ရွာက သာဂိ (အပိုင်း ၁)

ရွာက သာဂိ
ရေးသားသူ – ဗညားပိကျိ

🏵️အပိုင်း (၁)🏵️

ကျူပ်က ရွာက သာဂိပါ။ နေတာကတော့ အရင်တုန်းက ဟိုး မြေလတ်ပိုင်းက ရွာတစ်ရွာမှာ..။ အခုတော့ မလေးစီးယားမှာ..။ အင်း.. ရောက်တာလည်း မကြာသေးပါဘူး။ ပြောရရင် စကားတောင် သိပ် တတ်လှသေးတာမဟုတ်ဘူး။ တရားဝင်တွေ တရားမဝင်တွေ မမေးပါနှင့်ဗျာ။ အဓိကက အဓိက မဟုတ်လားဗျ။

အလုပ်လား.. အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီလိုပါပဲ။ တစ်ခုမကောင်း တစ်ခုပြောင်းပေါ့။ အခု အင်တာနက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်နေတာ။ မဆိုးပါဘူး။ တစ်နေ့ ၃၀ တော့ ရပါတယ်။ အဲဒါပြောချင်လို့။

ကျူပ် အရင် အလုပ်တစ်ခုကနေ နားပြီး ဒီအလုပ်ထဲ ဝင်တော့ သိပ်တော့ နေတတ်တာ ဟုတ်ဘူးရယ်။ အရင်တုန်းက လောင်းကစားဒိုင်မှာဆိုတော့ ရတဲ့ လခကသာ ဘာမှမဟုတ်တာ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ ကျူပ်လက်ထဲမှာ ထောင်နှင့်သောင်းနှင့်ချီ ရှိတာဗျ။ ကိုယ့်ပိုက်ဆံတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်လက်ထဲ ကိုင်ထားတော့ ကိုယ့်ဟာလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့။ အခု ဒီဆိုင်က တစ်နာရီမှ နှစ်ကျပ်၊ တစ်နေကုန် နေမှ ငွေလေး လေးငါးရာဝင်တယ်။ ကျူပ်အတွက်တော့ တော်တော်ပျင်းဖို့ ကောင်းတဲ့ အလုပ်ဗျ။

ဒါပေမယ့်ဗျာ.. ကံကောင်းချင်တော့ အပျင်းပြေစရာလေး သွားတွေ့ရော ဆိုပါတော့။ အဲဒီနေ့က မှတ်မှတ်ရရ တရုတ်မ တစ်ယောက်ဗျ.. ဝင်လာတာ။ ရုပ်က သိပ်အလန်းကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ ဘော်ဒီကတော့ မဆိုးဘူး။ တောင့်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ.. စလင်း ဆိုလား.. ပုလင်း ဆိုလား အဲဒါမျိုးဗျာ။ အရပ်ကလည်း မိန်းကလေးထဲမှာ မြင့်တယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ၅ ပေ ၁၁ လက်မ ရှိတဲ့ ကျူပ်အရပ်ကို မဆိုစလောက်လေးပဲ မော့ကြည့်ရတယ်။ ဒါတောင် အောက်မှာ သူစီးထားတာ စလစ်ပါဗျ။ အသက်ကတော့ မှန်းကြည့်ရရင် ၂၅ ဝန်းကျင်ထင်တာပဲ။

သူနှင့် စတွေ့တဲ့နေ့ကတော့ ပုံမှန်ပါပဲ။ သူလည်း သူ့ဟာသူ အင်တာနက်ကြည့်။ ကျူပ်လည်း ကျူပ်ဟာကျူပ် လုပ်စရာရှိတာလုပ်။ သူ့ကိုလည်း ဒီလိုပါပဲ။ သာမန်ကာလျှံကာ ငမ်းပြီး ဒီလိုဘဲ ကိုယ့် ကက်ရှာခန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေလိုက်တာပဲ။ အဲ ထူးတာက စနေနေ့မှဗျ။

အဲ့ဒီနေ့က နေ့လည်ကတည်းက ရုံးတွေပိတ် ကျောင်းတွေပိတ်တော့ လာနေကြလူတွေကအစောကြီးလာပြီး အစောကြီး ပြန်သွားကြတယ်။ သူက ညကိုးနာရီလောက်ကြမှ ရောက်လာတာ။ ရောက်လာတော့လည်း ဖွင့်ပေးလိုက်တာပေါ့။ တစ်ခုသတိထားမိတာက သူ့မျက်နှာက ခါတိုင်းနှင့် မတူဘူး။ နည်းနည်း ရဲနေတယ်။ အသားဖြူတော့ ပန်းသွေးရောင်ထနေတာ သိသာတယ်။ သောက်လာတယ် ထင်ပါ့။ အင်းလေ.. သူ့ဟာသူ သောက်ချင်သောက်၊ မသောက်ချင်မသောက် ကိုယ်နှင့် ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့။ တစ်နာရီ ၂ ကျပ်ပေးရင် ပြီးတာပဲ။

မပြီးတာက သူက ၁၀ နာရီထိုးတာတောင် မပြန်သေးတာပဲ။ ကျူပ်တို့ဆိုင်က ၁၀ နာရီပိတ်တယ်လေ။ စာကြီး ကပ်ထားတာပြူးလို့။ အဲဒါ ဒင်းက ပေကပ်ကပ် ဆက်ထိုင်နေတယ်။ ကျူပ်လည်း အနားယူချင်ပြီလေဗျာ။ အလုပ်လုပ်ရတာ မပင်ပန်းပေမယ့် တစ်နေကုန် ၁၂ နာရီတိတိ ဒီထဲမှာ ထိုင်နေရတာ ငြီးငွေ့တာပေါ့ဗျာ။ နောက်ပြီး သောက်လည်း သောက်ချင်နေပြီလေ.. ဟီးဟီး။ ကျူပ်တို့လို နိုင်ငံခြားသား အထွေထွေ အလုပ်သမား နင်းပြားတွေအဖို့ အပန်းဖြေစရာက ဒါလေးပဲရှိတာ မဟုတ်လား။

ဆိုတော့ ဆိုင်ပိတ်ချင်နေပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်း အရိပ်ယောင်ပြတဲ့အနေနှင့် သူနားက ဖြတ်လျှောက်၊ အမှိုက်လှည်းသယောင်ယောင် ဖုန်သုတ်သယောင်ယောင် လုပ်ပြနေတာပေါ့။ အဲဒီမှာ ဘာသွားတွေ့လဲ သူကြည့်နေတဲ့ဆိုက်က တရုတ်အောဆိုက်ဗျ။ သူက စာဖတ်နေတာ။ ကျူပ်က တရုတ်စာတတ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ အရင်သူဌေးနှင့်လုပ်တုန်းက သူဌေးက ပြောပြထားလို့ပါ။

အံမယ် ဒင်းက ကျူပ်မသိဘူး အထင်နှင့် ခပ်တည်တည် ဆက်ဖတ်နေတာ။ အင်းလေ .. သူ့ဟာသူ ဖတ်ချင်လည်း ဖတ်ပေါ့။ သူ့စိတ်နှင့် သူ့ကိုယ်ပဲ ဟာ။ တစ်နာရီလောက် ဆက်ထိုင်နေပြီးမှ ပြန်သွားတာဗျ။ ကျုပ်ကတော့ စိတ်တွေညစ်တာပေါ့ဗျာ။ အရက်သောက်ချိန်မှာ မသောက်ရတော့ နည်းနည်းတော့ တင်းတာပေါ့။ နောက် အဲဒီတရုတ်မ လာပြီဆို အလိုလိုမှတ်မိတယ်။ သြော် .. အောစာအုပ်ဖတ်တဲ့ တရုတ်မ လာပြီဟ ဆိုပြီး မှတ်မိသွားတာပေါ့။

မှတ်မိတော့ ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့ဗျာ။ ကြည့်တော့ မျက်လုံးချင်း ဆုံတာပေါ့ဗျာ။ မျက်လုံးချင်း ဆုံတာ ကြာတော့ ခလုတ်တွေတိုက်ရော ဆိုပါတော့။ ရယ်ရွှင်ပြုံးတုံ့၊ မပြုံးတုံ့ လုပ်နေမှတော့ ဒါ တစ်ဝက်တော့ပါပြီ ထင်တာပဲလေ။ အဲဒါနှင့် စနေနေ့ တစ်ရက် ထပ်ရောက်လာပြန်ရော။ အဲဒီနေ့လည်း သူနောက်ကျတာပဲ။ ၉ နာရီလောက်မှ ရောက်လာတာ။ ထုံးစံအတိုင်း သူကြည့်တာတွေ ကြည့်ပြီး ပြန်မယ်ဆိုပြီး ပိုက်ဆံရှင်းတော့

“ဆိုင်ရှေ့မှာ ခဏစောင့်ပေးပါလား”

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူကပြန်မေးတယ်။

“ဘာကိစ္စလဲ”

တဲ့။ ကျွန်တော်က

“ခဏလေးစောင့်နော်။ အရေးကြီးလို့ပါ။ အဲ့ကြတော့ ပြောပြမယ်”

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ထွက်သွားတယ်။ အမှန်တကယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်လို နိုင်ငံခြားသား တစ်ယောက်က သူတို့လိုနိုင်ငံသား အဲလေ နိုင်ငံသူတစ်ယောက်ကို ဒီလို စကားပြောဖို့ဆိုတာ တော်တော် စဉ်းစားရမယ့် အခြေအနေပါ။ အခုတော့ ကျွန်တော်က နည်းနည်းကောင်းနေတယ်လေ.. အဟဲ..။ နေ့ခင်းက အစ်ကိုလာပြီး ဘီယာတိုက်သွားတာနှင့် သွေးတွေက နွေးနေတာကိုး…။ အဲဒါနှင့် ဆိုင်တံခါးပိတ်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်တော့ ဆိုင်ရှေ့ပလက်ဖောင်းမှာ သူ စောင့်နေတယ်ဗျ။ အံ့သြသွားသလို ဝမ်းလည်းသာရတာပေါ့။ ကိုယ်က စကားအဖြစ်သာ ပြောလိုက်တာ တကယ်စောင့်လိမ့်မယ်လို့တော့ ဘယ်ထင်ပါ့မလဲ။ သူ့ရှေ့ သွားရပ်လိုက်တော့ သူက

“ဘာပြောမလို့လဲ”

တဲ့..။ ကျွန်တော် အပွင့်လင်းဆုံး ပြောလိုက်တယ်။

“မင်းနဲ့ ဒီည လိုက်အိပ်ချင်တယ်၊ ရမလား”

သူက ရယ်တယ်။ ပြီးတော့

“မရဘူး၊ အိပ်လို့မရဘူး၊ ၁၂ နာရီ အထိပဲ ရမယ်”

တဲ့။ အဲဂလိုနှင့် သူနဲ့ပါသွားရော ဆိုပါတော့။ သူက ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကွန်ဒိုမှာပဲ နေတာဗျ။ ကျွန်တော့်ဆိုင်က မြေညီထပ်မှာ။ လူနေခန်းတွေက အပေါ်မှာ ဓာတ်လှေကားကြီးနှင့် တက်ရတာပေါ့ဗျာ။ လုံခြုံရေးတွေလည်းရှိတော့ နည်းနည်းတော့ ရှိန်ရတာပေါ့လေ။ ဒီအခန်းတွေပေါ်တက်ဖို့ဆို အိုင်စီ ကဒ်ထုတ်ပြမှ ဝင်ခွင့်ရတာကလား။ အခုတော့ မရွှေတရုတ်မကောင်းမူနှင့် အစောင့် ဘကုန်းတွေ၊ နီပေါတွေကို ခပ်ရင့်ရင့်ကြည့်ပြီး နောက်က ကပ်လိုက်သွားတယ်။ ၁၄ ထပ်ရောက်တော့မှ မချောရဲ့ အခန်းကို ရောက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ အခန်းထဲဝင်ရောဆိုပါတော့ဗျာ။

တော်တော် သပ်ရပ်သားနားတဲ့ အခန်း တစ်ခုပါ။ နည်းနည်းတော့ ကျဉ်းသလို ထင်ရတယ်။ မချောကကျွန်တော့်ကို ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက အထဲဝင်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ တစ်ဘက်ကြီးပတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရှေ့ ရပ်ပြီး …

“ဖုန်းပေးပါ”

တဲ့ ..။ တစ်မျိုး မထင်နှင့်။ သူ ကျူပ် ဟန်းဖုန်းကို တောင်းနေတာ။ ကျူပ်လည်း ထုတ်ပေးလိုက်ရော ဇတ်ဆိုယူပြီး ဖတ်ဆို အံဆွဲတစ်ခုထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တယ်။ နောက် သော့ပါခတ်ပစ်လိုက်ရောဗျ။ ပြီးတော့ ကျူပ်ဘက်လှည့်ပြီး ပြောတယ်။ သူရေချိုးဦးမယ်တဲ့။ ပျင်းရင် ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဝိုင်ပုလင်းရှိတယ်။ ယူသောက်ပါတဲ့။ အံမယ်.. ဆက်ပြောသေးတယ်။ အကုန်မသောက်နဲ့နော်.. နင်တို့ ဗမာတွေက အသောက်ကြမ်းတယ် ဆိုပဲ..။ နည်းနည်းတော့ တွေးသွားတာပေါ့ဗျာ။ ကျူပ်ရှေ့မှာ ဗမာ ဘယ်နှစ်ကောင်တောင် ရှိခဲ့ပြီလဲ မဆိုနိုင်ဘူး။ နောက်တော့လည်း ဆက်တွေးမိတာက အင်း.. ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဟိုဟာထက်တော့ သာမှာပါပဲလို့လေ။

သူရေချိုးတာကလည်း နည်းနည်းတော့ ကြာတယ်ဗျ။ ကျူပ်လည်း ဝိုင်လေး ဖန်ခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့် သောက်ရင်း သူ့ကိုစောင့်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ပေါ့။ ပြောရဦးမယ်။ သူက အိပ်ခန်းတံခါးပါ သော့ခတ်သွားတာဗျ။ တံခါးမကြီးကိုလည်း စတီးရောင် သော့ကြီးနဲ့ ခတ်ထားသေးတယ်။ ဒီအချိန် မီးထလောင်ရင် ကျူပ်တော့ ဘယ်ပြေးရမယ်မှန်း မသိဘူးလို့ ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးမိသေးတယ်ဗျ ဟားဟား …။

ခဏနေတော့မှ သူ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ မင်းလည်း ချိုးလေတဲ့။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ တဘက်တွေရှိတယ်တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ရတာပေါ့။ သူ့ရေချိုးခန်းက ကျဉ်းသလောက် များလိုက်တဲ့ ဗူးတွေဆိုတာ ရှုပ်ယှက် ခတ်နေတာပဲ။ ခေါင်းလျှော်ရည်တွေရော၊ ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာ၊ နောက် ကျွန်တော် မသိတဲ့ ဗူးတွေရော ဘာတွေမှန်းကို မသိဘူး။ မသိလည်း သိအောင် စာတွေ လိုက်ဖတ်ကြည့်ဖို့ စိတ်မကူးမိတော့ပါဘူး။အချိန်က အရေးကြီးတယ် မဟုတ်လားဗျ.. ဟဲဟဲ..။

အဲ့ဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ရေချိုးပြီး သူ့လိုပဲ တဘက်ကြီးပတ်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်တော့ သူက ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်ဗျ။ ဝိုင်ထည့်ထားတဲ့ ဖန်ခွက်လေးကို မျှင်းပြီး စုပ်ရင်း ကျွန်တော့်ကို မခို့တရို့ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကျူပ် သူ့ဘေးနား အသာလေးကပ်ပြီး သွားထိုင်လိုက်တော့ သူက ကျုပ် ဘယ်ဘက်လက်မောင်းပေါ် မှီနွဲ့နွဲ့လေး မထိတထိ ထိလာတယ်။ သူ့ရဲ့ မျက်ရစ်မရှိတဲ့ မျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးတွေက ကျုပ်ကို တစ်ခုခု လုပ်ဖို့ ပြောနေသလိုပဲ။ ဘယ်လိုလေးမှန်း မသိဘူးဗျာ။ ပြန်ပြောရတာ ခက်တယ်။ မြူသလိုလို ကြည့်တယ်လို့ ပြောရမလားပဲ…။

