ပန်းတိုင်းမွှေးသလို နမ်းတိုင်းနွေးစေသတည်း
ရေးသားသူ – သူရဇော်
“သူရရေ…. ဦးလေးဦးအောင်လှက အိမ်လာခဲ့ပါဦးတဲ့”
လိမ္မော်ခြင်းတွေကို တဲဆီသယ်ပို့နေတဲ့ နေရာမှာ ကြီးကြပ်နေတဲ့ ကျနော်။ ရွာထဲကပြန်လာတဲ့ ရဲကို ရဲ့ စကားသံကြောင့်
“ဟာကွာ ဒီမှာ ကားတင်ဖို့ ခြင်းမပြည့်ရသေးတဲ့ကြားထဲ။ ရဲကို ဘာအတွက်တဲ့လဲ”
“အာ့တော့ မသိဘူးကွ။ ဒါပေမဲ့ မြို့ကဧည့်သည်တွေတော့ ရောက်နေတာတွေ့တယ်။ ဪ နောက်ပြီး မှာလိုက်သေးတယ်။ ခေါင်သီးလဲ ယူလာပေးဦးတဲ့”
ခေါင်သီးဆိုတာက လိမ္မော်သီးထဲမှာ အလုံးကြီးကြီး အပြစ်အနာအဆာ ကင်းတာကို ခေါ်တယ်။ လိမ္မော်သီးမှာ အမျိုးအစားခွဲပုံက စောစောက ပြောသလို နံပါတ်တစ်က ခေါင်သီး။ နံပါတ်နှစ်က အဲ့ထက် တဆင့်နိမ့်တဲ့ ကြီးသီး။ နံပါတ်သုံးက နောက်တစ်ဆင့်နိမ့် လတ်သီး။ အဲ့အောက်ကိုတော့ သောင်းပြောင်းလို့ခေါ်တဲ့ အညံ့စားပေါ့။
ကျနော့်နာမည်က သူရဇော် ပါ။ အသက်က ၂၄ နှစ် အမေမုဆိုးမနဲ့ သားအမိနှစ်ယောက်။ ကျနော့်ရဲ့ ပညာရေးကတော့ ဆယ်တန်းကျပြီး ဆက်မတက်တော့ဘဲ ဦးအောင်လှရဲ့ စိုက်ပျိုးရေးခြံထဲ အလုပ်ဝင်တာ အခုဆိုရင် မျက်နှာလွဲရတဲ့ လူယုံအဆင့်ကို ရယူနိုင်ခဲ့ပါပြီ။ ကျနော့်အမေကလည်း အခုမှအသက် ၄၄ နှစ်ဘဲ ရှိသေးတော့ တောသူတောင်သားပီပီ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်သေးတော့ ခြံထဲမှာ နေ့စားလူငှါးလိုလို့ခေါ်ရင် အပိုဝင်ငွေရတယ်ဆိုပြီး ဝင်လုပ်တယ်။ မလုပ်ဖို့ပြောတော့
“သားရယ် ဝင်ငွေပိုတော့ အမေဥပုသ်စောင့်ရင် ပိုလှူရတာပေါ့”
အမေ့ရဲ့ ဆင်ခြေကလည်း ကုသိုလ်ရေးမို့ ကျနော် မလွန်ဆန်နိုင်ပြန်ဘူးလေ။ ကျနော့်အလုပ်ရှင် ဦးအောင်လှကလည်း သမီးတစ်ဦးတည်း မွေးထားတာ နှင်းနှင်းခိုင် တဲ့။ ကျနော် သူတို့ဆီ အလုပ်ဝင်တုန်းက အဲ့ကောင်မလေးက ၁၁ နှစ်သမီး ငါးတန်းကျောင်းသူဘဲ ရှိသေးတာ။ ကျနော့်ကိုလည်း ဥတစ်လုံး တစ်ကောင်ကြွက်ချင်းမို့ အခင်ပိုကာ မောင်နှမရင်းလိုပါ။ သူ့အမေ ဒေါ်ကြီးအေးပွင့်ကလည်း ကျနော့်ကို သူ့သားအရင်းလိုပါဘဲ။
အခုလဲ အမှာတော်ရှိတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ရေချိုးလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးတုန်း အောင်မိုး ကို ခေါင်သီးလှလှတွေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်တစ်လုံး ထည့်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာရောင် ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အပေါ်က စပိုစ့်ရှပ်ခဲရောင်နဲ့ အဲ့ပေါ်က ဂျင်းဂျာကင် ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ ညနေစောင်းပြီမို့ အအေးဓာတ်ဝင်လာပြီမို့ သိုးမွှေးခေါင်းစွပ် နီရဲရဲလေးကို စွပ်လိုက်ပြီး
“အမေရေ သားဦးလေးခေါ်လို့ ရွာထဲ သွားလိုက်ဦးမယ်။ အမေဆာရင် ထမင်းစားနှင့်နော်။”
ဒီလိုအသီးခူးတဲ့ရာသီဆို ကျနော်တို့ လုပ်သားတွေက ခြံထဲမှာတဲတွေနဲ့ လာနေကြတယ်လေ။ အသီးလှောင်တဲ့ ဂိုဒေါင်တွေ မြေဩဇာ ပိုးသတ်ဆေး ဆေးဖျန်းကိရိယာ လက်သုံးကိရိယာတွေ သိုလှောင်တဲ့ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ခြံဆိုပေမဲ့ စည်ကားပါတယ်။ကျနော်ကျင်လည်ရာ ကမ္ဘာငယ်လေးနဲ့ ကျနော် အဆင်ကိုပြေလို့။
အမေ့ကို အမှာစကားပြောပြီး အောင်မိုး ထည့်ပေးတဲ့ လိမ္မော်သီးအိတ်လေးဆွဲပြီး ရွာဆီထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့
“ကိုကြီးလာပြီ ကိုကြီးလာပြီ”
ကလေးငယ်လို ပြေးလာပြီး လက်မောင်းကိုဖက်ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို
“အခုမှလာမဖားနဲ့ ရော့ ဒီမှာယူလာတယ်”
ဆိုပြီး လက်ထဲက အိတ်ကို ပေးလိုက်တယ်။
“ဖားစရာလား ကိုယ့်အစ်ကိုမို့ဘဲဟာ။ ပြောလေ ညီမလေးကို မလွမ်းဘူးလား။ ညီမလေးကတော့ လွမ်းလိုက်ရတာ”
“လွမ်းပါ့ဗျာ မလွမ်းဘဲနေမလား ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတာကို”
“တကယ်နော် ကိုကြီး”
“ဆယ်ကယ်ဗျာ ဆယ်ကယ်”
“ဟေးး ဒါမှဒို့ကိုကြီး”
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူသာဖြစ်နေတာ ကလေးစိတ်ဘဲ ရှိသေးတဲ့ နှင်းနှင်းခိုင်ကိုကြည့်လို့ ကျနော် ကြည်နူးနေမိတယ်။
“ဟဲ့ သမီးအစ်ကို့ကို အိမ်ထဲရောက်ပါစေဦး။ တခါထဲ ချွဲနေတာ ဧည့်သည်တောင် အားမနာဘူး”
ဦးလေးဦးအောင်လှ စကားကြားမှ လျှာလေးထုတ် ခေါင်းလေးပုပြတာကိုက အပြစ်ကင်းတဲ့ ကလေးလေးလိုပါလားကွယ်။
“လာ လာ မောင်သူရ ”
လို့ ခေါ်တာကြောင့် အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်း ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။
“အသီးခူးတာရော ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ။”
” ဟုတ်ကဲ့ လိုတဲ့အရေအတွက် ပြည့်ခါနီးပါပြီ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ရပြီ ဦးလေး။ ကားက သန်ဘက်ခါမှ တင်မှာ မဟုတ်လား”
“အေး ဟုတ်တယ် အခုဟာက အသီးကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ မင်းညီမ ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်အပြန် လိုက်လည်တဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းကို ခြံဗဟုသုတလေးတွေရအောင် မင်းကိုတာဝန်ပေးမလို့”
အဲ့တော့မှ ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ အသားညိုညို နဲ့ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။
“ကိုကြီး ဒါညီမလေးသူငယ်ချင်း ခင်စန္ဒာတဲ့”
“အော် ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်က သူရဇော်ပါ”
ကိုယ့်ထက်ငယ်သော်ငြားလဲ အလုပ်ရှင်ရဲ့ ဧည့်သည်မို့ တလေးတစားဘဲ ပြောလိုက်တော့ ပြုံးပြီး
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
တဲ့။ ပြုံးလိုက်မှ ညာဘက်အပေါ် သွားတက်ကလေးက သူ့အလှကို ပိုပြည့်စုံအောင် ဖြည့်ပေးလိုက်သလိုဘဲ။
“ဦးလေး ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“အထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မနက်ဖြန် ခြံထဲလာတဲ့အခါ သူတို့သိချင်တာလေးတွေကို မင်းက ရှင်းပြပေးရုံပါ”
“အော် ဒါလား ရပါတယ် ဦးလေး။ ကျနော် တတ်နိုင်သမျှ ပြောပြ ရှင်းပြလိုက်ပါ့မယ်”
“အေး အေး သမီးရေ ညီးအစ်ကိုပါ တစ်ခါထဲ ထမင်းစားရအောင် ထမင်းပွဲပြင်တော့”
“ဟာ နေပါစေ ဦးလေး ဧည့်သည်သာ ကျွေးပါ”
” ဟ သူရ့ရ ဧည့်သည်နဲ့မို့ ပိုရင်းသွားအောင်လို့ဟ။ တစ်ခါတည်းသာ စားသွားတော့”
ကျနော်လည်း မငြင်းသာတော့ဘဲ ညစာကို ဦးလေးတို့ မိသားစုနဲ့ ခင်စန္ဒာတို့နဲ့အတူ စားလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးအိမ်ကတော့ ကျနော်က မကြာခဏ ဝင်စားနေကြပါ ။ ထမင်းစားပြီး ရေနွေးသောက်ရင်း စကားပြော။ နောက် နှင်းခိုင်က အမေ့အတွက် ဝယ်လာပေးတဲ့ ဆေးမြစ်စုံ ကျနော့်အတွက်က လျှာထိုးဦးထုပ်။
ဪ ပြောစရာ ကျန်သွားတယ် နှင်းနှင်းခိုင်က ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ စီးပွားရေးယူတာမို့ မိတ္ထီလာမှာ သွားတက်ရတာ။ အခုကျောင်းပိတ်တော့ ရွှေဘိုသူ ခင်စန္ဒာက ရှမ်းပြည်ကို မရောက်ဘူးလို့ ဒေသန္တရ ဗဟုသုတရအောင်ဆိုပြီး လိုက်လည်တာ။ ညနည်းနည်း နက်လာပြီမို့ အားလုံးနှုတ်ဆက်ပြီးပြန်တော့ နှင်းခိုင်က အိမ်ခြံဝထိ လိုက်ပို့ပေးရင်း
“ကိုကြီး မနက်ကြရင် သစ်ခွပန်း ခူးပေးရမယ်နော်”
“အေးပါကွာ။ သွား အိမ်ထဲဝင်တော့ အပြင်မှာ အေးနေပြီ”
“ဟုတ်”
ဆိုပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတဲ့ နှင်းခိုင် ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်မိတယ်။
“ဟူးးး”
………………………………………………..
မနက်အစော အမေကြော်ပေးတဲ့ ထမင်းကြော်နဲ့ လက်ဘက်ရည်သောက်ပြီး မနေ့က ခူးလက်စ အပင်တွေကို လိုက်ပြီး ကြည့်နေတုန်း
“ကိုကြီး ကိုကြီး”
လို့ ခေါ်သံနဲ့အတူ ကျနော်ရှိရာ ပြေးလာတဲ့ နှင်းခိုင်လေးကို တွေ့လိုက်ရလို့
” ဟဲ့ မပြေးနဲ့လေ ငုတ်တွေဘာတွေနဲ့ ခလုတ်တိုက်နေမယ်”
ကျနော်ကသာ ဟန့်နေတာ သူကတော့ အနားတောင် ရောက်လာပြီ။ ဆောင်းနံနက်မို့ နှင်းခိုင်ပါးစပ်က အာငွေ့တွေက အသက်ရှူလိုက်တိုင်း တထောင်းထောင်း ထလို့ပေါ့။
“ညီမလေး သူငယ်ချင်းရော”
“ပါတယ်လေ ကိုကြီး တဲမှာ လိမ္မော်သီးတွေ ရွေးနေတာ ကြည့်နေခဲ့တယ်”
“ဪ”
“မဪနဲ့ ဘယ်မှာလဲ ညီမလေးအတွက် သစ်ခွပန်း”
“အမလေး ရှိပါတယ် ပန်းသရဲမရယ် လာ လာ”
“ခိခိ အာ့ကြောင့် ကိုကြီးကို ချစ်တာ”
သူက ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျနော့်ရင်မှာတော့ ဖိုကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာပေမယ့် အခုတော့ သူလေးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဖြစ်နေပြီ။ ၁၈ နှစ် ဆိုတဲ့ အရေအတွက်နဲ့ လိုက်ဖက်မဲ့ အရည်အချင်းတွေကလည်း ကြည့်ဦး။
ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်က အပြင်ရုန်းထွက်နေတဲ့ တင်သားတွေက မြင်သူ ရင်ခုန်စရာ၊ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးအထက်က ရင်သားမြတ်က သားကောင်းမိခင် ပီပီသသ၊ တောင်ပေါ်သူမို့ အသားဖြူသလို နီရောင်သန်းတဲ့ ပါးမို့မို့ နှာတံပေါ်ပေါ်လေးအောက်က နှင်းဆီငုံပုံတူ နှုတ်ခမ်းလေး။ အရာရာက မိန်းမချောတစ်ယောက်မှာ ရှိအပ်တဲ့ ကြန်အင်လက္ခဏာတွေနဲ့။ အဲ့တော့လဲ ပုရိသနွယ်ဝင် ကျနော်ဟာ အာသဝေါ မကုန်းခမ်းသေးသမို့ ရင်ဖိုမိတာ အပြစ်လား။ နှင်းခိုင်က ကျနော့်လက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်လာတော့ သူလက်ကလေး အေးစက်နေတာမို့
“ဟယ် ညီမလေးလက်တွေ အေးနေတာဘဲ မီးကင်မယ်တော့ မရှိဘူး ကိုကြီးနား တန်းလာရသလား။”
“ဟီးးး ပန်းလိုချင်တာကို ကိုကြီးရဲ့”
“အေးပါ မနိုင်စိန်လေး”
ဆိုတော့ လျှာလေးထုတ် ပုခုံးလေးကျုံ့ ခေါင်းလေးပုပြရော။ အဲ့ဒါက နှင်းခိုင်လေးရဲ့ ချစ်စရာ မူပိုင်တံဆိပ်။ ကျနော် သူ့လက်ဆွဲလို့ ခြံစပ်က အင်ကြင်းပင်ကြီးဆီ ခေါ်သွားပြီး သစ်ခွဖယောင်းပန်းတွေ ခူးပေးလိုက်ရတယ်။ တကယ်က သစ်ခွက အမြင့်မှာပေါက်တာ။ ကျနော်က ခူးရလွယ်အောင် ခွာပြီး အောက်လက်လှမ်းမှီတဲ့ နေရာတွေမှာ ပြန်ကပ်ပြီး မွေးထားရတာ။ ဒါလဲ နှင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ပန်းကြိုက်မလေး အတွက်လေ။ ကျနော်တို့ ခြံထဲက လိမ္မော်တဲကို ရောက်တော့
“စန္ဒာရေ တွေ့လား သစ်ခွတွေ ကိုကြီး စိုက်ထားပေးတာ”
ဆိုပြီး သူ့သူငယ်ချင်းကို ပန်းတွေ ခွဲပေးနေရော။ ညက သေချာမကြည့်မိတဲ့ ရွှေဘိုသူလေးကို အခုမှ သေချာကြည့်မိတယ်။ အသားအနည်းငယ် ညိုပေမဲ့ နှင်းခိုင်ထက် ပိုပြည့်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ နောက်ကိုဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်က တင်ပါးဖုံးလုလု။ ထူးခြားတာက တခြားမဟုတ်။ ဝိုင်းစက်တဲ့ ညှိ့မျက်ဝန်းကြီးတစ်စုံနဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေထက် ထူထဲတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။ ခြုံပြောရရင်တော့ သူလည်း မိန်းမချောတစ်ယောက်။
မနက်စောစော ကျနော့်ခြံထဲမှာ အလှပန်းနှစ်ပွင့် အပြိုင်ပွင့်နေတာကတော့ မင်္ဂလာပါဗျာ။ ကျနော့် အလုပ်သမားတွေလည်း ပန်းလေးတွေရဲ့ တန်ခိုးကြောင့် ခွန်အားတွေတိုးလို့ ခါတိုင်းထက်တိုးလို့ လုပ်အားပြနေကြပါတော့တယ်။ ဤသည်လည်း လောကနိယာမ တစ်ခါ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။
“ကိုကြီး စန္ဒာက လိမ္မော်စိုက်တာ မတွေ့ဖူးဘူး။ ကိုကြီး လိုက်ပြပြီး ရှင်းပြပေး”
နှင်းခိုင်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကြောင့် ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခြံထဲရှိ လိမ္မော်ပင်တွေနဲ့ တစ်ပင်နဲ့တစ်ပင် ဘယ်လောက်အကွာအဝေး စိုက်ရတာတွေ အပင်ပျိုးခြင်း စိုက်ကွင်းရွေ့တာ မြေသြဇာနဲ့ ပိုးသတ်ဆေး အပင်အားဆေး အသီးအားဆေး အသုံးပြုပုံတွေနဲ့ ရေသွင်းတာတွေအဆုံး ရှင်းပြရင်း ခြံထဲအနှံ့ လိုက်ပြနေရတယ်။
ကျနော် ရှင်းပြတဲ့အခါ စိတ်ဝင်တစား မျက်ဝန်းညိုနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ခင်စန္ဒာနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံလေတိုင်း ရင်ခုန်သလိုလို စိတ်ထဲခံစားရတယ်။ မနက်စောစောမို့ အအေးဒဏ်အတွက် ယုန်မွှေးဆွယ်တာ ပန်းရောင်လေးနဲ့ အောက်က မရမ်းစေ့ရောင် ဗြောင်ထမိန်လေး။ အဲ့ထမိန်လေးထဲက ရုန်းထနေတဲ့ တင်သားဆိုင်တွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသလို ကျနော့်ရင်လည်း လှုပ်ခါနေတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ သိတယ်။
