ်မယ်…. ငါ့စိတ်ထဲက လင်းကို သေချာကွဲကွဲပြားပြားဖြစ်ဖို့လိုတယ်။ ဝင်းနဲ့လင်း မရောဖို့ ငါ့ဖက်က သေချာဖို့လိုတယ်….။ ငါတကယ် ဝင်းကိုမေ့နိုင်ပြီလား…. လင်းကိုလင်းလို့မြင်ပြီလား…။ ဒီမေးခွန်းကိုဖြေနိုင်မှ လင်းဆီသွားတာကောင်းမယ်…။
“ကျွီ…….“
ကားကို ကိုရီးယားကားထဲကလို လမ်းဘေးရုတ်တရက်ခေါင်းထိုး ရပ်လိုက်သည်….။ တော်သေးသည် နောက်ကားရှင်းလို့သာ……..။ ထို့နောက် ဝင်း ဆိုပြီး သူအကျယ်ကြီး ကားထဲအော်လိုက်သည်……။ လက်မှ iWatch Heart Rate BPM ကြည့်လိုက်သည်…။ ပုံမှန် ၇၅ ပြရာကနေ ၈၀ လောက်သာ ပြနေသည်။ နောက်ထပ် လင်း ဆိုပြီး သူအကျယ်ကြီး ထပ်အော်လိုက်သည်….။
“ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း“
သူ့ရင်ခုန်သံကိုသူပြန်ကြားရပြီး BPM ၁၂၀ လောက်ထိ တက်သွားသည်….။
“ဝူး“
ကားစက်နိုးပြီး လင်းဆီ အမြန်မောင်းသွားလေသည်….။ လင်းပြောထားသလို လင်းအိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…။ လာပြီလာပြီ ဆိုပြီး လင်း ထွက်လာသည်….။ လင်း ကားပေါ်တက်လာတော့… ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းနဲ့ ပုံမှန် မိတ်ကပ် ပါးပါးလေးရယ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဂျင်းအပွလေးရယ် အကျီအပါးလေးပေါ် ခေါင်းစွပ်အနွေးထည်ပါးလေး ထပ်ဝတ်ပြီး ဆံပင်လေးကို စုစည်းပြီး နဖူးပေါ် ဆံနွယ်တချို့ကို ချထားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းမျက်လုံးထဲ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်လှသည်။ လိုရင်းကတော့ ဒါပါပဲ။
“ကဲ မဒန် ကမ်းနားကိုနော်…“
ခင်မောင်ဝင်း ကားကိုမောင်းထွက်ရင်း
“ရက်စ် မိုင် ဒရိုင်ဘာခင်“
“ခါးပတ်ပတ်ထားပါ….. ဒီခရီးစဉ်အတွက် ကားခ ၁၅၀၀ ကျပါမယ်…“
“နိုးပလုံပလုံ အသွားအပြန် ဖြစ်လို့ ၃၀၀၀ ပေးပါ့မယ်… ခိခိ“
“ဟိုက် မဖြစ်ဘူး ၁၅၀၀ ပဲယူရမယ်လို့ အမေမှာလိုက်တယ်… ဒါဆို အပြန်လိုက်မပို့တော့ဘူး…..“
“ဟင် မီးကို ကမ်းနားဒီတိုင်းလေး ပစ်ထားခဲ့တော့မလို့ပေါ့လေ မသနားတော့ဘူးလားလို့….“
“ဟားဟား…လင်းရယ် အခုလိုမရယ်ရတာကြာပြီ… လင်းနဲ့ပြန်တွေ့မှပဲ ဒီအပျော်တွေပြန်ရတော့တယ်…“
“ပိုပြီ“
“လိုသေးသည်“
“ဖောရှော“
“အမှန်အကန်“
“ယုံဘူး“
“ဒီမှာကြည့်“
ဆိုပြီး နှလုံးခုန်နှုန်းကို ပြလိုက်သည်…..။
“ခိခိ နာရီကပျက်နေတာနေမှာ…“
“ဟားဟား“
ပြိုင်တူရယ်မောရင်း ကမ်းနားမှာထိုင်ရင်း စကားများပြောမကုန်အောင်ပြောကြပြီး… မြန်မာပြည်အနှံ့ဘယ်တွေရောက်ဖူးလဲ ပြောနေကြရင်း ပုဂံအကြောင်းရောက်သွားသည်….။
“ပုဂံရောက်ဖူးလား….“
“ဟင့်အင်း…သွားချင်တယ်…။ အိမ်မှာက ဖေဖေမေမေက ထားခဲ့လို့မရဘူးလေ.. လင်းရှိမှ အဲ့တာမို့ ဘယ်မှမသွားဖြစ်ဘူး…“
“ကိုယ့်လိုပဲပေါ့ ပုဂံကဘုရားသမိုင်းတွေတော့သိမှာပေါ့ တော်တော်မျာများ… တဝဂူဘုရားအကြောင်းရောသိလား…“
“ဟင့်အင်း ပြောပြပါလား….“
“အင်း…ငယ်ငယ်ကအမေပြောပြတာ အစ်ကိုလည်း ရောက်တုန်းက ငယ်ဦးမယ် ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူး သေသေချာချာ…။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဘုရားသမိုင်းကတော့ ပုံပြင်လိုလိုမို့ မှတ်မိနေတယ်…။ ပြောရရင် ဆောင်းသမားလေး တစ်ယောက်ရှိတယ် သူ့ကို ဘုရင့်သမီးတော်ထင်တာပဲ အမျိုးမြင့်တဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ကြိုက်ကြတယ်… သဘောမတူလို့လိုက်ခွဲတယ်…။ နောက်ဆုံးဖမ်းပြီး ဂူပိတ်လိုက်တယ် သေသွားကြတယ်ပေါ့။ နောက်ပိုင်း အဲ့နားမှာ ဆောင်းသံလိုလို သီချင်းဆိုသံလိုလို ကြားရတယ်တဲ့… အဲ့တာပဲ…“