ကျုပ်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးတွေကို ငုံခဲပစ်လိုက်တယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ ရေချိုးပြီးစမို့ထင်ရဲ့။ အေးစက်စက်လေးနဲ့ မွှေးမွှေးလေး..။ သူနှုတ်ခမ်းနီလည်း ဆိုးထားတယ် ထင်တယ်။ ခဏနေတော့ သူက ကျူပ်ကို အသာတွန်းတာနဲ့ ကျူပ်လည်း လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူက ဝိုင်ခွက်ကို ယူပြီး ငုံလိုက်တယ်။ နောက် နည်းနည်း မြိုချသေးလား မဆိုနိုင်ဘူး။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိလာတယ်။ ရုတ်တရက်တော့ ကျုပ်လည်း ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမှန်း မသိဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ကိုပဲ ပြန်နမ်းရမလား.. ဝိုင်ကိုပဲ အရင်သောက်ရမှာလား.. ဘာကို အရင်လုပ်ရမယ်မှန်း မသိဘူးဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒါမျိုး ရုပ်ရှင်ထဲပဲ မြင်ဖူးတာကိုးဗျ။

နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ ဝိုင်တွေကို အရင် မျိုချပစ်လိုက်တယ်။ ဝိုင်လည်းကုန်ရော သူ့လျှာလေးက ကျုပ်ခံတွင်းထဲ ဝင်လာပြန်ရော..။ အဲဒီမှာလည်း ဘာလုပ်ရမယ်မှန်း မသိပြန်ဘူး …။ ဟုတ်တယ်လေဗျာ။ ကျူပ်တို့ ရွာမှာတုန်းက ဒီလိုနမ်းတာမှ မဟုတ်တာ။ ကျူပ်က ဘယ်သိမလဲ။ ရုပ်ရှင်ထဲတော့ လျှာကြီးတွေ ထွက်ထွက်လာပြီး နမ်းကြတာတွေ့ဖူးပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ထဲမှာကြတော့ အဲဒီလျှာတွေ ဘာလုပ်နေကြတယ်ဆိုတာ ကျူပ်မှ မမြင်ရတာ။ ဘယ်လို အတုခိုးရမှန်း ဘယ်သိမလဲ နော…။

အဲဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတဲ့ ကျုပ်က သူ့လျှာလေးကို သွားနဲ့ ဖွဖွလေး ခဲထားလိုက်တော့ သူက ကျိုးမင်းငါး …လို့ တိုးတိုးလေး အော်တယ်။ ကျုပ်လည်း ရယ်ချင်လာတာနဲ့ သူ့လျှာလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အားရပါးရ ရယ်မိတယ်။ သူကလည်း ခိုးခိုးခစ်ခစ်နဲ့ လိုက်ရယ်တယ်။ နောက်တော့ သူက ဖတ်ဆို ကျုပ်ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် တက်ခွထိုင်လိုက်ပြန်တယ်။ အခုဆို သူနဲ့ ကျုပ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ရင်ချင်းအပ်လို့။ သူ့ကိုယ်လေးက နွေးနွေးလေးနဲ့ အိစက်စက်လေးဗျ။

အဲ့လိုနဲ့ သူက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ဝိုင်ကို ငုံလိုက်၊ သူတစ်ဝက်သောက်လိုက်၊ ကျုပ်ကို တစ်ဝက်တိုက်လိုက်နဲ့ သုံးခွက်မြောက်လောက်ကြတော့ ကျုပ်က စိတ်အရှည်တော့ဘူးရယ်..။ ဟုတ်တယ် အောက်ကငပဲကလည်း ထနေတာ ကြာပြီလေဗျာ။ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက် နို့အုံတွေကို ဖျစ်ညှစ်နယ်ရင်း လည်တိုင်လေးတွေ၊ ပခုံးစွန်းလေးတွေကို အတင်းနမ်းရှုံ့မိတယ်။ သူက တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ရင်း ရုန်းတယ်ဗျ။ အရုန်းကောင်းတော့ သူ့တဘက်ကြီးပြေကျသွားရော။ သူက လှမ်းဆွဲသေးတယ်။ မှီတော့ပါဘူးဗျာ။ ကျုပ်လက်က သူဖုံးမယ့်နေရာ ရောက်နေမင့်ဟာပဲ။

အဲဒါနဲ့ သူက ရှက်သလိုလို ဘာလိုလို ပုံလေးနဲ့ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်က ထပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြေးသွားတယ်။ စိတ်ထနေလို့လား မသိပါဘူး။ ခပ်ပိန်ပိန် တရုတ်မရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေ တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ ကျုပ်မျက်စိထဲတော့ အမိုက်စားကြီးတွေထက်တောင် လှနေသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း သူ့အခန်းထဲ လိုက်ဝင်သွားရော ဆိုပါတော့။

သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ပုံပုံကွေးကွေး တစောင်းလေး လှဲနေတယ်ဗျ။ ကျူပ်လည်း သူ့ဘေးနား အသာလေး ဝင်လှဲရင်း သူ့လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက် သူ့လက်မောင်းလုံးလုံးလေးကို အသာလေး ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း သူ့နားရွက်လေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ သူ ခေါင်းလေးစောင်း ပခုံးလေး ကျူံ့သွားတယ်။ နောက် ကျူပ်လက်က လက်မောင်းလေးတွေကနေ နို့အုံလေးတွေဆီ နယ်ချဲ့လိုက်တယ်။ ကျူပ် နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ သူ့နားရွက်ကားကားလေးထဲမှာပဲ အလုပ်ပေးထားတယ်။ တစောင်းလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကိုလည်း နောက်ကနေ ငပဲနဲ့ ဖိကပ်ပေးထားတယ်။ ဘယ်လက်ကတော့ တံတောင်ထောက်ပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ဖေးကိုင်ထားရတာပေါ့။

ခဏနေတော့ သူ ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်ဗျ။ အဲတော့ ကျူပ် နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီ နေရာပြောင်းရတော့တာပေါ့။ ညာလက်ကတော့ မူရင်းနေရာကနေ တစ်လက်မမှ မရွေ့စေရဘူး။ နောက် သူက ကျူပ်ခေါင်းကို အောက်ကို ဆွဲတွန်းချနေတယ်ဗျ။ ကျူပ် သိပါတယ်။ သူ ဘာလိုချင်တယ် ဆိုတာ။

သူ့အလိုကျအတိုင်း ဖြေးဖြေးချင်း ကျူပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို အောက်ဘက်ကို စုန်ဆင်းစေတယ်။ တောင်ပူစာ မို့မို့လေးနှစ်ခုနားရောက်တော့ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကို မော်ကြည့်တော့ သူက မျက်လုံးလေး မှေးပြီး ကျူပ်ကို ကြည့်နေတယ်ဗျ။ ကျူပ်က သူ့ ဝန်းဝန်းမို့မို့ နို့အုံလေးရဲ့ ထိပ်သီးခေါင်းလေးကို အသာလေး လျှာလေးနဲ့ထိုးပြီး စို့လိုက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေ လုံးဝစင်းကျသွားတယ်။

အံမယ်.. တောသားပေမယ့် ကျူပ်လည်း ဒီလောက်တော့ တတ်ပါတယ်ဗျ။ ရုပ်ရှင်တွေကြည့်တာ အလကား မှတ်လို့။ ကြုံလို့ပြောရဦးမယ်။ မထွက်တဲ့နို့ စို့ရတာလည်း အတော်အကောင်းသားဗျ နော…။အဲဂလိုနဲ့ ဘယ်ညာ တစ်လှည့်စီပြောင်းစို့ရင်း အလုပ်များကောင်းနေတုန်း သူ့လက်လေးတွေကကျူပ်ခေါင်းကို အောက်ဘက် ဆက်တွန်းပြန်ပါလေရောဗျာ..။ သူဆိုလိုတာကို ကျူပ်သိပါတယ်။ ခက်တာက ဘကြီးရဲ့ ဆုံးမစကားက အခုထိ နားထဲက ထွက်နိုင်သေးဘူးဗျ။

ဘာတဲ့ .. ယောကျ်ားမှာ ဘုန်း၊ မိန်းမမှာ ဆံထုံး ဆိုလား။ အခု သူလိုချင်တာကိုတော့ ကျူပ်လုပ်မပေးနိုင်ဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် လုပ်မပေးပြန်ရင်လည်း ငတ်မှာ ကြောက်ရတယ်။ အဲ့တော့ သူ့ ဆန္ဒလည်း ပြည့်စေ၊ ကိုယ့်အကြံလည်း အောင်စေ ဖြစ်အောင် ဒီဂလို လုပ်ရတော့တယ်။ သူ နှိမ့်ချလိုက်တဲ့အတိုင်း အသာလေး လိုက်လျှောချလိုက်ရင်း ချက်ဖြူဖြူလေးနားတစ်ဝိုက်ကိုလည်း ကလိခဲ့တယ်။ ချက်ကလေးကို လျှာနဲ့ထိုးတော့ သူ့ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးက လှိုင်းထသွားတာ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေး။ နောက်အောက်ဘက် ဆီးခုံနားရောက်တော့ အံမယ် သူက အမွှေးတွေကို ညှပ်ထားတာဗျ။ အခုမှ ပေါက်ကာစ လိုလို တိုနှံ့နှံ့ ငုတ်စိလေးတွေ၊ ဒီအသက် ဒီအရွယ်နဲ့ ဒီအမွှေးက ဒီလောက်တော့ မတိုနိုင်ပါဘူး။ ညှပ်ထားတာ သေချာပါတယ်။

အသဲယားတာနဲ့ အဲဒီ အမွှေးငုတ်စိလေးတွေကို မုတ်ဆိတ်မွှေးနဲ့ ပွတ်ပစ်လိုက်တာ ဒင်း ထွန့်ထွန့်ကို လူးကရော။ ပေါင်ရင်းက မွှေးညှင်းလေးတွေတောင် ထောင်ထလာတယ်။ လက်တွေကတော့ သူ့ပေါင်ဘေးက ဝိုက်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို ကိုင်ထားတယ်။ နောက် ထောင်ထလာတဲ့ ပေါင်ရင်းနားက မွှေးညှင်းလေးတွေကို ဖွဖွလေး လျှောက်နမ်းလိုက်တာ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေ ကားကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကားသွားတဲ့ ပေါင်တွင်းသားတစ်လျှောက် နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ဆွဲသွားရင်း ဒူးခေါင်းလုံးလုံးလေးနားရောက်တော့ သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ခဲလိုက်တာ သူ အရည်တွေ ထွက်လာပါရော..။ သူ့ အောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဟာ အဆီရောင် တစ်ပြောင်ပြောင်နဲ့ ဖြစ်လို့ လာပြီလေ။

အဲဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကြီးကို ဖြေချလိုက်ပြီး ငပဲထိပ်နဲ့ သူ့ပစ္စည်းအဝကို တေ့လိုက်တယ်။ သွင်းတော့မလိုလိုလုပ်ပြီး အပေါ်ကို ချောထိုးလိုက်တော့ ဘာကို ထိမိတယ် မဆိုနိုင်ဘူး။ သူ့ဆီက

” ရှီးးးး …. ”

ဆိုတဲ့ အသံထွက်လာတယ်။ နားထောင်ကောင်းတာနဲ့ အဲဒီလိုပဲ လေးငါးခါ လုပ်လိုက်တော့ သူက ” ကျွတ် ” ဆိုပြီး စိတ်မရှည်သံနဲ့ ကျူပ်ငပဲကို ကိုင်ပြီး သူ့ဟာလေးနဲ့ တေ့ပါလေရော။ ဒီတစ်ခါတော့ ချော်လို့ မရတော့ပေဘူး။ ဒါပေမယ့် ကလိချင်သေးတာနဲ့ မသွင်းသေးပဲ သူ့ပါးလေးတွေ နှုတ်ခမ်းတွေကို လျှောက်နမ်းနေလိုက်တယ်။ ရပါဘူးဗျာ။ သူက ခါးလေးကော့ထိုးလိုက်တော့

“စွိ”

ဆိုဝင်သွားရော..။ အားပါးပါး..ငတ်နေတာ ကြာလို့လား သိပါဘူးဗျာ။ နွေးနွေးလေးနှင့် ကောင်းတာဗျ။ စီးပိုင်နေတာကလည်း မပြောပါနှင့်တော့။ သူက အသားဖြူတဲ့ တရုတ်မျိုးမိုလို့လား မဆိုနိုင်ဘူး အရည်ရွှဲချက်ကတော့ ကမ်းကုန်ရောဗျို့။ ဒါတောင် ခေါင်းလေးမြုပ်ရုံရှိသေး။ ကျူပ်လည်း သိပ်တော့ ကြာကြာ ဘယ်ထိန်းနိုင်ပါ့မလဲ။ ဖြေးဖြေးချင်းလေး ဆက်သွင်းတာပေါ့။ အရည်တွေ စီးပိုင်နေတဲ့ သူ့ အခေါင်းလေးထဲ တစ်ဗြိဗြိနှင့် ကျူပ်ငပဲ တိုးဝင်သွားတော့

“အား..ရှီး..”

ကနဲ အော်ရတာ ဒီတစ်ခါ ကျူပ် အလှည့်ပေါ့ဗျာ။ ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးလေး ကပ်ညှောင့်ရတာပေါ့။ အကြမ်းတော့ လုပ်လို့ဖြစ်သေးဘူးဗျ။ ကျူပ်က ကင်းကွာနေတာကြာပြီလေ။ အခုတောင် ထွက်ချင်နေတာ မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ရပါဘူးဗျာ။ သူက မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး ဘာတွေမှန်းမသိဘူး ပြောတဲ့အချိန်မှာ ကျူပ်က ဖီးတွေတက်ပြီးထွက်သွားပါလေရော…။ တစ်ဗြင်းဗြင်းနှင့် အောင်းထားသမျှ ထွက်ကုန်တာလေ။ သူက နဂိုကမှ အရည်ရွှဲရတဲ့ကြားထဲ ကျူပ် အရည်တွေပါ ဝင်ကုန်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ လျှံထွက်လာတာ ကျူပ်ဂွေးဥတွေပါ ရွှဲရွှဲကိုစိုလို့။

သူကတော့ ကျေနပ်ပုံမရဘူးဗျို့။ မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်ကို လှည့်စောင်းပစ်လိုက်ရင်း ” ဟင်း “ ကနဲ သက်ပြင်းချတယ်။ ကျူပ်သိပါတယ်ဗျာ။ နောက်ပြီး ကျူပ်အကြောင်းလည်း ကျူပ်သိပါတယ်။ သူမသိသေးလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်တော့ သိရမှာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ ခဏလောက် သူ့အပေါ်မှာ မှိန်းနေလိုက်တယ်။ သူက ဘာမှတော့ မပြောပါဘူး။ ဘယ်ပြောမလဲဗျ။ ကျူပ်ကလည်း သူ့အပေါ်မှာသာ မှောက်ထားတာ။ သူ့ကိုတစ်ကိုယ်လုံးကြီး ဖိထားတာမှ မဟုတ်ပဲ။ တံတောင်နှစ်ဘက်ထောက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းထားတဲ့ ဥစ္စာ။ သူ ဘယ်လေးတော့မလဲ။

နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ နည်းနည်း ပျော့ချင်နေတဲ့ ငပဲကို သွေးပူလုပ်တဲ့အနေနဲ့ သာသာလေး ကပ်ပြီး အဝင်အထွက် လုပ်လိုက်တယ်။ လေး၊ ငါးချက်လောက်လည်း ရှိရော ကျူပ်ငပဲလည်း ပြန်ထောင်လာရော ဆိုပါတော့ဗျာ။ အဲဒီတော့မှ ဒူးနှစ်ဘက် ထောက်ထိုင်ပြီး သူ့ပေါင်လုံးလေးတွေကို ကျူပ်ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး လုပ်ရတော့တယ်ဗျို့။ အံမယ်.. မရွှေချောက အခုမှ မျက်နှာတော် ပြုံးယောင်သမ်းပြီး ကျူပ်ဘက်လှည့်တော်မူတယ်။

