နှောင်းနောင်တ
ရေးသားသူ – Steven Law
🏵️အပိုင်း (၂) ဇာတ်သိမ်း🏵️
ညဘက်ရှစ်နာရီခန့် ကိုအောင်နှင့် ကိုရဲ ရောက်လာကြတယ်။ ရတီနှင့် ဆု ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ KTV မှာ အရက်ရော ဝိုင်ရော မှာပြီးသောက်စားရင်း သီချင်းဆိုကြတယ်။ ရတီက စိတ်ညစ်နေသူမို့ ပိုတိုက်ကြတယ်။ ဝိုင်မှာ အရက်ရောထားတော့ နှစ်ပင်လိမ်ကုန်တယ်။ ရတီ တော်တော်မူးနေမှ တွဲပြီးခေါ်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ကိုရဲက ရတီ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဆုနှင့်ကိုအောင်က အပြင်မှာကျန်နေပြီး ထုံးစံအတိုင်း နမ်းစုပ်နေကြတယ်။ ကိုရဲ အပြင်ကိုထွက်လာပြီး
“ကိုအောင် ရတီ့ဟာကြည့်မလား၊ သိပ်လှတယ်”
“ဟာ ကြည့်ရမှာပေါ့ကွာ။ တလောက မင်းပဲ ဆုဟာကို ကြည့်သွားတာပဲ”
“ဟွန်း ကိုကိုနော်”
“ဆုကလည်းကွာ ငရဲက ဆုဟာကြည့်ထားတာ ကိုကိုလည်း ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့”
“ကိုရဲ တော်ကြာ ကိုကိုက ရတီ့ဟာကြိုက်သွားလို့ လုပ်ချင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ”
“ဟားးဟားး ငအောင် လဲလုပ်မလား”
“ဟားးး ဆုသာခွင့်ပြုလို့ကတော့ လုပ်ပြီးသားကွ”
“ဟာ ကိုကိုနော်”
“ဆုကလည်း တစ်ခါတည်းပဲလုပ်မှာပါ”
“ဟင့် မရဘူး၊ တော်ကြာ ဆုကိုပစ်သွားမှာ”
ကိုအောင်အောင် ဆုရည်ကို လမ်းခွဲသွားနိုင်မှန်း ဆုရည်သိပြီးသာပါ။ ဒါပေမယ့် လောဘကိုကြ အဆုံးမသတ်နိုင်တော့ ဆက်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရမှာပေါ့။
“မပစ်ပါဘူးကွာ”
“ဒီလိုလုပ်ကွာ ငအောင် ၊ ဆုကိုလည်း အဝတ်ချွတ်ပေး၊ ငါက ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးပြီ”
“တကယ်လား”
“တကယ်ပါဆို ဆုရော မင်းရော ဝင်ကြည့်”
“ရတီအဝတ်ချွတ်ထားရင် ဆုကိုလည်း ချွတ်ပေးမယ်”
“ဟာကွာ ကိုကိုနော်”
ဒီနေရာမှာ ဆုရည်အတွက် စွန့်စားရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ တသက်လုံးရှာမရတဲ့ ငွေကြေးကို အရှက်နဲ့စွန့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ကိုအောင်ဆိုတာကလည်း ဆုရဲ့ ပထမဆုံးရည်းစားမှ မဟုတ်တာ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ဆီ အလိုးခံရလည်း မထူးဘူးလေ။ ရမယ့်ငွေကြေးက သိန်းငါးရာဆိုတော့ ဆု စွန့်စားရဲပြီပေါ့။ ဆုရည်နဲ့ကိုအောင်က ကိုရဲနောက် လိုက်ခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ရတီက အဝတ်အစားမဲ့ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေတယ်။
“တွေ့လား ကိုအောင်”
“အင်း ”
“ဆုလည်းချွတ်လေ”
“ဟင့် ကိုရဲ အရင်ကလည်း ကြည့်ပြီးသားလေ”
“အခု အသေးစိတ်ကြည့်မှာ”
“ဟင့် ကိုကို ချွတ်ရမှာလား”
“အင်းလေ”
“ဟင့်”
ဆုရည် အဝတ်တွေချွတ်တော့ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ ချွတ်လိုက်ကြတယ်။ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ လီးတွေတောင်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေပြီ။ နှစ်ယောက်သား ယှဉ်ရပ်နေတုန်း ဆုရည်က
“ဟီး ကိုရဲ ရတီနိုးလာရင် သူ့ဟာကို လူနှစ်ယောက် အသေးစိတ်ကြည့်နေတာကို ပြလိုက်ရင် သူဘယ်လောက် ဒေါသထွက်မလဲမသိဘူး။ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ထားလိုက်မယ်”
ဆုရည်က အကြံနှင့်မို့ အခုလိုပြောလိုက်တယ်။
“ပြဿနာတက်မယ်”
“မတက်ပါဘူး ကိုရဲကလည်း”
“ဟားဟားး ငါတို့ အဲလိုဆို ဘယ်လိုပိုစ့်ပေးရမလဲ”
“ကိုရဲက လုပ်နေတဲ့ပုံ ၊ ကိုကိုက နို့ကိုင်ပေးနေတဲ့ပုံပေါ့”
“ဟားးဟားး”
“နေဦး ကိုရဲ ငါအရင်ကြည့်ပါရစေ”
“ကြည့်ကွာကြည့် အားရအောင်ကြည့်”
ကိုအောင်က ရတီရဲ့ဖုဖောင်းနေသော ပိပိကို သေချာဖြဲပြီးကြည့်နေစဉ် ဆုက ဓာတ်ပုံရော ဗီဒီယိုပါ ရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုအောင်က ရတီနို့ကို စို့လိုက်ရာ
“ဟာ ဟေ့ကောင် အဲ့ဒါမပါဘူးလေ”
ဆုက ဗီဒီယိုကို အမိအရ ရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုရဲက ရတီ့ပေါင်ကိုမပြီး လီးထိုးသွင်းတဲ့အချိန်မှာ ကိုအောင်က ရတီနို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေတယ်။
“ဟေ့ကောင် မင်းရတီ့နို့ကို စို့တယ်နော်။ ဆုနို့ကိုလည်း ငါစို့မှာနော်”
“စို့ပေါ့ကွာ”
ကိုရဲက ရတီကိုလိုးရင်း ပြောနေတယ်။ ကိုအောင်က နို့စို့နေရာက အားမရပဲ ရတီ့ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်တော့
“ဟာ ဟေ့ကောင်၊ ဆုတွေ့လား ကိုရဲကိုလည်း ဆုက လုပ်ပေးရမှာနော်”
“အာ အဲဒါဆို ငါလည်းလုပ်မှာ”
အရက်နဲ့ဝိုင် နှစ်ပင်လိမ်ပြီးမူးနေသော ရတီမှာ ဘာမှမသိပေ။ မိမိပါးစပ်ထဲ လီးဝင်နေသည်ကိုလည်း မသိတော့ပေ။ တစ်ယောက်က ပါးစပ်လိုးပြီး တစ်ယောက်က အဖုတ်ကို လိုးနေကြတော့သည်။ ဆုရည်လည်း ဗီဒီယိုရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထားလိုက်ပြီး
“ကိုအောင် ရတီနိုးသွားမယ်လေ၊ ဒီကိုလာခဲ့တော့”
“အင်းပါ ဆု၊ ရတီက အိပ်ပျော်နေတော့ အသေကောင်ကို လုပ်နေရသလိုပဲ”
“ခစ် ခစ်ခစ် သူက လုံးဝအိပ်ပျော်နေတာကိုး”
ကိုအောင်အောင်က ဆုဆီကိုသွားလိုက်ရာ ဆုက ကိုအောင့်လီးကို စုပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
ကိုရဲလည်း ဆုနဲ့ ကိုအောင် လုပ်နေတာမြင်တော့ စိတ်ကပိုကြွလာပြီး
“ငအောင် လူလဲလိုးရအောင်ကွာ”
“ဆု ကိုရဲနဲ့ခံလိုက်ပါလား၊ ရတီကို ကိုကိုလိုးချင်လို့”
“”ဟာ ကွာ မရပါဘူး”
“ဆု ငအောင်က ရတီ့ပါးစပ်ကို လိုးထားတယ်နော်။ ဆုပါးစပ်လည်း ကိုရဲလိုးမှာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ငအောင်”
“အင်း ဟုတ်တယ်”
