ဒေါ်ဝါနုနုလွင်
ရေးသားသူ – ကနောင်ကိုယ်တော်ကြီး
🏵️အပိုင်း (၁)🏵️
💠အခန်း ( ၁ )💠
“ဗွမ်း”
“အို”
“ရော့ဗျာ နောက်တစ်ပုံး — ဗွမ်း!”
“ဟဲ့ တော်ပြီလေကွယ်”
“တော်သေးဖူး လာပြီ နောက်တစ်ပုံး–ဗွမ်း!”
“မောင်ချစ်ကောင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ်”
“သင်္ကြန်မို့လို့ ရေလောင်းတာလေ အန်တီ မမ လှလှရဲ့”
“သြော်ကွယ် အခြား အပျိုလှလှလေးတွေ သွား လောင်းပေါ့”
“သိဘူး သိဘူး လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ.. ငါ့ကို လာမတားနဲ့… တစ်မြို့လုံးကရေတွေ ကုန်အောင် လောင်းမယ်… “ဝါနုနုလွင်” ကို ရေလောင်းခဲ့တာ ငါကွ! ချစ်ကောင်းတဲ့ကွ…… လောင်းမှာပဲ လောင်းမှာပဲ ဝှေ့ဟေးဟေး”
ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်အော်ပြီး ” အရူး ချစ်ကောင်း” ပြေးသွားလေသည်။ အပြင်က အသံတွေကြောင့် “ငယ်သံဒိုင်” အိမ်ပြင်ထွက်လိုက်တော့…
“ဟာ… အန်တီနုလွင်”
“အေး.. မောင်ငယ်ရေ အရူးချစ်ကောင်းလေ ဒီနားရောက်မှ ရေလောင်းသွားလို့။ ရေကလည်း နည်းနည်းမဟုတ်ဘူး ပုံးကြီးကြီးနဲ့ ၃ ပုံးတောင်ကွယ်။ အန်တီ့အိမ်ကို ဘယ်လို လမ်းလျှောက်ပြန်မလဲ”
“ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ အန်တီ။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး မေမေရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ခဏ လဲဝတ်ထားလိုက်ပါဦး”
“အေးကွယ်”
အန်တီနုလွင်က ပြောရင်း ငယ်သံဒိုင်ထက်အရင် အိမ်ရှိရာသို့ သွားနှင့်ပါတော့တယ်။ ငယ်သံဒိုင်လည်း အန်တီ့နောက်က လိုက်လာတော့…
“ဝါး မိုက်လိုက်တာ အန်တီရယ်”
ဒီစကားကိုတော့ သံဒိုင့်စိတ်ထဲကပဲ ရေရွတ်မိသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက် အသားကပ်နေတဲ့ ရေစိုလုံချည်နဲ့ ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲပြီး တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသွားတာ… ဖင်သားကြီးတွေက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း..။ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို နှာတွေးတွေးပြီး တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးခဲ့…။ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေ ကိုယ့်အမေအရွယ်လောက်ကြီးကိုး…။ အန်တီနုလွင်က လှတာတော့ တော်တော်လေးလှတယ်။အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်တယ်။ နှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ သိပ်လှတယ်။ ဒီလောက်ပဲ……
အန်တီနုလွင်ရဲ့ နာမည်အရင်းက ဒေါ်ဝါနုနုလွင်။ အငြိမ်းစား စခန်းမှုးကတော်။ ဒီကိုပြောင်းလာတော့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ “ဦးမောင်မောင်လတ်” က လေဖြတ်ထားလို့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းသေနေတဲ့ ရောဂါသည် ဖြစ်နေပြီ။ သူတို့၏ သား… “မင်းဇင်လတ်” က ၉ တန်းကျောင်းသား။ အဲဒီမှာပဲ တစ်ဦးတည်းသော သား ငယ်သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင်လတ်တို့ သူငယ်ချင်း အရင်းတွေ ဖြစ်သွားတယ်။ သံဒိုင့်အိမ်ကို မင်းဇင် လာသလို မင်းဇင်အိမ်လည်း သံဒိုင်သွားတာပေါ့။ နှစ်အိမ်လုံးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် စားလို့ သောက်လို့ရတော့ အဆင်ပြေကြသည်။
အန်တီနုလွင်က ဈေးကပြန်လာလို့ နောက်ကျရင် သံဒိုင့်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းနေကြ ဟိုးအရင် ကတည်းက။ သံဒိုင့်မိဘတွေနဲ့လည်း အန်တီက ရင်းနှီးတယ်။ သံဒိုင်အမေကတော့ အန်တီထက် အသက်ကြီးတယ်။ အသက်ကြီးမှ သံဒိုင်ကို မွေးခဲ့ရတာ။ အသက်ပဲ ၆၀ ကျော်ပြီ။
အန်တီနုလွင်ကတော့ အသက် ၄၀ ကျော်တာသေချာသည်…။ ၅၀ ကျော်လား မကျော်လားတော့ သံဒိုင် မသိ။ အန်တီနုလွင် ဒီကိုပြောင်းလာတာပဲ ၅ နှစ် ၆ နှစ် ရှိပြီ မိတ်ဆွေသိပ်မများ…။ သူ့အိမ်နားက လူတွေနဲ့လည်း နည်းနည်းပါးပါးပဲ စကားပြောတယ်လို့ သိရသည်။ အိမ်လာလည်တာဆိုလို့ သံဒိုင်တို့အိမ် တစ်ခုတည်းသာ။ ဒါကြောင့် အန်တီနုလွင်ကို သူ့ဘေးအိမ်က လူတွေက မာနကြီးတယ်လို့ပြောကြသည်။ ။
“မြန်မြန်လာပါ မောင်ငယ်ရယ်။ သားမေမေရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ လုံချည် ခဏယူပေးပါဦး”
“ဟုတ် အန်တီ”
အန်တီက သံဒိုင့်ကို မောင်ငယ်လို့ပဲခေါ်တယ်။ တစ်အိမ်လုံး တစ်ရပ်ကွက်လုံးလည်း မောင်ငယ်လို့ ခေါ်ကြတာပါပဲ။ အန်တီက ရေစိုနေလို့လား မသိဘူး ။ အိမ်နောက်ဖက်ကို တစ်ခါတည်း ပတ်ပြီးသွားလိုက်တယ်။ သံဒိုင်က အိမ်အပေါ်ထပ်ကို အဝတ်အစား ယူပေးရန် တက်လိုက်သည် ။ မေမေတို့အခန်းရှေ့ရောက်တော့
“ဟာ ဖေနဲ့မေ အခန်းတံခါး သော့ပိတ်ထားပါလား”
မိဘနှစ်ပါးကို သံဒိုင် အနည်းငယ်ဒေါပွသွားတယ် ။ သင်္ကြန်ရက်မို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားပြီး ‘သီလ’ ယူလည်း ညနေပြန်လာမှာပဲကို ။ အိမ်မှာ သူလည်း ရှိနေတာကို အခန်းတံခါးကို သော့ပိတ်သွားရတယ်လို့။ ပြီးမှ သူ အပြင်သွားလည်ဖြစ်ခဲ့ရင် စိတ်ချ ရအောင် ပိတ်ခဲ့တာ ဖြစ်မှာပါလေလို့ တွေးမိလိုက်သည်။ ကိုယ့်အခန်းကိုပဲသွားပြီး ပုဆိုးအသစ်တစ်ထည်နဲ့ ရေလဲပုဆိုး အဟောင်းလေးယူပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ နောက်ကိုရောက်တော့ အန်တီနုလွင်က အင်္ကျီချွတ်ပြီးလို့ ရင်လျားကြီးနဲ့။
“အန်တီရေ မေမေက အခန်းတံခါး ပိတ်သွားလို့ ကျ နော့်ပုဆိုးသာ လဲထားလိုက်တော့။ ဒီဟာက အသစ်၊ ဒီဟာက အဟောင်း”
လို့ ပြောပြီး အန်တီနုလွင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆံပင်ကို နောက်ဖက်ကို ပြောင်နေအောင် သိမ်းပြီး ခေါင်းစီးကြိုးနဲ့ စီးထားတယ်။ မြင့်မားတဲ့ အရပ်ရယ်.. အသားအရေကလည်း ဖြူပေမဲ့ အဝါဖက် သန်းတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် “ဝါနုနုလွင်” ရေစို အင်္ကျီကို ချွတ်ထားပြီး ရေမသုတ်ရသေးတော့ ပုခုံးပေါ်နဲ့ လက်မောင်းအိုးပေါ်မှာ ရေသီးလေးတွေနဲ့…
” အိုး! အန်တီရယ်…”
ဘာ အဝတ်အစားမှမပါ ။ ဘာမိတ်ကပ် ချယ်သမှုမှ မပါပဲ အန်တီက လှနေတာဗျ ။ ခုနက ရေစိုလုံချည်အောက်က ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကိုမြင်ပြီး အငယ်ကောင်က မာန်ဝင့်နေခဲ့တာ… အခုတော့ ပိုပြီး တန်းမတ်နေရပြီ…။ အန်တီနုလွင်က အမွှေးတော့သန်သည်။ လက်မွှေးရှည်ရှည်လေးတွေက ရေစိုပြီး ကဗျာဆန်နေပြီ……………။
“ဟဲ့ .. ဘာကြည့်နေတာလဲ မောင်ငယ်ရဲ့။ ပုဆိုးအဟောင်းပဲပေး အသစ်ကြီး မလဲချင်ပါဘူး”
“ရပါတယ် အန်တီ အဆင်ပြေသလို လုပ်ပါ”
“အေး.. အဟောင်းပဲပေး.. အိမ်ရှေ့ကစောင့်..။ တကယ်တည်း လူကို မမြင်ဖူးတဲ့အတိုင်း ကြည့်နေလိုက်တာ”
“ဟုတ် အန်တီ မီးဖိုခန်းထဲက စောင့်မယ် ။ ကော်ဖီမစ် ဖျော်ထားလိုက်မယ်။ အန်တီ အေးနေမှာ ကော်ဖီပူပူလေး သောက်ရအောင်”
“အေးကွယ် ကောင်းတာပေါ့”
သံဒိုင် လှည့်ထွက်ရင်း အဝတ်တန်းပေါ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီနဲ့ ဘရာစီယာ။ ရင်သားဆိုဒ်ကလည်း ဆိုဒ်ကြီးအမျိုးအစားမှန်း သိရသည်။ ဒီနေ့ကြမှပဲ အန်တီအပေါ် ဘယ်လိုတဏှာစိတ်တွေ ဝင်နေမှန်း သံဒိုင် နားမလည်နိုင်ဘူး ။ အန်တီက အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးကြီး…။ သား တစ်ယောက် အမေ…။ သူ့သားကလည်း သူငယ်ချင်းအရင်းကြီး…။ စိတ်ထဲမှာ အန်တီနုလွင် အကြောင်းပဲတွေးပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ အန်တီ့ အကြိုက် ကော်ဖီဖျော်လိုက်သည် ။ သိပ်ပြီး ခက်ခက်ခဲခဲတော့ မဟုတ်ပါဘူး…။ အန်တီက နို့ဆီ မကြိုက်တဲ့အတွက် ကော်ဖီမစ်ထုပ် ဖောက်ထည့်ပြီး… ရေနွေးထည့်ပေးရုံသာ ။ တစ်ယောက်တစ်ခွက်ဖျော်ပြီး ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးနဲ့ ထမင်းစားစားပွဲမှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ။
“ဒီနေ့ သင်္ကြန်နောက်ဆုံးနေ့လေ။ မောင်ငယ်က ဘယ်မှ မသွားဖူးလား”
ပြောရင်းနဲ့ အန်တီ ဝင်လာလိုက်တယ်…။
“ဟိုက်! အား ပါး ပါး”…
ငယ်သံဒိုင် မှင်သက်မိသွားတယ်။ ကြည့်ဦးလေ သူ့ရဲ့ ရေလဲပုဆိုးက ရေရေလည်လည်ပါးပြီး ဟောင်းနေပြီ။ အန်တီက ရင်လျားလာလိုက်တော့ ပုဆိုးအဟောင်းက အန်တီနုလွင် ဒူးအောက် နည်းနည်းပဲ ရှည်တော့တယ် ။ ရေစိုလုံချည်ကနေ လဲလာတာဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်က ရေတွေကလည်း ပုဆိုးမှာ ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် နဲ့…။ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ရင်ထွားထွား တင်ကားကား လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်ကို သံဒိုင့်ရဲ့ ပုဆိုးအဟောင်းက လုံခြုံ ခြင်းငှာ မပေးစွမ်းနိုင်ဘူး။ အောက်ကို ဒူးတုတ်ပြီး ထိုင်လိုက်ရင်တောင် အန်တီ့ဖင်ကြီးတွေကြောင့် ပုဆိုးအဟောင်းလေး ပြဲလေမလားပါပဲ။
“ညနေမှ တစ်ခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတယ် အန်တီ..။ ဟိုကောင် မင်းဇင် မရှိတော့လည်း သိပ်မသွားချင် မလည်ချင်ဘူး”
“သားလည်း သူနဲ့ ရန်ကုန်သင်္ကြန် လိုက်သွားရမှာ”
” မလိုက်တာ မှန်သွားတယ် အန်တီရေ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သားရဲ့”
“ဟို ဘာမှမဟုတ်ဘူး အန်တီ။ ကိစ္စတစ်ခု တွေးမိသွားလို့ပါ”
သံဒိုင် ပါးစပ်ကရောင်ပြီး ထွက်သွားလိုက်သည်။ တော်သေးသည် ပြန်ဘရိတ်အုပ်နိုင်လိုက်လို့။
“ဒါနဲ့ အန်တီက ဘယ်ကနေဘယ်လို ဈေးလာဖြစ်တာလဲ”
“မနက်စာက ချက်ပြီးပါပြီကွယ်။ ညဘက် ဦးမောင်လတ်ကို ကြက်စွပ်လေး လုပ်ပေးချင်တာနဲ့ ကြက်သားလာဝယ်တာ…။ ဒီနားရောက်မှ မောင်ချ စ်ကောင်းရဲ့ ရေလောင်းခံရတယ်။ ကြံကြံဖန်ဖန်ကွယ် ဒီအရူးက အန်တီ့မှ ရေလောင်းရတယ်လို့ ။ တခြား အပျိုလှလှတွေ လောင်းရမှာ”
“အန်တီက အပျိုတွေထက် မိုက်တာကိုး”
“အန်! အယ်မလေး.. မောင်ငယ်ရယ် မြှောက်နေပြန်ပြီ”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ တကယ်ပြောတာ။ ဒီနေ့မှ အန်တီ ဒီလောက်မိုက်မှန်း သိတော့တယ်..။ အန်တီပြောတဲ့ အပျိုမဆိုတာတွေ လာယှဉ်ကြည့်လိုက်လေ… ဘာယှဉ်ချင်သလဲ အသားအရေလား ခန္ဓာကိုယ် ဖွဲ့စည်းပုံလား ကြိုက်တာပြော..။ ဒီမြို့ပေါ်က ဆော်တွေ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကို ယှဉ်နိုင်ရင် “ငယ်သံဒိုင်” လည်ပင်းကို လာဖြတ်လှည့်ပါလို့ စိန်ခေါ်ချင်တာ”
သံဒိုင် ဒီတစ်ခါတော့ ဘရိတ်မအုပ်နိုင်တော့ဘူးကရားရေလွှတ် ပြောချလိုက်တော့သည်။
“အန်တီက အသက်ကြီးနေပါပြီကွယ်”
“အသက်ကြီးပေမဲ့ လှနေတယ်လေ အန်တီရဲ့။ သူတို့တွေ အန်တီနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အလှပြိုင်မလား တစ်ချက်မေးကြည့်ချင်တာ”
ဟာ! သွားပြီ ဒီလိုကြ သံဒိုင်ပြောတာ များသွားသည်။ အန်တီကို ကြည့်လိုက်တော့ ပုံမှန်ပါပဲ။ စကားတော့ ပြန်မပြောဘူး..။ ကော်ဖီသောက်ဖို့ ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ပြုံးနေတယ်။ မိန်းမတွေက ဘယ်အရွယ်ရွယ်ဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကို လှတယ် လန်းတယ် ပြောရင် သဘောကျတယ်ဆိုတာတော့… လက်တွေ့သိလိုက်ရသည်။
“မေ့နေတာ အန်တီရယ်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါ သွားယူ လိုက်ဦးမယ်”
“ရတယ် သား မယူနဲ့တော့။ အင်္ကျီတွေက နေပူမှာ ထားခဲ့တာ ခြောက်မှာပါ။ ခဏနေ အိမ်ပြန်မယ် သားလိုက်ပို့”
“ဟုတ် အန်တီ ကော်ဖီလည်း သောက်ပါဦး”
“အေးကွယ် အလိုက်သိတဲ့ မောင်ငယ်ကို နောက်ရက်မှ သားကြိုက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ချက်ကျွေးရဦးမယ်…။ ပြီးတော့ ဒီပုဆိုးကို ယူသွားမယ်နော်။ လျှော်ပြီးမှ ပြန်ပေးမယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ အန်တီ မလိုပါဘူး မလိုပါဘူး”