အောက်များငုံ့ကြည့်လိုက်ရင် ကျူပ်ငပဲဟာ ထုံးအိုးထဲ စိမ်ထားတဲ့ ကွမ်းသုတ်တဲ့ တုတ်ချောင်းလိုပဲဗျာ။ သူ့ဟာတွေလား.. ကျူပ်ဟာတွေလား .. ဘယ်သူ့ဟာတွေမှန်း မသိဘူး။ ကျူပ်ငပဲကတော့ ဖြူဖြူ့ကိုဖွေးနေတာပဲ။ အရင်းပိုင်းမှာဆို မလိုင်ဖတ်လို ဖြူဖြူ အဖတ်လေးတွေတောင် ကပ်လို့ ဆရာရေ….။ အသံတွေကလည်း မျိုးကိုစုံနေတာပဲ။ ပလွတ်..လား၊ ပြွတ်လား.. အဲဒီ အသံမျိုးကတော့ အများဆုံးဗျို့။

ဒီနည်းနဲ့ နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျူပ်လည်း ညောင်းလာတာနှင့် ပုံစံပြောင်းမယ်ဆိုပြီး ကျူပ်ငပဲကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ “ပလွတ်” ကနဲ မြည်အောင်ကို အသံထွက်ရင်း ကျူပ်ငပဲက ထွက်လာတယ်။ ငပဲနောက်မှာ လိုက်လာတာက အရည်တွေဗျ။ ဝေါကနဲ မဟုတ်တောင် စိမ့်ကနဲ ထွက်တယ်ဆိုရမယ်။ သူ့ အခေါင်းထဲက အရည်တွေ စီးကျလာတယ်။ သူ့မျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူကလည်း ကျူပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျူပ် ပုံစံပြောင်းချင်တယ်ဆိုတာ သူသိပုံရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပုံပြောင်းမယ်ဆိုတာမသိလို့ အကဲခတ်တဲ့ အနေနှင့် ကြည့်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ လေးဘက်ထောက်ဖို့ ဘယ်လိုပြောရမယ်မှန်း မသိတာနှင့် ကျူပ်လည်း ဒီအတိုင်း ဒူးထောက်ရက်ကြီး ထိုင်နေတော့ သူက အထာပေါက်တယ်ဗျ။ လေးဘက်လေးထောက်ပြီး ကုန်းပေးပါလေရော။ အဲတော့မှ ကျူပ်လည်း ငပဲကိုကိုင်တဲ့ပြီး သူ့ဟာလေးထဲ ထည့်ချရတော့တာပဲဗျို့။

ကြုံလို့ပြောရရင် ဒီတရုတ်မက အသားဖြူပေမယ့် ဖင်မှာတော့ မှဲ့ခြောက်တွေရှိတယ်ဗျ။ အံမယ်.. အံမယ်.. အခုမှ တွေ့တယ်။ ခါးမှာလည်း လိပ်ပြာရုပ် တက်တူးလေးက ရှိသေး။ တောက်.. ဖုန်းသာရှိရင် တစ်ပုံ၊နှစ်ပုံလောက် ရိုက်ထားကောင်းသားလို့ တွေးမိတော့ ကျူပ်ဖုန်းကို အံဆွဲထဲထည့် သော့ခတ်ထားတဲ့ မိရွှေချောရဲ့ ဉာဏ်သွားပုံကို အခုမှတွေးမိတယ်…။ စိတ်ထဲကသာ လျှောက်တွေးနေတာ ခါးကတော့ လှုပ်မြဲပေါ့။ မဆိုးဘူးဗျ။ သူကလည်း အပေးတတ်တယ်။ ခါးလေးကော့ပြီး တံတောင်ဆစ်ထောက်ထားရင်းနှင့် ကျူပ်ကို တစ်ချက် တစ်ချက်လည်ပြန်လေး လှည့်လှည့်ကြည့်တယ်။ အဆောင့်ကြမ်းမိတဲ့ အခါမျိုးဆို

” အင့် “

ကနဲ အသံလေးနဲ့ သူ့ခါးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျူပ်လက်တွေပေါ် ဖွဖွလေး လက်ပြန်စမ်းကိုင်ပြီးသတိပေးရှာတယ်။ ကျူပ်လည်း တောက်လျှောက်ကြီးတော့ မကြမ်းပါဘူး။ တစ်ချက် တစ်ချက် စိတ်ထလာမှပါ။ စိတ်ကလည်း ထချင်စရာဗျ။ အောက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင် သူ့စအိုဝလေးက စူပွပွလေးနဲ့ ပန်းရောင်လေး။ အလုပ်ခံဖူးထားပုံပဲ။ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ဟာသူ အတုတွေနှင့် ထိုးထားသလား မသိဘူး။ လုပ်တော့လုပ်ချင်စရာလေးဗျ။

တော်တော်လေးကြာတော့ သူ့ခါးလေးကို စုံကိုင်ထားရာကနေ နို့အုံလေးတွေဆီ ကုန်းဆွဲလိုက်တာ အလိုက်သင့်လေး ထပေးတယ်။ အခုဆို သူရော ကျူပ်ရော ဒူးထောက်ရက်သားလေးတွေပေါ့။ သူက အနေတတ်တဲ့နေရာမှာတော့ ဘာမှကို ပြောစရာ မလိုတာ တစ်ခုကောင်းသဗျ။ ပြောမှသိမယ်ဆိုရင်တော့ ဒုက္ခဗျိုု့။ ကျူပ်က စကားသိပ်ပြောတတ်တာ ဟုတ်ဘူးရယ်။ အား.. ပါး.. ဒီအနေအထားလည်း ကောင်းသဗျ။ သူက ခါးလေးကို ကော့ပေးထားတော့ သူ့တင်ပါးလုံးတွေက ကျူပ်ဆီးခုံနှင့် ကပ်လို့။ အိစက်စက်ကလေး နှင့် နွေးနွေးလေး။ အရည်တွေတော့ ပိုပေတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကောင်းနေတာ အမှန်ဆိုတော့ သူ့ကို ကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေးဖို့ တာဝန်ကလည်း ရှိသေးမဟုတ်လား။

အဲဒါနှင့် နောက်ကနေ ဘယ်လက်နှင့် သူ့နို့အုံလေးတွေကို ပွတ်ကိုင်ထိန်းရင်း ညာလက်ကသူ့ အစိလေး နေရာလောက်ကိုမှန်းပြီး ပွတ်တယ်။ ခါးကလည်း ပုံမှန်လေးကပ်တွန်းပေးရတာပေါ့။ မကြာပါဘူးဗျာ။ သူ တစ်အင်းအင်း တစ်အဲအဲ ဖြစ်လာပြီး မျက်နှာလေးကို ကျူပ်ဘက်အတင်းလှည့်ပြီးနှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း အလိုက်သင့်လေး နည်းနည်း စောင်းပြီး သူ့ကိုနမ်းလိုက်တော့ သူ့လျှာလေးက ခံတွင်းထဲ ဝင်လာပြန်ရော။ အဲဒါနဲ့ ဖမ်းပြီး အဲဒီလျှာလေးကို စုပ်ပေးလိုက်တာ။ သူ ပါးစပ်လေး ဟပြီး

“အား..အင်း..ဟင်း..ဟူး”

နဲ့ အောက်က သူပစ္စည်းလေးကလည်း ရှုံ့ပွ ရှုံ့ပွနဲ့ ဖြစ်ညှစ်နေလိုက်တာ။ ကျူပ် ငပဲမှာ လှုပ်ချိန်တောင်မရဘူး။ လှုပ်လည်း မလှုပ်ချင်ပါတော့ဘူးလေ။ သိပ်ပြီး ကောင်းလွန်းနေတာကိုး။ ခဏလေး တစ်ဟင်းဟင်း ဖြစ်ပြီးတော့ သူငြိမ်သွားတယ်။ ကျူပ်လည်း အလိုက်တစ်သိနှင့် သူ့ကို သိုင်းဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ကွေးကွေးလေး လှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပစ္စည်းကို စိမ်ထားရင်း ကျူပ်လည်း ခဏနားနေရတယ်။ နည်းနည်းတော့ မောပြီလေဗျာ။ လူငယ် ခြေတက် ဘဝတုန်းကလိုတော့ သိပ်အပင်ပန်း မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ။

ခဏကြာတော့ သူ ကျူပ်ကို ခေါင်းလေးစောင်းပြီး လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျူပ် မပြီးသေးဘူးဆိုတာ သူသိတယ်လေ။ အခုထိ တပ်ရက်ကြီး စိမ်ထားတာကိုး။ အဲဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း ခုနက လုပ်ချင်နေတဲ့အကြံကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ စိမ်ထားတာကို အသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ” ဗွက် “ ကနဲ မမြည်ရုံ တစ်မည်ပါပဲ။ အန်ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေဆိုတာ နည်းတယ်မှတ်လို့။ နောက်တော့ အရည်တွေ စိုရွှဲနေတဲ့ ငပဲထိပ်ကို သူ့စအိုလေးနှင့် တေ့ကြည့်မိတယ်။ သူဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပြီး ချက်ချင်း ငုတ်တုပ်လေး ထထိုင်တယ်ဗျ။ နောက် ကျူပ်ကို ဘာတွေမှန်းမသိဘူး ပြောတယ်။ အဲလောက်ကြီးကျတော့ ကျူပ်က နားလည်တော့ဘူး။ ဆူများနေတာလားလို့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့် အူကြောင်ကျား ဖြစ်နေတာပေါ့။

နောက်တော့ ဟုတ်ဘူးဗျ။ သူက စိတ်မရှည်တော့တဲ့ ပုံနှင့် ကျူပ်ကို မွေ့ယာပေါ် တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ သြော်.. ပက်လက်လှန်ခိုင်းတာကိုး…..။ ပြီးတော့ ကျူပ်အပေါ်ကို ဒူးထောက်ပြီး တက်ခွပါလေရော။ ကျူပ်လည်း ငြိမ်ပြီး ကြည့်နေရတာပေါ့။ သူက ကျူပ်ဟာကို ညာလက်လေးနှင့်ကိုင်ပြီး သူ့ စအိုဝလေးနဲ့တေ့တယ်။ နောက် ဖြေးဖြေးချင်းဆိုသလို ထိုင်ချတယ်ဗျ။ ဘယ်ကလာ.. အဆုံးထိ ရောက်မလဲ။ ဒစ် ခေါင်းတောင် မမြုပ်ဘူး။ ထိပ်ဖူးသာသာရယ်။ အဲလောက်လေးဝင်ရုံ ရှိသေး နည်းနည်း ပြန်ကြွပြန်ရော။ ပြီးတော့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် နည်းနည်းလေး လုပ်ပြီး သူ့ဖင်လေးကို ဖိချပြန်တယ်။ ခုနထက်တော့ ပိုဝင်သလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းမမြုပ်သေးပါဘူး။

ခေါင်းသာ မမြုပ်သေးတာ ဆရာရေ.. ကျုပ် ငပဲကတော့ လက်နဲ့ အတင်းညှပ်ဆွဲထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့ခင်မျာလည်း သိပ်တော့ သက်သာရှာမယ် မထင်ဘူး။ ပေါင်လုံးကြီးတွေများ တစ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်လို့။ အဲ လှုပ်တာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ တုန်တယ် ခေါ်ရမလား မသိဘူး။ ဟုတ်တယ်။ သူ့ ပေါင်လုံးကြွက်သားလေးတွေရော.. ဗိုက်သားလေးတွေပါ လှိုင်းထသလို တုန်နေတာ။ နောက် သူ အဆုံးထိထွက်အောင် ကြွလိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ခပ်ဖိဖိလေး ထိုင်ချတယ်။

“အိုက်..ယား”

ကျွတ်.. ကျွတ်.. နည်းနည်း ပိုဝင်သွားတယ် ထင်တယ်။ ကြပ်လိုက်တာဗျာ။ ကျဉ်တောင် ကျဉ်တယ်။ ကျူပ်လည်း ပက်လန်လှန်နေရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး ယောင်တောင် အော်မိပါလေရော။ အဲတော့ သူက ကြေးနီရောင် ဆံပင်လေးတွေ ချွေးစိုပြီးကပ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးနှင့် ပြုံးကြည့်တယ်ဗျ။ ပြုံးသာ ပြုံးတာပါ။ သူလည်း ပျိုင်းနေလောက်ပြီ။ အံမယ်.. ဇွဲကတော့ မသေးဘူးဗျို့။ နားတော့ မနားဘူးဗျ။ နည်းနည်းပြန်ကြွပြီး သူ့ခါးလေးကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ပြန်တယ်။ ကျူပ်ငပဲကတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ကစားစရာလေးလိုပဲ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးစေးလေးတွေနှင့် ပြောင်လက်လို့။ ပြီးတော့ ထပ်ဖိပြီး ထိုင် ပြန်တယ်။ ကျူပ် မှာ ပါးစပ်ဖြဲ သွားစေ့ပြီး ရှီးကနဲ အော်မိမလိုဖြစ်လို့မနည်းထိန်းလိုက်ရတယ်။ ဒီတစ်ခါ တော်တော်လေး ဝင်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းတော့ မြုပ်သေးဘူးရယ်။

သူလည်း နည်းနည်း မောသွားပုံရတယ်။ အဲဒီအတိုင်းလေး ခဏနားနေတယ်။ အဲ့လိုကြတော့လည်း ကျူပ်က နေတတ်ပြန်ဘူးဗျ။ ဟုတ်တယ်။ ငပဲက တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် သွေးတွေ အရမ်းတိုးနေပြီ။ အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်လိုက်ရ ကောင်းမလား တွေးမိတယ်။ နောက်တော့ ဖြစ်သေးပါဘူးလေ။ သူ့အလိုကျ လုပ်ပါစေ ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တယ်။ခဏလေးနေတော့ သူပြန်စတယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သလောက်လေး စကောဝိုင်းသလို လုပ်တယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ဟားးးးး…. ”

ဝင်သွားပါပြီဗျာ။

“ဖလွတ်”

ဆိုတဲ့ အသံတောင် ကြားလိုက်ရလား မဆိုနိုင်ဘူး။ သူက ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်အချမှာ ကျူပ်ငပဲခေါင်းဟာ နစ်မြုပ်ဝင်သွားတယ်။ ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆံ့ ဆိုတာမျိုးမှာ ဒါရောပါသလား မဆိုနိုင်ဘူး။ ခေါင်းဝင်သွားတာနှင့် အောက်ပိုင်းအတံဟာ တအိအိနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုက်ဝင်သွားလိုက်တာ အဆုံးထိရောက်ကရောပဲ။ အရသာ ခံရမလားမှတ်တယ်။ ကျူပ်ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့ ဘယ်လက်က ကျူပ်ကို ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်တာဗျာ။ ကျုပ် ညာဘက် နို့သီးဆို သူ့လက်သည်းတွေတောင်စိုက်လို့။ မနာဘဲ နေမလားဗျ။ နာတာပေါ့။ သွေးတောင်စို့တယ်။ အဟီး.. ဒါပေမယ့် .. ခဏပဲဗျ။ အာရုံက အောက်ပိုင်းပြန်ရောက်သွားရော။

ကျူပ်ငပဲဟာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဗျာ။ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆီသုတ်ပြီး အတင်းညှစ်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ။ ဟိုပစ္စည်းနှင့် မတူတာက ဒီဟာက နည်းနည်း ပိုပြီးတော့ ပူတယ်ဗျ။ အာရုံတွေ ခံစားလို့မှ မပြီးသေးဘူး သူက ကျူပ်ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ရက်ကြီး ပြုတ်ကျလာပါရော။ ဘာဖြစ်တယ်တော့ သိဘူးရယ်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ကျူပ်ပေါ်မှာ ငြိမ်နေတာဗျ။ လှုပ်ကို မလှုပ်တော့ဘူး။ အဲလိုကြီး နေနေတာ နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျူပ်က ဘယ်ရတော့မလဲ လုပ်ချင်ပြီလေ။ အောက်ကငပဲက လှုပ်ပါ၊ လုပ်ပါ ဆိုပြီး အော်ဟစ်နေသလိုပဲ “ဒုတ်..ဒုတ်…..ဒုတ်..ဒုတ်” နဲ့ သွေးတွေ တိုးနေတာ။

အဲဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း သူ့ကိုဖက်ပြီး ငုတ်တုပ်ထိုင်ရတယ်။ သူကတော့ အရိုးတွေ မရှိတော့တဲ့အတိုင်း ပျော့ခွေခွေလေး ပါလာတယ်။ ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးလေး မွေ့ယာပေါ် လှဲချပေးလိုက်တယ်။ ပစ္စည်းကတော့ မကျွတ်စေရဘူးပေါ့။ သူ ပက်လက်ကလေး အထိုင်ကျသွားမှ ကျူပ်က နည်းနည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကြည့်တယ်။ ကျူပ်ငပဲက တထစ်ထစ်နှင့် ပြန်ထွက်လာတယ်။ ဟာ.. သူ သွေးတွေ ထွက်နေပါလား။ သွေးစလေးတွေဟာ ရဲနေအောင် ကျူပ် ငပဲထိပ်နဲ့ ဘေးပတ်လည်မှာ ပါလာကြတယ်။ ဒစ်ခေါင်း အောက်ခြေမှာ ဝါဝါအဖတ်လေးတစ်ချို့လည်း ကပ်ငြိလို့။ အင်း.. ဟိုဟာတွေ နေမှာပေါ့။ ဒီအချိန်မှာတော့ ရွံပါဘူးဗျာ။ ဆက်လုပ်ဖို့ပဲ အာရုံရှိတယ်.. ဟီးဟီး..။

အဆုံးထိ ဆွဲထုတ်ပြီး အစကနေ ပြန်သွင်းကြည့်တယ်။ သူ ခါးလေး ကော့တက်သွားတယ်။ လက်ကလေးတွေက သူ့ပေါင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျူပ်လက်တွေကို အတင်း ဆုပ်ညှစ်လို့။

“အား..ပါး..ပါး..”

