ဝိဇ္ဇာနီ – ရန်သူ/ချစ်သူနှင့် စတင်တွေ့ဆုံခြင်း

ဝိဇ္ဇာနီ – ရန်သူ/ချစ်သူနှင့် စတင်တွေ့ဆုံခြင်း
ရေးသားသူ – သျှင်နှောင်းအိမ် (Nite.Gal)

🏵️(အခန်း ၁)🏵️

ဗေဒါရီကိုင်ထားရသော ပရောဂျက်တွေက မပြီးသေး။ အချိန်မီ မပြီးနိုင်လျှင် အလုပ်ကို ထိခိုက်နိုင်သည်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေလဲ နားမနေနိုင်၊ ရုံးသွားရမည်။ ဒီကြားထဲ အိပ်ရာထက နောက်ကျလိုက်သေးသဖြင့့် ဗေဒါရီ ရေမိုးချိုးပြီးသည်နှင့် အလှပြင်ခုံတွင်ထိုင်ကာ ပဲများမနေနိုင်တော့။ အဝတ်ကိုလဲ သေချာရွေးမနေနိုင်။ မျက်စိထဲတွေ့ရာ အပြာနုရောင် ရင်စေ့အကျီကလေးကို ကောက်စွပ်သည်။ တန်းမှာလှမ်းထားသော ကာကီရောင် စကပ်လေးကို လှမ်းယူမည်အပြုတွင် ဘရာဇီယာ မဝတ်ရသေးတာ သတိရသွားသည်။ “စနေနေ့ဆိုတော့ လူလဲရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရပါတယ်။” ဟုတွေးကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အသစ်တစ်ထည်ကို ဝတ်ပြီးသည်နှင့် စကပ်ကိုဝတ်၊ ချိတ်ကို အမြန်တပ်ကာ ကားဂိုဒေါင်သို့ မဗေဒါ ပြေးလေသည်။

သူမ၏ မာဇဒါ ပြိုင်ကားကလေးပေါ်သို့ တက်ပြီးမှ ဗေဒါရီ မှန်ကြည့်ရသည်။ သူမ၏ မျက်နက်ဝန်းများက သာမာန်အာရှသူတို့ထက် ပို၍ နက်မှောင်နေသည်။ နီကျင်ကျင်ဆိုးထားသော ဆံပင်က ပခုံးထက်တွင် ခွေခွေကလေးကျနေကာ သူမ၏ ပါးရိုးမြင့်မြင့်များကို လှသထက်လှအောင် ပံ့ပိုးပေးလျှက် ရှိသည်။ ဗေဒါရီ လုပ်နေကျအတိုင်း လက်ပွေ့အိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ လက်ပွေ့အိတ်အတွင်းတွင် နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး၊ မိတ်ကပ်၊ တစ်ရုှူး၊ မျက်တောင်ကော့တံစသည့် မိန်းကလေးအသုံးအဆောင်များနှင့်အတူ ဘူးသီးခြောက်ကလေးတစ်လုံးလဲ ရှိနေသည်။ အဲဒါမပါလို့မဖြစ်။ အိတ်အတွင်းမှ မျက်မှန်ကို ဗေဒါရီထုတ်တပ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးမကောင်း၍တော့ မဟုတ်၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များအကြားတွင် သိသိသာသာ ငယ်ရွယ်နေသော သူမကို လေးစားသမှုရှိအောင် မျက်မှန်ကိုင်းထူထူကြီးကို ဝယ်တပ်ရခြင်းပင်။

ရုံးဝင်းထဲ အဝင်တွင် တီအီးစစ်ကားကြီးတစ်စင်းနှင့် ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း၏ ဘီအမ်ဒဘလျူကားကလေးကို ကားကွင်းထဲတွင် ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စနေနေ့ကြီး ဒေါ်ကြည်စင်လင်း ဘာလာလုပ်တာပါလိမ့်။ ဒေါ်ကြည်စင်လင်းသည် ထူးချွန်သော အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း သူမ၏ အသက်က ၃၅ စွန်းစွန်း၊ အင်ဂျင်နီယာလောကတွင် အကျပိုင်းသို့ ရောက်နေပြီ။ ကောလဟလများအဆိုအရ သူမကို အလုပ်မှထုတ်တော့မည်လိုလို၊ ဒါရိုက်တာရာထူးပေးတော့မည်လိုလို ကြားမိရသည်။ မပြောကောင်းမဆိုကောင်း အလုပ်ထုတ်တာက ပိုဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဗေဒါရီ ထင်မိသည်။

ဒေါ်ကြည်စင်လင်းသည် သူမဝတ်နေကျ ဝတ်စုံဖြူကလေးနှင့် ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်ကလေး လှနေသည်။ အနက်ရောင်ဆံထုံးအောက်မှ ဖွေးဥနေသော လည်ပင်းသားများသည် ရင်ဖုံးအကျီ၏ ဇာနားကွပ်များအတွင်းသို့ ငုတ်လျိုးသွားကြသည်။ သွယ်လျသော ပေါင်တံများကို ဆင်စွယ်ရောင် ချည်လုံချည်ပျော့ပျော့လေးက ဖုံးကွယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်။

“ဟင် … ဗေဒါ ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ဗေဒါရီလဲ လန့်သွားပါသည်။ ဒေါ်ကြည်စင်လင်း၏နောက်မှ တပ်ကြပ်ကြီး တစ်ဦးနှင့် ဒုတပ်ကြပ်နှစ်ဦးတို့ ဝတ်စုံပြည့် (သေနတ်များပါ အပါအဝင်) ရုတ်တရက်ကြီး ပေါ်ထွက်လာကြသည်။ ဒုတပ်ကြပ်နှစ်ဦးက ပြောင်လက်နေသော သံသေတ္တာတစ်လုံးကို ဘယ်ညာ မ လာကြသည်။

“ဒါဟို ပရောဂျက်လား။ သုံးဖို့ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး ထင်တယ်နော်။”

ဗေဒါရီက အိန္ဒြေကိုဆည်ရင်း သူမ၏ အထက်အရာရှိကို သတိပေးစကား ဆိုလိုက်သည်။ ဟိုပရောဂျက်ဆိုသည်မှာ အဆင့်မြင့်လက်နက်များကို ထိန်းချုပ်သည့် ဆော့ဖ်ဝဲဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြည်စင်အကူအညီတောင်းသဖြင့် ထိုပရောဂျက်ကို ဗေဒါရီ ဝင်စစ်ဆေးပေးဖူးသည်။ ဘာမှားနေသည် ရှာမတွေ့သော်လည်း စမ်းသပ်တိုင်း ထင်သလိုမဖြစ်လာသော ပရောဂျက်ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ ဒေါ်ကြည်စင် ပြုတ်မလိုလို ဖြစ်နေတာနေမှာ။

“ဒေါ်ဗေဒါရီ … ဒီပရောဂျက်က တို့ပရောဂျက်ပါ၊ သုံးလို့ရ၊ မရကို ဒေါ်ဗေဒါရီ ဝင်ပြီး မှတ်ချက်ပေးဖို့ မလိုပါဘူး။ တို့ပြောတာ သဘောပေါက်သလား။”
ပျော့ပြီး ပါးလွန်းနေသည့် အပြာနုရောင် ရင်စေ့အကျီကလေးကိုသာ ဝတ်ထားမိသည်ကို သတိရမိသော ဗေဒါရီ စစ်သား ၃ ယောက်နှင့် ဒေါ်ကြည်စင်၏ရှေ့တွင် လက်ကလေးပိုက်လို့ ခေါင်းသာမြန်မြန် ငြိမ့်မိပါသည်။

“စည်းကမ်းအရ ပရောဂျက်ကို စမ်းသုံးမယ်ဆိုရင် ပညာရှင် ၂ ယောက်ရှိရမယ်။ ဒေါ်ဗေဒါရီ တို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါ။”

သံသေတ္တာကြီးနှင့် စစ်သားသုံးယောက်က တီအီးပေါ်သို့၊ ဒေါ်ကြည်စင်နှင့် မဗေဒါက ဘီအမ်ဒဘလျူပေါ်သို့ ……..

လူပြတ်သော လယ်ကွင်းများအတွင်း ဖောက်လုပ်ထားသော အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ်တွင် တီအီးကားကြီးနှင့် ဘီအမ်ဒဘလျူကားကလေး ပြေးနေသည်။ မည်သူကမျှ မည်သည့်စကားမျှ မဆိုကြ။ ရုတ်တရက် လမ်းမကြီးတစ်ခုလုံး မြူများဖုံးအုပ်သွားချိန်တွင်တော့ စစ်သားများ၏ ဆဲဆိုသံ၊ ကားများ၏ ဘရိတ်အုပ်သံနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး၏ ဘုရားတသံတို့ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ စစ်သားများက သေနတ်များကိုဆွဲကာ တီအီးကားကြီးပေါ်မှ ခုန်ဆင်းသည်ကို နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရပြီး မြူများက ပိုမိုထူထပ်လာသဖြင့် ဗေဒါရီတို့ ဘာမှ မတွေ့ရပဲ ဖြစ်နေသော်လည်း သတ်ပုတ်သံများနှင့် သေနတ်သံများကို ကြားနေရသည်။ မြူများကွဲသွားသောအခါ လဲကျနေကြသော စစ်သား ၃ ယောက်အနီးတွင် အာကာသဝတ်စုံလိုလို ဝတ်စုံကြီးအပေါ်တွင် သံမဏိ ခေါင်းဆောင်းနှင့် ရင်ကာကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရလေသည်။

“ဘုရား … ဘုရား … ရာစုသစ်ပါလား”

ဒေါ်ကြည်စင်နှုတ်မှ ဘုရားတသံ ဒုတိယအကြိမ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဗေဒါရီကလဲ သူမ၏ လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှ ဘူးသီးခြောက်ကို လှမ်းယူသည်။ နေစမ်းပါဦး … ဘေးမှာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းရှိနေတာကို သူမဘယ်လို ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ပြောင်းမလဲ၊ ခက်ပြီ။

“ကားထဲက ထွက်လေ မမ။”

ဗေဒါရီ့အသံက ဒေါက်တာကြည်စင့်ကို လှုပ်နှိုးသလိုဖြစ်သွားသည်။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက် ကားတံခါးဖွင့်ထွက်ကာ နောက်သို့ လှည့်ပြေးမည် အပြုတွင် ရာစုသစ်၏ တပည့်များ ကားနောက်တွင် ပိတ်ရပ်နေသည်ကို တွေ့သည်။ နှစ်ဦးသား ကားထဲသို့ မတိုင်ပင်ပဲ ပြန်ဝင်ကြကာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်က လီဗာကို ဖိနင်းပြီး ရာစုသစ်ကို ဝင်အောင်းသည်။ ရာစုသစ်က မရှောင်၊ ကားဘောနက်ပေါ်ခုန်တက်ပြီး အိပ်ထောင်ထဲရှိ အလင်းဓားကို ထုတ်ကာ အင်ဂျင်ထဲသို့ စိုက်ချလိုက်သည်။ ကားသည် လေဖြတ်နေသော ခွေးအိုကြီး ကြောင်ကုတ်ခံရသကဲ့သို့ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် ရပ်သွားလေသည်။

“မမလေးတို့ အပြင်ကို ကြွပါ။”

ရာစုသစ်၏ တပည့်များ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ရင်း ပြောလိုက်သော စကားဖြစ်သည်။ သူမတို့၏ လက်မောင်းတစ်ဘက်စီကို လူတစ်ယောက်စီက ကိုင်လျှက် အပြင်ကို ဆွဲထုတ်ကြသည်။ ဝိဇ္ဖာနီ အသွင်မပြောင်းရသေးသော ဗေဒါရီသည် အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ် အားနွဲ့သည့် မိန်းမသားသာလျှင်ဖြစ်သည်။ သူမကို ဝိုင်းချုပ်ကိုင်ထားသော လူဆိုး ၂ ဦးမဆိုထားနှင့်၊ သာမာန် ယောက်ျားသားတစ်ဦးကိုပင် သူမ ခံသတ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

🏵️(အခန်း ၂)🏵️

“ပြောပြောနေကြတဲ့ ဟိုပရောဂျက်ကြီးဆိုပါလား”

ရာစုသစ်သည် သူ၏ ကစားစရာအသစ်ကို အာရုံစိုက်ကာ ပျော်မြူးနေသည်။ လူဆိုးလက်ထောက်နှစ်ယောက်က

“ကျမကို ချက်ချင်းလွှတ်”

ဟု တစာစာ အော်နေသော ဗေဒါရီကို သူတို့ဆရာထံ တရွတ်တိုက် ဆွဲလာကြလေသည်။ နှုတ်မှလည်း

“ဘဲကြီး … ကျွန်တော်တို့ တွေ့လာတဲ့ အကိတ်ကလေးကို ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဒါလေး ကျွန်တော်တို့ကို ဆုကြေးအနေနဲ့ ပေးပါလား။”

ဟု အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ အော်ဟစ်လာသည်။ ရာစုသစ်က ဗေဒါရီ့ကို တချက်လှမ်းကြည့်သည်။ သံခေါင်းစွပ်ကြီး စွပ်ထားသဖြင့် သူ့မျက်လုံးများကို မမြင်ရသော်လည်း သူ၏ အကြည့်ကို ဗေဒါရီ မခံနိုင်၊ ထူပူသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ရာစုသစ်သည် ခါးကြားမှ တုတ်တစ်ချောင်းကို ထုတ်ကာ ရုတ်တရက် လွှဲရိုက်လိုက်ရာ ဗေဒါရီ ဒီနေ့တော့ အသက်နဲ့ကိုယ် အိုးစားကွဲပြီဟုပင် ထင်ကာ ခေါင်းကိုပု မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားမိလေသည်။

ဗေဒါရီ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကြည့်သောအခါ သူမ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ချုပ်ထားသော လူဆိုးမှာ လမ်းမပေါ်တွင် ခွေခွေကလေးဖြစ်နေလေသည်။

“မင်းတို့ ငါ့ကို ဆရာလို့ ခေါ်ချင်ခေါ်၊ အာစရိလို့ ခေါ်ချင်ခေါ်။ ဘဲကြီးဆိုလို့ကတော့ နောက်တစ်ခါ အသေပဲ။”

ဟု အေးစက်စက်နှင့် ရာစုသစ်က အပြောတွင် မဗေဒါရော ဒေါ်ကြည်စင်ပါ သေးပေါက်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

ရာစုသစ်သည် သူ၏ တပည့်များထက် များစွာထွားကျိုင်းသည်။ လမ်းလျှောက်ပုံကလဲ ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မာန်အပြည့်နှင့်။ လျှင်မြန်မှုကလဲ ကားဘောနက်ပေါ် ခုန်တက်လိုက်တာ တစ်ခုနှင့်ပင် ဩချရလောက်သည်။ လူဆိုးတစ်ယောက်ထဲ ချုပ်ထားတာကိုတောင် လွတ်အောင်မရုန်းနိုင်သော ဗေဒါရီ ဝိဇ္ဖာနီအသွင်ကို မပြောင်းနိုင်လို့ကတော့ ရာစုသစ်ကို ပြိုင်သတ်တာသည် တန် ၁၀ဝ လေးသော သံမဏိတုံးကြီးကို ကြက်ဥနှင့် သွားပေါက်သကဲ့သို့ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်ဟု သူမကိုယ်သူမ သိနေသည်။

“ရှင်လိုချင်တာ ရပြီးပြီ မဟုတ်လား၊ သွားတော့လေ။”

ဟု မဗေဒါက ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ပြောလိုက်သည်။

“အိုး အို … ရဲရဲတောက် အာဇာနည်မယ်ကလေးပါလား။”

ရာစုသစ်၏ တုန့်ပြန်မှုက လှောင်သံအပြည့်။

“ကျမ ရှင့်ကို လုံးဝမကြောက်ဘူး။”

“ကောင်းပေစွ။” (လှောင်သံက မလျှော့)

ရာစုသစ်သည် ဗေဒါရီ၏ ကိုယ်ခန္ဒာအပေါ်ပိုင်းကို သေချာစွာ အရသာခံ ရှုစားနေသည်။ အရသာခံလဲ ခံစဖွယ်ပင်။ ရုန်းထားကန်ထားသဖြင့် အပေါ်ကြယ်သီး ၃ လုံးမှာ လမ်းမအလယ်တွင် သခင်မ၏ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံထားရသည်။ ထို့အပြင် အကျီကလဲ ရွဲ့စောင်းနေပြီး ပန်းရောင်အသွေးရှိသော အစိတ်အပိုင်းအချို့ပင် ပြင်ပလေအေးကို ရှုရှိုက်နေကြပြီ။