ဒါကိုတော့ သံဒိုင် အသဲအသန် ငြင်းလိုက်သည် ။ သူ့ အတွေးထဲမှာ တစ်ခုခုလုပ်မှာလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား။
“ဒီနေ့မှ မောင်ငယ်တို့ မျက်လုံးတွေ ပိုပြူးနေသလိုပဲ ဘာဖြစ်တာလဲကွယ်”
“အာ! အန်တီ စိတ်ထင်လို့ နေမှာပါ။ ကျနော်က ပုံမှန်ပါပဲ”
“အ..ဟင်း..ဟင်း.. အ..ဟင်း..ဟင်း”
သံဒိုင် ရှက်ပြီး ရယ်မိသွားသည်။ တော်သေးလို့ အန်တီက ဆက်မမေးတော့ဘူး။ ထပ်မေးရင် တစ်ခုခု ပြောမိတော့မှာ။
အန်တီ့ကို လိုက်ပို့ပြီး အပြန် အိမ်ကိုအမြန်ဆုံး ပြန်လာခဲ့လိုက်သည် ။ အိမ်ရောက်တော့မှ ခုနက အန်တီဝတ်ခဲ့တဲ့ ပုဆိုးအဟောင်းလေးကို နမ်းတယ်။ မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းမိတာ အန်တီ့ရဲ့ ကိုယ်နံ့တွေ ရနေတုန်းမယ်။ မွှေးတာလည်း မဟုတ်သလို နံတာလည်း မဟုတ်ဘူး……။ ရှူလို့တော့ သိပ်ကောင်းသည်။ နမ်းရှိုက်လို့ အားရသွားတော့မှ သံဒိုင် ကိုယ့်အဖြစ်ကို ရယ်မိလိုက်သည်။ ၁၆ နှစ်အရွယ် လူပျိုပေါက်လည်း မဟုတ်တော့ပဲ ဒီအပြုအမူတွေ လုပ်မိရတယ်လို့ တွေးမိသွားပြီး… အပြစ်ဖြစ်တာ မဖြစ်တာ မသိပေမဲ့ နမ်းမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ နမ်းလိုက်ရတော့ သံဒိုင့်စိတ်မှာ ကျေနပ်သွားရသည်။
အန်တီ့အကြောင်းတွေ ဆက်စဉ်းစားမိတော့… သူ မုန့်ဟင်းခါးကြိုက်တာ.. အန်တီ နို့ဆီမကြိုက်တာတွေ သိနေကြလို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိစိတ်ထဲကနေပဲများ တွယ်တာနေခဲ့သလားပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်နှစ်တွေကြာအောင် အိမ်ကို ဝင်ထွက်သွားလာ ထမင်းတူတူစား လက်ဖက်ရည် ကော်ဖီ တူတူသောက်လာကြတာ ဒါတွေသိနေတာလည်း သိပ်မဆန်းပြားပါဘူးလေလို့ သံဒိုင် မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရပ်ကွက်ထဲက “ကိုစိုးမောင်” ပြောတာ တစ်ခု သတိရမိသေးသည်။
“မင်း သူ့အိမ်သွားနေတာပဲ အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခုခု မြင်လိုက်ရတာ မရှိဘူးလား……။ အဲ့ဆော်ကြီး အိုးကတော့ကွာ ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ။ ငါ့ ပြောင်းဖူးကြီးသာ စိမ်ပြီး ပြုတ်လိုက်ရရင်တော့ အီစိမ့်နေမှာပဲ”
အဲဒီတုန်းကတော့ ကိုစိုးမောင်ဆိုတဲ့ လူကို ရွံစရာကောင်လို့ သတ်မှတ်ပြီး မိုက်ကြည့်ကြည့်မိခဲ့သည်။ ဟုတ်တယ်လေ… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေကို လာမထိနဲ့ပေါ့ ။ နှာစိတ်နဲ့ ကာကွယ်ချင်တာ မဟုတ်… တကယ်ပဲ ဖြူစင်ရိုးသားစွာနဲ့ …။ ပြီးတော့ ဒီဘဲကြီးက ထပ်ပြောသေးတယ်…။
“မောင်ငယ်ရေ မင်းသူငယ်ချင်းအမေ ဆာနေမှာကွ ။ ယောင်္ကျားကလည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ဘူး…နှမြောစရာကြီးကွာ”
“ဆာတာ… မဆာတာ ခင်ဗျား သောက်ရေး မဟုတ်ပါဘူးဗျ ”
လို့ သံဒိုင် ဘုပြောခဲ့လိုက်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေဗျာ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်တာကို တွေးပူနေကြတယ်။ လင်မယားဖြစ်သူတွေ လိင်ကိစ္စကင်းကွာရင် လိုချင်ကြမှာပဲ… အားလုံးသိပြီးသား စကားထဲကို ထည့်ပြောမနေနဲ့…. ပါးစပ်အရသာခံချင်လို့ပြောတာ ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။ အဲ့အချိန်တုန်းက အဲ့လိုအတွေးတွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့……
ဒီလိုနဲ့ အသက် (၂၁) အရွယ် “ငယ်သံဒိုင်” ရဲ့ ရင်ထဲကို “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦး ရောက်လာခဲ့ရပါပြီ။ အန်တီနုလွင်က အိမ်ထောင်ရှိသူမို့ စိတ်ကူးတောင်မယဉ်သင့်ပေမဲ့ တစ်ကိုယ်တော် အာသာဖြေတဲ့အခါမှာ တစ်ခြားမင်းသမီးတွေ နိုင်ငံခြားအပြာမင်းသမီးတွေ မှန်းခဲ့ပေမဲ့လည်း ပြီးခါနီးပြီဆို “အန်တီနုလွင်” မျက်နှာက စိတ်မှာပေါ်လာပြီး လက်က မြန်မြန်အဆုံးသတ်မြဲ။
……………………………………………………
💠အခန်း ( ၂ )💠
“သားကြီး မင်းနဲ့ မြသန္တာ ပြတ်သွားပြီဆို ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲကွာ”
“ဒီလိုပါပဲကွာ။ သူကလည်း ငါ့အပေါ် စိတ်ကုန်၊ ငါ ကလည်း သူ့အပေါ် သွေးအေးသွားလား မသိပါဘူး”
“သူကတော့ မင်းအပေါ် စိတ်မကုန်လောက်ပါဘူးကွာ။ မင်းပဲ သွေးအေးသွားတာ ဖြစ်မှာပါ။ အစကတော့ အသဲအသန်ဆို”
“ရည်းစားထားတယ် ဘာမှလည်း လွန်လွန်ကြူးကြူး လုပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ လက်ထပ်ယူမယ်ပြောပြီး ယုတ်မာခဲ့တာ လိမ်ခဲ့တာလည်း မရှိပဲ”
“မင်း အဲ့ဒါကြီး ထည့်ပြောမနေနဲ့ သံဒိုင်..။ အခုခေတ် ဆော်တွေက မင်းအဖေနဲ့အမေ ခေတ်ကလို မဟုတ်တော့ဘူး။ သူတို့ကိုယ်တိုင်ပဲ လိင်ကိစ္စကို စမ်းသပ် ထိတွေ့ချင်နေကြပြီ။ လုပ်လည်း လုပ်နေကြပြီ”
“ဟေ့ကောင် မင်းနဲ့တွဲတဲ့ ဆော်တွေတော့… ဟုတ်ချင် ဟုတ်လိမ့်မယ်…။ မိန်းကလေးတိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူးကွာ လောင်းမလား”
“အာ! သားကြီး ငါ့သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေပြီး အဲ့လောက်မပိန်းနဲ့…။ သတ်မှတ်ချက်တစ်ခုမှာ တော်တော်များများ ဆိုတာပဲ ကြည့်ပြီး သတ်မှတ်တာလေ။ အားလုံးတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲကွာ။ အပျိုစင်ဘဝ တန်ဖိုးထားတဲ့ မိန်းကလေးတွေလည်း အခုရှိဦးမှာပါ…။ ဒါပေမဲ့ “မင်းဇင်လတ်” ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့တော့ မတွေ့စေနဲ့ပေါ့ကွာ… ဟား.. ဟား..”
“နေပါ! သားကြီးရာ သောက်ရေးထဲ လာကြွားမနေ နဲ့။ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားပြီး စားရတယ် ဆိုတာကြီးကို ဂုဏ်လည်းယူမနေနဲ့ …။ မြသန္တာကို ဘာဒုက္ခမှ မပေးခဲ့ဘူးဆိုတာ မင်းသိအောင် ပြောပြတာ”
“ဒါက မင်းထင်နေတာကိုး သံဒိုင်ရ။ သူက တစ်ဘဝလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ပြီး အဖြေပေးခဲ့တာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ…။ ခုနက ငါပြောတဲ့ မိန်းကလေး စာရင်းထဲမှာ မရှိရင်ရော မင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ…။ မင်းက ငါ့ကိုကြတော့ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားတယ် ချိန်းတွေ့ပြီး ကြိတ်တယ်လို့ သောက်ပြစ်တွေ တင်ချင်တယ်…။ ငါစားခဲ့တဲ့ ဆော်တွေက ငါ့ကို မရလို့ဆိုပြီး အဆိပ်သောက် မသေသလို… ထားခဲ့ရက်လေခြင်းဆိုပြီး စိတ်သောက ရောက်မနေဘူး…။ ဗိုက်တစ်လုံးပေါ်ပြီးလည်း ဒူးနဲ့ မျက်ရည်သုတ်မနေရဘူး”
“အခွင့်အရေးရရင် ပြန်ပြောဖို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စကားတွေ စုထားတာလဲ သားကြီး။ အခု မြသန္တာကလည်း ငါနဲ့ပြတ်သွားလို့ အိမ်မှာ ပူဆွေးသောက ရောက်နေပြီလား”
“မသိဘူးလေ ရောက်ချင်လည်းရောက်မယ် ရောက်ချင်မှလည်း ရောက်မှာပေါ့။ ဘာမှ ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလုပ်လိုက်ဘူး။ ချစ်သူတွေသာ ဖြစ် သွားတာ ” စမူဆာ”… မပြောနဲ့ “ပေါက်စီ” တောင် လက်ဖျားနဲ့ မတို့ခဲ့ပါဘူးဆိုပြီး မြင့်မြတ်တဲ့ ယောင်္ကျားအဖြစ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူနေမဲ့ ခပ်ညံ့ညံ့ကောင်တွေစာရင်းထဲ မင်းပါနေမှာစိုးလို့ ပြောပြတာ”
မင်းဇင်ပြောတာတွေကို သံဒိုင် လက်ခံပါသည်။ နှစ်ယောက်သား တစ်ချို့အတွေးတွေ တူလို့လည်း ပေါင်းလို့ရတာပါ။ မင်းဇင်က သံဒိုင်ထက် ဆော်ပိုကြည်တယ် ပြောရမည်။ ရုပ်ကလည်း အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ မင်းသားရုပ်။ တော်ကီလည်းကောင်းတယ်…။ စကားပြောတာ ညက်ညက်ညောညောနဲ့ကို ထိထိမိမိ ပြောတတ်တာ… “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ရဲ့ သား လေ။ ခေသူတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။
(၁၀) တန်း ဖြေအပြီးမှာပဲ သံဒိုင်က မြသန္တာကို စိတ်ဝင်စားကြောင်း မင်းဇင်ကို တိုင်ပင်တော့
“လုပ်စမ်းပါကွာ ဒီအရွယ်ထိ မင်းအမြီးမပေါက်နေတာ ဘေးက ငါ့မှာ သူငယ်ချင်းကောင်း မပီသဘူးလို့ ခံစားရလို့ပါ…။ မြသန္တာကို အခု ယမင်းနဲ့ ပြတ်ရင် ငါ လှုပ်ရှားမလို့ စဉ်းစားထားတာ။ မင်းလုပ်ရင် ငါ ရှောင်မယ်… ကူညီပေးမယ်ကွာ”
“ကူညီမယ်ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်…။ ဒါပေမဲ့ မလိုဘူး။ မိန်းမတစ်ယောက်ဆီက အချစ်ကိုရဖို့ “ငယ်သံဒိုင်” အတွက်တော့ တစ်ပါးသူ အကူအညီ မလိုဘူး သားကြီး”
သံဒိုင်တို့ လူပျိုပေါက်စမို့ အဲ့လိုစကားလုံးတွေ ပြောချင်ခဲ့ကြသည်။ ဒါကိုပဲ မင်းဇင်ကလည်း ပြန်ပက်သည်။
“သောက်ကြီး သောက်ကျယ်ကွာ။ ရည်းစားတွေ အများကြီးထားခဲ့တော့လည်း ပြောပေါ့…။ အေး! ဖြစ်သွားပြီးလို့ ဘယ်မှာချိန်းတွေ့ရမလဲ မင်းဇင်ရာ ကူညီပါဦးဆိုရင်တော့ ယီးပဲရမယ်”
“ငါပြောတာက သူ့အချစ်ကိုရဖို့ ပြောတာလေ။ ချိန်းတွေ့တာတော့ မင်းမကူညီလို့ ဘယ်သူကူညီမှာလဲ။ အခု မင်း ယမင်းနဲ့တွေ့တော့ ခြင်ကိုက်ခံပြီး စောင့်ပေးရတာ ငါ…။ မတော်တဆ လူတွေ့သွားရင် သူခိုး လို့ အထင်ခံရမှာက ငါ…။ မင်းကိစ္စတွေဆို ငါ မကူညီပဲ ဘယ်ကောင်ကူညီလို့လဲ ပြော”
“အေးလေ ဒါကြောင့် လုပ်ပါလို့ ပြောတာပေါ့။ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က ဝင်ပါမယ်လို့…။ ဒါကို မင်းက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေ ပြောနေတာ”
“အေးပါ …ဒါနဲ့ မင်းက မြသန္တာကို လိုက်ဦးမယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုကြီးလဲ။ မင်းနှလုံးသားက အခန်းလွတ်တွေ များလိုက်တာကွာ…။ ဦးနှောက်တွေလည်း အခန်းလွတ်ဦးမယ် ဂရုစိုက်ဦး”
“ငါ့နှလုံးသားကိုတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ထဲကိုပဲ အပိုင်မပေးနိုင်ပါဘူးကွာ…။ တစ်ဗိုလ်ကျ တစ်ဗိုလ်တက်ပေါ့…။ မြသန္တာကို လိုက်ဦးမှ ဆိုတာကလည်း ဟိုနေ့ကမှပါ။ မနက်စောစော သူ့အိမ်ရှေ့ တိုင်ဖြတ်သွားတော့ သူက မျက်နှာသစ်မလို့ သွားတိုက်တံ ပေါ် သွားတိုက်ဆေး ထည့်နေတာ…။ ငါ့ကိုမြင်တော့ အစကတော့ ငါနှုတ်ဆက်လိုက်တာကို မျက်မှောင်ကြုံ့ပြီး ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ မေးဆတ်ပြီး ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်…။ သူက ခပ်ချေချေ ခပ်ထန်ထန် အမျိုးအစားထဲကကွ…။ body က စွဲမက်စရာ မပါပေမဲ့ မျက်နှာကတော့ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ်။ မျက်နှာမသစ်ရသေးတာကို လှမှန်း သိရတယ်။ သူ့ မျက်နှာကို သဘောကျသွားတာ…။ အဲ့လိုမျက်နှာ ပိုင်ရှင်မျိုးက ဖင်ခံရင်တောင် အံ့ကြိတ်ပြီး ခံမဲ့သူတွေကွ”
“ဟာ အဲလိုတော့ မပြောနဲ့ကွာ”
“ဘာလဲ သားကြီးရ။ ဘာမှတောင် မပတ်သက်သေးဘူး ခံပြင်းနေပြီလား..။ ဟိုနေ့ကမှ ရန်ကုန်ပြန်သွားတဲ့ ငါ့အစ်မဝမ်းကွဲကြ အသားဖြူပေမဲ့ နီစပ်စပ်မို့ တဏှာရာဂ သိပ်ထန်မယ်လို့ မင်း ဝေဖန်တော့ ငါ ရယ်နေခဲ့တာနော်”
“ငါ့မှာလည်း မန္တလေးမှာ အမျိုးတွေ မမတွေ ရှိပါတယ်။ သူတို့လာရင် ဝေဖန် ဟုတ်ပြီလား စိတ်မဆိုးဘူး…။ စိတ်ဆိုးရင် ကြိုက်သလိုပြော ကြိုက်သလို လုပ်ကွာ…။ မြသန္တာကို မပြောနဲ့ ဟုတ်ပြီလား သားကြီး…”
“အေးပါ ပြောပြတာပါ…။ မင်းဟာမကြီးကို ဘာမှမပြောတော့ဘူး ကတိပေးတယ်”
” ဟာမ လို့တော့ မသုံးပါနဲ့ကွာ။ သန္တာလောက်ဆို တော်ပြီပေါ့”
“ယီးပဲကွာ ငါ ခေါ်ချင်သလိုခေါ်မယ်…… သောက်ရူး ငယ်သံဒိုင်”
ငယ်သံဒိုင် မြသန္တာဆီက အဖြေရဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သိခဲ့ကြတဲ့ သံဒိုင်က မြသန္တာကို ကြီးမှ ဘယ်လိုစိတ်ဝင်စားသွားတာလဲ မင်းဇင်က မေးတော့……
ငယ်ငယ်ကတော့ ရိုးရိုးသူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ ၁၀ တန်းဖြေပြီးတော့ သံဒိုင်တို့ မြသန္တာတို့ ဆရာမက မြသန္တာဆီ စာတွေဖတ်ဖို့ အပြင်ကစာအုပ်တွေ ပို့ခိုင်းတဲ့နေ့က စတာ……
ဆရာမက စာလည်းတော်တဲ့ မြသန္တာကို သိပ်ချစ်တယ်။ ၁၀ တန်းဖြေပြီး အားနေတဲ့ သူ့တပည့်မကို နိုင်ငံကျော် စာရေးဆရာမကြီးတွေ စာအုပ်နဲ့ စတင်မိတ်ဆက်ပေးပါတော့သည်။ စာအုပ်နာမည်တွေ မင်းဇင်က မေးလို့ သံဒိုင် ပြောပြတော့ …