ခြံထဲက တဲကိုပြန်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်က အရှေ့က ကျနော်က အနောက်ကဆိုတော့ တစ်ယောက်က မြန်မာဆန်ဆန် အလှပြနေသလို တစ်ယောက်ကလည်း ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် အလှပြနေသလိုပါဘဲ။ တဲမှာ ခဏနားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ရွာထဲပြန်တော့ ကျနော့်ကို မနက်ဖြန် ရေတံခွန်သွားမှာမို့ လိုက်ခဲ့ပေးဖို့ ပြောလာတော့
“ဟာ မနက်ဖြန်က လိမ္မော်ကားတင်ရမှာ နှင်းခိုင်ရဲ့။ ကိုကြီး မအားဘူးလေ။”
“ကိုကြီးကလဲ ကိုအောင်မိုးတို့ ရှိနေတာဘဲ။ ညီမလေး အဖေ့ကို ပြောထားပြီးသား။ မရဘူး ကိုကြီး လိုက်ရမယ်”
နှင်းခိုင်က သူ့ဖဲသူဝေ သူဘဲချိုးထားပြီမို့
“အေးပါ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ ဘာနဲ့လဲ”
“မနက်စာ စားပြီးသွားမယ်လေ ၈ နာရီလောက် ရွာထဲက ကိုမောင်မြင့် ဟိုက်ဂျက် ပြောထားတယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီး ၇ ခွဲလောက် ထွက်လာမယ်”
“သွားပြီနော် ကိုကြီး တာ့တာ”
ကြည့် ဒီကလေးကတော့ ခြံထဲနဲ့ ရွာထဲပြန်တာတောင် ခင်စန္ဒာကတော့ ပြုံးပြနေတယ်။
“အေး အေး”
လို့ပြောလိုက်ပြီး လိမ္မော်သီးတွေတစ်ဖက် သစ်ခွပန်းတွေနဲ့ ခြံထဲက ထွက်သွားတဲ့ သူတို့ကို လက်ပြလိုက်ရတယ်။
………………………………………………
မနက်အစောထ အောင်မိုးနဲ့ ရဲကို ကို လိမ္မော်တင်ဖို့ကိစ္စ သေချာမှာပြီး အမေ့လက်ရာ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ကင်ပေါင်းကြော်ကို စားလိုက်ပြီး
“အမေ သားသွားတော့မယ်နော်”
လို့ နှုတ်ဆက်တော့
“အေး အေး သား သွားသွား။ သားကို စောင့်နေရရင် မကောင်းဘူး။ ကိုယ်က စောရောက်နေတာဘဲ ကောင်းတယ်”
“ဟုတ် အမေ”
ဆိုပြီး ကျနော်ရွာထဲ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ရွာထဲက ဦးအောင်လှ အိမ်ရောက်တော့ သူတို့လည်း မနက်စာစားပြီးစ အချိန်။
“ဟော ကိုကြီးလာပြီဟေ့”
သာလိကာမလေးရဲ့ အသံစာစာက ဆီးကြိုပါတော့တယ်။ ကျနော် ရောက်တာနဲ့ နေ့လည်စာအတွက် ထည့်ပိုးထားတဲ့ ခြင်းတွေ တောင်းတွေတင် နှင်းခိုင်တို့ကတော့ ကျောပိုးအိတ်ငယ်လေးတွေ ကိုယ်စီ။ ရေတံခွန်မှာ ရေချိုးမယ်ဆိုတော့ အပိုအဝတ်အစားတွေ နေမှာပေါ့လေ။ ဒီနေ့တော့ နှင်းခိုင်လည်း ထမိန်ဘဲဝတ်ထားလို့ အရွယ်ရောက် မိန်းမတစ်ယောက်ပုံ ပေါက်နေတာမို့ အရင်က ကလေးလိုဘဲ မြင်နေတဲ့ ကျနော် ငေးကြည့်နေမိလို့
“ကိုကြီး ဘာကြည့်နေတာလဲ”
လို့ ရှက်မျက်နှာနဲ့ နှင်းခိုင် ပြောလာမှ
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးက ဒီလိုကြတော့လဲ တကယ့်လူကြီးလေးပုံ ပေါက်လို့ပါ”
“လူကြီးဘဲလေ ကလေးမဟုတ်ဘူး တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတောင် ဖြစ်နေပြီ”
လို့ လက်ကို ခါးပေါ်ထောက် ရင်လေးကော့ပြီး ပြောနေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ပြီး ရယ်ရင်းနဲ့
“ဟုတ်ပါပြီ လူကြီမင်းရယ် ကားပေါ်ကြွပါ”
ဆိုတော့ ဦးလေးတို့ပါ ဝိုင်းရယ်ကြရင်း ကားပေါ်တက်ကြတယ်။ ဦးလေးက ကိုမောင်မြင့်နဲ့ ရှေ့ခန်းမှာထိုင်တော့ နောက်မှာက ဒေါ်လေးဒေါ်အေးပွင့်ရယ် ကျနော်ရယ် သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်ပေါ့။
ရေတံခွန်ရောက်တော့ သစ်ရိပ်ကောင်းတဲ့ နေရာလေးမှာ ကားထိုးပြီး ယူလာတဲ့ မိုးကားဖျင်ထည်ကို မြေညီရာမှာ ခင်းလိုက်ပြီး ခြင်းတွေ တောင်းတွေ ချပေးလိုက်တယ်။ ဒီနေရာမှာ ရေတံခွန်ဆိုလို့ ပြောရဦးမယ်။ နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တွေ အဆောက်အဦးတွေနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ ရေတံခွန် မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့ မြို့နယ်လေးအတွင်းက စီးဆင်းနေတဲ့ မြစ်ရဲ့ သဘာဝ ရေတံခွန်လေးပါ။ အမြင့်လည်း ၆ ပေ ၇ ပေလောက် နှစ်ဆင့်ကျနေတဲ့ ရေတံခွန်ငယ်လေးပါ။ လူတွေလည်း တောမြို့ဆိုတော့ အမြဲမရှိဘူး။ တခါတလေ အားလပ်လို့ လာကြတာဘဲ ရှိတယ်။ သင်္ကြန်လို အချိန်တော့ မြို့ပေါ်က လူငယ်တွေလာကြ ရေကစားကြနဲ့ အဲ့ချိန်တော့ လူနည်းနည်း ကျတယ်။
အခုလည်းပဲ ကျနော်တို့ကလွဲလို့ တခြားသူမရှိတော့ ပိုပြီးတော့ လွတ်လပ်တာပေါ့။ နှင်းခိုင်နဲ့ အလည်ပါလာတဲ့ အညာသူ ခင်စန္ဒာကတော့ မရောက်ဘူး မမြင်ဘူးတဲ့ ရှုခင်းတွေကြောင့် ပျော်နေရှာသလိုဘဲ။ နှင်းခိုင်ကလည်း သူဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေရလို့ မျက်နှာက အချိုပေါ်မှာသကာဖုံးလို့ပေါ့။
“ကိုကြီး လာ ညီမလေးတို့ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေး”
နှင်းခိုင် အမိန့်နဲ့ သူ့ဖုန်းလေးနဲ့ နတ်မိမယ်လေးနှစ်ပါးကို ရေတံခွန် နောက်ခံထားလို့ ပိုစ့်မျိုးစုံနဲ့ ရိုက်ပေးသလို ကျနော့်ဖုန်းလေးနဲ့ပါ ရိုက်ယူထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အချိန်က စောသေးတာမို့ ရေချိုးပြီးမှဘဲ နေ့လည်စာ စားမယ်ဆိုပြီး အားလုံးရေချိုးတော့ ကျနော်က ဘောင်းဘီနဲ့မို့ မချိုးတော့ဘူးလို့နေတော့
“သိတယ်လေ ကိုကြီးက ရေလဲမပါမှန်း။ အာ့ကြောင့် အဖေ့ပုဆိုးတစ်ထည် ညီမလေး ယူလာတာ”
ဆိုပြီး သူ့ကျောပိုးအိတ်လေးထဲက ပုဆိုးတစ်ထည် ထုတ်ပေးတော့
“ဪ တော်တော်လိမ္မာတဲ့ သမီးဘဲ။ အဖေ့အတွက်တော့ သတိမရဘဲ သူ့အစ်ကိုအတွက်ကြ သတိရတယ်နော်”
“အာ အဖေကလည်း အဖေ့အတွက် အမေထည့်နေတာမို့ပါနော်”
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပြန်ပြောတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ဦးလေးဦးအောင်လှက
“အေးပါကွာ အဖေက စတာပါ”
ဆိုပြီး ရယ်နေပေမဲ့ ကျနော်ကတော့ အားနာနေမိတယ်ပေါ့။ ရေထဲဆင်းတော့ လူကြီးတွေက ရေတိမ်မှာ ချိုးပေမဲ့ နှင်းခိုင်က
“လာ ကိုကြီး ဟိုးက သစ်တုံးကြီးဆီ ကူးမယ်”
တဲ့။ ခင်စန္ဒာက ရေမကူးတတ်လို့
“နှင်း ကိုယ်မလိုက်ဘူးနော် ဒီမှာဘဲ ဒေါ်လေးတို့နဲ့ ချိုးမယ်”
လို့ပြောတော့
“အေးပါ လာ ကိုကြီးလိုက်ခဲ့”
ဆို ကူးသွားပါလေရော။ ဦးလေးကလည်း
“သူရရေ လိုက်သွားလိုက်ဦး အဲ့နားက ရေနက်တယ် ဟ”
“ဟုတ် ဦးလေး”
ဆိုပြီး နောက်က လိုက်ကူးလိုက်ရတယ်။ မိုးရေကြီးတုန်း ရေနဲ့မျောလာပြီး ရေလည်မှာ သောင်တင်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးက ရေလည်ကျွန်းလို ဖြစ်နေတာလေ။ ကျနော်ရောက်တော့ နှင်းခိုင်က သစ်တုံးပေါ်ထိုင်လို့ ခြေနှစ်ချောင်း ရေထဲချလို့ ကလေးလို ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရေပက်ပြီး ဆော့နေတယ်
“ဟေ့ မပက်နဲ့လေ မွန်းတယ်ကွ”
“ခစ်ခစ် မွန်းပစေ”
ဆိုပြီး အတင်းပက်နေလို့ သူ့နားရောက်အောင် ကူးသွားပြီး သူ့လက်ကို ဖမ်းလိုက်တယ်။ ရေက သစ်တုံးကြီးနားမှာက ကျနော့်ရင်ညွှန့်လောက်ဘဲ နက်တယ်လေ။ သစ်တုံးပေါ်က သူ့လက်ကိုဖမ်းတော့ နှင်းခိုင် ရေထဲကျတော့ သူ့အရပ်နဲ့ကြတော့ နှာခေါင်းမြှပ်တယ်လေ။
“ဖူး ဝလူး ဖူး”
ရေမွန်းပြီး ကျနော့်လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ပါလေရော။ ကျနော်ကလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားတော့ သူရှေ့ပိုင်းနဲ့ ကျနော့်ရှေ့ပိုင်း ထပ်ရက်ဖြစ်နေတော့ ညီငယ်က ထပြီပေါ့။ အဲ့အချိန် ကျနော်လည်း ဘာမှသတိမရတော့ဘူး။ အသက်ရှူမဝဘဲ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်တာဘဲ သိတယ်။ သူ့ခါးလေးကို ဆွဲပြီး တင်းတင်းဖက်မိတယ်။
အဲလို ဖက်လိုက်တာနဲ့ ညီငယ်က သူ့ဆီးခုံကို ဒုတ်နဲ့ထိုးသလိုဖြစ်လို့ သူလည်းလန့်ပြီး ကျနော့်ကို မျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ မော့အကြည့်။ အဲ့ဒီအကြည့်ကို မြင်တော့ ကျနော့်စိတ်က မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီး အာနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်မိတယ်။ သူလည်း ကျနော်ကျောကို အတင်းပြန်ဖက်တယ်။ တကယ့် ခဏလေးမှ ခဏလေးပါ။ သူကချက်ချင်း ကျနော့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
” အာ ကိုကြီးနော် အဖေတို့ မြင်မယ်”
အဲ့ကြမှ ကျနော်လည်း အသိဝင်ပြီး ဦးလေးတို့ရှိရာကို ကြည့်မိတယ်။ တော်သေးတယ် ဘယ်သူမှ သတိမထားမိကြဘူး။ ကျနော့်အဖြစ်ကို သူကရိပ်မိပြီး
“ဟွန့် အခုမှကြောက်နေ စောစောကတော့ သူမဟုတ်သလို”
“ဟီးးး ”
လို့ ရယ်ပြလိုက်တယ်။
“ဘာ ဟီးးး လဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကျနော်ပိုချစ်မိလေပြီလားဘဲ။ ထမိန်ရင်လျားထားလို့ တစ်ဝက်တစ်ပြက် ပေါ်နေတဲ့ ရင်သားဝင်းဝင်လေးကို ငေးနေမိတဲ့ ကျနော့်ကို
“ကိုကြီးနော် အဲ့လိုမကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်”
“မရှက်ပါနဲ့ကွာ ကိုကြီး ညီမလေးကို ချစ်တယ်”
“ဟာ ကိုကြီးကလဲ”
“ကိုကြီးကိုရော မချစ်ဘူးလား”
“မသိပူး မသိပူး ညီမလေးသွားပြီ”
ဆိုပြီး ကူးသွားတဲ့ နှင်းခိုင်ကိုငေးရင်း သက်ပြင်းချမိပါတယ်။ ရေချိုးလို့ ပြီးတဲ့အခါကြတော့ နေ့လည်စာ စားကြ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြနဲ့ တခြားလဲ လည်စရာမရှိတော့တာမို့ ပြန်လာကြတယ်။ ရွာကို ပြန်ရောက်တော့ နေ့လည်တစ်နာရီကျော်ရုံလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။ ပစ္စည်းတွေချပေးရင်း နှင်းခိုင်ကိုကြည့်တော့ ကျနော့်ကိုအရင်လို ဖက်လှဲတကင်းမလုပ်ဘဲ ရှောင်နေတဲ့ပုံမို့ စိတ်ထဲမှာကတော့ မကောင်းဘူးလေ။ အခြေအနေကလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်လို့ ဦးလေးကိုဘဲ ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်လာလိုက်တယ်။
ခြံထဲဝင်လာတော့ အလုပ်သမားတွေက လိမ္မော်သီးသွားတင်နေတာမို့ တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။ လိမ္မော်သီးကို ရွာထိပ်က ကတ္တရာလမ်းမကြီးထိ သွားတင်ကြရတယ်။ မြေလမ်းထဲဆို တစ်ခါတလေ မြေကျွံတတ်လို့ အထဲမဝင်ကြဘူး။
ကျနော်လည်း အမေနဲ့ကျနော်နေတဲ့ တဲဆီ လျှောက်လာလိုက်တယ်။ အသီးမခူးတဲ့ အချိန်ဆိုရင် ကျနော်တို့က ရွာထဲက အိမ်လေးမှာနေပြီး အခုလို အသီးခူးရတဲ့ အချိန်ကြတော့ ခြံထဲမှာဘဲ တဲလေးထိုးပြီး သားအမိနေကြတာ။
ကျနော်တဲနားရောက်တော့ စကားပြောသံသဲ့သဲ့ကြားလို့ တဲကို ဧည့်သည့်ရောက်နေပြီလို့ ထင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဲတံခါးက ပိတ်လျှက်သားမို့ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်မိတယ်။ တဲကတော့ ဒီဒေသက ဓလေ့အတိုင်း ဝါးထရံကာ သက်ငယ်မိုး အခင်းက ဝါးပိုးဝါးကို သဲ့ပေါက်ပြီး ခင်းတဲ့ ဝါးအခင်း လူကြီးတထိုင် အလွတ်မြင့်တဲ့ တဲလေးပေါ့။ ဝါးအခင်းဖြစ်တာမို့ တဂျွတ်ဂျွတ် တကျိကျိ မြည်သံတွေလဲ ကြားနေရတော့ ထရံပေါက်ကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့။
“ဟာ”
ဘယ်လိုမှ ထင်မထားတဲ့ မြင်ကွင်း။ ကျနော့်အမေ ဒေါ်မြင့်မြင့်ခင်လေ လေးဘက်ကုန်းလို့ အမေ့နောက်မှာက ကျနော်တို့ခြံနီးခြင်း မုဆိုးဖို ဦးထွန်းမောင်က အမေ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပြူးထွက်နေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ပြီး စွင့်ကားနေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကို စုံကိုင်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ပြီးလိုးနေတာ။ အမေကလည်း သူ့ဖင်ကြီးကို ဦးထွန်းမောင် လိုးကောင်းစေဖို့ ကော့ပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား အားရပါးရ ကာမအရသာကို ခံစားနေကြတာ။
“အာ့ ဟင့်…အ အ အင့်”
သံစုံတွေ ထွက်လို့။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ စိတ်ကိုငြိမ်သွားစေဖို့ လိမ္မော်ပင်တွေဘက် ထွက်လာပြီး လိမ္မော်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောစောက မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ကြည့်လိုက်တယ်။
အမေ။ ကျနော်ငယ်ငယ်ကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေခဲ့တဲ့ အမေ။ စောစောက အမေ့မျက်နှာကြည့်ရတာ ကျေနပ်ခြင်းတွေ အားရခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ မျက်နှာ။ အမေလည်း လောကီသားဘဲ သွေးသားဆူဖြိုးနေတုန်း သူလည်း ခံစားချင်ရှာမှာပေါ့။ ကျနော်က နားလည်ပေးဖို့ဘဲ လိုတာပါလားလို့ တွေးမိတော့ စောစောက ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာတွေ ပေါ့ပါးသွားတော့တယ်။
အဲ့ချိန်မှာဘဲ တဲတံခါးလေးပွင့်လာပြီး အမေနဲ့ ဦးထွန်းမောင်တို့ ထွက်လာတာ မြင်ရတယ်။ သူတို့ကတော့ လိမ္မော်ပင်တွေ ကွယ်နေလို့ ကျနော့်ကို မမြင်ဘူး။ နှစ်ယောက်သား တတွတ်တွတ်နဲ့ စကားတွေပြောပြီး ခွဲခါနီးတောင် အမေ့ကို အနမ်းနဲ့ နှုတ်ဆက်နေသေးတယ်။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ဖြစ်နေမှန်း မသိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ လူလစ်ပြီဆိုပြီး လူငယ်တွေလို ချိန်းတွေ့ကြတာဘဲနေမယ်။
…………………………………………………..