“သနားပါတယ်… သွားတောင်သွားချင်တယ်… လွမ်းစရာလေးနေမယ်နော်…“
“ပုဂံ အညာဒေသက လွမ်းစရာလေးပဲ။ လေတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်ရင် ဖုန်လုံးလေးတွေရယ် မြင်းခွာသံလေးတွေရယ် နွားလှည်းကခလောက်သံတွေရယ် တမာပင်တန်း တမာရနံ့နဲ့ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့…….“
“ဟုတ်ပါပြီး စာဆိုတော် ဦးခင်ရဲ့ အညာဋီကာ ချဲ့တာ ဒီညပြီးပါတော့မလား….“
“ဟဲဟဲ ငယ်မူပြန်သွားတာလေ…ကျောင်းတုန်းက လဘက်ရည်တိုက်ရင် ရည်းစားစာရေးပေးနေကြ လက်စတွေ ပြန်ပေါ်လာတာထင်ပါတယ်…“
“အော် အငှားကိုယ်ဝန်သည်တွေလိုပေါ့….“
“ဟာ ဥပမာကြီးကလည်း နန်းမဆန်လိုက်တာ“
“ခိခိ ကဲကဲ အဓိကက အခုလာပြီ အစ်ကို့ကိုပြန်ပေးစရာရှိလို့….“
“ဘာပါလိမ့် စိုင်းဆိုင်မောဝ် လား“
“အမယ် မောင်ပေးတဲ့ချစ်ပြန်ဆပ်ခဲ့ပါပေါ့…. လာသေးတယ် သာအေးရယ် ခိခိ …ရော့ဒါလေး“
ဆိုပြီး စလင်းဘတ်လေးထဲမှာ စာအိတ်လေးတစ်ခုထုတ်ပေးလိုက်သည်….။ အဲ့စာအိတ်ကို ခင်မောင်ဝင်းမှတ်မိသည်….။ မန္တလေးမှာ သူ လင်း ကို ပေးခဲ့သည့် စာအိတ်လေးဖြစ်သည်….။
“အစ်ကို့ကို လင်း အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်….။ ပြီးတော့ လင်း မှန်ရာကို ဝန်ခံရရင် လင်း အဲ့လိုလုပ်စားတာ အစ်ကိုက ပထမဆုံးအကြိမ်ပါနောက်ဆုံးအကြိမ်လည်း ဖြစ်မှာပါ…။ လင်း ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ပြဿနာကို လမ်းလွယ်လိုက်မိတာအတွက်တော့ နောင်တရပါတယ်…။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုနဲ့ ဆုံခဲ့တာကိုတော့ အမြဲအမှတ်ရနေမှာပါ….။ လင်းအတွက် အစ်ကိုက အမှတ်တရတွေပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒီလမ်းကို နောက်ထပ် ဘယ်လို အခက်အခဲကြုံကြုံမလိုက်ဖို့ လင်း ဆုံးဖြတ်ထားသလို ကတိလည်း လင်းကိုလင်း ပေးထားပါတယ်။
ကတိပေးခဲ့တာကတော့ မန္တလေးကအပြန် အစ်ကို့ကားပေါ်မှာပဲ။ အခုလို ပိုက်ဆံပြန်ပေးတာက လင်းအစ်ကိုနဲ့နေခဲ့တဲ့ နေ့လေးကို ကြေးစားဆန်ဆန် အဖြစ်အပျက်အဖြစ် လင်း ဘဝမှာ မမှတ်မိစေချင်ဘူး။ အစ်ကို့ကိုလည်း လင်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ လင်းအပေါ် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံပေးခဲ့လို့။
နောက်ထပ်လင်းဝန်ခံချင်တာက… လင်းငယ်ငယ်တုန်းက လင်းစိတ်ထဲက အစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ အစ်ကိုက အရမ်းတူလွန်းတော့ လင်းလည်း အစ်ကို့အပေါ် စိတ်ပါခဲ့တာပါ။ ဒီလိုပြောပေမယ့် လင်းကို အပေါစားဆန်တယ်လို့ထင်ခဲ့ရင်လည်း လင်း ကျေနပ်ပါတယ်။ လင်း ကတကယ်ပဲ ပေါစားဆန်ခဲ့တာကိုး….“
လင်း မျက်ရည်လေးတွေခိုနေသည့် မျက်ဝန်းဖြင့် ခေါင်းငုံထားရင်း ခင်မောင်ဝင်းကို တုန်တုန်ရီရီ ပြောလိုက်လေသည်…..။ လင်းစိတ်ထဲ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ရှေ့ဆက်ချင်သည်…။ ဒါပေမယ့် သူမမျှော်လင့်ဝံ သူတို့တွေ့ဆုံခြင်းက မလှပခဲ့တာကို သူ နားလည်သည်….။