“အာ ကိုကိုနော် ဆု နှစ်ယောက်လုံးကို မခံရဲဘူး”
“ငအောင် လာကွာ ရတီ့ကိုလိုးလိုက်၊ ဆုကို ငါပြုစုမယ်”
“ကိုအောင် လုပ်ပါဦး ကိုရဲက တကယ်လုပ်မယ့်ပုံ”
“ဘာဖြစ်လဲ ဆုကလည်း၊ ကိုကိုလည်း ရတီ့ကို လိုးရတာပဲဥစ္စာ”
“ကိုကို သိပ်ရက်ရောနေတာလား”
“ဆုကလည်းကွာ အခုဖီးအရမ်းလာနေလို့ပါ”
“မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရဲရယ်။ တော်ကြာ ရတီနိုးသွားပြီး ပြသနာတွေတက်ပါ့မယ်”
“နှစ်ပင်လိမ်ပြီး လုံးဝအိပ်ပျော်နေတာ နိုးမှာမဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆိုလည်း ဒီလိုလုပ်လေ။ ကိုရဲ ကိုကို့ကို ရတီနှင့်ပေးတွေ့လိုက်လိုက်တော့။ မူဗီရိုက်လိုက်မယ်။ ပြသနာတက်ခဲ့ရင်လည်း မူဗီနဲ့ပြရမှာပဲ”
“ဆု ငါတို့က ရတီကြတော့လုပ်ပြီး ဆုကြတော့မလုပ်ရင် ပြသနာပိုတက်မယ်”
“သူသိတာမှမဟုတ်တာ”
“နင် ဗီဒီယိုရိုက်ချင်လို့ ငါတို့ကိုလုပ်ခိုင်းတာလို့ ရတီ့ကို ပြောလိုက်မှာနော်”
“ဟာ ကိုရဲ သစ္စာမဖောက်ရဘူးလေ”
“နင်စဉ်းစားလေ၊ ရတီကြတော့ ငအောင်က ပါးစပ်လိုးသွားပြီးပြီ၊ ငါကြတော့ နင့်ကိုမလုပ်ရတော့ မျှတမှုမရှိဘူးလေ”
“အာ ကိုရဲကလည်း”
“ငအောင်က ရတီကိုလုပ်၊ ငါကလည်း ဆုကိုလုပ်မယ်၊ ဒါမှ မျှတမှုရှိမှာပေါ့၊ ဟုတ်တယ်မလား ငအောင်”
“အေးပါကွာ”
“ဒါမှမဟုတ်ရင် နင့်ဖုန်းငါ့ပေး၊ အားလုံးပြန်ဖျက်မယ်၊ နောက်ကြရင် ငါက ရတီ့ကို ပြန်ပြောမှာ”
မူဗီတော့ အဖျက်မခံနိုင်ပေ။ မူဗီသည် ရတီရဲ့ အားနည်းချက်ကို ချုပ်ကိုင်နိုင်သည့်အရာ။ မတော်တဆ အမေကိုတရားစွဲလျှင် အမေက မိမိအတွက် လုပ်ပေးရကျိုးနပ်မည်မဟုတ်ပေ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ကို ခံပေးရလို့ ထူးလာမည်လည်း မဟုတ်ပေ။ နောက်ဆုံးတော့ မိမိရှေ့ရေးအတွက် စဉ်းစားကာ လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး
“အင်းပါ လုပ်ပေးပါ့မယ်”
“ဒါမှပေါ့ ဟုတ်တယ် ကိုရဲ မင်းပြီးပြီလား”
“ဘယ်ကပြီးမှာလဲကွာ အသေကောင်လုပ်နေရသလို ဖြစ်နေတာ”
“မပြီးသေးရင် မင်းဆုကို ဆွဲလိုက်တော့”
“အိုကေ”
ကိုအောင် ရတီ့ပေါင်ကိုမတင်ပြီး လိုးရန်ပြင်တော့ ဆုရည် ဖုန်းယူပြီး ခနရိုက်လိုက်သည်။
“ရတီ မြန်မြန်ရိုက်ဟာ ငါနင့်ကိုလုပ်ချင်နေပြီ”
“အင်းပါ ကိုရဲ”
“လာ ဆု စုပ်ပေးဦး”
“ဟင့် ကိုရဲ မလုပ်ပေးရင် ဆုက မစုပ်ပေးဘူး”
“ဟားးးဟားး”
ကိုရဲလည်း ဆုကျေနပ်အောင် ဆုပိပိကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ ဆုလည်း ကိုရဲကျေနပ်အောင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။
“Doggy ဆွဲမယ် ဆု”
ဆုမှာ ကိုရဲပြောသလို ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ကိုရဲက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဂျေလီထုတ်ကို ယူပြီးနောက် ဆုရဲ့ပိပိထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ဗျိ ဗျစ် ဗျစ်”
“အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းး””
နီညိုရောင် ဖင်ပေါက်ဝကိုကြည့်ပြီး
“ငအောင် မင်း ဆုကို ဖင်ချထားလား”
“အင်း ချထားတယ်လေ”
“အာ ကိုကို”
“ဟဲ့ ကောင် ငရဲ ဘာလဲ မင်းက ဆုဖင်ချမလို့လား”
“ချပါဘူးကွာ မင်းချရင်တော့ ညှပ်လိုးလေးပေါ့”
“ဟာ…..ကောင်းသားပဲ ငါလည်း လုပ်ဖူးချင်နေတာ”
“မရပါဘူးနော် ၊ဟွန်း တစ်ယောက်ချင်းပဲ”
“ဘာထူးမှလည်းဆုရယ်၊ လုပ်မယ့်လုပ်တော့လည်း အကုန်လုပ်မှာပေါ့ ။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ငအောင်”
“အေးပါကွာ မင်းသဘောပါ”
ဆုမှာ ကုန်းလျက်ပင် ကိုရဲအလိုးကို ခံနေရသည်။ ကိုရဲက ဆုအဖုတ်ကိုလိုးရင်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖင်သားများကို ဖြဲပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဖတ် ဖတ် ဖန်း”
“အာ! အင်းးဟင်းးဟင်းး”
မိမိချစ်သောသူ မဟုတ်သော်လည်း အဖုတ်တို့ အရည်စိုစိထွက်လာပြီး ကာမဖီလင်တက်လာလေသည်။ ပထဆုံးအကြိမ် မိမိချစ်သူရှေ့ အလိုးခံရခြင်း ဖြစ်သော်လည်း မိမိချစ်သူမှ ကြည်ဖြူစွာ ပေးလိုးခြင်းဖြစ်၍ ကြောက်လန့်ထိတ်လန့်ခြင်းတော့ မဖြစ်ပေ။ ထူးဆန်းသည်က ကိုရဲ၏အလိုးကို အရသာခံကြည့်ခြင်းပင်ဖြစ်ပြီး ကိုအောင်နဲ့ လိုးသည်ထက် ဘာများပို၍ ကွာခြားသည်ကို သိလို၍ မျက်စိမှိတ်ကာ ဖင်ဇိမ်ခံကြည့်ခြင်းကိုပင် လုပ်မိလေသည်။ တချက်တချက် ပြွပ်သိပ်စွာဝင်လာသော လီးကိုပင် ဂရုစိုက်မိလေရာ အရာသာထူးသကဲ့သို့ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
ကိုရဲက ဆုရည်၏ အတွေ့အကြုံကို လေးစားမိသည်။ ဖင်ပင်ခံဖူးသည်ဟုဆိုသဖြင့် ဂျေထုပ်အားဖောက်ပြီး ဆုရည်၏ စအိုဝဆီ လောင်းထည့်လိုက်ရင်း လက်ခလယ်နှင့် ထိုးသွင်းမွှေလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဖြစ် ဗျစ်”
ဂျေသုတ်ပြီး လက်ထည့်သော်လည်း စအိုရဲ့သဘောသဘာဝအတိုင်း ကြပ်ထုပ်နေရာ ဖင်ခံဖူးသောဆုရည်မှာ ဖင်ဇိမ်ကိုလည်း ရရှိလေသောကြောင့် ညည်းသံဆူထွက်လာသည်။ ဆုရည်ညည်းသံကြောင့် ကိုအောင်မှာ ရတီ့ကို လိုးရသည်မှာ အားတက်လာသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ရတီအား ဘေးတစောင်းပြုလုပ်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းကို မပြီး လိုးတော့သည်။ ဆုရည် အလိုးခံနေသည်ကိုကြည့်ပြီး ပို၍ဖီးလာနေသလို ခံစားရကာ သုတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရတီ့အဖုတ်ထဲမှာပင် သုတ်လွှတ်မိတော့သည်။