အမေက အခုမှ လေးဆယ်ကျော်ရုံလေး။ ပန်းနဲ့နှိုင်းရင် မကြွေမနွမ်း ရနံ့လည်း မပြယ်သေးတဲ့ အရွယ်။ ကျနော် ဘယ်လို အပြစ်တင်ရက်မလဲ။ အမေလည်း ဦးထွန်းမောင် ထွက်သွားတော့ ရေစည်တွေဆီသွားပြီး ဘယ်သူမှမရှိဘူးအထင်နဲ့ ကျကျနန သူ့ပိပိကို ဆပ်ပြာတိုက် နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ဆေးကြောနေပါတယ်။
အမေစိတ်တိုင်းကျ ဆေးကြောပြီး တဲထဲပြန်ဝင် သွားမှ ကျနော်လည်း တဲဆီသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် တဲထဲဝင်တော့ အမေက သူတို့ချစ်ဗြူဟာခင်းချိန်က ခင်းထားတဲ့စောင်ကို သိမ်းနေချိန် ဗြုန်းခနဲ့ဆိုတော့ လန့်သွားရှာတယ်။ ပြီးမှ
“ဟဲ့ သားပြန်လာတာ စောတာကို”
တဲ့။ ကျနော်လည်း အစကတော့ နောက်မှ ပြောမယ်လို့ ကြံထားပေမဲ့ စိတ်မြန်သမားဆိုတော့ နောက်လည်း ပြောရမယ့်အတူတူ အခုခြံထဲမှာ သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ရှိနေတုန်း ပြောတာပိုကောင်းတယ် တွေးမိတာမို့
“သားရောက်နေတာက ကြာပြီ အမေရဲ့”
ကျနော့်စကားကြောင့် အမေ့မျက်နှာပျက်သွားသလို ရှက်ပြီး မြေပြင်ကို ငေးသလို ခေါင်းငုံ့နေတာမို့
“အမေရယ် ရှက်မနေပါနဲ့တော့။ အမေလည်း အရွယ်ရှိသေးတာဘဲလေ သားနားလည်ပါတယ်။ အမေတို့ ချစ်နေတာ ကြာပြီလား”
ရယ်စရာတော့ ဖြစ်နေတယ်။ မိဘက မေးရမယ့် စကားကို သားဖြစ်တဲ့ ကျနော်က ပြန်မေးနေရတယ်။
“အင်း တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ”
လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေး ဖြေနေတဲ့ အမေ့ကို သနားမိတယ်။
“အာ့ဆိုလဲ တရားဝင်သာ ယူလိုက်ပါ။ သား ကျေနပ်ပါတယ်။”
လို့ပြောတော့ အမေလေ ဝမ်းသာလို့ မျက်ရည်တောင်ဝဲတယ်။
“အေးပါ သားရယ်။ နားလည်ပေးလို့ သားကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာကွယ်”
“ဟာ အမေကလည်း သားသမီးကို မိဘက ကျေးဇူးတင်စရာလား”
“မပြောတတ်ဘူးကွယ့် ဝမ်းသာတာဘဲသိတယ်”
ဪ အဖေမရှိစဉ်ထဲက မြိုသိပ်နေရတဲ့ ကာမစည်းစိမ်ကို အခုလူသိထင်ရှား ခံစားခွင့်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ပျော်ရှာမှာပေါ့လေ။ ခိုးစားရတာက တထိတ်ထိတ်နဲ့ နောက်ကြောင်းမအေးတော့ အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရတာမှ မဟုတ်လေဘဲ။
အဲ့ညက ရွာထဲမှာ ခေါပုတ်ထောင်းပွဲရှိလို့ အမေနဲ့ ခြံထဲက လုပ်သားတွေ အကုန်သွားတော့ မနက်က ရေတံခွန်သွားခဲ့တဲ့ ကျနော်က ခြံစောင့် တာဝန်ယူလိုက်ရတာပေါ့။ ခြောက်ရက်လဆန်းမို့ ခြံထဲမှာ လရောင်ဖြာပြီး ရွာထဲက ရှမ်းအိုးစည်သံကြောင့် ပျော်ရမလိုလို လွမ်းရမလိုလို။ တဲရှေ့မှာ မီးပုံလေးဖိုပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးနဲ့ ထိုင်ပြီး ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း နေ့လည်က ရေတံခွန်မှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းတွေ တဲအရောက်မှာ အမေတို့ အချစ်ကြမ်းနေတဲ့ အကြောင်းတွေ တွေးနေမိတယ်။
အဲ့အချိန်မှာဘဲ စက်ဘီးလေးနဲ့ နှင်းခိုင် ရောက်လာပြီး
“ကိုကြီး ကိုကြီးအတွက် ခေါပုတ်ယူလာပေးတာ”
“ဟာ အမေတို့ ပြန်လာမှ ထည့်ပေးရင် ရနေတာ။ ညကြီး စက်ဘီးစီးလာရလား”
“အမလေး ဒီလောက်တော့ အပျော့ပေါ့။ ဒီက သူပျင်းနေမလားလို့ အဖော်လည်း လာလုပ်ပေးရသေးတယ်။”
ဆိုပြီး ကက်ကက်လန် ရန်တွေ့နေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ကြည့်ရင်း ရင်ပိုခုန်လာတယ်။ နှင်းခိုင် လက်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း
“ညီမလေးရယ် နှင်းခိုင်ရယ်”
လို့ မြည်တမ်းမိတယ်။ နှင်းခိုင်ကလည်း မျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေလေတော့ ကျနော့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲလို့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းလွှာကို ငုံခဲလို့ နမ်းလိုက်မိတယ်။
“အို ”
ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်း ထွက်သွားတာကလွဲလို့ ကျနော့်ခါးကို ဖက်လို့ ကျနော့်အနမ်းကို ကြည်ဖြူစွာ ခံယူနေတာမို့
“ချစ်တယ် ညီမလေးရယ် ချစ်တယ်”
ဆိုပြီး စကားသာ တဖွဖွပြောရင်း ကျနော့်လက်တွေက နှင်းခိုင် နောက်ကျောပြင်တလျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန် လူးလားခေါက်ပြန် ပြေးသွားနေတော့ နှင်းခိုင်လည်း တစ်ချက်တစ်ချက် တွန့်ခနဲ့ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်လို့ ကာမအဆိပ်တွေ တက်နေရှာတယ်။
ကျနော့်လက်ကလည်း နှင်းခိုင်ဝတ်ထားတဲ့ ဖလန်ထည် ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပြီး ဖင်ကွဲကြောင်းအတိုင်း အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ ထိုးနှိုက်လေတော့ ပိပိအစပ်နားထိ ရောက်တယ်။ အဲ့နားရောက်ရင် နှင်းခိုင်တစ်ယောက် ကော့ထိုးပြီး
“အ.. အ. ဟင့်”
နဲ့ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ကျနော်လည်း နှင်းခိုင်ကို တဲထဲဆွဲသွင်းပြီး အိပ်ရာပေါ် လှဲလိုက်ပြီး ခြေဖျားကနေ သားရေကြိုးတပ် ဖလန်ထည်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ နှင်းခိုင်က ချွတ်ရလွယ်အောင် ဖင်လေးကို ကြွပေးရှာတယ်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားတာနဲ့ ဘတ္ထရီနဲ့ ထွန်းထားတဲ့ Led မီးရောင်လေးနဲ့ အမွှေးပါးလေးတွေ လွှမ်းခြုံထားတဲ့ နှင်းခိုင်ရဲ့ ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်ရတဲ့ အခိုက် ကျနော့် တကိုယ်လုံး ကတုန်ကရင်နဲ့ အသက်ရှူသံတွေပြင်းလို့ တဟဲဟဲ တရှူးရှူး ဖြစ်နေရတယ်။
ခါးကပုဆိုးကို ဖြေချပြီး ခြေနဲ့ကန်ထုတ်လိုက်တော့ ကျနော့်ညီလေးက ဒေါသထွက်နေတဲ့ မြွေဟောက် ပါးပြင်းထောင်သလို ထောင်နေတာကို နှင်းခိုင် မြင်ပြီး တအံ့တဩနဲ့ ကြည့်ပြီးမှ ရှက်ပြီး ခေါင်းတဖက် လှည့်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း ရှက်နေမှာစိုးလို့ တကယ်တန်းပြောရရင် ကျနော်လဲရှက်လို့ စောင်တစ်ထည်ယူပြီး အပေါ်က ခြုံလိုက်တော့မှ နှင်းခိုင်လည်း မျက်နှာပြန်လှည့်လာပြီး
“ကိုကြီး ညီမလေး ကြောက်တယ်”
တဲ့။
“မကြောက်ပါနဲ့ကွာ ကိုကြီး မနာအောင် လုပ်ပေးမယ်။”
ပြောရရင် နှင်းခိုင်ရော ကျနော်ပါ ကာမဆက်ဆံမှု အတွေ့အကြုံ မရှိကြပေမဲ့ အခုခေတ်မှာ ဖုန်းနဲ့ အင်တာနက်တွေ fb တွေ သုံးနေကြတာမို့ အမြင်တော့ ရှိနေကြပြီ။ ကျနော်လည်း ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံမို့ နူးတာတွေ ဆွတာတွေကို ဘာမှသတိမရဘူး။ ညီလေးကို သူ့ပိပိထဲရောက်ဖို့ဘဲ အားသန်နေသလို သူကလည်း ဘယ်အချိန် သူ့ဟာထဲ သွင်းလာမလဲ စောင့်ကြည့်နေတာ။
ကျနော် သူ့ပေါင်ကြားဝင်ပြီး အပြာကားတွေထဲကလို ပေါင်ကိုမပြီး ထောင်ကားတော့ သူကလည်း မြင်ဖူးထားလို့ အလိုက်သင့်ပြန်ပြီး ကားပေးထားတယ်။ ကျနော်လည်း တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးလေတော့ သူ့ပိပိကို သေချာဖြဲကြည့်တော့ အတွင်းသားရဲရဲနဲ့ အရေတွေ စိုနေတာကို တွေ့ရတယ်။
“ဟာ ကိုကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး မကြည့်ပါနဲ့”
လို့ ပြောလာတော့ ကျနော့်ရဲ့ ညီလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး တဖက်က သူ့ပိပိကိုဖြဲပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခါးအားနဲ့ ထိုးသွင်းတော့ တင်းကြပ်ပြီး ခံနေတယ်။ ခေါင်းတောင် မမြုပ်ချင်သေးဘူး။
“အား ကိုကြီး နာတယ် ကျွတ်”
“ခဏလေး ခဏလေး အောင့်ထား”
သူ့လဲပြန်ပြော အောက်ကလည်း ဝင်အောင် သွင်းနေရတယ်။ နည်းနည်း ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးမှ သူ့ပိပိက အရေတွေနဲ့ နည်းနည်းသွင်းရ လွယ်လာတယ်။ နောက် ညီလေးတစ်ဝက်ကျော်ကျော် ဝင်နေမှ သူ့ပုခုံးကို စုံကိုင်ပြီး ခါးကိုမြှောက်ပြီး အားပါပါ ဆောင့်လိုက်မှ
“ဗျစ်”
ဆိုပြီး ညီလေးကတဆုံး ပိပိထဲရောက်ပြီး နွေးနေတဲ့ ခံစားချက်ကို ရလိုက်သလို နှင်းခိုင်လည်း ကော့ပြီး ကျနော့်ကျောပြင်ကို အတင်းဖက်လို့
“အမလေး ကိုကြီးရယ်”
လို့ ညီးသံထွက်ပြီး
“နာတယ် ကိုကြီး နာတယ်”
တဲ့။
“အေးပါ နောက်မနာတော့ဘူးနော်”
လို့ ချော့ပြီး ညီလေးကို ပိပိထဲ အဆုံးထည့်ပြီး အသာလေး ငြိမ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပေးနေလိုက်တော့ သူလည်း ပြန်စုပ်ရင်း အနာကို မေ့သွားတယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း အသွင်းအထုတ် ပြေးလမ်းတိုတို လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူလည်း ကောင်းလာတယ်ထင်တယ်
“အဟင့် ဟင့်”
တွေ ဘာတွေ ဖြစ်လာတယ်။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ပထမဆုံးဖြစ်ပေမဲ့ အမှေးပါး ဆိုတာတော့ မခံစားကြရဘူး။ အစကတည်းက သဘာဝအတိုင်း ပေါက်ထားလို့ဘဲလားပေါ့။ သူက တဟင့်ဟင့် ဖြစ်လေ ကျနော်က စိတ်ထန်လေမို့ မထိန်းနိုင်လောက်အောင် ကောင်းလာတာနဲ့
“အား ညီမလေး ကိုကြီးမရတော့ဘူး မရတော့ဘူး”
ပြောလဲပြော အတင်းဆောင့်လည်း လိုးတော့တာ။ သူလည်း အောက်ကနေ ဟင်းဟင်း အားအားနဲ့ ပြန်ကော့ပေးတာ လေးငါးချက်ဘဲ ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုက်ရတယ်။ သုတ်ရေတွေ ထွက်ချင်လာလို့ ပိပိထဲ ညီလေးတဆုံးထည့်ပြီး ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံးလဲ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ပြီး သူ့ပေါ်မှောက်ငြိမ်ပြီး ကာမအရသာကို ဘဝရဲ့အဦးဆုံးအကြိမ် ခံစားနေရသလို သူကလည်း ကျနော့်ပခုံးကိုဖက်လို့ ငြိမ်ပြီး အရသာယူနေတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်တွေက ငြိမ်ပေမဲ့ သူ့ပိပိက ကျနော့်ညီလေးကို ဆတ်ခနဲ့ ဆတ်ခနဲ့ ညှစ်စုပ်ပေးနေတာ ဘယ်လိုကောင်းတယ်ဆိုတာ ဖော်ပြဖို့ စကားလုံးမရှိဘူးဗျာ။ မှိန်းနေတဲ့ ကျနော့်ပုခုံးကိုလှုပ်ပြီး
“ကိုကြီး ကိုကြီး ညီမလေး အသက်ရှူကြပ်နေပြီ”
ဆိုတော့မှ
“ဟာ ဆောရီးနော် ညီမလေး ”
ဆိုပြီး အပေါ်က ဆင်းလိုက်တော့ ညီမလေးက သူ့အောက်ပိုင်းလေး ပေါ်သွားတာကို စောင်လေးနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဖုံးနေတာ ကြည့်ပြီး ရယ်လဲရယ်ချင်သလို သနားကြင်နာမှုတွေ အလိုလို ယိုစီးလို့လာတယ်။
ကျနော်လည်း ချွတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်လိုက်သလို ရေလဲပုဆိုးဟောင်းလေးကိုယူပြီး ကျနော့် ညီလေးကို သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။ ကျနော်လုပ်ကိုင်နေတာကို အငေးသား လိုက်ကြည့်နေတဲ့ နှင်းခိုင်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး စောင်ကလေးကို လှပ်ပြီး သူ့ကို သန့်ရှင်းပေးမယ်လုပ်တော့ ရှက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်ထားတာမို့
“ညီမလေး ဖယ်လိုက်ပါ ကိုကြီး လုပ်ပေးမယ်”
“ဟင့်အင်း နေပစေ ညီမလေးဘာသာလုပ်မယ်”
တဲ့။
“ဟာ မဟုတ်တာ ကိုကြီး လုပ်ပေးမယ်နော်”
ဆိုတော့
“ကိုကြီးကို ရှက်တယ်”
“ရှက်မနေနဲ့ ကိုကြီးကို ချစ်ရင်ပြီးရော”
အဲ့ကြမှ ကျနော်လုပ်ကိုင်ပေးတာကို မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။ ဆီးခုံနဲ့ ပေါင်ခြံတွေတုန်းကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ ပိပိအဝလေးကို သုတ်ပေးတဲ့ အခါကြတော့
“အ… ကိုကြီး စပ်တယ်”
မျက်နှာလေးရှုံပြီး ပြောလာတဲ့ နှင်းခိုင်ကို သနားလဲသနားမိ အချစ်တွေလဲ တိုးမိတယ်။
“အင်းပါ ညီမလေးရယ် ပထမဆုံးမို့ပါ နောက်ဆို မဖြစ်တော့ပါဘူး”
လို့ နှစ်သိမ့်လိုက်ရတယ်။ ပြီး သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပြန်ဝတ်ပေးပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်အိပ်။ နှစ်ယောက်သား စောင်လေး ခြုံထားသလို တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားရတဲ့ နွေးထွေးတဲ့ အရသာ ဘယ်မှာမှ ရှာမရနိုင်ဘူး ထင်ပါရဲ့။ နှင်းခိုင်ရဲ့ နဖူးပြင်လေးကို တစ်ရှိုက်မက်မက် တဖွဖွနမ်းလို့
“ချစ်တယ် ညီမလေးရယ် ကိုကြီး ချစ်တယ်”
ဆိုလေတော့ ကျနော့်ရင်ထဲ ခေါင်းအတင်းထိုးပြီး ကျနော့်ကျောပြင်ကို အတင်းဖက်ထားရင်း
“ညီမလေးလည်း ကိုကြီးကို ချစ်တယ်”
တဲ့။ ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်မို့ထင်တယ် ညီလေးက ပြန်မာလာရော။ သူ့ဗိုက်ကို သွားထောက်တယ်ထင်တယ်။
“ဟင် ကိုကြီးဟာကလဲ ပြန်မာလာပြန်ပြီ”
“အင်း ညီမလေးက မကြိုက်ဘူးလား”
“နာနေပြီ ကိုကြီးရဲ့ နောက်မှ မရဘူးလား”
လို့ သနားစဖွယ်လေး ပြောလာတဲ့ နှင်းခိုင်ကို သနားတာနဲ့
“အင်းပါ ညီမလေးရဲ့ ကိုကြီးချစ်တာက အဲ့ဒါသက်သက် မဟုတ်ဘူးနော်။ နှလုံးသားနဲ့ပါ ချစ်တာ။ အသွေးအသားကတော့ သဘာဝမို့ပါ”
“ဟုတ် ကိုကြီး”
တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး နားလည်မှု စာနာမှု ညှာတာမှုရှိရင် နွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာငွေ့ခြုံရတာ လောကရဲ့ စည်းစိမ်တစ်ပါးပါ။ ချစ်သူနှစ်ဦး ကြည်နူးနေချင်ပေမဲ့ အခြေအနေ အချိန်အခါအရ ကြာကြာနေလို့ မဖြစ်တာနဲ့ သူစီးလာတဲ့ စက်ဘီးကို ကျနော်ဘဲ တွန်းလို့ ရွာထဲပြန်ပို့ရတယ်။ လမ်းမှာ ကွတတလေး လျှောက်နေတဲ့ သူ့ကို လှောင်သလိုပြုံးတော့ ကျနော့် ကျောကိုထုပြီး
“အာ့ ကိုကြီးကြောင့် ကိုကြီးကြောင့် ”
တဲ့။ ချစ်နေရစဉ်ကတော့ အရာရာ ကြည်နူးစရာ ပျော်မွေ့စရာလေးတွေပေါ့။
……………………………………………………..