“လင်းပြန်ချင်ပြီ အစ်ကို…“
ခင်မောင်ဝင်းဖြေညင်းစွာ ဂရုနာသက်သောလေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်….။
“လင်းပြန်ချင်ရင် အစ်ကိုလိုက်ပို့မှာပါ…။ ပြီးတော့ အစ်ကို့ နှလုံးသားကိုလည်း လင်းအတွက် ထည့်ပေးလိုက်မှာပါ…။ လင်းပြန်လာပြီး ကိုယ့်နှလုံးသားကို လင်းကိုယ်တိုင် ကိုယ့်ရင်ဘက်ထဲ ပြန်လာထည့်ပေးမယ့် အချိန်ကိုလည်း စောင့်နေမှာပါ…။ လင်း ဟာကိုယ့်အတွက်တော့ လင်း ပဲ….။ လင်း မပြောပေမယ့် လင်းရင်ထဲက စကားတွေ အစ်ကိုနားလည်တယ်…။ ခုဏက လင်းဆီ မလာခင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေချာဆန်းစစ်ပြီးတော့မှ လာခဲ့တာ…။ လင်းဟာ ကိုယ့်အတွက် အဖြေမရှိတဲ့ ပုစ္ဆာမဟုတ်ဘူး…။ လင်းဟာ ကိုယ့်အတွက် မေးစရာမလိုတဲ့အဖြေ အဲ့တာဘာလဲဆိုတော့ ထာဝရအမြဲပဲ….။ လင်းကို မန္တလေးကပြန်ပို့ပေးပြီး နောက်ပိုင်း ကိုယ့်ရင်ဘက်ကြီး ကွဲရှခဲ့တယ်…။ အဲ့အတွက် ဖြေဆေးက လင်းပေးမှပဲရမှာလို့ ကိုယ်ထင်တယ်…..။ တကယ်လို့ လင်းဘဝထဲကို ကိုယ့်ကိုပါ ဝင်ခွင့်ပေးမယ်ဆိုရင် ကိုယ်အရမ်းပျော်မိမှာပဲ….။ လင်း ခွင့်ပြုနိုင်မလား…..“
“အစ်ကိုရယ်…. လင်းက….“
ခင်မောင်ဝင်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး…
“အစ်ကိုသိချင်တာက လင်းရဲ့ ကိုယ့်အပေါ်ထားတဲ့ခံစားချက်ကိုပဲ….“
“လင်းကို ဖက်ထားပေးပါလား အစ်ကို“
ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားပေးလိုက်တော့သည်…..။
…………………………………………………..
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၃ )
“အော် လင်း…. စာအိတ်ကိုပြန်ယူထား… အစ်ကို့ကို ပြန်မပေးနဲ့…။ အစ်ကို့ကို ပြန်ပေးတာထက် ပိုကောင်းတဲ့ အကြံ အစ်ကို့မှာရှိတယ်…“
“ဘာလဲဟင်“
ရင်ခွင်ကြားက လင်း ခေါင်းလေးထုတ်လိုက်ပြီး သိချင်စိတ်လေးဖြင့် မျက်လုံးလေးပြူးကာ နားစွင့်နေသည်…။
“ဒီလို အဲ့ပိုက်ဆံကို တစ်နေရာလှူလိုက် ပြီးရင် ဆုတောင်း။ ဒါက ကံကျွေးတစ်ခုခုပါလာလို့ အခုလို ကြုံသွားတာကို နောက်ထပ် အခုဘဝရော နောက်ဘဝတွေရော ထပ်မကြုံရအောင်လို့ပေါ့….“
လင်း တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး….
“ကိုကိုပြောတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်….။ လင်း ဘုရားမှာလှူပြီး ဆုတောင်းမယ်…။ ခုဏက ကိုကိုပြောတဲ့ ပုဂံက တဝဂူဘုရားမှာလှူမယ်လေ…။ လင်းအတွက်လည်း ဆုတောင်းမယ်။ သမိုင်းထဲက ချစ်သူနှစ်ဦးအတွက်လည်း ဆုတောင်းပေးမယ်…. ကိုကို လိုက်ပို့ပေးမှာလား…..“
“ပို့ပေးမှာပေါ့… ပုဂံမှာက ဘုရားတွေအများကြီးရယ် ရှာမယ်ဆို ရနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုရားတိုင်းဂေါပဂရှိမှာ မဟုတ်ဘူး….“
“အော် အဲ့တာ အဲ့ကြမှ ဘယ်မှလှူလိုရလဲ ကြည့်တော့မယ်….။ အခုလိုအကြံလေးပေးတာ အရမ်းကျေးဇူးတင်တာပဲ…“
“ပြွတ်“
ခင်မောင်ဝင်းပါးအား လင်း အနမ်းလေးပေးလိုက်လေသည်…။
ဒီလိုနဲ့…….. ခင်မောင်ဝင်းနှင့် လင်း ချစ်သူသက်တမ်း ၃ လကျော်သည်အထိ ဘာပြဿနာအဖုအထစ်မှမရှိ အားလုံးအဆင်ပြေပြီး ချစ်မ၀ ကြည်နူးမဆုံး တွေ့လိုက်တိုင်း တပြုံးပြုံးနှင့် ဘေးလူတွေတောင် အားကျစရာ ဖြစ်လေတော့သည်…..။ နှစ်ယောက်သား ဖြူဖြူစင်စင်ဖြင့် လက်တွဲကြပြီး ၃ နှစ်ပြည့်ရင် လက်ထပ်ကြမယ်လို့ သဘောတူထားကြသည်…။ ဒါကို ခင်မောင်ဝင်းလည်း စောဒကတက်သည်…။ သူက ၃၂ နှစ်ရှိနေပြီမလား…