ဘေးတစောင်းအိပ်ပျော်နေသော ရတီအားထားခဲ့ပြီး ကုန်း၍ခံနေသော ဆုရည်အနားကိုကပ်ကာ သုတ်ထွက်၍ပျော့နေသော လီးအား ဆုရည်ပါးစပ်၌ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ဆုရည်လည်း ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာသော ကိုအောင့်လီးအား စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သုံးမိနစ်ပင်မကြာချေ ကိုအောင့်လီးတို့ ထောင်မတ်လာသည်။ ဒူးထောက်ပြီး ကုန်းလိုးနေသော ကိုရဲက
“ဒူးညောင်းပြီကွာ ငအောင်”
“ပုံစံပြောင်းလိုးပေါ့ကွာ၊ ငါလည်းလိုးချင်နေပြီ”
“ဆု ကိုရဲအပေါ်ကတက်”
“ဟွန့် ကိုရဲ နှစ်ယောက်လုပ်မလို့လား”
“အင်းလေ ကိုရဲလည်း မပြီးသေးသလို ငအောင်ကလည်း လုပ်ချင်နေပြီ”
“အင်းပါ ကိုကို ဖြေးဖြေးနော်”
“အင်းပါ ဆုရဲ့”
ကိုရဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်လိုက်တော့ လီးက မိုးပေါ်ထောင်တယ်။ ဆုရည်လည်း ကိုရဲအပေါ်ကခွကာ လီးနဲ့အဖုတ်တေ့ပြီး ဖိချလိုက်တယ်။
“ဗျစ် ဗျိ ဗျိ ဇွိ”
လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဗျိနဲ့ အဖုတ်ထဲ တဆုံးဝင်သွားတယ်။ ကိုရဲက ဆုရည်ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ဆုရည်မှာ အလိုအလျောက် ကုန်းပြီးသား ဖြစ်ရတော့တယ်။ ကိုအောင်လည်း ဒူးထောက်ကာ ဆုရည်ဖင်ကို လီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။
“ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဗျစ် ဗျစ်”
“အာ့! ဖြေးဖြေး ကိုကို အောင့်တယ်”
လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ဖင်ထဲမှာ တင်းကြပ်နေတယ်။ ကိုအောင်က ဆုပြောတဲ့အတိုင်း တဖြေးဖြေးချင်း လိုးလိုက်တော့တယ်။ ကိုအောင်ကလိုးတိုင်း ဆုရည်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်ကာ ကိုရဲကို လိုးသလိုဖြစ်နေပြန်တော့ ကိုရဲလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖီးတက်လာတယ်၊
“ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းးဖန်းး”
“အာ့ အိုးဟိုးး အားးး ရှီး”
လီးနှစ်ချောင်းက အလွှာလေးတလွှာသာခြားပြီး ထိကပ်နေသလိုပါပဲ။ လီးနှစ်ချောင်းက တနေရာစီကို အရသာတမျိုးစီ ပေးနိုင်စွမ်းရှိနေတော့ ဆုလည်း ကာမအရသကို ခံစားရလာတယ်။ မြန်မြန်ပြီးချင်သလို ခံစားလာရတော့တယ်။ နောက်ဆုံး ဆုရည်မနေနိုင်တဲ့အခါ ကိုရဲနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းစုပ်တာ့တယ်။
ကိုရဲလည်း ဆုရည်ရဲ့ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးပြီး မွှေသည်။ ဆုရည်ကလည်း တဖန် ပြန်လုပ်ပေးပြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့် လိုးပြီးသောအခါ ကိုအောင်က ဆုရည်ဖင်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး လီးတချောင်းဝင်နေသော ဆုရည်အဖုတ်ကို ထိုးထည့်ရာ
“အား ကိုကို အိုး သေပါပြီ”
အပျိုစစ်စစ်မဟုတ်ပေမယ့် လီးနှစ်ချောင်းတော့ မဝင်ပေ။ ထို့ကြောင့် ပြန်ထုတ်ပြီး ဖင်ထဲတ ဖန်ထည့်ပြီး လိုးသည်။ ကိုအောင်လည်း ကြာကြာမလိုးနိုင်တော့ သုတ်တွေကို ဖင်ထဲကိုသာ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ အောက်မှ ပက်လက်နေပြီး အလိုးခံနေသော ကိုရဲလည်း ဖီးတက်ပေမယ့် မြန်မြန်မပြီးနိုင်ပေ။
“ငအောင် မင်းပြီးရင်ဖယ်ကွာ ၊ ငါဆက်လုပ်မယ်”
“အေးပြီးပြီလုပ် မနက်ကြတော့ လင်းဆွဲလေး လိုးကြမယ်”
“အေးအေး”
ဆုရည်ကို အပေါ်ကနေဆင်းခိုင်းပြီး ဖင်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်လိုးပေးလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဘွတ်ဖွတ် ဖတ်ဖတ် ဖန်းးဖန်း”
“အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးး”
ဆုရည်လည်း ပြီးတော့မည်ဖြစ်၍ ညည်းသံထွက်တော့သည်။ မကြာမီမှာပင် ကိုရဲလည်း သုတ်တွေထွက်သွားတော့သည်။ အားရအောင် လိုးလိုက်ပြီးနောက် လေးယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာပင် ကန့်လန့်အိပ်ကြတော့သည်။
မနက်မိုးလင်းလာတော့ ရတီ နိုးလာသည်။ အဝတ်အစားလည်း မရှိပေ။ မိမိတစ်ယောက်တည်း အဝတ်အစားမရှိသည်မဟုတ် ရှိသမျှသော လူလေးယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိပေ။ မနေ့ညက အိမ်မက်မက်နေသလိုမျိုး ခံစားလိုက်ရသည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုရဲနှင့်လိုးနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ မိမိပိပိကို စမ်းမိသည်။ သုတ်ရည်များ စိုရွှဲနေသည်ကိုတွေ့ရပြီး အိမ်မက်တော့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ သိလိုက်သည်။ တွေးနေစဉ်မှာပင် ကိုရဲက နိုးလာပြီး
“ရတီ နိုးပြီလား”
“အင်း နိုးပြီ၊ မနေ့ညက တော်တော်မူးသွားတယ်”
“ဟုတ်တယ် ရတီ အရမ်းမူးနေလို့ ကိုရဲ အားမရလိုက်ဘူး”
“ဟာကွာ ကိုရဲကလည်း၊ ရတီမူးနေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြန်ပြီ”
“အခွင့်ကောင်းယူတာမဟုတ်ရပါဘူး ရတီရယ်၊ မနေ့ညက ဆုနှင့်ငအောင် လုပ်ကြတော့ ကိုရဲလည်း မနေနိုင်ဘူးလေ၊ အာ့မို့ လုပ်လိုက်မိတာ”
“ဟွန်း ကိုရဲနော်၊ အာ့ဆို့ ကိုအောင်နဲ့ ဆုကလည်း မြင်နေရမှာပေါ့”
“အင်း မြင်တယ်”
“ဟာကွာ ရှက်လိုက်တာ ကိုရဲ”
“ရတီကလည်း ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ၊ အချင်းချင်းတွေပဲဥစ္စာ”
“အချင်းချင်းလည်း ရှက်တာပဲ”
ထိုစဉ် ဆုရည်နှင့် အောင်အောင် နိုးလာပြီး အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့လိုက်သည်။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“အာ့!.. အင်းးဟင်းး ဖြေးဖြေးစို့ပါ ကိုကို၊ ဆုနို့က ထွက်မပြေးပါဘူး”
အဖုတ်ကို လက်တဖက်ကနှိုက်ရင်း ကိုအောင်က နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့တော့သည်။ ရတီ သူတို့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး
“ဆုရည်တို့ကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ”
” ရတီကလည်း အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်တာ၊ အချိန်နဲ့ဒီရေ လူကိုမစောင့်ဘူးတဲ့၊ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ထားရတာ”
“ဟော့တော့ မနိုင်စိတ်တွေပဲ”
ရတီကပြောနေတုန်း ဆုရည်က အိပ်ရာကထလာကာ ကိုအောင့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြန်သည်။
“လုပ်ပြီ ဆုရည်ကတော့ မနက်ပိုင်းပဲရှိသေးတာ”
“မနက်စောစော ဆုရည် အားရှိအောင် နို့တိုက်နေတာ”
“ဟင့် ”
ရတီမှာလည်း ကိုရဲက အဖုတ်နှိုက်ရင်း နို့ကိုစို့နေတော့ ရတီ့အဖုတ် ပြန်စိုလာရသည်။
“ဟာ ကိုရဲ တော်ပြီကွာ”
“လင်းဆွဲလေးက ပိုကောင်းတယ် ရတီရဲ့”
“ဟင့် တော်ပြီဆို”
“မရဘူး မနေ့ညက အားမရတော့ ဒီမနက်တော့ အားရအောင်လုပ်သွားမှာ”
ရတီ ခွင့်ပြုရကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား စဉ်းစားနေစဉ်အချိန်အတွင်းမှာပင် ဆုရည်က ပက်လက်ပြန်အိပ်ပေးပြန်သည်။ ရိုးရိုးပဲလုပ်ကြမည်ဟု ရတီ ထင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော် အဖုတ်အားလိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ ဖင်ကိုလိုးနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ဖင်လိုးကြသည်ကိုသိသော်လည်း ဆုရည် ဖင်မခံလောက်ဘူးဟု တွေးထားခဲ့ပေမယ့် ယခုမူ ဆုရည်ဖင်ထဲကို ကိုအောင်က လီးကိုထိုးသွင်းနေသည်။ သေချာအောင် ကုန်းထ၍ကြည့်စဉ် ကိုရဲလည်းထလာပြီး ရတီ့ခါးကို ဖမ်းဆွဲပြီး နောက်ကနေ ကုန်းလျက် လိုးတော့သည်။
“ပြွတ် ဗျစ် ဗျိ ဗြစ်”
“အာ့ ကိုရဲ အိုး ကျွတ် ကျွတ်”
အဖုတ်ထဲ လီးက လျှောကနဲပင် ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရတီ ရုန်းဖို့မစဉ်းစားတော့ချေ။ ကုန်းလျက်သာ ခံလိုက်တော့သည်။ လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်လာသည်။ ခံနိုင်နေပြီး နာကျင်မှုလည်း မဖြစ်တော့တဲ့အတွက် ကာမအရသာကိုရလေသည်။ ထူးခြားသည်မှာ လူရှေ့အလိုးခံရ၍ အစကတော့ ရှက်နေပေမယ့် ဆုရည်က ဖင်လိုးခံရင်း တအင်းအင်းညည်းနေတော့ စိတ်ထဲပို၍ထကြွနေမိသည်။ ပိပိကိုလည်း ညှစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ဆုရည်က ရတီ့နို့ကို ကိုင်လေရာ ရတီ လန့်သွားသေးသည်။
“ရတီ ဒီဘက်ရွှေ့ပေးဟာ”
ဆုရည်က ဖင်လိုးခံနေရာကနေ ရတီ့ရင်ဘတ်အောက်ဝင်လာပြီး ရတီနို့ကို လှမ်းစို့သည်။
“အာ့ ဆု မသာမ ငါ့နို့ကိုမစို့နဲ့ဟ”
ဆုရည်က ရတီ့ကိုဖက်ထားပြီး
“မရဘူး စို့လို့အရမ်းကောင်းတယ်”
ဆိုပြီး ဆက်စို့တော့သည်။ ရတီမှာ ရှက်နေပြီး ရုန်းထွက်မရပေ။ ဆုရည်က ရတီကိုဖက်ပြီး နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။ ရတီမှာ ရှက်ရှက်နဲ့ငြိမ်ခံရင်း အရသာတမျိုးတွေ့တော့သည်။ ကိုရဲက ရတီ့ကို ဆုရည်ဖက်ထပ်ရွှေ့ပြီး ဆုရည်အဖုတ်ကို လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။ ဆုရည်မှာလည်း အရမ်းကိုကာမစိတ်ဖြစ်နေပြီး နို့စို့လိုက်ညည်းလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ရတီက နောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကြည့်သောအခါ ကိုရဲက ဆုရည်အဖုတ်ကို ပွတ်နေသည်ကိုမြင်ပြီး
“ကိုရဲ ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဟီး ဆုရည်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာပါ”
“ရတီမကြိုက်ဘူး”
“ရတီမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး”
ဆိုကာ ရတီ့ခါးကိုသာ ကိုင်ဆွဲပြီး အားပါးတရ လိုးတော့သည်။ ရတီလည်း စိတ်ဆိုးပြေပြီးနောက် ကိုရဲအလိုးနဲ့ ဆုရည်နို့စို့ကို ခံလိုက်သည်။
“ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်းးဖန်း”
“အာ့အင်းဟင်းးဟင်း”
“ဘွတ်ဖွတ် ဗျစ် ဖန်းဖန်းးဖန်း”
“အာ့ရှီးးရှီးးး”
မကြာမှီပင် ရတီရော ဆုရည်ပါ ပြီးချင်လာသဖြင့် တအာ့အာ့ တရှီးရှီး အသံထွက်လာသည်။ ဆုရည်လည်း ရတီနို့ကို တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်သည်။ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ ပြီးချင်လာသည်။ ရတီမှာလည်း အရသာကိုတွေ့နေရသဖြင့် အပြီးမြန်လေသည်။
“ဗျစ် ဘွတ် ဖန်းဖန်း”
“အာ့ရှီးရှီးးအားး ပြီးပြီ ပြီးပြီ”
ရတီပြီးပြီးနောက် ကိုရဲလည်း ပြီးလိုက်တော့သည်။ သုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားပြီး ရတီလည်း မှောက်ကျသွားတော့သည်။ ကိုရဲမှာ မှောက်လျှက်လဲနေသော ရတီ့အပေါ်ကခွလျှက် လီးကိုပျော့သည်အထိ စိမ်ထားလိုက်သည်။ အလိုးခံပြီး ပြီးသွားသည်နှင့် ကိုရဲခန္ဓာကိုယ်က လေးသလို ခံစားရသဖြင့်
“ကိုရဲ ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ”
“ဆင်းပါပြီကွာ ရတီရာ”
ကိုရဲက ရတီအနားကပ်ပြီး လှဲချကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆုရည်တို့လည်း ပြီးသွားပြီးနောက် ရေချိုးခန်းသို့ပြေးကြပြီး မျက်နှာသစ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ မနက်စာစီစဉ်ကြသည်။ အားလုံးစီစဉ်းပြီးမှသာ ရတီနှင့်ကိုရဲ အိပ်ရာမှထပြီး မနက်စာထစားကြသည်။ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့ တစ်နေ့လုံးမပြန်ပဲ ရတီတို့အခန်းမှာပင် အချိန်ကုန်ခဲ့သည်။ ရတီ့ကို စိတ်ညစ်ပြေစေရန် အကြောင်းပြပြီး အချိန်ဖြုန်းကြသည်။ ရတီလည်း ဆေးသောက်ရန် သတိရသော်လည်း ဆုရည်က ဆေးကုန်နေသဖြင့် နောက်နေ့မှဝယ်ပေးမည် ပြောသဖြင့် ထိုအတိုင်းသာ နေမိတော့သည်။ ညနေရောက်တော့
“ရတီရေ ငါ့အမေအိမ်ကို ခဏပြန်ချင်တယ်”
“ငါတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေမှာပေါ့ ဆု”
“ကိုရဲ ဒီနေ့အားတယ်လေ ရတီနှင့် နေပေးမှာပေါ့”
“အေးအေး ရတယ် ဆု”
ဆုရည်နှင့် ကိုအောင်အောင်တို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုရဲက ဆုရည်တို့ထွက်သွားပြီးနောက် အားဆေးများသောက်ကာ အားဖြည့်ထားလိုက်သည်။ တစ်ညလုံး ရတီ့ကို ရသမျှလိုးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားလိုက်သည်။ ဆုရည် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက
“သမီးလေးဆု အဆင်ပြေလား”
“ပြေတယ် မေမေ”
“အေး သမီး အမေချေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ နောက်လဆို ပြန်ရတော့မယ်”
“အားလုံးလား မေမေ”
“အေး သမီး”
“မေမေ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ”
“မေမေလည်း အကြံရှိတယ်။ မေမေ့အသိနဲ့ ညှိထားတယ်။ သူ့ကိုပိုကိဆံပေးပြီး ပြသနာဖြေရှင်းရမှာပေါ့”
“လွယ်ပါ့မလား မေမေ”
“လွယ်ပါတယ် မေမေညှိပြီးပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ”
“သမီးက ဒီနေ့ပြန်မှာလား”
“မပြန်ဘူး မေမေ၊ ဒီနေ့ ဒီမှာအိပ်မယ်”
“အင်း မေမေလည်း သမီးကိုလွမ်းနေတာ”
“သမီးလည်း လွမ်းပါတယ် မေမေ”
“သမီးက ရတီ့အားနည်းချက်ကို ရပြီလား”
“ရပြီ မေမေ ”
“သေချာလည်း သိမ်းထားဦးသမီး ၊ မေမေစီစဉ်သလို မဖြစ်လာမှ အဲဒါကိုသုံးရမယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရတီ့ကို ပူးပြီးသတ်ရမှာ။ အဲဒါမှ မေမေတို့လုပ်မှန်း မသိအောင် လုပ်ရမှာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ”
ဆုရည် အမေ့အိမ်တွင် တစ်ညအိပ်၍ မနက်မှ ရတီ့အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်တစ်လကြာသောအခါ ရတီမှာ ရာသီမလာပေ။ ခါတိုင်းလည်း မမှန်သဖြင့် ခပ်ပေါ့ပေါ့သာ နေခဲ့သည်။ ကိုရဲနှင့်လည်း တစ်ပတ်တစ်ကြိမ် တွေ့ရသည်။ ဆုရည်မှာတော့ အိမ်ပြန်သည်အကြောင်းပြ၍ ကိုရဲနှင့် ကိုအောင်တို့၏ အလိုးကို ရတီမသိအောင် ခံရသည်။ နောက်တစ်လခန့်ကြာသောအခါ ကိုအောင်က နယ်ကို ခရီးသွားသည်။ ရတီမှာ ရာသီထပ်မလာ၍ ကိုရဲကို ပြောရာ
“ကိုရဲ ရတီ့အဝှာမလာဘူး”
“ဟင် ဆေးမသောက်ဘူးလား ရတီ”
“မသောက်မိဘူးလေ”
“ဟာ ဘာလို့မသောက်လဲ”
“မေ့သွားလို့”
“ဘာမေ့တယ် ၊ ဒီလောက်အရေးကြီးတာကို”
“ဘာလဲ ကိုရဲက တာဝန်မယူချင်တာလား”
“ကိုရဲမှာ အခု နယ်ကမိန်းကလေးနဲ့ ကိုရဲမိဘတွေက ယူခိုင်းနေတာ”
“ဘာ ကိုရဲ၊ ရတီ့ကို ပစ်ချင်လို့လား”
“မတတ်နိုင်ဘူး ရတီ၊ ကိုရဲလည်း မိဘတွေကို မလွန်ဆန်ရဲဘူး”
“ယောက်ျားဖြစ်ပြီး ဒီစကားပြောရလား ကိုရဲ။ ရတီတောင် အိမ်ကဆင်းလာခဲ့တာ”
“ရတီ ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမယူရင် ပိုက်ဆံရှာရတယ်။ ပင်ပန်းတယ် ငါမရှာချင်ဘူး။ ငါ အဲဒီမိန်းမကို မယူရင် အမွေပြတ် စွန့်လွတ်လိမ့်မယ်”
“အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ ရတီတို့မှာ အိမ်ရှိသားပဲ”
“ရတီသာ မိဘနှင့်ခွဲနိုင်တာ ကိုရဲ မခွဲနိုင်ဘူး”
“ဘာပြောတယ် ”
“နောက်ဖုန်းမဆက်နဲ့ ရတီ ဒါပဲ”
ကိုရဲ ဖုန်းချသွားသည်။ ပြန်ခေါ်ရာ စက်ပိတ်ထားသည်နဲ့သာ တွေ့ရတော့သည်။ ရတီ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးမိသည်။
“ရတီ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ငါ့ကိုကယ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ”
“ရတီ ဘာဖြစ်လဲပြော”
“ငါ ကိုယ်ဝန်ရနေပြီ”
“ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ရတီရယ်”
“ငါကြောက်တယ် ဆု”
“အေး ငါလည်းမလုပ်တတ်ဘူး၊ မေမေ့ကို ပြောကြည့်ရမလား ရတီ”
“မပြောနဲ့ဦး ဆု၊ ငါဘာလုပ်ရမလဲ မသိသေးဘူး”
“အေးပါဟယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ”
ရတီ အရမ်းစိတ်ညစ်နေစဉ်မှာပင်
“ရတီ ငါ့အိမ်ပြန်မှဖြစ်မယ်”
“နင်က ဘာဖြစ်လို့ ပြန်တာလဲ ဆုရယ်”
“ငါ့အမေ မူးလဲလို့တဲ့”
“ဟုတ်လား ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ”
“မသိဘူးဟာ ၊ ငါသွားမှရမယ်ထင်တယ်”
“အေး အေး ငါလည်းလိုက်ခဲ့မယ်”
ရတီနှင့်ဆု သူ့အမေအိမ်သွားတော့ ငိုယိုထားတဲ့ မျက်နှာက အထင်းသား
“ဘာဖြစ်တာလဲ အမေ”
“ငါတို့ဘဝပျက်ပြီ သမီးရဲ့ အီးဟီးဟီး၊ ခုနက သတိမေ့တုန်းကသာ အသက်ပါသွားရင်ကောင်းသား သမီးရယ်၊ အခုတော့ ရတီ့မျက်နှာကိုတောင် မော့မကြည့်ရဲပါဘူး သမီး”
“ဟင် အမေ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ရတီသမီး အန်တီ့စကား ဆုံးအောင်နားထောင်ပေးနော်၊ အန်တီ သေချာရှင်းပြပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
“သမီးလေးပိုက်ဆံကို ချေးထားတာ လေးလရှိတော့ အန်တီက သမီးဆီကို စာချုပ်တောင်းတယ် မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလူကို အတိုးရောအရင်းပါ ပေါင်းပြီးတောင်းတယ် သမီးရယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ သူကဘာပြောလို့လဲ”
“သူ့လုပ်ငန်းတွေ ရှုံးလို့တဲ့၊ ပြန်မပေးနိုင်ဘူး တရားစွဲပါတဲ့ကွယ်၊ အန်တီ သမီးရတီငွေကို ဘယ်လိုတောင်းရမှန်း မသိတော့ပါဘူးကွယ်”
“ဟင် အန်တီပဲ အာမခံထားတာလေ”
“ဟုတ်တယ် သမီး၊ အန်တီ သေချင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်တယ်၊ အန်တီ့မှာလည်း သမီးကိုပြန်ပေးဖို့က ပိုက်ဆံမရှိတော့လေ အန်တီ့အိမ်ကိုရောင်းပြီး အန်တီ ရှိသမျှငွေ အကုန်ဆပ်ပါ့မယ်”
“ဟင် အန်တီ ၊ အန်တီ့အိမ်ရောင်းလို့ ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ အန်တီ”
“ရသလောက်နဲ့ ရောင်းရမှာပဲ သမီးရယ်”