“အဲ့ကလေးမ သနားစရာပါလားကွာ။ မင်းတို့ ငါ့တို့ အဲ့စာအုပ်တွေ ၉ တန်းကတည်းက ဖတ်ပြီးနေပြီလေ…။ သူ့မှာ အခုမှ ဖတ်ရမှာပေါ့…။ ဒါကြောင့် စာတော်ပြီး ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးကောင်းသလောက် တစ်ခုခုလိုနေတာ သံဒိုင်ရ”
လို့ ပြောတယ်။
“မင်းကလည်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုပဲ အပြစ်လိုက်ရှာနေသေးတယ်”
လို့ သံဒိုင်က ပြောတော့…
“မင်း ကြိုက်နေလို့ပါကွာ။ တစ်ခြားသူတွေဆို မင်း ပိုပြောသေးတယ်။ ဘာတဲ့… ပြင်ပဗဟုသုတ လေ့လာမှုအားနည်းတော့ ပြောရဆိုရတာ ပိုမောတယ် ဆိုလား ”
မင်းဇင်က သံဒိုင်ပြောနေကြ ပုံစံအတိုင်း ပြန်ပြောပြတော့ သံဒိုင် တစ်ချက်ရယ်လိုက်သည်။
“ထားပါတော့ကွာ။ မြသန္တာကို စပြီး သဘောကျ တာလေး ပြောပြမယ်”
ဆရာမပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်လေးယူပြီး မြသန္တာတို့ အိမ်ကိုသွားတော့… သံဒိုင်ကလည်း အိမ်ဝိုင်းထဲ အရောက် မြသန္တာကလည်း နောက်ဖေးအိမ်သာပေါ်က ဆင်းလာတယ်။ အလိုက်မသိတဲ့ သံဒိုင်က အိမ်ထဲ ဝင်မထိုင်ပဲ သူမဆီကိုပဲ တန်းတန်းသွားလိုက်တယ်။ မြသန္တာက ရေကန်နားမှာ လက်ဆေးဖို့ လုပ်ရင်း သံဒိုင်ကို ပြုံးပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာမှာ ဝေဒနာ တစ်ခုခုကို ခံစားနေရတဲ့ပုံ၊ ရှုံ့မဲ့နေပေမဲ့ သံဒိုင်ကိုတော့ ကြိုးစားပြုံးပြရှာတယ်။
“အဲ့မှာ မင်းဖြစ်ခဲ့သလို သူ့မျက်နှာလေးကို စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ။ ဝေဒနာတစ်ခုခုကို ခံစားနေရပေမဲ့ … သြော် ငယ်သံဒိုင်ပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရယ်ပြတာ။ အဲဒါကို ငါ သဘော ကျသွားတာ…။ မင်းလို ဟိုစိတ်တွေနဲတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့”
လို့ ပြောပြလိုက်တော့ မင်းဇင်က လက်ဖြောက် တစ်ချက် တီးလိုက်ပြီး……
“ငါ့စိတ်အကြောင်းတွေ ပြောမနေပါနဲ့။ ငါက မင်းမေးလို့ ပြောပြတာ။ အဲဒါတွေ ထားပါ… မင်းကအဝင် သူက အိမ်သာထဲကအထွက်မှာ တွေ့တယ်၊ မျက်နှာကလည်း မဲ့ရှုံ့နေတယ် ဆိုတော့… ဗိုက်နာပြီးပဲ ဝမ်းမသွားနိုင်တာလား… ကြိုးစားပြီး ညှစ်ပေမဲ့ မထွက်ခဲ့တာမျိုး ဖြစ်နိုင်သလို ဝမ်းသွားခဲ့ပေမဲ့ သိပ်အားမရတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် မောင်သံဒိုင်ရဲ့။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ဝေဒနာခံစားနေတဲ့ ကြားက မောင်ရင်လာတာကို ကြိုးစားပြုံးပြရှာတယ်လို့ သိရတယ်…။ ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်လာလို့ ရိုးရိုး လူမှုရေးအရ ပြုံးပြတာပဲလား ဆိုတာ ဆရာလတ်တို့ ဆက်စဉ်းစားကြည့်ရအောင်…။ ဆရာလတ်က စပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တာတောင် သူက မျက်မှောင်ကြုံ့ ကြည့်နေပြီးမှ မကောင်းတတ်လို့ မေးဆတ်ပြတဲ့ သဘောလည်း တွေ့ထားကြတော့… ဒီနေရာမှာ ဖြတ်ပြီး ထည့်ပြောရရင် ဆရာလတ်ကလည်း ကျောင်းမှာ ဘာဆိုလား နာမည်ကြီးသူ တစ်ယောက်။ နဖူးရည် ဒူးရည်နဲ့ ပြည့်စုံသူ တစ်ယောက်ပါလေ…။
ဒီလိုလူမျိုးတောင် ဂရုမစိုက်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် သူ့စိတ်ထဲ သဘောမကျရင် အားနာမှုမရှိတဲ့ မိန်းကလေးက ပြုံးပြရှာတယ်ဆိုတော့ ကြိုးစား မောင်ရင်ရေ အဆင်ပြေလိမ့်မယ်။ အချိန်ကြာခြင်း မြန်ခြင်းကတော့ မောင်ရင့်ရဲ့ ကြိုးစားမှုပေါ်မှာသာ မူတည်လိမ့်မယ် ကွဲ့”
လို့လည်း မင်းဇင်က ဆရာကြီးပုံစံနဲ့ ကောက်ချက် ဆွဲခဲ့သည်။ သံဒိုင်လည်း ကြိုးစားခဲ့တော့ first year တက်နေကြရင်း အဖြေရသွားခဲ့သည်။ ဒါကို မင်းဇင်က အချိန်တွေ ကြာလွန်းတယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။ မင်းဇင်က ဖြစ်ပြီးသွားတော့လည်း ကျောင်းစာမေးပွဲပြီး မြို့ပြန်လာလို့ တွေ့ချင်ပြီဆိုရင် သူပဲ ကူညီပေးခဲ့သည်။ မြသန္တာတို့အိမ်က အပြင်ထွက်ဖို့ နည်းနည်းကြပ်သည်။ အိမ်ကြ ဘယ်သူလာလာ ဘာမှမပြောတဲ့ အိမ်မျိုး။
မင်းဇင်လတ်ရဲ့ အကွက်တွေရွှေ့ပြီး တွေ့ဖို့ ကြိုးစား ခဲ့ရတာပေါ့။ တွေ့ဖြစ်ရင်လည်း သံဒိုင်က ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ ပါးနမ်းယုံ နို့ကိုင်ယုံလောက်ပဲ ကျေ နပ်နေခဲ့သူ။ မင်းဇင်က အဆင့်တက်ဖို့ အကြံပေးခဲ့ပေမဲ့ သံဒိုင် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ second year တက်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲနေဖြစ်ခဲ့တယ်။ အခု final ရောက်လို့နှစ်ဝက်ပြီးသွားမှ ငယ်သံဒိုင် ထဖောက်လို့ ဇာတ်လမ်းက ပြတ်နေခဲ့ရသည်။
မင်းဇင်က ဒါကို သိပ်မကျေနပ်သေးတာ သိသာလှသည်။ ထပ်ပြောဦးမဲ့ သဘောမှာ ရှိတယ်။သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်သား မနက်ပိုင်း ၉ နာရီ ကျော်ကျော်လောက်က ဒီအအေးဆိုင်လေးမှာ ထိုင်ဖြစ်နေတာ နေ့ခင်း ၁ နာရီထိအောင် ပြောလို့မပြီးကြသေးပါ။ ဆိုင်ကပဲ ထမင်းသုတ်နဲ့ ကြက်ဥကြော် မှာစားပြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်ပြောနေကြတုန်း…ဆိုင်ရှင်အန်တီကတောင် သံဒိုင်ကို ဟိုရက်က ကောင်မလေးနဲ့ လာထိုင်တော့ ခဏလေးပါလား…အခု သူငယ်ချင်းနဲ့ကြ အကြာကြီးထိုင်လို့ နောက်နေသေးသည်။ မင်းဇင်ကလည်း သင်္ကြန်ပြီး တစ်ပတ်ကျော်မှ ရောက်လာတာမို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်စကားပြောလို့ မပြီးနိုင် ဖြစ်နေကြတာ… မင်းဇင်ကကျောင်းပြီးသွားရင် သင်္ဘောတက်မဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ သူ့အဖေဘက်က ဦးလေးကလည်း သင်္ဘောသားလေ။
“အန်တီကြ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့”
“အေးပေါ့ သားကြီးရာ။ မေမေက ဖေဖေဘက်က ရန်ကုန်ကိုလည်း လိုက်မနေနိုင်ဘူးလေ။ မေမေ မာနကြီးတာလည်း မင်းသိသားနဲ့”
“ငါက မင်းသွားရင် အန်တီတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာ တွေးပူတာ..။ ‘ဦးလတ်’ကလည်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေ”
“ငါသွားတာလည်း မေမေ့အတွက်သွားတာ သားကြီး ရေ…။ ငါ့ကို ဖေဖေ့အစ်မ ကြီးတော်က တာဝန်ယူမယ်လို့ ပြောပြီးသား။ ဦးလေးကတော့ သင်္ဘော မလိုက်ခိုင်းပါဘူး။ ကြီးတော်ရဲ့ စည်းစိမ်တွေရယ် ဦးလေးရှာထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေက ငါပဲ အမွေရမှာလေ…။ ကြီးတော်က ဒီမှာတောင် ၁၀ တန်း မနေစေချင်ခဲ့ဘူး။ ကျောင်းတက်တော့လည်း ရန်ကုန်မှာပဲ တက်စေချင်တာ…။ ငါကလည်း ကျောင်းပြီးရင် သင်္ဘောတက်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ပြီးသားမို့ ကျောင်းတက်တုန်းတော့ မေမေနဲ့ နေမယ်ဆိုပြီး မသွားခဲ့တာပေါ့”
“မင်းက အစကတည်းက အစီအစဉ်တွေနဲ့ပဲ။ ငါတောင် မသိရဘူး”
“မကြုံလို့ မပြောဖြစ်တာပါ သားကြီးရာ…။ ဖေဖေ့ရဲ့ပင်စင်လစာရယ် ဘဏ်တိုးလေးရယ်နဲ့ ပိုက်ဆံသုံးရတာ အားမရဘူးကွာ…။ မင်းနဲ့ အတူတူစီးချင်လို့ ဝယ်တဲ့ အခု D-200 တောင် ကြီးတော် ဝယ်ပေးလို့ စီးရတယ်ကွာ”
မင်းဇင်အနေနဲ့ ပိုက်ဆံပေါပေါများများ ကိုင်သုံးချင်သူမို့ ကိုယ်တိုင်ရှာဖွေပြီး သုံးမယ်ဆိုတဲ့… အတွေးက သဘာဝကျပါတယ်လို့ သံဒိုင် မြင်မိသည်။ သံဒိုင်တို့ အိမ်စီးပွားရေး အနေအထားကလည်း ဒီမြို့မှာ ပိုက်ဆံရှိသူဌေးစာရင်း မဝင်ပေမဲ့ အရမ်းဆင်းရဲတဲ့ အထဲလည်း မပါဝင်ပေ။ ကျောင်းတက်တော့ သံဒိုင်က ဂျပန် D-200 ကို မန္တလေးမှ စိတ်ကြိုက်ရှာပြီး ဝယ်စီးဖြစ်သည်။ လူကငယ်သေးပြီး စီးချင်တဲ့ ဆန္ဒပဲရှိတယ်။ စက်ပစ္စည်းတော့ သေချာနားမလည်လို့ နားလည်တဲ့ စက်ဆရာတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ဝယ်ခဲ့ရသည်။ D-200 ကောင် အင်ဂျင်ပါဝါကို သံဒိုင် သိပ်သဘောကျခဲ့သည်။ D-200 နဲ့ ရှေ့ဘီးထောင်စီးရတဲ့ အရသာကို သိပ်မက်မောခဲ့သည်။
မင်းဇင် ၉ တန်းနှစ် ပြောင်းလာတော့ ဆိုင်ကယ် တောင် မစီးတတ်သေး…။ ဘောလုံးကန်ကောင်းတဲ့ မင်းဇင်… သီချင်းဆိုကောင်းတဲ့ မင်းဇင်… ဆိုင်ကယ်မှာတော့ သံဒိုင်ကို … ဆရာ ခေါ်ခဲ့ရသည်။ ဒါကြောင့် သံဒိုင်က
” ဆိုင်ကယ်စီးတာ… ဆိုင်ကယ်ကစားတာကို ငါ သင်ပေးဖူးတဲ့ တပည့်တွေထဲမှာတော့ မောင်ရင့်ကို အကြိုက်ဆုံး အားအရဆုံးပဲ။ ဆရာဆိုတာမျိုးက ကိုယ့်တပည့် ထွန်းထောက်လာတာကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေရတာပေါ့”
လို့ ကျီစားတော့ မင်းဇင်ကလည်း
“ဆရာကလည်း ဆိုင်ကယ်တစ်မျိုးထဲပဲ ရတာ နော်…။ သီချင်းဆိုရင် အသံကြောင်နဲ့ ဘောလုံး ကန်ပါဆို ကွင်းထဲပတ်ပြေးနေတယ်…။ မိနစ် ၉၀ ပြည့်လို့ ပွဲသာပြီးသွားတယ်၊ ဘောလုံးနဲ့ ခြေထောက်ကို ကောင်းကောင်းမထိလိုက်ရဘူး”
“ဒါတော့ ငါ့တပည့်ရယ် လူတိုင်းက နေရာတိုင်းမှာတော့ ဘယ်တော်နိုင်မှာလဲ”
“ဒါကြောင့် ကိုယ်တွေကန်တုန်းဆို သေချာကြည့်ပြီး ပညာယူပါလို့ ပြောတာပေါ့…။ ကြည့်! ဆရာလတ် ဘောလုံးထိန်းသိမ်းတာတွေ ဘယ်လောက်လှပြီးဘယ်လောက်တိကျလဲ…။ ဆရာတို့လည်း နောင်တော်တွေကန်တာ ကြည့်ပြီး ပညာယူ လေ့ကျင့်ခဲ့ရတာ”
သံဒိုင်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး ကျီစားတတ်ပေမဲ့ တစ်ကယ် အရေးကြီးလာပြီဆိုရင်လည်း ခင်မင်မှု သံယောဇဉ်က ကြီးသည်။ တစ်ခါတုန်းက မင်းဇင် ဒိုင်းပွဲမဟုတ်တဲ့ ချိန်းကန်တဲ့ပွဲ … ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ဒဏ်ရာရပြီး လဲနေတော့ ကွင်းထဲ ထိစိုးရိမ်တကြီးပြေးလာလှမ်းမလျှောက်နိုင်တော့တဲ့ သူငယ်ချင်းကို ကုန်းပိုးပြီး သံဒိုင်က အိမ်ပြန်ခေါ်ခဲ့ရသလို… သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကစားရင်း ဆိုင်ကယ်လဲတော့ မျက်ရည်တွေ ကျပြီး အရိုးတွေကျိုးပြီလားလို့ ဆေးခန်းကို ထမ်းပြေးခဲ့ရတာက မင်းဇင်… နှစ်ယောက်သား ခင်မင်မှုက ဘေးကကောင်တွေတောင် အားကျလောက်ခဲ့သည်။
မင်းဇင်က သံဒိုင်နဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ “ဒိုး” ဇာတ်ကားထဲက ဦးကျော်သူနဲ့ ဦးစိုးသူလို ခြေစွမ်းပြချင်သလို… သံဒိုင်ကလည်း မင်းဇင်နဲ့ ဆိုင်ကယ် တစ်ယောက်တစ်စီး ဆင်တူဝယ်စီးပြီး ရှေ့ဘီးထောင်ပြချင်ခဲ့သည်။ သံဒိုင့်စိတ်ကူးတွေကို အကောင်အထည်ဖော်ပေးလိုက်တာက မင်းဇင်။ အဖေဖြစ်သူက အိပ်ယာထဲ လဲနေပြီး အမေဖြစ်သူက လူမမာကို ပြုစုရသူမို့ စီးပွားရေးကောင်းတဲ့ မိသားစုတွေလို နေ့စဉ် ဝင်ငွေကောင်းကောင်းမရှိပေမဲ့ ရန်ကုန်က အဖေဖြစ်သူရဲ့အစ်မကြီး (ကြီးတော်) ဆီကို ဆိုင်ကယ်လိုချင်ကြောင်း ပူဆာတော့သည်။ ကြီးတော်ဖြစ်သူကလည်း တူတော်မောင် ပူဆာသမျှ ဝယ်ပေးချင်သူ ဝယ်ပေးခဲ့တာမို့ နှစ်ယောက်သား ဆိုင်ကယ်အတူစီးချင်တဲ့ ငယ်သံဒိုင် စိတ်ကူးလည်း အဆင်ပြေသွားခဲ့ရသည်။
“ဒို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကျောင်းကိုစီးသွား တော့ ဟိုကောင်ငဖြိုး ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရလဲ မသိဘူးကွာ… သူ့အဖေကို ကားဝယ်ခိုင်းပြီးကျောင်းကို ကားနဲ့တက်တော့တယ်။ စိတ်ဓာတ်တာမကောင်းတာ အတိတ်ကံက တော်တော်လေး ကောင်းတဲ့ကောင်”
“ဒီလိုကောင်မျိုးတွေ နေရာတိုင်းမှာ ရှိမှာပါ…။ ဒီကောင် ငဖြိုးကို ပိုက်ဆံရှိတဲ့ မိသားစုမှာ လူဖြစ်ခွင့်ရတာ ငါတကယ်အားကျတယ် သံဒိုင်…။ မနာလိုမဖြစ်သလို ခုနက သားကြီးပြောသလို အတိတ်ကံတော့ တကယ်ကောင်းပါလားဆိုပြီး တွေးမိပါတယ်…။ ဒါမဲ့ကွာ… ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ မနာလိုစိတ်ရှိနေတာကြီးက သိပ်အောက်တန်းကျနေတာ သူ့ကိုယ်သူ မမြင်မိဘူးနဲ့တူတယ်”
“ငါနဲ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ငြိနေတာပါဆို။ မင်းရောက်လာပြီး မင်းကလည်း ပွဲမှာပါဝင်လာတော့ ပိုဆိုးသွားပြီပေါ့”
“ဒါပေါ့ ငါ့သူငယ်ချင်း ငယ်သံဒိုင်နဲ့ အဆင်မပြေတဲ့ကောင်က ဖင်လာခံပါမယ်ဆိုရင်တောင် မင်းဇင်လတ်ကလည်း ဆောဒီး! ဆောဒီး!!!”