သို့ဖြစ်၍ သူ၏ သားရေလက်အိတ်စွပ်ထားသောလက်ကို ရာစုသစ် လှမ်းလာချိန်တွင် အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းပြီဟု ဗေဒါရီ ထင်မိပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားမိလေသည်။ တကယ်တော့ ဗေဒါရီ အထင်မှားသည်။ ရာစုသစ်က သူမအကျီကို မြင်ကောင်းအောင် ပြန်ပြင်ဆင်ပေးပြီး သူမ၏ လည်ပင်းရှိ အမည်ကတ်ပြားကို ယူကြည့်သည်။

“ကျနော်က သတ္တိရှိတဲ့ မိန်းမတွေကို သဘောကျပါတယ် … မဗေဒါရီ။”

ရာစုသစ်၏ မျက်လုံးညိုများက ဗေဒါရီ့ထံမှ မခွာသည်ကို မမြင်ရသော်လည်း ဗေဒါရီ သိနေသည်။

“အထူးသဖြင့် သတိ္တလဲရှိ၊ လှလဲ လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေကိုပေါ့။ မျက်မှန်ကြီး တပ်မထားရင် မဗေဒါက ပိုလှသွားမှာ။”

ပြောလဲပြော သူမ၏ မျက်မှန်ကိုလဲ ရာစုသစ်က ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဗေဒါရီတစ်ယောက် ရာစုသစ်၏ အကြည့်များအောက်တွင် အဝတ်ပါသော်လည်း ကိုယ်လုံးတီး အကာအကွယ်မဲ့သွားသကဲ့သို့ ရှက်သွေးသွမ်းနေမိသည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ရာစုသစ်၏ တပည့်များက ဒေါ်ကြည်စင်နှင့် ဗေဒါရီ၏ လက်ကိုင်ဖုန်းများကို သိမ်းယူလိုက်ကြသည်။

“မင်းကို ဒီလို ထားခဲ့ရတာ ကိုယ့်ရင်ထဲ မကောင်းဘူး သူယောင်မယ်ကလေးရယ်၊”

ရာစုသစ်က ဗေဒါရထံမှ ဒေါ်ကြည်စင်သို့ အကြည့်လွှဲသည်။

“ဒေါက်တာ့ကိုတော့ ကျနော်တို့ကို ကူညီဖို့ ခေါ်သွားရပါမယ်။”

“ရင်ထဲ မကောင်းလျက်နဲ့ ကျမကို ချန်ခဲ့တာ ရှင့်ရဲ့ မဟာအမှားပဲ။”

အဝေးပြေးလမ်းမအလယ်တွင် တီအီးကားကြီးနှင့် ဘီအမ်ဒဘလျူပျက်တစ်စင်းနှင့်အတူ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သူ ဗေဒါရီက ကြုံးဝါးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
လက်ပွေ့အိတ်ထဲမှ ဘူးသီးခြောက်ကို ယူကာ ပုခုံးပေါ်တွင် စလွယ်သိုင်းလိုက်ချိန်တွင်တော့ ဗေဒါရီအသွင်ကွယ်ကာ ဦးထုပ်နီ၊ မြစိမ်းရောင်ပုဝါပါးမျက်နှာအုပ်၊ ရှမ်းအကျီနီ၊ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီနီနှင့် ခုံဖိနပ် အနီရဲရဲကို ဝတ်ထားသော ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ရောက်ရှိသွားလေသည်။ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေစက်ငယ်များကို လက်ဝါးပေါ်မှောက်ချကာ မြင်းနီကြီးတစ်ကောင်ကို တလိုက်သည်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ၏ ရှေ့သို့ ကကြိုးတန်ဆာအပြည့်နှင့် အနီရောင် မြင်းပျံကြီးတစ်ကောင် မိုးကောင်းကင်ပေါ်မှ ကျရောက်လာလေတော့သည်။

🏵️(အခန်း ၃)🏵️

“ဝိဇ္ဖာနီ”

ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းသည် အနီရဲရဲ လူစွမ်းကောင်းမယ်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ရုတ်တရက် ထအော်ရှာသည်။ သို့သော် ရာစုသစ်က တုန်လှုပ်ဟန်မပြ။ သူ၏ အလင်းဓားကို ထုတ်ယူကာ ဝိဇ္ဖာနီကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။

“ဇေယျသီရိမြို့မှာ လူစွမ်းကောင်းမယ်တစ်ယောက်ရှိတာ ကျနော်မသိလိုက်ဘူးဗျာ။”

ဟုလည်း ရွဲ့လိုက်သေးသည်။

“ရှင့်တပည့်တွေ အားလုံး အိပ်လို့ကောင်းနေကြပြီ။”

ဝိဇ္ဖာနီက သူမ၏ ပခုံးပေါ်မှ ဆံနွယ်များကို ဆော့ကစားရင်း ပြောသည်။

“ဒီတော့ ရှင်အသားမနာချင်ရင် အသာတကြည် အဖမ်းခံပါ။”

“ကျနော့်တပည့်တွေ အိပ်ကုန်တာနဲ့ ကျနော်လက်နက်ချတာ ဘာဆိုင်လို့တုန်း။”

ရာစုသစ်၏ မိမိကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည့်မှုက တရွေးသားမျှ မလျော့။ အလင်းဓားက ဝိဇ္ဖာနီ ရင်ဝသို့ တဟုန်ထိုး တိုးဝင်သည်။ ဘူးသီးခြောက်အတွင်းမှ ရေစက်ငယ်လေး အနည်းငယ်က ပျံတက်လာပြီး ဝိဇ္ဖာနီ၏ လက်နှစ်လက်တွင် ပြောင်လက်လက် သတ္တုစပ် လက်အိတ်များးအဖြစ် အသွင်ပြောင်းသွားသည်။ ထိုလက်အိတ်စွပ်ထားသောလက်ဖြင့် အလင်းဓားကို ခါချလိုက်သောအခါ ရာစုသစ် ဟန်ချက်ပျက်သွားသည်။ အားမလျှော့ပဲ ရာစုသစ် အလင်းဓားဖြင့် ဝိဇ္ဖာနီကို ထိုးသည်၊ ခုတ်သည်၊ ရမ်းသည်။ ရာစုသစ်၏ ခွန်အားနှင့် လျှင်မြန်မှုမှာ ချီးကျူးစဖွယ်ပင်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီကိုကား မမီချေ။

ရာစုသစ် သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်လာချိန်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ သတိထားမိသည်ကား သူ၏ ရင်ကာမှာ သတ္တုနှင့်တူသော်လည်း တကယ်တမ်းကတော့ သတ္တုစပ် အဝတ်တမျိုးသာဖြစ်ကြောင်း ဖြစ်သည်။ ရင်အုပ်ကြီး ကြီးသလိုဖြစ်နေသည်မှာ ရင်ကာကြောင့်မဟုတ်ပဲ တကယ်ကို ရင်အုပ်ကြီး ကြီးနေလို့ပဲ … ဝိဇ္ဖာနီ တွေးမိသည်။

“ရှင့်ကို လက်နက်ချဖို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် အခွင့်အရေးပေးတယ်။”

ရာစုသစ် မည်သို့ပင် ကြိုးစားစေကာမူ ဝိဇ္ဖာနီ၏ အကျီကိုမျှ မထိနိုင်။ လူချင်းကွာသွားချိန်တွင် မည်သူအနိုင်ရတော့မည်ဆိုသည်မှာ သိသာလွန်းနေပြီ။

“ဘယ်တော့မှ အညံ့မခံဘူးကွ။”

ရာစုသစ် ဓားကိုဝင့်၍ တဟုန်ထိုးဝင်သည်၊ စလွယ်သိုင်းခုတ်သည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီက သူ၏ လက်အိတ်စွပ်ထားသော လက်ဖြင့် ရာစုသစ်၏ အလင်းဓားကို ဓားသွားမှ ကိုင်လုကာ အဝေးသို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ တဆက်ထဲမှာပင် ဘယ်ခြေကိုထောက်ကာ တပတ်လှည့်၍ ညာခြေဖြင့် ရာစုသစ်၏ နံစောင်းကို ကန်လိုက်သည်။ သူမ၏ ခုံဖိနပ်သည် ရာစုသစ်၏ နံရိုးများကို ထိထိမိမိ နမ်းရှိုက်လေသည်။ ရာစုသစ် ဖင်ထိုင်လျှက် ကျသွားပြီး ငြိမ်သက်သွားလေသည်။

ရာစုသစ် မလှုပ်နိုင်တော့မှန်း သေချာသိသော ဝိဇ္ဖာနီသည် ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းထံသို့သွားကာ ဒဏ်ရာရှိ၊ မရှိ စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည်။ တဆက်ထဲပင်

“မပူပါနဲ့ ဒေါက်တာလင်း၊ ရှင်အန္တရာယ်မရှိတော့ပါဘူး။” ဟု အားပေးစကားလဲ ပြောသည်။

ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းကတော့ ဝိဇ္ဖာနီ၏ ပခုံးပေါ်မှကျော်၍ ရာစုသစ် မတ်မတ်ထရပ်သည်ကို မြင်ရသဖြင့် စိတ်မအေးနိုင်

“နောက်မှာ … ရာစုသစ် ပြန်ထလာပြီ”

ဟု သတိပေးရှာသည်။

“မပူပါနဲ့ ဒေါက်တာလင်း။ ဒီဘူးသီးခြောက် ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေသ၍ ဘယ်သူမှ ကျမကို မထိနိုင်ပါဘူး။”

ပြောလဲပြော၊ လှည့်လဲလှည့်။ ဝိဇ္ဖာနီ ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ရာစုသစ်နှင့် တိုက်ခိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

ဝိဇ္ဖာနီသည် ထိုခဏတွင် သူမ၏ ဘူးသီးခြောက် သူမကို ရုတ်တရက် ခွဲခွာသွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။

“ဟေ့ … ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ”

ဝိဇ္ဖာနီ ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းကို လှည့်ရန်တွေ့သော်လည်း ဒေါ်ကြည်စင်မှာ မရှိတော့။ သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ကိုင်ကာ အဝေးသို့ ပြေးလေပြီ။

🏵️(အခန်း ၄)🏵️

ရိုးအလွန်းသော သူမကိုယ်သူမ ဝိဇ္ဖာနီ ခွင့်မလွှတ်နိုင်။ သူမ၏ လျို့ဝှက်ချက်ကို ဘာလို့များ ဒီအဘွားကြီးကို ပြောမိပါလိမ့်။ သို့သော် ပိုအရေးကြီးသည်က သူမ၏ ရှေ့မှ ရာစုသစ်။

“ကောင်းသားပဲ … ဒုတိယအချီပေါ့။ ဒီတခါတော့ ကစားပွဲက နည်းနည်း ပိုမျှတပြီလို့ ထင်ပါတယ်။”

ရာစုသစ်က သူ၏ ခေါင်းဆောင်းကို ချွတ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ ရာစုသစ်၏ ပခုံးနှစ်ခုအကြားတွင် မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်မရှိ၊ ကတုံးဆံတောက်နှင့် ချောမော၊ခန့်ညားသော်လည်း ဘယ်ဘက်ပါးပေါ်တွင် အမာရွတ်သဲ့သဲ့ရှိသည့် မျက်နှာတစ်ခုကို ဝိဇ္ဖာနီ မြင်ရသည်။ ချောတာနောက်ထား၊ ဒီတစ်ပွဲနိုင်အောင် ဘယ်လို ဖိုက်မလဲ သူမ စဉ်းစားရပြီ။ တံခါးပေါက်ထံသို့ သူမ ပြေးဟန်ပြသည်။ သူနောက်က လိုက်လာသည်။ သူမတွင် ဘူးသီးခြောက်မရှိသဖြင့် လျင်မြန်ခြင်းနှင့် ခွန်အားတို့ မရှိသော်လည်း ပြောင်လက်လက် လက်အိတ်ရှိနေသေးသည်။ ၎င်းကို သုံးရမည်။ ဘယ်ပြကာ ညာလှမ်းရင်း ရာစုသစ်ကို ဝိဇ္ဖာနီ ဘယ်လက်သီးဖြင့် ထိုးသည်။ ရာစုသစ်က ဘယ်ခြေကို နောက်သို့ယို့ကာ အသာရှောင်လိုက်ပြီး ဝိဇ္ဖာနီ၏ လက်ကို လှမ်းဖမ်းကာ တဆက်ထဲ လက်ပြန်လိမ်လိုက်လေသည်။ နာသဖြင့် ဝိဇ္ဖာနီ အားကနဲ အော်ရသည်။ လက်ကိုလိမ်ထားရင်း သူမ၏ လက်အိတ်ကို ရာစုသစ်ချွတ်ကာ အဝေးသို့ ပစ်လိုက်သည်။

“ကျနော်နဲ့ဆော့ရတာ ပျော်ရဲ့လားဗျ … ဝိဇ္ဇာလေးရ၊ အဲမှားလို့ … သူယောင်မယ်လေးရ”

ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဖာနီကို စသည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဖာနီ အားမလျှော့။ ရာစုသစ် သူမ၏ လက်အိတ်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေချိန်တွင် ညာလက်ဖြင့် လက်ပြန် ရိုက်သည်။ ရာစုသစ်ကလဲ ဒုစရိုက်ဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင်ကြီးပဲ။ ဘယ်ခေလိမ့်မလဲ၊ဝိဇ္ဖာနီ၏ ညာလက်ကိုပါ ဖမ်းပြီး ကျောနောက်တွင်ကပ်ကာ လက်ပြန်လိမ်ထားလိုက်သည်။ သွားပြန်ပေါ့ နောက်လက်အိတ်တစ်ဘက်။

“ဟင့်အင်း … အဲလိုမလုပ်နဲ့။ ကျမ လက်အိတ်တွေ ပြန်ပေး။”

ဝိဇ္ဖာနီ ဒီလောက် အရှက်တကွဲ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်ရသဖြင့် မျက်နှာဖုံး ပုဝါစိမ်းအောက်မှ မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံး ပတ္တမြားခဲလို ရဲနေပြီ။ သူမသည် ကလေးကြီးများနှင့် လောင်းကြေးစားကြေး ဆော့ကစားရာတွင် ရှုံးသော ၅ နှစ်သမီးလေးလို သူမလက်အိတ်များကို ပြန်တောင်းနေမိသည်။ ရာစုသစ်က ဂရုမစိုက်ပဲ ဝိဇ္ဖာနီ၏ မျက်လုံးနက်လေးများကို စိုက်ကြည့်ရင်း …

“စောစောက လက်နက်ချဖို့ပြောတာ ဘယ်သူများပါလိမ့်နော်”

ဟု စပြန်သည်။ စနေရင်း သူ၏ လက်ချောင်းများက ဝိဇ္ဖာနီ၏ ဂုတ်သားများကို အသာတို့ထိ ကစားနေသေးသည်။

“ပွဲကမပြီးသေးပါဘူး အယုတ်တမာကြီးရဲ့”

ဝိဇ္ဖာနီကလဲ ကြက်ခေါင်းဆိတ်မခံ ပြန်အော်သည်။ သို့သော် တကယ်လက်တွေ့တွင် ပွဲကပြီးပြီမှန်း သူတို့ ၂ ယောက်လုံး သိကြသည်လေ။ တကယ်တမ်းတော့ ခွန်အားချင်းက ကြောင်နှင့် ကြွက်ပမာပင်။ ဘူးသီးခြောက်မရှိလျှင် ဝိဇ္ဖာနီမှာ ဝတ်စုံနီနှင့် သာမာန် ကောင်မလေးသာ ဖြစ်လေသည်။ ရာစုသစ်လို ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံသည့် ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ကို အနိုင်တိုက်နိုင်ဖို့ဝေးစွ၊ ၁၅ ကွက်မျှ အကျောပေးလျှင်ပင် မလွယ်ရေးချ မလွယ်။ ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဖာနီကို ဆက်မချုပ်ထားတော့ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် ဝိဇ္ဖာနီက ထွက်ပေါက်သို့ ပြေးယောင်ပြသည်။ ရာစုသစ်ကလဲ ထပ်ချပ်မကွာလိုက်သည်။ ဒါက ဝိဇ္ဖာနီ၏ ထောင်ချောက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဘယ်ခြေကိုထောက်၍ တပတ်လှည့်ပြီး စောစောက ကန်ထားဖူးသည့် နံစောင်းကို ဝိဇ္ဖာနီ အားကုန်ထည့်၍ ကန်သည်။