“အန်တီ ငွေလိုချင်လို့တော့မဟုတ်ဘူး၊ အန်တီ ဟိုလူကို တရားစွဲလို့ရအောင် သမီးတို့မှာ ငွေလိုတယ်၊ သမီးပိုက်ဆံပြန်ရအောင် တရားစွဲမယ်”
“အင်းပါ သမီးရယ်”
“ဒုက္ခပါပဲ မေမေရယ်၊ သမီးတို့မှာ အိမ်မရှိရင် ဘယ်မှာသွားနေကြမလဲ”
“ဖြစ်သလိုပေါ့ သမီးရယ်”
“ဆုရယ် နင်တို့ငါ့ကို ကူညီလို့ဖြစ်တာပဲ၊ ငါ့အိမ်မှာ အဆင်ပြေသလောက်နေပေါ့”
“အင်းပါအေ၊ ငါ့မေမေ အားငယ်ပြီး တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ၊ လောလောဆယ် မေမေ့ကို သူ့ညီမအိမ်မှာပဲ နေခိုင်းပါ့မယ်”
တဖက်မှာလည်း ရတီယုံအောင် အိမ်ရောင်းရန် ကြေညာကပ်ပြီး ရတီပြန်ချိန် ပြန်ခွာထားလိုက်သည်။ ရတီစိတ်ကျေနပ်အောင် အကြွေးကိစ္စအတွက် ရှေ့နေနှင့် ရတီရှေ့ တိုင်ပင်ရာ တရားမဝင် ငွေချေးထားသော အရပ်စာချုပ်ဖြစ်နေပြီး အကယ်၍ တရားစွဲလျှင်လည်း တရားမမှုဖြစ်ပြီး ကြာမည်ဖြစ်သည်။ တရားနိုင်သော်လည်း ငွေချေးယူမှ စားဝတ်နေရေး အဆင်မပြေအကြောင်းပြပြီး ရသမျှဝင်ငွေကိုဖော်ပြကာ မိမိဆပ်နိုင်သော ပမာဏသာ ဆပ်နိုင်သည်ဟုဆိုလျှင် မည်သို့မျှတတ်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု ပြောရာ၊ ရတီက လူငယ်ပီပီ တရားစွဲ၍ ရအောင်တောင်းမည်ဟု ပြောဆိုရာ တရားစွဲရန် စီစဉ်ရတော့သည်။
ထိုသို့ တရားစွဲရင်စီစဉ်ခိုက်မှာ ဆုရည်တို့အိမ်ရောင်းရာ တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ခန့်ရသည် ပြောသည်။ ဆုရည်အမေက
“သမီးရေ အန်တီလေ အန်တီတသက်လုံး နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေးကို နှမြောတယ်။ အခုတော့ ကိုယ်က ဗိုက်နာပြီလေ။ ဒီတော့လည်း မတတ်သာတဲ့အဆုံး ရသလောက်နဲ့ ကျေနပ်ရတာပေါ့။ အန်တီလည်း စားဝတ်နေရေးရှိသေးတော့ အိမ်စပေါ်လေး ပြန်တင်ရအောင် အန်တီ့ကို ငါးဆယ်လောက် ပြန်ပေးပါကွယ်”
“ရပါတယ် အန်တီရယ်။ အန်တီက သမီးအတွက် လုပ်ပေးတာပဲ”
“ဆု ငါတောင်းပန်ပါတယ်”
“ရပါတယ်ဟာ ၊ ငါတို့လည်း ဘာတွေ အကုသိုလ်လုပ်မိပါလိမ့် ရတီရယ်”
ရတီမှာ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စများနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အာရုံများနေသဖြင့် မိမိကိုယ်မိမိ မစစ်မိပေ။ ရာသီမလာသည်မှာ သုံးလဖြစ်တော့သည်။ ရရှိသောငွေအား တရားစွဲရန်နှင့် စားသောက်ရန်အတွက် စီစဉ်ရသောအခါ တရားရင်ဆိုင်ရင်း ငွေကကုန်လာသည်။ ဗိုက်က တဖြေးဖြေး ထွက်လာသည်။
“ဆု ငါတို့ တရားစွဲတာလည်းကြာပြီ၊ ဟိုလူကို ရှာမတွေ့ဘူးလား၊ တစ်လတစ်လနဲ့ ငါ့မှာလည်း ဒုက္ခရောက်နေရပြီ”
“အေး ဟုတ်တယ်၊ ဒီလူ အိမ်ရောင်းပြီး ထွက်သွားတာ၊ အခုထိ လိပ်စာရှာမရဘူး။ ပြီးတော့ ရတီ နင့်ဗိုက်က တစ်ရက်ထက်တစ်ရက် ပိုထွက်လာပြီ၊ နင်ဖျက်ချမလား”
“ဒီအချိန်ရောက်မှ ဘယ်လိုဖျက်မလဲ ဆုရယ်”
“နင့်အဖေသိရင်တော့ နင့်ကိုသတ်မလား မသိဘူး”
“အင်း ဟုတ်တယ် ဆု၊ ငါ အမေ့ကိုရော အဖေ့ကိုပါ သတိရတယ်ဟာ”
“အင်းပေါ့”
နောက်ထပ် နှစ်လခန့်ကြာပြီး တစ်နေ့မှာတော့ ရဲမှ တရားခံအား ရှာတွေ့ပြီဖြစ်ကြောင်း တရားစွဲလို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောရာ ရတီလည်း ထိုလူကိုတွေ့တော့ ရတီငွေချေးခဲ့သောသူ မဟုတ်ပဲ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရာ
“အန်တီ ဒီလူက ကျမတို့ဆီက ငွေချေးထားတာ မဟုတ်ဘူးလေ”
“ရတီကလည်း ဟုတ်ပါတယ်၊ မှတ်ပုံတင်ရော မှန်တယ်လေ”
“မဟုတ်ဘူးထင်တယ်နော် အန်တီ”
“ဟုတ်ပါတယ်သမီး ၊ သမီးမယုံရင် သူ့မေးကြည့်လေ”
ရတီလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေပေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာကြောင့် လူပြောင်းသွားသလဲဟု တွေးနေမိသည်။ သို့သော် အဖြေရှာမရပေ။ မည်သူ့ကိုမေးပြီး စုံစမ်းရမည်ကို မသိပေ။ ရှေ့နေငှားပြီး တရားဆိုင်ကြသောအခါတွင် ငွေကုန်ကြေးကျများလာသည်။ နိုင်လိုသည့်စိတ်က များလာသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိမိသည် ဖေဖေ့ဆီပြန်လို့ မဖြစ်ပေ။ ယခုအခါ ကိုယ်ဝန်လည်းရှိပြီး။ အဖေနာမည်တပ်မရသော အခြေအနေပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော်လည်း မည်သို့မည်ပုံဖြစ်ရသည်တော့ ရတီမသိ။ မိမိရင်၌ ဖြစ်သော သွေးသားကို ရတီ ချစ်နေသည်။ ကိုယ်ဝန်အား ဖျက်ချလိုခြင်း အလျင်းမရှိပေ။ တွေးမိသမျှသော အနာဂတ်မှာ မိမိ၏သားဖြစ်ဖြစ် သမီးဖြစ်ဖြစ် မပါလျှင် မပြည့်စုံဟု ထင်မှတ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဤကလေးမွေးရန် ကလေးအနာဂတ်အတွက် ငွေလိုသည်။ မိမိချေးထားသော ငွေတဝက်ခန့် ရလျှင်လည်း မဆိုးသောအခြေအနေမို့ မိမိထံ ငွေချေးထားသောသူအား အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး တဝက်ခန့်သာ ပြန်ပေးရန် တောင်းဆိုမည်ဟု ပြောရန်အတွက် ထိုလူ၏အိမ်ကို ရှာပုံတော်ဖွင့်ရတော့သည်။ တရားရုံးကထွက်လျှင် ထိုသူအားစောင့်၍
“ဦးလေး”
“ဘာကိစ္စလဲ”
“သမီးပိုက်ဆံကို တဝက်ဖြစ်ဖြစ် ပေးပါလား၊ အဲဒါဆို သမီး ကျေနပ်တယ်”
“ငါ့မှာမရှိလို့ မပေးတာ”
“ဦးလေးရယ် သမီး လုံးဝဒုက္ခရောက်နေလို့ပါ၊ တော်ကြာ သမီး ကလေးမွေးရတော့မှာ”
“အဲဒါနင့်ကိစ္စလေ”
“ကလေးမွေးဖို့စားရိတ်ကို သမီးမှာမရှိလို့ပါ ဦးလေးရယ်”
“လိုးတုန်းကလိုးကြပြီး ကလေးမွေးစရာကြတော့ မရှိဘူးတဲ့လား”
“အဲ့ဒီလိုမပြောပါနဲ့ရှင်၊ ကျမပိုက်ဆံတွေ ဦးလေးကို ချေးလိုက်လို့ပါ”
“နင်တို့က မတရား အတိုးယူတာလေ”
“သမီးက ငါးကျပ်တိုးပဲ ယူရတာပါ”
“ဘာမှလာရှင်းပြမနေနဲ့တော့၊ တရားရုံးရောက်နေပြီ၊ တရားရုံးရောက်မှရှင်း”
“ဦးလေးရယ် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာပါဦး”
“ငါ့မှာ ဘာသားသမီးမှ မရှိဘူး”