“ကိုယ်က အဲ့ချိန်ဆို အိုနေပြီနော်…“
“အမယ် နွားပျိုသန်လှ နွားအိုပေါက်ကျိုးပါ…“
“စလာပြီ အမိနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ထဲက လူလည်း တိရိစ္ဆာန်စုံနေပြီး အနိုင်းခံရတာ….“
“အော်ခုတော့ ငြိုငြင်ပြီပေါ့လေ… ဒါတောင် ၃ လပဲရှိသေးတယ်…“
“အမယ်အမယ် ပြောတော့ ဒရမ်မာခင်တဲ့ သူများကို သူကမှ တကယ့် ဒရမ်မာကွင်း… မနိုင်ဘူး ၂ ခါခွဲသယ်ရတယ်….“
“၃ နှစ်ပဲ လင်းက ခုမှ ၂၁ ပဲရှိသေးတာ ပြီးတော့ မေမေ့ကျန်းမာရေး သိပ်မကောင်းလို့… နောက်ပြီး… အစ်မ ပြန်လာမလားလဲ စောင့်ကြည့်ချင်သေးလို့ပါ…“
ခင်မောင်ဝင်း အတင်းပြောလို့မရတော့ပေ…။ အရာရာနားလည်ပေးတတ်သူမို့ မိသားစုအရေးမှာတော့ သူ့ဆန္ဒကို အတင်းမတိုက်တွန်းချင်တော့ပေ….။ နောက်ပြီး သူ့အစ်မပြန်လာခဲ့ရင်လည်း တစ်မျိုးကောင်းတာပဲ အခုရှုပ်မှနောက်ရှင်း မယူခင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြေချလိုက်တော့ နောက်ပိုင်း သူနဲ့လင်းနဲ့ စိတ်ရှင်းရတာပေါ့….။ တစ်ခုပဲ လင်းသာသိရင် သူပဲနောက်ဆုတ်မှာ…။ ဝင်းကရော.. ခင်မောင်ဝင်းအတွေးထဲ မျောသွားပြန်သည်….။
“အောင်မလေး ဒရိုင်ဘာခင်ကြီး ဘာတွေ ပါးစပ်ကြီး ဟပြီး နံရံကြီးကိုငေးနေတာ ယင် ၂ သိန်းလောက် ဝင်ဥသွားတာ သိလိုက်လား…“
“ဟင်…အော် ဟုတ်လား ဒါကြောင့် ငံကျိကျိဖြစ်သွားတာ….“
“သွားလူညစ်ပက်“
ဒီးဒီးဒီးဒီးဒီး ခင်မောင်ဝင်းဆီး ဖုန်းတကောဝင်လာသည်။ ကိုဟိန်းဆီကဖြစ်သည်…။
“ဟယ်လို ကိုဟိန်း….“
“ဒရိုင်ဘာခင်ကြီး မနက်ဖြန် ၁ နာရီလောက် လာခေါ်ပေးလို့ရမလား….“
“ပုံမှန်ပဲလား…“
“မဟုတ်ဘူးဗျ သာကေတဦးလေးအိမ်မှာ ညီမဝမ်းကွဲလေး ဝင်ခေါ်ပြီး ရွှေပြည်သာက အမျိုးတစ်ယောက်ဆီသွားမလို့လေ….။ အချိန်ရလားမသိဘူး ။ လမ်းကြောင်းက နဲနဲတော့ရှည်တယ်….“
“ရပါတယ်… ကျွန်တော် မနက်ဖြန်လည်း အထူးအော်ဒါမရှိပါဘူး… ကွက်တိလာခဲ့ပေးပါ့မယ့်…“
“ဟုတ်ကဲ့ပါ..“
ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်ပြီး လင်းဖက်ကိုလှည့်ကာ…
“သီရိမင်္ဂလာဈေးက ကိုယ့်ပါဆင်ဂျာ..။ မနက်ဖြန် ရွှေပြည်သာသွားမလို့တဲ့…..“
“အစ်ကို ကားပဲမောင်းနေတော့မှာလား… ကားဝပ်ရှော့လေးဘာလေး စိတ်မပါဘူးလား….“
“အင်း အစ်ကိုလည်း မျိုးညွန့်နဲ့တော့ ပြောဖြစ်တယ်….။ သူကလည်း မေးတယ်…။ အစ်ကို စဉ်းစားနေတုန်းပါပဲ…“
“ဝပ်ရှော့လေးဆိုရင် အတည်တကျဖြစ်တာပေါ့…..“
ရုတ်တရက် ခင်မောင်ဝင်း ခြေဖဝါးကြီး မြောက်ကာ လင်းကိုပြလိုက်သည်…။
“ကြည့်ကြည့် တွေ့လား ခြေဖဝါးမှာ ဗွေပါတယ် အဲ့ဗွေအလယ်ထဲ မှဲ့ပါရှိသေးတယ်….“
“ဟာ ခြေထောက်ကြီး ပြန်ချထားစမ်းပါ။ ဘုရားပေါ် ဘာမှန်းမသိဘူး လူတွေကြည့်နေတယ်.. တကယ်ပဲ အရှက်မရှိ..“
“သရက်စိလေ…“
“ခိခိ ရယ်ရတယ် ကတုံးပေါ်ထိပ်ကွက် ဂျင်ထက်ကထုံး ခြေဖဝါးဗွေထဲကမှဲ့ ဟိဟိ“
“ဟဲဟဲ ပြောပါတယ် ဒါကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းက အငြိမ်ထိုင်လို့မရဘူး…. ထောင်ကျမှသာ ငြိမ်မှာ…“
“ဖက်ဖက် နိမိတ်မရှိဘာမရှိ ငါ့ကိုကိုက ဘယ်ထောင်မှမကျဘူး…. ဟော့ဒီက လင်း ရဲ့ အချစ်ထောင်မှာပဲကျမှာ..ခိခိ“
“ဒီကလည်း ဝင်ချင်တာ ခြင်…….“
“ဘာ!!!!“
ခြင်ထောင်လို့ပြောမယ်မှန်းသိသည် ဆုံးအောင်မပြောဖြစ်အောင် လင်း တားလိုက်သည်…။ ဘုရားပေါ်မှာမဟုတ်ပါလား…..။