ရလာဒ်ကား သူမ၏ ညာခြေကျင်းဝတ် ရာစုသစ်၏ လက်အတွင်းသို့ ကျရောက်သွားခြင်းပင်တည်း။ ရာစုသစ်က ရှေ့ကို သူမ၏ ညာခြေကျင်းဝတ်ကို မြှောက်ကိုင်ထားပြီး ရှေ့ကို တိုးလာရာ ဝိဇ္ဖာနီ ဘယ်ခြေကို ထောက်၍ နောက်သို့ ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဆုတ်ပေးနေရသည်။ နံရံနှင့် ဝိဇ္ဖာနီကျော ထိကပ်သွားချိတ်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ ရာစုသစ်၏ မျက်စိများကို သတိထားမိသည်။ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီပွပွက ဒူးအပေါ်ထိ လန်တက်ပြီး သူမ၏ ပေါင်ခွကြားကို ရာစုသစ်အား ပြသနေပါရောလား။

“လွှတ် … လွှတ်”

ရာစုသစ်က မလွှတ်၊ မလွှတ်ပဲ လက်က ခြေကျင်းဝတ်မှ ခြေသလုံး၊ ခြေသလုံးမှ ဒူးခေါက်ကွေး၊ ဒူးခေါက်ကွေးမှ ပေါင်လယ်အထိ လက်က ရှေ့သို့တိုးလာသည်။ ရာစုသစ်၏ ချွေးနံ့ကို ဝိဇ္ဖာနီရသည်အထိ သူတို့နှစ်ဦး နီးကပ်နေကြသည်။ သူ၏လက်က ပေါင်လယ်ကို ကျော်သွားချိန်တွင် ဝိဇ္ဖာနီ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသည်။

“ကျမကို ခု ချက်ချင်း လွှတ်”

ဝိဇ္ဖာနီ အော်သည်။ ရာစုသစ်က လွှတ်ပါသည်။ လွှတ်ပြီးနောက် နံရံကို ကျောပေးကာ ကူသူမဲ့၊ ကယ်သူမဲ့ဖြစ်နေရှာသော လူစွမ်းကောင်းမယ်လေး၏ ခါးကိုသိုင်းဖက်ကာ ရင်ချင်းအပ်လိုက်သည်။ ထို့နော် ခေါင်းကိုငုံ့၍ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းသည်။ သူ၏ လျှာကြီးက သူမခံတွင်းသို့ တိုးဝင်လာချိန်တွင် သူမ၏ မျက်တောင်များ စဉ်းကျသွားသည်။ သူ၏ ကျားအင်္ဂါကြီးက သူမပေါင်ခွခြံကို လာထောက်နေချိန်မှာ သူမ နှလုံးတွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေလိုက်တာများ သေလုအောင်ပဲ။ သူ၏ လက်များကလဲ သူမတကိုယ်လုံးကို စုန်ဆန် ပွတ်သပ်နေကြသည်။ စိတ်ကြိုက်နမ်းပြီးမှ ရာစုသစ်က လူချင်းခွာသည်။

“ကဲပါလေ … ရုန်းလားကန်လားနဲ့ မင်းလေး ငါတို့ကို အလုပ်မရှုပ်အောင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ရပါ့မလဲ။ ငါတို့မှာ ချည်စရာ နှောင်စရာ ကြိုးတွေ ဘာတွေလဲ မရှိဘူးကွ။ အဲဒီတော့ ရှိတာနဲ့ပဲ ဖြစ်အောင် လုပ်ရမှာပဲ။”

ဝိဇ္ဖာနီ၏ ဒူးများကား တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး ရုန်းကန်ချင်သည့်တိုင် သူမတွင် ရုန်းကန်ရန် ခွန်အား မကျန်တော့ပါ။ သူ၏ အနမ်းများနှင့် အထိအတွေ့များက သူမကို အရည်ပျော်စေသည်။ တချက်တည်းနှင့် ရာစုသစ်က သူမ၏ ရှမ်းအကျီကို နောက်သို့ ဆွဲပစ်လိုက်ရာ သူမ၏ အကျီနှင့် သူမကို ပြန်တုပ်နှောင်ထားပြီး ဖြစ်သွားသည်။ ဝိဇ္ဖာနီ၏ ရင်သားများမှာ ခိုနားရာ အဖုံးအကာမရှိတော့။ ရာစုသစ်က သူမ၏ အကျီကို သူမ၏ နောက်ကျောတွင် လက်ပြန်ကြိုးတုပ်သကဲ့သို့ အထပ်ထပ်အခါခါ လိမ်တုပ်ထားလိုက်ရာ ဝိဇ္ဖာနီမှာ ပြူးထွက်နေသော သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ကို ဘာနှင့်မှ ကာကွယ်မရပဲ ဖြစ်နေလေသည်။ တဆက်ထဲပင် သူမ၏ ရှမ်းဘောင်းဘီကို ရာစုသစ်က ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ခြေကျင်းဝတ်များကို အထပ်ထပ် တုပ်နှောင်လိုက်ပြန်ရာ ဝိဇ္ဖာနီ၏ တကိုယ်လုံးတွင် ဂျီစထရင်း အဖြူရောင်နှင့် ခုံဖိနပ်နီကလေးမှအပ မည်သည့်အဝတ်အစားမျှ မရှိတော့ပါချေ။

“တော်တယ် ရာစုသစ် … ဝိဇ္ဇာနီ ကျမတို့ အစီအစဉ်ကို လာရှုပ်လိမ့်မယ်လို့ ကျမ တွက်မထားလိုက်မိဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရှင်က သူ့ကို ကောင်းကောင်း ထိန်းနိုင်သားပဲ။”

ဒေါက်တာကြည်စင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာရင်း ပြောသည်။ အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်နေသော လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးသည် ကြမ်းပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဒူးကို ထောင်ကာ သူမ၏ ရင်သားများကို ကာရန် ကြိုးစားနေသည်။ ကိုယ့်ဝတ်စုံနှင့်ကိုယ် ပြန်အချည်ခံထားရသောကြောင့် ရှက်စိတ်ဖြင့် သူမ၏ ပါးပြင်များသည် ရဲရဲတောက် နီမြန်းနေကြသည်။

“ရှင်တို့ အစီအစဉ် … ”

ဝိဇ္ဖာနီ အံ့ဩသွားသည်။

“ဟုတ်တယ်လေ။ ပြောကြဆိုကြတာတွေ မကြားရအောင် တို့က အအမကြီးမှ မဟုတ်ပဲ။ ဒီတော့ ဒီပရောဂျက်ကို အဆင်မပြေအောင် လုပ်ထား၊ အပြင်မှာ စမ်းဖို့ သယ်ထုတ်လာပြီး ရောင်းတာပေါ့။ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်ပေါ့လေ။ ဒီအရွယ်ကျမှ ဒီ့ပြင်အလုပ်ရှာရ ခက်ကခက်နဲ့။ ဒါနဲ့ ဝိဇ္ဖာနီဆိုတာ ဘယ်သူများလဲ သိချင်လိုက်တာနော်။”

ရာစုသစ် ဝိဇ္ဇာနီဘက်သို့ ပြန်လှည့်လာသည်၊ သူမ၏ ရှေ့တွင် သူ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမ ဒူးကို ပိုမြင့်မြင့်မြှောက်ကာ C cup အရွယ်ရှိ သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ကို ကာထားလိုက်သည်။ ဒူးကို မြင့်မြင့်မြှောက်လိုက်ချိန်တွင် အောက်က ဘာတွေ ပေါ်သွားမည်ကို သတိရမိသဖြင့် ဒူးကို ပြန်ချလိုက်မိပြန်သည်။ ရာစုသစ် သူမအနားသို့ ကပ်လာချိန်တွင် သူမ၏ မျက်နက်ဝန်းတွင် ပုလဲလုံးများ ယီးလေးခိုလာလေသည်။

“ဟင့်အင်း … ကျမတောင်းပန်ပါတယ်။ မျက်နှာဖုံးပုဝါကို မချွတ်ပါနဲ့ရှင်။”

ပြောလဲပြော သူမ မျက်နှာကိုလဲ ဒူးနှင့်ထိအောင် ဝိဇ္ဇာနီ ငုံ့ချလိုက်သည်။

ရာစုသစ်က စကားတစ်ခွန်းမျှ မဆို၊ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ကာ သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလိုက်သည်။ ဒူးများ ကာဆီးမထားတော့သော ဝိဇ္ဇာနီ၏ ရင်သားများကို သေချာကြည့်ရင်း ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဆံပင်နီများကိုဆွဲကာ ခေါင်းကို မော့စေသည်။ ထို့နောက်တွင် သူမ၏ မျက်နှာဖုံး ပုဝါစိမ်းသည် ရာစုသစ်၏ လက်အတွင်းသို့ ကျဆင်းသွားတော့သည်။

“အို မဗေဒါ … ” ရာစုသစ်နှင့် ဒေါ်ကြည်စင်တို့ သံပြိုင်။

🏵️(အခန်း ၅)🏵️

ဝိဇ္ဇာနီသည် ကြမ်းပေါ်သို့ ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်ပြီး ခြေထောက်များကို ကွေးကာ မျက်နှာနှင့် ရင်သားများကို ကာကွယ်ရန် မရမက ကြိုးစားနေသည်။ သူ၏ လက်များက သူမ၏ ဝတ်စုံနှင့် လက်ပြန်ကြိုးအတုပ်ခံရလျှက်။ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ခုကား သူမ၏ ဘောင်းဘီနှင့် အချည်ခံထားရလျှက်။

“ဒီကလေးမကို ရှင်ဘယ်တော့ ရှင်းမှာလဲ။ သူရှိနေတာ တို့ စိတ်မအေးနိုင်ဘူး။”

“ကျနော့်ကို ဒေါက်တာ ဟိုပရောဂျက်ကိစ္စအတွက်ပဲ ငှားထားတာ။ ကျနော့်ကို ပေးထားတဲ့ကြေးထဲမှာ ဒီကလေးမကိစ္စ မပါသလို တခြား ဘယ်ကိစ္စမှ မပါဘူး။ နောက်ပြီး ဒေါက်တာနဲ့ ကျနော်နဲ့ ဒီအလုပ်ကိစ္စကလွဲရင် ဘာမှမဆိုင်တဲ့အတွက် ကျနော့်ကို အမိန့်လာပေးလားပေးရဲ့လုပ်လို့ မရဘူးဆိုတာ သတိရစမ်းပါ။”

အိပ်ရာမှ နိုးလာကြသော ရာစုသစ်၏ တပည့်များသည် အခန်းထဲသို့ အလျိုလျို စုရုံးရောက်ရှိလာကြသည်။ စခန်းလုံခြုံရေးအတွက် ရာစုသစ်က သူ၏ တပည့်များကို တာဝန်များခွဲဝေပေးနေသည်။ ဒေါက်တာ ကြည်စင့်ကို စောင့်ကြည့်ရန်လဲ အချို့ကို တာဝန်ပေးသည်။ တပည့်များ အားလုံး၏ မျက်လုံးများကတော့ ပန်တီဖြူကလေးနှင့် ခုံဖိနပ်နီကလေးတစ်ရံမှတပါး အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ စုရုံးနေကြသည်။

တာဝန်များ ခွဲဝေအပြီး ရာစုသစ်သည် ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ လျှောက်လာကာ သူမ၏ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ အတင်း ဆွဲထူသည်။ သူ၏ လက်သည် ပြုတ်တူကြီးကဲ့သို့ သန်မာလှပြီး ဝိဇ္ဇာနီ လက်မောင်းရိုးကျိုးမတတ် နာကျင်ရသဖြင့် သူ၏ အလိုကို သူမ မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ အလိုက်သင့်ကလေး ထရပ်လိုက်ရသည်။ သူမ၏ ရင်သား လုံးလုံးလေးများ ခုန်ပေါက်ကြသည်မှာ ရာစုသစ်၏ တပည့်များ မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ်။

ပန်တီဖြူလေးနှင့် အနီရောင် ခုံဖိနပ်လေးတစ်ရံမှတပါး သူမ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရာစုသစ်နှင့် သူ၏ တပည့်များရှေ့တွင် ရပ်နေရသဖြင့် ဗေဒါရီ၏ ပါးပြင်လေးများ ရှက်သွေးဖြင့် ဆွေးဆွေးနီနေသည်။ ရာစုသစ် ဘာကို ကြံစည်နေသည်ကို သူမ ရိပ်မိလာသောအခါ သူမတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ကျားမင်း၏ ညစာဖြစ်ခါနီး ယုန်သူငယ်၏ မျက်ဝန်းများဖြင့် ရာစုသစ်ကို ကြည့်ရင်း

“ရှင် … ရှင် ကျမကို ဘာ ဘာ လုပ်မလို့လဲဟင်။”

ဟု ဗေဒါရီ မေးသည်။

“နှစ်ကိုယ်ကြား စုံစမ်း၊ စစ်ဆေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ပါ။”

ဗေဒါရီ၏ အမေးကို ရာစုသစ် အေးစက်စက် ပြန်ဖြေပြီးသည်နှင့် သူမကို ပွေ့ကာ သူ၏ ဘယ်ဘက်ပခုံးပေါ်သို့ မှောက်လျက် တင်လိုက်သည်။ သူမ၏ ဆံပင်နီများက သူမ၏ မျက်နှာကိုဖုံးအုပ်လျှက်၊ သူမ၏ ရင်သားနုနုလေးများက ရာစုသစ်၏ ကျောပြင်ကို ထိတွေ့လျှက်၊ သူမ၏ ဂျီစထရင်း ပန်တီ မဖုံးနိုင်သော ဖင်ပြောင်ကလေးများက ရာစုသစ်၏ တပည့်များ မျက်စိကို အစာကျွေးလျှက်။

“ကျမကို အောက်ကို ပြန်ချပေး”

ခြေထောက်များက လေကို ကန်ကျောက်ရင်း ဝိဇ္ဇာနီ အော်သည်။

“ရှင် ကျမကို ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့။”

ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ပြုံးသည်၊ ရာစုသစ်၏ တပည့်ကျော်များက ရယ်ပင်ရယ်ကြသည်။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဒေါသမျက်ရည်များသည် သူမ၏ နဖူးပြင်ကို ဖြတ်သန်းကာ ဆံနွယ်နီများကို စိုစွတ်စေသည်။

“ကျမကို ရှင်တို့ ဘာမှတ်နေလဲ၊ ဝိဇ္ဇာကို မစော်ကားနဲ့နော်။ … ရှင် ကျမကို ဒါမျိုး လုပ်လို့ မရဘူး၊ လူဆိုးကြီး။ ကျမ လက်တွေသာ လွတ်နေလို့ကတော့ ရှင့်ကို ကျမ …”

“ဖြန်း” …

“အားးးးး … ”

သူမ၏ တင်ပါးကို ရာစုသစ်က ပြင်းပြင်းကလေး ရိုက်လိုက်သဖြင့် သွေးရူးသွေးတန်းအော်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။

“လိမ်လိမ်မာမာလေး နေစမ်းပါ ကောင်မလေးရာ။ မနေလို့ကတော့ မင်းပါးစပ်ကို မင်းရဲ့ ပန်တီနဲ့ ဆို့ထားရလိမ့်မယ်။”

ဟု ပြောရင်း ရာစုသစ်က လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးကို နောက်တချက် ပြင်းပြင်းလေး ထပ်ဆော်လိုက်ရာ ဝိဇ္ဇာနီ အားကနဲ အော်ရပြန်သည်။ အရှက်တကွဲဖြစ်ရခြင်းနှင့် အသားနာခြင်းတို့က သူမကို ပါးစပ်ပိတ်စေသည်။ ရုန်းကန်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဒူးခေါက်ကွေးကို ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ခြင်းဖြင့် ရာစုသစ်၏ ပခုံးပေါ်တွင် သူမ လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် လိုက်ပါသွားရတော့သည်။

စက်ရုံပျက်ကြီး၏ ထိန်းချုပ်ခန်း တစ်ဖြစ်လဲ ရာစုသစ်၏ အိပ်ခန်းသည် သိပ်ခန်းခန်းနားနားတော့ မဟုတ်ချေ။ စားပွဲတစ်လုံး၊ ထိုင်ခုံအနည်းငယ်၊ စာရွက်စာတမ်းများထည့်သော ဗီရို ၃-၄ လုံး၊ ပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးသာဖြစ်သည်။ လောလောလတ်လတ် ရှင်းထားပုံရသော ကွက်လပ်ငယ်တွင် စပရိန်မွေ့ယာထူထူတစ်ခု ရှိသည်။

“ကိုယ့်အိမ်လို သဘောထားပေါ့ကွာ၊ ယာယီပဲဖြစ်ဖြစ်။”

ရာစုသစ်က ဝိဇ္ဇာနီကို မွေ့ယာပေါ် ပစ်ချရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဘာရှင့်”

ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်လုံးက မွေ့ယာထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည့်တိုင် သူမအသံက စူးစူးလေး ထွက်လာသည်။ သူမ အတင်းထထိုင်သော်လည်း ရာစုသစ်က သူမကို ပြန်တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမအနီးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူမ၏ ခြေနှင့် လက်တို့တွင် တုတ်နှောင်ထားသော သူမ၏ အကျီနှင့် ဘောင်းဘီကို ဖြုတ်ယူကာ အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

“ထွက်ပြေးဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့ သူယောင်မယ်ကလေးရဲ့။ ငါမင်းကို အသားနာအောင် မလုပ်ချင်ဘူး။”

ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ် သိသော ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းငြိမ့်ရှာသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး လှဲနေရင်း ရာစုသစ် သူ၏ ခါးပတ်နှင့် ရင်ကာကို ဖြုတ်ယူသည်ကို ဘာရယ်မဟုတ် လိုက်ကြည့်နေမိသည်။

“ရှင်ကျမကို ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်”

သိသိကြီးနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ အဖြေပြောင်းသွားလိုပြောင်းသွားငြား ထပ်မေးပြန်သည်။ လက်နှင့် ဒူးများကို အားပြုပြီး ဝိဇ္ဇာနီ၏ အပေါ်တွင် ရာစုသစ် လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်မှာ ပြေးမလွတ်တော့သော သားကောင်ကို ကစားနေသည့် တောကြောင်ကြီးနှင့်ပင် တူသေးတော့သည်။

“ကိုယ်မင်းကို စတွေ့ကတည်းက လုပ်ချင်နေတာလေး လုပ်မလို့ပါ၊ …… မ ဗေ ဒါ”

မ ဗေ ဒါ ဟု သူမအမည်ကို တစ်လုံးချင်း ခေါ်လိုက်သည်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ နှလုံးသည် လေပေါင်ပြည့်သည့် ရေနွေးငွေ့ရထားကြီးလို ခုတ်နေပြီ။

“ဟင့်အင်း … ကျမ မပေး …… ”

ရာစုသစ်သည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အုပ်မိုးလျှက်ရှိသည်။ သူမသည် သူ၏ အောက်တွင် ရနိုင်သမျှ တွန့်လိမ်၍ ရုန်းသည်၊ သူမ၏ တင်ပါးများသည် မွေ့ယာကို အကျိုးမဲ့ ပွတ်သပ်လျှက်၊ သူမ၏ လက်အစုံက သူ၏ ရင်ကို အချည်းနှီး တွန်းထားလျှက် ရုန်းသည်။ သူမ၏ လက်ဖျံနှစ်ဘက်ကို ရာစုသစ်က လက်တစ်ဘက်ထဲဖြင့် ဖမ်းကိုင်ကာ သူမ၏ ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တွန်းပို့ပြီး ချုပ်ထားလိုက်သဖြင့် သူမ၏ ရင်သားစိုင်များသည် ပုန်းကွယ်ရာမဲ့ ဖြစ်သွားတော့သည့်တခဏဝယ် ရာစုသစ်၏ ပါးစပ်သည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ရင်သားများကို အပိုင်စားရသွားတော့သည်။ သူမ၏ ရင်သားများကို သူ နမ်းသည်၊ စုပ်သည်၊ သွားဖြင့် မနာအောင် ဖွဖွလေး ကိုက်သည်၊ ပထမ ညာဘက်၊ နောက်တွင် ဘယ်ဘက်။ ပါးစပ်နှင့် လွတ်နေသည့် နို့တဘက်ကို ရာစုသစ်က အားနေသည့် လက်တဘက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ်သည်၊ ဆွဲသည်၊ ညှစ်သည်။

“ရှင် ကျ … ကျမကို ဒီလို မ …. မလုပ်နဲ့။ အီး … ကျမက ….. အား ….. ဝိဇ္ဇာ …. ရှီး ….. ဝိဇ္ဇာနီ”

လူစွမ်းကောင်းမယ်လေး၏ နို့သီးခေါင်းကလေးများ ရာစုသစ်၏ အပြုအစုအောက်တွင် ခေါင်းထောင်ထလာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ကြုံးဝါးသံများကြားတွင် ညည်းသံ စွက်လာသည်။ လက်များကလဲ ရုန်းအား လျော့လာသည်။ သူမ၏ နို့သီးခေါင်း နီနီကလေးများကို ရာစုသစ်က လျှာနှင့် သပ်လိုက်တိုင်း ဝိဇ္ဇာနီ အူအသည်းများ ပြောင်းဆန်သွားသလို ခံစားနေရသည်။ သူမ၏ ဘယ်ဘက် ရင်အုံတခုလုံးနီးပါးကို ရာစုသစ်က ငုံပြီး အားနှင့် စုပ်လိုက်ချိန်တွင်တော့ ကြောင်နှင့် ကစားမိသည့် ကြွက်မကလေး ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဟင့်ကနဲ မသဲမကွဲ အသံပြုရင်း မွေ့ယာပေါ်တွင် အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်သွားတော့သည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် သူမကို သစ္စာစဖောက်လေပြီ။

ရုန်းကန်ခြင်း အလျဉ်းမရှိ၊ ခြေသုတ်ပုဆိုး မြွေစွယ်ကျိုးလို ငြိမ်သက် ပျော့ခွေနေသော ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်များကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူရဲကောင်းမယ်ကလေး၏ နို့နှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်လက်နှင့်အုပ်ကာ နယ်ရင်း ရာစုသစ် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။ တဆက်ထဲတွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ နံစပ်နှင့် ဝမ်းဗိုက်ပြင်ပေါ်သို့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းဖြင့် အနမ်းပန်းများ ခြွေသည်။ ကျေနပ်လောက်အောင် နမ်းပြီးသောအခါတွင်မှ သူ၏ လက်များက ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပန်တီဖြူကလေးကို ကိုင်ကာ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများ တလျှောက် တချက်ထဲနှင့် ဆွဲချွတ်ကာ အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်တော့သည်။ ၂၁ နှစ် အရွယ် မိန်းမပျိုကလေး၏ မျက်နှာမှာ ရှက်စိတ်၊ ရမ္မက်စိတ်၊ ဒေါသစိတ်တို့ဖြင့် ပတ္တမြားခဲလို ရဲရဲနီနေလေတော့သည်။

ဝိဇ္ဇာနီတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်တွင် သူမ၏ ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဘက်ကို ရာစုသစ်က လက်ဖြင့် ဖမ်းကာ ဆွဲကားလိုက်ရာ သတိ္တရှင်မလေးမှာ မည်သို့မျှ ရုန်းကန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါချေ။

“တောင်းပန်ပါတယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့ … ”

စတိုးဆိုင်များတွင် ကင်ရောင်းသော ကြက်ကင်ကြီးကဲ့သို့ ကားယားကြီးဖြစ်နေသော ဝိဇ္ဇာနီ လေပျော့လေးဖြင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြိုးစားကြည့်သေးသည်။ အမွှေးရိတ်ထားသဖြင့် ပြောင်ရှင်းနေသော သူမ၏ ညီမလေးမှာ ရာစုသစ်၏ မြင်ကွင်းတွင် ထင်းထင်းကြီး။ သူမ၏ လက်သေးသေးလေးများဖြင့် ရာစုသစ်၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးကို တွန်းဖယ်သော်လည်း မြူမှုန်ခန့်မျှ သူက မရွေ့။ ဘာဆက်လာတော့မည်ကို ပိုထင်ထင်ရှားရှား နားလည်လာသော ဝိဇ္ဇာနီ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထသည်။ သို့သော် ရာစုသစ်အတွက်ကတော့ ဝိဇ္ဇာနီကို အပိုင်သိမ်းရန် အချိန် မရောက်သေးပေ။

သူမ၏ ရွှေကြုတ်ကလေးကို ရာစုသစ်ကုန်းဟပ်လိုက်ချိန်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ အသက်ရှုပင် မှားသွားသည်။ စိုစွတ်နေသော ညီမလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားများပေါ်တွင် ရာစုသစ်၏ လျှာသည် စုန်ဆန် ပြေးသည်၊ စုပ်သည်၊ လျက်သည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် သူမကို ပို၍ ပို၍ သစ္စာဖောက်လေပြီ။ သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် သူမ၏ ခါးသည် သူမ၏ တင်ပါးလုံးကျစ်ကျစ်လေးများကို ရာစုသစ်၏ နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ စည်းချက်ကျကျ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးနေမိသည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကပါ သူမ၏ အလိုကို ဆန့်ကျင်နေသည်ကို သတိထားမိချိန်တွင်တော့ သူမ၏ နှုတ်က တဟင်းဟင်း ညည်းနေမိပြီ။ ဒီတိုင်းဆက်သွားလျှင် မိနစ်ပိုင်းအတွင်း သူမ လုံးဝ ရှုံးသွားတော့မည်ကို သူမ အသေအချာ သိနေသည်၊ စိတ်မပါသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဒာက အရှုံးပေးလိုက်ချင်နေပြီ … မြန်မြန်အရှုံးပေးလိုက်ပြီး ကာမအောင်ပန်းကို တူနှစ်ကိုယ် ဆွတ်လှမ်းချင်နေပြီ။ အားတင်းပြီး မိမိကိုယ်ကို ဝိဇ္ဇာနီ ထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း သူက တော်လွန်းသည်၊ သူမ၏ ကာမခလုတ်အားလုံးကို သူသိနေသည်၊ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကလေးများ ကလယ်ကလယ်နှင့် ခေါင်းပင်မထောင်နိုင်လောက်အောင် သူ အပြုအစု ကောင်းလွန်းလှသည်။

“တော် … တော်ပြီ”

ဝိဇ္ဇာနီ၏ အသံသည် ကြောင်ငယ်ကလေးကဲ့သို့ …

“တောင်း … တောင်းပန်ပါတယ်၊ တော်ပါတော့ရှင်”

ရာစုသစ် ခဏ ရပ်လိုက်သည်။ သူ၏ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ရန်သာ ခဏ ရပ်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ၏ စိတ်ရိုင်းများ ပြန်ကျချိန် မရ။ အောက်ပိုင်း ဗလာတီးသွားသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနီပေါ်သို့ ရာစုသစ်ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒီတခါတော့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းများက ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပခုံး၊ လည်တိုင်နှင့် နားရွက်ဖျားများကို နမ်းရှိုက် စားသုံးလျှက်။ ရာစုသစ်၏ အနမ်းများအောက်ဝယ် ဝိဇ္ဇာနီ တကိုယ်လုံး ရမ္မက်သွေးတို့ဖြင့် တုန်ခါနေသည်။ သူမ၏ အသိဉာဏ်တို့ကို ဆန့်ကျင်လျှက် သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် ရာစုသစ်၏ အထိအတွေ့ကို တောင့်တနေမိသည်။

ရာစုသစ်သည် မွေ့ယာပေါ်သို့ လက်ထောက်၍ အားယူလိုက်ပြီး သူ၏ အင်္ဂါကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီကလေး၏ ပျားရည်အိုးပေါက်ဝငယ်သို့ ထောက်ကာထားလိုက်သည်။ သူ၏ အတံကြီးသည် သူ့နှလုံးခုန်သံ စည်းချက်နှင့်အတူ တဆတ်ဆတ်ခါလျှက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းသားများကို ကျီစယ်နေသည်မှာ တကမ္ဘာလောက်ကြာသည်ဟု ဝိဇ္ဇာနီ ထင်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ၏ အတံကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ ရာစုသစ် တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။ ရ လက်မလုံးကို တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“မေ … မေ့ … မေမေ မေမေ မေမေ မေမေကြီးရေ”

ဝိဇ္ဇာနီအော်သည်၊ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့်ကို အော်သည်။ နာကျင်မှုကြောင့် သူမ၏ သတိပြန်ဝင်လာသော်လည်း သူမ၏ ရမ္မက်ဆန္ဒကလဲ ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ သူမ၏ စကားလုံးများကို ဆန္ဒနှင့် အသိဉာဏ်တို့က အလှည့်ကျ ထိန်းချုပ်နေလေသည်။

“ဟင့် … အင်း … တောင်းပန်ပါတယ်။”

“အား … မရပ်နဲ့။”

“တော်ပြီ၊ တော်ပြီ။”

“မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ် … အား … မေကြီးရေ … မရပ်ပါနဲ့ရှင် ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်။ လုပ်ပါ … လုပ်ပါ …”

ကာမ ဆန္ဒက သတိ္တရှင်မလေး၏ အသိဉာဏ်ကို အနိုင်ယူသွားခဲ့ချေပြီတကား။

ရာစုသစ်၏ အတံကြီး ဝင်လာသည့် အချိန်တိုင်း ဝိဇ္ဇာနီ အော်ညည်းသည်၊ အစပိုင်းတွင် အရွယ်ချင်းမမျှ၍ နာသော်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူမ၏ ရွှေကြုတ်ကလေးက သူ၏ ရွှေပန်းကြီး၏ အရွယ်ရောက်အောင် ကျယ်ဆန့်လာပြီး မနာတော့ချေ။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ တင်ပါးများမှာ ရာစုသစ်၏ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချက်များအတိုင်း စည်းချက်ကျကျ ကော့ပျံလျှက် ရှိသည်။ အင်ဂျင်စက်ကြီးတစ်လုံးကဲ့သို့ မတုံ့မနှေး၊ မရပ်မဆိုင်းပဲ ရာစုသစ်၏ အင်္ဂါသည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ၊ ဆင့်ကာ ဝင်ထွက်လျှက်ရှိမှာ နာရီပေါင်းများစွာကြာသည်ဟု အင်ဂျင်နီယာမလေး တဖြစ်လဲ သူရဲကောင်းမကလေး ထင်မိသည်။ သူမ၏ စိတ်ဝယ် မည်သည့်အသိဉာဏ်မျှ မရှိတော့ … တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကဲ့သို့ လူဆိုးကြီး ရာစုသစ်၏ အချစ်လက်ဆောင်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အငမ်းမရ ခံစားနေမိသည်။

နောက်ဆုံး ရာစုသစ်၏ စေးကပ်ချွဲပျစ်သော သုပ်ရည်များ သူမကိုယ်တွင်း တမံကျိုးလာချိန်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဦးခေါင်းသည် ချာချာလည်သွားသည်၊ တကိုယ်လုံး နွေးကာ၊ အေးကာ အရသာစုံကို ခံစားလိုက်ရသော သူရဲကောင်းမလေးသည် အသံကုန်အော်၍ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ကာမပန်းတိုင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကလေး ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

“မေမေရေ … ကောင်းလိုက်တာ”

တဆတ်ဆတ် တုန်ခါမှုများ လျော့သွားသောအခါတွင် ရာစုသစ်၏ ရင်ခွင်အတွင်းတွင် ဝိဇ္ဇာနီ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ရီဝေဝေမျက်လုံးများသည် သူမ၏ ချစ်သူ/ရန်သူကို ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်သည် စပရိန်မွေ့ယာပေါ်တွင် အားအင်ကုန်ခမ်းလျှက်၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လျှက် လဲလျောင်းနေရင်း တလိမ့်လိမ့်နှင့် စိမ့်တက်လာသော အချစ်အရသာကို ခံစားနေသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသူ မဟုတ်သော်လည်း ဒီတခါမှ တကယ့်အမှန်အကန် အလံခိုးလိုက်ရသလို ဗေဒါရီ ခံစားနေရသည်။

“ဆရာ … အရေးကြီးကိစ္စ ပေါ်လာတယ်ဆရာ”

တံခါးဝမှ ရာစုသစ်၏ တပည့်တစ်ယောက်အသံကို ကြားရသည်။

“သွားလိုက်ဦးမယ် သူယောင်မယ်လေးရေ”

ပြောပြောဆိုဆို အဝတ်များကောက်စွပ်ကာ ထထွက်သွားသော သူမ၏ ချစ်သူ/ရန်သူ ဒုစရိုက်သမားကြီး ရာစုသစ်ကို လူစွမ်းကောင်းမယ်လေးသည် လဲ့ဝေဝေ မျက်ဝန်းများဖြင့် ငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါတော့သတည်း။

🏵️(အခန်း ၆)🏵️

အားရကျေနပ်သော အပြုံးကြီးကို မျက်နှာပေါ်တွင် ဆင်မြန်းလျှက် ဝိဇ္ဇာနီရှိရာ အိပ်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်လာသော ရာစုသစ်သည် သူ၏ အိပ်ခန်းကို သော့ခတ်ပြီး သော့ကို အနီးရှိ ချိတ်တစ်ခုတွင် အသာချိတ်လိုက်သည်။ မိန်းမပျိုတစ်ဦးသာဖြစ်သော သူ၏ ချစ်အကျဉ်းသားကလေးသည် ဒီတံခါးမှ ဘယ်နည်းနဲ့မျှ ထွက်နိုင်စရာ မရှိပါချေ။ လူစွမ်းကောင်းမယ်ကလေးမှာ နှုတ်ကစွာသလောက် အိပ်ယာပေါ်တွင်ပါ တက်ကြွသူကလေးမို့ ရာစုသစ်အဖို့ လက်မလွှတ်နိုင်စရာပေပဲ။