ဒီတစ်ခါလည်း ထိပြန်တာပဲဗျို့။ ကျူပ်ဒစ်ခေါင်းကို လက်ညိုး၊ လက်မနှင့် ညှပ်ပြီး အတင်းဖြဲချလိုက်သလိုပဲ။ ကောင်းချက်က .. သာဂိ ဟတ်တွေထိပြီး ခဏတောင် နားရတယ်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆက်သွင်းတာပေါ့။ အခုမှ သတိထားမိတယ်။ ကြပ်တာက အပေါက်ဝနား တစ်လက်မ နှစ်လက်မ လောက်ပဲဗျ။ အထဲရောက်တော့ ဒီလောက်ကြီး မကြပ်တော့ဘူး။ အဲဒါသေချာချင်လို့ လေးငါးခါ လောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း အစအဆုံး သွင်းထုတ် လုပ်ကြည့်တော့ ဟုတ်တယ်ဗျ။ ကြပ်နေတာက အပေါက်ဝနားတင်။

သူကတော့ ကောင်းနေပြီ ထင်တယ်။ မျက်လုံးကို လုံးဝ မှိတ်ထားပြီး တစ်ချက် တစ်ချက် ခါးလေးကော့လိုက်၊ လက်ကလေးတွေက ကျူပ်လက်တွေကို လှမ်းဆုပ်လိုက်၊ တစ်ခါတစ်လေ အိပ်ရာခင်းကို ဆုပ်ချေပစ်လိုက်နှင့် လုပ်နေတယ်။ ကျူပ်လည်း လေ့လာရေး ပြီးတာနှင့် ဖြေးဖြေးချင်း အဝင်အထွက် လုပ်နေလိုက်တယ်။ လုပ်ရင်းတန်းလန်း အောက် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ ကွဲကြောင်းလေးက ဟတတလေးဗျ။ အရည်တွေတော့ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ ခြောက်ကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့။ အဲဒါနှင့် ဒူးထောက် လုပ်နေရင်းကနေ ညာလက်နဲ့ သူ့ပေါင်လုံးလေးကို ကျော်ပြီး ကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းလိုက်တာ သူတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက် အပြင်နှုတ်ခမ်းကြီးကို ဖြဲပြီး အစေ့လေးကို လိုက်ရှာတော့ တွေ့တယ်ဗျ။ ပန်းနုရောင် သေးသေး ရှည်ရှည်လေးရယ်။

အဲဒါလေးကို လက်ညှိုး၊ လက်မကြားထဲ ထည့်ပြီး ဖွဖွလေး ချေကြည့်တာ။ အံမယ်လေး.. လန့်တောင် လန့်တယ်။ ငြိမ်နေရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီး ဘေး၊ ဘယ်ညာစောင်းရင်း ထအော်ပါလေရော..။ သူ့ စအိုလေးကလည်း ဇိ..ဇိ.. နဲ့ နေအောင်ကို ကျူပ် ငပဲကို ညှစ်တာဗျာ။ ရှေ့တိုး၊ နောက်ဆုတ်တောင် လုပ်လို့ ရတော့ဘူး။ အရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်ဗျ။ ရှေ့ကရော၊ နောက်ကရော။ ရှေ့ကထွက်တဲ့ အရည်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရွှဲလို့။ နောက်ကထွက်တဲ့ အရည်ကတော့ ခပ်နည်းနည်းပဲဗျ။

အဲ သူက အရည်ဆိုတာထက် အဆီနှင့် ပိုတူမယ်ထင်တယ်။ အဲဒါတွေ ထွက်လာတော့မှ ကျွန်တော့်မှာ နည်းနည်း အနေချောင်တယ်။ လက်မလေးနှင့် ကွဲကြောင်းလေးကို လက်ပြောင်းပြန်လုပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲရင်း ငပဲကိုလည်း အဝင်အထွက် လုပ်ရတယ်။ သူကတော့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကို ရင်ဘတ်နှင့် ထိလုမတတ် ကွေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားတယ်။ သူ့ဘာသာသူ ကွေးထားတဲ့ ခြေထောက်လေးက ခြေမလေးတွေကို ကုပ်ထားလိုက်တာ ဖြောင့်စင်းလို့။

သူက ဒူးကို ကွေးပစ်လိုက်တော့ လက်မနှင့် အစေ့ကို ပွတ်ရတာ မလွယ်တော့ဘူး။ အဲဒါနှင့် လက်ကို ပေါင်အပြင်ပြန်ထုတ်ပြီး ကွေးထားတဲ့ သူ့ပေါင်နောက်သား အရင်းလေးကို ကိုင်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အရသာယူတဲ့ အနေနှင့် အားရပါးရ စမ်းကြည့်ပါတယ်။ ဆောင့်ကြည့်တာလို့ ပြောတာဗျ။ သူခံနိုင်ပါတယ်။ ဘယ်လိုမှ မနေဘူး။ ဒါပေမယ့် ကြမ်းတာကို သိပ်ကြိုက်ပုံမရဘူး။ အားရပါးရဆောင့်နေတဲ့ ကျူပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့ခြေဖျားလေးတွေနှင့် လှမ်းတွန်းတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျူပ်လည်း သူ့အကြိုက် တစ်ဆုံးထုတ်၊ အကုန်သွင်းကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်လုပ်ရတယ်။ အင်း.. သူက အဲဒါမျိုးမှ သဘောကျတာ ထင်တယ်။

ပိုသဘောကျအောင် ကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်မလေး နှစ်ထည့်လိုက်တော့ သူ ကျူပ်ကို ဘာတွေလဲ မသိဘူး လှမ်းပြောတယ်။ လက်မလေးကို နှုတ်ခမ်းသားတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်၊ အပေါက်ဝနားရောက်ရင် ကျင်းစိမ်လိုက်၊ အစေ့လေးနားရောက်တော့ ဖွဖွလေး ချေလိုက်နှင့် ပေါက်ကရ လုပ်ရင်း အောက်က ငပဲကိုပဲ ဖြေးဖြေးချင်း လှုပ်ပေးလိုက်တာ သူ့မျက်ဝန်းထောင့်လေးတွေကနေ မျက်ရည်လေးတွေ စီးကျလာပါရော..။ လူကတော့ ခါးလေးကော့ပြီး လက်ကလေးတွေကို အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုပ်ထားတယ်။ ကျူပ်လည်း အဲဒီ အမူအယာလေးနှင့် သူ့မျက်ရည်စလေးတွေ တွေ့တယ်ဆိုရင်ပဲ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ဘူးဗျာ။ လေး ငါးချက်လောက် ဆက်တိုက် ဆောင့်ချမိရင်း အရည်တွေ ထွက်ကုန်ပါလေရော..။

ခုနက တစ်ဗြင်းဗြင်းနှင့် ထွက်တာဆိုရင် ဒီတစ်ခါ ရှိသမျှ အကုန်ထွက်တာဗျို့။ ဘယ်လိုမှ မဟန်နိုင်ဘူး။ သူ့အပေါ်မှောက်ပြီး တဟူးဟူး၊ တဟဲဟဲနှင့် ကျူပ်မှာ မောနေတော့တယ်။ ပြီးတော့ စိမ်ရက်ကြီး အမောဖြေနေတာ အိပ်တောင်ပျော်တော့မလို့။ သူက ကျွန်တော့်ကို ဖြေးဖြေးချင်း တွန်းဖယ်မှ သတိပြန်ဝင်လာတယ်။ အဲဒါနှင့် ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ သူက ဖြေးဖြေးချင်း ထပြီး ရေချိုးခန်းဘက် ထွက်သွားတယ်။ သူ ထသွားတဲ့ နေရာ အိပ်ယာခင်းပေါ်မှာတော့ အရည်တွေဟာ အကွက်လိုက်ကြီးတွေ၊ တစ်ချို့ နေရာတွေဆို အနီရောင်လေးတွေ အဝါရောင်လေးတွေတောင် ရောယှက်လို့။ ဟေးဟေး.. ဘာထူးလဲ.. ကျူပ်ငပဲမှာလည်း ဒီလိုပဲ။

သူ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့မှ ကျူပ်လည်း ကမန်းကတမ်း ရေချိုးခန်းထဲဝင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တစ်ခါတည်း ရေချိုးပစ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီး ထွက်လာတော့ သူက အိပ်ယာခင်းတွေ ဘာတွေ လဲပြီး ညအိပ် အင်္ကျီလေးနှင့် ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော် အဝတ်စားဝတ်တာကို သူက စိမ်ပြေနပြေ ထိုင်ကြည့်နေသေးတာ။ အဲလိုကြီး ကြည့်တာ တစ်ခါမှ မခံဖူးတော့ ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် နေတောင် မနေတတ်ဘူး .. အဟီး..။

အဝတ်အစားဝတ်ပြီးတော့ သူက ဓာတ်လှေကားနားထိ လိုက်ပို့တယ်ဗျ။ ဖုန်းကိုတောင် အဲဒီ ဓာတ်လှေကားထဲရောက်မှ ပြန်ပေးတာ ဆရာရေ..။ ကျူပ် အဆောင်လေးထဲရောက်တော့ တစ်နာရီ ခွဲပြီ။ မနက် အလုပ်ဆင်းရဦးမယ်ဆိုပြီး အိပ်လိုက်တာ တစ်ညလုံး တစ်ရေးတောင် မနိုးဘူး။ 10 နာရီထိုးမှ ကမန်းကတမ်း မျက်နှာသစ်ပြီး ဆိုင်ဖွင့်တော့ ရေမချိုးလိုက်ရဘူး။ ကျူပ်မှာဗျာ တစ်နေကုန် ယားလိုက်တာ ဆိုတာ မပြောပါနှင့်။ လူလစ်တိုင်း ကုပ်ဖဲ့နေရတယ်။ မနေ့ညက သူ့ဆီက ထွက်တဲ့ အရည်တွေက ကျူပ်ဂွေးဥမှာ ပေနေတာကလား။ အခုမနက်ကြတော့ အဲဒါတွေက ခြောက်ကပ်ပြီး ဖြူဖြူ အဖတ်လေးတွေဖြစ်လို့။ ကျူပ်အမွှေးတွေ ကြားထဲမှာပေါ့။

အဲဒါတွေက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း၊ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တစ်ပင်နှင့် တစ်ပင် ဆွဲခွာလိုက် ကပ်လိုက်နဲ့ ကျူပ်မှာ နေမထိထိုင်မသာ ယားနေတော့ တာပဲဗျို့။ နောက်ဆို သူလို့ အသားဖြူမျိုး ချပြီးရင် ရေစင်အောင် ချိုးရတော့မယ်။ သူနှင့်ကော.. အင်း.. သူဆာတဲ့ အချိန်ဆိုရင်တော့ လာလာခေါ်တတ်ပါတယ်။

ဗျာ.. ဖုန်းနံပါတ်လား။ ဆိုး ဆောရီးပါဗျာ။ သူ ကျုပ်ကို ပေးမထားဘူးဗျ။ ကျူပ်ဆီကိုလည်း တစ်ခါမှ ဖုန်းမဆက်ဖူးဘူး။ နာမည်.. နာမည်လည်း မသိဘူးဗျ။ ဒီကိစ္စမှာ နာမည်က အရေးကြီးလို့ဗျာ.. ဟဲဟဲ..။ ခင်ဗျာ.. ကျွန်တော် ဘယ်မှာနေတာလဲ.. ဟုတ်လား..။ ခင်ဗျား နည်းနည်းလွန်လာပြီ ထင်တယ်နော်.. ဒါပဲဗျာ.. ကျုပ်သွားတော့မယ်။

သာဂိက အဲလိုပြောပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နှင့် ထွက်သွားပါကြောင်း…

ကျူပ်က ကောင်းတဲ့ကောင် မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ဒီလို နိုင်ငံခြားထွက်လာတယ် ဆိုတာကလည်း သူများတွေလို ကြီးပွားချင်လို့၊ အရင်းနှီးရှာဖို့တို့၊ ပညာရချင်လို့တို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ရွာက အမျိုးတွေက လက်မခံတော့တာနှင့် ပျော်ရာမှာနေရင်း ဆိုသလို ရောက်လာခဲ့တာပါ။ ကျူပ်ကို မွေးတာ

“ပင”

ဆိုတဲ့ ရွာမှာဗျ။ ခင်ဗျားကလည်းဗျာ … ပင ဆိုတာတောင် မသိဘူးလား။ သံဖြူဇရပ် နားမှာလေဗျာ.. ခင်ဗျားတို့ အဲဒါပဲ။ စာအုပ်ထဲပါတဲ့ မြို့တွေပြောရင်

” သြော်”

ဆိုပြီး ဖြစ်ရော..။ ရောက်ဖူးတာလည်း မဟုတ်ပဲနှင့်။ အင်း.. အဲဒီရွာမှာ မွေးတာ..။ ကျောင်းတက်တော့ သံဖြူဇရပ် သွားတက်တာပေါ့ဗျ။ ဒါပေမယ့် အလယ်တန်းလောက် အထိပါပဲ။ နောက်တော့ တိုက်ပွဲတွေဖြစ်တာနဲ့ အဖေက ရန်ကုန်က အဒေါ်ဆီပို့ ကျောင်းထားတာပဲ။

မိဝေးဘဝေးနှင့် အဒေါ့်လက်အောက်မှာ နေရခဲ့ပေမယ့် မျက်နှာတော့ မငယ်ခဲ့ပါဘူး။ အဒေါ်က အဲဒီတုန်းက အလယ်တန်း ကျောင်းအုပ်လေ..။ သူ့ယောကျ်ားလည်း ကျောင်းအုပ်ဆရာပဲ..။ သူကတော့ ဟိုး သန်လျင်ဘက်မှာ။ ကျူပ်အဒေါ်ကတော့ ရန်ကုန်.. အဲ ရန်ကုန်ဆိုပေမယ့် မြို့ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး။ မြို့နားလည်း မဟုတ်ဘူး။ မြို့စွန်ပေါ့ဗျာ။ မင်္ဂလာဒုံနဲ့ ထောက်ကြန့် ကြားထဲက နေရာတစ်ခုဆိုပါတော့ဗျာ။