“ဒါနဲ့ သားကြီး… မင်း သူ့ညီမ မီးမီးနဲ့ ဖြစ်လိုက် သေးတယ်နော်”
“အေး… သူနဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ အကြောင်းတောင် မင်းကို သေချာ မပြောပြရသေးဘူး”
“မေးရမဲ့ ငါကကို မမေးနိုင်တော့တာပါ မင်းဇင်…။ မင်းဟာက ဒီနေ့ဖြစ် နောက်နှစ်ရက်လောက်ရှိ ပြတ်သွား၊ အသစ်နဲ့ ဖြစ်နေပြန်။ ငါတို့မြို့က ဆော်တွေရော ကျောင်းပေါ်က ဆော်တွေရော မင်းနဲ့တွေ့မှပဲ အချစ်အဓိပ္ပါယ် နားလည်ပုံရတယ်”
“အဟီး! အဲ့လောက်ကြီးလည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မီးမီးနဲ့ ပြတ်သွားတာက သူကငါ့ကို ဖြတ်သွား တာ…။ သူပြောတဲ့နေ့ကို ငါ မမေ့ဘူး။ တွေးပြီး ရယ်လည်းရယ်ချင်သလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်မိတယ်…။ သူ့အစ်ကိုနဲ့ အဆင်မပြေတာသိရက်နဲ့ ငါ့ကို အဖြေပေးရဲတဲ့ သတ္တိကိုလည်း လေးစားတယ်…။ ပိုက်ဆံရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ မောက်မာတာတွေကတော့ သိပ်မကွာဘူးပေါ့…”
“သူတို့ထက် ပိုက်ဆံအများကြီး ချမ်းသာပြီး သိပ်သဘောကောင်းတဲ့ လူတွေနဲ့လည်း မတွေ့ဖူးလို့ နေမှာပါ မင်းဇင်”
“အမှန်ပေါ့… ထားပါကွာ… သူက ငါ့ကိုချိန်းလို့ သွားတော့ “ကိုလတ်… မီးပြောစရာရှိတယ်” တဲ့။ ငါလည်း “ပြောပေါ့ မီးလေးရယ်” လုပ်လိုက်တော့…” မီးကို မေ့လိုက်တော့” တဲ့။ ငါလည်း အံ့သြသွားတာပေါ့။ ဆော်တော်တော်များကို ငါက အရင်ဖြတ်ခဲ့တာ မင်းလည်းသိသားနဲ့။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ မီးလေးရယ်” မေးလိုက်တော့…
“ကိုလတ်ကို မီးက လက်ထပ်ဖို့အထိ ရည်ရွယ်ခဲ့ တာ…။ ကိုလတ် အရင်က ဘယ်လောက် ရှုပ်ခဲ့ရှုပ်ခဲ့ ခွင့်လွှတ်တယ်တဲ့”။ ငါလည်း…… “ဒါဆို ဘယ်ကြောင့်…” လို့ အဲဒီဘာကြောင့်ဆိုတဲ့ နေရာမှာ စကားရပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ ကိုလတ်လည်း မီးကို လက်ထပ်ဖို့ထိ ရည်ရွယ်ထားတာ ဘာညာ မပြောချင်ဘူးလေ…။ တတ်နိုင်သလောက်တော့ လိမ်ပြောတာ မပါအောင် ထိန်းထားရတာပေါ့… အဟီး ဟီး!။ ငါက စကားပြောရပ် ဆွေးဆွေးလေးပုံစံလုပ်ပြီး ကြည့်နေလိုက်တော့မှ… သူက ” မီး ဖင်မခံချင်ဘူး ကိုလတ်…။ အခု သုံးခါပဲ တွေ့ခဲ့တာမှာ မီးဖင်ကို ကိုလတ် နှစ်ခါလုပ်တယ်…။ ကိုလတ်ကို ယူလိုက်ရင် မီး တစ်သက်လုံး ဖင်ခံရမှာ…။ မီး မခံနိုင်ဘူး နေရခက်တယ်” တဲ့”
“ဟာကွာ!”
မင်းဇင်ပြန်ပြောပြတာ ကြားလိုက်ရတော့ သံဒိုင် ရယ်ချင်မိပေမဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာတော့ အမှန်။ မင်းဇင်ဆိုတဲ့ကောင် ဘယ်လိုတွေတောင် သောင်းကျန်းလိုက်လို့လဲ။
“မင်း တအားကြမ်းလိုက်လို့လား”
တအားကြမ်းလိုက်တယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ပုံမှန်ပါပဲ…။ သူကလည်း ခေသူမဟုတ်ဘူး ထန်တယ်… သားရေ …။ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့နေ့က သုံးခါ လုပ်လိုက်မှ ပြန်သွားတော့တယ်…။ နောက်တစ်ခါတွေ့တော့ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်နေရင်းက သူ့ဖင်လေးကို ကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လာတာ…။ သူ့ဖင်က အရမ်းသာမကြီးတာ ဖင်က ငကျစ်လေးလေ။ ငါက ဖင်ကြီးကြီးတွေ သိပ်မကြိုက်တာ မင်းလည်း သိပါတယ်”
ဒီနေရာမှာတော့ မင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင် သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်ကြဘူးလေ…။
“သူ့ဖင်လေးကြည့်ပြီး လုပ်ချင်လာလို့ ပြောတော့ သူကလည်း လက်ခံတယ်လေ။ ဒါကြောင့် လုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့…။ ပြီးကြတော့ “ကောင်းတော့ ကောင်းတယ် ကိုလတ်ရယ် နာတယ်တဲ့”။ အဲ့လို ပြောခဲ့ပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ်အတွေ့မှာ တောင်းလုပ်တော့လည်း ပေးတာပဲ…။ ငါလည်း အဲ့အကြိမ်မှာတော့ ပစ္စည်းကို မလုပ်တော့ပဲ ဖင်ချည်းပဲ ကြိတ်လိုက်ခဲ့တော့တာ”
“အိမ်ရောက်မှ တစ်ခုခု အဆင်မပြေတာဖြစ်လို့ နေမှာပေါ့”
“ဟုတ်မယ် သံဒိုင်…။ ငါက သူပြောတာကို ရယ်ချင်တယ်ဆိုတာက “မီးတစ်သက်လုံး ဖင်မခံနိုင်ဘူး” ဆိုတဲ့ အပြောလေးကိုပါ…။ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာက ငါ့ကြောင့် ဒီလိင်ကိစ္စကို ထပ်လုပ်ရမှာ ကြောက်သွားမှာကို စိုးရိမ်မိတာ”
“အဲဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး သားကြီးရာ…။ သူပြောတာလည်း ရှင်းရှင်းလေး။ ဖင်မခံနိုင်ဘူးလို့ပဲ ပြောတာ ဟိုဟာမခံနိုင်ဘူးလို့ ပြောတာ မပါဘူးလေ…။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကိစ္စကိုမှ ကြောက်သွားရင် သူလောက်မိုက်တဲ့ အမိုက်မ လောကမှာ ဘယ်ရှိတော့မလဲ…။ ပြီးတော့ မင်းက နောက်ဆို ဖင်မလုပ်တော့ပါဘူး မီးလေးရယ်လို့ ကတိပေးရင် ပြတ်ချင်မှ ပြတ်မှာပါ”
“အိုက်စ်!အိုက်.. အိုက်အိုက်စ်အိုက်… ငါတပည့်ကြီးတောင် တွေးတတ်နေပြီပဲ…။ မင်းပြောသလိုတော့ ကတိမပေးလိုက်ဘူး။ ရုပ်ရှင်တွေထဲက အတိုင်း ” မီးလေးသဘောပါ… မီး ပျော်မယ်ဆိုရင် ကိုလတ် ကျေနပ်တယ်” လို့ လုပ်လိုက်ရတာ။ ဒါနဲ့… သားကြီးလည်း အတွေးအခေါ်တွေ သိပ်တိုးတက်နေပါလား”
“နေစမ်းပါကွာ ငါ သင်ပေးခဲ့လို့ လူလားမြှောက်လာတာကို…”
“ငယ်သံဒိုင် သား! အဲဒါက ဆရာလတ် ပြောရမဲ့ စကားတွေပါ…။ မိန်းမတဲ့ ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ အတွေ့အကြုံ မရှိလို့ ဆရာလတ် ကြံပေးခဲ့ရတယ်လေ”
မင်းဇင်လတ်ပြောတာ မှန်သည်။ သံဒိုင် မြသန္တာကို လိုက်နေတဲ့အချိန်… မင်းဇင် ဘယ်ကဘယ်လို ချိတ်မိခဲ့တယ်မသိ။ သံဒိုင်တို့ ငှားနေတဲ့အိမ်ကို အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပါလာသည်။ သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင် ကျောင်းတက်တော့ အများနေတဲ့ အဆောင်မှာ မနေဖြစ်ခဲ့။ အိမ်ရှင် မနေတဲ့ အိမ်မျိုးကို ငှားနေခဲ့သည်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အဖို့ အိမ်ရှင်ပါနေတဲ့ အိမ်ကြ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်။ နယ်ဘက်ဆိုတော့ ငှားခတွေကလည်း ဈေးမကြီးပါ။
နှစ်ယောက်ထဲ ငှားနေတဲ့ အိမ်ကို အပြင်သွားနေတဲ့ မင်းဇင် ဆော်ကြီးတစ်ပွေ အိမ်ကို မလာသည်။ သံဒိုင်က အစက ဘာမှမသိသေး။ နောက်မှ အမြဲတမ်းလုပ်စားနေတဲ့ ပြည့်တန်ဆာ လုံးလုံးတော့ မဟုတ်သေးဘူး…။ ပိုက်ဆံလိုနေတာရော ကျောင်းသားတွေဆိုတဲ့ အသိရောကြောင့် မင်းဇင် ဈေးညှိခေါ်လာရာကို လိုက်လာခဲ့တာလို့ သိရသည်။ မင်းဇင်က နှစ်ယောက်တည်းပါပဲလို့လည်း ပြောခဲ့ရသေးတယ်တဲ့…။
မင်းဇင်က သံဒိုင်ကို အရင်လှုပ်ရှားခိုင်းခဲ့သည်။ ပြီးမှသူ့အလှည့်…။ ငယ်သံဒိုင်တို့ အဲ့ညက မရောက်ဖူးတဲ့ ခရီးရှည်တစ်ခုကို မှတ်မိအောင် နှစ်ကြိမ်သွားခဲ့လိုက်သည်။
“အဲဒီ အစ်မကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တစ်ခါပြန်တွေ့သေး တော့ ပြောပါတယ် သားကြီးရာ မင်းအကြောင်း တွေကို”
“ဘာတွေပြောတာလဲ”
“မိန်းမပစ္စည်း အပြင်မှာမမြင်ဖူးလို့ ကြည့်ပါဦးမယ်ပြောပြီး မီးခြစ်ခြစ်ပြီး ကြည့်တာရယ်…။ လူက အတွေ့အကြုံမှမရှိလို့ ကောင်းကောင်းမလုပ်တတ်ပေမဲ့ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ကတော့ သိပ်သန်မာထွားကြိုင်းတယ် ဆိုတာပေါ့…။ လောကကြီးမှာ လူမှန် နေရာမှန် မရှိတာ တော်တော်ဆိုးကွာ။ ဒါမျိုး မင်းဇင်လတ်တို့ ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရရင် ပွဲပြီးပြီ”
“ဆုတောင်းနေလေ ငါ့ကို မနာလိုနေတာ ဟုတ်”
“မနာလိုတာမဟုတ်။ ပစ္စည်းကောင်းရှိပြီး အသုံးချတတ်အောင် ကြည့်သာလုပ်”
ငယ်သံဒိုင်က ကာရံခေါ်ပြီး စကားပြောလိုက်တဲ့အခါ တစ်ယောက်ကလည်း အထာနပ်ပြီးသားမို့ ကာရံစကားနဲ့ပဲ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
“အေးကွာ! သားကြီးရဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို။ အခုက မြသန္တာနဲ့လည်း ပြတ်သွားပြီဆိုတော့ ဘယ်သူများ ကိုင်တွယ်စားသုံးခွင့်ရမလဲ မသိ”
မင်းဇင် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သံဒိုင့်မျက်လုံးထဲမှာ အန်တီနုလွင် မျက်နှာက ရုတ်တရက် ပေါ်လာလိုက်တာမို့ ခေါင်းရမ်းပြီး အတွေးမြင်ကွင်းကို အတင်းဖျောက်လိုက်ရသည်။ မင်းဇင် ရိပ်မိသွားမှာလည်း စိုးရိမ်တာမို့ စကားတွေပဲ ဇွတ်ပြောလိုက်မိသည်။ ဘာတွေပြောမိမှန်း မသိလိုက်အောင် အာရုံတဒင်္ဂ ထွေပြားသွားချိန်မှာ……
“ဘာတွေကို ခေါင်းရမ်းနေတာလဲ သားကြီး…။ မင်းပေါင်ကြားက ဟာမျိုး……”
“ဘာ! ဘာပြောလိုက်တာလဲ မင်းဇင်”
“မင်းပေါင်ကြားကဟာမျိုး င့ါပေါင်ကြားမှာလည်း ရှိရင် ကောင်းမယ်လို့ ပြောတာ။ ဘာလဲကွာ… ကြောင်တောင်တောင်နဲ့”
“မင်း ဆုတောင်းကို စဉ်းစားနေလိုက်တာကွ…။ ငါပေါင်ကြားကဟာ မင်းပေါင်ကြားထဲ ရောက်ချင်တာ ဟလား!။ နေရာလွဲပြီး ပေါင်ကြားထဲမရောက်ပဲ ဖင်ကြားထဲ ရောက်သွားမှ ပြဿနာ တက်သွားမယ်နော် သားကြီး ဟင်း!ဟင်း!”
“ဟယ်! အဲလိုဆို… ကိုကိုက ဒီက မိဇင်မကို သနားဦးပေါ့လို့”
မင်းဇင်က ဂျော်ရကီးလေသံနဲ့ ပြန်ပြောအပြီးမှာ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူရယ်လိုက်မိတော့သည်။
“လစ်စို့! သားကြီး အိမ်တွေက မျှော်လောက်ပြီ”
“အေး.. သွားမယ်လေ…။ မနက်ပိုင်းကတည်းကဆို တော့ စိတ်တောင်ပူနေလောက်ပြီ…။ စကားတွေက ပြောစရာတွေကို အများကြီးရှိသေးတယ်”
“နောက်ရက်ပေါ့ မင်းဇင်ရာ”
သံဒိုင်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် လမ်းခွဲပြီး ပြန်လာကြပါတော့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာမှ… သံဒိုင်က မင်းဇင်ပြောတဲ့ “သားကြီးရဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို ဘယ်သူများ ကိုင်တွယ်စားသုံးခွင့်ရမလဲ မသိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ ပြန်ကြားနေမိတော့သည်။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ အကြောင်းတွေဆုံလာလို့ အန်တီနုလွင်ငို ကိုင်တွယ်စားသုံးသွားရင် မင်းငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့လို့ အခုကတည်းက ကြိုတင်တောင်းပန်တယ်…။
…………………………………………………………
💠အခန်း ( ၃ )💠
“မင်းဇင်တို့အိမ် သွားလည်လိုက်ဦးမယ်ဗျို့”
“မနေ့ကလောက်တော့ နောက်မကျနဲ့နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ”
သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ အော်ကာ စက်နိုးပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မင်းဇင်နဲ့ ပြောစရာတွေ ရှိသေးသည်။ မင်းဇင်တို့ခြံရှေ့ ရောက်တော့ ခြံတံခါးကဖွင့်ထားပြီးသားမို့ အိမ်ရှေ့ထိရောက်အောင် စီးသွားလိုက်မိသည်။ အိမ်ထဲဝင်ပြီး ခေါ်ကြည့်တော့ ဘယ်သူမှပြန်မထူးဘူး။ ဒါနဲ့ ဦးလတ်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးလတ်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဦးလတ်ကလည်း “ဝူး ဝါး ဝူး ဝါး” နဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။ သံဒိုင်မလာတာ ကြာရင်တောင် ဦးလတ်က အမှုအရာ နဲ့ မေးကြောင်း မင်းဇင် တစ်ခါပြောဖူးသည်။
အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ တစ်နေရာရာ သွားတယ်နဲ့ တူပါသည်။ အိမ်ပြင်ရောက်မှ ခြံဝန်းထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့… အန်တီနုလွင် သရက်ပင်ခွဆုံမှာ ခြေထောက် တစ်ဖက်တင်လို့ ဘာဖြစ်မှန်းတော့ သံဒိုင် မသိရသေး။ အန်တီ ရှိရာဆီ အပြေးလေး ပြေးသွားလိုက်သည်……။
” ဘာဖြစ်တာလဲ အန်တီ… ဟာ…”
အန်တီနုလွင်ရယ်လေ ခြေထောက်တစ်ဖက်က ခပ်မြင့်မြင့်ဖြစ်တဲ့ သရက်ပင်ခွကြားမှာ ညှပ်နေသည်။ သရက်ပင်ပေါ်တက်ပြီး.. သရက်သီးကင်း ( အလုံးသိပ် မကြီးသေးတဲ့ သရက်သီး) တက်ခူးတယ် ထင်တယ်။ သရက်ပင်ပေါ်က အဆင်းမှာ ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြေကြီးပေါ်ရောက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က အပင်ခွကြားမှာ ညှပ်နေပုံရသည်။ သံဒိုင် အနား ရောက်သွားတော့ ဖြူတဲ့မျက်နှာ နီနေပြီ။ မျက်ရည် တွေလည်း ကျနေတယ်။ နာနေတာ နေပါပေါ့………။
“သား မောင်ငယ် အန်တီ့ခြေထောက်ကို ဆွဲထုတ် ပေးပါဦး နာလိုက်တာကွယ်”
“ဟုတ် အန်တီ”
ရှေ့တည့်တည့်က ဝင်လာလိုက်တဲ့ သံဒိုင် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ထဲမှာ “ဗလောင်ဆူ” သွားရသည်။ အန်တီက သစ်ပင်ပေါ် တက်တာမို့ လုံချည်ကို ခပ်တိုတို ဝတ်ခဲ့တယ်နဲ့ တူသည်။ ခြေထောက်ညှပ်နေတဲ့ သစ်ပင်ခွဆုံကလည်း နည်းနည်းမြင့်လေတော့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ မွေးရာပါ ပစ္စည်းကြီးက အထင်းသား မြင်နေရသည်။ အမွှေးတွေနဲ့ မည်းနက်ရှုပ်ယှပ်ခပ်နေသည်။ ခြေထောက်တစ်ဖက် က မြေကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက်က ခွဆုံပေါ်မှာမို့ သံဒိုင် ကို အားရပါးရ ကြည့်စမ်းပါ ဆိုပြီး ဖြဲပြထားတဲ့ အနေအထား ဖြစ်ပေမဲ့ သေချာလည်း မကြည့်ရဲဘူးလေ…။ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေတာတော့ အမှန်ပင်……။ တံထွေး တစ်ချက် မြိုချအပြီးမှ……
“လုပ်ပါ မောင်ငယ်ရယ် အန်တီ့ကို မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးစမ်းပါ”
အန်တီနုလွင် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် “ဟိုက်ကနဲ” ဖြစ်ပြီး မွေးရာပါ အငယ်ကောင်က “ဖြောင်းကနဲ” တန်းထောင်လာပါတောာ့သည်။ အန်တီနုလွင် ပြောလိုက်တာက တစ်မျိုး… သူ ခံစားမိသွား တာက အဓိပ္ပါယ် တစ်မျိုးမို့…။
အန်တီ့ခြေထောက်ကို ဘေးကနေ ခက်ခက်ခဲခဲ ထုတ်ယူနေရသည်။ အန်တီကလည်း သံဒိုင့်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်လိုက်တော့ သံဒိုင်က တစ်ဖက်က ခြေထောက်ကိုမ ကျန်တစ်ဖက်က အန်တီ့ခါးကို ဖက်ပြီး ထိန်းထားလိုက်ရသည်။အန်တီနုလွင်ကို ဒီလိုဖက်ပြီး ခြေထောက်ကို ကိုင်ထားရတော့ သံဒိုင့်စိတ်ထဲမှာ ခံစားမှုကောင်းနေသည်။ ခြေထောက်ခွဆုံက လွတ်ရေးကို အဓိက မထားနိုင်တော့ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီအနေအထား ဒီပုံစံလေးပဲ တစ်နေ့လုံး နေသွားရရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိအောင် တွေးလိုက်သည်။ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားဆိုင်တွေက သံဒိုင့်ရင်ဘတ်ကို ထိထိမိမိ ဖိထားသလိုဖြစ်တော့ နူးညံ့အိစက်တဲ့ အတွေ့တစ်ခုကိုလည်း သံဒိုင် ခံစားလိုက်ရတာပေါ့…။
သံဒိုင် ညာဖက်လက်က ခြေထောက်ကို မထုတ်နေရာမှ လက်ချော်သွားသရောင် လုပ်ပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ အမွှေးများများနဲ့ ကြီးမားတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အုပ်မိအောင် ကိုင်လိုက်သည်။ ။
“အ.. အင့်”
အန်တီဆီက နာလို့မဟုတ်ပဲ ညီးသံတိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရသေးသည်။ အန်တီ့ပစ္စည်းအပေါ် အုပ်ကိုင်မိနေတဲ့ လက်ကို မဖယ်ကွာချင်ပေမဲ့ ကြာကြာ မသင့်တော်လို့ ခြေသလုံးဆီကိုပဲ ပြောင်းကိုင်လိုက်ရသည်။
“မြေကြီးပေါ်က ခြေထောက်ကို ခြေဖျားလေး ထောက်လိုက် အန်တီ…။ ပြီးမှ နောက်ကို လူယိုင်လဲလိုက်။ မလဲစေရဘူး ကျနော် ထိန်းထားတယ်”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်သလို သံဒိုင်ကလည်း ကိုင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို မပြီးဆွဲလိုက်တာမို့ ထုတ်ယူလို့ ရသွားပါတော့သည်။
“ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိစ္စလေးကလည်း တစ်ခါတစ်ရံ သိပ်ခက်ခဲလိုက်တာကွယ်… ဟူး”
အန်တီ ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် ခေါင်းညိတ်ပြီး ထောက်ခံလိုက်ပေမဲ့ လက်ချော်သွားတဲ့ ပုံစံလုပ်ပြီး အန်တီ့ဟာကြီး ကိုင်လိုက်တာကို သိများသွားသလား စိုးရိမ်သွားမိသည်။ သံဒိုင် စိုးရိမ်မှုများပေမဲ့ အန်တီ သတိမထားမိလိုက်ဘူး ထင်သည်။ ဘာမှမ ပြောတော့ပဲ မြေကြီးပေါ် လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ် ထောက်ကာ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကွေး တစ်ဖက်ကိုဆန့်ပြီး ထိုင်နေပါတော့တယ်…။
“မောလည်းမောတယ် နာလည်းနာတယ် သား ရယ်”
“အိမ်ပေါ်ရောက်မှ ဆေးလိမ်းပေးမယ်လေ အန်တီ”
“ရပါတယ်ကွယ် အန်တီပဲ လိမ်းပါ့မယ်…။ သရက်သီးကင်းလေးတွေ များလို့ ထောင်းစားမယ်ဆိုပြီး တက်ခူးတာပါကွယ်။ အောက်ကနေလည်း ဂျိတ်နဲ့ မမှီဘူးလေ”
“မင်းဇင်က ဘယ်သွားလို့လဲ အန်တီရယ်”
“သားသူငယ်ချင်းက မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ ပြန်မလာသေးဘူးလေ”
“နောက်ကို အန်တီ တက်မခူးပါနဲ့ဗျာ။ ကျနော်တို့ ခူးပေးပါ့မယ်”
“အေးပါကွယ် အား… ကျွ တ်… ကျွတ်”
“ခြေထောက်က နာနေမှာပေါ့ အန်တီရယ်။ အိမ်ပေါ်ရောက်အောင် ကျနော် တွဲပို့ပေးမယ် ..”