” အာ ကိုကြီးကလဲကွာ”
ဘရာလေးရဲ့ နောက်ကချိတ် ဖြုတ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ဝင်းပြီးတင်းနေတဲ့ နို့အုံလေးကို ဖွဖွဆုပ်ပြီး ပန်းနုရောင် မရှိတရှိ အကွင်းလေးထိပ်က ညိုမလိုလို အသီးလေးကို သွားလေးနဲ့ အသာကိုက်လို့ ဆွဲစုပ်လိုက်ချိန် နှင်းခိုင်ရဲ့ နှုတ်ဖျားက ရင်မောသံနဲ့ ပြောလာတဲ့ စကားသံရယ်ပါ။
ကျနော့်ရဲ့ ရွာထဲက အိမ်လေးမှာ နှင်းခိုင်နဲ့ ချိန်းတွေ့နေကြတာ။ ဟိုတနေ့ညက သုံးဆောင်လိုက်ရတဲ့ အချစ်သစ်သီးက မစို့မပို့ဆိုလေတော့ နှစ်ယောက်သား စားပြီးရင်း စားချင်မို့ နောက်ဆုံး နှင်းခိုင်ကို ကျနော့်အိမ်မှာတွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်ရတယ်။
ချစ်သူနှစ်ဦး တွေ့ပြီးဆိုတော့လည်း ထိန်းမရ သိမ်းမရ ဆန္ဒတွေက လွန်ကဲနေကြပြီမို့ အိပ်ရာထဲ တစ်ခါတည်း ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့လို့ နှင်းခိုင်ရဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်အပြင် ဘရာလေးပါ ချွတ်လိုက်လို့ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းလို့ ကလေးမစို့ရသေးခင်မှာဘဲ ကျနော့်ရဲ့ ချေလိုချေ နယ်လိုနယ် စို့လိုစို့နဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာက ကျနော်ပြုသမျှနုနေရပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အစို့အနယ်တွေကြောင့်လည်း နှင်းခိုင်တစ်ယောက် ကာမအရသာတွေ တက်နေတယ်။
ကျနော်လည်း အပေါ်က ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့် ရင်အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကိုကြည့်လို့ နှင်းခိုင်မျက်နှာလေးက ကျေနပ်နေတဲ့ အသွင်က ကျနော့်ကိုကျနော် အားရစိတ် ဂုဏ်ယူချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖုံးနေတယ်။ နှင်းခိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ခြေဖျားကနေ ဆွဲလို့ ချွတ်လိုက်တော့ နှင်းခိုင်ရဲ့ မူအတိုင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိမ်လို့ထားတာမို့
“ဟာ ညီမလေးကလဲ ကားထားစမ်းပါ”
“အဟင့် ဟင့်”
လို့ မ သံပေးလို့ မရဲတရဲလေး ကားလိုက်တော့ ပေါင်ကြားက ပိပိလေးက အရေတွေစိမ့်လို့ ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားတဲ့ခဏ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ကုန်းပြီး ပိပိလေးကို ခွေးထန်းလျက်လုံး ယက်သလို တပြက်ပြက်နဲ့ ယက်လိုက်တယ်။
“အားး.. ရှီးးး ကိုကြီး”
ဆိုပြီး ဖင်ကြီးက ကြမ်းပြင်ကနေ တထွာလောက် မြောက်ကြွလာတော့တယ်။ နှင်းခိုင်လည်း ခေတ်ရဲ့သမီးပျို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူကြီးဆိုတော့ အတွေ့မရှိပေမဲ့ ဖုန်းနဲ့အမြင်တွေကတော့ ရှိနေပြီမို့ ကျနော် သူ့ပိပိကို လျှာစွမ်းပြတော့မယ်ဆိုတာကို လျှာရဲ့အရသာကိုခံစားဖို့ ပြင်ထားပေမဲ့ တကယ့်တကယ် ကျနော့်လျှာနဲ့တွေ့တော့ မနေနိုင်အောင် ကော့ကန်ကား ဖြစ်လို့နေပြီး ခဏဘဲခံနိုင်တယ်။ ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံတွန်းလို့
“ရပြီကိုကြီး တော်ပြီ ရပြီ ညီမလေး မခံနိုင်တော့ဘူး”
ကျနော်လည်း ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အထဲက ညီလေးက ဖြောင်းဆို ထွက်လာတော့ နှင်းချုင်ခင်မျာ
“အမလေး ”
လို့တောင် အသံထွက်သွားတယ်။
“ကဲ အာ့ဆို ညီမလေးအလှည့်”
“အာ”
“မအာနဲ့လေ ညီမလေးက လိမ္မာသားနဲ့”
ဆိုပြီး ကျနော်အိပ်ပေးလိုက်တော့ သူလည်း မြင်ဖူးထားတဲ့ ဗဟုသုတတွေနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ကြောက်ရွံကြောက်ရွံနဲ့ ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ညီမလေးအာငွေ့နဲ့ ခံတွင်းအတွေ့ကြောင့် ညီလေးက ဆတ်ခနဲ့တောင် တုန်သွားလောက်အောင် ကောင်းသွားလို့ သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး လီးကို အထဲမရောက်ရောက်အောင်လို့ ကော့ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးပါးစပ်ကို လီးနဲ့ လိုးနေသလိုဘဲမို့ မြင်ရလေ ပိုစိတ်ထလေဘဲ။ သူကလည်း ကျနော့်ကို ကလဲ့စားချေတဲ့အနေနဲ့ ကျနော့်လီးကို လျှာနဲ့ရစ်လိုက် အာခေါင်ထဲထိ သွင်းစုပ်လိုက်နဲ့မို့ ကျနော့်တစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်လူးလို့ပေါ့။ ပါးစပ်ထဲမှာဘဲ ပြီးသွားမှာစိုးလို့
“ညီမလေး ရပြီ ရပြီ တော်တော့ ထွက်သွားလိမ့်မယ်”
ထွက်သွားမယ်ပြောမှ သူ့ပါးစပ်ထဲ အထည့်ခံရမှာကြောက်ပြီး ကမန်းကတမ်း ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုဆွဲလှဲပြီး လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးနဲ့ဘဲ စပြီး လိုးပေးလိုက်တယ်။
အဲ့နေ့ကတော့ နှစ်ယောက်သား ကာမအရသာကို ဝဝကြီး ခံစားကြတယ်။ အနေအထား ပုံစံတွေပြောင်းလို့ အပြာကားထဲက ပုံစံတွေကိုတုပြီး အတတ်ဆန်းကြတယ်။ သူလည်း မြင်းစီးတတ်သွားသလို ကျနော်လည်း ဒေါ့ကီတွေဘာတွေ ဆွဲလို့ သုံးချီသုံးလားဆွဲလို့ အချစ်ပင်လယ်ကို ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည်အထိ ကူးခတ်လိုက်ကြတယ်။
ကျောင်းပြန်မသွားခင် နောက်ထပ် နှစ်ခါထပ်တွေ့ပြီး အချစ်ဆိုတဲ့ ရေငံကို ထပ်ခါထပ်ခါ သောက်လိုက်ကြသေးတယ်။
နှင်းခိုင်နဲ့ ခင်စန္ဒာတို့ပြန်တော့ ကားဂိတ်ကို ကျနော် ကိုယ်တိုင်ဘဲ လိုက်ပို့တယ်။ ကားထွက်သည်အထိ ကားဘေးကနေ စကားတွေ တွတ်ထိုးလို ကားထွက်သွားသည်အထိ လက်ပြရင်း ကျန်နေခဲ့တဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က ချစ်သူကို နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတာမှန်း မသိခဲ့ပါဘူးဗျာ။
………………………………………………
နှင်းခိုင် ကျောင်းပြန်ရောက်ပြီးတဲ့ ရက်ပိုင်းတွေမှာတော့ ညညဆိုရင် ဖုန်းနဲ့ အလွမ်းသယ်ကြ ရှေ့လာမယ့် အနာဂါတ်ကို တင်ကြိုလို့ စီမံချက်တွေချ စိတ်ကူးနဲ့ မြူးပျော်ခဲ့ကြတယ်။ ပညာရှိတွေ မိန့်ခဲ့သလိုပါဘဲ။ ကျနော်တို့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ပြီး အေးချမ်းနေတာဟာ မုန်တိုင်းမလာခင် လေပြေလေညှင်း ဆော့ကစားနေမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။
ဘဝဆိုတာက တစ်သမတ်တည်း မသွားဘူး။ ခေါက်ရှာငှက်ပျံသလို နိမ့်တုံမြင့်တုံတဲ့လေ။ ကျနော့်ဘဝအတွက် မုန်တိုင်းကျခဲ့တာကတော့ နှင်းခိုင်တို့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ လေ့လာရေးနဲ့ ပျော်ပွဲစား သွားရာမှာ ယာဉ်မတော်တဆဖြစ်ပြီး နှင်းခိုင်တစ်ယောက် လူ့လောကထဲက ထွက်ခွာသွားတဲ့ သတင်းပါဘဲ။
ချစ်သူကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့တောင် မြင်ခွင့်မရခဲ့ပါဘူး။ ဦးလေးတို့လင်မယား သမီးဆီသွားမယ်ဆိုတော့ ကျနော်က မရှိမဖြစ်တဲ့ အနေအထားကြောင့် လိုက်မရခဲ့။ ဦးလေးတို့ လင်မယားကလည်း ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင် အနေအထားကို ရိပ်မိသလို ကြည်ဖြူထားကြလို့ ကျနော့်အတွက် စိတ်မကောင်းသလို သူတို့မှာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးမို့ သောကမီးတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်နေတာကို ကျနော်လည်း ဘယ်လိုဖြေသိမ့်ပေးနိုင်ပါ့မလဲ။
နှင်းခိုင်နဲ့ နောက်ဆုံး ဖုန်းပြောခဲ့တာက လေ့လာရေး မသွားခင် ညကပေါ့။ ခရီးသွားရရင် ပျော်နေတတ်တဲ့ နှင်းခိုင်က အဲ့ညက မနက်ခရီးစဉ်ကို ပြောပြီး အပျော်သံတွေနဲ့ ဖုန်းချခါနီးမှာ “အာဘွားနော် ကိုကြီး” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသွားခဲ့သေးတယ်။
ဦးလေးတို့ ပြန်လာတော့ နှင်းခိုင်ကို ဟိုမှာဘဲ သဂြိုလ်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးခရီးက ဓာတ်ပုံလေး ရိုက်လာပေးတယ်။
နှင်းခိုင် ညီမလေးရယ် သေပန်းပွင့်တယ်ဆိုတာ ဒါဘဲလားလို့ မေးလိုက်ချင်တယ်။ အခေါင်းလေးထဲမှာ အိပ်နေသလိုလေး လှနေရှာတဲ့ နှင်းခိုင် ဓာတ်ပုံလေးကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ငိုကြွေးရပေါင်းလဲ များလှပါပြီ ညီမလေးရယ်။
ဒီကြားကာလမှာ အမေလည်း အိမ်ထောင်ပြုလို့ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါ ဆိုသလို သူ့ယောက်ျားနောက် လိုက်သွားပြီမို့ တစ်ယောက်တည်း ယောင်ချာချာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကို ငဲ့ညှာပြီး ကျနော့်ကို လူလားမြောက်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တဲ့ အမေ့ကို အရွယ်ရှိတုန်း လူ့ဘဝ လူ့လောကမှာ လူ့စည်းစိမ်ကို ခံစားခွင့် ပေးလိုက်ရတာကိုဘဲ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။
တစ်ကိုယ်ရေတကာယသမားမို့ စားရေးကတော့ အလုပ်ကျတဲ့ အချိန်ဆိုရင်တော့ အလုပ်သမားတွေနဲ့ လက်ရည်တပြင်တည်းပေါ့။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ ဦးလေးဦးအောင်လှတို့အိမ်နဲ့ အမေ့အိမ်။ တခါတလေကြတော့လည်း ကျနော့်အိမ်ဘေးက အေးခင်က ပိုထည့်ချက်ပေးပါတယ်။
အေးခင်ကတော့ ပြောပါတယ်။ ဘယ်မှ သွားမစားနဲ့ သူအမြဲ ထည့်ချက်ပေးမယ်တဲ့။ ဆန်နဲ့ ဟင်းချက်စရာဖိုးဘဲ ပေးပေါ့။ သူက ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်။ သူအိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနောက် ပါသွားတာ။ နှစ်နှစ်လောက်ရတော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ရွာပြန်ရောက်လာတာ။
ကလေးကလည်း သမီးမိန်းကလေး။ ဘာကြောင့် ကွဲလာတယ်တော့ မမေးမိဘူး။ သူက ကျနော့်ထက်တော့ နှစ်နှစ်လောက် ကြီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ထဲက အေးခင်၊ သူရ အဲ့လိုခေါ်နေကြဘဲ။
ကျနော်လည်း နှင်းခိုင်စိတ်ရယ် တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်တာရယ်ကြောင့် အလုပ်ပါးရင် အရက်ဆိုင် ထိုင်တတ်လာခဲ့ပြီ။ ကျနော့်ရဲ့ အဖော်မွန်ကတော့ တစ်ခုလပ် မုဆိုးဖို ဦးကျော်ကြီးဘဲပေါ့။ အသက်က ၅၀ နား ကပ်နေပြီ။ သူနဲ့ သောက်စားရင် စကားပြောရင် ဗဟုသုတကတော့ တကယ်ရတယ်။
………………………………………………..