“ဦးလေးရယ် သမီး အနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ်”
“သွားစမ်းပါ ၊ နင် ငါ့အနားမလာနဲ့။ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်းမသိတဲ့ ဗိုက်ကို ပိုင်ရှင်ထင်နေကြမယ်။ ငါ့ကို နင်ကိုမယူလို့ တရားစွဲမယ် ထင်နေကြမှာ။ ဒိုးလိုက်တော့”
ရတီ အလွန်ဒေါသဖြစ်သွားတယ်။ ထိုလူပြောပုံက ဖခင်မရှိပဲ မွေးလာသော ကလေး။ ရတီ ဖင်သရမ်းလို့ မွေးလာသောကလေးဟု စွပ်စွဲနေသလိုဖြစ်၍
“ဒီမှာ ရှင်က လူလိမ်ပဲ။ သူများပိုက်ဆံယူပြီး ပြန်မဆပ်ချင်တဲ့လူ။ သံသရာမှာ သူများအကြွေး ဆပ်ရမယ့်သူ”
“နင်ဘာပြောတာလဲ ကောင်မ”
ရတီ့ကိုပြောရင်း တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ရတီမှာ ယိုင်နဲ့ပြီး ဖင်ထိုင်ကျသွားတော့သည်။ အခန့်မသင့်သဖြင့် အောက်ပိုင်းမှ သွေးများထွက်လာသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကူအညီတောင်းရာမှ ဆေးရုံသို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သွေးများအလွန်အကျွံထွက်ပြီး ဆေးရုံရောက်ရာမှ အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ရန်အတွက် စီစဉ်ရတော့သည်။ ဆေးရုံရောက်သော်လည်း လူနာရှင်မပါသောကြောင့် မေးမြန်းသောအခါမှ ဖခင်ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးရသည်။
ဦးထွန်းဇော်မှာ တယ်လီဖုန်းခေါ်သည်နှင့် ဆေးရုံသို့ တန်းလာခဲ့သည်။ ခင်ငြိမ်းကိုလည်း လှမ်း၍ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်သောအခါ ရတီမှာ သတိမေ့နေပြီး အရေးပေါ်ခွဲစိတ်မှု ပြုလုပ်နေသဖြင့် ခင်ငြိမ်းနှင့်အတူ ဆုတောင်း၍သာ စောင့်နေရတော့သည်။
ရတီ ခွဲစိတ်ခန်းမှ ထွက်လာသောအခါ သတိရတချက် မရတချက် အနေအထား ဖြစ်နေသည်။ သတိရလာသောအခါ ဖခင်ကို ဦးစွာတွေ့ရပြီး
“ဖေဖေ’”
“သမီးလေး သတိရလာပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ၊ ဖေဖေ သမီးကလေးကရောဟင်”
“စိတ်မကောင်းပါဘူး သမီးရယ်”
“ဟင့် အီးဟီးးး ဖေဖေရယ်”
“သမီးရယ် မငိုပါနဲ့ ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ်”
ရတီမှာ ကလေးအား နှမြောစွာ ငိုမိသည်။
“ရတီ သမီးလေး ဘာမှအားမငယ်ပါနဲ့၊ အန်တီလည်း ရှိတယ်နော် သမီး”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
“မငိုနဲ့တော့ သမီးလေး”
“သမီးရင်သွေးလေးကို နှမြောလို့ပါ အန်တီ”
“ဪ သမီးလေးရယ်၊ မြင်တောင်မမြင်ရသေးတဲ့ သမီးရင်သွေးကို သမီးက ချစ်တယ်လား”
“အန်တီရယ် သမီးရင်သွေးပါ အန်တီ”
“သမီးအဖေ သမီးကို ဘယ်လောက်ချစ်မယ်ဆိုတာ သမီး တွေးကြည့်လိုက်လေ”
“သမီးကို ဖေဖေက ခွင့်လွတ်ပါ့မလား အန်တီရယ်”
“လူဆိုတာ မှားတတ်တယ် သမီး၊ တောင်းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ်နိုင်တာ၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကို ပစ်နိုင်တဲ့ မိဘမရှိဘူး သမီးရယ်”
“သမီးမှားမိပါတယ် အန်တီ”
“မှားရင် ပြင်ကြမှာပေါ့၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့နော်၊ သမီးလိုတာရှိရင် အန်တီ့ကိုပြော၊ သမီးအဖေက ယောက်ျားသားဆိုတော့ မိန်းမကိစ္စတွေကို နားမလည်လောက်ဘူးကွယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ”
“အခုတော့ သမီးနားလိုက်ဦး၊ သမီးကိုလုပ်တဲ့သူကို သမီးအဖေက ခွင့်မလွတ်ဘူး၊ အခုရဲစခန်းမှာ အမှုဖွင့်ထားတယ် သမီး”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ၊ အဲ့လူယုတ်မာတွေကို အပြစ်ပေးရမယ်”
“သမီးဖေဖေနဲ့ အန်တီ စီစဉ်ပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”
ရတီ ဆေးရုံမှာ တစ်ပတ်ခန့်နေရပြီး ဆင်းရသည်။ ဖေဖေ့အိမ်မှာပင် နားနေရသည်။ ဆုရည်က ဖုန်းဆက်သည်။ ရတီ ဖေဖေအိမ်ကို ရောက်နေသည်ဖြစ်၍ အိမ်မလာတော့ပါဟု ပြောသည်။ ဦးထွန်းဇော်က သမီးကို ထိခိုက်အောင်လုပ်သောသူကို လုံးဝမကျေနပ်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပင် မရမက စုံစမ်းရာက ခြေရာခံမိပြီး ရဲကို ဖမ်းခိုင်းလေရာ ထိုသူအား မိတော့သည်။
“ခင်များကြောင့် အသက်တစ်ချောင်း ဆုံးရှုံးရတယ်၊ ခင်များကို လူသတ်မှုနဲ့ ထောင်ချမှာ”
“မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ၊ မတော်တဆဖြစ်တာပါ”
“ခင်များက လူမဟုတ်ဘူး၊ သမီးလေးပိုက်ဆံတွေကို လိမ်ညာယူပြီး ကလေးကို သတ်တဲ့လူ”
“ခင်များသမီးပိုက်ဆံ ကျနော်လိမ်ညာယူတာ မဟုတ်ဘူးဗျ”
“ခင်များမလိမ်ရင် ဘယ်သူလိမ်တာလဲ”
“ခင်များသမီးရတီရဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ သူ့အမေ”
“ဘာကွ”
“အဲ့ဒီမိန်းမကိုပါ ထောင်ချရမှာပေါ့”
“ခင်များထောင်ချရဲပါ့မလား”
“ဘာလို့မချရဲရမှာလဲ”
“ဟင်းးဟင်းး အခုလောက်ဆို ခင်များသမီးရဲ့ တဏှာဆန်တဲ့ ဗီဒီယိုခွေ ပြန့်နေလောက်ပြီ”
“ဘာပြောတယ်”
ဦးထွန်းဇော်မှာ ရတီဆီဖုန်းဆက်၍ အိမ်မှာ ဖေဖေမရှိကြောင်း၊ ဖေဖေ့အိမ်ရောက်သွားပြီဖြစ်၍ အမှုကိစ္စလည်း ဆက်မလုပ်တော့ကြောင်း၊ ဆုရည်ကို တွေ့ချင်ကြောင်း အခုလာတွေ့ပါဟု ပြောခိုင်းလိုက်သည်။ ရတီလည်း ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆုရည်နှင့် ဆုရည်အမေမှာ ဟိုလူနဲ့ အဆက်အသွယ်မရသေးသဖြင့် ရတီ့အိမ်ကို လာလိုက်သည်။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါ ဦးထွန်းဇော်က ဆုရည်ကို
“လာစမ်း ဆုရည်၊ နင်တို့သားအမိ ဘာတွေ ကလိမ်ကကျစ်ကျတယ်ဆိုတာ ငါသိပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ကတော့ နင်တို့သားအမိကို အရှင်မထားဘူး”
“အန်ကယ် သမီးက ဘာလုပ်လို့လဲ”
“ပေးစမ်း နင့်အိတ်”
ဦးထွန်းဇော် အိတ်ကို ဆောင့်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်သည်။