အဒေါ့်ကျောင်းမှာ ကျောင်းနေရင်း အဒေါ့်ရဲ့ ဘော်ဒီဂတ်လုပ်ရင်း ၊ ဦးလေးလာရင် ရှောင်ပေးလိုက်ရင်း ကျူပ်လည်း အရွယ်ရောက်လာခဲ့တယ်။ မှတ်မှတ်ရရ ကျူပ်ဘဝကို တစ်ဆစ်ချိုးဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးသလို ဖြစ်သွားတာ ရှစ်တန်းနှစ်မှာဗျ…………

……………………………………………

သာဂိ ဒီနေ့ ကျူရှင်မတက်။ တက်ရမည့် ဘာသာချိန်တော့ ရှိသည်။ သို့သော် မတက်။ မတက်ရခြင်း အကြောင်းရင်းကလည်း ခိုင်မာသည်။ ဒီနေ့ သန်လျင်က ဦးလေးလာမည်။ ခါတိုင်း ဒီလို တနင်္ဂနွေရက်မျိုး ဦးလေးလာလျင် ကျူရှင်အပြန် ရုပ်ရှင်ကြည့်ရန် မုန့်ဖိုးများပင် ပိုရတတ်သည်။

ဒီနေ့ကတော့ ခါတိုင်းလို မဟုတ်။ ဦးလေးတွင် သန်လျင်က သူ့တပည့်များ ပေးလိုက်သည်ဆိုသော လယ်ပုဇွန်တွေ ပါလာသည်။ အဲ့ဒါတွေကို ငယ်စဉ်ကတည်းက မြို့ကျောင်းတက်ပြီး မြို့မှာနေ၊ မြို့မှာကြီးသည့် အဒေါ်က မကိုင်တတ်။ အဲ့ဒီတော့ ဒီတာဝန်သည် ရွာကသာဂိ တာဝန် ဖြစ်လာတော့သည်။

သာဂိအတွက် ဒီလုပ်ငန်းမျိုးက အသေးဖွဲလောက်သာ။ ရွာမှာရှိစဉ် ချောင်းကြို မြောင်းကြား၊ လယ်ကွင်း၊ ယာကွက်တွေကြား မွှေတုန်းကနှင့်စာလျင် ဒီလယ်ပုဇွန်လေး ၁၀ ကောင်၊ ၁၅ ကောင်သည် မဖြစ်စလောက်။ ဒါပေမယ့် ဦးလေးလုပ်သူ ကျောင်းဆရာကြီးက အထူးဟင်းလျာ၊ အမြည်းလို့ သဘောထားတော့ သူကလည်း လုပ်ကိုင် ဆောင်ရွက်ပေးရပေမည်။

သူ ဂဏန်းတွေကို ရေဆေး၊ နည်းနည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အခွံမာတွေ၊ ရေယက်တွေ ဖယ်ထုတ်။ ခပ်လတ်လတ် ၁၀ ကောင်ကို ဖယ်ထားပြီး ကျန်တာတွေကို ပြုတ်လိုက်သည်။ ထို ၁၀ ကောင်ကမူ ကြော်ဖို့အတွက် ဖြစ်သည်။ ညနေစောင်းလျှင် ဦးလေး နည်းနည်းပါးပါး သောက်သည့်အခါ မြည်းဖို့ အတွက် ခွဲထားခြင်းဖြစ်သည်။ လက်မတွေကိုတော့ နည်းနည်းထောင်းရသည်။ ဒါမှ ဦးလေး ကိုက်သည့် အခါ အလွယ်တစ်ကူ ကိုက်နိုင်မည်။

ကြော်တာကတော့ ဒေါ်လေးက သူကြော်မည် ပြောသည်။ သာဂိတာဝန်က ရွာချက် ချဉ်စပ်တစ်ခွက် ဖြစ်ဖို့သာ။ သာဂိအတွက်တော့ လွယ်မှလွယ်ပင်။ ကြက်သွန်ဖြူနီဂျင်း ထောင်းပြီး ငရုတ်ရွက်နှင့်ရောလို့ ခတ်၊ မန်ကျီးသီး လောက်စာလုံးလောက် ထည့်လို့ ဆားထည့်ပြီးသောအခါ ဂဏန်းချဉ်စပ် တစ်အိုး အလွယ်ဖြစ်လာတော့၏။

ဟင်းချက်ပြီးသော သာဂိသည် ကြော်ဖို့ချန်ထားသော လယ်ပုဇွန်များကို ကြောင်အိမ်ထဲ ထည့်သိမ်း၏။ ထို့နောက် အချိန်တွေ ပိုနေသဖြင့် ဘောလုံးကန်ရန် စဉ်းစားမိ၏။ သာဂိတို့ တိုက်ခန်းလေးသည် ဒုတိယထပ်၊ သုံးလွှာမှာ ဖြစ်၏။ တိုက်တန်းလျားမှာ နေကြသူများ အားလုံးသည်လည်း ဝန်ထမ်းများသာ ဖြစ်ကြသည်။ အားလပ်ချိန်များတွင် တိုက်တန်းလျားတစ်ဝိုက် နေထိုင်ကြကုန်သော ဘုစုခရုအပေါင်းသည် လမ်းမများပေါ်တက်လို့ ဘောကန်သူကန်၊ ထုပ်ဆီးတိုးသူတိုးဖြင့် အားလပ်ချိန်ကို သုံးစွဲကြ၏။

ယခုလည်း တိုက်တန်း ဘုစုခရုထဲတွင် အကြီးတန်းဝင်စ သာဂိလည်း ဘောကန်ရန် သတိရလာလို့ အဝတ်လဲဖို့ သူ့အခန်းရှိရာသို့ သွား၏။ သူ့အခန်းမှာ တိုက်ခန်းကျဉ်းတို့ ထုံးစံ အဒေါ့်အခန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်၏။ သူ့အခန်းဝရှေ့သို့ အရောက်…..

” ဟား…ဟင်း…အင်း..”

သာဂိ ရုတ်တရက် ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။ အဒေါ်နှင့် ဦးလေး၊ ဦးလေးနှင့် အဒေါ် ဘာတွေ လုပ်နေသနည်း။ သိချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာ၏။ တံခါးကချောင်းကြည့်ဖို့ရန်ကတော့ မလွယ်ချေ။ အဒေါ်သည် ဆရာမကြီးပီသစွာ စနစ်တကျ တံခါးကို ပိတ်မည်မှာ အသေအချာပင်။ ဒီတော့ စပ်စုချင်သော သာဂိသည် ဘောင်းဘီတိုဝတ်ပြီး အောက်သို့ အလျင်အမြန်ဆင်း၏။ (ထိုခေတ်အခါတုန်းက ရန်ကုန်ရှိ ထိုကဲ့သို့သော နေရာမျိုးတွင် သော့ခတ်စရာ မလိုသေးချေ။ တံခါးစေ့ထားခဲ့လျှင်ပင် လုံခြုံပြီ ဖြစ်သည်။)

ထို့နောက် တိုက်ဘေးတွင်ပေါက်နေသော ဗံဒါပင် ပေါ်သို့ တက်သည်။ ထိုအပင်သည် တတိယထပ်ကျော်သည်အထိ မြင့်သော အပင်ဖြစ်သည်။ အပင်ခြေရင်းတွင် တန်းလျားပုံစံ ကွက်ပျစ်တစ်ခုလည်း ရှိနေသည်။ ယခု ထိုအပင်ပေါ်သို့ သာဂိ ရောက်နေချေပြီ။

ထင်သည့်အတိုင်း အဒေါ်သည် ပြတင်းပေါက်ကို ပိတ်မထားချေ။ ရန်ကုန်နေ၏ တိုက်ခိုက်လာသော လေပူများကို ဤဗံဒါရွက်များက အဲကွန်းဖြစ်အောင် ပြောင်းပေးနိုင်သည်ဟု ဆိုကာ အဒေါ်သည် ပြတင်းပေါက်ကို သံတိုင်များ ကိုယ့်ဟာကိုယ် စိုက်တပ်ပြီး အမြဲတမ်း ဖွင့်ထားသူ ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို တူအရင်း သာဂိကလည်း သိပေရာ ယခုဂွင်ကြုံနှင့် တိုးပေပြီ။

ဗံဒါရွက်များနဲ့ သံတိုင်များအကြားမှ အခန်းတွင်းကို လှမ်းအကြည့်တွင် သာဂိ ရင်တွေ တစ်ဒိုင်းဒိုင်း ဖြစ်ကုန်၏။ ဦးလေးနှင့် အဒေါ်သည် အဝတ်အစား မရှိကြပေ။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်တုံးလုံးကြီးများဖြင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လောက်ကောင်တွေလို လုံးထွေးနေကြသည်။ ဦးလေးကား အပေါ်က၊ တစ်ချက်တစ်ချက် လက်ထောက်ပြီး အဒေါ့်ကို မိုးမိုးကြည့်သည်။ အဒေါ်က အောက်ကနေ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်လျှင် မှောက်ချလိုက်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကြွကာကြွကာ လုပ်လို့ နင်းဆောင့်လေသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် အဒေါ့်ခင်မျာ တစ်ဟင့်ဟင့်၊ တစ်အင့်အင့်နှင့် ကိုယ်လုံးကြီး ရမ်းခါနေတတ်သည်။

ကြည့်နေသော သာဂိမှာ အောက်က ငုတ်စိလေးက ထောင်ထလာသလို စိတ်ထဲတွင် အဒေါ့်ဘက်က မခံချင်သလိုလည်း ဖြစ်မိ၏။ ကြည့် …. ဦးလေးသည် ချစ်လို့ယူထားသော သူ့မိန်းမ သာဂိအဒေါ်ကို မညှာမတာ ဆောင့်နေသည်မှာ ကုတင်ပေါ်မှာ တန်းနဲ့ လွှားထားသော ဇာခြင်ထောင်တောင် ပြုတ်ကျလုလု ဖြစ်နေ၏။ အဒေါ်ခြေရင်းတွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်သိမ်းနေကြ အညာစောင်လေးတွေကား ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲ။ အဒေါ့်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ အလှတရားတို့သည်လည်း ပြုတ်ထွက်လုမတတ် ခါရမ်းလျက်…။

သာဂိ ခေါင်းတွေကြီးလာသလို ထင်ရသည်။ နားရွက်ဖျားတွေ ထူပူလာသည်။ စကြည့်မိကတည်းက တစ်ဒိုင်းဒိုင်းနှင့်နေအောင် ခုန်နေသောရင်သည် ဦးလေး၏ ဆောင့်ချက်များနဲ့ စည်းဝါးကိုက် လှုပ်ရှားနေသလိုလို… ဆက်ကြည့်သင့်သလား သာဂိ မဝေခွဲတတ်။ မျက်နှာလွှဲကြည့်သည် မရ။ သာဂိ စိတ်အစဉ်သည် ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ရှုဖို့သာ တောင့်တနေချေတော့သည်။

သာဂိ သစ်ကိုင်းခွဆုံတွင် ထိုင်ရင်း တစ်ယောက်ထဲ ရှက်နေမိ၏။ သို့သော် မျက်လုံးများကတော့ ပြတင်းပေါက်က မြင်ကွင်းကို ကြည့်မိလျှက် ဖြစ်နေပြန်သည်။ ဦးလေးသည် ချွှေးတလုံးလုံးဖြင့် မနားတမ်း လှုပ်ရှားမြဲ လှုပ်ရှားလျှက်။ အဒေါ်သည် ဦးလေး၏ လှုပ်ရှားချက်များနဲ့အညီ ရမ်းခါတုန်ယင်လျှက်…။

သာဂိ အောက်က ထောင်နေသော လီးငေါက်တောက်လေးကို လက်နှင့် အုပ်ကိုင်မိသည်။ ဘောင်းဘီအပေါ်က အုပ်ကိုင်ရင်း အတံပေါ် တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်အဆွဲ၊ အခန်းထဲက ဒေါ်လေး ညည်းသံက အထွက်..

“ဟာ..”

ကနဲနေအောင် သာဂိလန့်သွားသည်။ အတံထဲက အရည်တွေ ထွက်လာသည်။ ဆီးနဲ့ မတူမှန်း သာဂိသိသည်။ ဆီးသွားလျှင် အလွန်ဆုံး ကြက်သီးထရုံ။ ယခု တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဖြစ်ပြီး ထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆီးမဟုတ်။ ဘောင်းဘီလေးကို ဟကြည့်သည်။ ဟာ.. ပြည်တွေ..။ သာဂိ အကြီး အကျယ် လန့််သွားသည်။ ဘယ်အချိန်က အနာဖြစ်လို့ ပြည်တည်နေရသနည်း။ သာဂိ မစဉ်းစားတတ်။ ယခု သေချာဖြဲကြည့်တော့လည်း မနာ။ စောနက ဦးလေးကို အလိုမကျသလို ဖြစ်နေသော စိတ်များ၊ အဒေါ့်ကို အမျိုးချင်းမို့ သနားသလို ဖြစ်မိသည့်စိတ်များ ပျောက်ကာ နည်းနည်းကြောက်လာမိသည်။

သာဂိတစ်ယောက် ကတုန်ကယင်နှင့် အပင်အောက်သို့ ဆင်းလာသည်။ အပင်ခြေရင်း ကွတ်ပျစ်လေးပေါ်ထိုင်ရင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်စီစီ ဖြစ်နေမိပြန်သည်။ ထိုစဉ် ပြူးကျယ် ဘောလုံးပိုက်ပြီးရောက်လာ၏။ ပြူးကျယ် နာမည်ရင်းက ချစ်ကိုကို ဖြစ်၏။ သို့သော် သူတို့ ကလေးအားလုံးက ဘော်ဒါအချင်းချင်း ပြူးကျယ်ဟုသာ ခေါ်ကြသည်။

ပြူးကျယ်တွင် အစ်ကိုလေးယောက်ရှိ၏။ သူက အငယ်ဆုံး၊ အထွေးဆုံး၊ အလည်ဆုံးဖြစ်သည်။ ပြူးကျယ်သည် ကွတ်ပျစ်ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော သာဂိကို သေချာကြည့်၏။ ထို့နောက် မစိုတစိုလေး စိုနေသော ဘောင်းဘီကို သေချာကြည့်သည်။ ထို့နောက် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ရယ်ပါတော့သည်။သာဂိ အကြီးအကျယ် လန့်ဖြန့်သွားသည်။ သူ့ ငယ်ပါတွင် အနာဖြစ်နေသည်ကို ပြူးကျယ် ဖွတော့မည်ဟု ထင်လိုက်မိ၏။ သာဂိ ပြူးကျယ်ပါးစပ်ကို အတင်းလိုက်ပိတ်၏။ ပြူးကျယ်က အပိတ်မခံ။ ကိုင်ထားသော ဘောလုံးကို လွှတ်ချကာ အတင်းရုန်းသည်။ သာဂိကလည်း မလွှတ်။

ရွယ်တူနှစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် သာဂိက ပိုသန်သည်။ ရွာတွင်နေစဉ် ထင်းခုတ်၊ မြက်ပေါက် လုပ်လာခဲ့လို့ သန်စွမ်းမူမှာ ပြူးကျယ်ထက် ပိုသည်။ သို့သော် ပြူးကျယ် ရုန်းပုံကလည်း ကြောက်ခမန်းလိလိ။ သူ့ကို သံပူနှင့်ကပ်မှာ စိုးသည့်အလားကဲ့သို့ ရုန်းခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်နေစဉ် ဘောကန်ရန် ရောက်လာကြသော ပြူးကျယ်အစ်ကိုများ လူခွဲပေးမှသာ ကွဲကြတော့၏။ သာဂိလက်မှ လွှတ်သည်နှင့် ပြူးကျယ်သည် တစ်အေ့အေ့၊ တစ်ဝေါ့ဝေါ့ လုပ်ကာ ထွီကနဲ တွံတွေးထွေးရင်း

” သာဂိ.. ငညစ်ပတ်၊ ကွတ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်ပြီး ဂွင်းထုတယ်”

“ဟာ.. ငါ မထုပါဘူးကွာ”

“အံမယ်.. မင်း.. မလိမ်နဲ့၊ မင်း ဘောင်းဘီက ဘာတွေလဲ”

” ဟင်…အဲဒါ…ဟိုဒင်း..”