“အော် ခြင်ကိုက်တယ်လို့…. လင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ပြောချင်တာပါ…..“
“ဟွင်းဟွင်းနော် ဘုရားမှာ မဟုတ်မဟတ်တွေ မပြောနဲ့ ငရဲကြီးမယ်….“
“ကဲကဲ ငါးသွားလွှတ်မယ်….။ ပြီးရင် လှည်းတန်းမှာ ငါးကင်သွားစားကြမယ်….“
“ကြည့် ….. “
“ဟားဟား….“
………………………………………………………
နောက်နေ့ ချိန်းထားသည့်အတိုင်း သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်းကို ဈေးရှေ့ကနေစောင့်နေလိုက်သည်…။ခဏနေရောက်လာပြီး…. သွားနေကြ သာကေတ ၁ လမ်းကို အရင်သွားလေသည်….။ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုဟိန်း စကားတွေ ခင်ခင်မင်မင်ပြောလာသည်…။ အရင်ဆို ပုံမှန် ဆွဲကောင်းလား… အေးဆေးပဲလား…. ဘာလားလောက်သာ ပြောဖြစ်သည်…။
ဒီနေ့တော့ ကားဈေးတွေမေးလိုက်…. သူတို့ကတော့ လုပ်ငန်းရှိတော့ လုပ်ငန်းသုံးကားဝယ်တာ ပိုအသုံးတည့်တာဖြစ်ကြောင်း ပုံမှန်ကတော့ ဟိုနားဒီနား တက္ကစီသာငှားကြောင်း ဒရိုင်ဘာခင်ကိုသိပြီးမှ ခပ်ဝေးဝေးနှင့် အချိန်အတိအကျရလို့ အဆင်ပြေကြောင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပြောလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကိုဟိန်းအလုပ်အကြောင်း ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်သည်….။
“ကျွန်တော်တို့က သံပုရာသီးကို ဒိုင်ကိုင်တာ…။ လှေတွေနဲ့ သံပုရာသီးခြံတွေ လာလာပို့တယ်ဗျာ…။ အများအားဖြင့်တော့ မြစ်ရိုးတလျှောက် ရွာတွေကပေါ့…။ သူတို့ဆီကတော့ ဆာလာအိတ်တစ်အိတ်ကို ၃၀၀၀ ဝယ်တယ်…။ သူတို့ဆီက တစ်ခါ လာချရင် မနည်းဘူး…။ အသီးကတော့ ဆိုဒ်စုံပေါ့….။ တစ်အိတ်ကို အသီး ၃၀၀၀ ၃၅၀၀ လောက်ပါတယ်….။ အဲ့တာကိုမှာ ကျွန်တော်တို့က အလုံးတွေပြန်ခွဲတယ်… ၅ ကျပ်တန် ၆ ကျပ်တန် ၇ ကျပ်တန် အစားစားပေါ့….“
(၂၀၀၈ လောက်က ကြားဖူးနားဝဈေးတွေ ဖြစ်ပါသည်…။ အခုတော့ ဘယ်ဈေးတွေမှန်း မသိတော့ပါ…။ ယုတ္တိမတန်ပါက… ဖြည့်တွေးပြီး နားလည်ပေးပါခင်မျာ။ စူပါ)
“ဒါဆိုရင် တစ်လုံးအပေါ်မှာ ၄- ၅ -၆ ကျပ်လောက် မြတ်နေပြီ….“
“အင်း ဈေးမှာပြန်ရောင်းတာက သိတဲ့အတိုင်း တစ်လုံး ၂၀ တို့ ၂ လုံး ၅၀တို့… ပြန်ရောင်းကြတာ…“
“အော် သေချာတော့မသိဘူး ဈေးမဝယ်ဖူးလို့….“
“ကျွန်တော့်ရှမ်းပြည်က ဖောက်သည်ဆိုရင် သူမှာရင် အလုံး ၁၀၀၀၀ အနည်းဆုံး ဟိုရောက်ရင် တစ်လုံး ၁၀၀ နဲ့ပြန်ရောင်းတယ်…။ ရထားပို့ခလည်းရှိ ပြီးတော့ ဟိုမှာက ရှားပါးကုန်ဖြစ်ပြန်တာကိုး“
“အားပါးပါး..တကယ်ပါ သံပုရာသီးဈေးကွက်ကို အခုမှ သိရတာ… အမြတ်မနည်းပါလား….“
“ဒီလိုပါပဲ ပင်တော့ပင်ပန်းတယ် နေ့ရောညရော မနားရဘူးလေ….။ ပစ္စည်းချ ပစ္စည်းတင် အလုံးရွေး… ဆိုင်လည်းထိုင်ရတယ်….။ ဆိုင်မှာအိပ် ဆိုင်မှာစား….။ ဒါကြောင့် တစ်ပတ် ၂ ခါလောက် အခုသွားတဲ့ ဦးလေးအိမ်မှာ ပြန်နားတာ….။ သူကလည်း သိပ်မမာဘူးလေ…“
“အော် ဟုတ်ကဲ့….“
“ဒါနဲ့ မသိုင်းရော ဒရိုင်ဘာခင်ကို ခေါ်သေးလား…“
“အင်း သူ ၂၅ လမ်းသွားရင်တော့ ခေါ်တယ်….“
“၂၅ လမ်း ဘာသွားလုပ်တာလို့ပြောလဲ….“
“အဲတာက……“
“ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်…။ ကျွန်တော့်ကိုက ပြောလို့ရပါတယ်….။ သူပဲ ကျွန်တော့်ကို ဒရိုင်ဘာခင်ကားသုံးဖို့ ချိတ်ပေးထားတာလေ….“