အန်တီ့ကို ပွေ့မခေါ်နိုင်တာမို့ နာနေတဲ့ ခြေ ထောက်ဘက်ကနေ တွဲပြီး ခေါ်လာရပြီပေါ့…။ ဒီအချိန်မှာတော့ အနောက်တိုင်းက ဗလတောင့်တောင့်လူမျိုး ဖြစ်ချင်မိသည်။ အဲဒါမှ အန်တီနုလွင် ကို ပွေ့ခေါ်နိုင်မှာလေ။ တွဲခေါ်နေရင်း သံဒိုင့်မှာ အန်တီနုလွင်ဆီက ချွေးနံ့သင်းသင်းလေးရတယ်။ ချွေးနံ့ဆိုတာမျိုးက မမွှေးပဲ နံတာများပေမဲ့ အခု အန်တီ့ဆီ ကရတဲ့ ချွေးနံ့ကတော့ မနံတာသေချာသည်။ သုံးရက်လောက် ရေမချိုးရရင်တော့ နံကောင်း နံနိုင်ပေမဲ့ အခုလို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ထွက်ထားတဲ့ ချွေးမို့ထင် ခပ်သင်းသင်းလေးမို့ ရှူရတာကို အားမရနိုင်အောင်ပင်…။ သံဒိုင်တို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ကြရင်း ရပ်ကွက်ထဲက လူပျိုကြီးတစ်ယောက် ပြောတာလေး သတိရမိသည်။
” ကိုယ်ကချစ်နေရင် သူ့အီးနံ့တောင် မွှေးနေတာ”
ဆိုတာလေး…။ သံဒိုင်တို့က ဒါမျိုး လက်မခံနိုင်သူမို့လုံးဝငြင်းဆန်ခဲ့ကြသည်။ “အတိဿရဝုတ္တိ” အလင်္ကာကို နားလည်ပေမဲ့ သဘာဝလွန်အောင်လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖွဲ့ဆိုရင်ကြ မကြိုက်တတ်ဘူး။ သဘောတရားကကို အလွန်အမင်းလို့ ဆိုပေမဲ့ တွေးကြည့်လိုက်ရင် သဘာဝကျစေချင်သည်။ အန်တီနုလွင်ရဲ့ အီးနံ့လည်း မမွှေးနိုင်ပေမဲ့ ချွေးနံ့ကတော့ သင်းသည်။ အိမ်ထဲရောက်ခါနီးမှ “မောလို့ ခဏရပ်လိုက်” တဲ့။ ပြီး အန်တီက သံဒိုင့်ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ သူမလက်နဲ့ အပေါ်အဝတ်တန်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်တော့ လက်ပြတ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာမို့ သံဒိုင့် အကြည့်က ဂျိုင် ကိုပါ ကြည့်မိသွားရသည်။ အန်တီက ဂျိုးမွှေးတွေကို နှုတ်ထားတာလား ရိတ်ထားတာလားတော့ မသိ။ ဂျိုင်းမွှေးငုတ်စိ့လေးပဲ တွေ့ရသည်။ သံဒိုင်က ပြူးပြဲကြည့်နေတော့……
“ဘာကြည့်တာလဲ သားရယ်”
“အန်တီက အမွှေးသန်တဲ့သူမို့ ဂျိုင်းမွှေးတွေများ အများကြီးပေါက်သလား ကြည့်တာပါ”
“အခုတော့ ဘယ်လိုတွေ့ရလဲ”
“လှယုံပဲ ပေါက်တာပါ။ ရွှံစရာကောင်းလောက် အောင် အများကြီး မပေါက်ဘူး အန်တီ…။ တစ်ခါလောက် အရှည်ထားကြည့်ပါလား။ ကျနော် ကြည့်ချင်လို့”
“ကြံကြံဖန်ဖန်ကွယ်”
အန်တီနုလွင် အဲ့လိုပြန်ပြောပေမဲ့ အရှည်ထားပြီး ပြမယ်ဆိုတာ သံဒိုင် အလိုလိုသိလိုက်သည်။ အန်တီ့ကို နေရာစုံကြည့်ပြီး နှစ်သက်နေပါလားလို့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးမိသွားရသည်။
“သားရယ် ကြည့်လိုက်ရင် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး မကြည့်ပါနဲ့လားကွယ်။ ကျောင်းမှာလည်း မိန်းကလေးတွေကို ဒီလိုပဲ ကြည့်တာလား”
“စိတ်မဝင်စားလို့ လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။ သူတို့ ကျနော့်ကို ကြည့်မှန်းသိရင်တောင် မသိချင်ရောင် ဆောင်နေခဲ့တာ အန်တီရ”
“အန်တီ့ သားနှစ်ယောက်လုံးက လူချောတွေဆိုတော့ ကျောင်းမှာ မိန်းကလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေကြမှာပေါ့”
“ကျနော်က အန်တီ့သားအရင်းကြီးလောက် မချောတော့ ဆော်မကြည်ပါဘူး…။ မင်းဇင်ကမှ ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် မင်းသားရှုံးမဲ့ကောင်ဆိုတော့ အန်တီပြောသလို ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတာပေါ့”
“ဟင့် အင်း.. အိမ်က သားဖြစ်သူက အသားဖြူသူမို့ ရုပ်သန့်တာပဲ ရှိတာပါ…။ ဟောဒီက ‘ဝါနုနုလွင်’ ရဲ့ ဝမ်းမနာသားလောက် အကြည့်မခံဘူး ဆွဲဆောင်မှု မရှိဘူးလေ”
“ဟာဗျာ အန်တီ”
သံဒိုင် ယောင်္ကျားသားတစ်ယောက်မို့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က ပေါ်တင်ကြီး ပြောပြနေတော့ ရှက်သွားမိသည်။ နားရွက်တွေ ထောင်သွားတယ် ထင်လိုက်သည်။
“အ ဟင်း ဟင်း ကိုလူပျို ရှက်သွားတယ်နဲ့ တူ တယ်..။ မောင်ငယ်ကမှ တကယ်ချောတာလို့ အန်တီတော့ မြင်တယ်။ အသားညိုတဲ့သူမို့ လူကြားထဲမှာ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင် အရောင်မှိန်တယ် ထင်ရပေမဲ့ သေချာကြည့်လေ… ယောင်္ကျားပီသလေပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
သံဒိုင် ကျေနပ်အောင်ပဲပြောတာလား အမှန်ပြောတာလားဆိုတာတော့ အန်တီကိုယ်တိုင်မှပဲ သိပါလိမ့်မည်။ အိမ်ထဲထိ အန်တီ့ကို လိုက်ပို့ပေးပြီး ပြန်မယ်လုပ်တော့…
“အိမ်ရောက်ရင် လက်ဆေးလိုက်ဦး…။ ညာဖက် လက်ကို သေချာဆေးနော် သား”
လို့ အန်တီက ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်တော့………
………………………………………………….
💠အခန်း ( ၄ )💠
“ဟာ! မောင်ငယ် တစ်ယောက်တည်းလား…။ ငါတို့ ဒီဝိုင်းမှာ ထိုင်ဦးမယ်ကွာ…။ တစ်ခြားဝိုင်းတွေမှာလည်း လူတွေပြည့်နေလို့”
“ရပါတယ်… ထိုင်ပါ။ ကျနော်လည်း ဒီတစ်ခွက် ပြီးရင် ပြန်တော့မှာ”
“အာ! ထိုင်စမ်းပါဦး… သောက်ပါဦး။ မင်းသောက် တာလည်း ငါတို့ရှင်းမယ်။ မျိုးပိုင်နဲ့ ငါ ညက ဖဲနိုင်ထားလို့…။ ဟေ့ကောင်တွေ ဒီမှာပဲ ထိုင်ရအောင်ကွာ…။ မိတ်ဆွေ ရဲကြီးလည်း ထိုင်ဗျာ”
သံဒိုင် လက်ကျန်ဖြတ်ပြီး မြန်မြန်ပြန်မယ် စိတ်ကူးလိုက်မိသည်။ ညပိုင်း တစ်ယောက်တည်း အေးဆေး ဘီယာလာစုပ်ရင်း မနေ့ကကိစ္စကို ပြန်တွေးပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ ပြန်ရှာနေမိတာမှ… သံဒိုင် သိပ်မကြည်ခဲ့တဲ့ ကိုစိုးမောင်တို့အဖွဲ့က ထိုင်စရာ ဝိုင်းအား မရှိလို့ သံဒိုင်တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသောဝိုင်းကို လာထိုင်ကြတော့သည်။ ကိုစိုးမောင်တို့က အားလုံး လေးယောက်…။ တစ်ယောက်ကိုတော့ သံဒိုင် မမြင်ဖူးဘူး။ ဧည့်သည်ဖြစ်လောက်သည်။ သူတို့လည်းထိုင်ပြီး ဘီယာတွေ အမြည်းတွေ မှာနေပြီမို့ ခုနက တွေးလက်စအတွေးပဲ ခေါင်းထဲပြန် ရောက်လာပြန်သည်…။
အန်တီနုလွင်က သူ လက်ချော်ရောင်ပြုပြီး တမင်ကိုင်လိုက်တာ မသိလောက်ဘူး ထင်နေပေမဲ့ သူပြန်ခါနီးမှ လက်ဆေးဦးနော်လို့ မှာလိုက်ပုံထောက်တော့ သိသွားတယ်နဲ့ တူသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ မင်းဇင်ဆီကို မသွားဖြစ်ခဲ့။ ညနေက ဘောလုံးကွင်းနားမှာတော့ ခဏတွေ့လိုက်ရသည်။
ညဘက် ဘီယာစုပ်မှာလို့ သံဒိုင် ပြောလိုက်တော့ မင်းဇင်က မလာတော့ဘူးလို့ တစ်ခါတည်း ပြောသွားသည်။ မင်းဇင်က အရက်ဘီယာ ဝါသနာမပါဘူး။ လက်ဖက်ရည်လည်း မကြိုက်တတ်ဘူး…။ သံဒိုင်တို့နဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီ ဆိုရင်လည်း ကာကျက်နဲ့ မုန့်ပဲ မှာစားသည်။ (ကာကျက်= အကာရည်ပဲကျက်ရုံ ပြုတ်ထားသော ကြက်ဥ half boil၊ သံဒိုင်တို့ဒေသက ခေါ်တာ လွယ်ကူရှင်းလင်းသည်…။ အကာရည်ပဲ ကျက်အောင် ပြုတ်ထားသော ကြက်ဥကို ကာကျက်)……
“လူတွေဗျာ စီးပွားရေးတွေ မကောင်းကြဘူး ပြောပြီး… ဟော ဒီည စိုးမောင်တို့ ဘီယာချမလို့ လာတော့ ထိုင်စရာနေရာတောင် မရှိဘူး…။ ကိုင်း!ဘယ်လို လုပ်မလဲဗျာ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး မိတ်ဆွေ ရဲကြီးရော”
သံဒိုင် ဒါကြောင့် မြန်မြန်သောက်ပြီး မြန်မြန်ပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုစိုးမောင်က ဘီယာခွက်တစ်ဝက်လောက်ပဲ သောက်ရသေးလို့။ လေးခွက်လောက် ဝင်သွားပြီးရင် သူပြောတာပဲ နားထောင်ရတော့မည်။ ဘယ်မိန်းမကို ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ လုပ်လိုက်တာမှာ အဲ့မိန်းမ အိပ်ယာထဲကကို မထနိုင်တော့တာ ဘာညာ ပိုပိုသာသာ ကြွားလုံးတွေ ကြားရပေတော့မည်။ အခု ကိုစိုးမောင် မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းကလည်း နိုင်ငံရေးလိုလို… လူအများကပဲ သောက်ပိုလုပ်ပြီး ပြောနေကြတာ လိုလို။ လူအများက မဟုတ်တာပြောနေကြတာ သူ မြင်တယ်ဆိုတဲ့ အကွက်နဲ့။ သူနဲ့ပါလာတဲ့ ဧည့်သည်ကတော့ သူ့မေးခွန်းလည်းမဖြေ ဘာမှလည်း မပြောသေးဘူး။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ ဘာမှပြောနိုင်မဲ့ လူတွေ မဟုတ်မှန်း သံဒိုင် သိသည်။
တစ်ယောက်က ဈေးမှာ ကြက်သားရောင်းတဲ့ ကြက်သားသည် ကိုချစ်။ မိန်းမကြောက်ရသူ…။ ကိုစိုးမောင်လို ကြာကူလီ လုပ်ဖန်စားချင်ပေမဲ့အစွမ်းအစမရှိသူ…။ သူများပြောတာ လိုက်နားထောင်ပြီး သရေကျနေရသူ။ တစ်ယောက်က ဖဲသမား လောင်းကစားသမား ကိုမျိုးပိုင်…။
ကိုစိုးမောင်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကို ဘယ်သူမှ ဆက်မပြောတာနဲ့ သံဒိုင်ပဲ ဝင်ပြောလိုက်သည်။
“လူတွေလည်း အလုပ်တွေ အဆင်မပြေတော့ စိတ်ညစ်ပြီး အရက်တွေ ဇွတ်သောက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်သလို ခင်ဗျားလို ဖဲနိုင်လာတာမျိုး ချဲပေါက်လာတာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲဗျာ။ ဒီဆိုင်မှာ အမြဲတမ်း လူစည်ကားနေတယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး…။ မိသားစု စားဝတ်နေရေးနဲ့ နေ့စဉ်ဝင်ငွေနဲ့ တော်တော့်လူ ဘယ်လိုလုပ် နေ့တိုင်း ဘီယာ သောက်နိုင်မှာလဲဗျ …။ ဝင်ငွေကောင်းတဲ့သူတွေတော့ မပြောတတ်ဘူးပေါ့”
“မောင်ငယ်… မင်းမိဘတွေတော့ မင်းကို ပညာ သင်ဖို့ ငွေကုန်ခံရတာ တန်သွားပြီ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ ”
“မင်းထက်အသက်ကြီးတဲ့ မျိုးပိုင်နဲ့ ငချစ်တောင် လူသာကြီးတာ ဘာမှမသိဘူးလေ”
“မဆိုင်ပါဘူး ကိုစိုးမောင်ရာ ကိုယ့်သဘာဝနဲ့ ကိုယ် ပါ”
“ထားပါလိုက်ပါတော့ကွာ…။ ဒါနဲ့ ပြောရဦးမယ် ။ ဒီက မိတ်ဆွေကြီးက မင်းသူငယ်ချင်း မင်းဇင်ရဲ့ အဖေ ဦးမောင်မောင်လတ်နဲ့ တာဝန်အတူကျဖူးတဲ့ ရဲသားဟောင်းကြီး…။ ပခုတော့ ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းလို့ နားလိုက်ရပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ”