“ဟားဟားဟားဟား.. သာဂိ.. အရည်စို.. အရိုစေ.. အရည်စို.. အရိုစေ.. ဟားဟား”

ပြူးကျယ်၏ ဟားတိုက်သံတွင် သာဂိ ခေါင်းမဖော်ဝံ့ချေ။ သို့သော် အစ်ကိုကြီးဆုံး ကိုမောင်ကြီး၏ အပြုံးအောက်တွင် သာဂိ အရှက်ပြေရ၏။ ထိုမှတဖန် ကိုမောင်ကြီး၏ သွန်သင်မူနှင့်ပင် သာဂိသည် ဂွင်းကို စနစ်တကျ တိုက်သွားတတ်ပြန်သည်။ ကိုမောင်ကြီး၏ သင်ကြားမူများက ဤသို့ဖြစ်၏….

” မရှက်ပါနှင့်ကွ.. သာဂိရ..။ အဲ့ဒါ လူတိုင်းလုပ်နေကြတာပဲ”

“ကျွန်တော့်… ကျွန်တော့်လိုရော ပြည်တွေ ထွက်လားဟင်..။ ကျွန်တော်က ပြည်တွေပါ ထွက်တာ”

ကိုမောင်ကြီးက ပြုံးလျှက်…

“အဲဒါ ပြည်မဟုတ်ပါဘူး.. သာဂိရာ ..။ သုတ်ရည်ပါ။ လွယ်လွယ် လရည်လို့ ခေါ်ကြတာပေါ့။ အဲဒါ တို့ ယောကျ်ားတိုင်း ထွက်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ဒီပြင်လူတွေ မြင်ရင်တော့ မကောင်းဘူးပေါ့ကွာ။ နောက်ဆို လူမြင်နိုင်တဲ့ နေရာမှာ မလုပ်ရဘူးနော်။ အိပ်ခါနီး အိပ်ယာထဲကြမှ လုပ်မယ်ဆိုရင် မင်းကိုငါ ကောင်းတာလေးတွေ သင်ပေးမယ်”

“ကိုမောင်ကြီးတို့ရော အဲလိုဖြစ်တယ်”

“ဖြစ်တာပေါ့ကွ။ မင်း ပြူးကျယ်ဆို တစ်နေ့ တစ်နေ့ နှစ်ခါ သုံးခါ ဖြစ်ချင်နေလို့ တားနေရတယ်”

“…..”

“အေး၊ အဲဒီလိုပဲကွ.. ဒီကိစ္စမျိုးက ကြောက်စရာ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းလည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပဲဟာ.. အချိန်တန် မိန်းမယူဦးမှာပဲ၊ မယူခင်တော့ ဒါတွေ လုပ်ဖြစ်နေမှာပဲလေ။ မင်းကို ကိုကြီးပြောမယ်၊ ညကြ အိပ်ခါနီး အိပ်ယာထဲရောက်ရင် မင်းလီးကို ဆီလေးနည်းနည်းသုတ်။ ဒါနဲ့ မင်း ဒစ်ရော ပြုတ်ပြီလား ”

“ဗျာ..ဘာပြုတ်တာ”

“ဒစ်လေကွာ၊ မင်း မသိဘူးထင်တယ်၊ မှန်းပြစမ်း”

“ဟာဗျာ..ကိုကြီးကလဲ”

“အံမယ် ၊ ရှက်မနေစမ်းနဲ့၊ အကောင်းနဲ့ ပြောမလို့ ဟာကို၊ နောက်မှ ကောင်းမှန်းသိပြီး အမြဲတမ်း တစိုစို ဖြစ်နေမယ့်ကောင်က၊ ဟင်း”

ကိုမောင်ကြီးက စိတ်နည်းနည်းထွက်ဟန်ဖြင့် ခတ်ဆတ်ဆတ်ပြောတော့ သာဂိလည်း မငြင်းဝံ့ချေ။ ကိုမောင်ကြီးသည် လှိုင်ကောလိပ် (RC 2) တွင် ကျောင်းတက်နေသော ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားဖြစ်ပြီး သာဂိတို့ တိုက်တန်းတွင် ကာလသားခေါင်း ဖြစ်၏။ သို့ဖြင့် သာဂိခင်မျာ ခပ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ဘောင်းဘီတိုလေး လှန်ပြရ၏။ ကိုမောင်ကြီးက ကြည့်ပြီး..

“ထင်သားပဲ၊ မင်း ဒစ် မပြုတ်သေးလောက်ပါဘူးလို့၊ ဒါဆို ဆီမစွတ်နဲ့ဦး၊ ညကြရင် မင်းဟာကို ဖြေးဖြေးချင်း အရေပြားကို အောက်ဆွဲချ၊ အရမ်းကြီး မဆွဲနဲ့နော်၊ သူ့အောက်မှာ အသားတစ် နီနီလေးတွေ ရှိတယ်ကွာ၊ အဲဒါလေးပေါ်လာအောင် ဆွဲရမှာနော်၊ အဲ့ဒါပေါ်ပြီဆို ငါ့ကိုပြန်ပြော ဟုတ်လား၊ အခုတော့သွား ဘောင်းဘီလဲချေဦး”

ဤသို့ဖြင့် သာဂိတစ်ယောက် ညစဉ် အိပ်ယာဝင်တိုင်း လိင်တံထိပ်အရေပြားကို အောက်ဆွဲချ၊ ပြန်အပေါ်တင် လေ့ကျင့်ခန်းအား အားကြိုးမာန်တက် ကျင့်တော့၏။ အစက ဒီလောက်စိတ်မပါလှသေး။ လေးငါးရက်ခန့် လုပ်အပြီးတွင်တော့ သာဂိတစ်ယောက် ညအိပ်ယာမဝင်လည်း လေ့ကျင့်ချင်နေမိတော့၏။ အထူးသဖြင့် စာကျက်ရန် စားပွဲတွင်ထိုင်တိုင်း အတန်းဖော် ကောင်မလေးများအား မြင်ယောင်ပြီး လက်က အလိုလိုလုပ်မိ၏။ လုပ်ပြီး အရည်ထွက်သွားလျှင်ကား သာဂိတစ်ယောက် စားပွဲပေါ်မှောက်လို့ အိပ်ငိုက်နေတော့သည်။

သုံးပတ်ခန့် အကြာတွင်တော့ သာဂိ စာကြည့်စားပွဲတွင် ထိုင်ရင်း စာကျက်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကုလားထိုင်ပေါ် ဖနှောင့်တင်လို့ ဒူးထောင်ထိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေ၏။ တစ်ချက် အမှတ်မထင် လက်က အဆွဲလွန်သွားရာ ဖျတ်ကနဲ အရေပြား အောက်လျှောကျသွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သာဂိ လန့်ပြီး ပုဆိုးလေးလှန်ကြည့်တော့ သူ့လိင်တံအရေပြားသည် ဒစ်ခေါင်းကိုကျော်ကာ အောက်ရောက်နေချေပြီ။ ဒစ်ဖျားအောက်ခြေနား တစ်ဝိုက်တွင် ဖြူဖြူအဖတ်လေးတွေလည်း ကပ်နေ၏။ လန်ကျနေသော အရေပြားကလည်း ရဲတွတ်နေပြန်သည်။

သာဂိ ဆက်ပြီး ဂွင်းမတိုက်ရဲတော့။ တိုက်တော့ တိုက်ချင်သေးသည်။ လရည်က မထွက်သေး။ ကိုမောင်ကြီးက အရေပြားလန်လျှင် သူ့ဆီလာပြောဖို့မှာထားသည်ကို သတိရ၏။ သို့သော် ညဉ့်နက်ပြီဖြစ်လို့ အဒေါ်က အောက်ဆင်းခိုင်းမည် မဟုတ်။ ကိုမောင်ကြီးနှင့် တွေ့ချင်နေသော သာဂိသည် ဤတစ်ညကို ခက်ခက်ခဲခဲပင် ကျော်ဖြတ်ရလေသည်။

မနက်မိုးလင်း၍ စာကြည့်ပြီးသည်နှင့် သာဂိတစ်ယောက် ကိုမောင်ကြီးထံ ပြေးတော့သည်။ အဒေါ်က..

” ဟဲ့.. သာဂိ၊ မနက်စာ မစားဘဲ ဘယ်သွားမလို့တုန်း၊ ကျောင်းချိန်နောက်ကျမယ်နော် ”

ဟု လှမ်းအော်၏။ သာဂိ ခြေလှမ်းတွေကို မရပ်ပဲ

” ကိုမောင်ကြီးခေါ်ထားလို့ ဒေါ်လေးရေ … ”

ဟု အော်ပြေးပြေးရင်း ကိုမောင်ကြီးတို့ အိမ်ဘက်သို့ သုတ်ခြေတင်၏။ သို့ရာတွင် ကိုမောင်ကြီးကား အိမ်တွင် မရှိတော့။ ကျောင်းကားစောင့်ရန် လမ်းထိပ်သို့ ထွက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း ပြူးကျယ်က ဆို၏။ ဘာအကြောင်းကြောင့် လာသည်ဆိုသည်ကို ရိပ်မိသော ပြူးကျယ်က သာဂိကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြော၏။

” သာဂိ..မင်း ဒစ်ပြုတ်ပြီ မဟုတ်လား၊ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာ ငါ သင်ပေးမယ်၊ ဆရာလို့ တစ်ခွန်းပဲ ခေါ်ကွာ”

သာဂိ ပြူးကျယ်ကို စိတ်မဝင်စား၊ ပြူးကျယ်ကလည်း ဆရာသာ အခေါ်ခံပြီး အကောင်းသင်ပေးမယ့်လူ မဟုတ်ဟု သာဂိထင်၏။ ထို့ကြောင့် ပြူးကျယ်အား မကြည်ကြည့်သာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကိုမောင်ကြီး ကားစောင့်သည့် လမ်းထိပ်ဖက်သို့ သုတ်ခြေတင်ပြန်သည်။

သာဂိ ကံကောင်း၏။ ကားမှတ်တိုင်တွင် လွယ်အိတ်ကို ဖုထုံးလေးထုံး၍ ပခုံးတစ်ဖက်တွင် လွယ်ထားသော ကိုမောင်ကြီးကို တွေ့ရသည်။ သို့ရာတွင် ဘေးနားမှာ ကျောင်းသူအစ်မကြီးများလည်း ရှိနေပြန်သည်။ ကိုမောင်ကြီးက သူ့ကို တွေ့သွားသည်။ ပြုံးကြည့်သည်။ သာဂိက မဝံ့မရဲ အိုးတိုးအတနှင့် ဖင်ကုတ် ခေါင်းကုတ် လုပ်နေသောအခါ ကိုမောင်ကြီးက လက်ယပ်ပြီး လှမ်းခေါ်သည်။ အနားရောက်တော့ သာဂိ ခေါင်းလေးကိုပွတ်၍ ..

” ညနေ ငါစောစော ပြန်လာမယ်၊ ဘောလုံး မကန်ခင် ဗံဒါပင်အောက်မှာ စောင့်နေ ၊ ဟုတ်လား ”

ဟုဆို၏။ သာဂိ စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့် ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရတော့သည်။ ညနေ ကျောင်းဆင်းတော့ သာဂိ လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်ပစ်တင်၊ အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် ဗံဒါပင်အောက်က ထိုင်စောင့်တော့သည်။ ကိုမောင်ကြီးကလည်း ကတိတည်ပါသည်။ သိပ်ကြာကြာတော့ မစောင့်ရချေ။ ခဏမျှ အကြာတွင်ပင် ရောက်လာသည်။ ကိုမောင်ကြီး၏ နည်းလမ်းများကား ဤသို့ ဖြစ်သည်။

” အိပ်ခါနီးကြရင် ဆီ လိမ်းရမယ်ကွ ”

” ဘာဆီလဲ ကိုမောင်ကြီး ”

” မင်းမှာ အုန်းဆီတော့ ရှိမှာပေါ့ ”

” ရှိတယ် ”

” အေး၊ အုန်းဆီလည်း ရတယ်၊ အဲဒီ အုန်းဆီကို မင်း လက်မှာ ဆွတ်ပြီး ခါတိုင်း ဂွင်းထုသလိုပဲ ထု။ ခါတိုင်းထက် ပိုကောင်းတယ်ကွ။ နောက်ပြီး နောက်ပိုင်း မင်းမိန်းမယူတဲ့အခါကြတော့လည်း မြန်မြန်မထွက်တော့ဘူး။ အကောင်းဆုံးက မုန်ညင်းဆီကွ။ ငါ့မှာ ကုန်ခါနီးနေလို့ မင်းကို မပေးတာ။ မနက်ဖြန် ဝယ်တော့မှ မင်းဖို့ ပိုဝယ်ခဲ့မယ်။ ဒီညတော့ အုန်းဆီနှင့် စမ်းကြည့်ပေါ့၊ ဟုတ်လား”

ဤသို့ဖြင့် သာဂိ အိပ်ယာထဲရောက်တော့ အုန်းဆီလေး ဆွတ်ပြီး စမ်းကြည့်သည်။ ထိပ်ဖျားကို နှစ်ချက်လား၊ သုံးချက်လားပဲ ဆွဲလိုက်ရသည်။ သာဂိ အရည်တွေ ထွက်ကုန်၏။ ကောင်းချက်ကလည်း ပြောဖွယ်ရာမရှိ။ ခါတိုင်း လက်ချည်းသက်သက် လုပ်ရတာနှင့်များ တစ်ခြားစီဖြစ်နေ၏။ သာဂိ ကျေနပ်စွာဖြင့် အိပ်ပျော်သွား၏။ ထိုနေ့က ဘုရားမရှိခိုးဖြစ်။

သာဂိတစ်ယောက် အတတ်ကောင်းတတ်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း မျက်တွင်းတော့ နည်းနည်းကျသည်။ အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေကို ကြည့်ရတာလည်း သူတို့ အများကြီး လှလာသည်ဟု ထင်လာမိသည်။ အထူးသဖြင့် အောက်ထပ်ခန်းက မိဖြူ။ မိဖြူနှင့် သာဂိသည် အပေါ်ထပ်အောက်ထပ်၊ အခန်းချင်း နီးသလို ကျောင်းတက်တော့လည်း တစ်ခန်းထဲ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းက သူတို့ တိုက်တန်း၏ ရှေ့နားလေးမှာတင် ဖြစ်၏။ ခြေလှမ်း ၁၀၀ လောက် လှမ်းရသည့် ခရီးအတွက် သူနှင့် မိဖြူသည် ကျောင်းသွားဖော်တော့ ဖြစ်မလာကြပေ။

ဇတ်ဇတ်ကြဲ မိဖြူနှင့် အဆော့သန် အစသန်သော သူသည် ရန်ဖက်တွေသာ ဖြစ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ခါတိုင်း သူကြည့်မရလေ့ရှိသော မိဖြူသည် အခုတလော လှလာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ကျောင်းမှာဆိုလျှင် သူ့မျက်နှာလေးကို မှုန်မှုန်လေးဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်လာသည်မသိ။ သာဂိကတော့ ကြည့်ရင်း အသဲတွေယားမိသည်။ အသဲယားမိသော သာဂိသည် မိဖြူကို မကြည့်ပဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်မိလို့ မျက်ဝန်းချင်းဆုံလျှင်လည်း ပြောင်ပြမိသည်ချည်း ဖြစ်၏။ ထိုအခါ မိဖြူကလည်း အယုတ္တ၊ အနတ္တဆဲနည်းပေါင်းစုံဖြင့် တုန့်ပြန်တတ်သည်။

အခုတလော သူ မိဖြူကို ပို၍ တိုးစမိသည်။ တစ်ရက် သူ ကျောင်းသွားရန် လှေကားမှအဆင်း မိဖြူကလည်း လွယ်အိပ်လေးလွယ်၍ သူတို့ အိမ်တံခါးကို အပိတ် သူနှင့် ဆုံမိကြသည်။ ပါးပြင် ဝင်းဝင်းမို့မို့လေးပေါ်တွင် တင်ထားသော သနပ်ခါးကွက်လေးသည် တစ်ဝက်စို၊ တစ်ဝက်ခြောက်လျက်၊ မျက်တောင်ကော့လေးများ ဝန်းရံခနေသော မျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးများက သူ့ထံသို့ မော်ကြည့်နေသည်။ တံခါးပိတ်ရက် ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်စောင်းလေး လိမ်ပြီး သာဂိကို ကြည့်နေမိသော မိဖြူသည် ကိုယ်ဟန်ပြနေသကဲ့သို့။ ခါးတို ရင်ဖုံးလေး ဝတ်ထားသော မိဖြူ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းသည် သာဂိအမြင်တွင် မယ်မြန်မာထက် လှသည်။ ကျောင်းစိမ်းထမီလေးနှင့် ပျိုမျစ်နေသော မိဖြူသည် သာဂိအတွက်တော့ ဖိုဘီကိတ်ပုံတွေ လွှင့်ပစ်ချင်စရာ ဖြစ်သည်။

မိဖြူကလည်း အမှတ်တမဲ့ မော့ကြည့်မိရင်း သာဂိ၏ မျက်ဝန်းအစုံနှင့် အတွေ့ခေတ္တ မှိန်းမောသွားဟန် ရှိသည်။ ခဏလောက်လေး ကြောင်ပြီး သာဂိကို ပြန်ကြည့်နေမိ၏။ သာဂိ၏ မျက်ဝန်းတွေကလည်း မိဖြူ၏ မျက်နှာမှ တစ်ပါး….