ခင်မောင်ဝင်း သူတို့ပတ်သတ်မှုကိုမသိပေ…။ မိတ်ဆွေတွေနေမှာပေါ့ တွေးလိုက်သည်။ ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးဆိုပြီး….
“ငွေသိမ်းတယ်လို့တော့ ပြောပါတယ်….“
“အင်း…“
“လမ်းထိပ်မှာပဲ ခဏစောင့်နေပါ..။ အထဲမှာ ကားကွေ့ဖို့နေရာမရှိဘူး….။ ညီမဝမ်းကွဲလေးခေါ်လာပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာခဲ့မယ်…“
ထို့နောက် ကိုဟိန်း အလိုမကျသည့် မျက်နှာဖြင့် ပြန်ထွက်လာသည်….။ ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…
“ကျွန်တော့်ကို ဈေးပဲပြန်ပို့ပေးပါတော့….။ ကောင်မလေး အပြင်ထွက်သွားတယ်တဲ့ မစောင့်ချင်တော့ဘူး…။ စောင့်နေပါလို့ သေချာမှာထားတာကိုး“
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုဟိန်း“
ဈေးကိုပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။ လမ်းမှာတော့ နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်လျှက်…..။
ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး
ကိုဟိန်းကို ဈေးတွင်ချထားပြီး စမ်းချောင်းကို ပြန်လာစဉ် မသိုင်းဆီမှ ဖုန်းဝင်လာသည်…။
“ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ…. ကားခေါ်ချင်လို့ ၂၅ လမ်း သွားစရာပေါ်လာလို့…“
“အခုလားအစ်မ အားပါတယ်။ အစ်မတောင် ၂၅ လမ်း မသွားတာ ၂ ပတ်လောက်ရှိတော့မယ်….“
“ဟုတ်ပါ့… ကုန်စိမ်းဂိုဒေါင် ပြင်နေလို့လေ….။ နောက် ၃၀ မိနစ်လောက်ဆို အဆင်ပြေမလား…“
“၁၅ မိနစ်ဆိုရောက်ပြီအစ်မ… ဈေးရှေ့က စောင့်နေလိုက်မယ်…“
“အိုကေ ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ….“
ခင်မောင်ဝင်းလည်း စိတ်ထဲ အော် သူတို့ကလည်း တစ်ယောက်က သွားနေကြ ဗုဒ္ဓဟူး တနင်္ဂနွေ မဟုတ်ဘူး သောကြာနေ့ကြီး သာကေတသွားတယ်…။ တစ်ယောက်ကလည်း သွားနေကြ တနင်္လာ ကြာသပတေးကနေ ဖောက်ပြီး သောကြာနေ့ ၂၅ လမ်းသွားပြန်တယ်….။ ဘာတွေမှန်းမသိပါဘူး….။
ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး
ကိုဟိန်းဆီမှဖြစ်သည်….။
“ဟယ်လို ကိုဟိန်း….“
“ကိုဒရိုင်ဘာခင် ကားအားသေးလားဗျ…..။ ကျွန်တော် သွားစရာတစ်ခုပေါ်လာလို့…“
“ဘယ်သွားမလို့လဲခင်မျာ။ အခုတောင် မသိုင်းဖုန်းဆက်ခေါ်လို့ ကျွန်တော် ဈေးကိုပြန်လာနေပြီ….။ လမ်းကြုံရင်လိုက်ခဲ့မလား……“
“မသိုင်းခေါ်ထားတာလား… သူက ဘယ်သွားမလို့လဲ….“
“၂၅ လမ်းတဲ့…“
“အော် ဒါဆိုလမ်းမကြုံတော့ဘူး…. နေပါစေတော့ ။ မသိုင်းကိုတော့ သွားမပြောပါနဲ့ တော်ကြာ သူမသုံးဘဲ ကျွန်တော့်ပေးသုံးနေဦးမယ်…။ သူ့ကို ဦးစားပေးလိုက်ပါ…။ ကျွန်တော် ဒီတစ်ခါတော့ အပြင်ကားပဲ ငှားလိုက်တော့မယ်….“
“အားနာလိုက်တာဗျာ….“
“ရပါတယ် ဒါပဲနော်……“
ကိုဟိန်းဖုန်းချသွားပြီး ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဈေးရှေ့ရောက်လာသည်။ ခဏနေတော့ မသိုင်းရောက်လာပြီး ၂၅ လမ်းကိုမောင်းချသွားသည်…။ ၂၅ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဆင်းပြီး
“ အရင်လိုပဲ ပြန်လာခေါ်နော် မောင်လေး….“
“ဟုတ်ကဲအစ်မ“
မသိုင်းလည်း လမ်းထဲဝင် ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားမောင်းရင်း ဆူးလေးဖက် ပါဆင်ဂျာ ပတ်ရှာနေလိုက်သည်….။
၂၅ လမ်း မောင်မောင့်တိုက်ခန်းထဲတွင်….