သံဒိုင် မင်းဇင်ပြောတာ သတိရသွားသည်။ သူ့ဆရာ ဦးကျော်မြင့်မောင် ဆိုသောလူ။ သူငယ်ငယ်က ဂွင်းထုတတ်အောင် သင်ပေးတာတွေ မိန်းမတွေအထာကို သေချာပို့ချ သင်ကြားပေးခဲ့တာတွေကို ဦးကျော်မြင့်မောင် ဆိုသောလူ သင်ပေးခဲ့တာလို့ စကားကြုံတိုင်းပြောပြသည်။ သံဒိုင်လည်း မေးချင်တာမို့…
“ဦးလေးက ဦးကျော်မြင့်မောင်လားဗျ ”
သံဒိုင်မေးသာ မေးလိုက်ရပေမဲ့ ဒီဦးလေးပုံစံကတော့ ရိုးလွန်းတယ်လို့ တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ဟိုလူက မိန်းမကိစ္စမှာ ဆရာတဲ့…။ မိန်းမတွေကလည်း သူ့ကို အတော်သဘောကျသည်တဲ့…။
“မဟုတ်ဘူး ငါ့တူ…။ ဗိုလ်လေးကျော်မြင့်မောင်က ဆရာလတ်တို့ သားလေးရပြီးမှ တာဝန်ကျတဲ့နေရာမှာ ဆုံတာလို့ သိရတယ်။ ဦးနဲ့ဗိုလ်လေးနဲ့က မဆုံလိုက်ရပါဘူး။ ဒါမဲ့ တရားခံဖမ်းတာ ကျွမ်းကျင်သလို မိန်းမဖမ်းတာလည်း နာမည်ကြီးတဲ့ ဗိုလ်လေးကျော်မြင့်မောင် အကြောင်း ဦးတို့လည်း ကြားဖူးတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦး…။ ကျနော့်သူငယ်ချင်းက သူ့ဆရာ အကြောင်း ပြောတာ ကြားဖူးလို့ မေးတာပါ ခင်ဗျ …။ ဦးလတ်ဆီရော ရောက်ခဲ့ပြီလားဗျ ”
“ဒီမြို့ကိုလာတာ ငါ့ဆရာကို တွေ့ချင်လို့လာတာ။ မနက်ပိုင်းက သွားခဲ့ပြီးပါပြီ…။ ဒီက ကိုစိုးမောင်ရဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့က မိတ်ဆွေတွေလေ…။ ဆရာက ဒီမြို့မှာနေတာဆိုလို့ လာဖြစ်အောင်လာတာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
သံဒိုင်လည်း ဘာမှဆက်ပြောစရာ မရှိတော့တာမို့ စားပွဲထိုးလေးအား လှမ်းခေါ်ပြီး သူသောက်ထားတဲ့ ၅ ခွက်ဖိုးနဲ့ အမြည်းဖိုး တွက်ခိုင်းပြီး နောက်တစ်ခွက် ထပ်ယူခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည်။
“မောင်ငယ်ရာ ငါရှင်းပါ့မယ် တစ်ခါတစ်လေပဲ”
“မလုပ်နဲ့ ကိုစိုးမောင်…။ ကျနော်က သူများတိုက် တာ သောက်ပြီးရင် ကိုယ်ကလည်း ပြန်တိုက်ချင် တာ…။ ခင်ဗျားနဲ့က ဆုံဖို့ မလွယ်ဘူးလေ”
“ဒါဆိုလည်း အခုသောက်ပြီးတာပဲ ရှင်းလိုက်ပါ။ နောက်ထပ်မှာကွာ ငါရှင်းမယ်”
“တော်ပြီဗျ! နောက်ထပ်တစ်ခွက် မှာထားသေးတယ်…။ များသွားရင် မကောင်းဘူး”
“အေးပါကွာ ငါတို့မှာတဲ့ အမြည်းတော့ စားပါဦး။ မင်းကလည်း သူစိမ်းတွေကျနေတာပဲ”
ဒီလူ ဒီနေ့မှ ဘာတွေသဘောလာကောင်းနေပါလိမ့်လို့ သံဒိုင် စဉ်းစားလို့မရဘူး။ ပုံမှန်က ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး…။ ဖဲနိုင်လာလို့ ငွေရွှင်နေလို့နေမှာလို့ မှတ်ချ က်ပြုရင်း နောက်ထပ်မှာတဲ့ ခွက်သစ်လည်း ရောက်လာပြီမို့ သူ့တို့ပြောတာပဲ နားထောင်နေလိုက်သည်။
“ကဲ ငချစ်က စပြောစမ်းကွာ။ ဟိုတစ်ခါတွေ့ရပုံကို အေးဆေးလေးပြော မလောနဲ့…။ နောက်မှ ဒီက ရဲမိတ်ဆွေကြီးကို ငါသိချင်တာတွေ အေးဆေး မေးတော့မယ်”
လို့ ကိုစိုးမောင်က ပြောလိုက်တော့…
“အဲ့ဒီနေ့ မနက်စောစောကတည်းက ကြက်သား ကုန်သွားလို့ အိမ်ကိုပြန်ယူ မိန်းမကိုတော့ ဈေးမှာ လက်ကျန်လေးတွေ ရောင်းခိုင်းခဲ့တာ…။ အိမ်ကနေမှ ဈေးအလာ အဲဒီအမျိုးသမီးက ကြက်သားမှာထားတာမို့ သူ့အိမ်ကို တခါတည်း ဝင်ပေးခဲ့မယ်ဆိုပြီး ဈေးကိုမလာသေးပဲ သူ့အိမ်ကို အရင်ဝင်လိုက်တယ်…။ အိပ်ယာလည်း ထလောက်ပြီလေ…။ ခြံရှေ့ကနေ လှမ်းအော်လိုက်တော့ သူ ထွက်လာတယ်ဗျ …။ ညဝတ်အိပ်တဲ့ ဂါဝန်အင်္ကျီလက်ပြတ်နဲ့ဗျာ။ အဲ့မိန်းမကိုတော့ ဒီတိုင်းကြည့်နေရုံတောင် ပေါင်ကြားကကောင်က ထောင်ထောင်နေပြီ။ ပေါင်ကြားက ကောင်မှာလည်း မထိုက်တန်လို့ မစားရမှန်းသိပေမဲ့ အနံ့တော့ ရှူချင်ပုံရပါတယ်ဗျာ။ ဟီးဟီး ရှလွတ်!”
“အခုထိတော့ ဘာမှစိတ်ဝင်စားစရာ မပါသေးပါ ဘူးကွာ…။ ဒါတောင် မင်းက ရှလွတ်သံမြည် အောင် လျှာသပ်လိုက်သေးတယ်”
လို့ ကိုစိုးမောင်က ဝင်ပြောလိုက်သေးတယ်။ သံဒိုင် လည်း မိန်းမတစ်ယောက်အကြောင်းပြောတာ သိပေမဲ့ ဘယ်သူမှန်းမသိတော့ စိတ်မဝင်စားမိ။ ဒီတစ်ခွက်ကုန်ရင်တော့ ထတော့မယ်လို့သာ စဉ်းစားထားသည်။
“ကျုပ်ဖြစ်တာ ကျုပ်ပြောတာလေဗျာ။ ခင်ဗျား စိတ်မဝင်စားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး…။ “အစ်မကြီး…… မှာထားတဲ့ ကြက်သားလာပို့တာပါ” ပြောလိုက်တော့ ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးတယ်။ သူက ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးပြီးတော့ အိမ်ဘက်ကို အရင်သွားတယ်။ ကျုပ်က နောက်ကနေ လိုက်သွားပြီးတော့ သူ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိတာပေါ့…။ တကယ် ဖင်ကြီးတဲ့ အမျိုးသမီးဗျ ။ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း လုံးလုံးဝန်းဝန်းနဲ့ကို ကြီးတာ…။ ဖက်တီးမကြီးတွေလို အဆမတန် ကြီးနေတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး…။ ကြည့်လို့ တကယ်လှတယ်ဗျာ။ ဟိုနိုင်ငံခြားက ဟာမကြီးတွေလို ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ ကြည့်ရလို့ကတော့ ဘယ်ပြောကောင်းလိမ့်မလဲနော်… ဟင်း! ဟင်း။ အခုလည်း ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးအောက်မှာ ဘာမှ ဝတ်မထားလောက်ဘူးတွေးပြီး ပြေးသာလှန် ကြည့်လိုက်ချင်တော့တယ်……”
“အသာလုပ်ပါ! ကိုငချစ်ရာ ဂျေးလည်းအောင်းနေရဦးမယ်”
လို့ ကိုမျိုးပိုင်က ဝင်ပြောလိုက်တော့…
“မလုပ်ခဲ့ပါဘူးကွာ စိတ်ကူးပြောတာပါ…။ ဒါမဲ့ ငါမြင်ချင်တာ ငါကြည့်ချင်တာတွေ ကြာကြာကြည့်ရမယ်ဆိုလို့ကတော့ ဂျေးအောင်းရလည်း တန်တယ်ကွာ ကြည့်မယ်”
“ဆက်ပြောစမ်းပါ ငချစ်ရာ”
“သူက အိမ်ထဲပိုက်ဆံသွားယူတာဗျ။ ပြီးမှ ပိုက်ဆံကိုင်ပြီး ပြန်ထွက်လာတာ…။ ကျုပ်ကလည်း ခြင်းထဲက ကြက်သားထုပ် ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ချိန်ခွင်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ချိန်ပြလိုက်တော့ အဲ့အမျိုးသမီးကလည်း ထိုင်လိုက်တယ် ဗျ …။ မြေကြီးပေါ်မှာ ဂါဝန်ကိုသိမ်းပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်တာမို့ ကျုပ်အကြည့်တွေကလည်း သူ့ပစ္စည်းကြီးရှိတဲ့နေရာပဲ မှန်းကြည့်နေရတာပေါ့ဗျာ…”
“အလယ်မြောင်းနေရာက ချိုင့်ဝင်နေပြီး ဘေး နှုတ်ခမ်းသားတွေက ဖုဖောင်းနေသေးလား”
“အဲ့လောက်ကြီးထိလည်း သေချာမကြည့်ရဲဘူးလေဗျာ…။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ကြည့်လိုက်တဲ့ နေရာမှာ အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိကိုက အားရဖို့ ကောင်းနေပြီလေ”
“ဒါတော့ အမှန်!”
လို့ နောက်တစ်ခါ ဝင်ပြောလိုက်တာက ကိုမျိုးပိုင်……
“မျိုးကြီးက အေးဆေးနားထောင်စမ်းပါကွ”
လို့ ကိုစိုးမောင် ပြောလိုက်တော့ ကိုမျိုးပိုင် ပြန်ငြိမ် သွားတော့တယ်။
“ကျုပ်မှာလည်း ကြက်သားတွေ အိမ်ကတည်းက ခုတ်လာလို့ပေါ့…။ သူရှေ့ရောက်မှ ခုတ်လို့ကတော့ လက်ကို ဓားထိမှာ သေချာတယ်…။ အခုတော့ ဒီချိန်ခွင်လေး ချိန်ပြတာတောင် လက်က တုန်နေပြီ။ ပြီးတော့ သူကပြောသေးတယ်။ “ဟိုနေ့က ကြက်သားက ရင့်တယ်ရှင်” တဲ့…။ အစ်မကြီးတို့က တောကြက်ပဲစားတာမို့ ရှိတဲ့အကောင်ပဲ လုပ်ပေးလိုက်ရလို့ပါ…။ ကိုယ့်ဆီမှာ မရှိရင်တောင် တခြားက ရှာလုပ်ပေးခဲ့တာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…။ ကျမက လည်း ဒီကိုရောက်ကတည်းက ရှင်တို့ဆီပဲ အားပေးခဲ့တာပါ”
“သိပါတယ် အစ်မကြီးရယ်”
“အဲဒီအမျိုးသမီးက လူတွေနဲ့ သိပ်စကားမပြောလို့ မာနကြီးတယ်ပြောကြပေမဲ့ ပြောရင်လည်း ဘယ်သူကိုမဆို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောတယ်ဗျ …။ ကျုပ်တော့ ရင်ကြီးကြီး ဖင်ကြီးကြီး မိန်းမတွေမြင်ရင် မွေးရာပါက အလိုလိုထောင်တတ်ပါတယ်…။ ဒါမဲ့ဗျာ ဒီအမျိုးသမီးကတော့ အသံကကိုပါ ဆွဲဆောင်ပါတယ်။ သူ့အသံကြားရရုံနဲ့လည်း စိတ်ကလာနေပြီဗျာ…။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော အသံရော သိပ်တက် မက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးပါ”
လို့ ကိုချစ်က ပြောလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်လည်းဘယ်သူ့ကိုများ ပြောနေကြတာလဲလို့ မေးချင်လာမိ တယ်။ ဧည့်သည်ဦးရဲကြီးက အပေါ့သွားချင်လို့ အိမ်သာဘယ်မှာလဲ မေးတော့ ကိုမျိုးပိုင်က သူလည်း သွားချင်နေတာဆိုပြီး နှစ်ယောက်ထွက်သွားမှ သံဒိုင်က ကိုစိုးမောင်ကို မေးလိုက်တော့တယ်။
“ခင်ဗျားတို့က ဘယ်သူ့အကြောင်း ပြောနေတာလဲဗျ …။ အမျိုးသမီးက ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲ”
“မင်းသူငယ်ချင်းရဲ့အမေ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ပေါ့”
” ဗျာ!!!!!!”
……………………………………………………….
💠အခန်း ( ၅ )💠
“မင်း “ဗျာ”ဆိုတဲ့ အသံကြီးကလည်း ကျယ်လိုက် တာကွာ။ ဘော်လူးလျှော့ပါဦး မောင်ငယ်ရ”
“အံ့သြသွားလို့ပါဗျာ မထင်ဘူးလေ”
“အပေါ့သွားတဲ့ ဦးဦးရဲကလည်း မင်းအန်တီအကြောင်း ပြောဦးမှာ…။ ပြောချင်အောင်တော့ ငါက စကားခေါ်ရမှာပေါ့။ နားထောင်ရအောင် မပြန်နဲ့ဦးကွ”
ကိုစိုးမောင်ကို သိပ်မကြည်ခဲ့ပေမဲ့ သူ့ပြောတဲ့ မင်းအန်တီဆိုတဲ့ စကားအသုံးအနှုံးကို သဘောကျသွားသလို အန်တီနုလွင်အကြောင်း …… ဘာတွေဆက်ပြောမလဲ သိချင်စိတ်ကြောင့် ဆက်ထိုင်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။
“ဦးဦးရဲက သူ့ဆရာလင်မယား ဘယ်လိုတွေ လုပ်ကျတယ်ဆိုတာ ငါ့အစ်ကိုကို ပြောပြဖူးတယ် သိရလို့ ငါလည်းနားထောင်ချင်လို့ ခေါ်လာတာ မောင်ငယ်ရေ…။ “မစားရ အညော်ခံ”တာမျိုးပေါ့။ ငါလည်း မိန်းမတွေ မနည်းပါဘူး စားခဲ့တာ။ ဒါမဲ့ပတ်သက်ခဲ့သမျှက အပုတ်တွေများတယ်ကွ…။ “ဝါနုနုလွင်”လို ဆော်ကြီးမျိုး အားရပါးရ ထောင်းလိုက်ရလို့တော့ကွာ.. ဟင်း ဟင်း….”