ခဏအကြာ အရင်ဆုံး သတိပြန်ဝင်လာသူက မိဖြူဖြစ်သည်။ ဂုတ်ဝဲရုံလေး ညှပ်ထားသော ဆံပင်တိုတိုလေးများ ဝဲကနဲဖြစ်အောင် ခါရမ်းလိုက်ရင် လှေကားမှ ဆင်းပြေးတော့သည်။ သာဂိ နိမ့်တုံ၊ မြင့်တုံ ဖြစ်နေမည့် မိဖြူ၏ တင်ပါးဆုံများကို လိုက်မငေးမောအားပါ။ တစ်ဒိတ်ဒိတ်လေး တိုးနေသော သွေးတို့နှင့် တစ်ဆတ်ဆတ်လေး လှုပ်ခုန်နေသော နှလုံးကို ညာလက်နှင့် ဖိမိရင်း ငါဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟု တွေးမိပြန်သည်။ သို့သော် ကြာကြာတွေးနေဖို့တော့ အချိန်မရပေ။ ကျောင်းချိန်နီးပြီ ဖြစ်သည်။

အတန်းထဲတွင် ခါတိုင်း အဆော့သန်လှသော သာဂိ ကနေ့ငြိမ်နေ၏။ သူ့နေရာ နောက်ဆုံးတန်း၏ ဘယ်အစွန်တွင် ထိုင်ရင်း သူငယ်ချင်းများနဲ့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေသော မိဖြူကိုသာ ငေးနေမိသည်။ မိဖြူကား သာဂိနှင့် ပြောင်းပြန်။ ခါတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ်အုပ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သော မိဖြူသည် ဒီနေ့တော့ တစ်ဆိတ်လေး စကားများလွန်းသည် ထင်သည်။ သူ့ဘေးဘယ်ညာ ရှေ့နောက်တင်မက တစ်တန်းကျော် နှစ်တန်းကျော်က သူငယ်ချင်းများကိုပါ စကားလှမ်းလှမ်းပြောနေ၏။ သူ့ကို ငေးနေမိသော သာဂိတောင် ခေါင်းမူးချင်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။ ဒါပေမယ့် သာဂိ ငေးမောစဲ။ မနက်တုန်းကလို အကြည့်လေးများ ပြန်ရမလား မျှော်လင့်စဲ။

မိဖြူသည် ဒီနေ့ကြမှ သာဂိကို လုံးဝလှည့်မကြည့်။ အဲ.. မကြည့်ဘူးတော့ မဟုတ်ချေ။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးတော့ လှည့်မကြည့်။ ညာဘက် သို့မဟုတ် ဘယ်ဘက် မျက်ဝန်းနက်လေးက ရံဖန်ရံခါ စွေ၍ စောင်း၍ သာဂိဘက် ရောက်လာတတ်သည်။ နောက်တော်တော်လေး အကြာတွင် ဖျတ်ကနဲ ဆိုသလို သာဂိကို တစ်ချက်လောက်ကြည့်၏။ နောက်ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်တောင်တစ်ခတ်မျှအချိန်တွင်း တစ်ခြားဘက် လှည့်သွားပြန်၏။ သူ့ နှုတ်ခမ်း ထောင့်စွန်းလေးတွေ ပြုံးနေသလား.. သေတော့မသေချာပေ။ သေချာသည်ကတော့ ဒီလိုအကြည့်လေး တစ်ချက်ရဖို့ သာဂိ မိနစ်တော်တော်ကြာ စောင့်ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထပ်ပြီး သေချာသည်က သာဂိတွင် မိဖြူကို ခါတိုင်းလို ပြောင်ပြလိုစိတ် မရှိတော့ခြင်းပင်။

ညနေကျောင်းဆင်းသော အခါတွင်လည်း ခါတိုင်းလို အိမ်ကို ဒုန်းစိုင်း မပြေးတော့။ အဖော်တစ်ယောက်နှင့် စကားပြောရင်း လှုပ်လီလှုပ်လဲ့လေး လှမ်းနေသော မိဖြူနောက်နားကသာ ကပ်လိုက်လာမိသည်။ မိဖြူကလည်း သိပုံရသည်။ မျက်စောင်းလေး ဝေ့ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကြည့်တတ်သည်။ တိုက်ခန်းလှေကားနားရောက်တော့မှ မိဖြူကို ကျော်တက်ပြီး ဒုတိယထပ်နှင့် တတိယထပ်ကြား လှေကားထောင့်ချိုးကွေ့လေးတွင် ရပ်စောင့်သည်။

မိဖြူ လှေကားက တက်လာသည်။ ခါတိုင်း ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နှင့် ပြေးလွှားတက်ဆင်းနေကြ လှေကားကို မိဖြူသည် တစ်လှမ်းချင်း တက်နေသည်။ အပေါ်ကိုကား မော့မကြည့်။ သာဂိ ရင်မောလာသည်။ မနက်တုန်းကလိုမျိုး အကြည့်လေးမှ ရပါ့မလား။ သူတို့ အခန်းနှင့်လည်း တစ်ဖြည်းဖြည်း နီးလာ၏။ သာဂိ မျက်နှာပျက်ချင်လာသည်။ သူ ငါ့ကို မကြည့်တော့ဘူး ထင်တယ်ဟု တွေးမိလာသည်။

ဟော.. သူ အခန်းဝ ရောက်ပြီ။ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ သာဂိရင်ထဲတွင် မိုးတိမ်တောင်တို့ ပြိုတော့မလို အုံမှိုင်းလာကြသည်။ ထို့နောက် မိဖြူသည် အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်၏။ သာဂိ ရင်ထဲတွင် ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် မိဖြူသည် အောက်ဘက်ခြေထောက်က အခန်းထဲသို့ လှမ်းရက်နှင့် မျက်နှာလေးကို နည်းနည်းလေးစောင်းပြီး သာဂိကို လှစ်ကနဲ မော့ကြည့်၏။ နောက် ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ခန္ဒာကိုယ်လေးက အခန်းတွင်း ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။

ခဏလေးမှ တစ်ကယ့် ခဏလေး..။ သို့သော် သာဂိ၏ မှတ်ဉာဏ် မျက်ဝန်းတွင် ထိုအကြည့်သည် ဓာတ်ပုံရိုက်ထားသကဲ့သို့ စောစောက အုံမှိုင်းနေသော မိုးတိမ်တောင်ထုကြီးသည် လေပြင်းတိုက်ခတ်ခံလိုက်ရသလို လွှင့်စင်ထွက်သွားကြသည်။ ထိုနေရာတွင် ကျေးငှက်ငယ်တို့ အော်မြည်သံများ အစားထိုးလာကြသည်။ သာဂိ အလိုလို ပျော်နေမိသည်။ လေလေးတစ်ချွန်ချွန်ဖြင့် အဒေါ့်ကို အိမ်အလုပ်တွေ ဝိုင်းကူပေးတော့ အဒေါ်က မုန့်ဖိုးရှိသေးရဲ့လားဟု မေးသည်။ ရယ်စရာ မဟုတ်ပါပဲ ရယ်မောမိရင်း ရှိပါတယ်ဟု ပြန်ဖြေရသည်။

ဒီလိုနှင့် သာဂိနှင့် မိဖြူသည် မျက်လုံးချင်းရင်းနှီးမူ ပိုလာကြသည်။ သာဂိက အခုဆိုလျှင် ပြုံးတောင်ပြတတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိအပြုံးကို မြင်လျှင် မိဖြူက ရှက်ပြုံးလေးနှင့် ခေါင်းငုံ့သွားတတ်သည်။

ဒီဆင့်ကနေတော့ သာဂိ မတက်ရဲသေးချေ။ အဒေါ့်အိမ်မှာနေရင်း အဒေါ်အုပ်ချူပ်သည့်ကျောင်းမှာ ရည်းစားထားမိလျှင် နောင်ရေးမကောင်းနိုင်ကြောင်း သာဂိ သိသည်။ ထို့ပြင် ရည်းစားထားတာ ၁၀ တန်းအောင်မှ ထားရတယ်ကွ ဆိုသော ကိုမောင်ကြီး၏ ဆုံးမစကားကိုလည်း သဘောကျသည်။ သဘောကျတာထက် မလွန်ဆန်ရဲတာလည်းပါမည် ဖြစ်သည်။ ပြူးကျယ် ရည်းစားစာခိုးရေးတာ မိသွားစဉ်က ကိုမောင်ကြီးသည် ပြူးကျယ်ကို လက်ချာ တစ်နာရီလောက်ပေးသည်ဟု ကြားသည်။ ပြူးကျယ်ကတော့ ဆိုသည်။

” နေနှင့်ဦး။ အိမ်နှင့်ဝေးတဲ့ ကျောင်းကြီးရောက်မှ ရည်းစားတွေ ပတ်ထားပစ်မယ် ”

သာဂိကတော့ ရယ်နေလိုက်သည်။ ပြူးကျယ်ပြောတာကတော့ စိတ်ဝင်စားစရာပင်။ သူတို့ရပ်ကွက်သည် ယခုမှ ရပ်ကွက်ဟု သုံးနှုန်းခြင်းဖြစ်ပြီး ဟိုးယခင်က ရွာနာမည်နှင့် ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ကားဂိတ်နာမည်ကို အစွဲပြု၍ သူတို့ နေရာလေးကို ခေါ်ဝေါ်နေကြသည်။ အထက်တန်းကျောင်း မရှိပေ။ အလယ်တန်းအောင်သည်နှင့် ထောက်ကြံ့အဝင်က ကျောင်းသို့ ပြောင်းတက်ကြရသည်။ ဝေးတော့ အရမ်းကြီး မဝေးလှပေ။ ဘတ်စ်ကားစီးလျှင် လေးငါးမိနစ်ခန့်၊ စက်ဘီးနှင့်ဆိုလျှင် မိနစ် ၂၀၊ နာရီဝက်ခန့်သာသာ ခရီးပင် ဖြစ်သည်။

သာဂိလည်း ပြူးကျယ်လို တွေးမိသည်။ ၉ တန်းတက်လို့ ကျောင်းကြီးရောက်လျှင် ရည်းစားထားမည်ဟု။ သို့ရာတွင် တစ်ကယ်တမ်း ၉ တန်းတက်သောအခါတွင်မူ ပြူးကျယ် ရည်းစားထားချိန် မရလိုက်ရှာ။ သာဂိလည်း အတူတူ ဖြစ်သည်။ အစ်ကို ကိုမောင်ကြီး၏ ဦးဆောင်မူနှင့် ဘောလုံးကန်နေကြ သူတို့သည် ကျောင်းလက်ရွေးစင်များ ဖြစ်လာပြီး ထရိန်နင်ဆင်းခြင်း၊ ပြိုင်ပွဲများ ဝင်ကန်ခြင်း၊ ရံဖန်ရံခါ ချိန်းပွဲများကန်ခြင်းနှင့် မအားနိုင်အောင် ဖြစ်နေကြသည်။ သူ မိဖြူအပေါ် သွေးနည်းနည်း အေးသွားသည်။ ဒါပေမယ့် လုံးလုံးစိတ်မဝင်စားတာတော့ မဟုတ်။ ညမအိပ်ခင် ဂွင်းတိုက်ဖြစ်သော အခါများတွင် လည်းကောင်း၊ ရံဖန်ရံခါ အိမ်မက်များထဲတွင် လည်းကောင်း မိဖြူက စိုးမိုးနိုင်ဆဲ ဖြစ်သည်။

မိဖြူမိဘများကလည်း သူနှင့် ပြူးကျယ်ကို အားကိုးသည်။ သူတို့နေရာကနေ ကျောင်းအရောက် စက်ဘီးနှင့် သွားရသော ခရီးသည် အဝေးကြီး မဟုတ်သလို နီးနီးလေးဟုလည်း မဆိုနိုင်ချေ။ တစ်ချို့နေရာများတွင် အိမ်ခြေကျဲပါးသော နေရာများလည်း ရှိနေသည်။ ထိုအခါ မိန်းမဖော်များထက် အားကိုးရမည်ထင်သော အခန်းနီးချင်း သာဂိနှင့် ပြူးကျယ်တို့က စောင့်ရှောက်ပေးပါရန် မိဖြူမိဘများက အပ်နှံထားကြလေကုန်သည်။ သာဂိနှင့် ပြူးကျယ်တို့ကလည်း စောင့်ရှောက်ပါမည်ဟု အာမဘန္တေခံပြီးကာမှ ဘောလုံးဘက် အာရုံရောက်၍ အတူတူ အသွားအပြန် မလုပ်ဖြစ်သည်မှာပင် ကြာနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် မိဖြူနှင့်တွေ့၍ မျက်နှာချင်းဆုံလျှင်ကား သာဂိတစ်ယောက် မိဖြူကို အငမ်းမရ ငေးမောမိဆဲဖြစ်၏ ။ စိတ်ထဲတွင်လည်း မိဖြူသည် ငါ့အတွက်သာလို့ သာဂိ ထင်ထားမိသည်။ ရိပ်မိနေပြီဖြစ်သော ပြူးကျယ်ကမူ ..