“ကြည်ပြာ နင့်ကိုဒီမလာပါနဲ့ ငါပြောထားတာကို ဘာလို့လာတာလဲ…။ ပြီးတော့ နင်အခုထိ ဟိုလူ့ကို အပိုင်မကိုင်နိုင်သေးဘူးမလား……“
“ကိုမောင် ကြည်ပြာလည်း ကြည်ပြာ့ဘဝကိုအပျက်ခံပြီး ကူညီပေးနေတာပဲ…. အခုလည်း….“
“အခုလည်းဘာဖြစ်လဲ….။ ငါသိချင်တာ အဲ့လူ မသိုင်းကို ကွာမှ ငါ မသိုင်းကိုယူလို့ရမှာ။ နင်လည်း သူ့ကိုယူလို့ရမှာ။ အဲ့ကြရင် နင်ရောငါရော ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် အေးဆေးဖြစ်ပြီ….။ နင်ဘဝပေးဆပ်ရလည်း တန်ပါတယ်…။ ကိုဟိန်းတို့က ပိုက်ဆံရှိတယ်…. နင်အဆင်ပြေသွားမှာ…….“
“ကြည်ပြာ ကူညီချင်ပေမယ့် ဆက်မလုပ်ချင်တော့ဘူး….. ကြည်ပြာ သူ့ကိုမချစ်ဘူး…..“
“အချစ်တွေဖယ်ထားစမ်းပါ…. ငွေကအဓိကပဲ….“
“နင့်မိဘတွေ ငွေမရှိလို့နင့်ကို ငါတို့အိမ်မှာ ထားသွားတာလေ… နင်ငွေရှိမှဖြစ်မှာ….“
“ကြည်ပြာနားလည်တယ် ဒါပေမယ့် တစ်သက်လုံး မချစ်တဲ့လူနဲ့ နေရရင်လည်း မပျော်နိုင်ဘူးလို့ ကြည်ပြာထင်တယ်….
“ဒါဆို နင်ချစ်တဲ့သူက ဘယ်သူလဲ…။ နင့်မှာ ချစ်သူရှိလား….“
ကြည်ပြာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ချစ်သူမရှိ တစ်ဖက်သတ် ချစ်နေသူသာရှိသည်….။
“ကိုမောင့်ကို ကြည်ပြာချစ်တယ်….“
“ဘာ ငါ့နင့်ကိုမချစ်ဘူး…ငါချစ်တာ မသိုင်း…..“
ငယ်ရွယ်တဲ့သူ့ကို မချစ်ဘဲ လင်ရှိမယားကို စွဲနေသည့် မောင်မောင်ကို ကြည်ပြာ နားမလည်…။
“ကြည်ပြာက ဘာတွေ ချွတ်ရွင်းနေလို့ ကြည်ပြာ့ကို မချစ်ရတာလဲ….။ သူလုပ်ပေးသလို ကြည်ပြာလည်း လုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်…..“
မောင်မောင် ဒေါသတွေထွက်လာသည်။ မသိုင်းကို လာယှဉ်တာ လုံးဝလက်မခံ။ သူ့အတွက် မသိုင်းနဲ့ မှုံ ၂ မှုံဒဲ့လဲရင်တောင် လက်ခံမှာမဟုတ်….။ ပြီးတော့ မသိုင်းမလာတာ ၂ ပတ်ရှိပြီ အရမ်းလုပ်ချင်နေသည်…..။
“သေချာလား နင်လုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ….“
မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးဖြင့် ကြည်ပြာဆီ လျှောက်သွားသည်…။ ကြည်ပြာ ကြောက်လာသည်….။
“ကိုမောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ…“
“နင်ငါ့ကိုချစ်တယ်ဆို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ စမ်းကြည့်မလို့…..“
“ဟင်…မလုပ်ပါနဲ့…..“
“ဖြန်း….ဖြန်း…..“
ကြည်ပြာ ပါးနှစ်ချက်ဆင့်ရိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားသည်…။ ထို့နောက် ဆံပင်ကဆွဲခေါ်တာခံလိုက်ရပြီး ကုတင်ပေါ် ရောက်သွားသည်….။
“ဗြိ ဗြိ“
အင်္ကျီများ ဆွဲဖြဲခံလိုက်ရသည်…။
“`ဖျောက် တောက်….“
ဘရာစီယာများ ဆွဲဖြုတ်ခံလိုက်ရပြန်သည်…။ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းကို လက်ဖြင့်ကာထားပြီး ငိုယိုတောင်းပန်နေလေသည်…။ မောင်မောင့်ကိုချစ်ပေမယ့် အခုလို နိုင်ထက်စီးနင်းတော့မခံချင်…..။ ထမိန်နှင့်အတွင်းခံပါ ဆွဲချွတ်ခံလိုက်ပြီး…. ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပိတ်ခံထားရပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လက် ၂ ချောင်းဖြင့် အကြမ်း အမွှေခံထားရလေသည်….။ ပါးစပ်ပိတ်ခံထားသည်နေရာက နာကျင်လှသဖြင့် မောင်မောင့်လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းဖယ်သော်လည်း အားခြင်းမမျှ….. လက်ဖြင့် အားရအောင်မွှေပြီး… ပေါင်ကိုဖြဲပြီး လက်ဖြင့်ဖိထောက်ထားကာ မောင်မောင် လီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်…..