“အန်ကယ် ဘာလုပ်တာလဲ”
“အေး ငါ့သမီး လူပေါင်းမှားတာပဲ။ နင့်တို့ ဘာလုပ်ထားတယ်ဆိုတာ အကုန်သိတယ်”
“လုပ်လိုက်လေ အန်ကယ်။ ကျမမှာ သိမ်းထားသေးတယ်”
ဆုရည်လည်း ဟန်ပါပါနဲ့သာ ပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်လား။ အေး သိမ်းထားသေးတယ်ဆိုရင် နင်တို့ ငါ့ဆီကိုပြ။ မပြနိုင်ရင် ငါက နင့်အမေကို တရားစွဲမှာ။ လိုင်းပေါ်ပြန့်ရင် နင်တို့သားအမိကို သတ်မယ်။ ငါ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးရင်ပေး၊ မပေးရင်တော့ နင်တို့သားအမိ သေပြီမှတ်။ တစ်ပတ်အချိန်ပေးမယ်၊ သွားတော့”
ဆုရည်မှာ ထိုအိမ်မှ အပြေးထွက်ခဲ့ရသည်။ ဦးထွန်းဇော်၏အကြောင်းကို သိသည်။ ဆုရည်တို့ကို လုံးဝခွင့်လွတ်မည် မဟုတ်ပေ။ ဆုရည် အမေ့ဆီကို ပြန်သွားသည်။ ဤသည်မှာလည်း ဆုရည်၏အမှားပင် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးထွန်းဇော်မှ ဆုရည်အား နောက်ယောင်ခံလိုက်ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ဆုရည် အိမ်ရောက်သောအခါ
“မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“သမီး ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“ရတီ့အဖေ သိသွားပြီ မေမေ”
“ဘာ ! ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“အမေ့လူကြောင့် သိသွားတာ မေမေ”
“အဲဒီတော့ ရတီ့အဖေက ဘာလုပ်လို့ရလို့လဲ။ သူ့သမီးဟာတွေ သမီးဆီမှာ ရှိနေတယ်မဟုတ်လား”
“သမီးဖုန်းကို ခွဲပစ်လိုက်တယ်လေ”
“ဟယ် အဲဒါဆို ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ရတီ့အဖေက သူ့သမီးပိုက်ဆံ မပေးရင် သမီးတို့ကို သတ်မယ်တဲ့”
“ဟာ ဟ သူကလုပ်ရဲလို့လား”
“မေမေ သမီးတို့အိမ်ရှေ့မှာ လူတွေ မေမေ။ သမီးတို့အိမ်ကို စောင့်ကြည့်နေကြတယ်”
“ဟင် ဟုတ်လား သမီး”
“ဟုတ်တယ် မေမေ”
“ဒုက္ခပါပဲ သမီးရယ်”
“မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
“မေမေလည်း မကြံတတ်တော့ဘူး”
“မေမေ သမီးကြောက်တယ် မေမေ”
“အင်းပါ သမီး၊ သူ့အဖေက ဘာပြောလိုက်သလဲ”
“သူ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးတဲ့ မေမေ”
“အင်း မေမေ သူ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးလိုက်ပါ့မယ်”
ဆုရည်က ရတီ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
“ဘာလဲ ဆုရည်”
“မေမေက နင့်ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးခိုင်းလို့”
“အော.. အေး နင်ကိုယ်တိုင်လာပေး”
“အေးပါ ရတီရာ၊ ငါဘယ်ကိုလာပေးရမလဲ”
“အေး အခု ငါ မှော်ဘီက ငါ့အဖေခြံမှာရှိတယ်၊ လာပေးလိုက်”
“အေးပါ ရတီ”
ဆုရည်မှာ ရတီပြောတဲ့အတိုင်း မှော်ဘီကခြံဆီ သွားရတော့သည်။ ခြံထဲရောက်တော့ ရတီ စောင့်နေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ ဆုရည်၊ နင်က ငါ ကျွေးမွေးတဲ့ ကျေးဇူးမှမထောက် လုပ်ရက်တယ်ဟာ”
“ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါဟယ်”
“ဘယ်မှာလဲ ငါ့ပိုက်ဆံ”
“ဒီမှာပါ”
“ငါးရာပြည့်လား”
“ပြည့်တယ်”
“အေး ငါတစ်ခုမေးမယ်၊ ကိုရဲက ငါ့ကိုဖြတ်သွားတာ နင့်ကြောင့်မဟုတ်လား”
“အင်း”
“နင် မူဗီရိုက်တာမှာ ဘာတွေပါလဲ”
“ငါမပြောချင်ဘူး ရတီ”
“ဒီနေရာရောက်နေပြီ၊ နင်မပြောရင် ငါခွင့်မလွှတ်ဘူး”
“အင်း နင့်ကို ကိုရဲရော ကိုဇော်ရော လုပ်တာကို ငါမူဗီရိုက်လိုက်တယ်”
“ဘာ ငါမူးနေတာကို နင်တို့လုပ်တာလား”
“အေး”
“အော နင်တို့က ဒီလိုလား”
“ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါဟာ”
“နင့်မူဗီတွေ ဘယ်သူ့ကိုပေးလိုက်သေးလဲ”
“ငါဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးထားဘူး”
“ငါမယုံဘူး”
“ယုံပါ ရတီရယ်၊ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေးပါ”
“နင်ငါ့ကို လုပ်ရက်တာလေ၊ ငါဘယ်လိုယုံရမလဲ”
“ငါလေ နင်ယုံအောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ရတီ”
“ငါယုံအောင် နင်လုပ်ပေးလို့ရတယ်”
“နင်ပြောပါ ငါဘာလုပ်ပေးရလဲ”
“နင် ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဲအောင်လို့ ငါ့အဖေခေါ်ထားတဲ့ လူတွေနဲ့ အိပ်လိုက်တော့”
“ဟင်”
“ဘာမှမဟင်နဲ့၊ ငါ့ကိုကြတော့ လူကိုလည်း ရစရာမရှိအောင် လုပ်တယ်၊ ငါ့ရင်သွေးလည်း နင်တို့ကြောင့် သေတယ်၊ နင် ဒီဟာကိုလုပ်မှ ငါကျေနပ်မှာ”
“ရတီ”
“မလုပ်ချင်ရင်ပြောလေ၊ နင့်အမေရော နင်ရော သေသွားလိမ့်မယ်”
“အေးပါ ငါလုပ်ပါ့မယ်”
“သူ့ကိုခေါ်သွားလိုက်တော့”
ဆုကို လူနှစ်ယောက်လာခေါ်ပြီး အခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည်။ ဆုမှာ ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်းမရှိတော့ပေ။ ဝဋ်သည် ချက်ချင်းလည်တတ်သည် မဟုတ်လား။ ဆုကို အဝတ်အစားမဲ့ လူနှစ်ယောက်က စားမတတ်ဝါးမတတ် ကြည့်နေသည်ကို မြင်ပြီး ဆုမှာ အလွန်လန့်သွားတော့သည်။ နောင်တလည်း ရမိသည်။
ရတီလည်း နောင်တရမိသည်။ မိဘကို ခြေကန်ပြီး မိဘရင်ခွင်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် ကြုံဆုံခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်မှာ မိမိဘဝ၏ ငရဲနဲ့တူခဲ့သည်။ မိမိ ဤသို့ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဖေဖေသည် အပြစ်မတင်ပေ။ မိမိအား ယခင်ထက်ပင် ဂရုစိုက်လေသည်။
အန်တီခင်ငြိမ်းသည်လည်း ရတီ၏ တိုးတိုးဖော် တိုင်ပင်ဖက် ဖြစ်လာသည်။ မိခင်လိုတမျိုး သူငယ်ချင်းလိုတမျိုး စောင့်ရှောက်ပေးပေရာ အန်တီအား အထူးကျေးဇူးတင်ပြီး ဖခင်နဲ့လက်ထပ်ရန် အထူးတိုက်တွန်းရာ ဖခင်လည်း အထူးပင် ကျေနပ်မိတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