“ဆရာ … စစ်ဘက် ရဟတ်ယာဉ်တွေ စခန်းနားမှာ ဝဲနေကြတယ်။”

သူ၏ လက်ရုံး တပည့်ကျော်ကြီးက သတင်းပို့သည်။

“ဝိဇ္ဇာနီများ အကူအညီတောင်းလိုက်သလားမှ မသိပဲ”

ဟု ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ဝင်ထောက်သည်။

“မဟုတ်လောက်ဘူး။ သူက ခပ်စွာစွာရယ်၊ … ကျနော်တို့အားလုံးကို သူက တယောက်ထဲနဲ့ ရအောင် ဖမ်းချင်တာ။”

အဆီကို စားလို့ အသားကို မြိုထားပြီးသူ ရာစုသစ်က တွေးတွေးဆဆ ပြောလိုက်သည်။ ပြောနေရင်းလဲ ဒီသူရဲကောင်းမယ်ကလေးကို ဘယ်တော့ ထပ်စားရမလဲဟု စိတ်ကူးယဉ်နေသေးသည်။

“ရှင်းလိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်နော်။”

ဟု ဒေါက်တာ ကြည်စင်က ထပ်အပြောတွင် ရာစုသစ် မျက်မှောင်ကြီးကုတ်လျှက် သူမကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်မှာ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း ခြေဖျား၊ လက်ဖျားများ အေးစက်လျှက် ကျောများပင် ချမ်းသွားသည်အထိ။

အပေါ်ထပ်ရှိ အိပ်ခန်းလေးအတွင်းတွင်တော့ ချစ်မွေ့ယာကလေးပေါ်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်လျှက် ရှိသည်။ ရာစုသစ်၏ ယောက်ျားပီသမှုကို နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့သာမက တကိုယ်လုံးပုံ၍ တွေ့ထားရသဖြင့် သူမ တကိုယ်လုံး နုံးချိနေသည်။ နောက်တခါ ငါ့ကို ထပ်လုပ်ရင် မလွယ်ဘူး ဟု တွေးရင်း ရာစုသစ် ပြန်ရောက်မလာမီတွင် ဒီအခန်းထဲက ဘယ်လို လွတ်အောင် လုပ်ရမလဲ အကြံထုတ်နေမိသည်။ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်သော်လည်း တံခါးက ဖွင့်မရ။ အခန်းထဲတွင် ရှိသော ပစ္စည်း၊ ပရိဘောဂများကလဲ ရာစုသစ်ပြန်လာလျှင် ခုခံဖို့ အသုံးပြုရန်ဝေးစွ၊ သူမခွန်အားဖြင့် ဆွဲ မ ရန်ပင် မဖြစ်နိုင်။ ဒီအတိုင်းဆိုလျှင်တော့ သူပြန်လာလျှင် သူလုပ်သမျှကို နောက်တခါ လည်စဉ်းခံဖို့သာ ရှိသည်။ လောလောဆယ် သူမလုပ်နိုင်သည်မှာ အခန်း၏ ထောင့်များဆီတွင် ပြန့်ကျဲနေသော သူမ၏ အဝတ်များကို တစစီလိုက်ကောက်ပြီး ပြန်ဝတ်ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်သည်၊ သူမ၏ ပင်တီကတော့ ညစ်ပတ်နေသဖြင့် ပြန်ဝတ်မရတော့ … ရှမ်းဘောင်းဘီနှင့် ရင်စေ့အင်္ကျီကိုသာ ပြန်ဝတ်ရသည်။

အင်္ကျီကြယ်သီးများ တပ်မပြီးခင်မှာပင် တံခါးကို ဖွင့်၍ လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။ ရာစုသစ်တော့ မဟုတ်။ သူ့နောက်လိုက်များထဲမှ ဘဲကြီးဟု သူ့ဆရာကို ခေါ်သဖြင့် ဆုံးမခံလိုက်ရသော ငနာ၊ အစိုးရ စစ်ရဟတ်ယာဉ်များကို ခုခံဖို့အရေး အာရုံများနေသော ရာစုသစ် အလွယ်ထားခဲ့သည့် သော့ဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ သူမ၏ လက်နှစ်ဘက်ကို မြှောက်ကာ ခုခံဖို့ပြင်သည်။

“အိုး … ချစ်စရာလေးပါလား၊ ဟင်း ဟင်း”

အလှောင်ခံရသဖြင့် ရှက်ဒေါသနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ သူ့ကို ခုန်အုပ်သည်။ သို့သော် သူမ၏ အစွမ်းတို့ မရှိတော့ပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူမကို ငနာကောင်က အသာလေး ဖမ်းလိုက်နိုင်သည်။

“ဒီလောက်နဲ့တော့ တက်မလာနဲ့၊ တောက်ချပစ်လိုက်မှာ”

“လွှတ်စမ်း”

“အောင်မာ … ဘဲကြီးနဲ့ အိပ်ပြီးတာနဲ့ အချိုးတွေပြောင်းလို့၊ ငါ့ကိုတောင် အမိန့်တွေ ပေးလို့ပါလား။ … ”

ဝိဇ္ဇာနီမျက်နှာ ရဲခနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြီး အသံစူးစူးလေးနှင့် “မဟုတ်ပါဘူး” ဟု အော်သည်။

“ရှက်မနေပါနဲ့ကွာ … မင်းအသံက စာနေတာပဲကို … ဘာတဲ့ မရပ်နဲ့ဆိုလား၊ ကောင်းတယ်ဆိုလား”

ဝိဇ္ဇာနီ အစွမ်းတွေသာရှိလျှင် ဒီငနာကောင် ခေါင်းနှင့်ကိုယ် တခြားစီဖြစ်နေလောက်ပြီ။

“ကဲ … အာစရိပြီးတော့ ငါ့အလှည့်ပေါ့။”

ပြောလဲပြော … ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဆံပင်နီကျင်ကျင်များကို ဆောင့်ကိုင်ဆွဲကာ သူမ၏ ခေါင်းကို သူ၏ ပေါင်ခွဆီသို့ အတင်းတွန်းပို့ရာ ဝိဇ္ဇာနီ အတင်း ရုန်းသော်လည်း မရသည့်အပြင် နာလွန်းသဖြင့် ဒူးတုပ် ထိုင်ချလိုက်ရသည်။ ဆံပင်များကို ညာလက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ရာ သူ၏ အတံကလေးက ဝိဇ္ဇာနီမျက်နှာနားတွင် တဝဲဝဲ ဖြစ်နေသည်။

“ငါ့ကိုလွှတ် … ယောက်ျားမပီသတဲ့ … အု ဝု ဟွန်း”

ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ ဆဲပစ်လိုက်သည်။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သည်၊ ရာစုသစ်လောက် ယောက်ျားပီသတာ ရှိတော့ရှိမည်၊ ရှားလိမ့်မည်။ ဘဲနာလေးကတော့ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူ့ပစ္စည်းလေးကို ဝိဇ္ဇာနီ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သဖြင့် ဆဲတာတောင် ဆုံးအောင် မဆဲလိုက်ရ။

“အင်း … ဟင်း ဟင်း … ”

ငနာလေးက ပီတိတွေ ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာနှင့် ဝိဇ္ဇာနီကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“အေး … အဲဒီလို အာငွေ့လေး ပေးလိုက်ရင်တော့ ငါဘယ်လောက် ယောက်ျားပီသလဲ မင်းသိလာရမှာပေါ့ကွာ၊ အာ ငါ့ကို မကိုက်နဲ့လေ၊ ဥတွေကိုကိုင်ပြီး သေချာ… ကောင်းကောင်း လုပ်။”

ပြောနေရင်း ဆံပင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ သူမ၏ သွားနှင့် တဖြည်းဖြည်းကြီးလာသော သူ့အတံ မထိမိစေရန် နှုတ်ခမ်းများကို စု၍ စုပ်ပေးရင်း သူ့ဥကလေးများကိုလဲ ကိုင်ထားပေးလိုက်ရသည်။ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသော သူ့အတံကြီးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ဝင်ထွက် ပွတ်တိုက်လျှက် ပါးစောင်အတွင်းရှိ အသားနုများကို လာထိသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ မကျေနပ်သော်လည်း အားချင်းမမျှ၍ သည်းခံနေရသည်။

“ဖြန်း”

“သွားနဲ့ မထိစေနဲ့ဆို၊ လျှာကိုလဲ သုံးလေ။”

ပါးရိုက်ခံရသဖြင့် ထူပူကာ ဝိဇ္ဇာနီ မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ ဒီကောင့်ကိုတော့ ပညာကောင်းကောင်း ပေးမှ ရတော့မည်။ အင်အားချင်း ယှဉ်၍ မရသည့်နောက် ဉာဏ်ချင်း ယှဉ်ရမှာပေါ့။ တတ်သမျှ ပညာကုန်သုံးကာ သူ့ အတံကြီးကို ဝိဇ္ဇာနီ လျှာနှင့် ရစ်ခွေကာ လျက်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ဥကလေးများကိုလဲ လက်နှင့် အသာပွတ်ပေးရင်း အတံကြီး၏ လည်ရစ်ကို နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ရစ်သိုင်းလျှက် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်သည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ အတံကြီး ခံတွင်းထဲ တိုးဝင်လာချိန်များတွင် လျှာကလဲ အလွတ်မပေးပဲ ခွေရစ်ပြီး လျက်ပေးသည်။

ကာမစည်းစိမ်နှင့် တွေ့ချိန်တွင် ဆင်ခြင်တုံတရား မဲ့တတ်သည်မှာ လူ့သဘာဝ၊ ယခုလဲ အင်ဂျင်နီယာမလေး၏ အပြုအစုများအောက်တွင် သာယာသွားသော လူမိုက်သည် သူ့ကို ယုယုယယ အလိုဖြည့်ပေးနေသူမှာ ဥပဒေဘက်တော်သား ဝိဇ္ဇာနီ၊ သူ၏ရန်သူဆိုသည်ကို မေ့လျော့သွားလေပြီ။ ရန်သူ၏ ဆံပင်များကို ထိန်းကိုင်ထားဖို့ကို အာရုံမရနိုင် … သူအထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ဖို့ပဲ စိတ်စောနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီကလဲ ထိုအချက်ကို သိသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့် အကောင်းဆုံး ပြုစုပေးလိုက်ရာ သိပ်မကြာမီ …

“အင်း … လူဖြစ်ရကျိုး နပ်လိုက်တာကွာ … အင်း”

ဟူသော အာလုတ်သံနှင့်အတူ မျက်လုံးများကို မှိတ်ကာ သူ၏ စေးကပ်ကပ် မျိုးစေ့ရည်များကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပါးစပ်အတွင်း ပန်းထည့်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လုံးဝ အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။

အခွင့်အရေးကို စောင့်နေသော ဝိဇ္ဇာနီကလဲ အေး … လူဖြစ်ရကျိုးနပ်ရင်လဲ သေပေတော့ ဟု တွေးကာ သူမရန်သူ၏ အကျီစကို အောက်ဘက်သို့ ဆောင့်ဆွဲရင်း ပတ်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ ထွက်မကုန်နိုင်သေးသည့် သုပ်ရည်များ ဝိဇ္ဇာနီ၏ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်များပေါ်သို့ ကျလာသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အမှတ်မထားနိုင်၊ အခွင့်အရေးရသည့် အချိန်က တိုလွန်းသည်လေ။ ချွတ်ချထားသော သူ့ဘောင်းဘီနှင့်သူ ချည်မိတုတ်မိဖြစ်နေသော ဘဲနာလေး ဟန်ချက်ပျက်၍ သူမကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်လျက်ကျလာချိန်တွင် ဘယ်၊ ညာ ခြေနှစ်ချောင်းလုံးနှင့် ဒူးအားသုံးပြီး သူ့ဗိုက်ကို ကန်လိုက်ရာ သူမကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်၍ ခြေကားယား၊ လက်ကားယားနှင့် သမံသလင်းပြင်သို့ ခေါင်းစိုက်ကျလေသည်။ ခွပ်ကနဲ ဦးခေါင်းခွံကွဲသံနှင့်အတူ … လူဖြစ်ရကျိုးနပ်သွားသော လူမိုက်တစ်ယောက် လူ့ဇာတ်သိမ်းသွားလေသတည်း။

🏵️(အခန်း ၇)🏵️

စက်ရုံပျက်ကြီး အောက်ထပ်တွင် ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းက ပြောင်လက်လက် သံသေတ္တာကို ဖွင့်ပြီး ဟိုပရောဂျက်ကို အသုံးပြုထုတ်လုပ်ထားသော သေနတ်ကြီးကို ထုတ်ယူသည်။ သေနတ်ကြီးဆိုသော်လည်း သိပ်အကြီးကြီးတော့ မဟုတ်ပါ။ ၂ ပေ မပြည့်တပြည့်လောက်သာ ရှိပြီး ပေါ့ပေါ့ကလေးသာ ဖြစ်သည်။

“ပြန်စဉ်းစားတော့လဲ ဒါကြီးကို ရောင်းတောင် မရောင်းချင်တော့သလိုပဲ”

ကွန်ကရစ် တိုင်ကြီးတတိုင်ကို မှီ၍ လက်ပိုက်ရပ်နေသော ရာစုသစ်က …

“သဘောပဲလေ၊ ကျနော်ကတော့ ကျနော်ရစရာရှိတဲ့ ပိုက်ဆံနောက်တခြမ်း ရရင် ပြီးတာပဲ”

… ဟု ဝင်ပြောလိုက်သည်။

“အို … ပိုက်ဆံအတွက်တော့ ပူမနေပါနဲ့ရှင်။ တို့ဆိုလိုတာက … ဒီလက်နက်ကြီးနဲ့ဆိုရင် တို့လဲ တစင်ထောင်ပြီး ဆရာမကြီးလုပ်လို့ ရတာပဲ။ ဗေဒါလို ငချွတ်မလေးတောင် ဝိဇ္ဇာနီ လုပ်နိုင်မှတော့ တို့လဲ နာမည်ကျော် လူသတ်သမား ဖြစ်နိုင်သားပဲဟာ”

“အဲဒီ ငချွတ်မလေးက ခင်ဗျားကြီးထက် အပုံကြီးသာတယ်။”

“အောင်မာ … ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင့်မျက်နှာ တင်းမာသွားသည်။

“ပြော … ဘယ်အပိုင်း သာသလဲ။”

ရာစုသစ်က ဒေါက်တာ ကြည်စင့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းပြုံးယောင်သန်းသည်။ ဒီတော့မှ ရာစုသစ် ဘာပြောသည်ကို ဝါရင့် အင်ဂျင်နီယာမကြီး ရိပ်မိသည်။ ဒါကတော့ တို့က ပိုသာတယ်၊ မယုံရင် စမ်းကြည့်လို့ ပြောလို့မှ မဖြစ်တာကိုး။ အပျိုကြီးပီပီ မျက်နှာကြီး နီလာကာ …

“ရှင် … ရှင် သိပ်မိုက်ရိုင်းတယ်”

ဟု ရန်ထောင်သည်။ ရာစုသစ်က ဒေါက်တာ ကြည်စင့်ကို စကတည်းက သိပ်ကြည့်မရ၊ အလုပ်ကိစ္စကြောင့်သာ ဆက်ဆံနေခြင်း။ ယခုလဲ သူတခွန်း ငါတခွန်း ငြင်းခုန်မနေချင်သည်နှင့် …

“ကျနော် မနက်ဖြန် တိုက်ပွဲအတွက် ပြင်လိုက်ဦးမယ်၊ ဒေါက်တာ့လဲ ဒီည နားတော့၊ စကားစမြည် ဧည့်မခံနိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ”

ဟု ရှောင်ထွက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့တပည့်တယောက်ကို လက်ပြခေါ်လိုက်ကာ

“နံပါတ် ၃ … ဒေါက်တာ့အတွက် မြေအောက်ခန်းထဲမှာ အခန်းပြင်ပေး၊ ပြီးတော့ လိုလေသေး မရှိအောင် သေချာ ဧည့်ခံထားလိုက်။”