“အားးးးးးးးးး“
“ဖြန်း ဖြန်း….“
ပါးထပ်ရိုက်ခံလိုက်ရသည်…..။
“ထပ်အော်ရင် ထပ်ရိုက်ခံရမယ်……“
“ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း“
မောင်မောင် နွားသိုးကြိုးပျက် ဆောင့်ချင်တိုင်းဆောင့်နေသည်……။ ပါးစပ်ကလည်း…..
“နင်ပြောတော့ မသိုင်းလုပ်သလို လုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆို…. လုပ်စမ်း နင့်အထဲကနေ ပွစိပွစိနဲ့ ညှစ်စမ်း….။ မသိုင်းစောက်ဖုတ်မှာ မျော့ပါတယ်ဟဲ့… နင့်မှာ ဘာမျော့မှမပါဘူး…။ မသိုင်းညှစ်အားမပြောနဲ့ သူ့တစ်ဝက်လောက်တောင် နင်မညှစ်နိုင်ဘဲ မသိုင်းလုပ်သလို လုပ်ပေးနိုင်တယ် လာပြောနေတယ်….။ စောက်ပိုပြောဦး ကဲ့ဟာ…“
“ ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်“
“အာ့အာ့အာ့ အီးအီးအီး“
ကြည်ပြာ့ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး ဖင့်ကိုဆောင့်ရိုက်သွင်းပြန်သည်……။
“ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက်“
“အ့အ့အ့အင့်အင့် ဟင့်အီးအီး..“
“ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“
တင်ပါးကို စိတ်ရှိတိုင်းရိုက်ချပြန်သည်….။ နောက် ပက်လက်ပြန်လှန်ကာ…. လီးထည့်ပြီး နို့တွေကို ထပ်ရိုက်ပြန်သည်….။
“ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“
“စောက်ပိုပြောတဲ့ ပါးစပ် ကဲ့ဟာ..“
“ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“
ပါးတွေကို ထပ်ရိုက်ပြန်သည်……။ မောင်မောင့်ကို တွန်းထိုး ထုရိုက်လို့လည်းမရတော့ မုန်ယိုနေပြီဖြစ်သည်……။ ကြည်ပြာကတော့ ပြုသမျှနုခံရမယ့် အဖြစ် လုံးလုံးဖြစ်သွားပြီး အံကိုကြိတ်ကာ ခံနေရတော့သည်……။ နောက်ဆုံး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ကြည့်ပြာ့ ဂုတ်ကနေကိုင်ပြီး တရဆက် လီးတဆုံး ဆက်တိုက် ရိုက်ရိုက်သွင်းပြီး…. လရည်တွေ တကိုယ်လုံး ပန်းကျဲလိုက်ပြီး… ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ကြည့်ပြာကိုယ်လုံးကိုချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း အမောဖြေနေသည်…။ ကြည်ပြာ ဗိုက်ကိုနှိပ်ရင်း ညည်းနေသည်….။
“အား…အင့်…..“
သွေးများလည်း ကုတင်ပေါ်အိုင်လာသည်…..။ မောင်မောင် ရာသီလာသည် ထင်သွားသည်….။
“ဟာ ဆင်းစမ်း ငါ့ကုတင်ပေါ်က နင့်သွေးတွေနဲ့ ပေကုန်ပြီ…..
ထိုစဉ်…….
“ကလင် ကလင် လကင်“
ဘဲလ်သံ မြည်လာသည်..။
“စောက်ရေးထဲ ဘယ်သူလာတာလဲမသိဘူး…။ နင် အဲ့တာတွေရှင်းထား။ အခန်းထဲက ထွက်မလာနဲ့…“
မောင်မောင် အင်္ကျီကောက်စွပ် ပုဆိုးဝတ်လိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သည်….။ ရုတ်တရက် မထင်ထားသည့် မသိုင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်……။
🏵️ ဒရိုင်ဘာခင် (အပိုင်း ၄ ဇာတ်သိမ်း ) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️