“ဒီကပြီးရင် ဘယ်သွားမလဲ သူရ”
ပုလင်းထဲ လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်ချိန်။ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ အမေး။
“ဒီနေ့တော့ အိမ်ဘဲပြန်မယ် ဦးကျော်။ အေးခင်က ရွာထဲမှာ ဝက်ပေါ်လို့ ဝက်သားနီချက် ချက်ထားမယ် ပြောတယ်။”
“အေး ဟုတ်တယ်ကွ ရွာနောက်ပိုင်းမှာ ဝက်ပေါ်တယ်လို့ ကြားတယ်။ မင်းက ဝက်သားချက်ရင် ဝက်သားနီချက် ကြိုက်တယ်နော်။”
“ဟုတ်တယ် ဦးကျော်ရဲ့ အာ့ကို အေးခင်ကလည်း သိလို့ ကျနော့်ကို အိမ်ပြန်စားဖို့ မှာလိုက်တာ။”
ကျနော့်စကားဆုံးတော့ ဦးကျော်ကြီးက ကျနော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့
“မထူးပါဘူးကွာ ဟင်းတင်လုပ်မနေနဲ့ လူပါစားလိုက်ပါလား”
“ဟာ ဦးကျော်ကလဲ သူများတွေကြားလို့ မကောင်းပါဘူး”
“ဟ ဘာဖြစ်လို့လဲဟ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့လား”
“အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ”
“မဟုတ်ရင် ဘာဖြစ်လဲ။ အေးခင်လဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ရုပ်ရည်ရော မဆိုးပါဘူးဟ။ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုတာဘဲ ပြောစရာရှိတယ်။ ဒါလဲ တကယ်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
“ဘာကို ဘာမှမဟုတ်တာလဲ ဦးကျော်”
“အော် အပျို အအို တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ဆိုတာတွေပေါ့။ အမှန်က နားလည်သိတတ်မှုက အဓိကဘဲ”
တစ်ခုလပ်လည်းဖြစ်ခဲ့ မုဆိုးဖိုလည်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ စကားကို ကျနော် စိတ်ဝင်စားတာမို့
“ပြောစမ်းပါဦး ဦးကျော်”
“အေး ပြောရမယ်ဆိုရင် လောကမှာ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ပေါင်းသင်းပြီး ရိုးမြေကျတာတွေရှိသလို စလယ်ဝင် ဖင်မမဲခင်ကဘဲ ကွဲကြတာတွေလဲ ရှိတာဘဲကွ။”
“ဟုတ် ဦးကျော်”
“ဘာလို့မြဲပြီး ဘာလို့ကွဲသလဲ ဆိုတာသိလား”
“ဘယ်သိမလဲ ဦးကျော်ကလဲ”
“အေး ငါပြောပြမယ် ငါ့အသိ ငါ့အတွေ့ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လိုက်လေ့လာရင်လည်း ဒါဘဲတွေ့မှာဘဲကွ”
“ဟုတ် ပြောပြပါလား”
“အေး အိမ်ထောင်တစ်ခုမှာ နံပါတ်တစ် ပိုက်ဆံ စီးပွားရေးပေါ့။ စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းပေးမယ့် ငွေကြေး မပြေလည်ရင် ချစ်တာတွေ မေတ္တာတွေက ရွတ်ကောင်းတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ထက် မပိုဘူးကွ။ ချမ်းသာရမယ်လို့ ငါမပြောဘူးနော်။ ကိုယ့်အဆင့်အတန်းနဲ့ လိုက်လျောညီထွေမယ့် စီးပွားရေးကတော့ ရှိကိုရှိနေရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးကျော်”
“ငါ ပထမ အိမ်ထောင်နဲ့ ကွဲတာက အဲ့ကိစ္စဘဲ။ သူတို့နေရာမှာက ငါက ဝင်ငွေ မရှာနိုင်ဘူး။ ဝင်ငွေမရှိတော့ ယောက္ခမက မကြည်ဘူး။ နောက်တော့ မိန်းမကပါ ငြူစူလာတော့ လမ်းခွဲလိုက်ရော။”
“ဪ နောက်ထပ်က ဘာလဲ ဦးကျော်”
“နောက်နံပါတ်နှစ်က ကာမကိစ္စ”
“ဗျာ”
“မဗျာနဲ့ ငါတို့အခုဖြစ်နေတာက ကာမဘုံကွ။ စားဝတ်နေရေးပြီးရင် အရေးကြီးဆုံးက ကာမကိစ္စဘဲ။ အဲ့ကိစ္စမပြေလည်လို့ဘဲ မယားငယ်နေ လင်ငယ်နေတွေ ဖြစ်တာ။ တချို့ကတော့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ဘဲ ကွာရှင်းလိုက်ကြတယ်။ တချို့ကတော့ သားသမီးအရေး စီးပွားရေးတွေကြောင့် မကွာဘဲ ခိုးစားကြတာပေါ့”
“အော် အဲ့လိုလား”
“အေး ကဗျာဆန်ဆန် စာဆန်ဆန်ပြောရရင် မိန်းကလေးတွေက ပန်းနဲ့တူတယ်။ ပန်းဆိုတာ မွှေးမှ မမွှေးရင် ပန်းလို့သာခေါ်ပြီး ဘယ်သူမှ မနှစ်သက်ဘူးကွ။ အဲ့လိုဘဲ မိန်းကလေးဆိုတာကလည်း ရှိသင့်တဲ့ ပစ္စည်းတော့ ရှိမှလေကွာ။ မင်းစဉ်းစားကြည့်ပါလား။ ရင်ပြားဖင်ပြားနေတဲ့ မိန်းမကို ဘယ်သူလည်ပြန်ကြည့်တာ တွေ့လဲ”
“ဟုတ်တယ် ဦးကျော် မတွေ့ဘူး”
“အေး ရင်ထွားထွား တင်းကားကားဆိုရင်တော့ လည်ပြန်ရုံမကဘူး တံထွေးတောင်မြိုချပြီး အံ့ကြိတ်တာတောင်ရှိတယ် မဟုတ်လားကွ”
ဟီးးးလို့ ကျနော်ရယ်ရင်းနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ထောက်ခံလိုက်တော့
“အဲ့တာက မိန်းမရနံ့ဘဲပေါ့။ ပန်းတိုင်း မမွှေးသလို မိန်းကလေးတိုင်းလဲ အဲ့ရနံ့ မရှိဘူးဟ။ အခု မင်းအေးခင်က မွှေးပါတယ်ဟ နမ်းကြည့်ပါဦး”
“ဟာ ဦးကျော်ကလဲ”
ကျနော်ရှက်ပြီး ပြန်ပြောတော့
“အေး နမ်းတိုင်းလဲ မနွေးဘူးကွ”
“ဗျာ နားမလည်ဘူး ဦးကျော်”
“နမ်းတိုင်းမနွေးလို့ ကွဲကြတာပေါ့ကွ။ သူရ မင်းနားလည်ဖို့ ငါပြောပြမယ်။ အိပ်ရာထဲမှာ နှစ်ဦးသဘောညီမှ နွေးတာကွ။ တချို့အိမ်ထောင်တွေ စီးပွားဥစ္စာ ပြည့်စုံပါလျှက်နဲ့ ကွဲကြကွာကြတာ အဲ့ကိစ္စတွေဟ”
ဦးကျော်ကြီးနဲ့ အရက်ဆိုင်လေးက နှစ်ယောက်သားထွက်ပြီး နှုတ်ဆက်လို့ ကျနော့်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲကို ဝင်လာတာကို တစ်ဖက်ခြံထဲက ရေချိုးရာက လှမ်းမြင်တဲ့ အေးခင်က
“သူရရေ ထမင်းဆာပြီလား ငါရေချိုးနေလို့ ခဏနော်။ နင်ရော ရေမချိုးဘူးလား”
“မဆာသေးပါဘူးဟာ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ် ရေတော့ မချိုးတော့ဘူး”
ပြန်ပြောရင်း အေးခင်ကို ကြည့်မိတယ်။ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ရေစိုနေတာမို့ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတွေက အရှိကို အရှိတိုင်း လှစ်ပြထားသလိုဘဲ။ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုတာ ပြောမှသိမယ့် အနေအထား။ အသားက ဖြူတဲ့ဘက်လုတယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၄ ဆိုတော့ မြန်မာလူမျိုး မိန်းကလေးတွေထဲတော့ စံမှီတယ် ပြောရမယ်။ ခပ်ပြည့်ပြည့် ကိုယ်လုံးလေးမှာ တင်းသင့်တဲ့ နေရာကတင်း၊ ကားသင့်တဲ့နေရာက ကား၊ မို့သင့်တဲ့နေရာက မို့ ရယ်မို့ ဦးကျော်ကြီးစကားအရ ဆိုရင်တော့ မွှေးတဲ့ပန်းလေးပေါ့။
“ဟဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ ရေချိုးမယ်ဆိုရင်လဲ ချိုးလေ”
ရပ်ပြီး ငေးကြည့်လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေတဲ့ ကျနော်။ အေးခင် စကားကြားမှ
“အေးပါ ရေကတော့ မချိုးတော့ဘူးဟာ”
လို့ ပြန်ပြောပြီး အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး ဧည့်ခန်းက ပြတင်းတံခါးတွေပါ ဖွင့်လိုက်တယ်။ အမေအိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက တစ်ကိုယ်ရေတကာယမို့ အိမ်လည်း သိပ်မရှင်းဖြစ်ပါဘူး။ တခါတလေ အမေလာရှင်းပေးတတ်သလို အေးခင်က ထမင်းဟင်းပို့ရင်း ကြုံရှင်းလေး ရှင်းပေးတတ်တယ်။
ဧည့်ခန်းကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြန်တော့ အေးခင် ရေချိုးနေတာကို ပြတင်းပေါက်က မြင်နေရပြန်တယ်။ အရင်က အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ နေခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဦးကျော်ကြီးရဲ့ သင်ကြားပို့ချတဲ့ လက်ချာကြောင့် မကြည့်သင့်မှန်း သိနေပါရဲ့နဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာပါဘူး။ သူဟာသူ ပုံမှန်ရေချိုးနေတာမို့ ဆပ်ပြာတိုက်တော့လည်း နှိုက်သင့်တာတွေနှိုက်လို့ တိုက်နေလေတော့ မြင်ရတဲ့ ကျနော့်စိတ်ကို နိူးဆွနေသလိုပါဘဲ။
နှင်းခိုင်နဲ့ ချစ်ရည်လူးခဲ့ရတဲ့ အရသာကို တမ်းတမိပြန်တယ်။ နှင်းခိုင်နေရာကို အေးခင်နဲ့ အစားထိုးကြည့်နေမိတော့ ညီလေးက ကျန်းမာသန်စွမ်းကြောင်း သက်သေပြနေသေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဆက်ကြည့်လို့ မသင့်တော်တာနဲ့ ရေမချိုးလည်း မျက်နှာတော့ သစ်ဦးမှပါဆိုပြီး နောက်ဖက် ရေစည်တွေမှာ မျက်နှာသစ်လို့ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရောင်ပြန်မဂ္ဂဇင်းစာအုပ် ဖတ်နေလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ အေးခင်တစ်ယောက် လေးဆင့်ချိုင့်လေးဆွဲပြီး ရောက်လာတယ်။
“ဆာပြီလား ခူးလိုက်ရတော့မလား”
“နေပါစေ မဆာသေးဘူး နောက်မှ ငါ့ဟာငါ ခူးစားမယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အေးခင်က ကျနော့်နားက ဖြတ်ပြီး ထမင်းချိုင့်ကို ဘီဒိုပေါ်ကို သွားတင်တော့ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းထားတာမို့ သူ့ဆီက သနပ်ခါးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့က ကျနော့်နှာခေါင်းကို ကြည်စယ်သလို၊ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတဲ့တင်သားကြီးတွေကလည်း ကျနော့် စက္ခုအာရုံထဲ ဝင်ရောက်လို့ အသက်ရှူတွေ မြန်စေသလို ရင်ခုန်သံတွေကို ကြမ်းစေပြန်တယ်။
အေးခင်က ထမင်းချိုင့်တင်ပြီး ကျနော့်အိပ်ခန်းကိုကြည့်တော့ စောစောက ချွတ်ထားတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဖြစ်သလို တင်ထားတာတွေ့တော့ ဝင်ပြီးကောက်ယူလို့ အနံ့ခံပြီး
“ကြည့်စမ်းပါဦး အဝတ်တွေလည်း နံစော်နေပြီ နင်ကလဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေစမ်းပါ”
တဲ့။
“ဟာ နင်ကလဲ မနံသေးပါဘူးဟ မနေ့ကမှ ဝတ်တာ”
“ဘာမနံရမှာလဲ နင်က အရက်သောက်ထားတော့ မွှေးလားနံလားတောင် ဘယ်သိတော့မလဲ”
“အောင်မယ် ဘာမသိရမှာလဲ နင်သနပ်ခါးလိမ်းထားတာ အနားက ဖြတ်သွားတာတောင် မွှေးနေတာ သိနေသေးတယ်”
“အေးပါထားပါ ငါဒီအဝတ်တွေ ယူသွားပြီး လျှော်လိုက်မယ် ခြောက်မှ ငါလာပို့ပေးမယ်”
တဲ့။ ကျနော်က အားနာတာနဲ့
“နေပါစေ မနက်ဖြန်မှ ရေချိုးရင်း ငါလျှော်လိုက်မယ်”
ဆိုပြီး ထလို့ သူ့လက်ထဲက အဝတ်ဟောင်းတွေကို ပြန်ဆွဲယူ သူကလည်း အတင်းပြန်လုနဲ့ နောက်သူ့လက်ကို ကိုင်ထားမိပြီး မလွှတ်မိဘဲနေလို့။ အေးခင်က
“သူရ လက်လွှတ်လေဟာ”
ဆိုမှ အားတုန့်အားနာနဲ့ လွှတ်ပေးရင်း
“ဆောရီး”
လို့ တောင်းပန်လိုက်တယ်။ အေးခင်က အဝတ်ဟောင်းတွေ ပွေ့ပြီး
“ငါသွားတော့မယ် စားပြီးရင် လှမ်းအော်လိုက်နော်”
ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်သွားတော့ အေးခင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကျနော်ရင်မောစွာကြည့် ကျန်ရစ်ပါတော့တယ်။ ကျနော် ထမင်းစားပြီး အေးခင်ကို မခေါ်နေတော့ဘဲ ဆေးပြီး ပြန်ဆင့်ထားတဲ့ ထမင်းချိုင့်လေးဆွဲပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အေးခင်က အမေမုဆိုးမနဲ့ အစ်ကိုလူပျိုကြီးတို့နဲ့ အတူတူ နေတာပါ။
သူတို့က လယ်ပိုင်ယာပိုင်တွေ ရှိတာမို့ သူ့အစ်ကိုကြီးကဘဲ ဦးစီးလုပ်ကိုင်တယ်။ စီးပွားရေးကတော့ မရှိမရှားလို့ ပြောရမှာပေါ့။ အစ်ကိုကြီးက ယာထဲမှာဘဲ အနေများတယ်။ သူ့အမေကလည်း အသက်က ငါးဆယ်နားဘဲ ရှိသေးတာမို့ သန်သန်မာမာ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တုန်း။ သားဆီလည်း ထမင်းပို့တာကို သူဘဲလုပ်တယ်။ အေးခင်က ကလေးနဲ့ဆိုတော့ အိမ်မှုကိစ္စဘဲ တာဝန်ယူရတယ်။
ကျနော် သူတို့အိမ်ထဲ ဝင်သွားတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အေးခင်က သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်နေတယ်။ အသက်နှစ်နှစ်ကျော်နေတာကို နို့မဖြတ်ဘဲ အလိုလိုက်ပြီး တိုက်နေတာ။ ကလေးက နို့တစ်လုံးကိုစို့ပြီး တစ်လုံးကို လက်ကကိုင်နေတာ။ ကျနော်ကလည်း အေးခင်ရဲ့ ဝင်းအိနေတဲ့ နို့တွေကို အငေးသား ကြည့်နေမိတယ်။ ကလေးကိုင်ဆော့နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးက စပျစ်သီးနီညိုညိုလေးနဲ့ တူလိုက်တာလို့ တွေးနေတုန်း အေးခင်က မော့အကြည့် ကျနော်သူ့နို့တွေ ကြည့်နေမှန်း သိသွားတော့
“အို”
ဆိုပြီး ကိုင်နေတဲ့ ကလေးလက်ကိုဖယ်လို့ နို့လေးကို ဘော်လီအင်္ကျီထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ နို့လေးက မဝင်ချင်လို့ အပြင်ဘက်မှာ တစ်ဝက်တပြက်၊ စို့နေတဲ့နို့လေးကိုလည်း ကလေးပါးစပ်ကဖြုတ်ပြီး ဘော်လီထဲ ထိုးသွင်းပြီး အပေါ်အင်္ကျီကို ဆွဲဖုံးနေတယ်။
“ငါထမင်းချိုင့်လာပို့တာ ဟ။ ဒေါ်လေးရော”
“အမေ အစ်ကို့ကို ထမင်းသွားပို့တာ ပြန်မလာသေးဘူး”
“ဒေါ်လေးကလည်း မိုးတောင်ချုပ်နေပြီ”
“အေးဟုတ်တယ် အမေက အဲ့လိုဘဲ။ တခါတလေဆို မိုးချုပ်တယ်။ ငါ့ကို အော်လိုက်လို့ ပြောထားတာ ဘာလို့ လာပို့နေတာလဲ”
“အော် နင်က ကလေးနဲ့ဘာနဲ့။ ငါက ဘာအလုပ်မှ မရှိတာ”
“သူရ နင့်ကို ငါပြောမလို့ မပြောဖြစ်တာ”
“ဘာပြောမလို့လဲ”
“အေးပါ ထိုင်ဦး… ပေး ချိုင့်ကို”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်က ချိုင့်ကိုယူပြီး မီဖိုချောင်ထဲသွားတော့ (ဒီနေရာမှာ အိမ်ဖွဲ့စည်းပုံလေးကို ပြောပြရဦးမယ်။ ကျနော်တို့ ဒေသအနေအထားနဲ့ အိမ်ကို လူတထိုင် အမြင့်လေး ဆောက်။ ပျဉ်ခင်းပြီး ဧည့်ခန်းနဲ့ ဘူရားခန်းအဖြစ် အိမ်ရှေ့ခန်းကိုလုပ်ပြီး နောက်ဖက်နှစ်ခန်းက အိပ်ခန်း။ ဒါက သုံးပင်နှစ်ခန်းအိမ်။ ဧည့်ခန်းနံရံကနေ အဖီဆွဲချပြီး မြေစိုက်လေးကို မီးဖိုခန်း။ အဲ့တော့ ဧည့်ခန်းကနေ မီးဖိုခန်းကို တဆင့်နိမ့်ထားတာမို့ အဆင်းအတက် ခြေနင်းခုံလေးလုပ်ထားကြတယ်။) ကျနော်က ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး အေးခင်က ပြောမယ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့ သိချင်နေမိတယ်။
အေးခင်က ချိုင့်ထားပြီး ဧည့်ခန်းကို မီးဖိုထဲကအတက် ကျနော်နဲ့က မျက်နှာချင်းဆိုင်တည့်တည့် ကလေးချီရင်း တက်တာမို့ ထမိန်ကို လက်ကလဲ မသိမ်းနိုင်တာမို့ အပေါ်ကို ခြေအလှမ်းမှာ ထမိန်စကဟပြီး အထဲမှာ ဘာမှမခံထားတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲ ရထားခုတ်မောင်းသွားသလိုဘဲ။ အေးခင်ကတော့ မသိရှာဘူး ကျနော့်ဘေး လာထိုင်ပြီး