ဟု အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နံပါတ် ၃ ဟု အခေါ်ခံရသူက လူမိုက်ရုပ်သိပ်မပေါက်၊ မိန်းမချောချောသည်ဟုပင် ပြောလို့ရသည်။ အသက်လဲ ငယ်ပုံရသည်။ အလွန်ဆုံးရှိမှ ၂ဝ စွန်းစွန်း ၂၂ ထက်မပိုသေး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရာစုသစ်၏ ဂိုဏ်းတွင် နံပါတ် ၃ (တတိယခေါင်းဆောာင်) နေရာကို ရထားသူဆိုတော့ ခေသူတော့ မဟုတ်။ အမိန့်ဆုံးသည်နှင့် နံပါတ် ၃ က မြေအောက်ခန်းများဆီသို့ ဦးတည်ကာ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သွားသည်။ ရာစုသစ်ကလဲ မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးရိပ် အရှိန်မသေသေးသော်လည်း ရေဒါ၊ ကွန်ပျူတာနှင့် လက်နက်ထိန်းကိရိယာများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့် နံပါတ် ၃ နောက်သို့ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်း လမ်းလျှောက်လိုက်သွားတော့သည်။

ပစ္စည်း သိုလှောင်ခန်းများ ဖြစ်ခဲ့ဟန်တူသော မြေအောက်ခန်းများသည် ရာစုသစ်တို့ ဒုစရိုက်သမားတသိုက် ပစ္စည်းများ၊ လက်နက်များ သိုလှောင်ရာပင် ဖြစ်၍ နေသေးသည်။ အခန်းတခန်းကတော့ အဝင်တံခါးအနီး ထောင့်တွင် သေသေသပ်သပ် အစီအရီ ပုံထားသော စားစရာ တင်းဘူးများနှင့် ရေသန့်ဘူးကဒ်များမှလွဲ၍ ပစ္စည်းသိပ်မရှိ။ တံခါးပေါက်နှင့် ဝေးသည့်ဘက်တွင်တော့ အနီရောင် L ပုံ ဆိုဖာဆက်တီတလုံးနှင့် အနက်ရောင် ဆုံလည်ကုလားထိုင်တလုံး ရှိသည်။ ဆိုဖာ၏ အတွင်းခွင်ထဲတွင် အဖြူရောင် မွှေးပွကော်ဇောတချပ် ခင်းထားသည်။ ပရိဘောဂများ၏ အရောင်နှင့် ဒီဇိုင်းအရ အမှိုက်ပုံက တွေ့ကရာ စုကောက်လာသကဲ့သို့ပင်။ နံပါတ် ၃ က ဆိုဖာဆက်တီပေါ်တွင် စောင်တထည်ကို ခင်းပေးနေသည်။ ကြည်စင် ဝင်လာသည်ကို တွေ့တော့ ခေါင်းကိုငဲ့ကာ အတော်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်ပြီး …

“တကယ်ဆို ဝိဇ္ဇာနီထက် မကြည်စင်က အများကြီး သာပါတယ်။”

ဟု တခွန်းဆိုသည်။ နံပါတ် ၃ ဘာကို ဆိုလိုသည်ကို သိသဖြင့် ကြည်စင် မျက်နှာနည်းနည်း နီသွားသော်လည်း ဟန်ကိုယ့်ဖို့နှင့် မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ …

“ခေါင်းအုံး ၂ လုံးလောက် ရနိုင်မလားကွယ်”

ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။ ကြည်စင်၏ ကိုယ်ခန္ဒာကို စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်စိအရသာ ခံနေသည့် ချာတိတ်ကလေးက

“ဒါ ဟိုတယ် မဟုတ်ဘူး မကြည်စင်၊ ခေါင်းအုံးချင်ရင် ဒီစောင်ကို လုံးပြီးအုံး၊ ချမ်းရင် ဒီစောင်ကို ခြုံ၊ ဆိုဖာက ပူရင် ဒီစောင်ကိုပဲ ပြန်ခင်း”

ဟု လုံးဝ အကြည့်မလွှဲပဲ ပြန်ဖြေသည်။ ဗို့အား သိန်း ၃ဝ အကြည့်များအောက်တွင် ကြည်စင် အတော်ပင် ရင်ဖိုသွားသည်။ ကောင်လေးက မျက်နှာကသာ ကလေးမျက်နှာနှင့် အကြည့်က ရာစုသစ် မဗေဒါကို ကြည့်သော အကြည့်မျိုး၊ မရမီကပင် သူပိုင်စိုးနေပြီးသကဲ့သို့ ကြည့်သည့် အကြည့်။

အပျိုကြီးဆိုသော်လဲ ကြည်စင်က အရိုင်းလေး မဟုတ်၊ နိုင်ငံခြားတွင် ဒေါက်တာဘွဲ့သွားယူတုန်းက ဟိုကလူ နှစ်ယောက်၊ သုံးယောက်ခန့်နှင့် တွဲဖူးသည်။ နိုင်ငံခြားမှာ တွဲတယ်ဆိုတော့ ဇာတိမှာလို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း အဖြူရောင်လေးမဟုတ်၊ အညို၊ အနီ၊ အနက်၊ အပြာ၊ ခရမ်း … ကာလာစုံခဲ့သည်။ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်တော့မှ အိမ်ထောင်မကျသေးသော အဖြူရောင် အပျိုကြီးအဖြစ် ပြန်ရောက်သည်။

ကောင်လေးက စိုက်ကြည့်နေသည်မှာ ကြည်စင်လင်းအဖို့ ပုန်းကွယ်ရာမဲ့နေသလိုပင် … သူ့အကြည့်နက်နက်များက သူမ ဝတ်ထားသော ဇာနားကွပ် ရင်ဖုံးအကျီနှင့် Push-up ဘရာဇီယာကိုပင် ထွင်းဖောက်ကာ သူမ၏ ရင်သားများကိုသာမက သူမ၏ နှလုံးအိမ်၊ သိစိတ်၊ မသိစိတ်များအထိ လှန်လှောကြည့်ရှုနေသကဲ့သို့။ ကြည်စင့်ရဲ့ ပထမဆုံးလူက ဒီလိုပဲ ကြည်စင့်ကို စိုက်ကြည့်ဖူးတာ ပြန်သတိရလာမိသည်၊ သတိရတော့ လွမ်းသည်၊ အလွမ်းက မျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ်သည်။ အကြည့်များရဲ့ နောက်ဆက်တွဲ ဇာတ်လမ်းများကိုပါ တဆက်ထဲ သတိရမိသည်။ သတိရတော့ မောသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ပေါ်နေသည့် အလွမ်းနှင့် အမော ဇာတ်လမ်းစုံကို နံပါတ် ၃ က အဓိပ္ပါယ်ဖော်သည်၊ သူသိသွားပြီ။

ကောင်လေး သိသွားပြီဟူသော အသိနှင့် ကောင်လေး၏ အကြည့်များအောက်ဝယ် အလွမ်း၊ အမောနှင့် အရှက်တို့ ပေါင်းဆုံကာ ကြည်စင့်ခေါင်းလေး မသိမသာ ငုံ့သွားသည်။

“မင်းသွားတော့ … တို့ … တို့ နားတော့မယ်”

ကြိုးစားထိန်းပြောသည့်ကြားက အသံက နည်းနည်းတုန်ကာ စကားက ထစ်သွားသေးသည်။

“ကျနော့်အမြင်တော့ မကြည်စင် ဝိဇ္ဇာနီထက် အများကြီး သာပါတယ်။ …”

အဖြေတောင်းခံရသည့် အပျိုဖြန်းလေးတယောက်လို ခေါင်းလေး ငုံ့ကာ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေသော ကြည်စင့်လက်ကို ကောင်လေးက ကိုင်ကာ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်စေရင်း စကားကို ဆက်သည်။

” … ရင့်ကျက်မှုချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ ပညာချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ အလှချင်းပဲ ယှဉ်မလား၊ အို … မျက်နှာပေါက်၊ အရပ်အမောင်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အားလုံးဝိဇ္ဇာနီက မကြည်စင်ကို မယှဉ်နိုင်ပါဘူး။”

ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်၊ ဝိဇ္ဇာနီရဲ့ မျက်နှာပေါက်က ကလေးမျက်နှာမျိုး၊ အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာမျိုး၊ သိပ်မရှည်သည့် ဘဲဥပုံ မျက်နှာမျိုး၊ ပါးရိုးတွေမြင့်သော်လည်း မေးရိုးက သိပ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှု မရှိ။ ကြည်စင့် မျက်နှာပေါက်ကတော့ မေးရိုးတွေ ပိုပေါ်သဖြင့် ပိုပြီး ညို့အားကောင်းသည်။ ဆက်ဆီရိုးလို့ ခေါ်ကြသည့် ညှပ်ရိုးတွေကလဲ ၁၀၀% အပြည့် မပိုမလို ဆက်ဆီဖြစ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီက သာမာန်မိန်းကလေးများထက် မဆိုစလောက်ကလေး အရပ်ပိုမြင့်သော်လည်း ကြည်စင်က ဝိဇ္ဇာနီထက် လက် ၄ လုံးလောက် ပိုမြင့်သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ဝိဇ္ဇာနီက ပြားချပ်မနေသော်လည်း မော်ဒယ်လ်ကိုယ်လုံးမျိုး သွယ်သွယ်၊ ကြည်စင်လင်းကတော့ ပြည့်ပြည့်ထွားထွား ဖောင်းသင့်သည့်နေရာ ဖောင်း၊ လုံးသင့်သည့်နေရာ လုံးသည့်တိုင် အရပ်မြင့်သဖြင့် ကြည့်လို့ အတော်ပင်ကောင်းသည်။ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ကာ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်သဖြင့် လက်မောင်းများ၊ ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်တံများမှာလဲ အဆီပိုမရှိ သွယ်လျနေသည်။

“မကြည်စင် … တစင်ထောင်ချင်ရင် ကျနော်နဲ့ လက်တွဲပါ။ ကျနော်ပြောတာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ထက် ပိုတဲ့ လက်တွဲဖော်အဖြစ်ကို ပြောတာ။ မကြည်စင် လက်ခံတယ်၊ နော်။”

မေးပုံက ချည်ပြီး တုတ်ပြီး၊ ‘လက်ခံမလား’ ဟု မမေး၊ ‘လက်ခံတယ်၊ နော်’ တဲ့။ ကြည်စင် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ မျက်လုံးဝိုင်းလေးများဖြင့် ချာတိတ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း …

“တို့ … တို့ မသိဘူး”

ဟု အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ပြန်ဖြေသည်။ ဘာလို့ အပြတ်မငြင်းလိုက်သလဲ ကြည်စင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် နားမလည်။

“မကြည်စင်ကို ကျနော်နမ်းလိုက်ရင် သိသွားမှာပါ။ ဘာမှ မတွေးနဲ့၊ စိတ်ကိုလျှော့ထားနော်။”

ကြည်စင်ဘာမျှ ပြန်မပြောနိုင်တော့။ ပါးစပ်က အာစေးထည့်ထားသလို ဆွံ့နေသည်။ သူမ၏ ဘယ်ဘက်တွင် ထိုင်နေသော ချာတိတ်ကလေး၏ နှုတ်ခမ်းများက ကြည်စင့်မျက်နှာနားသို့ ကပ်လာသည်။ ကြည်စင် ခေါင်းကို ပိုငုံ့လိုက်မိသည်။ ချာတိတ်က ကြည်စင့်မေးဖျားလေးကို ဘယ်လက်နဲ့ ကိုင်ကာ မော့စေပြီး ညာလက်က သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဘက်သို့ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ကြည်စင့်နှုတ်ခမ်းနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ထိလုမတတ်ဖြစ်သွားလေသည်။ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနှင့် သူမကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ပွေ့ထားသော ချာတိတ်ကို ဒေါသမထွက်နိုင်ပဲ သူ့အနမ်းကို ကြည်စင် ဘာလို့ မျှော်နေမိသည်ကို သူမကိုယ်တိုင် ရှင်းမပြတတ်။ မျှော်နေပါမှ သူက မနမ်း၊ ကြည်စင့်မျက်လုံးများကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်ကို ကြည်စင်မခံနိုင်၊ မျက်လွှာချထားမိသည်။ စောင့်ရတာ စိတ်မရှည်သဖြင့် ကြည်စင်ကိုယ်တိုင်ပင် ရှေ့တိုးကာ သူ့နှုတ်ခမ်းများကို စုတ်နမ်းလိုက်သည်။ ကြည်စင့် တကိုယ်လုံး နွေးသွားသည်။ သို့သော် သူက စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း အနမ်းကို ရပ်ကာ နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သည်။

“အခု သိပြီလား။”

တကိုယ်လုံး ထူပူနေသည့် ကြည်စင် ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်။ ရင်ထဲမှာ မောနေသည်။ ချာတိတ်က ကြည်စင့်ကို အမောဖြေခွင့် မပေး၊ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်သွားပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ အရင်ထက် ပိုကြာသည်။ သူ့ဘယ်လက်က ကြည်စင့် ညာလက်အောက်ကနေ ခါးကို ဖက်သည်။ ကြည်စင် အရည်ပျော်တော့မည်။ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေလာသဖြင့် သူ့ရင်ထဲသို့ ကြည်စင်ပိုတိုးဝင်လိုက်သည်။

“လက်ခံတယ် … ဟုတ်”

နှုတ်ခမ်းချင်းကွာသွားချိန်တွင် ကြည်စင်က အသက်ကို လုရှူနေရသော်လည်း လူဆိုးလေးက သူသိချင်တာကို အေးအေးဆေးဆေးပဲ မေးသည်။ သူမ ဒီဒုစရိုက်သမားလေးကို ချစ်မိသွားပြီလား။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်မေးပြီး ကြည်စင် အဖြေကို ကြောက်နေမိသည်၊ အဖြေကို မသိလို။ တွေးနေစဉ်မှာပင်

“ဟုတ် … ဟုတ်”

တကိုယ်လုံး ထူပူနေသည့် ကြည့်စင် ပါးစပ်က ယောင်ပြီး ဟုတ် ဟု ထွက်သွားသည်။ ထွက်သွားတာမှ တကြိမ်ထဲတောင်မဟုတ်၊ နှစ်ကြိမ်။ ကြည်စင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် မယုံနိုင်၊ ဘုရားတမိသည်။

ဒီတခါ နှုတ်ခမ်းချင်းထိတော့ သူ့လျှာက ကြည်စင့်လျှာကို လာထိသည်။ ဒေါက်တာကြည်စင်လင်းသည် အင်ဂျင်နီယာ ပါရဂူမကြီးအဖြစ်မှ အချစ် မူလတန်း ကျောင်းသူလေးအသွင် ပြောင်းသွားသည်။ ကြည်စင့်လျှာက သူ့လျှာကို ပြန်ပြီး တိုက်စစ်ဆင်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲခွာ၍ ချာတိတ် အနမ်းများ ကြည်စင့်မျက်နှာအနှံ့သို့ ကျရောက်လာသည်။ နောက်ဆုံး ကြည်စင့်နားရွက်ဖျားကလေးကို ချာတိတ်က အသာငုံလိုက်သည်။ ကြည်စင် ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထကာ ဟင်းကနဲ နှုတ်က ညည်းလိုက်မိသည်။ လူဆိုးလေးက ကြည်စင့်နားရွက်ထဲ သူ့လျှာကို အသာထိုးထည့်ချိန်မှာတော့ အရိုးပျော့ဆေးမိသွားသည့်ပမာ ကြည်စင် ခွေဆင်းသွားတော့သည်။ ကြည်စင် နာရီတွေ၊ မိနစ်တွေ၊ စက္ကန့်တွေ အကုန်မေ့ကုန်ပြီ။

“သူ မကောင်းဘူး … တို့ … တို့ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထကုန်ပြီ။”

ချာတိတ် သူ့ကို လွှတ်လိုက်ချိန်တွင် ကြည်စင် ရန်တွေ့သည်။ ချာတိတ်က သူမကို ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ပါးရင်း၊ နားရင်းများမှတဆင့် ဝင်းမွတ်နေသည့် လည်တိုင်များကို အနမ်းနယ်ချဲ့သည်။ ကြည်စင် ဆံထုံးထုံးထားတာ သူနမ်းဖို့ လမ်းရှင်းပေးထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတွေ ဆက်တိုက်ချပြီး မတ်မတ်ပင် မထိုင်နိုင်တော့သော ကြည်စင့်ကိုသူမချစ်သူ အသစ်စက်စက်ကလေးက သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲသိပ်လိုက်ပြီး လည်တိုင်ကို ငုံ့နမ်းသည်၊ ငုံ့ပြီး စုပ်ထားလိုက်သည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်မည်။ အင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲသံနှင့်အတူ ကြည်စင်ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကောက်သွားသည်။ ရင်ဖုံးအကျီ ကြယ်သီးများ ချာတိတ် ဖြုတ်ထားသည်ကို နို့ကို ဘရာပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတော့မှ ကြည်စင်သိသည်။

“အို … ဘေဘီရယ် … ”

“ထဦး”