” ဟကောင်.. သာဂိရေ.. ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူနော်.. ပါသွားဦးမယ်..သတိထား ”

ဟုဆို၏။ ပြူးကျယ် မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ သာဂိ မလှုပ်ရှားဝံ့ချေ။ ပြူးကျယ်၏ တိုက်တွန်းစကားထက် ပြူးကျယ်အစ်ကို၏ ဆုံးမစကားကို ကြောက်နေမိသည်။ သို့ဖြင့် သာဂိ အခြေအနေမှာ ရှေ့မတိုးနောက်ဆုတ်သာ ဖြစ်နေခဲ့တော့သည်။

သို့ရာတွင် ယင်းအခြေအနေမှာ သိပ်တော့ ကြာလှသည် မဟုတ်။ နေဝင်စောသော ဆောင်းဦးပေါက်၏ ညနေခင်းတစ်ခုတွင် သာဂိနှင့် ပြူးကျယ် စက်ဘီးအတူစီး၍ ကျောင်းမှပြန်လာကြသည်။ မိဖြူကား ပြန်နှင့်ချေပြီ။ ကျောင်းကောင်စီ၊ မော်နီတာ တာဝန် ယူထားသော သာဂိနှင့် ပြူးကျယ်က ပြတင်းပေါက်တွေ ချက်ကျမကျကြည့် ၊ အခန်း တံခါးသော့ခတ်၊ လူရှင်းမှ စက်ဘီးလေးတွေ ထုတ်၍ ပြန်လာကြရာ သူတို့ပြန်ချိန်တွင် လူအတော် ရှင်းနေပြီ ဖြစ်၏။ နှစ်ယောက်သား ဟေးလားဝါးလား ပြောရင်း ပြန်အလာ ညောင်ပင်ကြီးအောက် ပန်းများရောင်းသည့် ဆိုင်တန်းနားတွင် မိဖြူနှင့် သူ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ အခြေအနေကတော့ ကောင်းပုံမပေါ်။

မိဖြူတို့သည် သူနှင့် ပြူးကျယ်ကို မြင်သည်နှင့် အတင်းလှမ်းခေါ်ကြသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် ဘေးမှ ကောင်လေး လေးငါးယောက်တို့၏ သံသေးသံကြောင် အော်သံများလည်း ထွက်လာ၏။ သာဂိ သိလိုက်ပေပြီ။ မိဖြူကို နှောင့်ယှက်နေကြခြင်းပင်။ မိဖြူနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းသည် ကျောင်းမှနေ စက်ဘီးလေးတွေ ကိုယ်စီစီး၍ ပြန်အလာ ထိုငါးယောက်က နောက်ကပါလာကြသည်။ အားချင်းမတူ၍ လွတ်အောင် နင်းမပြေးနိုင်သည့်အဆုံး လူများရာ ဤညောင်ပင်အောက်တွင် သာဂိတို့အလာကို စောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိနှင့် ပြူးကျယ်သည် အခြေအနေကို အကဲခတ်၍ ပန်းရောင်းသည့် ဆိုင်ခန်းတွင် သူတို့ စက်ဘီးနှစ်စီးကို အပ်လိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် မိဖြူ၏စက်ဘီးကို သာဂိကနင်း၍ မိဖြူသူငယ်ချင်း ဥမ္မာ စက်ဘီးကို ပြူးကျယ်ကနင်း၏။ ပြီးလျှင် မိဖြူနဲ့ ဥမ္မာကို တင်ကာ သူတို့ ရပ်ကွက်ဘက်သို့ နင်းလာခဲ့ကြသည်။ နောက်ဘက်နားတွင် ဟိုလူတစ်သိုက်လည်း ကပ်လျက်ပါလာကြသည်။

မိဖြူသည် မျက်နှာလေးပျက်ကာ နီရဲလျက်ရှိသည်။ ကြောက်နေပုံလည်းရသည်။ နောက်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း သာဂိအင်္ကျီစလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ထားသည်။ သာဂိအဖို့တော့ ထိုအပြုမူလေးသည်ပင် မိုက်တိုင်ဆန်ကို စိန်ခေါ်ဖို့ လုံလောက်ပြီး ဖြစ်သည်။မကြာပါချေ။ နောက်ကလိုက်လာသောအဖွဲ့ သာဂိတို့ကို မှီလာသည်။ နောက် သာဂိ စက်ဘီး ရှေ့ကို ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ သာဂိ ဆက်နင်း၍ မရတော့။ စက်ဘီးပေါ်က အဆင်း …

” ကောက်ရိုးပုံစောင့်တဲ့ ခွေးတွေ၊ ချကွာ ”

အဲ့ဒီအသံပဲ သာဂိ ကြားလိုက်မိသည်။ သာဂိခေါင်းတွင် ပူခနဲဖြစ်ကာ လူက ဘေးကို ယိုင်သွားသည်။ခေါင်းကို ကိုင်ကြည့်မယ်အလုပ် ခန္ဒာကိုယ် အနှံ့သို့ ထိခတ်လာသော နာကျင်မူများ၊ သာဂိ လမ်းပေါ်ပုံရက်သားကျသွားသည်။ မိဖြူ၏ စူးစူးရှရှ အော်သံလို ကြားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ထွေးပွေ့လာသော နွေးထွေးနူးညံ့သည့် ရင်ခွင်တစ်ခု။ သာဂိ ရုတ်တရက် ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်း သေချာမဝေခွဲနိုင် ဖြစ်နေသည်။

ခဏလေး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ပြန်ဖွင့်ကြည့်တော့ သူ့ကိုပွေ့ထားရင်း ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်နေသော မိဖြူကို မြင်ရသည်။ နောက် သူ့ကို ငုံကြည့်နေသော တုတ်ကိုင်ထားသည့် လူနှစ်ယောက်။ သာဂိ မှတ်မိချေပြီ။ ဒါ မိဖြူကို နှောင့်ယှက်တဲ့ ကောင်တွေ။ အခု သူ့ကို ရိုက်လိုက်ပြီ။ သာဂိ မိဖြူရင်ခွင်ထဲကနေ ဝုန်းကနဲ ခုန်ထပြီး ဦးတည့်ရာတစ်ယောက်ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ မိဖြူ၏ အလန့်တကြား အော်ဟစ် တားမြစ်သံလိုလို ကြားရသည်။ သာဂိ ဂရုမစိုက် သူ့လက်ထဲတွင် မိထားသော ကောင်၏ လည်မြိုကို ညှစ်ရန်သာ သူကြိုးစားသည်။ နောက်ကျောကို တစ်ဗုန်းဗုန်းနှင့် လာထိသော ထိချက်များကို အသက်အောင့်ခံရင်း ရှေ့ကကောင်၏ လည်မြိုကို သူညှစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင် သူတို့ဖြစ်ပျက်နေရာ လမ်းဘေးနားသို့ ဘတ်စ်ကား ဒိုင်နာတစ်စီး ထိုးရပ်၏။ သာဂိ မော့အကြည့် ခေါင်းတွင် ပူကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်ကာ ဘေးသို့ လဲကျသွားပြန်သည်။ သို့ရာတွင် ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူများသည် ကိုမောင်ကြီးဦးဆောင်သော ရပ်ကွက်ထဲက ဘောကန်ဖက်များဆိုတာကိုတော့ မြင်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ သာဂိ ခေါင်းတွေ မူးနေပြီး ဘာတွေဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေပြန်သည်။ သတိပြန်ဝင်ချိန်တွင် သူသည် မိဖြူ၏ ရင်ခွင်ထဲမှာပင် ရှိနေပြန်၏။ မိဖြူသည် သူ့ကို စိုးရိမ်တစ်ကြီး ကြည့်နေသည်။ မိဖြူ၏ ရင်ခွင်သည် အိစက်လွန်းသည်။ သူ အိပ်နေကျ ခေါင်းအုံးထက် ပိုအိရုံမက နွေးနွေးထွေးထွေး လည်းရှိလှသည်။ သူ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ မိဖြူက

“နေသာရဲ့လား”

ဟု မေးသည်။ သာဂိ ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း လက်ထောက်ပြီး လူးလဲထသည်။ မိဖြူက

” အို .. မထနဲ့ဦးလေ..အို ..အို.. ”

သာဂိ လူးလဲအထတွင် ယောင်ပြီး လက်ထောက်မိရာ ထောက်မိသော လက်က နာသွား၍ ပြန်အယိုင် မိဖြူက လှမ်းအဆွဲ သာဂိမျက်နှာသည် မိဖြူ၏ ရင်နှစ်မွှာပေါ် တည့်တည့်ကျသွားလေသည်။ သာဂိ ရုတ်တရက်ကြောင်ပြီး ခဏငြိမ်နေသလို မိဖြူလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားပုံရသည်။ သာဂိ လက်တွေကတော့ သူ့ပေါင်တံလေးပေါ်မှာ.. ခဏမျှ ငြိမ်နေပြီးနောက် မိဖြူသည် သာဂိခေါင်းကို အမှတ်မဲ့ ဆတ်ဆို တွန်းထုတ်လိုက်၏။ သတိလွတ် မှိန်းမောနေသော သာဂိခေါင်းနှင့် ကတ္တရာ ဆောင့်မိပြန်သည်။ သို့ရာတွင် ဒီတစ်ချီမှာတော့ သာဂိသည် နာတယ် မထင်တော့ချေ။

ထိုအဖြစ်အပျက်နောက်ပိုင်းတွင် သာဂိနှင့် မိဖြူတို့ ပိုရင်းနှီးလာကြသည်။ မိဖြူသည် သာဂိတို့ အပေါ်ထပ်သို့ တက်တက်လာတတ်သည်။ သာဂိသည် ခေါင်းနှစ်ချက်ချုပ်ရပြီး ဘယ်ဘက်လက်ဖျံ အရိုးအက်သွားခဲ့ရာ တစ်လလောက် နားနေခဲ့ရသည်။ သူ့ကိုရိုက်သည့်သူများက အဒေါ့်ထံတွင် လာတောင်းပန်ကြသည်။ အဒေါ်ကလည်း ကျေအေးပေးပါသည်။ သူကလည်း နည်းနည်း ကျေနပ်သလိုတောင် ဖြစ်နေမိသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသည် မိဖြူသည် သူ့ထံ နေ့တိုင်းလာ၍ စာရှင်းပြ၊ ထမင်းခွံကျွှေး လုပ်ပေးနေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

မိဖြူ ခဏခဏ တက်လာလွန်း၍ အဒေါ်ကပင် တားယူရသည်။ သာဂိကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ကျေနပ်နေသည်။ တစ်ခု အံ့သြရသည်မှာ သာဂိကို ဝိုင်းရိုက်ကြတာ နှစ်ယောက်ဖြစ်၍ ပြူးကျယ်ကိုရိုက်တာ သုံးယောက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သာဂိမှာ ထိပ်ပေါက် ခေါင်းကွဲ ကျောက်ပတ်တီး စည်းရပြီး ပြူးကျယ်ကတော့ နံစောင်းနှင့် ကျောကုန်း အနည်းငယ် အညို၊ အမည်း စွဲရုံမျှသာ။ သာဂိကိုပင် ပြူးကျယ်က လူမမာ လာကြည့်သေးသည်။ သာဂိက တအံ့တသြမေးတော့ ပြူးကျယ်က ကိုကျော်ကြီး သင်ပေးထားလို့ဟု ဖြေသည်။ သာဂိ သဘောပေါက်သွားသည်။ ပြူးကျယ်၏ အစ်ကိုလတ်၊ ကိုမောင်ကြီးအောက်က ကိုကျော်ကြီးသည် အတိုက်အခိုက် ဝါသနာပါသည်။ ဘယ်နေရာမှာ ဘာသင်တန်းဆိုသည်နှင့် ရောက်အောင် သွားတက်သည်။ ရန်ကုန်အနှံ့ သူမတက်ဖူးသည့် သိုင်းသင်တန်း မရှိသလောက်ပင် ဖြစ်၏။

သာဂိလဲ ပြူးကျယ်ကို အပူကပ်ရ၏။ သူနေကောင်းသွားလျှင် ကိုကျော်ကြီးကို သိုင်းသင်ပေးဖို့ ပြောပေးပါဟု ဆိုတော့ ပြူးကျယ်က ဖြစ်ရစေ့မည်ဟု အာမခံသည်။ မိဖြူက ဘေးနားတွင်ထိုင်၍ ငြိမ်ပြီး သူ့ကို ကြည့်နေသည်။ ခဏနေတော့ ပြူးကျယ် ပြန်သွားသည်။ အဒေါ်က နောက်ဖေးတွင် ထမင်းချက်နေသည်။ သာဂိက အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် လှဲနေခြင်းဖြစ်သည်။ မိဖြူသည် ပြူးကျယ်ပြန်သွားသည်နှင့် ကျောက်ပတ်တီး စည်းထားသော သူ့လက်ကို ဖွဖွလေး ထိရင်း မျက်ဝန်းလေးတွေ အရည်လည်လာသည်။ အဲဒီ့လက်ကလေးကို သာဂိက ညာလက်နှင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်တော့ မိဖြူက မရုန်းချေ။

သူ့လက်ကလေးသည် သာဂိလက်နှင့်စာလျှင် သေးကွေးလွန်းသည်။ သို့ရာတွင် နွေးထွေးမူသည် သာဂိလက်မှတစ်ဆင့် နှလုံးသို့တိုင် စီးဆင်းသွားသည်ဟု ခံစားရသည်။ သာဂိရင်တွေ နွေးလာသည်။မိဖြူသည် ခေါင်းလေးငုံ့ထားသည်။ သူသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပဆစ်တုပ်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သာဂိ အပေါ်က မိုးကြည့်တော့ မိဖြူ၏ ပါးပြင်လေးသည် ပန်းသွေးရောင် လွှမ်းလာသလို မြင်ရသည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးနှင့် ရင်ဘတ်အစပ်နားလောက်ဆီက သွေးကြောစိမ်းလေးတစ်ခုသည် တစ် ထုတ်ထုတ်နှင့် လှုပ်နေသည်။ သာဂိ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာသည်။ အောက်က အတံကလည်း ထောင်ထလာသည်။

သာဂိ သူ့ကို ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ဖြစ်လာသည်။ လက်က ဒဏ်ရာနှင့် နောက်ဖေးက အဒေါ်ကြောင့် အဲဒီစိတ်ကို သာဂိ မနည်းထိန်းပြီး သူ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ မရုန်းသော်လည်း သူ့လက်လေးသည် နည်းနည်း တောင့်တင်းနေသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် မတောင့်သာ တောင့်သာ တောင့်ထားပုံရသည်။ သာဂိ နည်းနည်းလေး အားစိုက်ဆွဲယူရင်း သူ့လက်ခုံလေးကို နှုတ်ခမ်းအစုံနှင့် ဖိနမ်းလိုက်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောမိသည်။

” နင့်အတွက်ဆိုရင် ငါသေသွားတောင် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”

မိဖြူ မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနှင့် မော့ကြည့်သည်။ အို.. ကြည့်စမ်း.. မိဖြူ၏ မျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးသည် အရည်လေးတွေလည်လျှက် ရွှန်းရွှန်းစိုကာ တောက်ပြောင်နေသည်။ သာဂိ အဲ့ဒီမျက်ဝန်းလေးတွေရဲ့ ဆွဲအားဒဏ်ကို မခံနိုင်ချေ။ ထိန်းထားတဲ့ကြားက လွှတ်ကနဲ ထုတ်ပြောမိ၏။

” တက္ကသိုလ်ရောက်ရင် နင့်ကို ငါ ချစ်မယ်နော်”

မိဖြူ ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြ၏။ သူ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တစ်လှုပ်လှုပ် တစ်ရွရွနှင့်။ သို့သော် ဘာအသံမှတော့ ထွက်မလာချေ။ ဘာပြောချင်လို့လဲဟု သာဂိ မေးရန် ကြံလိုက်စဉ်မှာ နောက်ဖေးက အဒေါ့် အသံထွက်လာ၏။

”မိဖြူရေ.. သာဂိဖို့ ထမင်းရပြီ၊ ယူကျွေးလိုက်စမ်းပါဦး”

သာဂိသည် ယခုမှ သူ လူဖြစ်လာသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူ့တွင် ရည်မှန်းချက်ရှိသည်။ သူ တက္ကသိုလ် မြန်မြန်ရောက်ချင်သည်။ မိဖြူကို အားရပါးရ ချစ်ချင်သည်။ အတူတူ ကျောင်းတက်ကြမည်။ ကျောင်းပြီးလျှင် လက်ထပ်ကြမည်။ သူက အလုပ်ဝင်၍ မိဖြူက အိမ်မှာ … တွေးကြည့်ရုံနှင့်ပင် သူ့ကြည်နှုးမူသည် တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းသွားသည်။

🏵️ ရွာက သာဂိ (အပိုင်း ၂) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️