“သူရရယ် လောကမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်တာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဖြစ်လာတာကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ လိုတယ် ဟ”
“အခု ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကျနော့်အမေးကို အလိုမကျတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့
“ဘာဖြစ်ရမလဲ အခုဆို နင် ဦးကျော်ကြီးနဲ့ ပေါင်းမိနေပြီဟုတ် အရက်လဲ အရင်က မသောက်ဘဲနဲ့”
ကျနော်နဲ့ နှင်းခိုင်တို့ အကြောင်းကို တစ်ရွာလုံး သိထားကြတာမို့ ကျနော်အခုလို အရက်သောက်နေတာကို မပြောပေမဲ့ ပြောချင်နေကြတာ ကျနော့်အမေကအစ “သားရယ် ကံလို့ဘဲ အောက်မေ့ပါကွယ်။ ဘဝခရီးဆက်ရဦးမယ် ကိုယ့်ကိုကိုထိန်းပါ” တဲ့။
“အေးပါဟာ ငါနောက် မသောက်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားပါမယ်”
“နင်တကယ်ပြောတာနော်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ ဟာ”
“နင်က ဘာလို့ဝမ်းသာရတာလဲ”
ကျနော့်အမေးကြောင့် ပျော်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးတည်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။
“ဟာ နင်နဲ့ငါက သူငယ်ချင်းတွေဘဲ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကောင်းတာဘဲ မြင်ချင်တာပေါ့ ဟ”
“အေးပါ ငါပြောတာ မှားသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။ ငါပြန်တော့မယ်နော်”
“အေး အေး နင့်အဝတ်တွေ မနက်ဖြန်မှ ငါပြန်ပို့ပေးမယ်”
“အေးပါ”
လို့ပြောပြီး အိမ်ဘက် ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ ညအိပ်ရာဝင်တော့ အေးခင်ကို ပြန်မြင်နေမိတယ်။ ကျနော် နှင်းခိုင်အပေါ် သစ္စာမဲ့ရာများကြနေမလား။ တဖက်က ပြန်းတွေးတော့ နှင်းခိုင်မှ အသက်ထင်ရှား ရှိမနေတော့တာ။ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလိုပေါ့ ဘီးတစ်ခု ပေါက်သွားလို့ ဆက်မသုံးဘဲ ချောင်ထိုးထားလိုက်ရမလား။ နောက်ဘီးအသစ်လဲပြီး သုံးမလား။ ဘယ်ဟာက အကျိုးရှိမလဲ။ တစ်ယောက်တည်း အမျိုးမျိုးတွေးလို့ ညကို လွန်မြောက်စေလိုက်ပါတယ်။
နောက်ရက်တွေမှာ ကျနော် အရက်မသောက်ဖြစ်အောင် နေလို့ ဦးကျော်ကြီးကတောင်
“ဟ ကောင် သူရ မင်းကလဲကွာ ငါ့တောင် အဖော်မလုပ်ပေးတော့ဘူးလား”
လို့ ပြောတာခံနေရတယ်။ ကျနော် အရက်မသောက်တာကို အေးခင် တအားဝမ်းသာနေပုံပါဘဲ။ အခုရာသီက ခြံအလုပ်လည်း နည်းနည်းချောင်တာမို့ ထမင်းကိုတော့ အိမ်မှာအစားများတယ်။ တခါတလေတော့ အမေ့အိမ်သွားရင်း စားတဲ့အခါတော့ ရှိတယ်။ အဲ့လိုသွားစားမိလို့လည်း ကျနော့်ဖင်ကြား ခဲညှပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။
အဲ့နေ့ကတော့ အမေ့နားလဲမရောက်တာ ကြာလို့ဆိုပြီး နေ့ခင်းနှစ်နာရီလောက် အမေ့အိမ်သွားပြီး ညစာလည်း အမေ့အိမ်မှာ စားလိုက်မယ်လို့ အေးခင်ကို ပြောပြီး အမေ့အိမ်ကို ထွက်လာမိတယ်။
အမေ့အိမ်ဝိုင်းလေးထဲ ရောက်တော့လည်း တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ ဦးလေးက ခြံထဲမှာထင်တယ်လို့ဘဲ တွေးပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်တော့လည်း အမေ့ကို မတွေ့တာမို့
“အမေ”
လို့ ခေါ်လိုက်တာနဲ့ အမေတို့ အိပ်ခန်းထဲက ဝရုန်းသုန်းကား အသံတွေထွက်လာလို့ ဗြုန်းဆို ကျနော်တောင် လန့်သွားမိတယ်။ နောက်မှ အမေ့ရဲ့
“လာပြီ သား လာပြီ”
ဆိုပြီး အမေတစ်ယောက် ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲနဲ့ ထွက်လာတယ်။ ကျနော့်အသံကြားပြီး အလန့်တကြား ပြေးထွက်လာတာ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အမေ့နို့တဖက်က ဘော်လီအပြင်မှာဘဲ ရှိနေသလို ခေါင်းကဆံပင်တွေက ဖရိုဖရဲ။ ဖြန့်ဝတ်တဲ့ ထမိန်မှာတောင် အစွန်းအကွက်တွေဆိုတော့ သွားပြီ လာမိတာ မှားပြီလို့။ အမေ့နောက်က ဦးလေးကလည်း အပေါ်ဗလာနဲ့ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ပြီး ထွက်လိုက်လာတယ်။ ရင်ဘတ်မှာလည်း ချွေးသံတရွဲရွဲ။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာတွေနီပြီး အနေရခက်သလို ကျနော်ကလည်း အမေ့ကို ပထွေးနဲ့ အဲ့လိုတွေ့ရတော့ ဖင်ကြားခဲညှပ်သလို အနေခက်လိုက်တာ။ အာ့နဲ့ဘဲ အမေ့ကို
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဟိုဘက်ခြံကအပြန် ဝင်လာတာ။ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိလို့”
ဆိုပြီး ချက်ချင်း ပြန်ပြေးလာရတာပေါ။ အပြန်လမ်းမှာတော့ ဦးကျော်ကြီးစကားကို သတိရပြီး ရင်ထဲက
“ဦးကျော်ရေ နမ်းလို့နွေးသလား မမေးနဲ့ ချွေးတောင်ကျပါတယ်ဗျာ”
လို့ ပြောနေမိတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အေးခင်ကတောင် ညစာစားပြီးမှ ပြန်ခဲ့မယ်ဆိုပြီး ပြန်လာလို့ ဘာလို့လဲ မေးနေသေးတယ်။ ကျနော်က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးလို့ဘဲ ဖြေလိုက်ရတယ်။
ကျနော်လည်း အေးခင်နဲ့ အနေများလာလေ သူ့ရဲ့ကောက်ကြောင်း အလှတွေကို ပိုပိုတပ်မက်လေ ဖြစ်လာတယ်။ အေးခင်ကလည်း ပိုပြီးဂရုစိုက်လာသလိုဘဲ။ ကျနော့်အဝတ်တွေဆို အညစ်မရှိတာကို ဝတ်ထားတာကို အတင်းချွတ်ခိုင်းပြီး လျှော်တယ်။
“နင်ကလဲ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေစမ်းပါ လူပျိုလေးလုပ်ပြီး”
တဲ့။ သူအဲ့လို အချွတ်ကောင်းလို့ အဲ့တစ်ရက်က ကျနော့်ကို ချွတ်ဖို့ပြောတာကို ကျနော်ကလည်း ပေသလို ကပ်သလို လုပ်နေတာနဲ့ သူကစိတ်မရှည်တော့ဘဲ ချွတ်စမ်းပါဟာဆို ပုဆိုးလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ ကျနော်လည်း အမှတ်မဲ့မို့ သူလှမ်းဆွဲတာကို မတားနိုင်လိုက်တော့ ပုဆိုးက ကွင်းလုံးပုံကျတော့ အထဲမှာ အခံမဝတ်တာများတဲ့ ကျနော် တွဲလောင်းခေါင်းလောင်း ထိုးနေတာ မြင်တော့ “အမလေး” တပြီး သူ့အိမ်ပြန်ပြေးပါလေရော။ ညနေတောင် ထမင်းချိုင့်လာမပို့လို့ ကျနော်ဘဲ သွားယူရတယ်။
“နင်ကလဲ ထမင်းတောင် လာမပို့ဘူး”
ဆိုတော့ ဘာမှမပြောဘဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာမို့ စချင်တာနဲ့။
“မမြင်ဘူး မစားဘူးတာကြနေတာဘဲ”
လို့ပြောတော့ ကျနော့်ရဲ့ ကျောကို တအုန်းအုန်း ထုပြီး
“မသာ သေနာ”
ဆိုပြီး ကောင်းချီးပေးလို့ တဟားဟားရယ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မျက်စောင်းထိုးကျန်နေတဲ့ အေးခင်ပုံလေးကိုကြည့်ပြီး အသဲယားလိုက်တာ။ နောက်နေ့ ကျနော် ခြံအတွက် မြေဩဇာတင်ဖို့ မြို့ကိုသွားမယ်ဆိုတော့ အေးခင်လည်း ကလေးအတွက်ရော သူ့အတွက်ပါ အဝတ်ဝယ်မယ်ဆိုပြီး ကျနော်နဲ့ လိုက်ခဲ့တယ်။
တောဓလေ့ဆိုတော့ ထော်လာဂျီပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း အေးခင်တို့ သားအမိနဲ့ ကျိုင်းတုံဖျာခင်းပြီး နောက်က စီးရတာပေါ့။ တောလမ်းခရီးမှာ ထော်လာဂျီက ဝန်မပါရင် ခုန်လိုက်တဲ့အမျိုး ဇီးဖြူသီး စကောထဲ ထည့်လှိမ့်သလိုဘဲ။
ကလေးကလည်းပါတော့ အေးခင်ကို ပုခုံးကကိုင်ပြီ ထိန်းကိုင်ပေးထားရတယ်။ ဒါတောင် တခါတလေခုန်ပေါက်ပြီး အေးခင်တို့သားအမိ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ရောက်လာတယ်။ အဲ့အခါမျိုးဆိုရင် အိစက်ညက်ညောတဲ့ အထိအတွေ့ရယ် ကိုယ်သင်းရနံ့တွေက ကျနော့်ရင်ကို ခုန်စေသလို အောက်ကညီလေးကိုလဲ မာန်ဟုန်ပြင်းစေတယ်။
တစ်ကြိမ်မှာ ကိုယ်အရိမ်းကို အေးခင်ကလက်နဲ့ ထော်လာဂျီရဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်အထိန်း ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သူ့လက်က ကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ကြားရောက်ပြီး မာန်ထနေတဲ့ ညီလေးကို ဆုပ်မိလေတော့ “အို” ဆို ပြီး သူ့လက်ကလေးကို ကမန်းကတမ်း ရုတ်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်မိတယ်။
စက်ရဲ့လှုပ်ရမ်းမှုကြောင့် အေးခင်ပါးကို သုံးလေးခါလောက်တောင် နမ်းမိသလိုမို့ ကျနော် ကျေနပ်နေသလောက် အေးခင်က မျက်နှာတွေရဲလို့ ရှက်နေသလို
“စက်ကလဲ ခုန်လိုက်တာနော်”
တဲ့။ ကျနော်လည်း သူအရှက်ပြေအောင်
“အဲ့လိုဘဲဟ ထော်လာဂျီက ဝိတ်ပါမှ ဝိတ်မပါရင် ခုန်နေရော”
လို့ ပြောပေးလိုက်ရတယ်။ မြို့မှာ မြေဩဇာအိတ်တွေတင်ပြီး ဈေးမှာ ဈေးဝယ်ကြတော့ ကလေးအတွက် ဝယ်တုန်းကတော့ ပြဿနာမရှိဘူး။ သူ့ကလေးကို ကျနော်က သူလွတ်လွတ်လပ်လပ် ရွေးရအောင် ချီထားပေးရတယ်။ အဲ့တော့ ဈေးထဲက ဈေးသည်တွေက လင်မယားထင်ပြီး ပြောနေလို့ ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ အေးခင်က ဘော်လီဝယ်တော့ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ညီမလေးကလေးနို့တိုက်ရင် မလှန်ဘဲတိုက်လို့ရတဲ့ ဘော်လီယူမလား ညီမလေးက ဘယ်ဆိုဒ်လဲ မေးနေတော့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ မျက်နှာဘယ်ထားရမှန်း မသိဘူး။
အပြန်ကြတော့ ဝိတ်နဲ့ဆိုတော့ စီးကောင်းသွားတယ်။ စက်က အလာတုန်းကလို မခုန်တော့ဘူးလေ။ အဲ့ကြမှ အေးခင်က
“တော်ပါသေးရဲ့ အလာတုန်းကလိုများ ခုန်နေရင်တော့ ဒုက္ခ”
“ငါတော့ အာ့ကြိုက်တယ် ပျော်စရာကြီး”
လို့ စလိုက်တော့ ကျနော့်ဗိုက်ကို ဆွဲလိမ်ရင်းက
“တော်တော် ပျော်နေတယ်”
တဲ့။ ကျနော်ကလည်း
“နင်ရော မပျော်ဘူးလား”
မေးတော့
“ပျော်စရာလား လူကိုခုန်ပေါက်နေတာ”
“အဲ့လိုခုန်လေ ကြိုက်လေဘဲ”
လို့ပြောတဲ့ ကျနော့်ကို ဘာမှတော့ မပြောတော့ပေမဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ခုတော့ လက်ဆောင်ပေးသွားတယ်။
……………………………………………………
နောက်နေ့ ထမင်းချိုင့်လာပို့တဲ့အချိန် အိမ်နေရင်းမို့ သနပ်ခါးရေကျဲလေးနဲ့ သန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးရယ် အဝတ်အစားအနွမ်းလေးတွေအောက်က လှုပ်ရှားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဓနတွေကြောင့် ကျနော့်ရဲ့မတင်မကျဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ပြတ်သားစေလိုက်တယ်။ ထမင်းချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ပြန်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့ အေးခင်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲပြီး
“အေးခင် ငါနင့်ကို ပြောစရာရှိတယ်”
ဖမ်းဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက သူ့လက်လေးကို ရုန်းနေရင်း
“ဘာပြောမလို့လဲ ပြော”
တဲ့။ ကျနော်က သူ့လက်ကို မလွှတ်ပေးဘဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လို့ထားရင်းက
“နင့်ကို ငါချစ်နေမိပြီ”
လို့ပြောလိုက်တော့
“ဟာ”
တဲ့။
“ငါ့ကိုပြန်ချစ်ပါနော် အေးခင် နင်ငါ့ကိုချစ်တယ် မဟုတ်လား”
ပြောလဲပြော လူကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလို့ သနပ်ခါးနဲ့ ပါးပြင်ကို နမ်းရိုက်လိုက်တယ်။
“ပြောလေ အေးခင် ချစ်တယ် မဟုတ်လား”
လို့ မေးတော့ မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကို စုပ်နမ်းမယ်လဲလုပ်ရော ။ ဗြုန်းကနဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းပြီး ထွက်လိုက်တာမို့ ကျနော်လည်း အငိုက်မိလို့ လွတ်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်တာနဲ့ အပေါက်ဝဆီ ပြေးထွက်သွားရော။
အပေါက်ဝရောက်မှ တစ်ချက်ရပ်ပြီး ကျနော့်ဘက်လှည့်ပြီး လက်ညှိးလေးကို ကွေးချည်ဆန့်ချည်လုပ်လို့ ကရော်ကရော်လို့ လှောင်သွားခဲ့လေတော့။ ကျနော်လည်း အံကြိတ်လို့ နေဦးပေါ့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့လို့ ရင်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်တာတော့ အေးခင်မသိနိုင်။
ကျနော်လည်း ခြံထဲကအလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့မို့ ခြံထဲမှာဘဲအိပ် ခြံထဲမှာဘဲစားလို့ ရွာထဲကို ပြန်မအိပ်ဖြစ်ဘူးပေါ့။ အရင်က ကျနော်နဲ့ အမေတို့နေတဲ့ တဲလေးကို အောင်မိုး မိန်းမခိုးလာလို့ ပေးနေလိုက်တာမို့ ကျနော်က လိမ္မော်သီးတွေခူးတဲ့အခါ ထားတဲ့ တဲကြီးရဲ့အတွင်းထောင့်မှာ ကုတင်တစ်လုံးချပြီး နေလိုက် အိပ်လိုက်တယ်။
အောင်မိုးက ကျနော့်တို့ရွာရဲ့ နှစ်ရွာကျော်ဖြစ်တဲ့ သပြေပင်ရွာက မိန်းကလေးကို ခိုးလာလို့ မိန်းကလေးကို ပြန်အပ်ရတာတွေ မင်္ဂလာဆောင်ရတာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်တာကတော့ တောဓလေ့ ထမင်းကျွေးတယ်။ ဝက်သားဟင်းနဲ့ တစ်ရွာလုံး မီးခိုးတိတ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကိုလည်း ခြံထဲမှာဘဲ လုပ်ပေးတာမို့ အေးခင်တောင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။
ကိုယ့်ရွာသားကိစ္စဆိုတော့ အားလုံးဝိုင်းကူပေါ့။ အေးခင်က ရွှေဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ကလေးသာမပါရင် ဘယ်သူမှ အအိုပါလို့ ပြောမယ် မထင်ဘူး။ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံကျွေးမွေးရတာမို့ လုပ်အားမနိုင်တာကြောင့် အေးခင်က
“သူရ ငါ့သမီးလေး အိပ်နေပြီ လုပ်ကူရအောင်လို့ နင့်အိပ်ရာမှာ ပေးသိပ်ထားပါလား”
“အေး ရတယ်လေ လာ လာခဲ့”
ဆိုပြီး ကျနော့်တဲကြီးဆီကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ နေ့အချိန် ဖြစ်သော်ငြားလည်း တဲကရှည်ပြီး အကာတွေ လုံတာကြောင့် အထဲမှာတော့ အလင်းရောင်နည်းတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာ ကုတင်ကို ပြပြီး