ချာတိတ်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ အမိန့်ပေးသည်။ သူ့အပြုအစုများအောက်တွင် ကြည်စင် ခုခံနိုင်စွမ်း မဲ့နေသည်။ ကြည်စင့်ကို သူလုံးဝ ပိုင်သွားပြီ၊ ဒါကို နှစ်ယောက်လုံး သိနေသည်။ ကြည်စင် ထရပ်လိုက်တော့ သူက ကြည်စင့်ကို နောက်က သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ဂုတ်သားလေးတွေကို နမ်းသည်၊ နမ်းရင်း သူမ ဘရာချိတ်ကို အကျီပေါ်မှ စမ်းကာ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘရာကို အကုန်မချွတ်ပဲ အသာလှန်တင်ကာ အထိန်းမဲ့သွားသော သူမ ရင်သားများကို သူဆုတ်ကိုင်ကာ နာနာလေး ညှစ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်နှင့် တလှည့်စီလုပ်ပေးရာ ကြည်စင့် နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေတော့သည်။

မြေအောက်ထပ်ရှိ ယာယီဧည့်ခန်းထဲ ရောက်ပြီး ၁၅ မိနစ်မပြည့်မီမှာပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မတ်မတ်မရပ်နိုင်သည့် ဧည့်သည်မလေးမှာ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်လွန်းသည့် အိမ်ရှင်ကို နောက်ပြန်မှီကာရပ်ရင်း သူဧည့်ဝတ်ပြုသည့် ဒုတိယအရွယ်၏ ပထမဝေဒနာများကို အလူးအလိမ့် ခံစားနေရသည်။ သူမ၏ ဆင်စွယ်ရောင် ချည်ထမီလေးမှာလဲ သူဘယ်အချိန်က ချွတ်ချလိုက်သည်မသိ၊ ခါးတွင် မရှိတော့ပဲ ကော်ဇောပေါ်တွင် အကွင်းလိုက် ပုံကျနေသည်။ သူမ၏ ရင်ဖုံးအကျီမှာ ရင်ကို မဖုံးနိုင်တော့၊ ဘရာမှာလဲ သူ့နေရာမှာ မရှိတော့ပဲ တာဝန်ကို ကိုယ်လွတ်ရုန်းနေသည်။ အိမ်ရှင်၏ နှုတ်ခမ်းများမှာ ဧည့်သည်၏ ဂုတ်နှင့် လည်တိုင်များကို လည်းကောင်း၊ ဘယ်လက်များမှာ ရင်သားများကို လည်းကောင်း၊ ညာလက်များမှာ ပင်တီဖုံးနေသည့် ပန်းပွင့်လေးကိုလည်းကောင်း အသီးသီး ဧည့်ခံလျှက်ရှိသည်။ ဧည့်သည်မလေး၏ နှုတ်မှလဲ အိမ်ရှင်၏ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်မှုကို ကျေးဇူးတင်သည့်အနေနှင့် ချစ်အာမေဋိတ်သံများ တအိုအို တဟင့်ဟင့်နှင့် အတားအဆီးမရှိ ထုတ်လွှတ်လျှက်ရှိသည်။

🏵️(အခန်း ၈)🏵️

ဝိဇ္ဇာနီအဖို့ ပထမဆုံးလုပ်ရမည်က သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ပြန်ယူဖို့၊ ဘူးသီးခြောက်ပဲ ရာစုသစ်နှင့် ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ပါက မည်သို့ ဇာတ်သိမ်းတတ်သည်ကို သူမ ကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ပြီးပြီ။ ရာစုသစ်၏ အိပ်ခန်းအတွင်းမှ အပြင်သို့ ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းပြူကြည့်သည်။ စင်္ကြန်လမ်းတွင် ဘယ်သူမှ မရှိတာ သေချာတော့မှ မှောင်ရိပ်ကိုခိုကာ ခြေဖျားထောက်လျှက် စင်္ကြန်ဘက်သို့ ထွက်သည်။ ခြေဗလာနှင့် ခြေဖျားထောက်ပြီး လမ်းလျှောက်ရသည်မှာ သိပ်တော့ မလွယ်လှ၊ ရာစုသစ် စိတ်တိုင်းကျ အချစ်ခံထားရသဖြင့် သူမ၏ ခြေထောက်များက ပျော့ခွေချင်နေသည်၊ ဗိုက်ထဲကလဲ အောင့်နေသည်။

ညနက်ပြီဖြစ်သဖြင့် ရာစုသစ်၏ နောက်လိုက်များမှာ စခန်းလုံခြုံရေး ကင်းတာဝန်ကျသူမှအပ သူတို့အသီးသီး၏ အိပ်ခန်းများတွင် အိပ်မောကျနေကြပြီ။ ကင်းတာဝန်ကျသူများမှာလဲ စခန်းအဆောက်အဦ အပြင်ဘက်တွင်သာ လမ်းပတ်လျှောက်သူ လျှောက်၊ ဆေးလိပ် ထိုင်သောက်သူ သောက် လုပ်နေကြသည်။ စခန်းအတွင်းတွင် လက်နက်ထိန်း စက်ခလုပ်ခုံများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည့် ရာစုသစ် တယောက်သာ ရှိသည်။

ရာစုသစ်ရှိရာ ခန်းမအတွင်းတွင်ပင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ ဘူးသီးခြောက်ရှိနေသည်။ ရန်သူ့လက်နက်ဆိုလျှင် ရာစုသစ် သေချာ သိမ်းဆည်းနေကျ ဖြစ်သော်လည်း ဒီတခါတော့ မစိတ်မွှန်နေသဖြင့် ကိုယ်တိုင်လဲ မသိမ်းမိ၊ ငယ်သားများကိုလဲ မသိမ်းခိုင်းမိ။ ဘူးသီးခြောက်က အခန်း၏ ညာဘက်ခြမ်း၊ ရာစုသစ်က အခန်း၏ ဘက်ဘက်ခြမ်းတွင် အလုပ်များနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီ ကံကောင်းချင်တော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒီအတိုင်း ချထားသည့် သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်ကို ရာစုသစ်က ကျောပေးထားသည်။ သို့သော် ဘူးသီးခြောက်ကို ရာစုသစ်၏ နောက်ကျောဘက်မှ ဖြတ်သွား၍သော်လည်းကောင်း၊ စခန်းဝင်းအတွင်း ထွက်သွားပြီး ဟိုဘက်ခြမ်းက ပြူတင်းပေါက်မှ နှိုက်၍သော်လည်းကောင်း ယူရမည်။ စခန်းဝင်းအတွင်း ထွက်လျှင် ကင်းသမားများကို ပျော်တော်ဆက်နေရနိုင်သည့်အပြင် ရာစုသစ်ကြည့်ရတာ သူ့အလုပ်မှာ အာရုံဝင်စားနေသဖြင့် ဝိဇ္ဇာနီ စွန့်စားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပြေးစမ်း ဝိဇ္ဇာနီ … အလွန်ဆုံး ခြေလှမ်း ၈ လှမ်းပဲ၊ ပြေးစမ်း။

တလှမ်း၊ နှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်း၊ လေးလှမ်းမြောက်တွင် ရာစုသစ် ခြင်္သေ့လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည်၊ ဝိဇ္ဇာနီကို မထင်မှတ်ပဲ မြင်လိုက်ရသဖြင့် ခေတ္တမင်တက်မိနေသေးသည်၊ ငါးလှမ်း၊ ခြောက်လှမ်း … ရာစုသစ် သတိဝင်လာပြီး ဘူးသီးခြောက်ကို ပြေးဆွဲသည်။ သို့သော် ဝိဇ္ဇာနီက ခြေလှမ်းသာသဖြင့် ဘူးသီးခြောက်ကို သူ့ထက်အရင် ရသွားသည်၊ ရာစုသစ် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ပြီး ဘေးတွင်ရှိသည့် ၂ ပေခန့်ရှိသည့် သစ်သားပွတ်လုံးတုတ်ကို ကိုင်ကာ ဝိဇ္ဇာနီနှင့် တိုက်ခိုက်ရန် ပြင်သည်။

“ကဲ … ရှင်နဲ့ ကျမနဲ့ နောက်တချီပေါ့” ခါးကိုထောက်၊ ရင်ကိုကော့ပြီး ဆံပင်နီများကို သပ်တင်ရင်း သူရဲကောင်းမယ်ကလေးက ဟန်ပါပါ စိန်ခေါ်လိုက်သည်။

“ရတယ်လေ၊ ကိုယ် ဒါပြီးရင် လာခဲ့မယ်၊ အိပ်ခန်းထဲမှာ သွားစောင့်နေချေ။”

ရာစုသစ် ပြန်ပက်တော့ သူမ စကားပြော လောသွားတာ သတိထားမိသည်။

“ရှင် သေမယ်”

ဟု ကြိမ်းဝါးရင်း ရာစုသစ်ကို ဒေါသနှင့် ခုန်အုပ်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဘူးသီးခြောက် အစွမ်းကြောင့် သန်မာ လျှင်မြန်နေသော်လည်း စောစောက ချစ်ပွဲကြောင့် ဗိုက်ထဲက အောင့်နေသဖြင့် ခါတိုင်းလောက် မသွက်လက်၊ သူမ၏ တိုက်ခိုက်မှုကို ရာစုသစ်က အလွယ်ပင် ရှောင်လိုက်နိုင်ရုံမက သူမခေါင်းကို လက်ဆစ်ဖြင့် ဒေါက်ကနဲ ခေါက်သွားရာ ဝိဇ္ဇာနီ ကြယ်တွေ၊ လတွေပါ မြင်လိုက်ရသည်။

ဝိဇ္ဇာနီ ခေါင်းထိသွားသဖြင့် ခေတ္တငြိမ်သွားသည့် အခွင့်ကောင်းကို လက်လွတ်မခံပဲ ရာစုသစ်က သူမ၏ နောက်ကျောဘက်မှ ချည်းကပ်ကာ ဘူးသီးခြောက်ကို ဖြုတ်ယူရန် ကြိုးစားသည်။ ဝိဇ္ဇာနီလန့်ပြီး တံတောင်နှင့် တွတ်လိုက်ရာ ရာစုသစ် ရင်ဝတည့်တည့် ဖြစ်သဖြင့် အွပ်ကနဲ အသက်ရှူမှားကာ နောက်ပြန်ဆုတ်ရသည်။ နောက်တချီ ရာစုသစ် ချည်းကပ်လာတော့ ဝိဇ္ဇာနီ ကိုယ်ကိုလှည့်၍ သူ့မျက်နှာကို မှန်းကန်ပစ်လိုက်ရာ ရာစုသစ် မနည်းလွတ်အောင် ရှောင်လိုက်ရသည်။ ကန်ချက်လွဲသဖြင့် ဟန်ချက်ပျက်သွားသည့် ဝိဇ္ဇာနီ တင်ပါးကို ပွတ်လုံးတုတ်ဖြင့် ရာစုသစ် လွှဲရိုက်လိုက်သည်။

“ဖပ်” “အား … ”

တော်တော်နာသဖြင့် မျက်ရည်ဝဲသွားသော ဝိဇ္ဇာနီ သူမနှုတ်ခမ်းကို ကိုက်သည်။

“စောစောတုန်းက မင်းကို ချစ်ရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ စာဖွဲ့လို့ ကုန်မယ် မထင်ဘူး …”

ရာစုသစ်က ခပ်အေးအေးပင် စသည်။

” … နောက်လဲ မကြာမကြာ မင်းကို ချစ်ခွင့်ရမယ်လို့ ကိုယ်မျှော်လင့်ပါတယ်။”

“ဆုတောင်းလေ”

ဝိဇ္ဇာနီ စိတ်တိုတိုနှင့် ရာစုသစ်ကို အတင်းဝင်လုံးသည်။ ဘူးသီးခြောက် အစွမ်းကြောင့် ရာစုသစ် ကြာကြာ တောင့်မခံနိုင်ပဲ တဖြည်းဖြည်း အရေးနိမ့်လာသည်။ တကွက်တွင် ဝိဇ္ဇာနီ ရာစုသစ်လက်ကို ဖမ်းမိသွားသည်။ ဒေါသအလျှောက် လက်ကို လိမ်ချိုးပြီး တအား ကိုင်ပေါက်လိုက်ရာ ရာစုသစ် ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်သို့ လွင့်ကျသည်။ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ ရာစုသစ်က သူ့ယာဉ်ပျံဆီသို့ ပြေးသည်ကို ဝိဇ္ဇာနီ အပြေးလိုက်သော်လည်း မမီတော့၊ ရာစုသစ်က ယာဉ်ပျံကို မောင်း၍ ပြေးချေပြီ။

ဖိတ်သွားသော နွားနို့အတွက် ငိုနေရန် အကြောင်းမရှိသည်မို့ ရာစုသစ်၏ ဂိုဏ်းသားများကို လက်ရဖမ်းဆီးနိုင်ရန်သာ ဝိဇ္ဇာနီ အာရုံစိုက်၍ ဆက်လှုပ်ရှားသည်။ အရေအတွက်များသော်လည်း ရာစုသစ်လောက် တိုက်ရည်ခိုက်ရည် မကောင်းသည့် ကင်းသမား လက်တဆုပ်စာကို ဝိဇ္ဇာနီ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ကြိုးတုပ် ဖမ်းဆီးလိုက်နိုင်သော်လည်း စခန်းအတွင်း တခန်းဝင်၊ တခန်းထွက် ဝင်ရောက် ဖမ်းဆီးဖို့မှာ ထင်သလောက် မလွယ်ကူ။ နေရာခွင် ကျဉ်းမြောင်းသည့်အတွက် ခါးမှ ဘူးသီးခြောက်ကို အလစ်တွင် ဖြုတ်ယူသွားလျှင် ဘဲအုပ်က တရာနှစ်ရာ၊ မဗေဒါက တပွင့်ထဲအဖြစ် ရောက်သွားနိုင်သဖြင့် သတိကြီးစွာနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ ရှင်းလင်းရလေရာ မခုခံပဲ ကိုယ်လွတ်ရုန်း ထွက်ပြေးကြသည့် ဂိုဏ်းသားများကို ဖမ်းဆီးဖို့ကိုတော့ ဝိဇ္ဇာနီ လက်လျှော့လိုက်ရသည်။

မြေအောက်ခန်းအတွင်းရှိ ချစ်စ၊ ကြင်စ ချစ်သူနှစ်ဦးမှာတော့ ဝိဇ္ဇာနီ၏ အဖြစ်သနစ်များကို မသိ၊ တက်ညီလက်ညီ ချစ်ပွဲဝင်လျှက်ရှိသည်။ ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် အလျားလိုက် ကျောခင်းကာ ပေါင်သွယ်သွယ်လေးများကို ကားပြီး ချစ်လမ်းဖွင့်ထားပေးထားသည့် ကြည်စင်လင်း၏ ကိုယ်တွင် အဝတ်ဆို၍ နတ္ထိ။ သူ့ချစ်သူက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အုပ်မိုးလျှက် ချစ်သံမှိုကို အပေါ်စီးမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်ကာ နှက်နေသည်။ အမည်နာမပင် မသိရသေးခင်မှာပင် ချစ်သူ့ ရင်ခွင်အတွင်း ချစ်သံမှိုဒဏ်ကို အလူးအလိမ့် ခံနေရသည်ကို ကြည်စင်လင်းက ရှက်စနိုးသော်လည်း သူမ ညီမလေးကတော့ ချစ်ဝတ်ရည်များ ခပ်ရွှဲရွှဲထုတ်၍ စိတ်ပါလက်ပါ တုံ့ပြန်နေသည်။ သူ့ ဆောင့်ချက်များမှာလဲ အားမာန်အပြည့်နှင့်၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း သူမပါးစပ်မှ အင့်ကနဲ၊ အီးကနဲ အော်ညည်းရသည်အထိ။

“အင့်” … “အီးးး” … “အ” … “အာ့” …”အင့်”

သူဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ပြောပြရန် ခက်သည့် အရသာက ညီမလေးမှ တကိုယ်လုံးသို့ တလိမ့်လိမ့် တက်တက်လာသည်။ တသက်လုံး အပျိုကြီးအဖြစ် ထိန်းသိမ်းလာသမျှ ဒီချာတိတ်လေးနဲ့မှ ဇာတ်လမ်းစကတည်းက အလဲအကွဲနှင့် အညှာလွယ်သူ ဖြစ်ခဲ့ရသည့်အပြင် ဒီအတိုင်း ဆက်လွှတ်ပေးလိုက်ပါက ထိလိုက်တာနဲ့ ဇာတ်သိမ်းသူ တဏှာကြီးသည့် မိန်းမ အဖြစ်ပါရောက်တော့မည်မို့ ကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိအောင် သူမလဲ တလှည့် လက်တုံ့ပြန်ကာ အစွမ်းပြမှဖြစ်တော့မည်ဟု တွေးကာ …