ဆရာသမား လူကြီးများက သံဒိုင်တို့လူငယ်တွေကို အပေါင်းအသင်းပေါင်းတာ ကြည့်ပေါင်းဖို့ ဆုံးမကြတာ ဒါတွေကြောင့်လို့ သံဒိုင် လက်ခံမိရသည်။ အခုနေ ကိုစိုးမောင်ကို အန်တီနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်ချင်လို့ပါ အကြံဉာဏ်ပေးပါဦးဆိုရင် သေချာပေါက် ဘယ်လိုလုပ်လိုက် ညာလိုလုပ်လိုက်နဲ့ အကြံပေးမှာ အမှန်ပင်…။ အားပေးအားမြှောက်ပြုမှာ အသေအချာပင်။ မိမိစိတ်သည်လည်း မသင့်တော်မှန်း သိနေပါလျှက် တွေးဖြစ်အောင် တွေးနေမိတာတွေ သူတို့ပြောတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ လိင်ဆွဲဆောင်တဲ့ အကြောင်းတွေကို ဘာကြောင့် စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ချင်မိတယ်မသိ ဖြစ်ရသည်။
သုံးခွက်ကုန်သွားပြီးလို့ လေးခွက်မြောက် တစ်ဝက်လောက်အရောက်မှာ ဦးဦးရဲတို့ နည်းနည်းကောင်းစပြုလာတယ်လို့ သံဒိုင် သတိထားမိလိုက်သည်။ ဦးဦးရဲတို့ အသက်ကြီးသွားလို့ပဲလား မသောက်တာပဲကြာလို့လားမသိ သိပ်မသောက်နိုင်တော့တာ တွေ့ရသည်။ ကိုစိုးမောင်ကပဲ စကားတွေ အများကြီး ပြောနေပြီး ဦးဦးရဲဆီက စကားထွက်လာဖို့ နှပ်ကြောင်း ပေးနေတော့ သံဒိုင်တို့ သုံးယောက်သားလည်း ငြိမ်ပြီး နားထောင်နေရသည်။
“မိတ်ဆွေကြီးရဲ့ ဆရာကတော်က တကယ်ချောတယ်ဗျ။ ဒီမြို့သူတွေ အိုတာရော ပျိုတာရော သူ့ကို မမှီကျဘူးဗျ ”
” မဝါကို ပြောတာလား…။ သူကတော့ ဘယ်မှာ နေခဲ့နေခဲ့ သူ့အလှကြောင့် လူသိများပါတယ် ။ တကယ်လည်း လှတဲ့ ချောတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ”
“မာနတော့ ကြီးတယ်ဗျ နော်”
“အနေအေးလို့ မာနကြီးတယ် ထင်ရတာပါဗျာ ။ တကယ်စေတနာကောင်းတဲ့ သူပါ”
“ကျနော်တို့က သူနဲ့လည်း စကားမပြောဖူးတော့ မသိပါဘူးဗျာ။ ဘေးလူတွေ ပြောကြတာပါ။ ဒါနဲ့ ဦးမောင်လတ်က ဘယ်အချိန် လေဖြတ်တာလဲဗျ ကြာပြီလား”
“နှစ် အတိအကျတော့ မသိဘူးဗျ။ ကြာတော့ ကြာပြီရယ်…။ မဝါက ဆရာသမားရဲ့ အစ်မနဲ့လည်း အဆင်မပြေဘူးလေ…။ ဒါကြောင့် ဒီမှာနေဖို့ ရွှေးလိုက်တယ် ပြောတယ်…။ ဘယ်သူနဲ့ ဆက်စပ်မိပြီး ဒီမြို့ကို နေဖြစ်သွားတယ်လို့တော့ သေချာမသိဘူး”
“မိတ်ဆွေပြောတော့ သူက မာနမကြီးဘူး တကယ်စေတနာကောင်းတဲ့သူဆို။ ဘယ်လို မိတ်ဆွေဆရာသမားရဲ့ အစ်မနဲ့ အဆင်မပြေရတာလဲဗျ ”
“မာနမကြီးဘူးဆိုတာ လူအများကို မောက်မာစွာ မဆက်ဆံတာကို ပြောတာပါဗျာ…။ ကိုယ်ကျင့်တရားတွေ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စတွေကြ နည်းနည်းမှ အထိမခံတဲ့ မာနတော့ ရှိမှာပေါ့”
“မိတ်ဆွေကြီးက အကြောင်းစုံ သိမှာပဲ ပြောပြပါဦးဗျာ”
“ကျုပ်တို့လည်း ယောင်္ကျားကြီးတွေ ဖြစ်နေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အတင်း ပြောသလိုများ ဖြစ်နေသလားဗျာ”
“သူ့မကောင်းကြောင်း ပြောတာမဟုတ်လို့ အတင်းပြောတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ မရပါဘူးဗျ။ လူတစ်ယောက်အကြောင်း … သိတဲ့ လူတစ်ယောက်က… စိတ်ဝင်စားတဲ့ လူတွေကို… ပြန်ပြောပြတာပဲဗျာ………”
ကိုစိုးမောင် မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်ခွင့်ရတာ စကားပြောကောင်းခြင်းကလည်း အဓိကနေရာ က ပါလိမ့်မယ်လို့ သံဒိုင် မှတ်ချက်ပြုမိသည်။
“မဝါတို့က အစက ပိုက်ဆံရှိတယ်ဗျ ..။ နောက်မှ သူ့ အဖေလည်းဆုံး သူ့အမေလည်း မကျန်းမာတော့မှ စည်းစိမ်တွေ တတိတိနဲ့ ကုန်သွားတာ။ သူ့အဖေရဲ့ လူယုံတွေ သတ်တာလည်း ပါတယ်လို့ သိရတယ်။ သူ့အဖေဆုံးတော့ မဝါက ကျောင်းတက်နေတဲ့နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေပြီလို့ သိရတယ်..။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျောင်းပြီးအောင် နေခိုင်းလိုက်တာမှာ အလုပ်တွေက ဘယ်လိုမှ အဖတ်ဆယ်လို့ မရအောင် ဆုံးရှုံးသွားသတဲ့လေ…။ မဝါ ကျောင်းပြီးတော့ လုပ်ငန်းခွင် ဝင်မလို့လုပ်တော့ အကြွေးဆပ်စရာ စာရင်းတွေပဲ တွေ့ရတော့သတဲ့လေ…။ မဝါရဲ့ အမေဖြစ်သူက ကျန်းမာရေးလည်းမကောင်း အလုပ်ကိစ္စတွေကိုလည်း နားမလည်ပဲ လတ်မှတ်ထိုးထားခဲ့တာကြောင့် မဝါ ဘာမှလုပ်လို့မရတော့ဘူး…။ ဒါနဲ့ ရှိတာတွေ ရောင်းချပြီး ပေးစရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ ပေးပစ်လိုက်တော့… နေစရာအိမ်ပဲ ကျန်တော့သတဲ့။ အိမ်တောင် မဝါအဖေရဲ့ ကောင်းတဲ့ မိတ်ဆွေတွေကြောင့်ကျန်တာ…။ လောကကြီးမှာတော့ မကောင်းတဲ့လူများသလို ကောင်းတဲ့သူတွေလည်း ရှိကြပါတယ်..။ ကိုယ်က သိတတ်ဖို့ပဲ လိုတာပေါ့ဗျာ…။
မဝါက အမေအိုကြီးကို လုပ်ကျွေးနေတုန်းမှာပဲ မြို့ကသူဋ္ဌေးဆိုသူတွေ သူဋ္ဌေးသားတွေ လက်ထပ်ယူဖို့ လာရောက်တောင်ရမ်းကျသတဲ့…။ ဘယ်သူ့မှ လက်မခံခဲ့တဲ့ မဝါ ဆရာသမားနဲ့မှ အကြောင်းပါတော့တယ်…။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှပဲ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မဖြစ်သူနဲ့ စကားပြော မတည့်ကြတော့တာ။ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မကလည်း ခပ်ညံ့ညံ့တော့ မဟုတ်ဘူးလေ…။ မဝါလိုပဲ ဦးစီးသူ ဆုံးသွားတော့ သူ့အောက်က မောင်သုံးယောက်ကို ထိန်းကျောင်းပြီး စီပွားလုပ်လာတာ အောင်မြင်ခဲ့တယ်လေ။ ဆရာသမားရဲ့ ညီတစ်ယောက်ကတော့ သူသဘောကျတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ပဲ လက်ထပ်ပေးခဲ့တာ…။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ လူပျိုကြီး သင်္ဘောသားလို့ သိရတယ်…။ သူက မဝါကို ပိုက်ဆံမက်လို့ သူ့မောင်ကို ရအောင်ယူပါတယ် ပြောတော့ မဝါကလည်း မဟုတ်တော့မခံနိုင်။ မိန်းမချင်း စကားများတာပေါ့။ ဆရာသမားပြောပြလို့ မဝါ ပြောခဲ့တာတွေ သဘောကျလွန်းလို့ အခုထိ မှတ်မိနေသေးတယ်…”
“ဆက်ပါဦး မိတ်ဆွေကြီးရယ်”
ဦးဦးရဲက ဘီယာတစ်ကြိုက်မော့လိုက်ပြီး ဆက်ပြောလာပါတယ်…။
“မဝါကလည်း တကယ်မညံ့ဖူးဗျ …။ ဒါမဲ့ ဆရာ့ရဲ့ အစ်မကလည်း သူလည်း မိဘဆုံးခဲ့ပေမဲ့ စီးပွားမပျက်အောင် ဆက်လုပ်နိုင်ခဲ့တော့ မဝါကို နှိမ်ချင်ခဲ့ပုံရပါတယ်……။ “ညည်းလိုပဲ ငါလည်း မိဘတွေ ဆုံးသွားခဲ့တာပါ။ ဒါမဲ့ စီးပွားမပျက်ပေါင်အေ…။ ပိုလို့တောင် ဖြစ်ထွန်းသေးတယ်…။ ငါတို့ စီးပွားရှိတာ မရှိတာ လေ့လာခဲ့တဲ့ ညည်းကပိုသိမှာပါ…။ ငါတို့မိန်းမတွေကလည်း ခက်တယ်အေ့…။ ရုပ်ကလေးက လှပြန် ကိုယ်လုံးကလည်း သူများထက် ပိုလှ နေရင် အရည်အချင်းရှိဖို့ မကြိုးစားချင်ဘူး။ ဒီအလှကိုပြပြီး ထိုင်စားချင်တော့တာ…။ အဲ့လို မိန်းမတွေထဲ ငါတော့ မပါဝင်ခဲ့ဘူးပေါ့ အေ…။ ညည်းလောက်မလှခဲ့တော့ ယောင်္ကျားမရခဲ့တာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ အဟင်း ဟင်း”
“အော်! အစ်မရယ် “မိန်းမဥစ္စာ အဆင်း” ဆိုတဲ့ စကားက အပိုပြောခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ…။ အကြောင်းတွေကြောင့် ရူပါသိပ်မလှတဲ့ မိန်းမတွေမှာတော့ အဆင်းမရှိလို့ အချင်းရှိအောင် ကြိုးစားရတာပေါ့…။ အဆင်းလည်းမရှိ အချင်းလည်းမရှိရင် အဲ့ဒီအမျိုးသမီး ခွက်ဆွဲရင်ဆွဲ မဆွဲချင်ရင်လည်းတစ်ခြား အဆင်ပြေတာတစ်ခု လုပ်စားရုံပဲ ကျန်တော့တယ် ရှင်”
“ရုပ်အလှက မတည်မြဲပါဘူး အေ”
“ဘယ်အရာကတော့ တည်မြဲတယ် ရှိလို့လား”
“ကိုယ်တိုင်အရည်အချင်းရှိထားတော့ ဘယ်သူ့ဆီမှ လက်ဖြန့်တောင်းစရာ မလိုတာပြောတာပါအေ…နားရောလည်ရဲ့လား”
“အလှတစ်ခုဗန်းပြပြီး အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးတွေအတွက်တော့ ဟုတ်မှာပါ ရှင်”
“ညည်းကတော့ အလှဗန်းပြပြီး အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူးနော်… အဟင်း … ဟင်း”
“မသိတဲ့လူတွေကပဲ ထင်ချင်သလိုထင်နေတာပါရှင်…။ “ဝါနုနုလွင်” ဆိုတဲ့ ကျမက ပိုက်ဆံတာ သိပ်မက်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုရင် အခု ကျမရဲ့ ခင်ပွန်းကို ဘာလို့လက်ထပ်လိမ့်မလဲ…။ သူ့ထက်ပိုက်ဆံချမ်းသာသူတွေနဲ့ လက်ထပ်ခဲ့မှာပေါ့…။ ဒါပေမဲ့ ကျမခင်ပွန်းရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား လူအားလုံးအပေါ် ကြင်နာသနားတတ်မှု အမျိုးမျိုးသော ကောင်းခြင်းတွေရှိတဲ့ နှလုံးသားပိုင်ရှင်ကို အဲဒီပိုက်ဆံတွေထက် ပိုမြတ်နိုးခဲ့တာ ရှင့်”
“ညည်းက ပြောတတ်ပါအေ။ ငါ့မောင်အကြောင်း ဘာဆိုဘာမှ မသိခဲ့ဘူးပေါ့”
“လက်ရှိရာထူးနဲ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်တာရယ် မိဘတွေ မရှိတော့ဘူး… အစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ညီနှစ်ယောက်ရှိတာ သိတာကလွဲလို့ ကျန်တာမသိခဲ့ပါ။ သိစရာလည်း မလိုဘူးသတ်မှတ်လို့ မမေးခဲ့ပါ”
“ကိုယ် တစ်ဘဝလုံး လက်တွဲရမဲ့သူပဲအေ… စီးပွားရေး အခြေအနေတော့ မေးသင့်တာပေါ့”
“မေးဖို့ မလိုပါဘူးရှင်။ ကျမကလည်း စားစရာမရှိလောက်အောင် ငတ်ပြတ်နေတဲ့သူမှ… မဟုတ်ခဲ့တာ…။ အစ်မက ဥစ္စာရှာဖွေခြင်းနောက်ပဲ လိုက်ခဲ့တယ်နဲ့တူတယ်…။ ပညာကို မရှာဖွေခဲ့ဘူးမလား။ ကျမပြောတာ အတန်းပညာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“ဘာလုပ်မှာလဲ အေ။ ညည်းပြောတဲ့ ပညာတတ်တွေ ငတ်နေကြတယ်အေ့…။ လောကကြီးမှာ ဥစ္စာမရှိရင် အရာကို မဝင်တာ”
“ကိုယ့်ခံယူချက်အပေါ် မူတည်ပါတယ်ရှင်။ ပညာအလေးထားသူအတွက် ဥစ္စာကတန်ဖိုး မရှိသလို…ဥစ္စာပစ္စည်းတန်ဖိုးထားသူအတွက် ပညာကအလကားပါ…။ လူရယ်လို့ ဖြစ်လာရင် လိုအပ်ချက် ရှိကြသူကြီးပါ…။ ကျမမှာလည်း လိုအပ်ချက်တွေ ရှိပါတယ်။ တစ်ဖက်လူက ကိုယ်ထင်သလို… ဟုတ်လား မဟုတ်လား သေချာ မဝေဖန် မဆုံးဖြတ်နိုင်ပဲ မိမိထင်မိထင်ရာနဲ့ ရမ်းပြောတာတွေက မကောင်းပါဘူး။ လိုအပ်ချက်များစွာရှိတဲ့ ကျမက အဲဒီတစ်ခုတော့ သေချာစဉ်းစားပြီးမှ ပြောတတ်ပါတယ်။ စကားမထွက်ခင်ကတည်းက သေချာ စဉ်းစားဝေဖန်ပိုင်းခြားပါတယ် ရှင်။ ကျမပြောတဲ့ ပညာရဲ့အဓိပ္ပါယ်က အဲဒါပါ”
“ဆရာသမားမှာလည်း တစ်ဖက်က မိခင်လိုအစ်မ၊ တစ်ဖက်မှာလည်း ချစ်လို့ယူထားတဲ့ မိန်းမဆိုတော့ ဘာမှဝင်မပြောသာဘူးလို့ သိရတယ်။ ဆရာသမားရဲ့ အစ်မက မှားတယ်လို့ မပြောလိုပေမဲ့ မဝါက သူထင်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးမျိုး မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်လေ..။ ဆရာသမားအစ်မက မဝါနဲ့သာ စကားများခဲ့ပေမဲ့ အခု မဝါသားလေးကိုကြတော့ တူတွေတူမတွေကြားမှာ အချစ်ဆုံးတဲ့…။ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှု အမွေတောင် ဒီကလေးပဲ ပေးမှာဆိုပဲဗျ ”
သံဒိုင် ကိုစိုးမောင်မျက်နှာကို တစ်ချက်လေ့လာကြည့်လိုက်တော့ သူကြားချင်တဲ့စကားတွေ မဟုတ် သေးတော့ သိပ်အလိုမကျ ဖြစ်နေပုံရတယ်။ သံဒိုင် ပိုက်ဆံသာ ပါသေးရင် ဒီဝိုင်းကို သူ ရှင်းဖြစ်လောက်သည်။ သူမသိသေးတဲ့ အန်တီ့အကြောင်းတွေ သိလိုက်ရတာ ကျေနပ်မိသည်။ ဦးဦးရဲက စကားဖြတ်လိုက်အပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုစိုးမောင်က…
“မိတ်ဆွေကြီးရဲ့ ဆရာသမားလင်မယား ဟိုဒင်း ဟိုကိစ္စမှာတော့ သိပ်ကြမ်းကျတယ်ဆိုဗျ …။ ခေတ်စကားနဲ့ပြောရရင် ထောင်ခွဲတယ်လို့တောင် သိရသတဲ့ဗျ ”
“ကျုပ်တော့ မမြင်ဖူးပါဘူးဗျာ…။ ကိုစိုးမောင်အစ်ကိုက တစ်ခါသားမေးဖူးလို့ သူများပြောတာတွေကြားခဲ့ရသမျှတော့ ပြောပြဖူးတယ်…။ ကြားဖူးနားဝတွေကလည်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ပြောကြတာပါဗျာ…။ သူတို့ချောင်းကြည့်တဲ့ပုံနဲ့ ထွက်လာတဲ့ စကားနဲ့ တိုက်ကြည့်လိုက်ရင် အဖြေက ရှင်းရှင်းလေးပါ…။ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူး…။ အဲ့ တစ်ခါသားတော့ မဝါရဲ့ဖင်ကြီးကို ဒီအတိုင်း ရှင်းရှင်းမြင်ခဲ့ရဖူးတယ်…။ ဒါမဲ့ ခဏလေးပဲ မြင်လိုက်ရတာပါ”
“ဟာ! လုပ်စမ်းပါဦးဗျ …။ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဖင်သား ကြီးတွေ ဒီအတိုင်းမြင်လိုက်ရတာဗျာ… နည်းတဲ့ အခွင့်အရေးမှတ်လို့ အဟီး!”