“နင့် ကလေးကို ငါ့အိပ်ရာပေါ်သာ သိပ်ထားလိုက်ပါ”
ဆိုတော့ ကျနော့်ခေါင်းအုံးကို အောက်ဘက် လျော့လိုက်ပြီး ကလေးကိုသိပ်လိုက်တော့ အောက်ချလိုက်လို့ အနေအထားပျက်တာကြောင့် ကလေးက “အဲ.. အဲ့” လို့ အသံထွက်လာလို့ တင်ပါးလေးကို ပုတ်ပြီး
“အို့ အို့ အေ အေ”
နဲ့ ချော့သိပ်နေတဲ့ အေးခင်ကို မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကုတင်ပေါ်က ကလေးကို ခါးလေးကုန်းလို့ ပုတ်သိပ်နေရတာမို့ နောက်မှာရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ကုန်းပေးထားသလိုမို့ တင်းကားနေတဲ့ အိုးကြီးက ဖိတ်ခေါ်နေသလိုဘဲ။ ကျနော့်စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကလည်း လူမရှိ လူကွယ်ရာမှာ သူနဲ့ကျနော် နှစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိ။ ချစ်ခွန်းချွေထားတယ်ဆိုတဲ့ အသိတွေကြောင့် ထိန်းမနေတော့ဘဲ အေးခင်ကို နောက်ကနေပြီး သိုင်းဖက်လိုက်တော့ ကိုင်းနေတဲ့ ခါးလေးက ဆတ်ခနဲ့မတ်ပြီး သိုင်းထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ဖြည်နေရင်း
“သူရ မလုပ်နဲ့ဟာ လူတွေမြင်ကုန်မယ်”
“မြင်မြင်ပေါ့ နင့်ကိုငါက လက်ထပ်ယူမှာ မြင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ”
ပြောလဲပြော သူ့လည်တိုင်လေးကိုလဲ နမ်းရှိုက်နေတော့
“ဟင့်”
ဆို နောက်ကိုဆုတ်လေတော့ သူ့ဖင်နှစ်လုံးသားကို ကျနော့်ညီ ဝင်တိုးပါရော။
“အာ”
လို့ အလန့်တကြား ရုန်းကန်ပြီး
“သူရရယ် နောက်မှနော် အခုက မင်္ဂလာဆောင်လာတဲ့ သူတွေနဲ့ဟာ နင်က လိမ္မာပါတယ်နော်”
တဲ့။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ကျနော့်ဘက် ဆွဲလှည့်ပြီး
“နင်တကယ်ပြောတာလား”
လို့မေးတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတာမို့
“အေး ဒါဆို စရံတော့ ယူထားရမယ်။”
ဆိုပြီး အေးခင်ရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်တယ်။
“သူရကွာ မဆိုးနဲ့ သနပ်ခါးတွေ ပျက်ကုန်တော့မယ် ဖယ်”
ဆိုတာကြောင့် ကျနော်လည်း လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ဆီက လွတ်တာနဲ့ ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီး
“သမီးနိုးရင် ငါ့ဆီခေါ်လာခဲ့နော်”
ဆိုပြီး မင်္ဂလာဆောင်မဏ္ဍပ်ဆီကို ထွက်သွားတဲ့ အေးခင်ကို မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီး မကြာခင် ချစ်ပွဲဝင်ရတော့မယ့် အခြေအနေတွေကို တွေးပြီး ကြည်နူးလို့ နေမိပါတော့တယ်။
မင်္ဂလာပွဲ ပြီးတဲ့ည ခြံထဲမှာ ကာလသားတွေက အရက်နဲ့ ကြက်သားကာလသားဟင်း ချက်လို့ သောက်ကြစားကြ ပျော်ပါးကြပေါ့။ သတို့သားအောင်မိုးကို ညှင်းနေကြတာ ညနက်နေတာတောင် ပေးမသွားကြလို့ အောင်မိုးခင်မျာ မျက်နှာငယ်နဲ့
“ကိုသူရ ပြောပေးပါဦး သူတို့ကြိုက်တာလဲ ပေးထား ကျွေးထားပြီဟာ အနိုင်ကျင့်နေကြတယ်”
“အေး ဟုတ်သားဘဲကွ ကိုယ်ချင်းစာမှပေါ့။ သူလည်း မင်းတို့အလိုကျ လိုက်လျောပြီးသားဘဲ”
ဆိုမှ အောငိမိုးကို သွားခွင့်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ဒါတောင်မှ
“ဟေ့ကောင် အောင်မိုး တဲတော့ မပြိုစေနဲ့နော်”
လို့ ဝိုင်းစနေကြသေးတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားကြောင့် အေးခင်ကို ပြေးမြင်နေမိပါတယ်။ ကျနော်လည်း အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းလေးကို နွေးအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားရဦးမယ်။ ဒါပေမဲ့လဲ ခြံထဲက အလုပ်မပြတ်တာမို့ ရွာထဲကို လောလောဆယ် မပြန်နိုင်သေးဘူး။
နေ့လည် ထမင်းစားပြီး အလုပ်မဝင်ခင် ခဏနားတုန်း အညောင်းလဲပြေ အကြောလဲဆန့်ဆိုပြီး အိပ်ရာထဲ လှဲနေတုန်း ရဲကိုတစ်ယောက် ကျနော့်နားရောက်လာပြီး
“ကိုသူရ လာ လာကြည့်”
လို့ လက်ကုတ်ခေါ်လို့ ဘာလဲလို့ သူခေါ်ရာ လိုက်လာတော့ ကျနော်အိပ်တဲ့ တဲဝကနေပြီး အမေနဲ့ ကျနော်တို့ နေခဲ့တဲ့ တဲကို လက်ထိုးပြနေတာမို့
“ဘာလဲဟ ရဲကိုရ”
“ဟာ ကိုသူရကလဲ သေချာကြည့်လေ”
သူပြောမှ သေချာကြည့်တော့ တဲလေးက တသိမ့်သိမ့် လှုပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အောင်မိုးတစ်ယောက် ညားခါစဆိုတော့ ထမင်းစားပြီးတောင် လုပ်အားပြနေတာ ဖြစ်မယ်။
“မင်းကလဲကွာ ညားခါစ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့ဟ”
ဆိုတော့ ရဲကိုတစ်ယောက် တဟီးဟီးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားမှ ကျနော်လည်း အိပ်ရာထဲပြန်လှဲပြီး အောင်မိုးတို့ကတစ်ဆင့် နှင်းခိုင်လေးနဲ့ အဲ့တဲလေးထဲမှာ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာကို ပြန်သတိရနေမိတယ်။ ဪ အဲ့တဲလေးမှာ အမေ့တို့အတွဲ ကျနော်တို့ အတွဲနဲ့ အခုဆို အောင်မိုးတို့ အတွဲပါဆို သုံးတွဲရှိပြီ။
အတွဲတွေအတွက် အဲ့တဲလေးက ဘူမိနက်သန် အောင်မြေ ဖြစ်နေလားဘဲ။ တွေးရင်း အားအင်တွေက ပြည့်နေတာမို့ ထင်တယ်။ ကျနော့်ညီလေးက ဆန္ဒပြနေလို့ အိမ်သာပြေးပြီး ဖြေသိမ့်လိုက်ရတယ်။ သစ်မရခင်တော့ ဝါးကူရလို။ အခုလည်း လက်ကူလိုက်ရတယ်ပေါ့။ နှစ်ရက်သုံးရက်ရတော့ အလုပ်နည်းနည်း ချောင်တာနဲ့
“အောင်မိုးရေ ငါလည်း အိမ်မရောက်တာ ကြာပြီကွ။ ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်ဦးမယ်။ ခြံထဲ ဂရုစိုက်လိုက်ဦး”
“ဟုတ် စိတ်ချပါ ကိုသူရ ကျနော် ဂရုစိုက်လိုက်မယ်”
“ပါးစပ်က ဂရုစိုက်မနေနဲ့နော် မိန်းမနားကမခွာ လုပ်မနေနဲ့”
“ဟာ ကိုသူရကလည်း သူ့အပိုင်းနဲ့သူပါ စိတ်ချ”
“အေး အဲ့ဒါဆိုလဲ ငါစိတ်ချမယ်”
လို့ပြောပြီး ရွာထဲပြန်လာလိုက်တယ်။ နေ့လည် ၂ နာရီကျော်ဘဲ ရှိသေးတာမို့ အေးခင် ညနေစာမချက်ခင်မို့ ညစာကို အေးခင်ကိုဘဲ ထည့်ချက်ခိုင်းရမယ်လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် အိမ်နားအရောက် အေးခင်က ကလေးခါးထစ်ခွင်လို လမ်းမှာဘဲ တိုးတာမို့
“အေးခင် ဘယ်လဲ”
“ဈေးဆိုင်သွားမလို့ နင်အိမ်ပြန်လာတာလား”
“အေးဟ ညနေစာ နင်ထည့်ချက်ပေးနော် ငါအိမ်မှာဘဲ အိပ်မလို့ ဒီနေ့ည”
“အေးပါ အတော်ဘဲ နင်ကြိုက်တဲ့ ကြောင်လျှာသီးရထားတယ်။ ဈေးဆိုင်မှာ ပုဇွန်ခြောက်ရှိရင် ဝယ်လာပြီး ကြော်ပေးမယ်”
လို့ ပြောတဲ့ အေးခင်ကို ကျနော်စိတ်ထဲကနေပြီး
“ငါ ကြောင်လျှာသီးထက် ဘာကြိုက်တယ်ဆိုတာ နင့်ကိုပြမယ်”
လို့ ပြောနေမိတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ထဲကို တံမြက်စည်းလှည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ရေပါတစ်ခါထဲ ချိုးလိုက်တယ်။ ကျနော် ရေချိုးပြီးချိန်မှာ အေးခင် ပြန်ရောက်လာတာ တွေ့တယ်။
“သူရရေ ပုဇွန်ခြောက် ရလာတယ်ဟေ့။ ကြောင်လျှာသီးနဲ့ ကြော်ပေးမယ် နော်”
“အေးပါ ကျေးဇူးပါ ဟာ”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး အေးခင်တို့အိမ်ဘက်ကို ကူးသွားလိုက်တယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ အေးခင် သမီးလေးက ဧည့်ခန်းမှာ အရုပ်မလေးနဲ့ ဆော့ရင်း ဝူးဝူးဝါးဝါး လုပ်နေတယ်။ အေးခင်ကတော့ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းချက်ဖို့ ကြက်သွန်နီ နွှာနေတယ်။ ကျနော် အိမ်ထဲဝင်လာတာ တွေ့တော့
“နင် ဆာနေပြီလား အစောကြီးရှိသေးတယ်”
“မဆာပါဘူးဟ အိမ်မှာလဲ လုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ ပျင်းလို့ ထွက်လာတာပါ အေးအေးဆေးဆေးသာလုပ်ပါ”
“အေး ထမင်းအိုးက တည်ထားပါပြီ ကြောင်လျှာသီးကြော်ပြီးရင်ရပြီ ဟ။ အချဉ်ဟင်းက မနက်ကတည်းက ညမနက်စာ ချက်ထားတာ။”
တောသူတောင်သားတွေ အတွက်ကတော့ အဲ့လောက်ဆို ပြည့်စုံနေပါပြီ။ ငပိရည်ကျို တို့စရာကတော့ ပြောစရာမလို အမြဲလိုလို ကျနော်တို့ ပြောနေတုန်း အေးခင်သမီးလေးက ငိုလာလို့ ကျနော်ကဘဲ ကောက်ချီလိုက်ရတယ်။ ကလေးက ကျနော့်အပေါ်ရောက်တာနဲ့ အငိုတိတ်ပြီး ဝူးဝူးဝါးဝါး စကားတွေ ပြောနေတာမို့
“အေးခင်ရေ သမီးက သူ့အဖေကိုတော့ ဆွေမျိုးမှန်းသိသား”
လို့ ကျနော်ကစတော့။ မျက်စောင်းထိုးပြီး
“သူရ နင်တကယ်ရော ငါ့ကိုချစ်တာ ဟုတ်လို့လား”
တဲ့။
“ဟ တကယ်ပေါ့ဟ။ နင်က မယုံလို့လား”
ကျနော့်အမေးကို မော့ကြည့်နေတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးမှာ အားငယ်မှု သိမ်ငယ်မှု အရောင်တွေ ထင်ဟပ်နေတာမို့။ ကျနော် သနားစိတ်တွေ ယိုဖိတ်လို့လာပြီး ကလေးချီထားရင်း သူ့နားအရောက်သွားလို့ လွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ပုခုံးလေးကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်လိုက်ရင်း
“ယုံပါ အေးခင်ရယ် နင့်ကိုငါချစ်တယ်။ နင်နဲ့ နင့်သမီးကို ငါတာဝန်ယူပါရစေနော်”
ကျနော်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကို ဝမ်းသာနေတဲ့ အေးခင်ပါးပြင်လေးကို ရွှတ်ခနဲ့ ကျနော်နမ်းလိုက်တော့
“အို သူရကလဲ ချွေးတွေသံတွေနဲ့ ”
“ဘာဖြစ်လဲ ချစ်သူရဲ့ချွေးက မွှေးတယ်”
“ပိုနေပြန်ပြီ”
“မပိုဘူး တကယ်ပြောတာ”
“အေးပါ ထားပါတော့ အခုတော့သွား အိမ်ရှေ့ခန်းမှာသွားနေ ငါ ဟင်းချက်လိုက်ဦးမယ်”
လို့ ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း သူသမီးလေးနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကလူကြည်စယ် ဆော့နေသလို အိမ်ရှင်မကြီးကလည်း တာဝန်ကျေအောင် ချက်ပြုတ်လို့နေတာဖြင့် ပျော်စရာ မိသားစုဘဝလေး တစ်ခုပေါ့။
သူဟင်းချက်ပြီးချိန် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီလာပြီး ကျနော့်ဆီက သမီးကို လက်ပြောင်းယူပြီး အင်္ကျီကိုလှန်လို့ နို့လေးထုတ်ပြီး သူ့သမီးလေးကို နို့တိုက်တော့ ကျနော်က ဝင်းမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်သန်းနေတဲ့ သူ့နို့လေးကို ငေးနေလေတော့
“ဟာ သူရကလဲ ရှက်စရာကြီး မကြည့်နဲ့”
“ဘာ ရှက်စရာလဲ နင်ကလဲ အပျိုလေးကြနေတာဘဲ”
“အပျိုမဟုတ်လို့ မရှက်ရတော့ဘူးလား နင်ကအပျိုမဟုတ်လို့ တန်းဖိုး မထားချင်တာလား ဟင်”
သူပြန်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်သူ့ရဲ့ နိမ့်ပါးနေတဲ့ ဘဝကို စော်ကားမိသလိုများ ဖြစ်သွားလားလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့
“ဆောရီးဟာ အဲ့သဘော မဟုတ်ပါဘူး။ နင့်ကို တကယ်ချစ်မိ တကယ်မြတ်နိုးမိတာပါဟာ။ ယုံပါနော်”
“အေးပါ ငါယုံပါ့မယ်”
“အာ့ဆို ငါပြန်တော့မယ်နော်။ နင် ရေမိုးချိုးပြီးမှ ထမင်းချိုင့်လာပို့လေ။ အခု အစောကြီး ရှိသေးတယ်”
လို့ပြောပြီး ကျနော်လည်း အိမ်ဘက်ပြန်ကူးလာလိုက်တယ်။ အေးခင် ထမင်းလာပို့တော့ ရေချိုးခေါင်းလျှော်ထားပြီး ခါးနားရောက်နေတဲ့ ဆံပင်ကို ဖားလျားလေး ချထားတာကတော့ Sexy ကျတယ်ဗျာ။ အိမ်နေရင်းမို့ ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျီလေးနဲ့ ဗြောင်ထမိန်လေးနဲ့က တကယ့်ရင်ခုန်ဖွယ်ရာ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ပေါ့။
အေးခင် ထမင်းချိုင့်လေး ကြောင်အိမ်ပေါ်တင်ပြီး ပြန်လှည့်လာတဲ့ အခါမှာတော့ ကျနော်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကဆွဲလို့ ရင်ချင်းအပ်လိုက်တဲ့အခိုက် မော့လာတဲ့ အေးခင်ရဲ့ နှင်းဆီလွှာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံခဲနမ်းစုပ်လိုက်မိတယ်။ အေးခင်ကလည်း ကျနော့်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လို့ အလိုက်သင့်လေး တုန့်ပြန်ပေးပါတယ်။
နူးညံ့တဲ့ အနမ်းဆီမှ တစ်ဆင့်ချင်း အရှိန်တက်လာသလို အေးခင်ကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တစ်စုံက ပုခုံးမှတဆင့် ကျောပြင်၊ ကျောပြင်ကတစ်ဆင့် လျောတိုက်လို့ တင်သားတွေဆီ။ ကျနော့်လက်မှာ လာထိတွေ့တဲ့ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ခံစားမှုတွေကတော့ အာခေါင်တွေခြောက်လို့ တံထွေးတွေ မြိုနေရသလို မချင့်မရဲ စိတ်တို့ကြောင့် အေးခင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ချေမွနေမိတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် အေးခင်ခင်မျာ တအင့်အင့် တအားအား အသံတွေနဲ့အတူ လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လို့ နေရှာတယ်။
တင်ပါးသားကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရာကနေ ဖင်အမြောင်းကြားထဲကနေ အေးခင်ရဲ့ ပိပိဆီ လက်ကိုရောက်အောင် အတင်းထိုးနှိုက်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှမရောက်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ အဲ့လိုမရောက်လေ စိတ်ကပိုပြင်းလာလေမို့ ဖင်နှစ်လုံးကို အတင်းဖြဲပြီး လက်ချောင်းတွေကို အတင်းထိုးနေတာမို့
“အာ သူရရယ် ဟင့် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ”
အေးခင်အမေးကို ကျနော်မဖြေနိုင်ဘူး။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာက သူ့ပိပိလေးကို ကျနော့်လက်ရောက်ဖို့ဘဲ။ စိတ်မရှည်တော့လို့ သူ့ကိုကျောဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ကျနော့်ရင်ထဲ ကပ်လိုက်တယ်။ သူတင်ပါးနှစ်ခုကြား ကျနော့် ညီလေးက ထိုးလို့ထောက်လို့။ ကျနော့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထမိန်ပေါ်ကဘဲ သူ့ပိပိလေးကို စုံအုပ်ကိုင်ပြီး အားပါးပါးနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ပေးတော့
“ဟင့် အ အင်..ဟင့်”