“တို့ … အ … အပေါ်က … အင် ခဏ … အာ့ နေမယ်”

ဟု ဆောင့်ချက်များကြားမှ အားတင်း ပြောလိုက်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက ချက်ချင်းမရပ်ပဲ ဆယ်ချက်၊ ဆယ့်ငါးချက်လောက် ထပ်ဆောင့်ပြီးမှ ဖွားဖက်တော်ကို မချွတ်ပဲ ကြည်စင်လင်းကို ဖက်ကာ အသာထစေသည်။ ပြီးမှ နောက်ပြန်လှန်ချကာ ဆိုဖာလက်တင်ကို ကျောမှီလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်များကို သူမခြေထောက်များ အောက်မှ လျို၍ ဆိုဖာပေါ် ဆန့်တန်းလိုက်ရာ ကြည်စင်လင်းက သူ့အပေါ်တွင် ခွထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။

ကြည်စင်လင်းကလဲ အချိန်မဆွဲပါ၊ ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်၍ သူ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချကာ ခါးနှင့် ဒူးအားဖြင့် တင်ပဆုံကိုလှုပ်ပြီး အစွမ်းပြတော့သည်။ ဤပုံစံနှင့်ဆိုလျှင် သံမှိုကြီးကို အနက်ကြီး အနာခံ သွင်းစရာ မလိုပဲ သူမ ကြွက်သားသန်သည့်နေရာတွင်သာ သူ့ဒစ်ကိုထားကာ ကစားနိုင်သည်မို့ ကောင်လေး တခဏအတွင်း လမ်းဆုံးကို ရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု ကြည်စင်လင်း ထင်မိသည်။

သို့သော် အထင်နှင့် အမြင်မှာ တက်တက်စင် လွဲလေသည်။ ချာတိတ်၏ ကျွမ်းကျင်မှုက သူ့ဆရာ ရာစုသစ်နှင့် မတိမ်းမယိမ်း၊ ကြည်စင်လင်း၏ ချက်ကောင်းနေရာတွေကိုလဲ သူ ဘယ်လိုနည်းနှင့် သိနေသည် မသိ။ ကြည်စင်လင်း၏ ခါးကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူမ၏ ချက်ကောင်းနေရာတွေကို ထိအောင် ကပ်ညှောင့်ရင်း အပေါ်ကလဲ သူ့မျက်နှာနားကပ်နေသည့် နို့ကို ငုံကာ လျှာနှင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် လျက်သည်။ မထင်မှတ်ပဲ အပေါ်အောက် စစ်မျက်နှာဖွင့် အတိုက်ခံလိုက်ရသည်မို့ ကြည်စင်လင်း အသက်ရှူတွေမှားကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ သူမက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသော်လည်း ချာတိတ်က သိသည်၊ ထိုးစစ်ကို တရကြမ်းဆက်သဖြင့် ကြည်စင်လင်းမှာ တအင်းအင်း အော်ညည်းရင်း တဆုတ်ထဲ ဆုတ်ပေးနေရသည်။ သူမ သတိဝင်လာချိန်တွင် အတင်းရုန်းသော်လည်း အရမ်းနောက်ကျသွားပြီ၊ သူက ခါးကိုအတင်းဖက်ထားသဖြင့် ရုန်းမရတော့။ မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်သည့်အဆုံးတွင် …

“အင့် … ဟင့် … ဟီးးးးးးးးးးး”

ဆိုသည့် ညည်းသံရှည်နှင့်အတူ ကြည်စင်လင်းခါးကြီး ကုန်းတက်လာကာ သူ့ပခုံးကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ တငြိမ့်ငြိမ့် ရောက်သွားရတော့သည်။

“ဟေ့ … ထဦး၊ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ရင် အောက်မှာပြန်နေ”

အအိအိနှင့် အသက်ရှူမမှန်သေးပဲ ပခုံးပေါ်မေးတင်ကာ အကြာကြီး ငြိမ်နေသည့် ကြည်စင်လင်းကို ချာတိတ်က နားခွင့်မပေးပဲ အတင်းထခိုင်းသည်။ အပြောခံလိုက်ရသည်မို့ ရှက်ရှက်နှင့် အားတင်းကာ သူမ ထပြီး ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်သည်။ သူမလို အဆုံးသတ်ဖို့ ခက်သော မိန်းမသားတောင် တခါ ပြီးပြီမို့ သူလဲ သိပ်ကြာတော့မှာ မထင်ပါဘူးလေ ဟု တွေးကာ ဒူးတွေ ချောင်နေသည့်တိုင် အားတင်း၍ ဒူးအားကိုသုံးပြီး အထိုင်အထလုပ် ပြုစုပေးသည်။

ချာတိတ်ကလဲ ကြည်စင်လင်း ထသည့်အခါတိုင်းတွင် သူမ၏ တင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့် ပင့်မြှောက်ပေးသည်၊ ပြန်အထိုင်တွင် အောက်မှ ခါးကို ကော့တင်ကာ ဆီးကြိုသည်။ ကြိုရာတွင်လဲ ဖြစ်သလို မကြို၊ ကြည်စင်လင်း၏ ချက်ကောင်းနေရာများကို ထိထိမိမိ ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်စေရန် သေချာ ချိန်ဆ၍ အားနှင့် အင်နှင့် ကြိုဆိုရာ ကြည်စင်လင်း ထိုင်ချလိုက်တိုင်း ဖုန်းကနဲ အသံမြည်သည်။ အထိအတွေ့က ချက်ကောင်းတွေချည်း ဖြစ်သည့်အပြင် တခါပြီးပြီးလျှင် ဆက်တိုက်ပြီးတတ်သည့် မိန်းမသားခမျာ နှစ်မိနစ်ပြည့်အောင်ပင် အထိုင်အထ မလုပ်နိုင်ရှာ၊ အချက်ရေအားဖြင့် ၆ဝ ပင်မပြည့်၊ တအီအီနှင့် အော်မြည်ရင်း သူမချစ်သူကို အတင်းဖက်ထားပြီး ဇာတ်သိမ်းခန်းသို့ နောက်တချီ ရောက်ရလေသည်။

“ဟင့် … အီးးးး … ဟင့် … ဟင့် … အီး …. ဟင့် … ဟီး”

ဒီတခါတော့ တအိအိမျှ မကတော့ … အသက် ရှိုက်သွင်းသံ ဟင့်ကနဲပြီးလျှင် ဟီးကနဲ ရှူထုတ်သံ ထွက်လာရသည်အထိ … ကြည်စင်လင်း ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် မောနေသည်။

“ကဲ … အပေါ်မှာပဲဆက်နေမလား၊ အောက်မှာနေမလား”

“ဟင့် … အိ … ဘယ်လိုမှ … ဟင့် … မနေဘူးးး … ဟင့် … ဟီး”

“ရတယ်လေ”

ချာတိတ်က ကြည်စင်လင်းကို တွန်းကာ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အရည်တွေနှင့် ရွှဲနေသည်မို့ ပြတ်ကနဲ အသံပင် မြည်သည်။ ခြေထောက်များကို သူမပေါင်များအောက်မှ အသာလျိုထုတ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်သဖြင့် ယောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည်စင်လင်း ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးတုပ်ထိုင်လျှက်သား ကျန်ခဲ့သည်။ “လာ” ဟု လက်ကမ်းပေးရာ သူ့လက်ကိုတွဲပြီး ကြည်စင်လင်း ထရပ်သည်။ သူမကို ရူးလောက်အောင် အရသာတွေ တလှေကြီး ပေးသွားသည့် သူ့ညီတော်မောင်ကို ကြည်စင်လင်း အခုမှ မြင်ရသည်။ ရာစုသစ်လောက် မရှည်ပေမဲ့ ဝိဇ္ဇာနီ ကြုံခဲ့ရသော ငမိုက်သားလို လူစဉ်မမီတာမျိုး မဟုတ်၊ ၆ လက်မ ပြည့်လုနီးနီး တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီး။

ချာတိတ်က ကြည်စင်လင်းခါးကို နောက်မှဖက်ကာ သူမပခုံးကို ရှေ့သို့ တွန်းသဖြင့် သူမ ဆိုဖာပေါ် လက်ထောက်လျှက် ကျသွားသည်။ သူမ ခြေထောက်များကတော့ ဆိုဖာအောက်က ကော်ဇောပေါ်တွင် ထောက်ထားလျှက် သူမ ကိုယ်က ရှေ့သို့ ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်ကာ ဖင်တုံးကြီးများက မိုးပေါ်ထောင်နေသည်။

“ဟာ … ဟင့် … … … အင်းးးး”

သူ့အကြံကို ရိပ်မိသဖြင့် ဟင့်အင်းဟု ငြင်းမည်ကြံသော်လည်း ‘ဟင့်’ နှင့် ‘အင်း’ ကြားတွင် သူ့ပစ္စည်းကြီး ကြည်စင်လင်းအထဲ ရောက်လာသဖြင့် အင်းမှာ သံရှည်ဆွဲသည့် အင်းးး ဖြစ်သွားသည်။ ချာတိတ်က ဒီတခါတော့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ညှာမနေတော့။ သူမခါးကျဉ်ကျဉ်ကလေးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ နွားသိုးကြိုးပြတ် အသွင်းအထုတ်ကို မြန်မြန်ပြုသည်။ သွင်းထည့်လိုက်တိုင်း သူ့ပေါင်က ကြည်စင်လင်း၏ တင်ပါးများနှင့် တိုက်မိသဖြင့် တဖောင်းဖောင်း မြည်သံများ ဆက်တိုက် ထွက်လာသည်။

အားနှင့် မာန်နှင့် ဆောင့်ချက်များက စောစောက ဆိုဖာပေါ်မှာ ပင့်ညှောင့်တာတွေလို မထိတထိ မဟုတ်ပဲ ဟိုးအတွင်းထဲကို ထိထိမိမိ ရောက်သည်။ သူဆောင့်သွင်းလိုက်သည့် ၆ လက်မ အချောင်းကြီး သူမ ယောနိ လမ်းကြောင်းတလျှောက်ရှိ အာရုံခံတွေ အားလုံးကို ပွတ်တိုက် ဝင်လာကာ လမ်းကြောင်းအဆုံးက အသားစိုင်တခုကို ဒုတ်ကနဲ သွားဆောင့်မိတိုင်း ကြည်စင်လင်း ပါးစပ်မှ ဘာသံထွက်လာမှန်း သူမကိုယ်တိုင် မသိတော့၊ လေတွေ ထွက်ထွက်သွားသည်ကိုသာ သိတော့သည်။ ဆောင့်ချက်များက တဖြည်းဖြည်း ပိုစိတ်၊ ပိုသွက်လာသောအခါ သူပြီးတော့မည်ဟု သူမ နားလည်မိသည်၊ မည်သည့် အကာအကွယ်မှ မပါတာကိုလဲ သူမ သတိရမိသည်၊ ဒုက္ခပဲ။

“အ … အ … အထဲ … အထဲကို … အ … မ … မထည့်နဲ့နော် အ … တို့ ဗိုက်ကြီး … လိမ့်မယ်”

သူကလဲ သတိရှိပါသည်။ နောက်ဆုံးတချက် အဆောင့်တွင် သူမခါးကို လွှတ်လိုက်သည်၊ ဆောင့်အားကို ဒူးတွေချောင်နေသော သူမ မထိန်းနိုင်သဖြင့် ဆိုဖာပေါ် ဒူးတုပ် ပစ်ကျကာ သူ့အတံကြီးလဲ သူမအထဲမှ ကျွတ်သွားသည်။ မောလွန်းသဖြင့် ဆိုဖာပေါ် တစောင်းလေး ခွေလှဲချကာ သူ့ကို လှည့်ကြည့်တော့ အရည်တွေနှင့် ပြောင်လက်နေသော သူ့အချောင်းကြီးက သူမ မျက်နှာနားမှာ၊ ကြည်စင်လင်း ဘာမှ မပြောနိုင်မီ သူ၏ သုတ်ရည်များက သူမနဖူး၊ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်များအပေါ် ကျရောက်လာတော့သည်။

စခန်းတခုလုံး ရှင်းလင်းအပြီးတွင် ဝိဇ္ဇာနီ မြေအောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ စခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကိုရော၊ သံသေတ္တာကြီးကိုရော မတွေ့ရသဖြင့် ဆင်းရှာခြင်း ဖြစ်သည်။ မီးလင်းနေသော အခန်းတခုထဲတွင် လူသံကြားသည်မို့ ဝိဇ္ဇာနီ သတိနှင့် အခန်းထဲ ခုန်ဝင်လိုက်သည်။

“ဟင် … မမ”

“ဟာ ဗေဒါ”

မျက်နှာပေါ်တွင် အဖြူဖတ်များ ကပ်စေးစေးနှင့် ပေကျံနေသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဒီအခန်းထဲတွင် ထမီရင်လျား၊ ဆံပင်ဖားရားနှင့် အဝတ်အစား ကပိုကယို ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကို တွေ့ရမည်ဟု ထင်မထားမိသလို ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကလဲ ဝိဇ္ဇာနီ လွတ်မြောက်လာမည်ဟု မျှော်လင့်မထားမိ။ အရင်ဆုံး သတိဝင်လာသည်က ဝိဇ္ဇာနီ။ သူမ ခြေရင်းအနီးရှိ ပြောင်လက်လက် သံသေတ္တာပေါ် ခြေတဘက်တင်ပြီး …

“ရှင်တို့ နှစ်ယောက်လုံး အသာတကြည် အဖမ်းခံပါ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းက ခုခံရန်ပြင်နေသော နံပါတ် ၃ ကို အသာတား၍

“မဗေဒါ … မဗေဒါနဲ့ တို့နဲ့ အပေးအယူတခု လုပ်ရအောင်။ တို့နှစ်ယောက် ဒီစခန်းကနေ အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားခွင့်ပေးပါ။ နောက်ပြီး တို့နဲ့ ရာစုသစ်တို့နဲ့ ပတ်သက်မှုကို မဗေဒါ နှုတ်လုံပါ။ အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ရာစုသစ်နဲ့ မင်းနဲ့ ဇာတ်လမ်းကိုရော၊ ဝိဇ္ဇာနီ ဘယ်သူဆိုတာကိုပါ တို့နှစ်ယောက်လုံး နှုတ်လုံပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ မဗေဒါ … ကျေနပ်လား။”

ဝိဇ္ဇာနီ ဘာများ စောဒက တက်နိုင်ပါမည်နည်း။ ဝိဇ္ဇာနီ ဘယ်သူဆိုတာ သိသွားလျှင် သူ့ဆွေမျိုး၊ အပေါင်းအသင်းများကို သူမနှင့် ရန်စရှိသော ဒုစရိုက်ကောင်များက လက်တုံ့ပြန်ကောင်း တုံ့ပြန်လိမ့်မည်။ ပိုဆိုးသည်က ရာစုသစ်နှင့် သူမတို့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ကြသည်ကို အများသိသွားပါက သူမ မျက်နှာထားစရာပင် ရှိမည် မဟုတ်တော့။ သို့သော် … ဟိုပရောဂျက်ကိုတော့ သူတို့လက်ထဲ အပါမခံနိုင်။ ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကလဲ အဲဒါကို သတိရပုံမရ။ သတိမရခင် လက်ဦးမှု ယူရမည်။

“ကောင်းပြီလေ”

ဒေါက်တာ ကြည်စင်လင်းကို အဖြေပေးသည်နှင့် တဆက်ထဲ သူမအနီးရှိ သံသေတ္တာကို ဝိဇ္ဇာနီ အားကုန်သုံး၍ ရိုက်ချိုး ဖျက်ဆီးလိုက်လေသည်။

———————-

ဇေယျသီရိမြို့သို့ ဦးတည်၍ မြင်းနီကြီးတကောင် ကောင်းကင်တွင် ဒုန်းစိုင်း ပျံသန်းလာနေသည်။ ထိုမြင်းနီကြီးပေါ်တွင် ရှမ်းအကျီအနီ၊ ရှမ်းဘောင်းဘီအနီကို ဝတ်ဆင်ထားသော မိန်းမပျိုတယောက် စီးနင်းလိုက်ပါလာလေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာပေါ်တွင်တော့ အဖြူရောင်အဖတ်များ ပေပွနေသည်။ သူမသည် ဇေယျသီရိ၏ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်သည်၊ အဆင့်မြင့် လက်နက်ထိန်း ဆော့ဖ်ဝဲကို ဒုစရိုက်သမားများလက် မကျရောက်ရအောင် ကာကွယ်ပေးခဲ့သည့် လူစွမ်းကောင်းမယ် ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်သည်။

နောက်တချီကျရင် ရှင့်ကို ကျမ အနိုင်တိုက်မယ် ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးနေသော ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်ပါသည်။

ပြီးပါပြီ။