သံဒိုင် ကြက်သားသည် ကိုချစ်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့… သောက်လက်စ ဘီယာခွက်ကို အမြန်ပြန်ချပြီး ဦးဦးရဲ ပြောမဲ့စကားတွေကို… နားစွင့်ထောင်နေတဲ့ ပုံလေးက ပီဘိကလေး တစ်ယောက်သဖွယ် ချစ်စရာ သနားစရာပင် ကောင်းနေတော့သည်။
“တစ်ခါသားလားဗျာ ဆရာနဲ့ကျုပ်နဲ့ အမှုတစ်ခု အတွက် ရွာဘက်ဆင်းသွားလိုက်တာ… မထင်မှတ်ပဲ နှစ်ညအိပ်ကြာသွားတယ်။ တရားခံပြန်လာခဲ့ရင်လည်း တစ်ခါတည်းဖမ်းနိုင်အောင်လို့ စောင့်နေခဲ့တာ…။ အဲဒါနဲ့ ကိစ္စတွေပြီးလို့… ဒီကိုပြန်လာကြတော့ ဆရာသမားက သိပ်လိုချင်နေတာ နေမှာပေါ့ဗျာ……။ ဒါက ယောင်္ကျားခြင်း နားလည်ပေးလို့ရပါတယ်။ အချိန်ကလည်း နေ့ခင်း ၁ နာရီလောက်ရှိပြီမို့ ဗိုက်ကလည်း ဆာနေပေမဲ့ ဆိုင်မှာ မစားတော့ဘူး…။ အိမ်မှာပဲ စားမယ်ဆိုပြီး ဒံပေါက်နှစ်ထုပ် ပါဆယ်ထုတ်ခဲ့ကြတယ်။ ဆရာက အရင်ဆင်းလိုက်တော့ ဒံပေါက်ထုပ်က ကျုပ်ဆီပါလာတော့တာပေါ့……။ ဒါနဲ့ ဆရာလည်း ဗိုက်ဆာနေမှာလို့ တွေးမိပြီး ဆရာဆီ လာပေးလိုက်တော့… ဆရာနဲ့ မဝါကအိပ်ခန်းထဲကို ဝင်စပြုနေပြီ။ တံခါး အကုန်မပိတ်ရသေးဘူး၊ နည်းနည်းလေး ကျန်နေသေးတာ…။ အခုမှ ပွတ်သတ်နမ်းနေကြပုံရတယ်။
ကျုပ်လည်း အသံမပေးပဲ ဝင်လာလိုက်တာ မှန်သွားတယ်ဗျ။ နို့မို့ရင် သူတို့အတွက် အနှေက်အယှက် ဖြစ်သွားမှာ…။ ဆရာသမားတော့ ဗိုက်ဆာတာတောင် ခဏ မေ့သွားပုံရပါတယ်…။ ကျုပ်လည်း တဒင်္ဂ ရပ်ကြည့်မိနေတာပေါ့…။ မဝါရဲ့ လက်ပဲဗျ တံခါးကို နောက်ပြန်လှမ်းဆွဲ ပိတ်နေတာ မမှီဘူးဖြစ်နေပုံရတယ်…။ တံခါးဘုသီးဆီကို လက်ပဲထွက်ထွက်လာတယ်…. ကျုပ်က ဘာမှ မမြင်ရသေးဘူးနော်။ ထွက်လာတဲ့လက်ပဲ မြင်နေရသေးတာ…။ ဒါမဲ့ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် အဖြေရှိပြီးသား ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ပဲဟာ…။ မဝါရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို ဆရာသမားက အလွတ်ပေးပုံ မရဘူးလို့ ခန်းမှန်းရတယ်…။ တံခါးပိတ်လို့ရအောင် နှစ်ယောက်သား နောက်ကိုပူးကပ်ရင်း ပြန်ဆုတ်လာပုံရတယ်…။
ဟနေတဲ့ တံခါးကြားကနေ မြင်လိုက်ရတာက မဝါရဲ့ ဖင်ကြီး…။ ခါးမှာ လုံချည်မရှိတော့ဘူး…။ ခါးအပေါ်ပိုင်းကို ဘာမှမမြင်ရပဲ နောက်ကိုကောက်ပြီး ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ဒီအတိုင်းမြင်လိုက်တာ။ မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်က အကြာကြီးမဟုတ်ပဲ ခဏလေးလို့ ဆိုခဲ့တာထက်တော့ ပိုပါတယ်။ နည်းနည်းတော့ ကြာကြာမြင်လိုက်ရတယ်လို့ ပြောရမှာပေါ့…။ မဝါက တကယ်ပဲ ဖင်သိပ်လှတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပါ…။ ကျုပ်လည်း ဒံပေါက်ထုပ် အသာချ ပြီး လှည့် ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်”
ဦးဦးရဲရဲ့ စကားအဆုံးမှာတော့ ကိုချစ်က မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် အသက်ကို တဝရှူသွင်းလိုက်ပြီး လေကို အပြင်ပြန်မထုတ်သေးပဲ… ဦးဦးရဲ မြင်ခဲ့ရပါတယ်ဆိုတဲ့ အန်တီ့ရဲ့ဖင်ကြီးကို စိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖော်ကြည့်နေပုံ ရသည်။
သံဒိုင် အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ကိုပြန်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အိမ်ပြန်လမ်းတစ်လျှောက်ရော အိမ်ရောက်လို့ အိပ်ယာဝင်တဲ့အထိ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာ အန်တီဝါနုနုလွင်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေက အတွေးထဲမှာ စိုးမိုးနေဆဲ…။ ဒါသည် အချစ်ပဲလား… လိင်စွဲဆောင်မှု အားကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို လိင်စိတ်သက်သက်နဲ့ တပ်မက်မှုပဲလား… သံဒိုင် သေချာမဝေခွဲနိုင်သေးဘူး…။ နှလုံးသားက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အချစ်နဲ့ ချစ်ခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ပုံ စဉ်းစားမိတော့လည်း သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို လိင်စိတ်သက်သက်နဲ့ တပ်မက်နေတာမဟုတ်ပြန်ဘူး… ချစ်နေပါတယ်လို့လည်း အဓိပ္ပာယ် မဖွင့်ဆိုသင့်……။ အချစ်နဲ့ လိင်စိတ်၊ လိင်စိတ်နဲ့ အချစ် တိုက်ရိုက်အချိုးကျနေသလို ပြောင်းပြန်အချိုးလည်း ကျနိုင်တယ်…။ အချစ်… နှလုံးသား… လိင်စိတ်၊ လိင်စိတ်… နှလုံးသား …အချစ် ဝေါဟာရများဖြင့် ခေါင်းထဲမှာ ရှုပ်ထွေးမိပြီး ဘီယာအရှိန်နဲ့မို့ ငယ်သံဒိုင် အိပ်ပျော်သွားပါ တော့သည်။
……………………………………………………………..
“ဟာ! ၄ နာရီထိုးတော့မယ် သားကြီး။ ဘောလုံး ကန်ရမှာ လစ်စို့”
“အေး ဟုတ်သားဟ။ မနေ့က မင်းပြောထားတာ ငါမေ့နေတာ…။ ဟိုရောက်လို့ လူပြည့်နေရင် ငါ မကန်ဘူးနော် သားကြီး”
ဒီနေ့တော့ သံဒိုင် မင်းဇင်တို့အိမ် လာဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းထမင်းစားပြီး ထွက်လာလိုက်တာ အန်တီနဲ့မင်းဇင်ကလည်း ဇာတ်ကားကြည့်နေတာမို့ ဝင်ထိုင်ကြည့်လိုက်တာ ဇာတ်ကားထဲမှာ ဈာန်ဝင်သွားရသည်။ မနေ့ကညနေ မင်းဇင်နဲ့ ဘောလုံးကွင်းနားမှာတွေ့ဖြစ်တော့… ဒီနေ့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ကကောင်တွေနဲ့ ဘောလုံးကန်ဖို့ ချိန်းထားကြောင်း အပျင်းပြေ ဝင်ကန်ချင် ကန်လို့ရကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ သံဒိုင် ဇာတ်ကားကြည့်နေရင်းလည်း တစ်ချ က်တစ်ချက် မနေ့ညက ကိုစိုးမောင်တို့အဖွဲ့ ပြော တာတွေ ပြန်ကြားမိပြီး အန်တီနုလွင်ကို လှမ်း ကြည့်ဖြစ်သည်။
“ဘောင်းဘီတွေတောင် ပါမလာဘူးကွာ”
“မင့်အိမ်တော့ ပြန်မနေတော့နဲ့ ငါ့ဘောင်းဘီတွေပဲ ဝတ်ခဲ့တော့ပေါ့”
သံဒိုင်က မင်းဇင်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ယူဝတ်တတ်သလို မင်းဇင်ကလည်း သံဒိုင်ဆီက အဝတ်အစားယူဝတ်တတ်သည်။ ကြိုက်လွန်းမကကြိုက်ရင် အပိုင်ပေးဖြစ်သလို… ကိုယ်ကဝယ်လာပြီး သူဝတ်လိုက်လို့ ကိုယ်ထက်လိုက်ဖက်တယ်လို့… သူဝတ်တာ ပိုလန်းတယ်လို့မြင်ရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တန်ဖိုးကို မတွက်တော့ အပိုင်သာ ပေးလိုက်တော့သည်။
မင်းဇင်အခန်းထဲရောက်တော့ သံဒိုင်က တန်းပေါ်က မင်းဇင်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဝတ်ရန် အရင်ယူလိုက်သည်။ သံဒိုင်တို့ ဘောလုံးကန်ရင် ဘောကျမှာကြောက်လို့ဆိုပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မမေ့အောင် ဝတ်ဖြစ်သည်။ ဘောလုံးပွဲ ရှုံးတာနိုင်တာ အရေးမကြီး။ ဘောလုံးကန် ကောင်းတာ မကောင်းတာ သံဒိုင့်အတွက် အရေးမပါလှပေမဲ့… ပေါင်ခွကြားက ဘောကတော့ သံဒိုင့်အတွက် အရေးတကြီး ထိန်းသိမ်းရမဲ့ ပစ္စည်းလေ…။ ဘဝအတွက် သိပ်အရေးပါတဲ့ကောင်…။
တစ်ခြားလူတွေက အိပ်ရင် နဖူးပေါ်လက်တင် အိပ်တာနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် လက်တင်အိပ်တာနဲ့ ကိုယ်အားရသလို အိပ်ကြပေမဲ့ ငယ်သံဒိုင်ကတော့ မွေးရာပါ အငယ်ကောင်ကို လက်နှစ်ဖက်အုပ်ပြီး အိပ်ဖြစ်သည်။ အိပ်ပျော်သွားရင်တော့ ဘယ်လို အနေအထားရှိမှန်း မသိပေမဲ့… အိပ်မပျော်ခင်အထိ သတိတရ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း လုပ်ရမှာက သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားလေးတွေရဲ့ တာဝန်…။ ပက်လက်လှန်အိပ်နေတုန်း အပေါ်က တစ်ခုခု ပြုတ်ကျပြီး အငယ်ကောင် အနာတရဖြစ်သွားမှာကို တွေးပြီး စိတ်ပူတတ်မိတာက သံဒိုင်…။ ဒါကို လှောင်ပြောင်တာက မင်းဇင်……။
သူ့ဆရာ ဦးကျော်မြင့်မောင်လည်း အဲ့လိုအိပ်တတ်တာ ပြောပြသလို… သူက သူ့ဟာကို တန်ဖိုးရှိရှိအသုံးချတတ်တယ်။ မင်းမှာရှိနေတာက အပိုပါပဲ။ ထိန်းသိမ်းရတာလည်း သက်သာအောင် ဖြတ်ပြစ်လိုက်ဖို့ နောက်ပြီးပြောတော့ သံဒိုင်က…
“လူသာ အသေသတ်ပါ ဆရာလတ်ရယ်”
လို့ ပြန်ပြောခဲ့ရသည်။ အခုလည်း ဘောလုံးကန်ဖြစ်မှာ မဖြစ်မှာ သေချာမသိသေးပေမဲ့ ကြိုတင်ကာကွယ်တဲ့ အနေနဲ့ မင်းဇင်ဘောင်းဘီ ကောက်ဝတ်လိုက်တော့…
“အား! ပူလိုက်တာကွာ… အား! သားကြီး လုပ်ပါဦးကွ”
“ဟာ! သံဒိုင် အဲဒီအတွင်းခံဘောင်းဘီ မြန်မြန်ချွတ်လိုက်…။ sorry ကွာ ငါပြောဖို့ မေ့သွားလို့ ။ မင်းကလည်း ဝတ်တာမြန်လိုက်တာ”
“အား! ငါ့ကောင်ကြီးမှာ တအားပူတယ်ကွာ”
ပြောရင်း သံဒိုင်မှာ ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်ကို ကိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေပင် အလိုလိုထွက်လာသည်။
“ဟိုနေ့က ငါ မြတ်မွန်နဲ့ ဦးတိုင်းရဲ့ ငရုတ်ခြံထဲမှာ ချိန်းတွေ့တုန်းက ချွတ်မိထားရာမှာ………”
“အာ!!!! တော်ပါကွာ နောက်မှပြောပြ။ ငါဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ကူညီပါဦးကွာ အား!”
“နောက်ဖေးက ရေချိုးကန်နား ရေသွားဆေးကြည့်ပါ့လား”
မင်းဇင်စကားမဆုံးသေးဘူး သံဒိုင်တို့ ပြေးပြီ…။ မင်းဇင်က အဝတ်အစားလဲပြီး ရောက်လာတော့
“ဘယ်လိုလဲ သားကြီး သက်သာလား”
“အား! မရပါဘူးကွာ ရေလောင်းနေတုန်း ခဏပါပဲ… ယီးကွာ တောက်!”
“ငါလည်း တစ်ခါမှ မကြုံဘူးတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူးကွာ…။ ဒါကို ဒီလောက်ဂရုစိုက်တဲ့ကောင်မှ ဖြစ်ရတယ်လို့ကွာ အဟီး ဟီး”
“မင်းက လာနောက်ပြီး ရယ်နေသေးကွာ”
“မင့်ခံစားချက်ကို နားလည်ပေမဲ့ မင်းဖြစ်နေတဲ့ပုံကိုအူယားလို့ပါကွာ ဟီးဟီး ဟားဟားဟား”
“မင်းဘောလုံးကန်ရမှာနီးနေပြီ သွားတော့ကွာ”
“အေးပါ ငါသွားမယ်။ အိမ်ကရေတွေ ကုန်ချင်ကုန်သွားပါစေ သက်သာအောင်လောင်းကွာ။ ညမှ တီးဆိုင်မှာ တွေ့မယ်”
လို့ပြောပြီး မင်းဇင် ထွက်သွားပါတော့သည်။ သံဒိုင်လည်း ဝေဒနာသက်သာစေရန် ရေတွေ တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်ပဲ စွတ်လောင်းနေတာ… မင်းဇင် ထွက်သွားတဲ့ ဆိုင်ကယ်သံ ကြားလိုက်ရပြီး တော်တော်ကြာမှ သံဒိုင့်နားကို… အန်တီနုလွင် ပန်းကန်းလုံးလေး လက်ထဲကိုင်ပြီး ရောက်လာပါတော့သည်။
“မောင်ငယ်… ပူတာ သက်သာလား”
“မသက်သာဘူး အန်တီ။ ရေမလောင်းလိုက်ရင် ပြန်ပူတယ်”
“ရေမလောင်းရဘူး သားရဲ့ ဆားနဲ့ပွတ်ရမှာ။ ဆားပွင့်တွေက ကြမ်းမှာစိုးလို့ အဝတ်သန့်သန့်ထဲ ဆားထည့်ပြီး ကြိတ်ခဲ့တယ်”
“ဟုတ်… အန်တီက ကျနော်တို့ဖြစ်တာ ဘယ်လိုသိလဲ”
“သားတို့ပြောနေတာတွေ အန်တီကြားပါတယ်။ မင်းဇင်ကလည်း သံဒိုင်တို့ ပေါင်ခွကြားမှာ ငရုတ်သီးထည့်မိလို့ ဘောလုံးကန် မလိုက်နိုင်ဘူးလို့ ပြောသွားတယ်လေ……”
ပြောပြီး အန်တီက သံဒိုင်ရှေ့ကို ထိုင်လိုက်ကာ ပန်းကန်လုံးထဲက ဆားယူပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို စပြီး ပွတ်ပေးပါတော့သည်။ သံဒိုင် ပုဆိုးကို လှန်မ ထားလိုက်ပြီး မျက်စိမှိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ငရုတ်သီးမှန်းတော့မသိ ပူတာတော့ တော်တော်ပူသည်။ အန်တီနုလွင်က ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ပွတ်ပေးနေပြီး… ညာဖက် လက်ကတော့ လိင်တန်ချောင်းကို နေရာအနှံ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
ဆားကလည်း ညက်နေအောင် ကြိတ်လာတော့ သံဒိုင့်မှာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး နာကျင်မှုဝေဒနာတော့ မခံစားရဘူး…။ အန်တီနုလွင် ပွတ်ပေးတာက သံဒိုင့်ကို ဂွင်းထုသလို လက်နဲ့ဆုပ်ပြီး လုပ်တာမျိုးမဟုတ် ။ ထိပ်ဖျားလေးကို… လက်မ လက်ညှိုး လက်ခလယ် လက်ချောင်းသုံးချောင်းနဲ့ ရွရွလေး ပွတ်ပေးသလို… အချောင်းလိုက်ကိုကြ သူမလက်ဖဝါးပြင်ပေါ် တင်ပြီး ပွတ်ပေးသည်။ လိင်တန်တစ်ခုလုံး နှံ့သွားအောင်ကြတော့ ဂွင်းထုပေးသလိုမျိုးပဲ ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးသည်။
“သက်သာပြီလား သား”
အန်တီနုလွင် မေးလာလိုက်တော့… သံဒိုင် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီးမှ
“နည်းနည်းသက်သာလာပါပြီ အန်တီ”
အစကတော့ ပူတဲ့ဝေဒနာကြောင့် သံဒိုင့်စိတ်ထဲ ဘာမှမဖြစ်သေးပေမဲ့ ဆားရဲ့အာနိသင်ကြောင့် အပူ သက်သာလာတော့ အငယ်ကောင်တို့ ရုန်းကြွလာရပြီ…။ ပြီးတော့ လိင်တန်ကို ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတာက အန်တီနုလွင်လေ…။ အန်တီနုလွင်လည်း သံဒိုင်အတွက် စိတ်ပူပြီး လုပ်ပေးမိပေမဲ့ သူ့လက်ထဲမှာတင် သူ့ရှေ့မှာပဲ သံဒိုင့်လိင်တန်ကြီးက တစ်ဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတော့… လိင်တန် အရွယ်အစားကို ကြည့်ပြီး အံ့သြမိပုံရတယ်လို့ ထင်သည်။
လူပျိုတစ်ယောက်ရဲ့လိင်တန်ကို အမျိုးသမီးရဲ့ လက်နဲ့ကိုင်လိုက်လို့ ထကြွလာတာ မထူးဆန်းပေမဲ့… အားကောင်း ထွားကြိုင်းလှတဲ့ ဆိုဒ်မို့ ပိုအံ့သြမိသွားတာလို့ သံဒိုင် တွေးလိုက်သည်။ အပူဒဏ်ကလုံးလုံးမပျောက်သေးသော်လည်း တော်တော်လေးတော့ သံဒိုင်မှာ သက်သာလာပါပြီ။ အန်တီနုလွင်ကတော့ ဆက်ပြီးပွတ်ပေးနေဆဲ….။
“အားနာလိုက်တာ အန်တီရယ် ကန်တော့နော်”
“ဘာဖြစ်လို့ အားနာရမှာလဲ သားရယ်။ မိသားစုဝင်လို ဖြစ်နေကြပြီကို”
အန်တီက စကားပြန်ပြောအပြီးမှာ ” ဟင်း…” ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးပါ သံဒိုင် ကြားလိုက်မိရသည်။သံဒိုင်က……
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က အောက်ကနေ သံဒိုင်ကို မော့ကြည့်ချိန်မှာ အန်တီ့ရဲ့ မျက်နှာက နီနေပြီ…။ အဆိုးဆုံးက အန်တီရဲ့ နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကြီး နှာခေါင်းထိပ်ကလည်းနီပြီး ပွသရောင်ဖြစ်နေ သလို ချွေးသီးလေးတွေတောင် စို့နေပါပြီ…။ ခဏလောက်ထပ်အကြာမှာ… အန်တီနုလွင်က ပွတ်ပေးနေတာ ရပ်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ထဲကလာတဲ့ မောဟိုက်သံကြီးနဲ့
“သားရယ် သားရဲ့မွေးရာပါကြီးကလည်းကွယ်”
လို့ ပြောပြီး ထိုင်နေရာမှထကာ သံဒိုင့်အနီးမှ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။ ။