ဆိုတဲ့အသံနဲ့ ခါးလေးကုန်းလိုက်တော့ ညီလေးထောက်ထားတဲ့ ဖင်ကြီးက တွန်းဖိသလို ဖြစ်သွားပြန်တာမို့ ရှေ့ကိုပြန်ကော့ပြန်။ ရှေ့ပြန်ကော့ပြန်တော့ သူ့ပိပိက ကျနော့်လက်ထဲ ဝကွက်အပ်သလိုပေါ့။ သူ့ခင်မျာ ကော့လိုက်ကုန်းလိုက်နဲ့ ဗျာများနေသလို ကျနော်ကလည်း စိတ်ရှိတိုင်း လက်ကပွတ် ညီလေးနဲ့လဲ ကော့ကော့ထိုးနေတာမို့ ခနလေးအတွင်းမှာဘဲ သူ့ပိပိကအရေတွေ လျှံလာကာ ထမိန်ပေါ်ပေါက်ပြီး ကျနော့်လက်တွေပါ စိုလာတော့တယ်။
အဲ့အချိန်မှာ အေးခင်က အသိဝင်ပြီး အတင်းရုန်းထွက်လိုက်လို့ အလစ်မို့ ကျနော့်ရင်ခွင်က လွတ်သွားတယ်။ အေးခင်က ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်ရင်းက
“သူရ ကလေးကို အမေနဲ့ထားခဲ့တာ ဟ။ တော်ကြာ အမေသိသွားမယ်”
“ဒေါ်လေး မြမေ ပြန်ရောက်နေပြီလား”
နေ့လည်က ကျနော်သွားတုန်းကတော့ ဒေါ်လေးမြမေက သားရှိတဲ့ ယာထဲသွားနေတာလေ။
“အေး ပြန်ရောက်နေပြီဟ။ ကလေးကို အမေ့ပေးခဲ့ရတာ ငါသွားတော့မယ်”
“နင်ကလည်း ငါတကယ်ချစ်တာပါ ဟ။ နင့်ကိုလက်ထပ်မှာပါ”
“အေးပါ ယုံပါတယ်ဟာ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မကောင်းသေးဘူးလေဟာ။ အမေ့ကို ဖွင့်ပြောပြီးရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့”
“အာ့ဆို အခုပြောမယ်ဟာ”
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ နင်ကလဲ ပြောချင်ရင် မနက်ကျပြော ဟုတ်ပြီလား။ အခုတော့ ငါပြန်တော့မယ်”
ပြောလဲပြော ကျနော့်ပါးကိုလဲ ရွှတ်ဆို နမ်းပြီး ထွက်သွားတာမို့ ကျနော်လည်း လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။
…………………………………………………
ညစာစားပြီးချိန်မှာတော့ အေးခင်တို့အိမ်ဖက်က စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတာမို့ နားစွင့်ကြည့်တော့ ရွာထဲက လူပျိကြီးထွန်းဇံ အသံဆိုတာ သိလိုက်တယ်။
(ဒီနေရာမှာ ကျနော်တို့ဒေသရဲ့ ဓလေ့လေးကို ပြောပြရဦးမယ်။ ကျနော်တို့ဒေသက အပျိုဖြစ်စေ တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ကာမပိုင်မရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေအိမ်ကို လူပျိုလူလွတ်တွေက ညဖက်ကို အိမ်လည်သွားကြတယ်။ အိမ်ရှင် အုပ်ထိန်းသူတွေကလည်း ကြည်ဖြူစွာ လက်ခံကြတယ်။ လူကြီးသူမတွေပါ ထွေရာလေးပါး စကားတွေ ပြောကြဆိုကြနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် လေ့လာကြတာက ရိုးရာဓလေ့ တစ်ခုပေါ့)
အခုလဲ တစ်ခုလပ်မလေး အေးခင်ရှိနေတဲ့ အိမ်ကို လူလွတ်ဖြစ်တဲ့ ကိုထွန်းဇံကြီးတို့တွေ အလည်လာကြတာ မဆန်းဘူးပေါ့။ ဒီတော့ ကျနော်လည်း ချစ်မိသူ အေးခင်အတွက် ရတက်မအေးနိုင်ဘဲ သူတို့အိမ်ဘက် ကူးသွားရတော့တယ်။ အေးခင်တို့အိမ်ထဲရောက်တော့ ကိုထွန်းဇံနဲ့ ကိုညွှန့်မောင်ကို တွေ့ရတယ်။
“လာ သူရရေ မင်းရွာထဲ ပြန်လာအိပ်တာလား ဟ”
ကိုထွန်းဇံကဘဲ အိမ်ရှင်ပုံဖမ်ပြီး မေးတာကြောင့် အေးခင်ကို မကျေနပ်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ လှမ်းကြည့်တော့ သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်တဲ့ပုံ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်နေတာကြောင့်
“ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာဆိုတာ အကြာကြီး ပစ်ထားလို့ မရဘူးလေ ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့”
“အောင်မလေးကွာ ဒို့ရွှာမှာ သူခိုးသူဝှက် မရှိပါဘူးဟ”
“အစကမရှိလဲ အခုရှိချင်ရှိမှာပေါ့ဗျာ”
“မင်းကတော့ ပြောတော့မယ်။ လာ မင်းသူငယ်ချင်း သုပ်ထားတဲ့ လက်ဘက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်ဦး”
မတော်ရသေးတဲ့ ယောက္ခမကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ကျနော်လည်း လွတ်နေတဲ့ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။
………………………………………
“သူရ သူရရေ.. သူရ မထသေးဘူးလား”
အေးခင်ရဲ့ နိုးသံကြောင့် ညကစကားဝိုင်းသိမ်းပြီး အိပ်ရာဝင်သည်ထိ အေးခင်နဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့် ခရီးကို တွေးတောရင်းက အိပ်မပျော်ဘဲ လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားတာမို့ မနိုးတဲ့ကျနော် အခု အေးခင်လာအော်မှ နိုးလာခဲ့တာမို့
“အော်မနေနဲ့ လာပြီ လာပြီ”
ပြန်အော်ရင်း အိပ်ရာထဲက လူးလဲထလိုက်ရတယ်။ ပြီး တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးတော့ ကျနော်ရဲ့ အလှနတ်သမီးက သနပ်ခါးတွေဖုံးလို့ လက်ထဲမှာလည်း ကောက်ညှင်းပေါင်း ပန်းကန်တစ်ဖက် တို့ဟူးကြော်ပန်းကန်ကတစ်ဖက်။
“အိပ်ပုတ်ကလဲ ကြီးလိုက်တာ။ ဒီမှာ စားဖို့ယူလာတာတောင်မှ အိပ်ရာက မထသေးဘူး”
” မဟုတ်ပါဘူးဟာ ညက အတွေးများသွားလို့ အိပ်မပျော်ဘဲ မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားလို့ ဟ”
“အမလေး တော် ဘာတွေများ တွေးနေလို့လဲ”
ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ပုံလေးက ကျနော့်ရင်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာမို့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံနမ်းလိုက်မိတယ်။
“ဟာ ညစ်ပတ်လိုက်တာ မျက်နှာလည်း မသစ်သေးဘဲ”
ကျနော့်အနမ်းကို အတင်းငြင်းဆန်ပြီး ပြန်ပြောလာတဲ့ သူ့စကားကြောင့် ကျနော်လည်း အားနာသွားမိလို့ ဆက်မနမ်းပေမယ့် သိုင်းဖက်ထားတာကတော့ မလွှတ်ဘဲ ဖက်ထားရင်းက
“ဆောရီး ဟာ နင်က ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ သတိလွတ်ပြီး နမ်းမိတာ။ ဘာတွေးရမလဲဟ နင်နဲ့ငါတို့အကြောင်း တွေးတာ”
“သူရ နင်ငါ့ကို တကယ်ရောချစ်တာ ဟုတ်လို့လား”
“ဟာ အေးခင် နင်ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ။ မယုံလို့လား”
“မဟုတ်ဘူးလေ ငါက ကလေးအမေ တစ်ခုလပ် နင့်ကလူပျို”
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို သနားဂရုဏာတွေ ကျနော့်ရင်မှာ ဆထက်တစ်ပိုး တိုးသွားစေပါတယ်။
“အေးခင်ရယ် အာ့တွေမပြောနဲ့ ငါ့အချစ်မှာ အပျိုအအိုမပါဘူး ယုံစမ်းပါ အေးခင်ရယ်။”
“နင် မလိမ်မှန်း ငါသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ငါက ချို့ယွင်းချက်နဲ့ဆိုတော့ အားငယ်တယ်လေ”
“အောင်မာ အားငယ်လို့ တော်တော့တယ် ညက ဟိုကောင်တွေ လာရစ်နေတာ နင်အထာပေးထားလို့နေမှာ”
ကျနော့်စကားကြောင့် အေးခင်စိတ်ဆိုးပြီး ကျနော့်ရင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး
“သူရ နင်အဲ့စကားမျိုး မပြောနဲ့ ငါကလေးအမေပေမဲ့ အဲ့လောက် ဆပ်စလူးမထဘူး”
ကျနော်လည်း ကိုယ့်စကား လွန်သွားတာမို့
“ဟာ အဲ့သဘောနဲ့ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ နင့်ကို သူတို့ရစ်နေတာကို သဝန်တိုလို့ ပြောမိတာပါ။ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်”
“အေး ဒီတစ်ခါတော့ ရှိပါစေ။ နောက်နင်ငါ့ကို အဲ့လိုစကားမျိုး မပြောပါနဲ့ ငါမခံစားနိုင်ဘူးဟ”
“အေးပါ ဟာ ငါနောက်ကိုမပြောဘူး။ နင့်ကို စိတ်မချတော့ဘူး။ အမေ့ကို လာတောင်းခိုင်းလိုက်တော့မယ်”
“ဟင် အခုချက်ချင်းကြီးလား”
“အေး ငါနင်နဲ့ အတူတူနေချင်ပြီဟာ”
“ပိုကိုပိုပါတယ်”
မျက်စောင်းလေးချိတ်လို့ ချစ်စရာလေး ပြောလာတဲ့ အေးခင်ကို ဆွဲဖက်မယ်ကြံတော့ ကျနော့်အခြေအနေကို သိနေတဲ့ အေးခင်က နောက်ကို ဆုတ်ပြီး
“ဟေ့အေး သွား မျက်နှာသစ်တော့။ ပြီးရင် ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ အကြော်အေးသွားမယ် စားလိုက်ဦး။ ငါပြန်တော့မယ် အိမ်မှာ လုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ်။”
“အေးပါ အာ့ဆို ငါအမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်နော်။ ဒေါ်လေးမြမေကို လာပြောခိုင်းလိုက်မယ်။”
ကျနော့်စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြီး သူ့အိမ်ဖက် ပြန်ပြေးတဲ့အခါ အထက်အောက် တုန်ခါပြသွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး စောစောစီးစီး ညီလေးခေါင်းထောင်လာတာမို့ အတွေးတွေ ခါထုတ်လို့ မျက်နှာအမြန်သစ်လိုက်ရတယ်။
…………………………………………………….
အပျော်ဆုံးနေ့ ဘဝမှာ တန်ဘိုးအထားဆုံးနေ့။ ဒီနေ့ ကျနော်နဲ့ အေးခင်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်နွဲတဲ့နေ့။ ကျနော်က နည်းနည်းအကျယ်ချဲ့ချင်ပေမဲ့ ကလေးအမေ တစ်ခုလပ်မို့ဆိုပြီး အေးခင်က အကျဉ်းချုံးစေချင်တာမို့ သူ့အလိုလိုက်ရပေမဲ့။
ကျနော်ကတော့ အနံ့မပြယ်သေးတဲ့ အေးခင်ဆိုတဲ့ ပန်းကလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး တန်ဘိုးထားချစ်မယ်ဆိုတာ ကျနော့်ကိုကျနော်သာ အသိဆုံး။ အခုလဲ အေးခင် သဘောအတိုင်း မနက်အစောကို ဘုန်းကြီးသုံးပါး အိမ်ပင့်လို့ မင်္ဂလာဆွမ်းကပ်တယ်။ ပြီး ဖိတ်ထားတဲ့ ဧည့်ပရိသတ်တွေကို ထမင်းဟင်းနဲ့ ဧည့်ခံကြရနဲ့ အေးခင်ရော ကျနော်ပါ တော်တော် မော သွားတယ်။
ဘယ်လောက်မောမော ကျနော်တော့ မောတယ်မထင်အောင် ပီတိဖြာနေမိတယ်။ ညနေခင်းကြတော့ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ အမေဒေါ်လေးမြမေ တို့ကို ကန်တော့ကြတယ်။ မိဘတွေပေးတဲ့ ရိုးမြေကျပေါင်းရပါစေ ဆိုတဲ့ ဆုကို နှစ်ဦးပြည့်ပါစေသားလို့ ရွှတ်ဆိုရတာဟာ ကျနော့်နှုတ်ကထွက်တဲ့ အချိုသာဆုံး သံစဉ်လို့ဘဲ ထင်မှတ်မိပါတယ်။
နောက် အမေတို့လင်မယားလဲ အိမ်ပြန်သွားသလို ရွာထဲနဲ့ ခြံထဲက ကူညီကြသူတွေကိုလဲ စားဖို့သောက်ဖို့ စွန့်ကြဲလိုက်တော့ စာနာထောက်ထားမှုတွေနဲ့ အနှောက်အယှက်မပေးဘဲ ပျော်ပွဲဆင်ဖို့ ထွက်သွားကြတော့ ကျနော်တို့ချည်း ကျန်တယ်။ ဒေါ်လေးမြမေကလည်း
“ဟဲ့ ငါ့မြေးကို ငါနဲ့ထားခဲ့လိုက် မင်းတို့လဲ ပင်ပန်းပြီ သွားကြနားကြတော့”
တဲ့ အလိုက်သိပုံများ။ ကျနော်တို့ လင်မယားအသစ်စက်စက်လေးလဲ ကျနော့်တို့အိမ်ကို ပြန်လာလိုက်တယ်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားတဲ့ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်းအဝတ်တွေ လဲလိုက်တော့မှ နေရထိုင်ရ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသလိုပါဘဲ။ အေးခင်လည်း အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ရာပြင်နေတုန်း ကျနော်လည်း ရေစည်ဆီသွားလို့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးလိုက်တယ်။
ကျနော် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ အေးခင်က ရေစည်ရှိရာ သွားလေတော့ ကျနော်က ဒီနေ့ည အိပ်ရမယ့် အိပ်ရာကိုကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေမိတယ်။ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီးလှဲရင်း အေးခင်အလာကိုဘဲ စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။
ခဏအကြာ အေးခင်က အိမ်ထဲဝင်ပြီး တံခါးမကို ပြန်ပိတ်ပြီး အပေါ်ဂျက်ထိုးတော့ မမှီတမှီမို့ ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အပေါ်ကို လက်ကလေး မြောက်နေတဲ့ပုံက မယ်ရွေးပွဲက အလှမယ် ကိုယ်ဟန်ပြနေသလိုဘဲ။ အေးခင် ကောက်ကြောင်းတွေကြည့်ပြီး ရေတောင်ဆာလာတယ်။ အေးခင်က နောက်ပြန်လှည့်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို
“ဟာ သူရ အိပ်တော့မလို့လား”
“အေးလေ မအိပ်လို့ ဘာလုပ်ရမလဲ”
“ဒီတိုင်းအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ ဟ”
“အင်..ဘာလို့မရတာလဲ”
“လာခဲ့ ထလာ ဘုရားရှိခိုးရမယ်”
တဲ့။ သေဟလို့ အသံမထွက်ဘဲ ရင်ထဲက ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဘာသာတရား အလေးထားတဲ့ ချစ်ဇနီးကို ပိုတောင်မှ လေးစားမိသွားပြီး သူ့အမိန့်အတိုင်း အိပ်ရာကထလို့ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူ ရှိခိုးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်အတူသာ ပြောတာပါ ကျနော်က ဩကာသပြီးတာနဲ့ ဆိုစရာ မကျန်တော့ဘူး။ သူကတော့ တတွတ်တွတ်နဲ့ ဆိုမပြီးဘူး။ ကျနော် သူ့ဘေးမှာထိုင်လို့ ဘုရားဝတ်ပြုနေတဲ့ ချစ်သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည်ကြည်နူးနူး ငေးနေလိုက်တယ်။
ဘုရားရှိခိုပြီး အိပ်ရာဝင်ပြန်တော့ ကျနော့်ကို
“ထိုင်”
တဲ့။ သူက ကျနော့်ကို ကျုံကျုံလေး ထိုင်ကန်တော့ဖို့ ပြင်တော့
“ဟာ အေးခင် နင်က ငါ့ထက်ကြီးတယ်လေ မလုပ်နဲ့”
” အာ့ကအသက်ဟ။ အခု နင်က ငါ့ရဲ့ အိမ်ဦးနတ်။ အိမ်ဦးနတ်ကို ရိုသေကိုင်းရှိင်းရမှာ အိမ်သားတွေဝတ္တရားဘဲ”
တဲ့။ ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချပြီး
“ဆုပေးလေ”တဲ့
“ဟ ဘာဆုပေးရမလဲ ငါမပေးတတ်ဘူး”
“ပေးချင်တာသာပေးပါ”
ဆိုတာနဲ့
“ရာသက်ပန် လင်သားကို ပြုစုယုယနိုင်ပါစေ”
ဆိုတော့
“ဟွန့် ဆုပေးတာတောင် သူ့အတွက်ချည်းဘဲ”
ဆိုပြီး နှစ်ဦးသား ရယ်ကြရသေးတယ်။
“ကဲ အမေက မှာလိုက်တယ် ပင်ပန်းနေကြပြီ နားကြတော့တဲ့”
လို့ မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလာတဲ့ အေးခင်မျက်နှာလေးက ကျနော့်အတွက်တော့ အလှဆုံးပန်းချီကား တစ်ချပ်ပါ။
စာရှုသူများရော ကျနော်တစ်ယောက် အေးခင် ပြောသလိုများ နားမယ်လို့ ထင်ပါသလား။ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ကြပေါ့နော်။ အေးခင်ဆိုတဲ့ မွှေးနေတဲ့ ပန်းကလေးကို နွေးနေအောင် နမ်းရမှာက ကျနော့်တာဝန်ဘဲ မဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ။။
ပြီးပါပြီ။
အားပေးမှုကို ကျေးဇူးတင်လျှက်
သူရဇော် 25-9-2018 (Tues)
